Artikelindex


Voorpret
Maandag 3 juli 2017. Nederland

De reisfamilie is er weer bijna klaar voor. We gaan dit jaar naar Thailand, Laos, Maleisië en Singapore. We gaan ook weer duiken en omdat het al even geleden was, was het tijd om de vaardigheden op te frissen. Zeg maar je weer even bewust onbekwaam voelen. Onder de bekwame leiding van de instructeurs van Divepost kwamen de vaardigheden weer snel naar boven. En we hadden ook nog tijd om de SJCAM (knock-off GoPro) te testen. Volg ons vanaf 08 juli via Reisfamilie.nl.

3juli

Schiphol horror
Vrijdag 7 juli 2017. Nederland.

Nou euh, niet dus. Wij waren extra op tijd vertrokken, maar dat was niet echt nodig. Binnen één uur nadat we de huisdeur achter ons dicht getrokken hadden waren we ingecheckt, door de veiligheidscontrole en langs de Marechaussee. Ik heb Op ‘normale’ dagen wel veel erger meegemaakt. Na twee en een half uur wachten, shoppen en een pizza en caesar salad later mogen we over een half uur aan boord.

7juli (400x300)


Een boutique airline, een calzone en nog wat
Zaterdag 8 juli 2017. Chiang Rai, Thailand.

Het is in inmiddels 20.15 uur lokale tijd in Chiang Rai en een deel van de reisfamilie is al dertig uur wakker. Slapen in een vliegtuig blijft een vaardigheid die niet iedereen onder de knie heeft. Waar een kwart van de reisfamilie van de elf uur vliegen met KLM de helft sliep, gold dat voor driekwart dus niet. En toen waren we pas in Bangkok. We hadden een overstap van 3,5 uur om daarna door te vliegen met Bangkok Airways, The boutique airline. Waar andere maatschappijen vooral downgraden, gaat Bangkok Air de andere kant op. Op een vlucht van dik een uur wordt een warme maaltijd geserveerd en iedereen heeft toegang tot de lounge. Niet overdreven allemaal, maar wel plezierig, zeker ook met drie kwartier vertraging. We nemen op het vliegveld een taxi, worden getild voor 75 cent en zijn nog geen vijftien minuten later in het NAK Nakara Hotel, waar we zo ingecheckt zijn. Na wat reorganiseren op de kamers, lopen we naar de saturday night walking street, een nachtmarkt vooral voor locals.

8juli (400x300)

Dat varken hebben we niet gegeten, want het regende wel erg hard. Gelukkig zit om de hoek van het hotel een pizzeria en een Thai, dus met slim combineren at iedereen waar hij zin in had en de pizzeria bezorgde ook bij de buren. Eerste Singha bier op; de vakantie is begonnen.

 

Jetlag, eten voor een goed doel en wat Wats
Zondag 9 juli 2017. Chiang Rai, Thailand.

9juli (400x300)

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden en in die zin is bovenstaand beeld een treffende beschrijving van de dag. Het ging een beetje traag, maar wat wil je ook met een tijdverschil van zes uur en die dertig uur zonder slaap. Hans is de enig die rond negen uur semi fris van het geweldige ontbijt geniet, de rest van de reisfamilie ligt dan nog massief op één oor. Ook na de reveille rond 11.00 uur duurt het dik twee uur voordat iedereen gewassen, geschoren en ingesmeerd is met zonnebrandmiddel en DEET.

Rond 14.00 uur is het wel tijd voor een stevige brunch en die genieten we bij Destiny Restaurant. Een erg goede keus, met prima westers en Thais eten. Wat ook aardig is, het restaurant maakt deel uit van het Destiny Rescue Project dat meisjes redt en beschermt tegen slavernij en seksuele uitbuiting. De koks en serveersters zijn allemaal geredde meisjes. Dat wisten we niet van tevoren, maar het zorgt ervoor dat het eten nog beter smaakt.

9juli2 (400x301)

Na de maaltijd wandelen we door een bui naar Wat Pra Kaew. De tempel van de smaragden Buddha. Heel oplettende lezertjes weten dat we daar eerder zijn geweest, maar dan in Bangkok. Het is bijna dezelfde Buddha, want die is zo’n 700 jaar geleden ontdekt toen de bliksem insloeg in deze tempel in Chiang Rai. Via slinkse manipulatie en allerlei omwegen is die Buddha uiteindelijk in Bangkok terechtgekomen. De Chiang Rai tempel zat dus een eeuw of zes zonder Buddha, totdat een rijke chinees hem een paar jaar geleden liet namaken. Van jade, het materiaal waarvan de originele versie overigens ook gemaakt is. Overigens geen perfecte kopie, want perfect is alleen Buddha. Deze is 0,1 centimeter kleiner.

In de tempelvijver zitten trouwens heel bijzondere schildpadden, waarvan wij dachten dat ze licht gehandicapt of mutanten waren. Het blijken Chinese Softshell Turtles te zijn. Apart.

9juli3 (224x300)10juli2 (225x300)

We wandelen door naar Wat Phra That Chom Thong, Een tempel die het spiritueel middelpunt van de stad vormt (en daar dus anderhalve kilometer vandaan ligt. Tegen de tijd dat we de heuvel opgeklommen zijn hebben het wel een beetje gehad, een beetje te veel op zo’n tweede dag zeg maar. Door een stortbui lopen we terug naar het hotel. Wat relaxen en voor de tweede keer eten we bij A-Residence, lekker Thais met vriendelijke eigenaars.

 

Een Roy Donders tempel, een oma op je rug en een sound en light spektakel
Maandag 10 juli 2017. Chiang Rai, Thailand.

De tweede volle dag en we hebben afgesproken om rond een uur of negen te gaan ontbijten. Nog niet iedereen is over de jetlag heen, dus het gaat met wat horten en stoten. Hans pakt met Frank en Marit een Uber naar de Witte Tempel, Mirjam blijft in het hotel om nog wat bij te slapen.

10juli (400x300)

Wat Rong Khun bij de farangs beter bekend als de Witte Tempel, is een hedendaagse en onconventionele boeddhistische tempel als je Wikipedia mag geloven. Hij is ontworpen door Chalermchai Kositpipat in 1997. Wat Rong Khun is gebouwd in een witte kleur om de reinheid van Boeddha weer te geven. Met witte mozaïek wordt de wijsheid van Boeddha weerspiegeld. De tempel is nog aanbouw, rond 2070 moet ie af zijn. Zeg maar de Segrada Familia van Gaudi, maar dan ontworpen door Roy Donders. Veel glittertjes en strass, maar het mag allemaal weinig kosten. Het is verder vooral wit pleisterwerk en Gaudi zou zich omdraaien in zijn graf als hij wist dat hij er mee geassocieerd werd.

De term tourist trap is hier dik van toepassing en ze komen in grote hoeveelheden. Waar het in Chiang Rai verder opvallend rustig is, hangen ze hier met de benen buiten. Het zijn vooral Chinese toergroepen die zich voor 50 baht p.p. door de attractie heen laten jagen. Het gemiddelde bezoek duurt denk ik niet meer dan zeven minuten, waarvan er vier besteed worden aan het aan en uittrekken van de schoenen, nodig om de oninteressante binnenzijde van de tempel te kunnen bezichtigen. We zijn seriously underwhelmed en pakken snel een taxi terug naar de stad.

10juli3 (225x300)10juli3 (400x300)

Alwaar we gestoomde broodjes eten in een restaurant, dat tevens groothandel is, want overal zitten kinderen mie af te wegen en dumplings en broodjes te vouwen en af te wegen. Kinderarbeid bestaat nog steeds.

Via een uiterst geëmancipeerd parkje wandelen we terug naar het hotel. Hans gaat zich Thais laten masseren (het blijft apart, een Thaise oma die met haar volle 45 kilo over je rug kruipt), de rest van de familie relaxt tot het tijd is om te dineren. Dat doen we weer bij Destiny, slechts kort onderbroken door DE avondattractie van Chiang Rai: het Clocktower Sound en Light spektakel. Misschien verraden we al iets wanneer we vertellen dat zowel de clocktower als het spektakel van de hand van dezelfde architect zijn als de Witte Tempel, maar oordeel zelf: https://www.youtube.com/watch?v=XkRVg9Mt9sc

 


Naar Laos met een net iets betere bus dus
Dinsdag 11 juli 2017. Chiang Kong, Thailand.

Vandaag vertrekken we richting Laos, althans richting de grens met Laos. Het ontbijt in het Nak Nakara hotel is weer overvloedig. Frank ontdekt dat Tabasco saus op de rijst misschien niet een heel goed idee is, maar verder geen problemen. We hadden het douchen even uitgesteld en met het inpakken mee duurt het zo’n anderhalf uur voordat we weg zijn, keurig weggebracht naar het busstation door de hotelshuttle en voorzien van twee zakken Nak Nakara hotel chips. De bus naar de grensplaats Chiang Kong gaat om 12.00 uur, maar als we aankomen staat ie er nog; hij gaat pas om half een.

11juli (400x300)

Althans, deze bus. We klimmen aan boord en proberen alvast weer te wennen aan het ware Azië-gevoel, totdat Hans uit zijn ooghoeken een (marginaal) betere bus voorbije ziet komen waar ook Chiang Kong op staat. Dat was dus de bus van 12.00 uur, maar dat vertellen ze je niet als je in het oude barrel zit. Dik twee uur later zijn we in Chiang Kong, de enige toegang tot Laos vanuit Noord Thailand. Oorspronkelijk moest je met een bootje naar de overkant, maar die romantiek is eraf, tegenwoordig moeten farangs verplicht gebruik maken van de Friendship bridge. We blijven vandaag nog aan de Thaise kant en checken in in het Day Waterfront Hotel bij de uiterst vriendelijke en behulpzame eigenaresse, die meteen aankomt lopen met bananen, water en een berg reistips.

