Op reis: Mireille en Dé met kinderen terug in Vietnam
11 augustus t/m 1 september 2011.

Romantiek ten top! Tien jaar geleden ontmoetten Mireille en Dé elkaar in Vietnam tijdens een groepsreis. Ze werden er hopeloos verliefd en beloofden elkaar om tien jaar later terug te keren. Dit jaar zijn ze dus opnieuw in Vietnam. Niet meer met z'n twee, maar samen met Jim (8) en Mikkie (6).

Mireille en Dé Roest

Hopeloos verliefd
Woensdag 3 augustus 2011. Nederland.

Wij zijn Dé en Mireille, tien jaar geleden hebben we elkaar ontmoet in Vietnam tijdens een groepsreis. Na een dag of tien werden we hopeloos verliefd op elkaar. We hebben elkaar in Vietnam beloofd dat we na tien jaar terug zouden gaan met onze kinderen. Natuurlijk nooit wetende of dat allemaal zou lukken. Maar nu na tien jaar gaan we terug naar Vietnam met onze twee kinderen. Jim is acht en Mikki is zes jaar.

Veel dingen zijn na tien jaar anders, de grootste verandering is dat dit keer onze twee kinderen meegaan. De inentingen zijn gehaald. Pappa en mamma kregen complimenten maar Jim en Mikki waren de grootste helden. We zijn supertrots op onze aapjes.

We vliegende donderdag de elfde om negen uur naar Frankfurt. Daar een overstap van ruim vier uur, en dan een rechtstreekse vlucht naar Saigon. Dus Schiphol 8.45. Frankfurt 14.40, aankomst Vietnam 7.05. Daar staat een taxi klaar die ons naar Mui Né brengt voor drie dagen relaxen. We blijven drie weken en vliegen 1 september weer terug.

Eindelijk
Woensdag 11 augustus 2011. Schiphol, Nederland.

Na een slapeloze nacht, is het dan eindelijk zover. Half vijf de kinderen wakker gemaakt. Aankleden en hup naar het station. Raar idee dat het dan zover is, hier hebben we tien jaar op gewacht. Nu op Schiphol. En dan hopelijk over 22 uur zitten we lekker op het strand met een koud Vietnamees biertje.

Magisch Mui Né
Zaterdag 13 augustus 2011. Mui Né, Vietnam.

Na een best wel heftige reis zijn we aangekomen in Mui Né. Ik had natuurlijk al foto’s gezien van ons resort (Shades) maar dit is echt paradijs. We hebben een mega appartement met extra slaapkamer. Het uitzicht vanuit de woonkamer is op de zee, en vanuit de slaapkamer springen we zo het zwembad in. De eigenaren zijn Nieuw Zeelanders, echt supermensen. De kinderen zijn gelijk het zwembad ingesprongen en wij hebben onszelf getrakteerd op een heerlijke pina colada. ‘s Avonds heerlijk Vietnamees gegeten.

Die nacht hebben we het klokje rond geslapen en de rest van de dag heerlijk niets gedaan. De eigenaar Vaugn kwam ‘s middags naar ons toe en vroeg of we zin hadden in een gezamenlijke maaltijd met alle gasten. Hij ging verse seafood halen en bereiden. Heerlijke krab en garnalen. Lekker even getut en toen aangeschoven.

De rest van de gasten zijn een Engels stel , een super Australisch stel en een stel uit Nederland. Was echt een geweldige avond. Heerlijk gegeten , heerlijk gekletst met iedereen, kinderen gingen na het eten lekker zwemmen, hadden we dus ook geen kind aan. Nog nagetafeld met het stel uit Australië nadat we Jim en Mikki naar bed hadden gedaan.

Wij gaan morgen een trip doen naar een liggende Boeddha van 74 meter waar we met een kabelbaan naartoe gaan. En naar een strand waar we gaan lunchen, maar we gaan ook morgen naar een tehuis. We hebben thuis zoveel knuffels waar de kinderen niets meer mee doen. Dus een maand geleden heb ik aan Mikki gevraagd of ze het leuk zou vinden als we het aan de arme kindjes zouden geven. Ze vond het super. Dus aan de hoteleigenaren gevraagd of dat mogelijk was en ze vonden het geweldig . Dus dat wordt waarschijnlijk het hoogtepunt. Heb nog wel getwijfeld . Ik wil niet gezien worden als de blonde Angelina Jolie. En ik wil ze ook niet het gevoel geven dat we aapjes komen kijken. Maar ik denk dat het voor jim en Mikki een bijzondere ervaring zal zijn.

Wat een dag
Zondag 14 augustus 2011. Mui Né, Vietnam.

Het stel uit Australië vroeg ons gisteravond of we het leuk zouden vinden als ze mee zouden gaan met ons naar de Boeddha. Wij vonden het echt super dat ze mee wilden, zo’ n aardig stel. Hij is vaan oorsprong een Griek en zij is Duits maar ze wonen al jaren In Australië.

Eerst gingen we naar het weeshuis. Ik had veel verwacht maar het was zo anders. Van de buitenkant leek het wel een hotel. En binnen was het brandschoon. We werden naar de slaapkamertjes gebracht. Er liep één heel lief bijdehand jochie rond die zich letterlijk aan Dé vastklampte. Hij wilde de camera zien en zijn zonnebril bekijken. De kinderen werden naar ons gebracht. Mikki en Jim hebben de knuffels uitgedeeld. Was echt geweldig om te zien dat ze genoten van het feit dat ze iets konden weggeven en een ander kindje gelukkig konden maken. De kindjes vonden de knuffels geweldig. Dé en ik werden op een gegeven moment erop geattendeerd dat er nog een kindje was dat in zijn bedje lag. Dit was wel een grote schok want het kindje had een waterhoofd. Echt zo zielig en dan wordt je toch weer als ouders met je neus op het feit gedrukt dat je dankbaar moet zijn met je twee gezonde kindjes.

Na een moeilijk afscheid zijn we verder gereden door het platteland naar de liggende Boeddha. Was echt lachen, het is vandaag natuurlijk zondag dus het was vol met Vietnamezen, grote groepen en gezinnen. We werden met een treintje naar de gondels gebracht en daarna een pittige klim van iets van 300 treden. Het was ook best wel warm geworden maar met wat pauzes onderweg en in kindertempo toch de Boeddha bereikt. Waar we al voor gewaarschuwd waren gebeurde nu ook. Onze mooie blonde dochter is de topattractie voor de Vietnamezen. Het lijkt wel of we met Maxima over straat lopen. Alle mensen willen met haar op de foto, willen haar haar aanraken, willen haar knuffelen. Ik heb Mikki thuis al verteld dat dit zou gaan gebeuren en als ze het vervelend zou vinden dat ze dat ook zou zeggen en dan is het ook over. Nou het is echt niet overdreven maar ik denk dat ze wel op honderd foto’s staat van hele gelukkige Vietnamezen. En Mikki poseert als een volwaardige model. So sister be aware… Straks pikt je nichtje je baantje in, haha.

Na de Boeddha zijn we naar het strand gereden en daar zelf uitgekozen krab en andere vis gegeten. Dit was zó lekker. De kinderen gingen gelijk de zee in en na het eten ook lekker tussen de Vietnamezen Zwemmen. Die hadden de dag van hun leven. En wij hebben met z’n viertjes héél erg lang nagetafeld. We zouden nog naar een markt gaan en wat cham towers bezoeken, maar we waren zo voldaan dat we gezamenlijk besloten om terug te gaan naar ons hotel. De kinderen waren allang blij want die wilden ook zwemmen in het zwembad nadat ze op het strand waren aangevallen door zandvlooien, waar je natuurlijk altijd te laat achter komt.

