Artikelindex

Danielle en Marleen twee mama's twee kids lang op reis Vietnamalt
31 oktober 2010 - 1 februari 2011

De mama's Marleen en Daniëlle reizen drie maanden met zoon Tomar (9) en Indi (7) door Singapore, Australië, Nieuw Zeeland, Vietnam en Thailand. Tijdens deze reis willen ze de kinderen laten zien hoe mooi de wereld is en samen met hen hiervan genieten. Tomar gaat voor tempels, Lord of the Rings locaties en grote steden. Indi wil vooral veel bijzondere dieren zien. Dat moet lukken!

Door Marleen en Daniëlle


We zijn er
Maandag 10 januari 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

Het heeft wat gekost maar dan heb je ook wat! We zijn we gisteren in Vietnam geland (Ho Chi Minh City ofwel Saigon) en dat beschouwen we toch als een cadeautje. Want ook al hadden we de visa van de betrouwbare mr. Thai, helemaal vanzelf ging het alsnog niet. We hadden namelijk onze vlucht noodgedwongen uitgesteld, daarvoor moesten we een klein bedrag betalen en dat moesten we op het vliegveld in Bangkok bij Vietnam Airlines voldoen.

Maar ja, we vlogen op zondag en precies, dan is Vietnam Airlines op de luchthaven dicht. Dan maar bij de incheckbalie proberen. Oei, daar moest een manager bij komen. Deze zat twintig meter verder op en stond natuurlijk niet op, dus wij uit de rij en naar de manager. Daar kregen we te horen dat de mevrouw die ons net naar haar manager had gestuurd het geld mocht innen. Wij weer terug naar de incheckbalie. De mevrouw had het begrepen maar kon het geld niet innen. Wij weer terug naar de manager, die ons weer verwees naar de incheckbalie. Van onze incheckmevrouw moesten we vervolgens naar een andere balie, schuin tegenover, ongeveer vijftig meter lopen. Wij wederom uit de rij en naar de andere balie. Danielle legde dit keer in normaal Engels (ze kan heel goed Thai Engels en spreekt dat met meestal veel succes) uit dat we onze vlucht ‘gerescheduled’ hadden. De mevrouw achter deze balie kreeg zowat een hartverzakking: You change flight!?! Afijn, volgende keer maar weer Thai Engels. Uiteindelijk mochten we betalen, met het betalingbewijs weer naar de incheckbalie en jawel, we mochten door! Voor degene die de film 'Astrix en de helden' kennen: het was net de uitdaging 'Vrijgeleide A38'.

En zo kon het gebeuren dat we toch op 9 januari om drie uur bij ons hotel in Saigon aankwamen. We voelden ons meteen thuis in deze grote metropool met het onvoorstelbaar aantal scooters (4,4 miljoen: vergelijk met slechts 600.000 auto's). De scooter is voor de Vietnamees van levensbelang: zonder scooter, geen vriendin. Nou, dan wil je wel!

Even vlug de koffers neer gegooid en hup naar het Warmuseum dat om vijf uur sluit. Indi heeft daar uitgebreid verslag van gedaan en zoals Tomar zegt: leuk was het niet maar wel heel interessant. We wilden graag snel naar dit museum omdat we verwachten dat het een andere dimensie en gevoel aan onze reis door Vietnam zou geven. En last but not least dat het ons na drie weken Thailand snel zou doen landen in Vietnam.

altaltalt

Het pakte nog 'beter' uit dan we hadden gehoopt, zowel voor onszelf als voor de kinderen. Vietnam is dan wel Azië maar compleet verschillend van Thailand. Hoe dat precies kan, blijft deels een raadsel, maar enig historisch besef helpt wel. Zoals de overheersing door de Chinezen, de kolonialisering door de Fransen (Thailand is als enig Aziatisch land nooit gekolonialiseerd geweest), de vrijheidsstrijd gevoerd door Ho Chi Minh, het invoeren van het communisme, de splitsing van het land in Noord en Zuid en last but not least uiteraard de Vietnamoorlog en de wederopbouw.

altaltalt

Vandaag hebben we bovendien een bezoek gebracht aan de Cu Chi tunnels van waaruit de Vietcong de Amerikanen bestreden. Boeken genoeg over gelezen en films voldoende over gezien, maar als je het dan met eigen ogen ziet en, al is het maar enkele meters, aflegt in het 240km lange ondergrondse tunnelstelsel, dan wordt de gruwelijkheid van deze oorlog voor in de eerste plaats de Vietnamezen maar zeker ook voor de Amerikaanse soldaten een klein beetje voelbaar. Kortom: we zijn in Vietnam en daar zijn we heel blij om. Morgen, op naar de Mekong Delta!