11juli2 (400x300)

Na wat chillen drinken we een gelikte smoothie bij het Café de Lao en eten gebakken vis en noedels bij een wat vage Thaise tent. Frank en Marit gaan terug naar het hotel en chillen verder op de kamer, Mirjam en Hans zoeken een 7-11 voor de broodnodige proviand en bier en bezoeken nog wat plaatselijke tempels. Je ziet dat de stad verandert. Een hoop guesthouses bij het oude veer zijn aan het vervallen. Meer naar het zuiden richting de nieuwe brug wordt is het allemaal een stuk nieuwer en dynamischer. Relaxt dagje, morgen heel vroeg op.

 


Langzaam de Mekong af
Woensdag 12 juli 2017. Pak Beng, Laos.

Om om kwart voor acht weg te gaan, moeten we om half zeven op. Da’s best vroeg, maar uiteindelijk is iedereen gewassen en geschoren en lukt het ook nog om een continentaal ontbijtje naar binnen te werken in ons uiterst vriendelijke Day Waterfront Hotel. Slechts een ding hebben we op ons hotelletje aan te merken: nylon lakens. Nylon lakens? Ja, nylon lakens. We kunnen het afraden.

Met de minibus worden we naar de grens gebracht waar touroperator Mr Adisak van Nagi of Mekong ons al staat op te wachten met een cadeau voor de dames. Een originele Nagi of Mekong mini shopper. De mannen krijgen niks. Ook onze tourguide Sai is er al om ons over de grens te loodsen, maar kikadewado, zo moeilijk is het allemaal niet. Uitchecken in Thailand (30 seconden) met de shuttlebus de Thai-Lao Friendship bridge over, aan de Laotiaanse kant één pasfoto en drie formulieren inleveren en 35 dollar pp aftikken en we zijn een nieuw land binnen.

Op de Mekong kun je kiezen uit een speedboat en een slowboat. Die speedboten zijn zo bloedlink, dat de passagiers helmen dragen. En nog komen er geregeld mensen om het leven als ze al speedend een rots raken. Van de slowboat heb je de standaard variant, waar ze meer dan honderd man op een boot stouwen, of de luxere, die wij dus kiezen. Op een gegeven moment ben je geen backpacker meer, maar een flashpacker.

De luxe variant dus, met onbeperkt koffie, thee, water, lunch en een reisgids. Het meandert lekker over de rivier. Het weer is bewolkt. Af en toe valt er een buitje. We maken wat foto’s en halverwege de middag bezoeken we een minderheden dorpje. Opeens zit je weer midden in de derde wereld. Armoedige hutjes. Er wordt een varken geslacht omdat er vanavond een bruiloft is. Veel kleine kinderen die met nog kleinere kinderen rondsjouwen.

Is het aapjes kijken? Door de taal is er weinig interactie, al kom je met handen en voeten een eind (zo weten we nu dat baby’s ingeënt worden tegen polio). Volgens Sai wisselen ze de te bezoeken dorpen voortdurend af, zodat niet één gemeenschap overbelast wordt. Er wordt ook niet gevraagd om geld of zo, maar toch.... Nou ja, toch een vriendelijk bezoek.

Tijd voor het eerste biertje van de dag. Uiteraard een Beer Lao. Het merk waar Laotianen trots op zijn. Er schijnt ander bier te koop te zijn... maar schijnbaar niet in Pak Beng, het dorpje waar we overnachten bij Duang Pasert Gusethouse. We hebben Indiaas gegeten bij Hassan. Uiteraard met een biertje van het onvermijdelijke merk.

 


Mekong de moevie
Donderdag 13 juli 2017. Op de Mekong, Laos.

De trip van Houayxay naar Luang Prabang duurt dus twee dagen. Pak Beng ligt ongeveer op de helft en dus is hier een logische toeristenindustrie ontstaan die gericht is op gasten die maar één nacht blijven. ‘s Avonds komen de toeristen aan, worden gelegerd en gevoed, slapen en vertrekken de volgende ochtend weer rond 08.00 uur, waarna de kamers worden schoongemaakt voor de volgende ronde. Groundhog Day zeg maar. Vroeger interesseerde het de uitbaters van restaurants en hotels geen drol wat voor kwaliteit ze leverden, de gasten kwamen toch niet terug. Da’s met internet, TripAdvisor en Google wel veranderd; door de recensies is de kwaliteit van de prestaties aanmerkelijk verhoogd.

Het ontbijtje in ons hotel is dan ook prima. Startprobleempjes zorgen dat alleen Hans ervan geniet, maar voor de rest van de reisfamilie wordt een keurig ontbijtpakket geregeld met stokbroodjes ei, bacon en sla en vers fruit en jus d’orange. Vanaf volgend jaar wordt er een dam gebouwd in de Mekong, waardoor de trip rechtstreeks niet meer mogelijk is. De locals zijn bang voor wat dat met hun handel zou kunnen gaan doen.

13juli (400x300)

Precies om 8.00 uur zijn we bij de boot voor een nieuwe dag relaxen op de Mekong. De dag begint goed met een blik op olifanten aan de andere zijde van de Rivier. De trip wordt na drie uur onderbroken voor een bezoek aan een weefdorpje een paar uur later met een bezoek aan de Pak Ou Caves.

Het weefdorp is duidelijk ingesteld op toeristen. Zo gauw de boot aanmeert staan de kinderen boven de twee jaar al te wachten om armbandje te verkopen. De moeders stormen even later naar buiten om hun met de hand geweven sjaals uit te spreiden en aan te prijzen. Hoewel er een (één) weefgetouw staat, ziet de aangeboden handelswaar er opmerkelijk industrieel uit. Zo ook de paarse sjaal hierboven (die inmiddels eigendom is van Hans). Maar het kost allemaal geen drol, je helpt de lokale economie en Mirjam en Marit kopen alle resterende armbandjes van de meisjes.

13juli2 (400x300)

De tweede stop is een bezoek aan de Pak Ou Grot, een half uurtje voor we in Luang Prabang arriveren. Een heilige plek bestaande uit twee grotten met meer dan 4000 Buddha beelden.


O ja, die Moevie. Een beetje prutsen met de camera en iMovie leidt tot dit soort licht belachelijke trailers. Zeg niet dat we niet gewaarschuwd hebben: https://youtu.be/SE70Qym-l68

 


Magisch bruin
Vrijdag 14 juli 2017. Luang Prabang, Laos.

De Kuang Si waterval is misschien wel de grootste toeristenattractie van Luang Prabang. Magisch blauw water, waarin het goed baden is. Omdat de weersvoorspelling voor vandaag goed is en de rest van de week waardeloos, is het een goede dag voor een wandeling door de natuur.

Na de gebruikelijke ochtendrituelen en een goed ontbijtje in ons Maison Vongprachan hotel en nog meer ochtenrituelen en het wegbrengen van vijf kilo was kunnen we naar de waterval toe. Na enig onderhandelen zitten we in de songthaew, inderdaad zo’n pick-up truck met twee banken tegenover elkaar. Nadat we nog een Fransman en Filipijnse opgepikt hebben, begint het al snel keihard te regenen. Tot zover de beste dag van de week.

De attractie is duidelijk te herkennen aan een groot parkeerterrein met vijftig restaurantjes er omheen. Ook krijgen de bezoekers duidelijke aanwijzingen omtrent kleding en gedrag. Gelukkig is het laagseizoen en regent het pijpenstelen, dus het is niet al te druk. In de stromende regen lopen we het park in en komen al snel bij de eerste waterval.

14juli (400x300)

Niet magisch blauw dus. Omdat het regenseizoen is, wordt er erg veel modder met het water meegevoerd, waardoor het dus magisch bruin wordt. Dat maakt de waterval niet minder imposant; door de hoeveelheid water eigenlijk nog meer . Alles bij elkaar cascadeert (is dat Nederlands?) hij over 29 cascades heen. Het stopt langzaam ook met regenen, waardoor het ook wat aangenamer rondwandelen wordt. Niet dat het voor Hans veel uitmaakt, die is in deze landen toch altijd nat.

14juli2 (400x300)

Er is genoeg te zien, qua natuur en er is ook een berenparkje, waar uit gevangenschap geredde beren verzorgd worden. De beren werden in gevangenschap gehouden voor speeksel dat verkocht wordt aan Chinezen. Die hebben wel meer vreemde medicijnen. Ze zijn nu in ieder geval een stuk beter af.
Na lunch met noodles en rijst duurt de terugreis met de songthaew wat lang, op een of andere manier zijn we de Fransman en Filipijnse kwijtgeraakt (of ze hebben elkaar gevonden?). Na een uur wachten is het welletjes en rijden we terug naar Luang Prabang.

’s Avonds eten we Vlaams bij The House, een Belgisch restaurant met, inderdaad, zeker vijftien verschillende Belgische bieren. Het stoofvlees is heerlijk, de hamburger ook, maar denk niet eens aan een pizza wanneer je hier gaat eten.

 

Opgepompte kip
Zaterdag 15 juli 2017. Luang Prabang, Laos.

Een van de dubieuze hoogtepunten van een bezoek aan Luang Prabang is de ‘Alms Gicong Ceremony’, waarbij monniken ’s morgens langs de straten gaan om hun kostje bij elkaar te bedelen. Niks mis mee, doen ze al eeuwen, de dubieuze kant is dat het tegenwoordig een grote toeristenbusiness is geworden, waar grote tourbussen op afkomen en locals tegen afzettersprijzen inferieure voedingswaren verpatsen aan toeristen. De monniken gooien die dan tien meter verder achter de rododendrons, waarna de locals de spullen weer recyclen. Vooral Japanse toeristen schijnen belachelijke bedragen te betalen voor een halve kilo rijst en gedroogde noedels. Tijd dus voor uw wakkere reporter om van dichtbij poolshoogte te nemen, ware het niet dat de monniken niet om 06.00 uur voorbijtrekken, maar al om 05.30. Morgen een nieuwe kans. Misschien.

