Ergernissen op verzoek
Dinsdag 7 juni 2011. Ninh Binh, Vietnam.

We reizen wederom met de nachttrein naar Hanoi. Vanaf Hanoi gaan we naar Ninh Binh. We slaan Halong Bay over. Het schijnt heel mooi te zijn, alleen de Vietnamezen daar zijn 'a pain in the ass', zo hebben wij begrepen.

Ninh Binh is een Halong Bay op het land. Limestone hills met rijstvelden in plaats van water. Voordat we in Ninh Binh aankwamen hebben we een dodemansrit gehad in de bus. In Hanoi stapten we op de bus, die in Nederland al dertig jaar geleden zou zijn afgekeurd. Het leek onze Fiat van Hool hippiebus wel! We moesten twee uur wachten tot de bus vol was, met vol bedoel ik vol als sardientjes in een blikje. Het was heel benauwd.

Dan gaat de rit beginnen. Nooit meer! Ze rijden als gekken en het meest van de tijd op de verkeerde weghelft. Ze halen continu alles en iedereen in. We zien vrachtwagens op ons afkomen, die ons op het laatste moment weten te ontwijken. Terwijl de bus vol is, stoppen we overal om nog meer mensen binnen te laten. Het was een claustrofobisch ritje waarin we ons suf hebben gebeden. In het verkeer van Vietnam heersen maar twee wetten: 'de wet van de sterkste!' Als voetganger ben je het laagst in rang. Niemand stopt voor iemand. En de wet van 'het hardste geluid'. Ze toeteren dag en nacht door. Hoe harder, hoe meer rechten.

Ninh Binh is tegen onze verwachting ook een Vietnamese k.. stad! Vietnamezen die betrokken zijn bij toeristische attracties zien toeristen niet als mensen maar als geldbronnen. Niemand is voor níks aardig! Wanneer je niets koopt of geen tip geeft dan moet je heel sterk in je schoenen staan om het gedram te negeren!

Bij Ninh Binh gaan we naar Tam Coc, een boottocht tussen de limestone formaties in een postkaartachtige omgeving. Psychisch gebroken stappen de toeristen van hun bootje. Zo ook wij. We worden klem gevaren opdat we spullen zullen kopen! Als we niks willen kopen moeten we op zijn minst drinken kopen voor de arme vrouwelijke bestuurders. Er moet gezegd worden dat het roeien met hun voeten inderdaad zwaar lijkt. Later begrijpen we dat de bestuurders het weer terugverkopen aan degene waarvan we het net hebben gekocht, alleen voor de helft van de prijs! Allemaal doorgestoken kaart. Wanneer we een tip geven aan het eind van de reis zijn ze zwaar beledigd over de hoogte ervan. Eenmaal aan de kant moeten we een foto kopen. Zo niet dan...! De tocht moet je wel gedaan hebben, want het is echt heel sprookjesachtig, net als de omgeving van Ninh Binh.

De kracht van Vietnam is het platteland, de rust, de aardige mensen en de schoonheid. Ik wil de Vietnamezen ook niet over één kam scheren. Het zijn alleen de Vietnamezen die iets willen van de toeristen bij toeristische attracties! Er schijnt ook een verschil te zijn tussen Noord en Zuid Vietnam. Zuid Vietnam schijnt veel vriendelijker te zijn, vernemen we van andere reizigers. We hebben deze brutaliteit en opdringerigheid absoluut niet ervaren in Thailand en Laos!

Op verzoek van sommige tangatanga lezers volgen hier nog meer ergernissen. Een aantal trouwe lezers vertrouwde de inhoud van de tekst niet helemaal. De verhalen zouden te veel zijn opgesmukt?

Ergernissen:

• Het eeuwige getoeter in Vietnam
• Lange bus- en treinreizen
• Mensen willen altijd iets van je
• Meestal slapen met vijf personen in een kamer, soms zelf met z’n vieren in een tweepersoonsbed
• Stuiterende kinderen
• Vlees in de hitte, omringd door vliegen
• Vieze staantoiletten zonder toiletpapier
• Malariapillen
• Viezigheid overal (kan een blik voorbeelden opentrekken)
• Chronische buikloop
• Niet begrepen (willen) worden
• Geen of vieze broodjes/ toast, geen koffie of wijn
• Overal gevaar zien
• Stelen, eerst de tas en nu de Nintendo van Bux of had hij het zelf laten liggen in de bus?
• Muggenbulten
• Afgezet worden
• Blaffende en dreigende honden op elke hoek van de straat
• Elkaars ochtend- en avondgeluiden horen

Zo weer even ouderwets Nederlands geklaag. We zijn het nog niet verleerd. We dachten dat hoofdstuk afgesloten te hebben. Mooi niet!