Artikelindex

This train is bound for glory
Maandag 7 mei 2018. Kanchanaburi, Thailand

Over warmte ben ik normaal echt geen zeikerd hoor. Hoe warmer, hoe beter wat mij betreft. Maar dat was voordat ik de buitencategorie van ‘warm’ meemaakte. We zitten in Kanchanaburi en de thermometer tikt hier dagelijks de 38 graden aan. En da’s heftig, zelfs voor liefhebbers van tropische temperaturen.

Eerder al lieten we ons fijne huis in Muak Lek achter ons en zijn we via Ayutthaya naar Kanchanaburi gereden. De tussenstop in Ayutthaya was om het tempelcomplex in de stad te bezichtigen en dat ging met de dames wonderwel goed. Evi was wel weer te porren voor een potje tempels klimmen (en een verhaal over prinsen en prinsessen) en ook Isabel had er zin in. Maar de grootste hindernis was waarschijnlijk wel alle toeristen die met onze attracties op de foto wilden. Ze waren weer talrijk en hoewel Evi het prima vindt, is het toch gek, al die Aziaten die plaatjes willen schieten van die blonde dolly’s. In ieder geval hebben we maar een deel van het complex gehad, maar dat was op zich ook genoeg. Tussen 11 en 12 door de bloedhitte ploegen is een opgaaf, voor iedereen. In de tweede ronde hebben we nog een van de tempels beklommen en ikzelf heb nog een ondergrondse schatkamer bekeken; het was een steil trapje en ik voel mijn bovenbenen nog :-).

4 mei 2018 (1)

Daarna door naar ons nieuwe verblijf in Kanchanaburi, waar we prima centraal gelegen zitten, vlak bij de night market met foodstalls. Vlak na aankomst barstte er een soort wolkbreuk los die van hetzelfde kaliber was als de eerdere bui tijdens de autorit. Een half uur lang spoelde de weg zo’n beetje weg en was er niks anders te doen dan toezien hoe de bui maar langzaam verder trok. Na wat snacken op de markt, waarbij er verdacht veel ladyboys op de markt rondliepen, begrepen we dat er s avonds een schoonheidswedstrijd gehouden zou worden. Uitsluitend voor ladyboys. Wel twintig plastic prijzenbekers stonden er klaar. Aha. Er liepen er een heel aantal rond die nog wat kledingtips van de Modepolitie konden gebruiken, maar even zoveel bij wie ik in de leer zou kunnen voor make up tips. Uiteindelijk hebben we de meisjes laat naar bed gebracht en met nog wat te eten voor ons konden er plannen gemaakt worden voor onze twee dagen hier.

04 mei 2018 (2)

Er is nogal wat te doen in de omgeving dus er moeten keuzes gemaakt worden. In ieder geval op het menu: de Hellfire pass, het punt van de Death Railway waar men zestien maanden deed over wat eigenlijk vijf jaar had moeten duren. Acht tot tien meter diep door harde steen gehakt met lullige beitels en hamers. De gratis audiotour was een welkome bijkomstigheid, beschikbaar in vier talen: Thais, Engels, Japans en... ja hoor, Nederlands! Evi was een aandachtig luisteraar voor een versimpelde versie van het verhaal en kwam tot de conclusie dat die mensen die andere mensen lieten werken best gemeen waren. Goeie samenvatting, niks meer aan doen. Ook hier dachten we weer slim te zijn door de buggy mee te nemen en aan de vriendelijke Thai bij de balie te vragen of een buggy meenemen wel zinvol was. Tuuuuuuuurlijk, kan makkelijk, ja hoor, no worries, no problem.
Hij vergat er alleen even bij te zeggen dat het nogal veel trappen zijn naar beneden in eerste instantie. En dat het pad nogal grof grind is. Dat rijdt niet heel comfortabel met een buggy. Maar ja, om nou te gaan zeuren op een plek waar mensen met een hamertje stukken uit de muur moesten hakken onder nogal barre tropische omstandigheden, dat voelde ook wat wrang. Dus: niet zeuren, we komen er wel en ook weer terug. Met zweet gutsend uit werkelijk iedere porie in de bloedhitte van 40+ graden, maar toe maar.

