K-k-koud
Maandag 18 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

We hebben het zo koud! Lekker belangrijk horen we jullie al zeggen; wij hebben het al drie maanden koud. Terecht. We zeuren. Maar koud met zomerkleren zonder jas tegen het vriespunt is erg koud! En koud is het ook dat ze hier geen verwarming hebben, de deur open laten bij de ontbijtzaal en niet genoeg warm water hebben. Koud dus van 's ochtends tot 's avonds. Maar, inmiddels heeft Indi een pandamuts, Tomar wanten, Marleen en Danielle een sjaal, al onze kleren over elkaar aan en de nieuwe schoenen die hun dienst bewijzen. Met warme chocolademelk in het buurrestaurantje redden we het. Maar volgens Marleen moet dit niet te lang duren.

Dus hebben we met pijn in het hart besloten dat we niet het mooie Halong Bay en Sapa gaan bekijken. Sapa was toch al een twijfelgeval. Het is een schitterende berggebied boven Hanoi, met de vele etnische minderheden die er wonen. Je moet er wel flinke trekkings maken. Op dit moment vriest het er. Zonder goede sportuitrusting met kinderen nu eigenlijk niet verantwoord. Gisteren ben ik uit mijn broek gescheurd (nee, niet te dik, maar gewoon versleten stof na drie maanden), dus nog maar één dunne broek over. We hebben de jassen hier bekeken, maar die kunnen de Sapa-check niet echt doorstaan. Sapa gaat zeker in het grote-boek-der-dingen-die-we-ooit-nog-gaan-doen-in-het-leven. Stel je voor dat we niets te dromen meer hebben...

Dus hebben we de tickets omgeboekt en vliegen we morgen naar Laos voor nog een tiendaags avontuur in weer een nieuw land. Toch bijzonder; Laos-Vientiane is maar een uurtje vliegen, maar het scheelt dertig graden!

Ondanks, of dankzij misschien wel, de kou, heeft Hanoi ons gepakt. Vietnam ontroert. En dat geldt zeker voor Hanoi. Hanoi is arm. Er zijn veel straatverkopers die de hele dag in de kou zitten om enkele stuks te verkopen. Legio straatkinderen. We wisten eigenlijk niet dat Vietnam nog zo'n grote armoede kent. En armoede in de kou lijkt altijd intenser dan in de warmte... mensen zonder schoenen en zo. En ondanks dat zijn de mensen zo warm, lief, behulpzaam en erg van de goeie grappen zover het Engels het toelaat. Tomar en Indi kunnen rekenen op veel aandacht en de deurjongen van het hotelletje hier (dat is pas saai is Tomars conclusie) vindt het geweldig om te kijken als Tomar een spelletje op de gratis computer doet.

Niet verbazingwekkend dus dat juist in deze Vietnamese stad Ho Chi Minh en zijn verenigend en communistisch gedachtegoed nog springlevend is. Vandaag was een rood-geel (kleuren van de vlag) dagje voor ons. Vroeg op om het Mausoleum van Ho Chi Minh te bezoeken. De kleine man met lange sik die Noord- en Zuid Vietnam verenigde en vocht tegen kolonialisme en invasie. De laatste jaren van zijn leven heeft hij de omslag weten te maken van een gesloten centrale economie naar een meer open markt economie, wat niet veel communistisch leiders kunnen zeggen. Zijn vernieuwingsprogramma's werpen vruchten af voor het land. Natuurlijk is er veel, heel veel, over zijn gesloten politiek systeem te zeggen. En dat kan nog niet altijd en overal. Maar uit alles blijkt ook de grote liefde van veel mensen voor Ho Chi Minh. Dat bleek vandaag bij het Mausoleum, waar naast wat toeristen, echt duizenden mensen per dag nog steeds hun eer aan hem komen bewijzen.

Voor ons en zeker voor Tomar en Indi een indrukwekkende ervaring. Eerst langs de tasjesmevrouw voor een uitgebreide security check en afgeven van de grote tas. Dan door een houten wandelpad met gedragen muziek richting het immense mausoleum. Onderweg hebben we het imponerende wisselen van de wacht van de militairen in witte pakken gezien. Met van die mooie oude Oostblok hoge petten op. Vervolgens bij een andere mevrouw de camera’s afgegeven. Dan wordt het serieus en na even wandelen passeer je de strenge wachters. De eerste is van de-niet-praten-en-lachen gebaren, de tweede van handen-uit-zakken, dan komt de meneer van maak-een-nette-rij en dan volgt nog handen-naar-beneden. Alles keurig gedaan natuurlijk. We hadden het uitgebreid vooraf besproken en waren met Indi en Tomar tot de conclusie gekomen dat je dat niet alleen doet omdat het nou eenmaal moet in dit land, maar ook omdat dat gewoon respectvol is tegenover een dode meneer. De dode meneer lag er mooi bij. Simpel en toch heel indrukwekkend. Een kleine man op een mooi houten bed met vier wachters eromheen. Blij dat we het gezien hebben (kan niet altijd, het lichaam is soms een paar maanden in Moskou om weer opgeknapt te worden). Vooral de toewijding van de Vietnamezen is bijzonder.

Gisteren een sprookjesachtige voorstelling gezien van het waterpoppentheater. Achter een mooi decor staan de spelers tot hun middel in het water. Aan lange stokken laten ze poppen dansen. Begeleid door muzikanten en zangers. Het is een traditioneel poppenspel uit de rijstvelden. Beetje Efteling-achtig (de waterlelies) en echt leuk om te zien.

En verder: is het de kou, het toch wat minder luxe Vietnam, het feit dat zoals juf Danielle schrijft ‘de harde schijf van indrukken vol is’, of gewoon omdat het einde in zicht is? Bij Tomar en Indi speelt af en toe het begrip ‘heimwee’ een rol. Op verschillende momenten, vaak voor het slapen, is het verlangen naar huis, school, vriendjes en eigen bedden er. Om dan ook weer plaats te maken voor lol en genieten van mooie dingen. Maar waarderen zullen ze hun huis en terugkeer zeker! ‘Thuis’ lijkt weer dichtbij.

Vervolg reis in Laos