‘s Avonds weer heerlijk gegeten. En de kinderen hebben nog lekker gezwommen en wij nog na geklets met onze Australisch mates. We krijgen trouwens van iedereen hier complimenten over Jim en Mikki. Dat is natuurlijk echt heerlijk om te horen en ook wel heel erg goed. Zelf vindt je dat snel normaal, maar dan heeft al die bloed zweet en tranen, met name de eerste vier jaar, toch zijn vruchten afgeworpen. En ze zijn ook echt super. Jim heeft gisteren heel stoer meegegeten met de seafood. Hij heeft zelfs zijn eigen krab opengemaakt en er van gesmuld. En Mikki at vanmiddag ineens garnalen, ze wilde het nu toch eens proberen. Dus we genieten echt heel erg van die twee. En zij genieten ook heel erg en zeggen wel tien keer per dag dat ze Vietnam geweldig vinden.

Morgen gaan we dit paradijs helaas verlaten en gaan we met de trein terug naar Saigon. Weer een nieuw avontuur. Daar slapen we een nachtje en worden we de volgende ochtend opgehaald en gaan we naar de Mekong. Ik denk niet dat we daar internet hebben maar we gaan zeker uitgebreid verslag ervan doen.

Van Mui Né naar beautiful Saigon
Maandag 15 augustus 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen en na het ontbijt de spullen ingepakt. De kinderen hebben nog gezwommen en wij nog gekletst met onze Australische vrienden. Na een moeilijk afscheid om half een de taxi gepakt naar het treinstation. We konden niet eerste klas tickets krijgen maar volgens onze hotel eigenaar was deze klasse ook wel oké.

Nou wij vonden het fantastisch. We zaten net zoals in een touringbus. Tussen de Vietnamezen. De wagon achter ons was zowaar een restaurant met heerlijke ijskoffie en popcorn voor de kids. In Mui Né had ik nog een take away fried rice gehaald dus ook heerlijk geluncht. Wat spelletjes gedaan, boek gelezen, wat geslapen en van het uitzicht genoten. En na vijf uurtjes waren we in Saigon. Wat een gekkenhuis , maar ook zo geweldig.

De chauffeur van het hotel stond op ons te wachten, dat is zo’n luxe en voor misschien twee dollar extra. Dé en ik zijn natuurlijk al in Saigon geweest maar toch was het weer indrukwekkend. Honderden scooters die kris kras door elkaar heen rijden en dan natuurlijk de bussen en taxi’s nog. Na een ritje van een kwartier aangekomen bij ons hotel. Beautiful Saigon 2 is in een steegje dus geen last van de drukte. Echt super. In het hotel gegeten. Was heerlijk. Daarna snel gaan slapen. Morgen worden we om zeven uur opgehaald voor onze tocht naar de Mekong Delta. Het hotel is trouwens echt super. Grote kamer met twee extra bedden, een flatscreen tv en een computer. Tot morgen maar weer.

Van Saigon naar het paradijs
Dinsdag 16 augustus 2011. Mekong Delta, Vietnam.

Klokslag zeven uur staat een grote bus klaar om ons naar de Mekong te brengen. Jim en Mikki vallen binnen de kortste keren in slaap. Het is heerlijk dat ze echt overal slapen. Na een mooie reis van drie uur komen we aan bij het dok waar de boot van het hotel ons komt ophalen. Het is hier zo prachtig, de brede rivier met het echte Vietnamese leven langs het water. Je ziet mensen de was doen in het water of lekker luieren in hun hangmatten.

Na aankomst in het hotel eerst rondgekeken in de prachtige tuin. Jim en Mikki zijn we binnen een paar minuten kwijt, er lopen hier twee kleine hondjes rond dus die zijn echt gelukkig. Toen ons huisje opgezocht. Dit kan ik niet omschrijven. Ik ga het proberen door wat extra foto’s toe te voegen.

Na een heerlijke lunch heeft ieder op zijn eigen manier even gerelaxt. Want om drie uur gaan we een fietstocht maken over het platteland van de Mekong. We zitten hier echt in het minst toeristische gedeelte van de Mekong . De fietsen waren echt geweldig. Jim en Mikki gingen achterop. Lekker comfortabel met kussentje en voetensteun. De tocht deden we met een stel uit Duitsland en twee Italiaanse koppels. Leuk dat je zo snel weer nieuwe contacten maakt. Met een groepsreis trek je toch drie weken met dezelfde mensen op.

Tijdens de prachtige fietstocht heel veel fruit geproefd dat gewoon langs de kant geplukt kan worden. Met de ferry naar de overkant gegaan en daar nog een leuke wandeling gemaakt en thee gedronken. De fietstocht was echt gaaf en bij Dé en mij ging het dan weer pittig kriebelen. Toen we terugkwamen even uitgezweet met een biertje en genoten van de ondergaande zon. En daarna gedoucht in onze buiten douche met een boot als bad.

Vanavond hadden we een cooking class. De kookles was zo gaaf. Jim en Mikki hebben dumplings gemaakt voor de soep en loempia’s. Alles werd voor ons verder bereid waarna we het met zijn allen gingen eten.

Vanmiddag was trouwens zo leuk. Tijdens de lunch kregen we loempiavellen, verse kruiden en een vers gebakken vis, je moest dus je eigen loempia maken. Jim en Mikki vonden dat natuurlijk geweldig en hebben echt gesmuld. Jim heeft vanmiddag ook nog gevist in de plaatselijke vijver. Na de kookles kregen we de loempia’s die we zelf hadden gemaakt, de dumpling soep die zó lekker was. En als klap op de vuurpijl hadden ze Jim’s gevangen vis voor ons bereid. Nou je kan begrijpen dat onze zoon trots was…

Na het eten hebben we de kinderen naar bed gebracht en wij hebben nog even genoten van onze veranda aan de Mekong. Er varen hier 24 uur per dag boten langs. We hebben dan ook oordopjes gekregen voor ‘s nachts. Het personeel had ook nog klamboe’s opgehangen toen we zaten te eten. De kinderen vonden dat natuurlijk fantastisch. Morgen weer vroeg op. Welterusten.

Tweede dag in het paradijs
Woensdag 17 augustus 2011. Mekong Delta, Vietnam.

Helemaal vergeten te vertellen, maar toen we gisteren zaten te lunchen kwam er een cameraploeg aan in het hotel en ja hoor, de familie Roest was de pineut. We werden geïnterviewd en gefilmd, het wordt echt al gekker hier. Als we hier weggaan zijn we echt wereldberoemd.

Vanmorgen na het heerlijke ontbijt een tocht gemaakt per boot naar de echte drijvende markt. Deze is niet zo toeristisch als die van tien jaar geleden. Daarna een snoepjesfabriek bezocht, waar ze allerlei snoep maken. Nou je snapt al, dat was kaasie voor onze twee apen. Was toeristisch maar echt gaaf en natuurlijk erg lekker, mamma heeft ook genoten. Na de boottocht hebben wij even lekker getut en gelezen en Jim gevist en Mikki heeft gespeeld met haar twee vriendjes Tik en Tak (de hondjes).