Dan maar naar de lokale ochtendmarkt, waar vooral veel etenswaar wordt verkocht. Ook hier geldt het Chinese gezegde: we eten alles wat poten heeft en geen tafel is. Meest opvallend was een mevrouw die via de luchtpijp kippen aan het oppompen was. Keel openmaken, Fietspomp erin, volpompen en knoopje in de luchtpijp. Het kan ook de slokdarm geweest zijn. Sterk staaltje consumentenmisleiding, want op deze manier zagen de kippen er een stuk forser uit.

15juli1(400x300)

Na het ontbijt gaan we de stad in, of eigenlijk weer uit, want we beklimmen Mount Phi Si. Nou is berg misschien wat overdreven voor een heuvel die honderd meter boven de stad uit steekt, maar bij 32 -34 graden is dat toch best veel (en door de vochtigheid een gevoelstemperatuur van 41 graden). Het water er stroomt harder uit dan dat het aan te vullen is. De tempel op de berg is dik 200 jaar oud, maar de berg zelf is al veel langer een heilige plaats. Dit is weer een van die plekken waar Hanuman, de apenkoning uit de Ramayana, ooit een berg heeft neergegooid.

We dalen af naar de stad, nemen een fruitsapje en bezoeken het voormalig koninklijke paleis. Tot 1975 was Laos een monarchie, maar in 1975 nam de communistische Pathet Lao de macht over en werden de koning, zijn vrouw, de kroonprins en de broers van de koning naar een heropvoedingskamp gestuurd, waar ze ‘verdwenen’. Foto’s maken mocht eigenlijk niet in het paleis, maar die hierboven was te bijzonder. Ho Chi Minh maakt in 1963 een dansje met de koning tijdens een bezoek aan Laos.

Aan het eind van de middag bezoeken Hans en Mirjam Big Brother Mouse, een project dat tot doel heeft de arme bevolking van Laos te leren lezen. Daarnaast wordt er veel aandacht besteed aan het leren van Engels. Dagelijks zijn er ’s morgens en ’s middags ‘conversatielessen’, die gegeven worden door vrijwilligers, meestal toeristen. In het kantoortje van de organisatie zitten zeker 45 leergierige tieners en twens die gretig alles opzuigen wat er verteld wordt. Erg leuk om te doen en je leert er zelf ook weer van.

15juli (400x300)

Daar aan de overkant
Zondag 16 juli 2017. Luang Prabang, Laos.

Na een rustig ontwaken en ontbijt nemen we de tuktuk naar de Mekong en charteren een hele boot om ons naar de andere kant te brengen. De onvolprezen Hobomaps heeft ook een hike map van Chompet, het gebied aan de andere kant van de rivier. Nu is Luang Prabang al redelijk ontspannen, maar in Chompet zit je meteen echt op het rustige platteland. Eerst lopen we nog door het dorpje Chompet, dat een net betonnen straatje heeft, een tempel en veel dorst blijkbaar, want overal staan grote stapels lege kratten BeerLao. Het betonnen pad gaat al snel over in een modderpad, dat min of meer de rivier volgt tussen de bomen door langs een aantal tempels.

Het modderpad gaat op een gegeven moment over in een betonnen paadje steil tegen de heuvel op, dat beton stipt, maar we volgen keurig volgens de aanwijzingen van hobomaps de witgele betonnen paaltjes. Steil de heuvel op, bij 34 graden valt wat tegen, zeker als het pad modder is, zeker als de begroeiing steeds meer over het pad heen gaat, zeker als de helft van de reisfamilie blote benen heeft. Er wordt licht gemopperd, maar we bereiken de top bij deze heilige plek.

16juli (225x300)

Het pad gaat verder, maar wordt steeds minder duidelijk. Gelukkig hebben we onze paaltjes nog, dus we weten dat we de goede kant op glibberen. Uiteindelijk komen we weer bij een breder modderpad en lopen in de richting van een tempel aan de rivier, waar we hopen een boot te kunnen regelen terug naar de stad. Dat lukt, we mogen meevaren met een Thais stel dat zelf een boot had gecharterd. We lopen terug naar ons hotel en komen nog een interessante Franse auto tegen, die ooit eigendom was van de ‘verdwenen’ koning. De rest van de middag komen we bij in het hotel.

16juli2 (400x299)

Met de hele familie gaan we tussen 17.00 en 19.00 uur naar Big Brother Mouse om te praten, spelen, lachen en zingen (nou ja, Hans dan toch) met ijverige studenten. Er zijn er die net een maand Engels hebben en vooral willen weten hoe je heet (na een uur gaat dat licht vervelen), maar er zijn er ook die op de universiteit zitten. En dan leer je zelf ook weer. Bijvoorbeeld dat het salaris van een leraar tussen de 150 en 200 euro per maand bedraagt, waarvan je niet eens een huis kunt huren en je dus gedwongen wordt in de dormitory van de school te slapen. Waarvoor je dan ook nog eens 50 euro betaalt. Een toergids verdient al gauw 400 tot 500 euro per maand als ie Engels spreekt en meer dan het dubbele voor exotische talen als Spaans en Italiaans. Logisch dat veel van de kinderen toergids willen worden.

We eten in een restaurantje op de veranda van een woonhuis tegenover ons hotel. Vier tafeltjes, hoekje voor de keuken, maar lekker eten. De kok spreekt uitstekend Engels. Dat heeft ze geleerd van haar man, die ooit haar leraar was. Tegenwoordig zijn ze getrouwd en is hij geen leraar meer, maar toergids...

16juli3 (400x300)

 

Eigenlijk is Boeddha een communist
Maandag 17 juli 2017. Luang Prabang. Laos.

Hoewel het erg hard regent (het is pas 8.00 uur en er is vandaag al vijf centimeter regen gevallen) trekt drie kwart van de reisfamilie er met paraplu’s er toch op uit om een bezoek te brengen aan de mooiste tempel van Luang Prabang. Onderweg scoren we een originele baguette, want de Fransen hebben ook wel wat goede dingen achtergelaten in het land.

Wat Xieng Tong, oftewel ‘de tempel van de gouden stad’ is de oudste en ook meest originele tempel van de stad, ligt gelukkig niet op een berg en de enige die nog nooit is afgebrand. Met dit soort regen denk je dat er nooit iets in de fik kan in dit land, maar in het droge seizoen regent het soms een paar dagen niet. De oorsprong van Luang Prabang (oude naam: Chiang Thong; inderdaad, gouden stad) ligt in de vergetelheid, maar de stad duikt voor de eerste keer op wanneer ze in de 8e eeuw na Christus veroverd wordt door Kun Lo, een Thaise prins. De geschiedenis van Laos en Thailand is dan ook erg verbonden, oorspronkelijk was het een land, of beter een verbond van vorstendommen aan beide zijden van de Mekong.

De huidige tempel werd gebouwd in 1559 en 1560 onder de toenmalige koning Setthathirath. Sindsdien is het ook altijd de koninklijke tempel geweest, totdat de communisten in 1975 een abrupt einde maakten aan de monarchie. De koninklijke connectie is ook duidelijk zichtbaar aan de mozaïeken op de binnen- en buitenkant van de tempel. Die zijn van dezelfde kunstenaar(s) die ook de binnenzijde van het koninklijk paleis decoreerden. Er waren nogal wat mozaïek tegeltjes over nadat hè paleis af is en de koning liet die vervolgens aanbrengen op de tempel.

17juli (400x300)

Wat steeds weer opvalt zijn monniken op excursie, compleet met camera’s en smartphones en selfies makend voor Boeddha beelden. Da’s dan weer iets wat toeristen uitdrukkelijk verboden wordt, maar hier kan het blijkbaar. Net als in Thailand gaan monniken niet per se voor hun hele leven het klooster in, maar doen gewoon een jaartje dienstplicht. Het is ook wel leuk om te zien hoe de communisten met Boeddha omgaan. Laos is een volksrepubliek en de communisten zijn natuurlijk wars van alles wat met religie te maken heeft. Anders dan andere communistische staten waar godsdienst repressief de kop werd en wordt ingedrukt, koos de Pathet Lao voor een heel andere benadering.

Pathet Lao ziet geen verschil tussen de leerstellingen van het Boeddhisme en die van het communisme. Ze de-interpreteerden het leven van Boeddha en zien zijn afwijzing van zijn koninklijke status en alle wereldse zaken als een socialistische daad. Daarbij wilde Boeddha het beste voor alle mensen en wees hij standen en status af. Boeddha was voorstander van een klasseloze maatschappij, althans in de gedachten van de Pathet Lao. Als je nagaat dat beide ideologieën ook nog eens het geluk van alle mensen nastreven en een einde willen maken aan alle lijden, dan is het duidelijk: eigenlijk was Boeddha de eerste communist.

Overigens wordt het met deze aanpak niet helemaal gezellig voor de monniken en het Boeddhisme in Laos. Monniken moeten verplicht communistische teksten bestuderen en de Sangha (de gemeenschap dan wel het Boeddhistisch leiderschap) loopt aardig aan de leiband van de regering. Overigens: communist of boeddhist, als vrouw tel je in beide gevallen niet mee in Laos. Zo moet je om het Nirwana te bereiken eerst gereïncarneerd worden als man, voordat je in aanmerking komt.

