Scooters, een homestay en een waar paradijs
Maandag 30 maart 2009. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Terug naar Cambodja

Bestond het verkeer in Laos en Cambodja voornamelijk uit tuktuks, hier zijn het de scooters die de overhand hebben. Per twee mensen in Ho Chi Min bezit men één scooter. En alles gaat ook mee op de scooter, baby's, manden, fietsen etc. Scooters maken herrie, stinken en als ze toeteren maken ze nog meer herrie. Toeteren moet en vooral veel. Toeteren betekent: Pas op, ik kom eraan. Dat is niet erg als de scooters ook de verkeersregels zouden aanhouden (als die er überhaupt al zijn?). Maar het is een komen en gaan van scooters links en rechts over de weg, scooters tegen het verkeer in rijdend en scooters door rood rijdend. Zelfs op stoep ben je niet veilig, want als het licht op rood staat is er toch niet beters dan over de stoep de hoek om te slaan? De algemene regel is voorrang nemen in plaats van krijgen. Dit geldt ook voor voetgangers die willen gaan oversteken. Niet op de stoep wachten totdat je aan de beurt bent. Maar gewoon als voetganger op de stoep lopen en vervolgens de weg op zonder op of om te kijken. Levensgevaarlijk!

Deze keer maakten we een tweedaagse excursie naar de Mekong Delta, met hierbij een overnachting bij een lokale familie thuis. Het bureau waar we geboekt hadden heeft het alleenrecht op het dorpje voor excursies en aangezien wij een privétoer hadden geboekt, waren we die dagen ook de enige toeristen daar. Nu, dat hebben we geweten, opnieuw waren wij de attractie van de dag. De 'oooh's' en 'aaaahhhhs' waren niet van de lucht.

Bij ons bezoek aan de fruittuin kregen we natuurlijk verschillende soorten fruit te proeven, heerlijk! Hierbij kon als drinken natuurlijk geen thee ontbreken. Omdat het onbeleefd is om niets te drinken (en Sandra normaal totaal geen thee drinkt), nam Sandra als eerste een slok. Terloops meldde ze aan Jeroen dat het wel leek of ze de sigarenas uit de asbak van haar opa van vroeger zat leeg te drinken... mmmm, rare vergelijking dacht Jeroen en nam vol vertrouwen ook een slok, zo erg zou het toch niet zijn. Helaas, deze keer was er toch niets beters van te maken. Bleeeh, wat vies. Toch maar eens vragen wat voor thee het was: o gewoon, Vietnamese thee was het antwoord. Nou voor eens en niet voor altijd dus! Jeroen was nog de gelukkige die zijn glas nogmaals bijgeschonken kreeg (ze dachten zeker dat we het lekker vonden omdat we het zo snel achterover hadden geslagen :-)). Sandra kon net op tijd aangeven dat het toch echt genoeg was.

's Middags maakten we een fietstocht van wel twee uur lang. Van tevoren bij het boeken van de excursie hadden we aangegeven dat we twee fietsen met kinderzitjes wilden hebben. En inderdaad, er was geen één fiets met een kinderzitje. Dus Malú in de papatum (inmiddels omgedoopt tot Mamatum) op de rug van Sandra en Yannick met z'n benen goed wijd achterop bij papa zonder enige beveiliging. Heerlijk hoor! Afijn, het mocht de pret niet drukken en we gingen vol goede moed op pad.

De tocht was zeker de moeite waard. We reden langs prachtige rijstvelden en maakten meerdere malen per pont de overtocht naar de andere kant van de rivier. Na de tocht nog een koel drankje gedronken, waarbij Sandra verderop in de straat drie apen in een kooi van ongeveer anderhalve vierkante meter zag zitten, vreselijk! Op internet al getracht een instantie te vinden die die apen bevrijdt, maar nog niet gevonden, dus als iemand een website weet waar we dat kunnen melden?

Daarna met de boot naar de overkant omdat het huis van ons gastgezin zich op een eiland bevond. De dag was enigszins uitgelopen (zoals eigenlijk altijd bij onze excursies in Azië) en het werd al schemerig. Geen vuiltje aan de lucht want we hoefden alleen nog maar met de motorboot naar de overkant. Niets was minder waar. Toen we op tweederde van de route zaten, sputterde de motor en hield ermee op. Mooi, daar zaten we dan: in het pikkedonker en met twee kleine kinderen met korte mouwen op het water. Mooi lokaas voor muggen dus. Heel even denk je dan, oké de bootsman pakt zijn zaklamp en pakt zijn peddels, niet dus. Hij had geen zaklamp en geen peddels! De zitplank werd gepakt en ook die van de gids en ze begonnen met een soort van peddelen. Dit duurde lang en schoot voor geen meter op. Sandra stelde voor om Yannick en Malú vast te houden, zodat Jeroen ook met zijn zitplank kon gaan peddelen. Goed idee, maar de uitvoering was minder. Jeroen begon als een volleerde roeier te roeien, terwijl de gids en de bootsman hun mobiel pakten om te gaan bellen met jan en alleman omdat ze ook niet precies wisten waar ze heen moesten. Kortom: Jeroen zich in het zweet gewerkt, Sandra, Yannick en Malú erg hard gelachen, maar nog niet echt opgeschoten. Na een tijdje bedachten de andere heren toch dat het maar beter was om te gaan roeien en zodoende kwamen we na meer dan een half uur op het water gedobberd te hebben aan bij de aanlegsteiger.