 

Stoer
Woensdag 12 januari 2011. Ho Chi Minh City, Vietnam.

De directeur van de school van Tomar en Indi ‘triggerde’ ons wel met zijn vraag: zijn we (onze waarden) nu veranderd door deze reis. Hmm, de vraag komt af en toe terug. En nee, niet in de zin dat ons wereldbeeld heel anders is doordat we andere delen van de wereld zien. Dat gevoel kennen we wel trouwens. De confrontatie met armoede, drukte, jezelf over grenzen heen tillen als reizen tegen zit. Maar dat is een ervaring van al weer lang geleden, toen we voor de eerste keren ver buiten Europa reisden. Die hebben we al gehad zeg maar en reizen heeft absoluut ons wereldbeeld en leefstijl gevormd.

Tomar en Indi zien we wel nu die ervaring hebben. Besef dat hun leven rijk bedeeld is, leidt bij hen tot gulheid en rekening houden met anderen. Zo vond Tomar het vandaag echt erg dat hij het eten dat hij had besteld echt niet lustte (wat geheel begrijpelijk was), terwijl de mensen hier er zo veel moeite voor deden. Ook het positieve gevoel dat de wereld mooi is en er overal aardige mensen wonen als je maar even zoekt, is prachtig om te zien bij hen.

En ja, toch zijn er een hoop nieuwe inzichten. Ten eerste leren we hoe het reizen met kinderen is. Dat is heel erg gaaf. Geeft een hele andere dimensie, je let op andere dingen (meer details en dat het varken dat tien kleine biggetjes zoogt toch veel leuker en indrukwekkender is in de fruitplantage, dan de plantage zelf met mega doerians, cactusbloemen, mango's etc.). Wat we ook leren van deze reis en van het reizen met Indi en Tomar is dat je ook tijdens reizen ‘in’ je reis moet duiken. Het lijkt misschien onvoorstelbaar, maar zelfs in de tropische hitte van Azië kan je disconnected zijn. Bijvoorbeeld: reizen in Azië is makkelijk geworden in vergelijking met tien jaar geleden. Alles is bedacht en geregeld. Zonder moeite kan je je van de airco airport in een airco taxi naar je aircohotel laten rijden (en daar hoef je echt niet rijk voor te zijn). Om vervolgens na een westers ontbijtje in de hal van je hotel je tourtje te regelen in de aircobus voor de volgende dag, waar je met andere toeristen door het raam ‘kijkt’ naar al het moois. Dan heb je een prachtige visuele ervaring en hele mooie foto's, maar niets gevoeld van het land. De kunst is om ‘mee te doen met op z'n Montesorri's ‘hoofd-hart-en-handen’. Simpel door niet alleen naar het strand te kijken, maar met de prachtige schelpen een zandkasteel te bouwen, het fruit te proeven (wel goed kijken waar), een broodje met la vache qui rit (Frans overblijfsel) op straat te kopen, beetje Vietnamees te leren en veel fysieke activiteiten op te zoeken. Een uitdaging op zich, want zeker Aziaten doen er alles aan om jou lui te laten zijn. Er in duiken dus in plaats van aan de zijlijn blijven staan kijken, is wat we hier bewust proberen te doen. Dat is zeker een nieuw levensinzicht, en dat geldt natuurlijk niet alleen hier.

Een ander inzicht is dat we enorm getroffen zijn door de schoonheid en de onvoorstelbare (brute) kracht van natuur en klimaat. In Nederland merk je dat weinig (misschien nu ook wel na drie maanden kou!). In Australië hebben we meer dan ooit gemerkt dat natuur zijn eigen wetten kent, waar niet mee te spotten valt. Nu met die overstromingen is dat wel een heel pijnlijk understatement. Ook in het klein merken we hoe regen, warmte, kou, smog, lawaai, stilte je hele fysieke toestand en ook stemming van moment tot moment kan bepalen. De ervaringen hier zijn zo veel intenser. Smog is letterlijk verstikkend, lawaai van 4,4 miljoen scooters echt uitputtend, zee werkelijk schoonspoelend, mooi regenwoud stilte afdwingend.

