Cu Chi en verrassing…
Vrijdag 19 augustus 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Vanmorgen moesten we weer om zeven uur klaarstaan. Eén mazzel we hoefden niet te ontbijten. We gaan vandaag naar de tunnels. Maar in plaats van met een georganiseerde volle bus, waar je heen en terug drie uur inzit, gaan wij het vandaag lekker luxe doen. We gaan met een speedboot. Kost een paar centen maar dan heb je wel een berg met voordelen. Je bent bij de tunnels voordat de massa mensen komen, je ziet veel meer van het echte leven, je hebt een geweldige gids die fantastisch Engels spreekt en nog drie extra hosten en de boot natuurlijk. Jim heeft echt de ochtend van zijn leven gehad.

Toen we aan boord kwamen kregen we croissants, koffie en vers fruit. De rondleiding was ook super. We zijn hier natuurlijk al geweest maar toen hoosde het en onze lieve gids van toen sprak niet zo goed Engels. Nu zijn we ook met een klein groepje, vier Amerikanen en een stel uit Colombia die hun eigen gids hadden.

Het was weer indrukwekkend. Ik was even bang dat het voor de kinderen te heftig was maar ze vonden het ook indrukwekkend. We hebben wel goed uitgelegd dat alles nu oké is in Vietnam. Toen we terugkwamen stond er een heerlijke lunch klaar voor ons. Was weer genieten. Om één uur waren we weer terug en na een vriendelijk afscheid werden we teruggebracht naar ons hotel.

Snel de tassen gepakt want we hebben nog een verrassing voor Jim en Mikki. We gaan naar het waterpark, schijnt echt heel erg gaaf te zijn. En we konden het ook goed gebruiken want het was weer zo heet. Nou de gezichten van die twee, goud waard. Het was ook echt heel erg leuk. Alleen maar Vietnamezen die met hun kleding aan zwemmen. Jim en Mikki werden op zich goed met rust gelaten.

Het waterpark ligt midden in de expatbuurt dus ze zijn wel blanke kinderen gewend. Ze hadden echt gave glijbanen waar je met een band vanaf moet en een golfslagbad. En een leuk kindergedeelte. Aan het eind werden we nog verrast met een tropische regenbui (was trouwens de eerste). Jim en Mikki hebben echt weer genoten dus pappa en mamma natuurlijk ook.

‘s Avonds gegeten in een gezellig restaurant. We zitten hier midden op een kruispunt, dus veel om naar te kijken terwijl we genoten van ons eten. Mikki stond op instorten dus ben ik met haar teruggegaan naar het hotel. Jim en Dé gingen nog naar het park om naar de plaatselijke sport te kijken. Een soort voetvolley met een shuttle met veer erin. We hadden voor Jim ook één gekocht dus hij ging het ook even proberen. Nou dan heb je natuurlijk snel contact met de mensen in het park.

Ik was met Mikki nog even in bad gegaan, op een gegeven moment hoor ik een herrie, net alsof er zand werd gestort boven ons hoofd. Na een paar minuten had ik in de gaten dat het regen was. Dus snel even de zwemspullen naar binnen gebracht. Was echt een wolkbreuk, Jim en Dé kwamen terug als twee verzopen katjes.

Lekker vroeg naar bed en pappa en mamma nog even beneden een wijntje gedronken en genoten van de laatste avond in Saigon. Ik ben geen stadsmens, maar zou het hier denk ik wel een jaartje volhouden. Je ziet en ruikt hier zoveel. En alles is hier. Het traditionele leven, maar ook het supermoderne, en luxe leven. Je ziet hier ook zulke hippe en mooie mensen. Heb al de Vietnamese Margot , Chris en nog veel meer mensen gezien. De mensen zijn in tien jaar echt veranderd , maar nog net zo vriendelijk. Het personeel in het hotel is ook zo aardig en lief. We zullen Saigon ook weer met veel pijn maar vol goede en mooie herinneringen verlaten. Morgen vliegen we naar de stad van de liefde (hier hebben Dé en ik elkaar tien jaar geleden de liefde verklaard). Bye bye Saigon.