We eten een hapje bij Kamphaen, opnieuw een van de goede doelen die kinderen wil beschermen tegen (seksuele) uitbuiting. Het lijkt nou net of we allemaal goede doelen aan het afgaan zijn, maar da’s voor het grootste gedeelte toeval. Je kunt er gewoon lekker eten. Door de regen die inmiddels overgegaan is in miezer doen we wat boodschappen en lopen we terug naar het hotel. Hans haalt de was en gaat wat boardingpassen printen, de rest relaxt tot de avondmaaltijd. We eten weer bij het Bamboo Garden Restaurant. Geen goed doel, wel goed eten.

 


Banana pancake trail
Dinsdag 18 juli 2017. Vang Vieng, Laos.

18juli (400x300)

Zo’n uitzichtje is natuurlijk nooit weg. Ons guesthouse heet dan ook Nice View Guesthouse. En een van de twee kamers ruikt ook nog goed, de andere iets minder, maar a la, voor 16 euro per nacht kun je geen armoede leiden. En een royale rondgang van de receptionist maakt ook kamer 2 zeer acceptabel.

We zitten inmiddels in Vang Vieng en om daar te komen hadden we vandaag een hele minibus voor de reisfamilie afgehuurd. De flashpackers gaan er weer voor, maar als je nagaat dat ze normaal tot 16 paxen in zo’n bus proppen voor 120.000 kip per persoon, dan is 800.000 kip voor vier personen voor een hele bus helemaal niet slecht.

We nemen de nieuwe weg van Luang Prabang naar Vang Vieng. Die loopt door de bergen tot bijna 2000 meter hoogte. In de natte tijd treedt er wel eens een aardverschuiving op, zoals je op het filmpje kunt zien. Da’s dan ook meteen het grootste gevaar waaraan we zijn blootgesteld tijdens deze trip. Als je de reisadviezen moet geloven zijn we echter aan diverse rampen ontsnapt. De afgelopen twee jaar zijn er een paar bussen beschoten en is er een bomaanslag gepleegd op Chinezen. Totaal aantal doden: vier. Natuurlijk erg, maar waarom dat leidt tot paniek bij het ministerie van Buitenlandse Zaken is totaal onduidelijk. Hebben jullie al negatieve reisadviezen gezien voor België, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland om maar eens een paar landen te noemen? Neen dus, terwijl daar de afgelopen tijd heel veel meer mensen door terroristische aanslagen om het leven zijn gekomen. Willen we onze EU-partners niet voor het hoofd stoten of zo? Nou ja, je loopt dus overal risico’s, al zijn die hier in Vang Vieng van een heel andere orde.

18juli2 (400x300)

Dit plaatsje ligt keihard op de backpacker route, oftewel de banana pancake trail. Die trail is de onofficiële reisroute die je gehad moet hebben om een beetje mee te tellen als rugzakreiziger. En natuurlijk speelt de plaatselijke commercie daaropin. Zo kun je ontbijten met die bananenpannenkoek, maar er zijn ook allerlei ‘happy’ gerechten te verkrijgen naast bovengenoemde ballon met lachgas. Zo zijn er happy pizza’s happy pancake, happy omlets etc. etc.. Wat ze er allemaal instoppen aan verdovende middelen (wiet, metamphetamine, paddenstoelen, opium) mag Joost weten, maar het gaat allemaal open en bloot. Totdat de politie komt en je voor 500 dollar je paspoort mag terugkopen. Geen bonnetje en je hoeft ook niet met je ambassade te bellen.

18juli3 (400x300)

‘s Avonds eten we Thai Lao fusion (groene curry, papayasalade en Larp) bij het Green Restaurant tegenover ons guesthouse. The pizza’s waren precooked of reheated. Minder dus. Morgen bananenpannenkoek denk ik.

 

Moeder Repelsteeltje
Woensdag 19 juli 2017. Vang Vieng, Laos.

Het was ons opgevallen dat er wel heel veel beelden van vrouwen met lang haar bij de Laotiaanse tempels stonden. We hadden haar al Repelsteeltje gedoopt, wat natuurlijk compleet fout is. Repelstreeltje was een kwaadaardige dwerg die een molenaarsdochter hielp goud uit stro te spinnen en die van het sprookje met de lange haren heette Raponsje. Al denkt iedereen behalve Hans dat dat eigenlijk Rapunzel is. Maar goed, tijd dus om eens even te googelen.

19juli (400x300)

De beelden betreffen afbeeldingen van Phra Mae Thorani, oftewel Moeder Aarde. Haar beeltenis is sterk verbonden met Boeddha, de verlichte. Nou kwam die verlichting niet van zelf. Ook Boeddha is vele keren gereïncarneerd, waaronder 123 keer als een dier. In een van die levens zat Boeddha als Bhodisathva te mediteren onder een Bodhi boom met als doel om uit de eeuwige cyclus van reïncarnatie te ontsnappen. Hij nam zich voor om er te blijven zitten tot hij eindelijk verlicht zou zijn. Na zeven jaar onder de boom was zijn lichaam behoorlijk gesleten.

Op dat moment verscheen Mara, de duivel, die uit jaloezie wilde voorkomen dat Boeddha het einddoel zou bereiken. Mara probeerde Boeddha op alle mogelijke manieren te verleiden, maar dat lukte dus niet. Vervolgens zette hij zijn leger in bestaande uit zijn dochters om Boeddha onder zijn boom vandaan te krijgen. De goden die over Boeddha waakten peesden er tussenuit en Boeddha was overgeleverd aan Mara. Toen raakte Boeddha kort de grond aan en riep de godin van de aarde op. Die verscheen in de vorm van een bloedmooie jonge vrouw: Phra Mae Thorani dus. Ze kneep in haar haar, er ontstonden grote stromen water en die spoelden Mara en zijn leger weg. Boeddha’s verlichting was gered.

19juli2 (400x300)

We hebben vandaag een ontspannen dagje. We spreken een uitstapje voor morgen af en bezoeken twee tempels. Het zal wel de specifiek lokale kunst zijn, maar in een aantal afbeeldingen en beelden ziet Boeddha eruit alsof ie te veel aan de plaatselijke happy pizza heeft gezeten.

We relaxen wat op ons balkonnetje en Hans en Mirjam gaan voor een massage bij de Mandarina Spa. Mirjam heeft mazzel met een gemotiveerde masseuse, die van Hans ‘is just going through the motions’. Maar alles bij elkaar toch wel redelijk ontspannend.

 

Natter wordt het niet
Donderdag 20 juli 2017. Vang Vieng, Laos.

We worden wakker terwijl het buiten erg hard regent. De wolken hangen ongeveer 50 meter boven Vang Vieng en het weerbericht zegt regen, regen en regen. Jammer, want we hadden gisteren een tour afgesproken bij VLT tours. Onze specifieke wensen konden gemakkelijk ingevuld worden, alles kon eigenlijk, we gaan een halve dagtour doen bestaande uit een bezoek aan twee grotten en daarna 15 kilometer kajakken. Licht overmoedig dat laatste, maar alleen het zuipstukje doen, waar ook de tubers langsdobberen leek ons niet echt leuk.

We worden om 09.00 uur opgehaald met de songthaew waar al twee Nederlandse meisjes en een Singaporese zitten. We pikken de kajaks en de lunch op en terwijl we het dorp uitrijden, houdt het gelukkig op met regenen. We droppen de Singaporese met een gids en een kajak en rijden met zijn zessen door naar ons startpunt. Een half uurtje later zijn we op de bestemming en lopen tussen de rijstvelden over heel modderige wegen naar de eerste grot Tham Loup.

20juli (400x300)

Dat kleine mannetje dat voorop loopt is onze gids Thau. De eerste grot Tham Loup is moeilijk te bereiken, je moet er over allerlei glibberige rotsen en bamboe trappen naar toe en ook binnen is het nat en modderig. Wel leuk, zo’n grot die niet helemaal dichtgeplaveid is voorzien van sfeervolle gloeilampverlichting. Je kunt er gewoon in zonder te betalen zelfs. Dat geldt ook voor de tweede grot Tham Noi, die wat gemakkelijker te doen is, daar loop je zo naar binnen. Helaas geen foto’s, geen flits bij vandaag.

20juli2 (400x299)

Thau maakt een lekker lunch met gebarbecuede sjasliek, rijst met groentjes en een stokbroodje. Daarna lopen we terug naar de rivier en laten we de kajaks te water. Op dat moment is het mooie weer ook over en begint het niet een beetje, maar keihard te regenen. Marit ziet het kajakken niet meer zitten en wordt even later opgepikt en keurig bij ons guesthouse afgeleverd. Wij vertrekken wel met Mirjam en Thau in de ene kano en Frank en Hans in de andere. En net als je denkt kan het nog harder gaan regenen? Ja dat kan dus, zonder overdrijven zo hard dat de contactlenzen uit je ogen beginnen te spoelen. Na twee minuten zijn we doorweekt, en daarna maakt het allemaal niks meer uit. We peddelen anderhalf uur door de regen, die varieert tussen hard en tropische stortbui, maar het gaat eigenlijk best wel goed, al hebben we allemaal nu al spierpijn in de bovenbenen.

20juli3 (400x300)

Na anderhalf uur stopt het ongeveer met regenen en het laatste half uur is ook een stuk rustiger met minder stroomversnellingen en zo. We arriveren in Vang Vieng op 100 meter van ons guesthouse, bedanken Thau en lopen vrolijk terug naar huis om de natte kleren uit te doen. Die schoenen komen waarschijnlijk niet meer goed deze vakantie. But who cares, geweldige dag, tijd voor een biertje.

Overigens, de foto’s zijn vandaag gemaakt met de SJCAM 5000, een GoPro knock-off. Doet het prima, en met de speciale behuizing is ie ook waterdicht.

 


Wildlife. Van de ongewenste soort.
Vrijdag 21 juli 2017. Vientiane, Laos.