En last but not least vinden we onszelf inmiddels heel erg stoer! Vooral de laatste dagen hier in Vietnam. Zonder groepje en zonder reisplanning vooraf, go with the flow met onze helden op stap. En die helden zijn ook heel stoer. Wat er dan zo stoer was:

Stoer is dat we van Bangkok naar Vietnam zijn gevlogen zondag. En toen in plaats van rustig acclimatiseren en wennen aan een nieuw land, wat we eerst nog deden, hop gelijk op pad in deze crazy town naar het Warmuseum. Stoer is dat Tomar en Indi naar heftige oorlogsbeelden en Vietconggevallen kijken en daar heel goed hun verhaal van kunnen maken en er hun eigen lessen, passend bij respectievelijk zeven en tien jaar uit trekken.

Stoer is om hier over te steken tussen de 4,4 miljoen scooters door. Ieder een kind aan hand, diep inademen, voet op de weg, kijken of de eerste kudde scooters je ziet en omtrekkende bewegingen maakt en dan langzaam gaan lopen. Niet stoppen, want dat snappen ze niet. Langzaam blijven doorlopen tot je aan de overkant bent. (Ooit heb ik een paper geschreven over crosswalkers in Saigon tijdens mijn studie antropologie. In de oude communistische tijden was het een jeugdrage om te ‘crosswalken’. Schuin in plaats van recht de straat over te steken. Als je gesnapt werd door de politie werd je tien minuten in een kooi op de hoek van de kruising tentoongesteld. Ik blijf de neiging houden).

Ook stoer is dat we in Australië nog piepten dat we het wel klein vonden met z'n vieren op één kamer als die wat klein uitviel in plaats van in een groot appartement. Ha, ha, we lachen ons daar nu slap om. Inmiddels slapen we gerust met z'n vieren in een dormitory hotel met te dunne dekentjes, koude douches, of zoals nu in een kamer waar we van de vier bedden één grote maken om de koffers nog open te kunnen maken. Ook voor inmiddels uit elkaar vallende schoenen, vieze kleren, dagcremes die eigenlijk shampoo blijken te zijn draaien we ons hand niet meer om. Back to basic. En Tomar en Indi vinden het nog steeds leuk en we vinden elkaar nog steeds héél erg lief.

Heel stoer was arme Tomar de afgelopen twee dagen. Na mij was hij nu aan de beurt voor heftige buikgriep/voedselvergiftiging (?). En dat op onze tweedaagse Mekong Delta toer. Dus geen plek om een bed in te kruipen, maar geel van ellende liggen in de bus, op houten bootjes, hangmat in een restaurantje, zelfs plat op de grond in de fruitplantages. Echt heel zielig. En dan toch doorgaan en mompelen dat hij het ‘toch een erg leuk toertje’ vindt. Ultiem stoer is dat. Dus... zijn we best trots op onszelf en ons gezin, wat een lekker gevoel is. Na al deze filosofische beschouwingen willen jullie wellicht ook gewoon weten hoe het in de Mekong Delta was. Mooi!

altalt

We hadden een toertje met vele medetoeristen geboekt, dus werden onder leiding van Dong (erg grappig, want dat is hier de munteenheid, dus Indi en Tomar noemden hem steevast Euro) in de bus gestopt. De eerste dag was vooral erg veel rijden. Met onderweg mooie uitstapjes naar allerlei ambachtelijke werkplekken: een imker, een kokosplantage en een kokossnoepjesmakerij. Slang vastgehouden en kuikentjes gevoerd. Met arme Tomar die steeds maar instortte wat tot allerlei bemoeienissen van Vietnamese dametjes leidde (jasmijnolie in navel, gember in mond, water in nek, tijgerbalsem onder neus).

altaltalt

Ons gezelschap in de bus om ons heen bleek onderweg bijzonder aangenaam te zijn. Een Australiër met Cassowary humor die op de boot in de kokosplantage Pirate Day begon te vieren en onze boot wilde enteren. Een gezellig Duits herenstel, dat vreselijk pissed off was omdat ze eigenlijk een fietstoer hadden geboekt en nu opeens in deze bus gestouwd waren, twee jonge Nederlandse meiden die al zes maanden aan het rondreizen zijn, een ander gezellig Nederlands stel en nog heel veel andere soorten en maten.