Na de heerlijke lunch weer een fietstocht gemaakt. Dit keer gingen we tempels bezoeken. Maar dan niet de tempels die we kennen uit Thailand , maar de tempels in de dorpjes. Toen we de laatste tempel uitkwamen was net de plaatselijke school uit. Dus je weet het wel. Overal klonk ‘hello, hello’ en Jim en Mikki keken hun ogen uit. Het is trouwens echt gaaf om met de kinderen te fietsen hier. De reacties, en de manier waarop zij weer naar dingen kijken, en wat ze allemaal zien…

Na het fietsen een biertje gedronken aan de waterkant en weer opgefrist voor de avond. Grappig, we hebben hier geen zwembad, maar daar hadden die twee van ons iets op gevonden. Ze gingen vanmiddag nep zwemmen in het bad (die in de vorm van een traditionele Mekongboot).

‘s Avond krijgen we een ‘groente snij workshop’. Ze maken hier alles van de groente, hele kunstwerken. En dat mogen wij nu ook doen. We maken roosjes en bloemen van wortels. Soms lukt iets wonderbaarlijk en soms lijkt het nergens op, maar de kinderen vinden het fantastisch.

Na de workshop zo lekker gegeten. Je proeft gewoon dat het vers is. Ze verbouwen hier alles zelf. Dit is ook echt een van de mooiste plekken waar ik ooit geweest ben. Dé en ik zeiden die avond dat dit echt het hoogtepunt van geluk is. Mooier en meer kan je niet wensen. De kinderen vermaken zich ook zo goed hier, zonder zwembad en tv , ook heel fijn om te zien. En voor ons is dit ook zo heerlijk relaxt. We hebben zoveel tijd voor elkaar. Morgenochtend hebben we nog een boottochtje en dan ‘s middags terug naar Saigon, de drukte weer in.

Van het paradijs naar het drukke maar gezellige Saigon
Donderdag 18 augustus 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Vanmorgen kregen we ons ontbijt geserveerd in een prieeltje. We worden hier zo bijzonder behandeld, af en toe best wel lastig, als je dat met Nederland vergelijkt. Ze zijn hier erg behulpzaam en nederig. Voel me af en toe zoals Maxima zich moet voelen.

Na het ontbijt werden de koffers op de boot gezet. Na een zeer moeilijk afscheid van de hondjes en deze bijzonder plek, gingen we nog een leuke boottocht maken om een dorpje te bezoeken waar ze de loempiavellen maken. Dit gebeurt in een typisch traditioneel dorpje waar iedereen meehelpt aan het eindresultaat. Het was vandaag pittig warm dus de kinderen waren er snel klaar mee. Maar ze hebben het goed vol gehouden. Na de wandeling en nog een bezoekje aan een steenfabriek, werden we teruggebracht naar Saigon.

Nadat we terug waren zijn we gelijk gaan lunchen in een aanbevolen eetcafe, Europese stijl. Ook wel weer eens lekker. Gesmuld van de heerlijke pasta en hamburgers, waar MacDonalds nog iets van kan leren. We zaten aan een kruispunt. Het is zo gaaf om te kijken. Ik kan hier echt een dag doorbrengen met alleen maar kijken…

Na een korte wandeling door het park snel terug naar ons hotel. Was zó heet. Snel nog een ijsje gescoord. Op de kamer tv gekeken, geslapen, gelezen. Ook lekker om even niets te doen.

Vanavond hebben Dé en ik een verrassing voor de kinderen. We gaan sushi eten. We kwamen aan bij een supermodern winkelcentrum waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen. Op de vijfde verdieping zat het sushirestaurant. Nou toen ze het doorhadden... Toen we binnenkwamen klonk er van alle kanten ‘welcome’ en ‘special treatment’ . Ga je weg dan roept al het personeel ‘goodbye’. Is misschien een idee voor in Nederland. We hebben zo lekker gegeten en ze hadden ook heerlijke Franse wijn. De Vietnamese wijn is trouwens ook superlekker. Mikki heeft zoveel gegeten, die kon niet meer lopen. En de rekening was… 42 Euro. Mega veel sushi gegeten en vijf glazen Franse wijn.

We hebben nog even in het park gekeken naar Vietnamezen die aan het badmintonnen, skaten en skeeleren waren. Het leek wel het Vondelpark. Daarna Jim en Mikki naar bed gebracht en wij hebben beneden in het hotel nog een lekker wijntje gedronken. Ga nu stoppen, liep flink achter. Morgen vertrekken we naar Hoi An, daar schrijf ik nog over vandaag. Ook weer zo’n leuke dag. Maar m’n wijn wordt warm… Cheers!

Cu Chi en verrassing…
Vrijdag 19 augustus 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Vanmorgen moesten we weer om zeven uur klaarstaan. Eén mazzel we hoefden niet te ontbijten. We gaan vandaag naar de tunnels. Maar in plaats van met een georganiseerde volle bus, waar je heen en terug drie uur inzit, gaan wij het vandaag lekker luxe doen. We gaan met een speedboot. Kost een paar centen maar dan heb je wel een berg met voordelen. Je bent bij de tunnels voordat de massa mensen komen, je ziet veel meer van het echte leven, je hebt een geweldige gids die fantastisch Engels spreekt en nog drie extra hosten en de boot natuurlijk. Jim heeft echt de ochtend van zijn leven gehad.

Toen we aan boord kwamen kregen we croissants, koffie en vers fruit. De rondleiding was ook super. We zijn hier natuurlijk al geweest maar toen hoosde het en onze lieve gids van toen sprak niet zo goed Engels. Nu zijn we ook met een klein groepje, vier Amerikanen en een stel uit Colombia die hun eigen gids hadden.

Het was weer indrukwekkend. Ik was even bang dat het voor de kinderen te heftig was maar ze vonden het ook indrukwekkend. We hebben wel goed uitgelegd dat alles nu oké is in Vietnam. Toen we terugkwamen stond er een heerlijke lunch klaar voor ons. Was weer genieten. Om één uur waren we weer terug en na een vriendelijk afscheid werden we teruggebracht naar ons hotel.

Snel de tassen gepakt want we hebben nog een verrassing voor Jim en Mikki. We gaan naar het waterpark, schijnt echt heel erg gaaf te zijn. En we konden het ook goed gebruiken want het was weer zo heet. Nou de gezichten van die twee, goud waard. Het was ook echt heel erg leuk. Alleen maar Vietnamezen die met hun kleding aan zwemmen. Jim en Mikki werden op zich goed met rust gelaten.

Het waterpark ligt midden in de expatbuurt dus ze zijn wel blanke kinderen gewend. Ze hadden echt gave glijbanen waar je met een band vanaf moet en een golfslagbad. En een leuk kindergedeelte. Aan het eind werden we nog verrast met een tropische regenbui (was trouwens de eerste). Jim en Mikki hebben echt weer genoten dus pappa en mamma natuurlijk ook.

‘s Avonds gegeten in een gezellig restaurant. We zitten hier midden op een kruispunt, dus veel om naar te kijken terwijl we genoten van ons eten. Mikki stond op instorten dus ben ik met haar teruggegaan naar het hotel. Jim en Dé gingen nog naar het park om naar de plaatselijke sport te kijken. Een soort voetvolley met een shuttle met veer erin. We hadden voor Jim ook één gekocht dus hij ging het ook even proberen. Nou dan heb je natuurlijk snel contact met de mensen in het park.

Ik was met Mikki nog even in bad gegaan, op een gegeven moment hoor ik een herrie, net alsof er zand werd gestort boven ons hoofd. Na een paar minuten had ik in de gaten dat het regen was. Dus snel even de zwemspullen naar binnen gebracht. Was echt een wolkbreuk, Jim en Dé kwamen terug als twee verzopen katjes.

