Kedeng, kedeng
Woensdag 24 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Na een heerlijk ontbijt, hebben we lekker nog even gezwommen en hebben Jim en Dé nog een potje biljard gespeeld. Met heel erg veel pijn afscheid genomen van dit fantastische hotel en deze plaats. We werden opgehaald door een grote bus, helemaal voor onszelf. Zo luxe.

Op het station wat stokbrood en smeerkaasjes gehaald. Was denk ik onze duurste lunch. Na een uurtje wachten was daar de trein. Een reisbureau in Hanoi had wat hotels en ook deze treinkaartjes voor ons geboekt. Ik had gevraagd om de beste plaatsen en wat kregen we tot onze grootste verassing… Een eigen coupé met twee stapelbedden. Dat was natuurlijk helemaal geweldig. Het is maar een ritje van twee en half uur. Maar het was wel weer een ervaring. Deze treinreis staat bekend als de mooiste treinreis in Vietnam. Je reist langs de kust. Het was ook echt prachtig.

Na een kwartiertje wachten werden we opgehaald door ons hotel. Dit hotel werd ons aangeraden door het reisbureau. Het is pas acht maanden oud. Is ook echt super. Tot onze verbazing hadden we vier bedden. We hadden een driepersoonskamer verwacht. We hebben zelfs een klein zwembad op de vierde verdieping, is ook geen overbodige luxe hier. Het is heet…

We hebben de kinderen en onszelf getrakteerd op sushi. Was zo leuk om die koppies te zien als je uit de taxi stapt. Dit was weer een heel ander restaurant dan de vorige. Lekker rustig en heerlijke sushi en met name de tempura was fantastisch. Kids naar bed gebracht en wij hebben onszelf getrakteerd op sambuca en amaretto, ook wel weer eens lekker.. Morgen gaan we de stad verkennen, kijken of we de stad nog herkennen. Goodnight.

Hué… Memories
Donderdag 25 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Vanmorgen uitgeslapen en de lift gepakt naar de negende verdieping. Daar is het restaurant waar we het ontbijt krijgen. Dit is zo gaaf. We hebben echt een schitterend uitzicht, en het ontbijt is zo lekker.

Na het ontbijt goed ingesmeerd, we gaan naar de citadel. Tien jaar geleden zijn we daar niet aan toe gekomen. Dus voor ons is dat ook wel leuk. De citadel is bijna het enige dat tijdens de oorlog is blijven staan. Maar ook hier zie je nog de brokstukken. Er wordt gelukkig wel veel gerestaureerd. Aan het eind van de citadel een heerlijke ijskoffie en lemon juice gedronken bij een heel erg leuk café.

We zitten hier in het niet toeristische deel van Hué. We besluiten hier te blijven en een klein wandelingetje te maken, even weg van de massa. En dan gebeurt het… Dé heeft Mikki op zijn arm en strompelt op een scheef trottoir . Binnen no time is zijn enkel dik. Hij wordt door wat vrouwtjes op een kruk gezet. Ik wil ijs, en snel. Maar ja hoe zeg je ook alweer ijs. En eindelijk na wat zoekwerk, schiet het me eindelijk te binnen: café da… ijskoffie…, mijn favoriete drankje. Dus ik wil da. En ja hoor daar komt de grote emmer met ijs. Gelukkig valt de pijn wel mee en kan Dé er nog op lopen, maar het ziet er echt niet zo best uit.

Nadat we weer in de bewoonde wereld komen snel een taxi gepakt. Ik heb gelezen over een restaurant dat wordt gerund door een heel erg leuk meisje en haar moeder is de kok. Na wat zoekwerk toch nog snel gevonden. En dat was echt de moeite waard. Echt een schat van een meid en het eten was heerlijk. En spotgoedkoop.

Na een wandeling terug naar het hotel, snel de bikini’s en zwembroeken aan en een duik genomen. Wat een rijkdom, dit zwembad. Zo lekker. Vanavond gaan we eten in een restaurantje waar Dé en ik tien jaar geleden ook hebben gegeten . Het wordt gerund door een dove familie en er werken straatkinderen. Echt zo grappig dat het nog steeds bestaat. Je moet via een hele nauwe trap via de keuken naar boven. En daar zit je op een balkon met uitzicht op een megadruk kruispunt. Tien jaar geleden waren we nog getuige van een aanrijding maar nu werd dat ons gelukkig bespaard. We hebben nog allemaal een tekening uitgezocht en gekocht van een straatkind.

Toen ik gisteren Mikki naar bed bracht zagen we aan de achterkant van ons hotel een kleine kermis. Dit is ons geheim voor Jim. Dus snel een taxi gepakt naar de kermis. Dit was zo grappig, echt het toppunt van kitsch maar zo leuk. De Vietnamezen houden van lichtjes. Jim en ik zijn in een soort vliegend tapijt attractie geweest. Het was niet echt eng, ik was meer bang voor het onderhoud. Met Jim en Mikki in een schip cq schommel geweest, weer hetzelfde verhaal. Echt zo’n afgekeurd apparaat uit Europa. Maar de kinderen vonden het fantastisch. Nog een Vietnamese cornetto gescoord. En dan snel naar bed. Morgen gaan we echt een superleuke dag krijgen!

Broem, broem…
Vrijdag 26 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Ik heb met het zoeken naar excursies echt gezocht naar iets voor ons hele gezin. Soms vindt de één iets leuker dan de ander… Maar vandaag wordt het mamma’s dag. We gaan een tour doen op de motor. Geen paniek. We gaan achterop.