In de avond zijn we aangekomen in Can Tho, een grote stad in de Mekong Delta. Wij hadden geboekt voor een homestay, bij mensen thuis aan de rivier. Maar Tomar was echt te ziek (daar moesten we nog een half uur achter op een scooter heen) en dus hebben we daar van afgezien en hebben ons bij veel andere groepsleden in het budgethotel in de stad gevoegd. Ouderwetse dormitory, maar wel voor ons vieren. Good old times! Vier keiharde bedden op een rij, waar we er direct één van gemaakt hebben en daarmee was ie weer heel speciaal. Te dunne dekentjes en tl licht. Wat te eten gehaald voor op de kamer en op het megabed gegeten, kwartet gespeeld en Tomar O.R.S.(mineraaloplossing) gevoerd.

altaltalt

De volgende dag was Tomar niet meer misselijk maar wel heel zwak. Toch wilde hij wel mee op pad. Toen kwam de beloning voor de lange busreis. Met een boot de echt schitterende Mekong op naar de drijvende markt. En hoe anders dan in Thailand hier geen souvenir te bekennen, maar het ware noeste handelsleven van de Vietnamezen. Bootjes vol watermeloenen, vis, bloemen, pompoenen, rijst. Aan een bamboestok hangt een stuk handelswaar zodat je kunt zien wat de boot verkoopt. Kopers hebben een lege stok. Prachtig schouwspel en we voelen ons bevoorrecht om het nog te zien. Met de komst van de nieuwe snelweg is de verwachting dat het snel voorbij is met de drijvende markten. De regio wordt nu ook voor verkeer ontsloten en de nieuwe generatie investeert niet meer in nieuwe boten maar in scooters en auto's. Langs de rivier is het harde leven zichtbaar. Echte krotten zoals in Slumdog miljonair. Gemaakt van drijfhout en golfplaten. Kinderarbeid op de bootjes. Oeps, armoede bestaat nog, ook in het Vietnam van nu waar het economisch erg goed gaat sinds de opheffing van het V.S. handelsembargo.

altaltalt

Daarna hebben we gezien waar de rivier nog meer voor dient. Een fruitplantage bezocht. In het vruchtbare slib groeien schitterende fruitbomen. We weten nu ook hoe een ananas groeit en de heerlijke cactusvrucht. Vervolgens op naar een noedelmakerij (heel grappig, dat noemen ze hier een workshop; dat je gaat kijken hoe iets gemaakt wordt).

altaltalt

En gaandeweg begon Tomar zich steeds weer meer verticaal in plaats van horizontaal te verplaatsen. Na een kopje noedelsoep en nog een uurtje slapen in de bus kwam er echt weer leven in en hebben Tomar en Indi zich enorm goed vermaakt (en waren ze groot vermaak voor anderen) met kwartetten met onze nieuwe vrienden-voor-een-dag. Grappig om een Duitser het Drentse camping kwartet te zien spelen (moet je proberen hem ‘attractiepark drouwenerzand’ te laten uitspreken).

En dat is ook stoer: dat ze zomaar met vreemde mensen in het Engels zitten te kwartetten in een vier uur durende busreis terug naar Saigon. En nu dus: lekker slapen. Morgen vliegen we naar Hoi An. De 'kou' tegemoet (terwijl het hier nu 34 graden is, is het in Noord Vietnam aan het vriezen, Hoi An ligt in het midden dus het kan alle kanten op).


Rural Vietnam
Zaterdag 15 januari 2011. Hoi An, Vietnam.

We hebben inmiddels het fascinerende Saigon verlaten en zijn gevlogen naar het midden van Vietnam, Hoi An. Dit pittoreske plaatsje, vol oude gebouwen, pagodes en bruggen was ons al door velen aangeraden en terecht. Na de drukte van Saigon is het in Hoi An heerlijk letterlijk en figuurlijk op adem komen.

altaltaltalt

En ook om de was te laten doen (gaat hier per kilo), om Indi's lievelings T-shirt te laten repareren en om nieuwe schoenen voor de kinderen te kopen. We waren namelijk tot de ontdekking gekomen dat zowel Tomar als Indi hun gewone schoenen niet meer pasten en hier in het midden en straks in het noorden van Vietnam zijn Vietcongslippers of crocs niet meer voldoende. Dat kwam mooi uit, want in Hoi An kun je zelf je schoenen ontwerpen: binnen een dag staan ze vervolgens voor je klaar. Nou, dat hoefden we tegen Indi en Tomar geen tweede keer te zeggen! Het resultaat zullen jullie binnenkort wel zien. De meiden van de schoenenwinkel waren op hun beurt helemaal weg van de plaktatoos van Indi en Tomar. Op uitdrukkelijk verzoek hebben we ze voor hen meegebracht bij het afhalen van de schoenen en onder veel gegil en gelach voor hen opgedaan: het was aandoenlijk om te zien hoe de 'grote zakenvrouwen' ter plekke veranderden in de pubers die ze eigenlijk gewoon zijn.

