Rural Vietnam
Zaterdag 15 januari 2011. Hoi An, Vietnam.

We hebben inmiddels het fascinerende Saigon verlaten en zijn gevlogen naar het midden van Vietnam, Hoi An. Dit pittoreske plaatsje, vol oude gebouwen, pagodes en bruggen was ons al door velen aangeraden en terecht. Na de drukte van Saigon is het in Hoi An heerlijk letterlijk en figuurlijk op adem komen.

En ook om de was te laten doen (gaat hier per kilo), om Indi's lievelings T-shirt te laten repareren en om nieuwe schoenen voor de kinderen te kopen. We waren namelijk tot de ontdekking gekomen dat zowel Tomar als Indi hun gewone schoenen niet meer pasten en hier in het midden en straks in het noorden van Vietnam zijn Vietcongslippers of crocs niet meer voldoende. Dat kwam mooi uit, want in Hoi An kun je zelf je schoenen ontwerpen: binnen een dag staan ze vervolgens voor je klaar. Nou, dat hoefden we tegen Indi en Tomar geen tweede keer te zeggen! Het resultaat zullen jullie binnenkort wel zien. De meiden van de schoenenwinkel waren op hun beurt helemaal weg van de plaktatoos van Indi en Tomar. Op uitdrukkelijk verzoek hebben we ze voor hen meegebracht bij het afhalen van de schoenen en onder veel gegil en gelach voor hen opgedaan: het was aandoenlijk om te zien hoe de 'grote zakenvrouwen' ter plekke veranderden in de pubers die ze eigenlijk gewoon zijn.

Waar Hoi An ook om bekend staat zijn de kledingwinkeltjes: zeg wat je hebben wilt en binnen een dag ligt het voor je klaar. Sinds we met Vietnam Airlines hebben gevlogen heeft Indi één diepgewortelde wens. Ik zal het verder niet verklappen maar het is gelukt. Het leuke is dat het ook de dracht is voor de schoolkinderen (ik meen als ze op de middelbare zitten). Naast het resultaat is vooral ook de lol om te zien hoe het dan allemaal toegaat. Er zijn in ieder geval heel veel mensen bij (los van of ze ook daadwerkelijk een bijdrage leveren), is het gezellig om met hen Vietnamese vruchten (kwallenvruchten noemt Tomar ze) te eten en kunnen ze nooit met hun ogen maar ook niet met hun handen van Indi afblijven.

Wat dat laatste betreft, overal zijn wel vrouwen die Indi willen aanhalen en zelfs regelmatig kussen. Als dat in Nederland zou gebeuren, weten we precies wat we zouden doen, maar hier is dat dan toch even ingewikkeld. Inmiddels hebben we er samen met Indi een goede manier voor gevonden, waarbij Indi uiteraard bepalend is: het is en blijft haar lichaam. We zorgen dat er altijd een mama bij haar in de buurt is (of Indi zorgt daar zelf voor) zodat die kan ingrijpen als Indi dat wil en bovendien kan zorgen dat het binnen de perken blijft. Indi zelf zucht met een glimlach iedere keer als het gebeurt: 'Daar gaan we weer...' Dat is voor ons ook een goed signaal om extra op te letten, want ik moet zeggen, die Vietnamese vrouwen zijn verdomd snel!

Vlakbij Hoi An zijn allerlei kleine ambachtsdorpjes die heel leuk zijn om te bezoeken zoals het houtzagersdorpje, het groentendorpje en het pottenbakkersdorpje. Dat hebben we dan ook gedaan natuurlijk. Naar het houtzagersdorpje zijn we gevaren met de boot van Oma. Oma start de enorme motor waardoor je met een hels kabaal over de rivier vaart. Oma wierp zich in het dorpje zelf bovendien als gids op en al was ze soms wat moeilijk verstaanbaar in het Vietnamees met bovendien slechts enkele tanden, gezellig was het zeker. Bovendien hadden we voor Hoi An werkelijk top weer (zonnig en warm) dus onze dag kon niet meer stuk. En die van Oma overigens ook niet.

Naar 'countrylife', groentenfarm en het pottenbakkersdorpjes zijn we op de fiets gegaan met waarschijnlijk de broer van de vriend van de neef van het hulpje van de meneer van het toerbureautje. Een hoog gekwalificeerde gids dus, die het ook presteerde om ons 's ochtends om negen uur op het drukste moment van de dag over de markt te laten fietsen. Gelukkig zijn we in Vietnam want in Nederland hadden we allang in een kraampje gelegen! Maar uiteindelijk kwam het toch weer goed.

Fietsen op smalle modderpaadjes door de rijstplantages is echt geweldig en geweldig mooi. Overal verschillende kleuren groen en schijnbaar willekeurig zie je ook de bekende hoedjes in het veld van (meestal) de vrouwen die de rijst verzorgen. Bij de groentenfarm hebben Indi en Tomar ook daadwerkelijk meegewerkt. Eerst met het bemesten met behulp van zeewier van verschillende kruiden en later met het klaar maken van de grond voor het planten van slaplantjes. Hard werk want niets gebeurt hier machinaal. Een buffel is het enige maar ook een schaars hulpmiddel. Dus met de spade de grond in, mesten, met harken de boel weer dicht maken, gaatjes prikken met je vinger en het slaplantje erin. Diep respect hebben Indi en Tomar gekregen voor de mannen en vrouwen die het land hier bewerken!

Moe maar voldaan en ook zeiknat kwamen we terug bij ons hotel. In het midden van Vietnam, dus ook in Hoi An, regent het namelijk heel veel. En na twee schitterende dagen en een mooie ochtend moesten ook wij er aan geloven. Maar voor een beetje regen draaien de mensen hier hun hand niet om. Erger is dat ieder jaar opnieuw het hele land overstroomt door tyfoons en andere natuurverschijnselen. Maar ook dat weerhoudt de mensen er niet van om hier te blijven wonen en hun heil weer op het land te zoeken. Waarschijnlijk is het ook hierdoor dat het lijkt of de tijd hier heeft stilgestaan (van economische vooruitgang is hier weinig te merken in tegenstelling tot in Zuid Vietnam) en waarschijnlijk zal dat nog wel een tijd lang zo blijven. In ieder geval zijn wij dankbaar dat wij er van hebben mogen genieten.

Niemendalletje
Zondag 16 januari 2011. Hoi An, Vietnam.

Vandaag een kort berichtje: de foto's spreken voor zich. Danielle en Indi hebben een heuse Vietnamese kookles gevolgd! Het was in ieder geval zeer geslaagd, zowel de les als het resultaat. Tomar en ik hebben vandaag lekker samen gechilled: heel gezellig en top om ook daar eens de tijd voor te hebben.

Het weer is nog steeds pet en dat blijft ook nog even zo in het midden van Vietnam. Dat betekent dat we met pijn in het hart besloten hebben Hué over te slaan en morgen direct naar Hanoi te vliegen. Ons doel is dat we in ieder geval dinsdag het mausoleum van Ho Chi Min bezoeken (zijn lichaam ligt daar opgebaard) en naar een voorstelling van het beroemde waterpoppentheater gaan. Verder zullen we zien, want het weer in het noorden van Vietnam is erg slecht en het is er ook echt koud (ja, ook in Vietnam kan het vriezen!).

Over het belang van weer en klimaat voor ons hebben we eerder geschreven, dus hebben we voor de laatste anderhalve week van onze reis een reserve scenario ontwikkeld. Tenslotte ook handig om die 'filosofische gedachten' ook praktisch te vertalen. Daarover later meer. Nu eerst met een volle buik op naar Hanoi.