Om negen uur komen er drie motoren aangereden en een scooter. Na een zeer enthousiast ontvangst en voorstelrondje, krijgen we de helmen op en gaan met die banaan. Mikki zit voorop op de scooter. En Jim, Dé en ik achterop de motor. Deze mannen zijn echt super goede motorrijders.

Nadat we snel de stad zijn uitgereden gaat onze rit verder over het platteland. Wauw wat is dit geweldig weer! Toen ik 22 was heb ik een poging gedaan om mijn motorrijbewijs te halen maar door omstandigheden heb ik die nooit gehaald. En nu ik kinderen heb en een man die het niet zit zitten als ik zou gaan motorrijden is dit toch wel een bijzondere ervaring. Wat natuurlijk helemaal geweldig is, is dat Dé wel instemde met deze excursie. Ik reed de hele tijd met mijn chauffeur achterop dus ik zag Jim heel stoer zitten en ik zag Dé op een gegeven moment ook relaxter worden.

Onze eerste stop was bij een oud dorpje waar een hele oude Japanse brug was . Eén van onze rijders spreekt heel erg goed Engels, dus van hem kregen we nog heel wat interessante verhalen te horen. Ook was er een demonstratie van een grappig oud vrouwtje. Na nog een koud drankje verder gereden. Onderweg nog gestopt om de benen te strekken, want het is best wel zwaar zo achterop.

Onze weg ging verder door een heel gaaf dorpje. Er zijn na de oorlog heel erg veel Vietnamezen geëmigreerd. In dit dorpje staan echt megagrote huizen tussen de plattelandshuisjes. Die huizen worden gekocht van het geld dat familie uit Amerika , en natuurlijk andere landen, opstuurt naar de families hier. Er stonden huizen tussen, echt niet normaal.

Na het dorpje kwamen we aan bij de volgende stop. De tombs. Dit zijn familiegraven, maar dan wel duizenden bij elkaar. De gids vertelde dat je een helikopter nodig hebt om ze allemaal te zien. De familie laat een graf bouwen nog voordat ze overlijden. Dit graf is dan voor het gezin. Soms kopen kinderen een graf als ze volwassen zijn en laten hun ouders dan bijzetten. We hebben graven gezien van 35.000 Euro. Dit wordt dan betaald door familie in het buitenland. De één was nog mooier en groter dan de andere. Het was echt te heet om er een paar te bekijken maar we hebben er zo’n half uur rondgelopen en onze gids vertelde er prachtig over. Maar ik denk dat als het koel is dat je er een dag kunt rondlopen zo groot.

We zijn na wat gedronken te hebben weer verder gereden. We reden door echte typische dorpjes en door rijstvelden en over de highway. Was zo gaaf en ook zo leuk dat je echt een bezienswaardigheid bent, vooral Mikki en jim natuurlijk. Iedereen stoot elkaar aan op straat en roept en zwaait. Na nog wat stops om te drinken en extra in te smeren (je verbrand waar je bijstaat op zo’n motor) weer rustig verder gereden. Onze laatste stop is op het strand. Waar we ook gaan lunchen.

Voordat ik deze excursie had geboekt had ik er geen weet van dat Hué een strand heeft. En wat voor een strand. Zo gaaf! Wit zand, blauwe zee met heerlijke golven. We hebben de kinderen snel hun zwemkleding aangedaan. En pappa en mamma hebben eten en een biertje besteld. Ze hebben hier de vis en schelpdieren gewoon in afwasteilen staan waar je kan uitkiezen. Wij gaan voor de garnalen, noodles, gebakken rijst en een vers gebakken vis. Niet normaal wat we krijgen, en zo lekker weer. We mogen zelf zeggen als we weg willen so no hurry. Heerlijk.

Mikki heeft natuurlijk alweer snel wat hondjes gespot dus die is ‘pleiterik’. En na wat speurwerk heeft ze zelfs wat puppy’s gevonden. Ja en krijg Mikki dan maar weer mee. Na weer een moeilijk afscheid gaan we verder. Terug naar het hotel. Wat was dit gaaf….. Zo leuk, en ik ben zo trots op mijn gezin dat ze dit gedaan hebben en ook leuk vonden. Jim is in ieder geval verkocht. En voor Dé was het wel fijn dat hij vandaag niet zoveel hoefde te lopen. Zijn enkel ziet er niet uit, maar hij zegt dat hij geen pijn heeft. De bikkel.

Na afscheid te hebben genomen van onze ‘riders’, snel weer een plons genomen in het zwembad. Vanavond gaan we eten in denk ik het goedkoopste restaurant van onze trip. Maar dit restaurant staat op nummer één. Je eet om zomaar te zeggen bij het gezin in de woonkamer. Maar het eten is echt zo goed, dit verwacht je echt niet. Alleen komt er nog even een rat langs. Onze achterbuurman en Jim zeggen dat hij onder de bank zit. Het eten is voor mij echt te lekker om te laten verpesten door een rat. Nou dat zegt genoeg.

Vanavond voor de laatste keer langs de kermis. Mikki is helemaal into de kermis. Thuis willen ze nergens in en hier krijgen ze er geen genoeg van. Mamma offert zich weer op, want we laten ze niet alleen gaan. Nog één extra ritje en dan heel snel naar bed toe. Pappa en mamma nemen nog een afzakkertje in de hotelbar. En dan snel ons mandje in. We zijn kapot, het was best wel een vermoeiende dag. Maar wel met een gouden randje voor mij.