altalt

Waar Hoi An ook om bekend staat zijn de kledingwinkeltjes: zeg wat je hebben wilt en binnen een dag ligt het voor je klaar. Sinds we met Vietnam Airlines hebben gevlogen heeft Indi één diepgewortelde wens. Ik zal het verder niet verklappen maar het is gelukt. Het leuke is dat het ook de dracht is voor de schoolkinderen (ik meen als ze op de middelbare zitten). Naast het resultaat is vooral ook de lol om te zien hoe het dan allemaal toegaat. Er zijn in ieder geval heel veel mensen bij (los van of ze ook daadwerkelijk een bijdrage leveren), is het gezellig om met hen Vietnamese vruchten (kwallenvruchten noemt Tomar ze) te eten en kunnen ze nooit met hun ogen maar ook niet met hun handen van Indi afblijven.

altaltalt

Wat dat laatste betreft, overal zijn wel vrouwen die Indi willen aanhalen en zelfs regelmatig kussen. Als dat in Nederland zou gebeuren, weten we precies wat we zouden doen, maar hier is dat dan toch even ingewikkeld. Inmiddels hebben we er samen met Indi een goede manier voor gevonden, waarbij Indi uiteraard bepalend is: het is en blijft haar lichaam. We zorgen dat er altijd een mama bij haar in de buurt is (of Indi zorgt daar zelf voor) zodat die kan ingrijpen als Indi dat wil en bovendien kan zorgen dat het binnen de perken blijft. Indi zelf zucht met een glimlach iedere keer als het gebeurt: 'Daar gaan we weer...' Dat is voor ons ook een goed signaal om extra op te letten, want ik moet zeggen, die Vietnamese vrouwen zijn verdomd snel!

Vlakbij Hoi An zijn allerlei kleine ambachtsdorpjes die heel leuk zijn om te bezoeken zoals het houtzagersdorpje, het groentendorpje en het pottenbakkersdorpje. Dat hebben we dan ook gedaan natuurlijk. Naar het houtzagersdorpje zijn we gevaren met de boot van Oma. Oma start de enorme motor waardoor je met een hels kabaal over de rivier vaart. Oma wierp zich in het dorpje zelf bovendien als gids op en al was ze soms wat moeilijk verstaanbaar in het Vietnamees met bovendien slechts enkele tanden, gezellig was het zeker. Bovendien hadden we voor Hoi An werkelijk top weer (zonnig en warm) dus onze dag kon niet meer stuk. En die van Oma overigens ook niet.

altaltaltalt

Naar 'countrylife', groentenfarm en het pottenbakkersdorpjes zijn we op de fiets gegaan met waarschijnlijk de broer van de vriend van de neef van het hulpje van de meneer van het toerbureautje. Een hoog gekwalificeerde gids dus, die het ook presteerde om ons 's ochtends om negen uur op het drukste moment van de dag over de markt te laten fietsen. Gelukkig zijn we in Vietnam want in Nederland hadden we allang in een kraampje gelegen! Maar uiteindelijk kwam het toch weer goed.

altaltaltalt

Fietsen op smalle modderpaadjes door de rijstplantages is echt geweldig en geweldig mooi. Overal verschillende kleuren groen en schijnbaar willekeurig zie je ook de bekende hoedjes in het veld van (meestal) de vrouwen die de rijst verzorgen. Bij de groentenfarm hebben Indi en Tomar ook daadwerkelijk meegewerkt. Eerst met het bemesten met behulp van zeewier van verschillende kruiden en later met het klaar maken van de grond voor het planten van slaplantjes. Hard werk want niets gebeurt hier machinaal. Een buffel is het enige maar ook een schaars hulpmiddel. Dus met de spade de grond in, mesten, met harken de boel weer dicht maken, gaatjes prikken met je vinger en het slaplantje erin. Diep respect hebben Indi en Tomar gekregen voor de mannen en vrouwen die het land hier bewerken!