21juli (400x300)

Disclaimer: dit verhaal gaat niet over het beest hierboven. Maar even terug. Vandaag hebben we een reisdagje naar Vientiane. Na het ontbijt bij Green Restaurant met vier broodjes omelet en fruitsalade, haalt mr. Vongsavanh ons om 10.00 uur op. Om de trip een beetje te breken hebben we een omweggetje ingelast via de Lao Zoo.

21juli2 (400x300)

Dat is dus het welkomstbord, waarschijnlijk niet meer opgeknapt sinds de communisten in 1975 aan de macht kwamen. Het ziet er allemaal niet gelikt uit, maar het is ook niet zo slecht als de dierentuinen die we op andere plekken in Azië wel gezien hebben. Er wordt in deze dierentuin samengewerkt met het Laos Wildlife Rescue Center en met dierentuinen wereldwijd om dieren te redden. Een deel van de verblijven ziet eruit alsof ze in 1950 nieuw waren, maar een ander deel is gloedjenieuw. Het stikt van de beren (veel gered) en de krokodillen (fokprogramma voor bijna uitgestorven soorten). Voor Mirjam had dat laatste niet per se gehoeven.

Na het bezoek aan de dierentuin zijn we een uur later bij ons overnachtingsadres in Vientiane. Op aanraden van Ingrid die in Laos gewoond en gewerkt heeft overnachten we bij The Jungle House dat gerund wordt door Mike en Sukiet Boddington, eem kwartiertje van het centrum van Vientiane. Mooi eigen huis in de tuin, met een grote woonkamer en twee slaapkamers. En natuurlijk enige huisbewoners in de vorm van tjitjaks en gekko’s, want je zit wel in de Jungle.

Het verblijf is all inclusive, dus om zeven uur gaan we aan tafel met Mike en Sukiet. Lekker eten, Laarp en aubergine en een gezellige tafelconversatie. Tot het gaat over het wildlife dat niet in de dierentuin wordt getoond, maar wel in en rond het huis scharrelt. Mike vertelt met net iets te veel enthousiasme over alles wat rond en in het huis kruipt of kan kruipen. Marit wordt steeds banger en Mirjam steeds bozer over de (hopelijk, please, please) iets te sterk aangezette verhalen over muggen, schorpioenen, slangen etc. etc.. Niet leuk, want we moeten ook nog terug naar ons huisje, over een donker paadje tussen de bomen door. En dan zit er ook nog een gigantische spin waar Frank even de nadruk op vestigt met zijn zaklamp. Benieuwd of we vannacht nog slapen. Thanks Mike!

 

Geschiedenisles
Zaterdag 22 juli 2017. Vientiane, Laos.

Gelukkig heeft geen van de leden van de Reisfamilie vannacht bezoek gehad van een Gekko, en zijn er ook geen zichtbare uitwerpselen te bekennen. Buiten is het weer licht, dus iets optimistischer dan gisterenavond lopen we door de jungletuin naar het grote huis toe. Mike heeft een zeer uitgebreid ontbijt klaarstaan met o.a. fruit, yoghurt, vruchtensappen, vijf soorten brood, een eitje naar wens en warme croissantjes!

Daarna neemt Mike ons mee op een kennismakingstoer door Vientiane, waarbij hij een uitstekend verteller en een kenner blijkt te zijn van de geschiedenis van Laos. De eerste schriftelijke vermeldingen over Laos verschijnen net na het begin van onze jaartelling. Het waren hindoeïstische koninkrijkjes van Khmer en Mon volkeren. In de achtste eeuw begonnen Chinese Tai volkeren naar het zuiden te trekken, maar de macht lag in die tijd bij de Khmer, het is ook in die tijd dat Angkor Wat werd gesticht en uitgebouwd tot een gigantisch tempelcomplex. In het begin van de dertiende eeuw trekt Dzengis Khan Zuid China binnen en drijft een boel T(h)AI voor zich uit. In die tijd worden ook de eerste Thaise koninkrijken gesticht in het gebied wat nu Thailand en Laos is.

22juli (225x300)22juli2 (225x300)

Het beeld hierboven is van Fa Ngum, een Thai-Laotiaanse prins uit Luang Prabang die een tijdlang aan het hof van de Khmer in Angkor Wat verbleef. Toen de bevolking van Luang Prabang de macht van de Khmer koningen begon te ondergraven, werd Fa Ngum door de Khmer naar Luang Prabang gestuurd met een gouden beeld van Boeddha en een leger om de zaak naar rechts te richten. Onderweg bleken hij en zijn beeld behoorlijk populair te zijn, hij kreeg een hoop aanhangers en dat was voor hem reden om te breken met zijn Khmer bazen en voor zichzelf te beginnen. Dat was ook het begin van Lan Xang, een van de grootste koninkrijken die Zuid-oost Azië ooit gekend heeft. Van 1353 tot 1707 bleef dit koninkrijk in stand en op de top van de macht besloeg het grote delen van de gebieden op beide oevers van de Mekong van Zuid China, tot Noord Cambodja. In 1707 ging het mis toen de toenmalige koning Sourigna Vongsa overleed en zijn zonen dachten dat het slim was om het land op te delen. Niet dus.

Vervolgens begint er een periode waar de koninkrijken elkaar voortdurend bestrijden en ook de Thai regelmatig binnenvallen om te roven, moorden en brandstichten. Op een van deze expedities wordt in 1779 de ‘Emerald Boeddha’ uit Luang Prabang gestolen en meegenomen naar Bangkok, waar hij nu in Wat Pra Keaw te vinden is. De Laotiaanse koningen worden schatplichtig aan de Thai en moeten jaarlijks belasting afdragen en ook slavenarbeid verrichten in Bangkok. Een opstand van prins Anouvhong in 1829 ging jammerlijk mis en de Thai vernietigden heel Vientiane, of drie tempels na. Tot het begin van de twintigste eeuw is Siam de baas in Laos en wordt er ook grote schaal gehandeld in slaven.

Vanaf 1860 krijgen de Fransen belangstelling voor Zuidoost Azië en zenden ze expedities de Mekong rivier op. Ze worden allerhartelijkst ontvangen en die ontvangst wordt nog beter als de Franse gezant Pavie in 1867 de koning van Luang Prabang redt nadat Chinese Tai bandieten de stad aanvallen. Vanaf die tijd zijn de Fransen nog meer welkom en Laos wordt een protectoraat van Frankrijk. Laos werd gezien als achterland van Vietnam en diende menskracht en grondstoffen te leveren aan Vietnam. De Fransen vonden de Laotianen echter nogal lui en dus werden er juist veel Vietnamezen verplaatst (gedeporteerd) naar Laos. In het gehele gebied waren nooit meer dan een paar duizend Fransen aanwezig, de militairen waarmee de boel in bedwang werd gehouden waren meest locals, onder Franse officieren.

Tot 1920 zien de Franse Indochina vooral als wingewest. Vanaf 1920 proberen de Fransen westerse normen, gezondheidszorg in te voeren en publieke werken uit te voeren. Ook wordt Vientiane, dat na de verwoesting in 1829 er verlaten bij lag, opgebouwd als het regionale Franse bestuurscentrum. In Vientiane vindt je dan ook de nodige overblijfselen in de vorm van Franse koloniale gebouwen.

In de tweede wereldoorlog wordt het ingewikkeld. De Vichy-regering blijft aan de macht in Indochina tot 1944. Daarna wordt het vaag, de Japanners bezetten centraal Laos, maar in de buitengewesten blijven Fransen actief als guerrilla, ondersteund door Britse bevoorrading door de lucht. Onder Japanse druk verklaart koning Sisavangvong Laos onafhankelijk, maar eigenlijk wil hij dat de Fransen gewoon terugkomen. Een paar neven van de koning zagen dat niet zitten en Prins Souphanouvong, die opgeleid was in Hanoi en een vriendje was van Ho Chi Minh richtte met hulp van de Viet Cong de Pathet Lao op. Nadat de Fransen in Vietnam verslagen waren bij Dien Bien Phu trokken ze in 1954 ook weg uit Laos.

Tot 1975 is Laos een Koninkrijk. Officieel neutraal, maar praktisch stiekem een vriend van de Verenigde Staten. Diezelfde VS bombarderen Laos op een gruwelijke manier, vooral omdat langs de grens met Vietnam de Ho Vhi Minh trail loopt waarover de Viet Cong haar troepen verplaatst. Nadat de Viet Cong de Amerikanen uit Vietnam heeft verjaagd, steunen ze de Pathet Los nog meer, waardoor die in 1975 aan de macht komt.

22juli3 (400x300)

Tot zover de geschiedenis. Mike dropt Marit, Hans en Mirjam bij de beste massagesalon van Vientiane voor een super massage. De salon is opgezet door een voormalige directeur-generaal van het ministerie van volksgezondheid en alle masseuses hebben een fysiotherapie opleiding gehad.

Samen met Mike doen we boodschappen in een erg luxe supermarkt, waar flessen wijn worden verkocht die meer kosten dan het gemiddeld maandinkomen van een Laotiaanse onderwijzer. En dat in een land waar 60% van de bevolking buiten de monetaire economie leeft.

22juli4 (400x301)

’s Avonds eten we weer heerlijk bij Soukiet. En wennen een beetje aan de jungle. Het valt volgens Mirjam eigenlijk wel mee hoor. Die gekko’s hebben weinig zin om door ons onder de voet gelopen te worden. Ze zitten bij het plafond en laten niet al te veel vallen. Ook het junglepad went: naar de woning van onze superlieve en intelligente gastheer Mike en gastvrouw Sukyet. Er zitten allerlei beestjes en iets te grote spinnen, maar we zijn nog niet aangevallen. En de relaxte houding van Mike en Sukyet slaat een beetje op ons over. Eerlijk gezegd een heel goed plekje dit.

 

Het vogelbevrijdingsfonds
Zondag 23 juli 2017. Vientiane, Laos.