Lekker vroeg naar bed en pappa en mamma nog even beneden een wijntje gedronken en genoten van de laatste avond in Saigon. Ik ben geen stadsmens, maar zou het hier denk ik wel een jaartje volhouden. Je ziet en ruikt hier zoveel. En alles is hier. Het traditionele leven, maar ook het supermoderne, en luxe leven. Je ziet hier ook zulke hippe en mooie mensen. Heb al de Vietnamese Margot , Chris en nog veel meer mensen gezien. De mensen zijn in tien jaar echt veranderd , maar nog net zo vriendelijk. Het personeel in het hotel is ook zo aardig en lief. We zullen Saigon ook weer met veel pijn maar vol goede en mooie herinneringen verlaten. Morgen vliegen we naar de stad van de liefde (hier hebben Dé en ik elkaar tien jaar geleden de liefde verklaard). Bye bye Saigon.

Hoi An love, love, love
Zaterdag 20 augustus 2011. Hoi An, Vietnam.

Vanmorgen rustig uitgeslapen en na het ontbijt de spullen gepakt. Om tien uur werden we door het hotel naar het vliegveld gebracht. Zo lekker dat alles ook zo vlot verloopt. Alles gaat tegenwoordig via de computer, dus ik sta nog best wel vaak met een beetje zweet in m’n handen: Worden wel wel opgehaald, gaat alles goed met de tickets? Ja het leven van een reisorganisator gaat niet over rozen, haha.

Na een korte maar goede vlucht staat onze chauffeur binnen vijf minuten voor onze neus. Je komt aan in Danang en dan is het nog een half uurtje naar Hoi An. Tien jaar geleden was Danang een klein plaatsje. Nu is het een aaneenschakeling van de mooiste en luxueuste resorts die ik ooit heb gezien. Was niet normaal. Het lijkt wel las Vegas .

Het resort waar we nu vier nachtjes blijven is ook weer een schot in de roos. Aan de rivier met een prachtig zwembad en twee koprollen en je bent in het centrum. Heerlijk geluncht in het hotel, we waren uitgehongerd. Ik heb de kinderen tijdens het eten ingesmeerd zodat ze zo snel mogelijk konden gaan zwemmen. Is echt een compliment naar onszelf toe dat we nog niet een keer verbrand zijn. Je ziet hier mensen lopen…

Iedere middag hebben ze in de tuin van het hotel een gratis proeverij. Nou dat is natuurlijk weer kaasie voor de familie Roest. Is echt zo leuk. Nog even snel de was weggebracht naar de overkant. Kost maar een dollar per kilo en dan krijg je het de volgende dag gewassen en gestreken terug. Zo lekker.

Om zeven uur Hoi An ingegaan. Het centrum begint om de hoek van het hotel. Dit is zo’ n gaaf stadje met overal lampionnetjes en leuke winkeltjes. Lijkt wel een beetje alsof je ’s avonds door Euro Disney loopt. Maar dan natuurlijk veel leuker. Is meer het Vietnamese Anton Pieck dorp. De kinderen keken hun ogen uit. Omdat we zoveel hebben gegeten vanmiddag hebben Dé en de kinderen een taartje gegeten en ik een pasta. Jim gaf nog een kort verslag van wat er achter mijn rug over de muur liep, een rat en daarna een best wel grote spin. Was iets minder.

Toen we aankwamen hadden we drie één persoonsbedden. Twee bedden werden tegen elkaar geschoven en voor Mikki hebben we een ‘speciaal’ bed gemaakt. Van alle dekbedden die we toch niet gebruiken heb ik een bedje gemaakt tussen onze bedden. De klamboe eromheen gehangen en weer een gelukkige dochter. De kinderen naar bed gebracht en wij zijn in de lounge bank met uitzicht op de rivier neergestreken met een fles Dalat wijn. Boekje gelezen en de afgelopen dagen doorgenomen. Wat een heerlijke dag weer.

Even een dagje niks
Zondag 21 augustus 2011. Hoi An, Vietnam.

Vanmorgen heerlijk uitgeslapen, althans dat was de bedoeling. Jim en ik waren al om zeven uur wakker, dus heel zachtjes aangekleed en even kijken bij de rivier. Het restaurant zat al bommetje vol. Nadat Dé en Mikki ook wakker waren zijn we gaan ontbijten, en wat voor een ontbijt. Ze hebben hier echt alles. We zijn helemaal los gegaan. Daarna gezwommen, gelezen en geluierd.

Vanmiddag gaan we lunchen in een restaurant van een Nederlander, schijnt echt super te zijn. Fietsen gehuurd en gaan met die banaan. Is echt leuk om hier te fietsen. Alleen is het zó heet, niet normaal meer. We klagen niet hoor, we hebben ook gehoord dat het in Nederland nog steeds naatje is…

Na een leuk tochtje het restaurant gevonden. In de schaduw een plaatsje gezocht, en ontzettend leuk ontvangen door de serveerster. Ik had al in Nederland over dit restaurant gelezen dus ik had een pak stroopwafels meegenomen voor de eigenaar, hij was er alleen niet. Maar vanuit mijn ooghoeken zag ik de serveerster al bellen, en ja hoor daar was Hans op zijn fiets. Ontzettend leuke man die vol passie vertelde over zijn nieuwe uitdaging (het restaurant stond te koop). Hij gaat in de zonne-energie , en wil de Vietnamezen milieubewust maken. Echt een uitdaging! Het eten was echt fantastisch. Hans was blij met de stroopwafels en na hem succes gewenst te hebben en uitgezwaaid te zijn geworden door zijn lieve vrouw, nog een heerlijk ijsje onderweg gegeten bij de Italiaan.

Mikki en ik zijn vanavond gezellig de stad in geweest. Jim en Dé wilden in het hotel blijven en Mikki en ik wilden graag nog een keer zo’n heerlijke pasta eten en we gaan iets doen waar Hoi An om bekend staat. Je wordt hier overladen door kleermakers die voor een schijntje iets voor je op maat kunnen maken. Zolang je maar een voorbeeld of een plaatje hebt. Mikki wil heel graag een jumpsuit van mij na laten maken en ik wil graag een broek van Mikki nalaten maken.

We werden ontvangen als hoogheden en al heel snel wisten we wat we wilden. Ik laat ook nog een leuk wikkel topje maken. Na wat afdingen uitgekomen op een mooi prijsje en de meisjes gedag gezegd. Morgen passen en dan is het ‘s avonds klaar. Na het passen met Mikki pasta gaan eten. Was wel even lekker om alleen met m’n dochter op stap te zijn. Ik weet ook zeker dat de mannen zich vermaken. Nog een lekker taartje gedeeld. En snel naar bed. Morgen staat weer eens de wekker. Welterusten!

De lekkerste dag
Maandag 22 augustus 2011. Hoi An, Vietnam.

We hebben vanmorgen een hele speciale excursie. We krijgen een rondleiding door Hoi An om allerlei specialiteiten te proeven. In de lobby van het hotel worden we opgewacht door Neville, met hulp van een Vietnamese heeft hij deze tour bedacht. Neville is een ongelooflijke enthousiaste man, echt geweldig. Er gaat nog een jong stel en een wat oudere vrouw , alle drie uit Australië, mee. Alleen was het stel gisteravond uitgenodigd op een Vietnamese bruiloft dus die hadden een megakater en het meisje haakte al snel af.