altaltaltalt

Moe maar voldaan en ook zeiknat kwamen we terug bij ons hotel. In het midden van Vietnam, dus ook in Hoi An, regent het namelijk heel veel. En na twee schitterende dagen en een mooie ochtend moesten ook wij er aan geloven. Maar voor een beetje regen draaien de mensen hier hun hand niet om. Erger is dat ieder jaar opnieuw het hele land overstroomt door tyfoons en andere natuurverschijnselen. Maar ook dat weerhoudt de mensen er niet van om hier te blijven wonen en hun heil weer op het land te zoeken. Waarschijnlijk is het ook hierdoor dat het lijkt of de tijd hier heeft stilgestaan (van economische vooruitgang is hier weinig te merken in tegenstelling tot in Zuid Vietnam) en waarschijnlijk zal dat nog wel een tijd lang zo blijven. In ieder geval zijn wij dankbaar dat wij er van hebben mogen genieten.

 

Niemendalletje
Zondag 16 januari 2011. Hoi An, Vietnam.

Vandaag een kort berichtje: de foto's spreken voor zich. Danielle en Indi hebben een heuse Vietnamese kookles gevolgd! Het was in ieder geval zeer geslaagd, zowel de les als het resultaat. Tomar en ik hebben vandaag lekker samen gechilled: heel gezellig en top om ook daar eens de tijd voor te hebben.

altaltaltalt

Het weer is nog steeds pet en dat blijft ook nog even zo in het midden van Vietnam. Dat betekent dat we met pijn in het hart besloten hebben Hué over te slaan en morgen direct naar Hanoi te vliegen. Ons doel is dat we in ieder geval dinsdag het mausoleum van Ho Chi Min bezoeken (zijn lichaam ligt daar opgebaard) en naar een voorstelling van het beroemde waterpoppentheater gaan. Verder zullen we zien, want het weer in het noorden van Vietnam is erg slecht en het is er ook echt koud (ja, ook in Vietnam kan het vriezen!).

Over het belang van weer en klimaat voor ons hebben we eerder geschreven, dus hebben we voor de laatste anderhalve week van onze reis een reserve scenario ontwikkeld. Tenslotte ook handig om die 'filosofische gedachten' ook praktisch te vertalen. Daarover later meer. Nu eerst met een volle buik op naar Hanoi.


K-k-koud
Maandag 18 januari 2011. Hanoi, Vietnam.

We hebben het zo koud! Lekker belangrijk horen we jullie al zeggen; wij hebben het al drie maanden koud. Terecht. We zeuren. Maar koud met zomerkleren zonder jas tegen het vriespunt is erg koud! En koud is het ook dat ze hier geen verwarming hebben, de deur open laten bij de ontbijtzaal en niet genoeg warm water hebben. Koud dus van 's ochtends tot 's avonds. Maar, inmiddels heeft Indi een pandamuts, Tomar wanten, Marleen en Danielle een sjaal, al onze kleren over elkaar aan en de nieuwe schoenen die hun dienst bewijzen. Met warme chocolademelk in het buurrestaurantje redden we het. Maar volgens Marleen moet dit niet te lang duren.

altaltaltalt

Dus hebben we met pijn in het hart besloten dat we niet het mooie Halong Bay en Sapa gaan bekijken. Sapa was toch al een twijfelgeval. Het is een schitterende berggebied boven Hanoi, met de vele etnische minderheden die er wonen. Je moet er wel flinke trekkings maken. Op dit moment vriest het er. Zonder goede sportuitrusting met kinderen nu eigenlijk niet verantwoord. Gisteren ben ik uit mijn broek gescheurd (nee, niet te dik, maar gewoon versleten stof na drie maanden), dus nog maar één dunne broek over. We hebben de jassen hier bekeken, maar die kunnen de Sapa-check niet echt doorstaan. Sapa gaat zeker in het grote-boek-der-dingen-die-we-ooit-nog-gaan-doen-in-het-leven. Stel je voor dat we niets te dromen meer hebben...

Dus hebben we de tickets omgeboekt en vliegen we morgen naar Laos voor nog een tiendaags avontuur in weer een nieuw land. Toch bijzonder; Laos-Vientiane is maar een uurtje vliegen, maar het scheelt dertig graden!