7 mei 2018 (1)

Tweede plan op de agenda: een treinreisje met de trein van Nam Tok terug naar Kanchanaburi, waarbij je een stuk van de Death Railway rijdt en Kanchanaburi over de brug van the river Kwai binnenkomt. Een treinrit van twee uur, met geen garantie dat het stipt twee uur zou duren. We hebben ons opgesplitst, Hans en Isabel met de auto terug naar Kanchanaburi en Evi en ik met de trein. Nadat we ons door de haag van Thai hadden geploegd die met Evi op de foto wilden kwam de trein eraan. Type: rammelbak, alle ramen open, ventilatoren aan en de deuren blijven open tijdens het rijden. Lekker doorwaaien dus. Al vrij vlot werd het duidelijk dat we niet alleen op de aangegeven plaatsen zouden stoppen, maar dat ook de spoorwegovergangen benut werden als stop en zelfs de allerkleinste stations werden aangedaan. Gewoon uitstappen naast de rails jongens, geen probleem. Na een half uur vroeg Evi al zeker drie keer of we er al bijna waren (nee) en waarom de trein toch zo langzaam ging. Desalniettemin hebben we samen zitten genieten van het mooie landschap buiten met als absoluut hoogtepunt het stuk waar de trein langs de rivier rijdt, op het meest smalle stukje rails ooit, links kijkend zie je de rotsen en rechts kijkend val je nog net niet de afgrond in. Prachtig, en hoewel maar twee minuten van het totaal was het dat al alles waard. 17:00. We naderen Kanchanaburi, dachten we. Gezeten in de voorste coupe hadden we goed zicht op de locomotief, die er ineens vandoor ging. Zonder ons. Ons achterlatend in letterlijk the middle of nowhere. Zelfs alle Thai keken wat moeilijk. En nadat er wat omgeroepen was, schoot iedereen ineens de trein uit. Net op het moment dat ik ook onze spullen maar wilde gaan pakken werd me in gebrekkig Engels meegedeeld door een Thaise dame dat de trein om 17:20 wel weer verder ging. En de mededeling ‘relax!’ Ok, doen we... na ongeveer een kwartier arriveerde er ineens een andere locomotief, er kwam nog een andere trein voorbij en hup, daar gingen wij ook weer. Aha. Dat was het dus. Met al enige vertraging dus (we hadden om 16:10 in Thakilen moeten zijn. Het was 16:40 toen we daar aankwamen, plus nog de stop) zetten we onze reis voort. Toch al vrij snel kwam de brug in zicht, met een weids uitzicht op de rivier en veel toeristen die op de pijlers van de brug massaal een selfie stonden te nemen. Waren we er toch eerder dan gedacht, kom Evi, we gaan eruit!

7 mei 2018 (2)

Dus we lopen weg van het station. Hmm. Dit ziet er niet uit als ons dorp.. Hmm. Kak. Het dringt ineens door: we zijn er niet uitgegaan op Kanchanaburi centraal (ahum) maar op Kanchanaburi railway bridge. Kak. Nog twee kilometer lopen. Iedereen moe, de avond begint al zo’n beetje en de hitte is nog steeds intens. Na 400 meter klaagt Evi over haar slippers en dan moeten we dus nog wel een stuk. We lopen heel Mae nam kwae Road af, duidelijk de plek van obscure massagesalons, en ietwat foute bars. De straat wordt bevolkt door te dikke oudere Britten, Thaise ladyboys en Thaise vrouwen die er ook niet per se heel florissant uit zien. Beetje apart wel om er met je kleuter van vier doorheen te stappen, maar Evi ratelt lekker door over haar toekomstige huwelijk met Thomas en hoe ze ook een bad en straat vol schuim gaat maken ooit net als in het boek van Floddertje.

Na deze enerverende dag is er nog wat eten afgehaald op de markt en dat was het dan wel weer. Mijn lichamelijke gestel laat even lichtelijk te wensen over en ik red me even op chips en cola, altijd het allerbeste dieet voor kwaaltjes in het buitenland. Vroeg naar bed maar dan. En net als we beginnen het naar bed brengen van de dames constateert Hans dat onze vriend, die al jarenlang met ons meereist, ook weer op ons feestje is: la cucuaracha.
Ja hoor, daar is ie weer en volgens Hans ditmaal van enorm formaat (en als Hans dat zegt moet het minimaal de grootte zijn van een mandarijn ofzo). Vakkundig zijn dus weer alle gaten en kieren dichtgestopt in de kamer en kunnen we met gerust hart slapen. Overigens was het niet zo groot als de slang die we naast de kant van de snelweg zagen vandaag: een enorme slang, dood of levend weten we eigenlijk niet, maar zeker meer dan een meter lang en het zag eruit alsof ie net nog een hapje had gegeten. Ik heb nog even Google erop nageslagen om te kijken wat voor slang het was, maar kon het niet duiden. Volgens onze Freek Vonk achterin de auto was het ‘gewoon een grote slang’.

Deze ochtend gaan we een poging doen om te gaan zwemmen bij de Erawan watervallen, om een beetje verkoeling te zoeken. Misschien vanmiddag nog het oorlogsmuseum en dan zit Kanchanaburi er alweer op. Volgende stop: Petchaburi!

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!