We begonnen om acht uur en het was zó heet, niet normaal. We begonnen op de plaatselijke markt. Daar kregen we de lekkerste fruitshake die we ooit geproefd hebben. Daarna allerlei kruiden geproefd, en een super lekkere soort loempia. Na de markt gingen we de straten van Hoi An in. Het hoofddoel van deze trip is dat je dingen proeft die je normaal nooit zal proberen. En Neville kent ook zoveel plekken en mensen. Alles wat we proefden was echt zó lekker. Noodlesoep, een proeverijtje in een restaurantje you name it. Wat ook echt heel erg bijzonder en indrukwekkend was, was een mannetje van 95 jaar die een soort drankje verkocht. Het zag er erg vies uit, pikzwart, maar best wel te drinken. Het speciale van dit drankje was dat het echt supergezond was. Heel Hoi An kent de man. Moeders halen het drankje voor hun kinderen, oudere mensen drinken het al heel hun leven. Daarna nog een heerlijke crème karamel geproefd en nog zoveel meer. En Neville nam Jim en Mikki nog mee naar de plaatselijke snoepwinkel.

Via allerlei kruip- en sluiproutes kwamen we uiteindelijk aan bij het restaurant dat gerund wordt door Neville’s Vietnamese compagnon. En daar begon het echte feest pas. Neville had onderweg ook nog van alles gekocht en de Vietnamese dame was die ochtend naar de markt geweest. Mikki fungeerde als Neville ‘s assistente, ze mocht al het lekkers serveren en allerlei etenswaren uit de bananenbladeren uitpakken. Wat we daar te eten kregen was echt niet normaal. We kregen ook allerlei leuke anekdotes te horen, en de verhalen achter het voedsel. Apart om de verhalen te horen achter een worstje dat je normaal zomaar opeet. Het ging om een worstje die de Vietcong van de Amerikanen hadden gestolen, een soort smac. Later maakten ze daar hun eigen versie van. Errug lekker. Wat een fantastische en bijzondere ochtend was dit.

Na de tocht een fietstaxi gepakt die ons terugbracht naar het hotel. Het was echt te heet om te lopen. Even afgekoeld op de kamer en daarna het zwembad onveilig gemaakt. We hadden nog allerlei wilde plannen voor vandaag, maar het is echt te heet. Dus het wordt de rest van de dag zwemmen, zwemmen en zwemmen.

Mikki en ik moeten nog even om twee uur naar de kleermaker voor het doorpassen. Even snel een fiets gehuurd bij de overbuurvrouw. Er moesten nog wat kleine aanpassingen gedaan worden en dan vanmiddag om vijf uur kunnen we het ophalen. Dus weer terug en om vijf uur met de babypop en al, die net zoveel aandacht kreeg als Mikki. We zijn heel erg blij met het resultaat. Terug bij het hotel heb ik nog even snel bij een andere buurvrouw een jurkje besteld.

Het hotel heeft ook een Spa. Die werd de eerste dag al aangeraden door een Amerikaanse . Nou dat moet je mij geen twee keer zeggen. Ze hadden nog plek voor mij. Een massage van anderhalf uur voor ongeveer twintig Euro, en zo lekker. Mamma heeft een topdag gehad. We hebben ook besloten om in het hotel te eten vanavond. Wij zitten nog best wel vol van vanmorgen, en de kinderen gaan los tijdens de foodmarket in het hotel, dus een klein hapje vanavond is voldoende. De kinderen zijn vroeg gaan slapen, morgen gaan we echt iets leuks doen voor de kids. Vandaag was voor pappa en mamma.

Vis ik heb je
Dinsdag 23 augustus 2011. Hoi An, Vietnam.

Vanmorgen werden we om negen uur opgehaald. We gaan de fishing- and farmingtour doen. We vertrokken met de fiets vanaf het hotel. Jim was helemaal gelukkig, hij mocht zelf fietsen.

Na een fantastische fietstocht kwamen we aan in een groot uitgevallen moestuin, het leek wel een schilderij. De omgeving kwam mij al een beetje bekend voor. Daar aangekomen mochten we een héél erg klein omaatje helpen. Dit vrouwtje was 67 jaar en iets groter dan Jim. Ze liep met een stok met aan beide zijden een grote gieter de kruiden water te geven. Eerst mocht Jim het proberen, die hield het al na een stap voor gezien, de arme jongen zakte zowat door zijn hoeven. Daarna mocht Dé het proberen. Nou dat viel vies tegen. Het lukte hem wel, maar het was echt ongelooflijk dat dit vrouwtje dit dag in, dag uit deed. Jim en Mikki mochten daarna de kruiden afsnijden en in een mandje stoppen. Dit was voor bij de lunch vanmiddag.

Daarna gingen we weer verder. En ja hoor, dit kwam wel heel bekend voor. Hier hadden Dé en ik tien jaar geleden ook gefietst en dit was de plek waar we elkaar hadden verteld dat we elkaar wel heel erg leuk vonden. Wauw, echt kippenvel in deze hitte.

Onderweg kwamen we een buffel tegen, de kinderen en Dé mochten een klein ritje op dit megagevaarte doen, mamma paste. Na deze leuke maar hete rit werden we opgehaald door de bus van de tour. We gingen eerst een vrouw ophalen die niet meewilde fietsen maar wel meeging voor het vissen. Na een klein ritje kwamen we aan bij een klein vissersdorpje. Daar moesten we in manden stappen, dit zijn de typisch Vietnamese vissersbootjes. We werden naar een prachtige boot gebracht waar we de rest van de enthousiaste crew ontmoetten. We waren met z’n vijfjes op vier bemanningsleden.

We kregen een demonstratie van een oud vissersechtpaar hoe ze de netten uitgooiden. Was echt een mooi gezicht. Zag er makkelijk uit maar dat was schijn, kwamen we later achter. Na de demonstratie mochten we aan boord bij het echtpaar. Jim mocht het net binnenhalen en ik mocht roeien. Nou ondanks mijn achtergrond viel dat vies tegen. Je krijgt echt respect voor deze mensen. Vervolgens moesten we weer in de mandjes stappen en gingen we krabbetjes vissen.

Er was een soort lagune waar water-kokosnoten groeiden. Met een hengeltje met vis eraan moesten we de krabbetjes vangen. Leek net als op de kermis eendjes vangen. Je moest je hengeltje uitgooien tussen de planten in de buurt van een krabbetje en als ze dan het stukje vis pakten moet je ze binnenhalen. Ik was samen met Jim en Mikki en Dé samen met de vrouw uit nieuw Zeeland. Jim ging als een gek. Die van mij vielen constant in het water en Mikki had personeel die voor haar ving. Dit was zo leuk, dit konden we wel de hele dag doen.

Vervolgens gingen we naar een strandje waar een soort uitkijkpost was. Er zaten twee vissersmannetjes die de kinderen hier opzetten. Met een soort katrol moest een groot net naar boven worden gehaald met behulp van je handen en voeten. Op een gegeven moment werd het te zwaar en mocht mamma helpen. Jezus, wat was dit zwaar. Op het strand kregen we daarna een workshop ‘net uitgooien’ zoals we eerder hadden gezien. Dit zag er zo simpel uit maar was het allesbehalve.

Daarna werden we weer teruggebracht naar de grote boot. Daar stond een heerlijke lunch voor ons klaar. Ik val weer in herhaling maar dit was zó lekker. Biertje erbij, wat is het leven toch heerlijk. Na de lunch zijn we teruggevaren waarna we na een dikke dank je wel afscheid namen van het fantastische personeel. Wat een superdag.