Ondanks, of dankzij misschien wel, de kou, heeft Hanoi ons gepakt. Vietnam ontroert. En dat geldt zeker voor Hanoi. Hanoi is arm. Er zijn veel straatverkopers die de hele dag in de kou zitten om enkele stuks te verkopen. Legio straatkinderen. We wisten eigenlijk niet dat Vietnam nog zo'n grote armoede kent. En armoede in de kou lijkt altijd intenser dan in de warmte... mensen zonder schoenen en zo. En ondanks dat zijn de mensen zo warm, lief, behulpzaam en erg van de goeie grappen zover het Engels het toelaat. Tomar en Indi kunnen rekenen op veel aandacht en de deurjongen van het hotelletje hier (dat is pas saai is Tomars conclusie) vindt het geweldig om te kijken als Tomar een spelletje op de gratis computer doet.

Niet verbazingwekkend dus dat juist in deze Vietnamese stad Ho Chi Minh en zijn verenigend en communistisch gedachtegoed nog springlevend is. Vandaag was een rood-geel (kleuren van de vlag) dagje voor ons. Vroeg op om het Mausoleum van Ho Chi Minh te bezoeken. De kleine man met lange sik die Noord- en Zuid Vietnam verenigde en vocht tegen kolonialisme en invasie. De laatste jaren van zijn leven heeft hij de omslag weten te maken van een gesloten centrale economie naar een meer open markt economie, wat niet veel communistisch leiders kunnen zeggen. Zijn vernieuwingsprogramma's werpen vruchten af voor het land. Natuurlijk is er veel, heel veel, over zijn gesloten politiek systeem te zeggen. En dat kan nog niet altijd en overal. Maar uit alles blijkt ook de grote liefde van veel mensen voor Ho Chi Minh. Dat bleek vandaag bij het Mausoleum, waar naast wat toeristen, echt duizenden mensen per dag nog steeds hun eer aan hem komen bewijzen.

altaltalt

Voor ons en zeker voor Tomar en Indi een indrukwekkende ervaring. Eerst langs de tasjesmevrouw voor een uitgebreide security check en afgeven van de grote tas. Dan door een houten wandelpad met gedragen muziek richting het immense mausoleum. Onderweg hebben we het imponerende wisselen van de wacht van de militairen in witte pakken gezien. Met van die mooie oude Oostblok hoge petten op. Vervolgens bij een andere mevrouw de camera’s afgegeven. Dan wordt het serieus en na even wandelen passeer je de strenge wachters. De eerste is van de-niet-praten-en-lachen gebaren, de tweede van handen-uit-zakken, dan komt de meneer van maak-een-nette-rij en dan volgt nog handen-naar-beneden. Alles keurig gedaan natuurlijk. We hadden het uitgebreid vooraf besproken en waren met Indi en Tomar tot de conclusie gekomen dat je dat niet alleen doet omdat het nou eenmaal moet in dit land, maar ook omdat dat gewoon respectvol is tegenover een dode meneer. De dode meneer lag er mooi bij. Simpel en toch heel indrukwekkend. Een kleine man op een mooi houten bed met vier wachters eromheen. Blij dat we het gezien hebben (kan niet altijd, het lichaam is soms een paar maanden in Moskou om weer opgeknapt te worden). Vooral de toewijding van de Vietnamezen is bijzonder.

Gisteren een sprookjesachtige voorstelling gezien van het waterpoppentheater. Achter een mooi decor staan de spelers tot hun middel in het water. Aan lange stokken laten ze poppen dansen. Begeleid door muzikanten en zangers. Het is een traditioneel poppenspel uit de rijstvelden. Beetje Efteling-achtig (de waterlelies) en echt leuk om te zien.

altalt

En verder: is het de kou, het toch wat minder luxe Vietnam, het feit dat zoals juf Danielle schrijft ‘de harde schijf van indrukken vol is’, of gewoon omdat het einde in zicht is? Bij Tomar en Indi speelt af en toe het begrip ‘heimwee’ een rol. Op verschillende momenten, vaak voor het slapen, is het verlangen naar huis, school, vriendjes en eigen bedden er. Om dan ook weer plaats te maken voor lol en genieten van mooie dingen. Maar waarderen zullen ze hun huis en terugkeer zeker! ‘Thuis’ lijkt weer dichtbij.

Vervolg reis in Laos

Inhoudsopgave

  1. Ho Chi Minh City
  2. Hoi An
  3. Hanoi
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!