We zijn er (al een paar uur)
Zondag 7 augustus 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Ook de vlucht naar Bangkok liep voorspoedig, en dankzij Rens mochten we bij de douane via de fastlane. We stonden dus zo buiten waar we netjes opgewacht werden. De rit naar Kanchanaburi verliep prettig en de chauffeuse wist precies waar ze mee bezig was. Dat kan hier ook anders. Bij Sabai@Kan konden we direct naar de kamer om snel om te kleden en zo het zwembad in te gaan. Ons hotel ligt iets buiten het centrum. Voor de drukte moeten we dus iets verder lopen. Rens vindt dat best spannend. Ieder blad is een gekko, maar hij ziet wel die dikke kikker uit de rioolput komen. Zo gaan we op tijd naar bed. Schade van de afgelopen nacht inhalen en hopelijk direct de jetlag overwinnen.

Het stinkt hier
Maandag 8 augustus 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Rens zijn bioritme is nog niet helemaal gewend aan de nieuwe tijdzone. Blijkbaar wilde hij gister laat naar bed, maar wel in Nederlandse tijd... dus zaten Rens en Ilse om twee uur ‘s nachts een paar potjes Uno te doen. Daarna is Rens lekker in slaap gevallen en fungeerde Ilse om negen uur als onze wekker en konden we mooi aanschuiven aan het ontbijt.

Om Rens verder te helpen in het resetten zijn we vandaag naar West Wonder Waterpark geweest. Lekker rustig en zo konden we alle glijbanen zonder wachten testen en heel lazy in de lazy river drijven. Makkelijk vermaak en Rens ging vrolijk door. Twee glijbanen waren voor Rens en Ilse iets te spectaculair; ik kon het niet laten. De ene ging bijna loodrecht naar beneden en bij de andere werd je via een valluik naar beneden gelaten om daarna door een soort van looping verder te gaan. Mijn zwemshirt werd een topje en mijn boxershort zocht ook een weg omhoog. Maar wel lachen hoor. Al leken de Thaise toeristen het vooral eng te vinden.

Vanaf en naar Sabai@Kan Resort wandelden we door de stad. Althans er schijnen ruim negentigduizend mensen te wonen. Maar het voelt meer als een druk dorp. In vergelijking met twee jaar geleden maakt alles veel meer indruk op Rens. Ieder geurtje wordt beoordeeld. ‘Het stinkt hier’ is wel honderd keer gezegd. Maar op de vuilnisbakken hier en daar na, valt dat echt wel mee. Ook spot Rens iedere hond van mega afstand. Wil dan spontaan niet verder of verwacht gedragen te worden. Als we zeggen naar de 7-eleven te gaan, ontstaat er luid protest: er lag gister een hond voor de deur te slapen. En dat blijkt de hond nog steeds te doen. Maar Rens is zo overtuigd, zelfs het aanbod van een ijsje maakt geen indruk. Poesjes daarentegen zijn geen probleem. Een gekko bij daglicht kan nog net, zodra de duisternis valt ziet hij in iedere schaduw opeens een gekko. En omdat er gister eentje in de badkamer zat, wil hij er niet meer alleen in. Pfff best vermoeiend.

O ja, nog een wijze les (die ik eigenlijk wel ken), ook achter de wolken schijnt de zon en hier in Thailand er dwars doorheen. Dankzij mijn zwemshirt alleen mijn nek, gezicht en armen goed rood. Morgen gaan we kanoën op de Kwai River. En zal ik niet vergeten zonnebrand te smeren.

Historisch
Dinsdag 9 augustus 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Het dagje resetten in het waterpark heeft zijn vruchten afgeworpen. Rens lijkt de Thaise tijdzone opgepikt te hebben en heeft heerlijk geslapen en wij ook wel. Maar goed ook, want om half negen ‘s ochtends werden we opgepikt voor een kanotocht met Ikankayak op de River Kwai. Zes kilometer met de stroom mee, eindigend onder de bekende brug. Onderweg spotten we tempels, lotusbloemen, zilverreigers en ijsvogels. Bij het eindpunt moesten we de waterbuffels ontwijken, die daar hun zwemles kregen; of was het een cow-wash? Een lekker ontspannend tochtje en om af te koelen doken we bij Sabai@Kan in het zwembad.