Gisteren hebben we de windshield tour gedaan met Mike Boddington, vandaag bezoeken we een aantal van de plekken die we vanuit de auto hebben gezien. Exclusief Marit, want die heeft een nagel die vervelend haar grote teen aan het ingroeien is, dus die blijft een dagje bij de cottage. Het is droog vandaag en meteen ook erg heet: 33 graden, voelt als 38. Mamachoco is het daar niet mee eens, zij denkt dat het minstens als 41 voelt.

We beginnen bij Pha That Luang, een stupa uit de 16e eeuw en meteen ook het nationale symbool van Laos. Je vindt hem terug in het wapen van Laos, op het geld en op allerlei overheidsgebouwen. Hij is dus retebelangrijk, maar ook wel een beetje saai.

23juli2 (400x300)

Voor de stupa worden vogeltjes verkocht, die je bij de tempel kunt vrijlaten om de goden gunstig te stemmen. Als ik god was zou ik gunstig gestemd zijn als de vogeltjes nooit gevangen waren, maar ’s lands wijs, ’s lands eer zullen we maar zeggen.

23juli3 (400x300)

Dan is er bij Wat That Luang Tai die naast de stupa ligt veel meer te zien. Kleurrijke beelden, houtsnijwerk en allerlei leuke kleine gebouwtjes. Die grote liggende Boeddha bovenaan is ook verbonden aan deze tempel

23juli (400x300)

We wandelen door naar de tempel met de 1000 kamers. Die er tegenwoordig nog maar tien ofzo heeft omdat hij vrij nieuw is. De oorspronkelijke tempel is in 1974 vernietigd: de Pathet Lao vond het nodig een statement te maken over religie.

Zo’n anderhalve kilometer verderop ligt Patuxai, de Arc de Triomphe van Laos. Gebouwd met cement dat de Verenigde Staten eind jaren 50 schonken om een nieuwe startbaan op het vliegveld aan te leggen. De regering besloot met het cement en de fondsen die er bij beschikbaar werden gesteld dus wat anders te doen. Toen de boog klaar was namen de communisten de macht over en benoemden het monument tot symbool van hun overwinning; Victory Monument dus. We vragen ons overigens af of ze hem zelf wel mooi genoeg vinden. Als je de toelichting op een van de pilaren moet geloven niet dus.

23juli4 (400x300)

Via een markt, het presidentieel paleis, een goede salade bij Joma Bakery en nog wat tempels komen we uiteindelijk uit bij Wat Ong Tai. Omdat het nieuwe maan is, is dit een goede dag voor ouders om met lastige en of moeilijke kinderen naar de tempel te komen. De goden zijn op deze dag bereid daar iets aan te doen. Het loopt niet storm, maar er zijn toch de nodige jonge gezinnen. Als jonge monnik kun je je op heel andere manieren afreageren trouwens.

 

Bommen en granaten
Maandag 24 juli 2017. Vientiane, Laos.

Morgen moeten we om zes uur uit bed, dus om een beetje te trainen staan we een half uur eerder op om 08.00 uur. Daarmee verrassen we Mike, want die heeft ons de afgelopen dagen niet voor halftien aan het ontbijt gezien. Zijn Laotiaanse hulpen weten echter prima een eitje te bakken na wat handen en voetenwerk en dat verbaast Mike dan weer.

Mike neemt ons mee naar Cope, een acroniem voor Cooperative Orthopedic and Prosthetic Enterprise. Het is de NGO waar Mike sterk bij betrokken is vanuit zijn werk als landbouwadviseut. Hij kwam erachter dat om iets aan landbouw te doen in Laos, je ook iets aan alle achtergebleven niet ontplofte mijnen en bommen moet doen. En dat zijn er een hoop. Naar schatting zijn er tijdens de Vietnamoorlog alleen al 260 miljoen clusterbommen op Laos gegooid, waarvan 10 tot 30% (niemand weet het precies) nooit is gedetoneerd.

24juli2 (400x300)

Op de kaart kun je zien waar de meeste zijn neergegooid: in het noorden waar de Pathet Lao het voor het zeggen had en langs de grens met Vietnam; de Ho Chi Minh route waarover de Noord Vietnamezen de Viet Cong in het zuiden bevoorraadden. Dat zijn dus ook de gebieden waar de meeste troep is achtergebleven. Nou kan een clusterbom niet zoveel kwaad, als je er maar niet op gaat slaan, het onderploegt, er mee voetbalt of een vuurtje boven stookt. Nou ja, jullie snappen hem, er gaat nog best het een en ander mis, te meer omdat het metaal van de bommen veel geld waard is. Er wordt dus door de bevolking actief gezocht maar munitierestanten om wat bij te verdienen.

Ook hier weer met de voorspelbare gevolgen. COPE helpt met voorlichting en het verstrekken van protheses. Ook wordt er geruimd door NGO’s, op een redelijk ineffectieve manier. Per geruimde UXO zijn de kosten gemiddeld 250 euro. De Laotiaanse NHO’s zitten daar flink onder, Buitenlandse NGO’s zijn dus soms meer dan 1000 euro per geruimde bom kwijt. In het huidige tempo is er nog voor 350 jaar werk. COPE doet mooi werk, het is een kleine interessante expositie en erg vrolijk word je er natuurlijk niet van.

Dat worden we weer wel van het volgende bezoek aan Wat Sisaket. Een fotoplezier van vijf personen zet een Laotiaanse familie in vol ornaat op de foto. Zou het een bruiloft zijn of zo? Even navragen leert dat dat niet het geval is. Het betreft een Amerikaanse familie, waarvan de man in 1975 als vijfjarige geëmigreerd is naar Amerika. Zijn vader zal wel bij de verkeerde partij hebben gezeten, maar daar hebben we het verder niet over gehad. Na 41 jaar is hij nu terug en het leek ze wel leuk om foto’s te maken in origineel Laotiaanse kleding die ze dus voor het eerst van hun leven aan hebben. Ach ja, in Volendam kun je ook in klederdracht op de foto.

24juli (226x300)

Wat Sisaket is de oudste tempel van Vientiane, waarschijnlijk zo’n vier eeuwen oud. Het is een van die tempels die in 1829 gespaard bleven, toen de Siamezen Vientiane veroverden en vernietigden, dat de tempel gespaard werd was niet iets religieus; het was toevallig de legering van de Thai. Het is een van de enige tempels in Laos die niet van steen, maar van hout is. Hij is erg mooi, met een kloostergang om de tempel en binnenin schitterende schilderijen.

Na de tempel lunchen we en nemen nog een keer een massage. Nu kan het nog; morgen vertrekken we naar Maleisië.

 


Yahya
Dinsdag 25 juli 2017. Mersing, Maleisië.

Heel korte update vandaag. We zijn de hele dag onderweg geweest van Vientiane naar Mersing in Maleisië. 6.00 uur op, om half zeven met Soukiet naar het vliegveld, uurtje vertraging met Air Asia, dus rond 10.00 uur de lucht in, aankomst om 12.40 uur in Kulala Lumpur, door de immigratie en douane, om 14.15 uur in de taxi, 19.00 uur in Mersing, nieuwe zonnebril kopen voor Marit, eten bij de Indiër, instorten.

25juli (400x300)

O, toch nog een verhaaltje dan. Dit is Yahya. Op Internet terug te vinden als TaxiExora. Is een taxicentrale, maar ook eenmansbedrijf en eigenlijk is hij helemaal geen taxichauffeur, maar politieagent. In 1994 raakte hij gewond bij een dienstongeval en sindsdien mag hij alleen maar bureauwerk doen. Die werkzaamheden zijn nauwelijks uitdagend, dus runt hij naast zijn baan als politieagent een taxi-consortium met vijftien chauffeurs. Dat kon er best bij, ook onder werktijd, want dat werk is dus euh, weinig uitdagend. Nou ja, hij rijdt stevig door, maar toch zijn we bijna vijf uur onderweg en dus heeft hij royaal de tijd om uit te leggen hoe je dat dus doet: politieagent en tevens taxicentrale.

 


Bureaucratische schoonheid
Woensdag 26 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

Na het opstaan op het goddeloze zes uur ’s morgens gisteren, moeten we vandaag weer zo vroeg op. Het is op de klok dan wel zeven uur, maar door naar Maleisië te vliegen, zijn we in een andere tijdzone gekomen en dus weer een uur kwijtgeraakt. Nou ja, het was dus weer veel wachten. De boot naar Tioman Island vertrekt in Mersing. De riviermond is daar dichtgeslibd en dus kan de Ferry alleen bij hoogwater over de zandbanken heen. Nou is hoogwater redelijk voorspelbaar, maar dan nog vertrekken ze regelmatig een uur te laat. Of te vroeg.

Het inchecken voor de boot is een wonder van schoonheid voor hen die van bureaucratie houden. Je moet maar liefst vijf loketten af voordat je je tickets hebt (online besteld), geregistreerd bent, een plaats hebt toegewezen gekregen, de state tax hebt betaald, de marine conservation fee hebt betaald en je boardingpass hebt opgehaald. Daarna mag je nog een uurtje wachten in de rij. Hans handelt de bureaucratie af, Mirjam en Marit scoren ondertussen bananenpannenkoeken. Tegen de tijd dat we met een uur vertraging aan boord gaan, zijn we al weer redelijk gaar.

Na dik twee uur varen zijn we bij het eiland. De boot zit mudjevol, maar dat spreidt zich dan toch weer aardig uit over de diverse aanlegplekken van de boot. Wij zitten op ABC, oftewel Kampung Air Batang. Hetzelfde dorp als waar Mirjam en Hans in 1994 geweest zijn, het ziet er nauwelijks meer ontwikkeld uit, maar het hutje waar we toen verbleven vinden we toch niet terug. We zitten als flashpackers trouwens niet echt meer in een hutje, maar in het vrij luxe Tioman Dive Resort.