Gisteren had ik de massage. Mikki wilde heel erg graag kijken, en kreeg daarna nog een minimanicure. Ze wilde ook wel zo’n massage. En Jim eigenlijk ook wel. Dus na de boottocht heb ik ze meegenomen naar de Spa. De meisjes waren helemaal in de gloria. Denk niet dat ze dit al eens eerder hadden gedaan. Ik besloot ter plekke dat ik wel toe was aan een voetmassage. Met z’n drietjes werden we naar een kamertje gebracht. Dit was zo leuk. Ze vonden het heerlijk

We hadden van Neville een ‘gouden’ tip gehad om naar het strand te gaan en daar vis te gaan eten. We waren nog niet naar het strand geweest dus dit kwam goed uit. We gingen niet naar het ‘toeristische’ strand maar naar het ‘Vietnamese’ strand. Dit was zo gaaf. Het strand zat vol met Vietnamese families die op het strand zaten te eten . Jim en Mikki gingen lekker zwemmen terwijl pappa en mamma zaten te genieten van hun wijntje en heerlijke gevulde inktvis en garnalen. Wauw this is heaven. Jim en Mikki werden goed in de gaten gehouden door een Vietnamese jongen.

Nadat het donker werd naar het hotel gegaan. We zijn nog stiekem gaan zwemmen, mag eigenlijk niet meer maar alles wat niet mag is nog leuker. Kinderen naar bed gebracht en wij genoten van ons laatste avondje in Hoi An. Nog geklets met de Zwitserse manager food and beverage. Hele leuk vent die verliefd was geworden op een Vietnamese en is blijven hangen. Wat een geweldige dag weer. Morgen nog even genieten van het zwembad en dan om één uur worden we opgehaald om met de trein naar Hue te gaan. Zal weer een moeilijk afscheid worden.

Kedeng, kedeng
Woensdag 24 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Na een heerlijk ontbijt, hebben we lekker nog even gezwommen en hebben Jim en Dé nog een potje biljard gespeeld. Met heel erg veel pijn afscheid genomen van dit fantastische hotel en deze plaats. We werden opgehaald door een grote bus, helemaal voor onszelf. Zo luxe.

Op het station wat stokbrood en smeerkaasjes gehaald. Was denk ik onze duurste lunch. Na een uurtje wachten was daar de trein. Een reisbureau in Hanoi had wat hotels en ook deze treinkaartjes voor ons geboekt. Ik had gevraagd om de beste plaatsen en wat kregen we tot onze grootste verassing… Een eigen coupé met twee stapelbedden. Dat was natuurlijk helemaal geweldig. Het is maar een ritje van twee en half uur. Maar het was wel weer een ervaring. Deze treinreis staat bekend als de mooiste treinreis in Vietnam. Je reist langs de kust. Het was ook echt prachtig.

Na een kwartiertje wachten werden we opgehaald door ons hotel. Dit hotel werd ons aangeraden door het reisbureau. Het is pas acht maanden oud. Is ook echt super. Tot onze verbazing hadden we vier bedden. We hadden een driepersoonskamer verwacht. We hebben zelfs een klein zwembad op de vierde verdieping, is ook geen overbodige luxe hier. Het is heet…

We hebben de kinderen en onszelf getrakteerd op sushi. Was zo leuk om die koppies te zien als je uit de taxi stapt. Dit was weer een heel ander restaurant dan de vorige. Lekker rustig en heerlijke sushi en met name de tempura was fantastisch. Kids naar bed gebracht en wij hebben onszelf getrakteerd op sambuca en amaretto, ook wel weer eens lekker.. Morgen gaan we de stad verkennen, kijken of we de stad nog herkennen. Goodnight.

Hué… Memories
Donderdag 25 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Vanmorgen uitgeslapen en de lift gepakt naar de negende verdieping. Daar is het restaurant waar we het ontbijt krijgen. Dit is zo gaaf. We hebben echt een schitterend uitzicht, en het ontbijt is zo lekker.

Na het ontbijt goed ingesmeerd, we gaan naar de citadel. Tien jaar geleden zijn we daar niet aan toe gekomen. Dus voor ons is dat ook wel leuk. De citadel is bijna het enige dat tijdens de oorlog is blijven staan. Maar ook hier zie je nog de brokstukken. Er wordt gelukkig wel veel gerestaureerd. Aan het eind van de citadel een heerlijke ijskoffie en lemon juice gedronken bij een heel erg leuk café.

We zitten hier in het niet toeristische deel van Hué. We besluiten hier te blijven en een klein wandelingetje te maken, even weg van de massa. En dan gebeurt het… Dé heeft Mikki op zijn arm en strompelt op een scheef trottoir . Binnen no time is zijn enkel dik. Hij wordt door wat vrouwtjes op een kruk gezet. Ik wil ijs, en snel. Maar ja hoe zeg je ook alweer ijs. En eindelijk na wat zoekwerk, schiet het me eindelijk te binnen: café da… ijskoffie…, mijn favoriete drankje. Dus ik wil da. En ja hoor daar komt de grote emmer met ijs. Gelukkig valt de pijn wel mee en kan Dé er nog op lopen, maar het ziet er echt niet zo best uit.

Nadat we weer in de bewoonde wereld komen snel een taxi gepakt. Ik heb gelezen over een restaurant dat wordt gerund door een heel erg leuk meisje en haar moeder is de kok. Na wat zoekwerk toch nog snel gevonden. En dat was echt de moeite waard. Echt een schat van een meid en het eten was heerlijk. En spotgoedkoop.

Na een wandeling terug naar het hotel, snel de bikini’s en zwembroeken aan en een duik genomen. Wat een rijkdom, dit zwembad. Zo lekker. Vanavond gaan we eten in een restaurantje waar Dé en ik tien jaar geleden ook hebben gegeten . Het wordt gerund door een dove familie en er werken straatkinderen. Echt zo grappig dat het nog steeds bestaat. Je moet via een hele nauwe trap via de keuken naar boven. En daar zit je op een balkon met uitzicht op een megadruk kruispunt. Tien jaar geleden waren we nog getuige van een aanrijding maar nu werd dat ons gelukkig bespaard. We hebben nog allemaal een tekening uitgezocht en gekocht van een straatkind.

Toen ik gisteren Mikki naar bed bracht zagen we aan de achterkant van ons hotel een kleine kermis. Dit is ons geheim voor Jim. Dus snel een taxi gepakt naar de kermis. Dit was zo grappig, echt het toppunt van kitsch maar zo leuk. De Vietnamezen houden van lichtjes. Jim en ik zijn in een soort vliegend tapijt attractie geweest. Het was niet echt eng, ik was meer bang voor het onderhoud. Met Jim en Mikki in een schip cq schommel geweest, weer hetzelfde verhaal. Echt zo’n afgekeurd apparaat uit Europa. Maar de kinderen vonden het fantastisch. Nog een Vietnamese cornetto gescoord. En dan snel naar bed. Morgen gaan we echt een superleuke dag krijgen!

Broem, broem…
Vrijdag 26 augustus 2011. Hué, Vietnam.

Ik heb met het zoeken naar excursies echt gezocht naar iets voor ons hele gezin. Soms vindt de één iets leuker dan de ander… Maar vandaag wordt het mamma’s dag. We gaan een tour doen op de motor. Geen paniek. We gaan achterop.