We moesten vervolgens in het pikkedonker nog een kwartier lopen met één zaklamp, een leuke avondtrip gratis erbij! De kinderen vonden het natuurlijk prachtig om in een donker bos te lopen. Bij het huis aangekomen kregen we een kamer met twee bedden met een klamboe en een matras van ongeveer vijf centimeter dik. De kamer bestond verder uit een open raam, een opening naar de slaapkamer van de homestay mensen en een ventilator die eruit zag alsof die het elk moment zou begeven. Maar wij waren er klaar voor. De vrouw des huizes had heerlijk gekookt en we smulden alle vier. De keuken bestond uit een campinggasstel en twee gaten die gestookt werden met hout (en alles wat maar brandde bleek later), ook was er een deur waarachter zich de wc bevond en die ruimte diende ook als doucheruimte.

Daarna de kinderen op bed gelegd omdat wij nog aan onze Vietnamese les moesten beginnen zodat we morgen op de markt zelf inkopen zouden kunnen doen voor de lunch. Daarna ook wij naar bed, er waren alleen matrassen, dus maar in onze kleren gaan slapen. Dit bleek echter na een kwartier niet te houden (de ventilator stond natuurlijk uit), dus toch maar in een hemd gaan liggen omdat we toch onder de klamboe lagen... 's Morgens om half zeven wakker gepiept door de wekker, nadat we ongeveer ieder uur wakker waren geweest (geluiden, matras etc.). Bovendien bleek dat er een mug zich aan de binnenkant van de klamboe bevond, het resultaat hiervan zagen we terug op de benen van Sandra, bij 23 bulten zijn we gestopt met tellen :-(

We brachten die morgen een bezoek aan de drijvende markten. Hier worden fruit en groente uit de tuinen verkocht aan groothandelaren die het weer verkopen op de markt. Het was interessant om te zien. Ook lekker was het ontbijt dat we mochten kiezen, natuurlijk rijst met veel suiker. We begrijpen nu waarom de meeste Vietnamezen één of meerdere tanden missen. Echt (bijna) alles wordt met suiker klaargemaakt.

Na voet aan wal gezet te hebben togen we gezamenlijk naar de lokale markt om daar inkopen te doen voor onze lunch die middag. En wat een aandacht kregen we daar wederom. Malú en Yannick werden aan alle kanten geaaid en geknepen. Prima, zolang het niet te gek wordt, maar het is toch wel echt van de zotte als je door het rauwe vlees deel loopt waar dames net de dieren gesneden hebben en ze aan komen rennen om even met hun handschoen aan Malú's arm te zitten :-(

Er werd van alles verkocht op de markt, nog levende onthoofde kikkers, slangen, varkenskoppen, eendjes en noem maar op. Geen pretje om doorheen te lopen. Gelukkig hoefden wij alleen taugé en ochtendgloren te kopen. We slaagden voor onze taalles en gingen weer naar ons gastgezin. Daar maakten we zelf springrolls en vermaakte Yannick zich met zijn Carsauto's met de buurkinderen die kwamen kijken wie er nu weer op visite was.

Na afscheid te hebben genomen, belandden we na een rit van vier uur weer in het drukke verkeer van de grote stad. Naast scooters wordt de weg ook nog onveilig gemaakt door taxi's, fietsers en bussen. Dat hebben we ook geweten. De volgende dag zijn we per bus van Ho Chi Min naar Mui Ne aan de kust gegaan. Ook dit was weer een bijzonder spannende rit. De bus haalt continue in en als die dat doet, dan blijft die gewoon op de linkerbaan rijden en als er verkeer van de andere kant komt, dan moet dat maar uitwijken! Gelukkig hadden we de beste tickets en idem dito goede bus geboekt. Onderweg werden we ingehaald door andere busmaatschappijen die de deur open hadden waar mensen in stonden terwijl de bus met tachtig km per uur voorbij scheurde! De bus zette ons na vijf uur af bij Coco Beach Resort, gevonden via www.verrereizenmetkinderen.nl die onze verhalen ook overnemen. Een PARADIJS!

Geen gepluk van mensen aan de kinderen, die iedereen met argusogen bekijken omdat ze dat steeds verwachten..., want het zijn vooral Westerse mensen die hier te gast zijn en dat dus niet doen. Goed ontbijt, heerlijk zwembad, speelgoed voor in het zwembad en aan zee, leuke speeltuin en een fantastische bungalow op tien meter van de turkooizen zee! Tja, we geven het toe, niet echt backpacken, maar wel even heerlijk om bij te komen... en niets te doen.