26juli (400x300)

Duiken
Donderdag 27 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

De eerste echte duikdag voor iedereen. Hans pakt de ochtendboot voor twee duiken en Mirjam en de kids slapen een beetje uit en doen een uur later een shoredive om er weer in te komen. Dat lukt allemaal prima, al zijn de kinderen wel een beetje moe en dus gaan Mirjam en Hans ’s middags samen duiken.

27juli2 (400x299)

Het zicht was ‘s ochtends minder, maar ‘s middags best goed. Het is een heel mooie duik. We zien enorm veel visjes, een haai, een schildpad en Mirjam heeft een nieuwe vriend in de vorm van een Giant Boxfisch, die meer dan een half uur met haar meezwemt.

27juli (400x300)

One for all, all for one
Zondag 30 juli 2017. Pulau Tioman, Maleisië.

Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan? Nou euh, gedoken op het drakeneiland. Dat verhaal hadden jullie nog te goed. Puteri Naga was een draak die net getrouwd, met haar man op huwelijksreis was. Ze zwommen net lekker in de Zuid-Chinese zee, toen ze bedacht dat ze haar huwelijkssjaal vergeten was. ‘Wacht ff hier op me’, zei ze tegen haar echtgenoot, ‘dan haal ik ‘m even op’. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen ze terugkwam, zag ze haar man niet meer. Ze bleef eeuwen rondzwemmen, terwijl ze op hem wachtte. En langzaam versteende tot wat nu Pulau Tioman is.

Dat duiken dus. Hans is vroeg op voor de twee bootduiken op de morgenboot, de rest van de familie gaat voor de middagduik (en die doet Hans dan ook vrolijk mee). Gaat soms prima en soms even mis, maar we letten goed op elkaar, gaan samen als reisfamilie naar beneden en komen samen weer boven. Luctor et Reisfamilie Emergo.

 

Finding Nemo and more
Dinsdag 1 augustus 2017. Pulau Tioman

Wat gaat een week snel voorbij als je plezier hebt. In totaal hebben we 41 duiken gemaakt en de meest schitterende vissen, visjes, haaien, schildpadden en wat er verder allemaal aan levends onder water te vinden is. Er zit hier nog best veel levend koraal, maar ook het versteende koraal is fantastisch. Hans was helemaal niet te houden, die heeft de middagduik op de eerste dag meegepikt en daarna zes dagen lang drie keer per dag gedoken.

1aug (400x300)

Vandaag was onze laatste volle dag op Tioman en Mirjam en Hans hebben drie duiken samen gedaan. Hartstikke mooi weer onder water, maar ook wat consternatie. Op de eerste duikplek stond veel stroming en toen een van de duikgidsen even poolshoogte ging nemen of we hier wel verantwoord konden duiken vond hij een vissersnet, met daarin een dode haai van 2,5 meter. We zochten daarna maar een ander plekje op (en er stond ook wel veel stroming). Prima diveshop waar we duiken trouwens: B&J Diving. Leuke divemasters (dank Linda, Mike, Daniel. Cathy en Emir). Erg veiligheidsbewust ook; voor iedere duik is er een volledige briefing, die Marit na drie duiken al uit haar hoofd kende.

1aug2 (400x300)

Dat zo’n briefing niet voor niks is, bleek deze middag bij onze laatste duik. Als de kapitein van de boot zijn motoren laat ronken en op de duiktrap tikt, moet je verantwoord, maar snel naar boven. Het bleek dat Mike, de duikgids van de andere groep onwel was geworden onder water. Wij snel aan boord. Mike lag er slecht bij, maar gelukkig (of gewoon goed geregeld eigenlijk), was er zuurstof aan boord en daar trok hij wat van bij. De speedboat was nog sneller weer terug bij de steiger dan normaal. Het lijkt allemaal mee te vallen.

Morgen moeten we hier weg; we vinden het allemaal jammer.

 


Dag Tioman, hallo Singapore
Woensdag 2 augustus 2017. Singapore.

Na een week moeten we afscheid nemen van Tioman, een vertrek dat voor iedereen te vroeg komt. Er volgt een stevige reisdag. Zeven uur op, half negen op de veerboot naar Tanjung Gemok. Daarmee hebben we ons zelf wel gematst, de boot naar Mersing vertrok al om half zes, dus dit is beter. De veerboot komt rond twaalf uur in Tanjung Gemok, tijdje een taxi zoeken, tien voor een in de taxi op weg naar de grensplaats Kota Bahru, waar we om half vier hadden kunnen zijn.

2aug2 (225x300)2aug (400x300)

Inderdaad, we hadden al zo onze twijfel, het was een oud barrel en de auto lekt water. Bijvullen helpt op een gegeven moment ook niet meer en met een kokende motor zoekt onze chauffeur vervanging, die nooit slechter kan zijn. Wel dus. Nog ouder, nog minder schokbrekers, we zwalken de laatste drie kwartier over de weg. Toch nog een beetje een avontuurlijke vakantie.

Uitboeken uit Maleisië gaat supersnel en ook Singapore in gaat prima. De vorige keer stonden we meer dan twee uur te wachten voor Singapore alleen al. Maar het kost nu alles bij elkaar een drie kwartier ofzo. Daarna met Uber naar het YWCA, waar de Village People dan weer geen lied van hebben gemaakt. We krijgen eerst kamers aan de kant waar gebouwd wordt. Dat scheen geen probleem te zijn, want ze beginnen om 10.00 uur en houden om 05.30 uur op. Ze bedoelde het schijnbaar omgekeerd. Nou ja, nieuwe kamers aan de rustige kant. Al wordt de rust op dit moment verstoord door 300 Chinese kinderen op schoolreisje. Vooruit dan maar weer. Truste!

 

Thumbs up!
Donderdag 3 augustus 2017. Singapore.

Wat niet zo lekker was, was een wondje langs de nagel van Hans’ duim. Opgelopen bij de tweede dag duiken en het ziet eruit alsof een stukje binnenband naar buiten puilt langs de nagel. Granulatieweefsel, Google het maar niet. Op 150 meter zit een metrostation met een huisartsenpraktijk (handig) en daar ga ik toch naar toe, met name omdat de vinger wat ontstoken lijkt. De dokter kijkt ernaar en zegt dat ik twee keuzes heb: antibiotica en in Nederland weg laten snijden of hier in Singapore weg laten snijden. Zijzelf kan het niet, maar ze geeft me een paar adresjes waar het wel kan. Een kilometer verderop zit een medisch centrum waar allerlei specialisten als kleine zelfstandigen hun nering drijven. Ik kan terecht bij Dr Patricia Ng Pei Ling, die snijden niet nodig vindt. Gelukkig. Tien minuten later sta ik met antibiotica en 210 Singaporese dollar lichter op straat.

Ik scharrel bij drie winkels ontbijt bij elkaar dat we op de hotelkamer opeten. Daarna gaan we naar het nationaal museum van Singapore. Mooie tentoonstelling, waar we met lunch mee dik 3,5 uur doorbrengen. Bijzonder hoe Singapore van een zompig eilandje in twee eeuwen een wereldstad wordt waar dik geld wordt verdiend.

3aug (400x300)

In little India laat Hans zijn haar knippen en Marit haar hand henna-en. De dag was inmiddels al goed gevuld. Mirjam en Marit gaan nog even shoppen op Orchard Road, waar zelfs een echte shopaholic waarschijnlijk een maand of drie nodig heeft om alle winkelcentra geheel te bezoeken. We sluiten de dag af bij de Gardens by the Bay, waar elke avond een uiterst chauvinistische Sound en Lightshow wordt gehouden op een stuk of tien artificiële bomen. Het park is een van die gecultiveerde attracties, waar Singapore patent op lijkt te hebben. In het park zit ook Satay by the Bay, waar we eten met hamburger, Indiase patatbakster en curry en, inderdaad, saté.

3aug2 (400x299)

So happy together
Vrijdag 4 augustus 2017. Singapore.

Weer een volle dag vandaag. We beginnen met een beetje werken voor Hans. Jasmijn heeft een bezoek geregeld aan de Advanced Innovation Exchange van Cap Gemini. Een innovatiehub waar de uitdagingen van de klanten van Cap gekoppeld worden aan niet alleen de mogelijkheden van Cap Gemini, maar uitdrukkelijk ook aan die van kleine innovatieve startups.

We worden vriendelijk ontvangen en er wordt uitgebreid de tijd genomen om werkwijze en resultaten toe te lichten. De applicatie die voor banken gebouwd is waarmee klanten gevolgd worden is trouwens bijna ‘Big Brother’ eng.

We wandelen naar Chinatown. In de jaren tachtig van de vorige eeuw was Singapore druk bezig alles wat oud was te slopen en te vervangen door flats. Net op tijd kwam de regering erachter dat toeristen misschien wat anders willen zien als alleen maar flats. De laatste restanten werden dus bewaard en Little India en Chinatown zijn twee van die restanten. Midden in Chinatown ligt overigens Sri Miriaman, de belangrijkste hindoetempel van Singapore en 100 meter verderop een moskee; weer een mooie illustratie hoe de verschillende bevolkingsgroepen van de stad vredig met elkaar samenleven. Dat het allemaal zo vredig samenleeft heeft twee redenen: het gaat economisch erg goed met het land en de regering is redelijk strikt om het maar vriendelijk uit te drukken.

4aug (400x300)

We eten een hapje in het museum van Aziatische Beschavingen dat we daarna bezoeken en wandelen door naar de Merlion; het nationale symbool van Singapore. Met nog 400 toeristen maken we selfies met de zeeleeuw. In de aanloop naar de Nationale Feestdag op 9 augustus is de luchtmacht druk haar show aan het oefenen. Het is ook feest in het Civic District, met avondopenstelling van de musea, straattheater, een foodfestival en muziek.