Om negen uur komen er drie motoren aangereden en een scooter. Na een zeer enthousiast ontvangst en voorstelrondje, krijgen we de helmen op en gaan met die banaan. Mikki zit voorop op de scooter. En Jim, Dé en ik achterop de motor. Deze mannen zijn echt super goede motorrijders.

Nadat we snel de stad zijn uitgereden gaat onze rit verder over het platteland. Wauw wat is dit geweldig weer! Toen ik 22 was heb ik een poging gedaan om mijn motorrijbewijs te halen maar door omstandigheden heb ik die nooit gehaald. En nu ik kinderen heb en een man die het niet zit zitten als ik zou gaan motorrijden is dit toch wel een bijzondere ervaring. Wat natuurlijk helemaal geweldig is, is dat Dé wel instemde met deze excursie. Ik reed de hele tijd met mijn chauffeur achterop dus ik zag Jim heel stoer zitten en ik zag Dé op een gegeven moment ook relaxter worden.

Onze eerste stop was bij een oud dorpje waar een hele oude Japanse brug was . Eén van onze rijders spreekt heel erg goed Engels, dus van hem kregen we nog heel wat interessante verhalen te horen. Ook was er een demonstratie van een grappig oud vrouwtje. Na nog een koud drankje verder gereden. Onderweg nog gestopt om de benen te strekken, want het is best wel zwaar zo achterop.

Onze weg ging verder door een heel gaaf dorpje. Er zijn na de oorlog heel erg veel Vietnamezen geëmigreerd. In dit dorpje staan echt megagrote huizen tussen de plattelandshuisjes. Die huizen worden gekocht van het geld dat familie uit Amerika , en natuurlijk andere landen, opstuurt naar de families hier. Er stonden huizen tussen, echt niet normaal.

Na het dorpje kwamen we aan bij de volgende stop. De tombs. Dit zijn familiegraven, maar dan wel duizenden bij elkaar. De gids vertelde dat je een helikopter nodig hebt om ze allemaal te zien. De familie laat een graf bouwen nog voordat ze overlijden. Dit graf is dan voor het gezin. Soms kopen kinderen een graf als ze volwassen zijn en laten hun ouders dan bijzetten. We hebben graven gezien van 35.000 Euro. Dit wordt dan betaald door familie in het buitenland. De één was nog mooier en groter dan de andere. Het was echt te heet om er een paar te bekijken maar we hebben er zo’n half uur rondgelopen en onze gids vertelde er prachtig over. Maar ik denk dat als het koel is dat je er een dag kunt rondlopen zo groot.

We zijn na wat gedronken te hebben weer verder gereden. We reden door echte typische dorpjes en door rijstvelden en over de highway. Was zo gaaf en ook zo leuk dat je echt een bezienswaardigheid bent, vooral Mikki en jim natuurlijk. Iedereen stoot elkaar aan op straat en roept en zwaait. Na nog wat stops om te drinken en extra in te smeren (je verbrand waar je bijstaat op zo’n motor) weer rustig verder gereden. Onze laatste stop is op het strand. Waar we ook gaan lunchen.

Voordat ik deze excursie had geboekt had ik er geen weet van dat Hué een strand heeft. En wat voor een strand. Zo gaaf! Wit zand, blauwe zee met heerlijke golven. We hebben de kinderen snel hun zwemkleding aangedaan. En pappa en mamma hebben eten en een biertje besteld. Ze hebben hier de vis en schelpdieren gewoon in afwasteilen staan waar je kan uitkiezen. Wij gaan voor de garnalen, noodles, gebakken rijst en een vers gebakken vis. Niet normaal wat we krijgen, en zo lekker weer. We mogen zelf zeggen als we weg willen so no hurry. Heerlijk.

Mikki heeft natuurlijk alweer snel wat hondjes gespot dus die is ‘pleiterik’. En na wat speurwerk heeft ze zelfs wat puppy’s gevonden. Ja en krijg Mikki dan maar weer mee. Na weer een moeilijk afscheid gaan we verder. Terug naar het hotel. Wat was dit gaaf….. Zo leuk, en ik ben zo trots op mijn gezin dat ze dit gedaan hebben en ook leuk vonden. Jim is in ieder geval verkocht. En voor Dé was het wel fijn dat hij vandaag niet zoveel hoefde te lopen. Zijn enkel ziet er niet uit, maar hij zegt dat hij geen pijn heeft. De bikkel.

Na afscheid te hebben genomen van onze ‘riders’, snel weer een plons genomen in het zwembad. Vanavond gaan we eten in denk ik het goedkoopste restaurant van onze trip. Maar dit restaurant staat op nummer één. Je eet om zomaar te zeggen bij het gezin in de woonkamer. Maar het eten is echt zo goed, dit verwacht je echt niet. Alleen komt er nog even een rat langs. Onze achterbuurman en Jim zeggen dat hij onder de bank zit. Het eten is voor mij echt te lekker om te laten verpesten door een rat. Nou dat zegt genoeg.

Vanavond voor de laatste keer langs de kermis. Mikki is helemaal into de kermis. Thuis willen ze nergens in en hier krijgen ze er geen genoeg van. Mamma offert zich weer op, want we laten ze niet alleen gaan. Nog één extra ritje en dan heel snel naar bed toe. Pappa en mamma nemen nog een afzakkertje in de hotelbar. En dan snel ons mandje in. We zijn kapot, het was best wel een vermoeiende dag. Maar wel met een gouden randje voor mij.

Van Hué naar Hanoi
Zaterdag 27 augustus 2011. Hanoi, Vietnam.

Vandaag weer lekker uitgeslapen. Om zeven uur is de eerste wakker. Maar na wat gelummel is het dan toch half negen als we voor de laatste keer hier gaan ontbijten. Wat gaan we dit ontbijt missen. Zo lekker. En het personeel is ook zo lief. Na het ontbijt terug naar de kamer. Kinderen gaan zwemmen en mamma gaat rustig aan inpakken. Alvast de koffers scheiden want morgen gaan we weer voor twee daagjes ergens anders naar toe. Maar dat inpakken gaat na verloop van tijd al vlotter. Nog even met z’n allen gezwommen en een douche genomen.

We hebben besloten om in het hotel te gaan lunchen op de negende verdieping. We zijn de enigen, dus ik ben een beetje bang. Maar tot ons grote verbazing is dit zó goed. Dit hadden we echt niet verwacht, dus een aangename verassing kan ik zeggen.

Om twee uur staat de taxi klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Onderweg nog grote paniek. Dé is de man van het geld. De waardevolle dingen moet je niet aan mij geven, dan weet je zeker dat het kwijtraakt. Dé bewaart de paspoorten altijd in zijn fototas. Nou is het zo dat je in Vietnam in elk hotel je paspoort moet afgeven, meestal krijg je die meteen terug maar soms ook pas bij het uitchecken. Dus halverwege de rit naar het vliegveld vraagt Dé aan mij waar de paspoorten zijn. Ik ga ervan uit dat hij ze heeft. Niet dus. Grote paniek. Het hotel eigenlijk best wel boos gebeld dat we de paspoorten niet hebben teruggekregen. Maar de receptie zegt van wel. Ik ga half over de achterbank de koffers openmaken. En ja hoor in de koffer die we op slot kunnen doen, dus waar we de waardevolle spullen instoppen als we de kamer verlaten. We kunnen ons allebei niet herinneren dat we de paspoorten daar hebben in gedaan. Maar natuurlijk allang blij. Het inchecken verloopt weer soepel en voordat we het weten vliegen we weer verder. De kinderen vinden het ook allang niet zo spannend meer, dat vliegen .

