Ao Manao
Vrijdag 11 mei 2018. Hua Hin en Prachuap Kiri Khan, Thailand

Vandaag kwam de temperatuur op een schokkende 26 graden. Ik miste bijna mijn wintertrui en wollen ondergoed, want in alle dagen is de temperatuur nog geen moment lager geweest dan 30+ graden. Met de klapper gister, toen we 38 aftikten onderweg naar Hua Hin.

Alwaar we nu zitten. En hoewel ik graag van alles zou willen melden over Hua Hin, is de waarheid dat we tot nog toe niet erg actief hier zijn geweest. We zitten in een nogal paradijselijk oord, met een kamer direct gelegen aan het zwembad. Hua Hin zelf is een soort aaneenschakeling van shopping malls en winkels, prima plek om een paar dagen te blijven voor hectisch Bangkok. Maar gister hebben we in de bloedhitte van Phetchaburi voor vertrek nog wel wat gedaan. We zijn naar het voormalige buitenverblijf van de koning geweest, bovenop de heuvel.

Om er te komen moet je met een soort tram-meets-kabelbaan, waarbij ik direct terug moest denken aan die kabelbaanrit in Maleisië (zie ergens ander reisverslag van Maleisië, Langkawi) waar ik toch niet bijster vrolijk van werd. Maar dit zag er professioneel uit. Gondel, met een stangetje voor de veiligheid die omhooggaat over je benen. Toch? O. Niet. Hans attendeerde me nog even terloops op het feit dat je zo naar beneden kon kijken, recht de afgrond in. Wat ben ik toch een bofkont. Nu was de afgrond gelukkig te overzien en zeker niet van het kaliber Langkawi, maar toch hè. Ik en hoogtes, we zijn geen vrienden.

En terwijl we een beetje wezenloos naar de toenemende hoogte zaten te staren sprong daar ineens een grote makaak tevoorschijn. Hallo, aap! En van zo in de boom, naar zo op de gondel. Die aap bleek een van velen, want er huizen er heel wat in de tuinen van het complex. Na het museum/voormalige paleis te hebben bezocht zijn we richting stupa gewandeld. Vergezeld door legio apen. Met alle dreigende bordjes dat de apen kunnen krabben, bijten en je spullen af kunnen pakken, zou je haast denken dat je gek bent om überhaupt in de tuinen rond te lopen. Dat viel mee - slechts een enkele keer werden we beiden opgeschrikt door een plotseling tevoorschijn springende aap. Daar herinnert Hans me nu ook graag aan. Net zo jolig als het bloedzuigermomentum, behalve dan dat ik hier meer schrok van de plotselinge aanwezigheid van een mannetjesaap dan dat het beest ook daadwerkelijk op m’n nek sprong. Toch net even anders dan een kudde bloeddorstige parasieten die je bloed willen drinken.

Enfin. Na een uur was iedereen zo leeggelopen qua vochthuishouding dat de overige helft van het paleis ons gestolen kon worden. Op naar het zwembad, ja. En hier moet ik iets kwijt over onze navigatie en de straten in Thailand. Kijk, het duurde al meer dan een week voordat we ontcijferd hadden dat adressen hier als volgt genoteerd worden: straat - hoofdstraat - district - stad - provincie. En dat onze navigatie dat precies andersom ingevoerd wil hebben. En dan nog is het telkens weer even zoeken. Het lukt hoor, dat altijd wel, maar handig is anders. Voordeel wel: we hebben daarna al een hoop van de stad en omliggende straten rond ons hotel gezien, waardoor we minder snel de weg vervolgens kwijt zijn.

De plannen voor vandaag wijzigden al vrij snel toen we eenmaal geïnstalleerd zaten op Ao Manao. Het oorspronkelijke plan was om even de ochtend strand te doen in de buurt van Prachuap Khiri Khan (mooi strand en mooi landschap) en de middag te besteden aan een grottencomplex in de buurt van Hua Hin. Prachuap Khiri Khan bood keuze uit twee strandjes: een drukkere in de stad, of een minder drukke op een Thaise luchtmachtbasis. Eh?

Ja. Op Wing 5 (een soort Top Gun complex) ligt Ao Manao, een prachtige baai met wat eilandjes voor de kust en inderdaad: heerlijk rustig. Strandstoel, tafeltje, schaduw, zandspeelgoed... check. Dit feest kan beginnen! Eenmaal in die stoel bleek het lastig er weer uit te komen. Die grotten, dat doen we morgen wel... eerst wat te eten bestellen. Nee, geen degenkrab, bedankt...

Oké, in eerste instantie was het gewoon bedoeld als grapje. Even 100 meter hollen op Strava en dan posten in de hardloopgroep. Maar het was best oké, en na een kilometer hardlopen in prima tempo overigens - dat moet er wel even bij gezegd, geen slakkengang hè - (met 37 graden wel, ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die vraagtekens hebben bij mijn mentale gezondheid nu, maar ik kan je verzekeren: die is prima hoor!) hield het geluid van andere mensen op, er waren geen strandstoelen meer, geen auto’s, geen brommers, niks. Het was heel erg stil, alleen de zee, wat visjes in het water en ik. Een goeie beloning voor inspanning. Een prachtig stukje baai. Om even alleen van te genieten. Wat schelpjes zoeken voor Evi tussen de krabben... heerlijk. Met water dat de temperatuur had van een aangenaam warm bad. Waarom ooit nog teruggaan, denk je dan hè? (Geen zorgen. Hans mist de poes. We komen echt wel terug.)

Tijd om plannen te beramen voor de komende dagen. Met een koud biertje aan het zwembad.