De reisfamilie is na een lange hete dag wat moe en het kost wat moeite om consensus te bereiken hoe de dag af te sluiten. Dat lukt uiteindelijk met een fijn terras aan het water van Clarke’s Quai, met lekker Indiaas eten, een biertje en een cocktail.

 

Oorlog en feest
Zondag 6 augustus 2017. Singapore.

We starten de dag met een stukje militaire historie. Tegenover ons hotel ligt Fort Canning Park, locatie van, inderdaad, het voormalige Fort Canning. Rond 1880 gebouwd als artilleriefort, maar na de Eerste Wereldoorlog had men ook hier door dat statische verdedigingsopstellingen niet meer zo goed werkten. Dus werd het fort ontmanteld en vervangen door een hoofdkwartier voor de Far East Army en een bunkercomplex van waaruit in voorkomend geval de strijd geleid zou kunnen worden. Die strijd begon op 8 december toen de Japanners anderhalf uur na Pearl Harbour Maleisië aanvielen. Hoewel de Britten drie keer zo veel personeel hadden als de Japanners, was het van het begin een ongelijke strijd. De Navy werd op dag één al uitgeschakeld omdat de twee schepen waaruit ze bestond meteen werden weggebombardeerd. Met de Airforce ging het al niet veel beter. De vliegtuigen waren oud (er werd nog met dubbeldekkers gevlogen) en geen partij voor de Japanse Zero’s. Met de Army ging het niet veel beter. Hoewel het leger beschikte over Britse, Maleise, Australische en Indiase troepen en uit 15.000 man bestond was ze geen partij voor 50.000 Japanners, die gevechtservaring hadden opgedaan in China en bijvoorbeeld beschikten over 150 tanks. De Britten hadden er nul en het antitankgeschut dat er was, was zo onhandelbaar, dat er niet eens mee geoefend was. Binnen twee maanden dreven de Japanners na hun landing in Noord Maleisië de Britten terug naar Singapore. Waar op 15 februari de capitulatie onontkoombaar was. Dit hele verhaal wordt keurig verteld in de voormalige bunker op Fort Canning Hill, die tegenwoordig als ‘Battle Box’ Museum is ingericht.

Na alle oorlogsverslagen maken we een toertje langs wat shoppingcentra op Orchard Road. Dat het Singapore na de oorlog niet slecht vergaan is, is duidelijk. Van lage lonen concurrent van Hong Kong is het geworden tot een high tech handels en financieel centrum en, zegt men, de duurste stad ter wereld. We hebben al wat dure malls gezien in Bangkok en Kuala Lumpur, maar dit is wel de max. Frank loopt voortdurend te smullen van de Maserati’s, Lamborghini’s, Rolls Royces, Ferrari’s en wat er verder allemaal aan moois in het wild voorbij komt.

6aug (400x300)

Na een korte siësta vertrekken we naar het Civic District waar dit jaar ter gelegenheid van de Nationale Feestdag op 9 augustus voor de eerste keer het outdoorfestival georganiseerd wordt. Strak uiteraard, op zijn Singaporees. Heel het festival-district is afgezet met vijf meter hoge hekken op betonnen voet, maar ook vriendelijk. Duizenden mensen bij elkaar die plezier hebben, geen enkele wanklank, geen enkele plastic beker op de grond, geweldige sfeer. De musea zijn gratis toegankelijk, overal is livemuziek, er is uiteraard eten, maar de topattractie is Hermera’s dream, een multimediaspektakel in vijf delen dat op vijf verschillende gebouwen geprojecteerd wordt. Geweldig mooi gemaakt. We kijken een paar delen op verschillende plekken, drinken een biertje, genieten van de muziek, Frank en Marit browsen door stapels elpees en we kletsen wat met de LP-verkoper. Het is overduidelijk stapavond.

6aug2 (400x300)

Over een overvolle Clark’s Quai wandelen we richting hotel. Het stikt er van de bars en restaurants, waarvan er heel veel livemuziek hebben. We hebben nog wel zin in een snackje en komen terecht bij McGettigans, een Ierse Pub. Erg goed eten, hamburger van Wagyu-rund en zo en uiteraard Guinness and Kilkenny. Gecombineerd met geweldige livemuziek is het een goed slot van de avond. Rond middernacht zijn we vrolijk terug in het hotel.

 


Evaluatie
Dinsdag 8 augustus 2017. Zoetermeer, Nederland.

8aug (400x300)

We zijn weer thuis, dus tijd voor, nou ja, wat de titel van deze blog is dus. ‘Hoe hebben jullie in hemelsnaam voor de combinatie Thailand, Laos, Maleisië en Singapore gekozen?’ is een vraag die ons regelmatig gesteld is. Tsja, Hans wilde wel weer naar Azië (wil ie altijd), Frank ook (maar dan niet weer Thailand), Mirjam wilde weer duiken maar (durfde na bijscholing op Ko Tao bij Impian van Robert Rehmrev) op een andere plek: we hadden goede herinneringen aan Tioman en de kinderen wilden graag naar Singapore (omdat ze daar allebei een beetje ziekjes waren acht jaar geleden). Laos stond op het verlanglijstje en je hoeft er geen malariaprofylaxe meer voor te slikken, wat googelen en zo kwam dus de route Chiang Rai, Slow boat over de Mekong, Luang Prabang, Vang Vieng, Vientiane, Tioman Island, Singapore tot stand. ‘Helemaal Zen dus?’ Nou nee, niet helemaal. De valkuil waar we (lees Hans) weer instapten is dat ie de eerste dagen te veel wil doen, terwijl de rest van de familie nog zwaar aan de jetlag is. Ook nu weer; niet verstandig dus, want het leidt tot een verminderde Zonnatura-atmosfeer zeg maar. En daarbij regende het wel errug veul de eerste dagen.

De tweedaagse boottocht over de Mekong was dan weer wel erg ontspannend. Beetje hangen, naar buiten kijken, lekker eten, helemaal prima. Vijf dagen in Luang Prabang was ook fijn. Luang Prabang is een werelderfgoed stad, er mogen dus geen lelijke betonkolossen gebouwd worden en het heeft nog steeds een beetje de Franse koloniale sfeer. Een van de leukste activiteiten was het praten met jongeren bij Big Brother Mouse. Zij leren Engels, wij leerden van alles over het leven van tieners en studenten in Laos.

Dat rustieke heeft het (ex) backpackerdorp Vang Vieng totaal niet. Nu al overlopen door Koreanen en Chinezen en er worden nog veel meer grote hotels bijgebouwd. Een kilometer of tien buiten het stadje zit je wel weer heerlijk midden tussen de rijstvelden. Die met het omringende groene berglandschap een verpletterend ‘schoon’ plaatje opleveren. We hadden hier bijna een puppy geadopteerd (die meeliep en telkens van het pad in de paddy belandde).

8aug2 (400x300)

Ook de kajaktocht een van de hoogtepunten van de vakantie. Vijftien kilometer, waarvan twaalf in de stromende regen. En stromend, echt stromend, zo stromend dat de contactlenzen bijna uit de ogen spoelden. Maar juist die eerste twaalf kilometer alleen op het water door dat prachtige landschap. Zelfs de regendruppels op het water. Fantastisch mooi. Intens van genoten!

8aug3 (400x300)

Vientiane is ook een grote stad, maar met heel mooie tempels. Het verblijf in het gastenhuis bij Mike en Soukiet was even wennen (vooral vanwege het aangekondigde ‘Wildlife in de jungle’), maar de Wildlife viel mee. Mike en Soukiet waren heel gastvrij. Mike was bovendien een geweldige gids en echt een fijn mens.

Een week duiken op Tioman Island was inspannend (met Hans’ drie duiken per dag) maar vooral ook ontspannend doordat iedereen helemaal zijn eigen ritme kon volgen. Het hotelletje was geweldig (sommige dingen doen Duitsers uitstekend) en iedereen kwam echt tot rust. Nou is een eiland zonder auto’s natuurlijk ook wel heel fijn. De duikschool was lekker relaxt, met een gestructureerde instructie voor iedere duik.

8aug4 (400x299)

Singapore is dan weer niet rustig, maar wel georganiseerd. Echt een wereldstad, maar dan zonder de nadelen? Het lijkt een beetje op de Truman-show, maar toch weer niet. Ondanks de schaalgrootte zijn Singapore en de Singaporezen uitermate vriendelijk en behulpzaam. Geweldige musea en het is ook zo’n beetje de Food Capital of the World. Alle keukens vertegenwoordigd en allemaal lekker. Ook wel een prijzige stad (de duurste van de wereld zeggen ze, ik denk dat New York nog wel wat duurder is). Onvoorstelbaar wat er allemaal aan dure auto’s voorbijkomt. Lamborghini’s, Maserati’s, Ferrari’s, Porsches; allemaal zomaar in het wild. De Mercedessen en BMW’s zijn al helemaal niet te tellen. En een goed feestje bouwen kunnen ze ook. Het Civic District Outdoor Festival was geweldig. Iedereen blij en vrolijk, overal muziek, een geweldige lichtshow, geen zattemansbende, kleine kinderen gezellig erbij en zelfs geen plastic bekertje op straat.

Nog even langs geweest in het Bencoolen Hotel, waar Hans 31 jaar geleden verbleef. Het is net gereorganiseerd en een deel van het personeel uit die tijd werkt er nog steeds. We herkenden elkaar niet meer.

8aug5 (400x300)

De laatste dag in Singapore regende het net zo hard als in het begin van de vakantie in Chiang Rai. Dat is misschien ook maar goed als je afscheid moet nemen. Het mocht de pret niet drukken. Heerlijke vakantie.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!