Nou ben benieuwd. We gaan naar Hanoi, de stad waar Dé en ik zo gek op waren tien jaar geleden. Nu krijgen we van iedereen te horen  dat het zo druk en niet leuk meer is. We zijn echt benieuwd. Onze pick up van het hotel staat klaar . En na een heftige rit van een klein uurtje komen we dan aan in dit gekkenhuis. Wat een drukte… Niet normaal maar als je je verstand op nul zet is het ook zo gaaf. We hebben een grote auto dus in principe krijgen we overal voorrang, alleen de stadsbus is groter dus die heeft weer voorrang op ons…. Ons hotel ligt in de oude wijk dus midden in de gekte.

Vandaag is een bijzondere dag voor Dé en mij. Het is precies tien jaar geleden dat we tegen elkaar hebben gezegd dat we elkaar wel erg leuk vonden. Dus na wat zoek- en speurwerk een leuk restaurant gevonden voor vanavond. Het restaurant zit op het dak van een hotel, met uitzicht op het bekende meer. Best wel een chique tent voor de Fam. Roest. Maar ja we hebben ook wat te vieren. Het eten en de bediening is in ieder geval echt super, alleen de kids zijn moe. Natuurlijk begrijpelijk na zo’n reisdag. Snel een taxi gepakt naar het hotel en ons bedje in gedoken. Morgen weer vroeg op. Om acht uur worden we weer opgehaald. Op naar ons volgend avontuur.

Moon Garden
Zondag 28 augustus 2011. Ky Son, Vietnam.

Na een slechte nacht, airco, harde bedden, snel ons bed uitsprongen. Eerst een goed ontbijt. We laten een deel van onze koffers voor twee nachten opslaan in het hotel. Na onze trip komen we hier weer terug voor de laatste twee dagen.

Om iets over achten worden we opgehaald. Ik was op zoek naar iets bijzonders om deze fantastische reis af te sluiten. In eerste instantie had ik gedacht aan Halong Bay. Tien jaar geleden hebben we het niet gered vanwege een opkomende tyfoon. Halong Bay staat op de Werelderfgoedlijst. En is fantastisch als je de mensen spreekt. Maar ik wilde graag iets ‘niet toeristisch’ en bijzonders. Nou dan heb je nog Sapa in de bergen, maar dan heb je weer een vermoeiende nachttrein, en wij vonden Sapa geweldig maar ook zo toeristisch… Dus ja wat dan?

Nou na heel wat uren achter de computer en na gelukkig wat hulp van een reisagent in Hanoi toch iets gevonden. We gaan naar een luxe ‘homestay’ . Dit houdt in dat je, zogezegd bij de mensen woont . Wij krijgen alleen nu een eigen huis.

Na weer een heftig ritje van anderhalf uur slaat de chauffeur eindelijk links af. Weg van de drukte en zo hup het platteland op. Wat is het hier prachtig. Na een kort ritje door de dorpjes komen we aan bij Moongarden. We worden verwelkomd door een zeer charmante oude Vietnamese man. Hij vraagt of we soms Frans spreken. Voor Dé geen probleem en ik versta het goed. We worden ontvangen in een prachtig gerestaureerd huis in Vietnamese stijl. Na een drankje worden we naar de keuken gebracht, daar krijgen we van een heel erg lief meisje een kookles. Is natuurlijk weer prachtig voor Jim en Mikki en wij genieten natuurlijk ook. Nog wat groentesnijkunsten en dan wordt al dit lekkers voor ons gebakken en klaargemaakt en mogen wij weer naar het oude huis gaan voor de lunch. Voor de kookles werden we nog even naar onze ‘kamer’ gebracht. We hebben gewoon een groot huis, met een huiskamer in Vietnamese stijl. Een megabed waar we met z’n allen in slapen. Een prachtige badkamer en een uitzicht op een meer.

Tijdens de lunch maken we kennis met onze privé gids voor de komende dagen. Echt een geweldige jongen. Zijn Engels is super en hij is zo lief. Na de lunch krijgen we een kruiden-hand-bad met een soort handmassage. Zo heerlijk en apart. Deze behandeling krijgen we weer van een hele lieve dame.

Na de lunch nog even lekker relaxen in ons ‘huisje’. Vanmiddag gaan we een fietstocht maken van vijftien kilometer. We krijgen echt supermooie mountainbike ‘s . Is ook wel nodig blijkt later. Jim en Mikki gaan achterop. We fietsen door de dorpjes en stoppen onderweg een aantal keer. Het is hier zo prachtig. We fietsen naar een oude tempel. Daarna fietsen we weer verder. We stoppen bij een soort park met allerlei prachtige bomen en Thom, onze gids vertelt natuurlijk over alles wat te zien is.

Daarna fietsen we naar een heel erg oud dorpje waar we een familie bezoeken die in het oudste huis van het dorp woont. Het huis is prachtig. We worden met open armen ontvangen en krijgen gelijk thee. De vrouw des huizes maakt een soort nougat, maar dan veel zachter en lekkerder. We krijgen nog een zakje mee voor onderweg. En Mikki krijgt nog wat fruit toegestopt. Het begint nu wat later te worden dus de lichtval wordt zo mooi. Het lijkt wel een schilderij.

Na de tocht, een lekker koel drankje gedronken en nog de prachtigste verhalen gehoord van de oude ‘proffeseur’. De oude man heeft nog gevochten in de oorlog tegen de Amerikanen en hij kan zoveel vertellen. Hij is zelf Boeddhist maar laat toch een heuse katholieke kerk restaureren op het terrein.

Mikki heeft alweer kennis gemaakt met de huisdieren dus die zien we niet meer. Jim luistert aandachtig naar de verhalen van de oude man. Na weer afgekoeld te zijn worden we door Thom meegebracht naar ons huis. In de badkamer staan acht grote thermoskannen met een kruidenwater. Deze moeten we in een grote ton doen die in de douchecabine staat. Dan moeten we gaan zitten op een kruk en ons overgieten met dit kruidenmengsel. De geur alleen al. Dit is zo verschrikkelijk lekker. Je knapt ervan op en tegelijkertijd wordt je er heel erg relaxt van. De kinderen vinden het ook heerlijk, thuis gaat het bad eruit en willen we ook zo’n ton, is het enthousiaste commentaar.

Na het bad , staat de volgende verassing klaar. Als we terugkomen bij het oude huis, is deze versierd met kaarsjes in lotusbloemen. Zo’n mooi gezicht. We voelen ons echt bijzonder hier. We zijn ook de enige gasten, dat scheelt natuurlijk. Na een heerlijk diner, Mikki naar bed gebracht. Ze is echt kapot. Als Jim daarna naar bed gaat genieten wij nog van ons prachtige terras met een glas wijn. Wat is het leven toch prachtig. Ik wordt helaas overvallen door muggen en vermoeidheid . Ga m’n bed opzoeken.

Als ik in bed lig hoor ik al van allerlei geluidjes. Het zal wel. Echt zo beroerd geslapen. Het lijkt wel of het huis wordt opgevreten. Dé heeft wel wat gehoord maar die sliep slecht vanwege een verkoudheid en het is ook wel wennen met z’n vieren in bed. Later horen we van de oude man dat het termieten in het dak zijn. Zolang ze in het dak zitten is het goed. Morgen weer een mooie dag hoop ik. Deze was in ieder geval fantastisch.