Daarna zijn we een stuk gaan wandelen en lunchten we bij Ten o’Clock. Rens testte (twee keer) de aardbeientaart en constateerde dat deze even lekker is als de bramentaart van oma. Hoewel Rens eigenlijk vond dat we genoeg gelopen hadden, zijn we nog verder naar de oorlogsbegraafplaats gegaan. Daar zijn zo’n zevenduizen militairen, waaronder bijna achtienhonderd Nederlanders begraven. Indrukwekkend. Ook zagen we een oude stoomlocomotief van de Birma spoorlijn.

Met de brommer-zijspan-taxi reden we terug naar ons resort. En dook Rens weer in het zwembad. Het schijnt hier in Kanchanaburi al drie jaar niet echt geregend te hebben, de paar druppels aan het einde van de middag zullen dan ook niet echt geholpen hebben. En nu is de truc om nog niet in slaap te vallen... anders komt er van eten niets meer. En ook dat is belangrijk!

Slippery when wet
Woensdag 10 augustus 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Vandaag moesten we ‘vroeg’ op. Wekkers gezet, maar Rens meldde zich gezellig om half zeven. En zo zaten we een half uur later netjes aan het ontbijt en stapten we om acht uur in onze taxi naar de Erawan Waterfalls. Gewoon een luxe auto, geen songthaew of lokale bus. We merken dat bij Rens het lijntje af en toe dun kan zijn en dan is zo'n luxe auto min of meer een garantie voor succes (dat bleek in ieder geval toen hij op de terugweg lekker ging slapen). Onze chauffeur was vriendelijk zat, maar sprak nagenoeg geen Engels. Toen hij zei ‘Erawan one hour’ was Ilse er al direct klaar mee. We gingen toch echt langer blijven. Ik hield het er maar op dat hij bedoelde dat het een uur rijden was. Dat klopte in ieder geval.

We kregen korting op de toegangsprijs, Ilse en ik werden als toerist aangeslagen; Rens ging door voor een Thais kind. Toch weer twee Euro vijftig bespaard, je moet ergens geld aan over houden. De Erawan Waterfalls bestaan uit zeven niveaus. Het gebrek aan veel regen was te merken; er stroomde wel water maar niet echt veel zoals op de foto's in alle gidsen.
De eerste niveaus bereik je via een geasfalteerd pad. Na niveau 2 is het niet toegestaan om eten mee te nemen en moet je voor je plastic flessen een borg betalen. Dit alles om te voorkomen dat er vuil achtergelaten wordt. En dat werkt, want er lag bijna niks. Onze flessen werden onder nummer acht ingeboekt, toen we terugkwamen waren ze bij nummer honderddertig. We gingen dus mooi voor de meute omhoog. Later zagen we ze lopen op de teenslippers, in bikinitopje, bloot bovenlijf of alleen de beha. Tja, de Thai hebben liever niet dat je het doet en om nou te zeggen dat die slippers veilig zijn; maar waarom zal je je daar iets van aantrekken?

Vanaf niveau 3 was het pad niet meer bestraat, hooguit nog houten trappen. Rens wou eigenlijk al bij de eerste waterval direct het water in, maar we overtuigden hem eerst zo ver mogelijk te lopen. En dan pas nat te worden. Dat was een goed plan. Bij niveau 5 vonden Rens en Ilse het wel best en ging ik nog verder tot bovenaan. Dat stuk zou voor hen ook meer een ultieme test zijn geweest, dus was het goed zo. Boven kwam ik zelfs toeristen met zwemvest en al tegen; geen idee wat zij van plan waren.

Op niveau 6 moest ik echt een top foto maken, dacht ik. Het betere klauterwerk langs de waterval. Goede positie innemen, stond stabiel maar toch gleden mijn voeten zo onder mijn kont vandaan en plonste ik in het water. Kon nog net de spiegelreflexcamera drooghouden en bedacht daarna ook op tijd om de telefoon uit een natte broekzak te halen. Gelukkig geen toeschouwers... en de foto was het toch niet helemaal. Onderweg naar de top lag er een lui maar fors wild zwijn lekker in de weg; onder af en toe luid protest liet hij iedereen maar door.
Terug op niveau 5 hoorde ik dat Rens graag met de grote jongens was meegegaan maar het toch maar niet deed, want al die vissen in het water... Die knabbelen aan je blote voeten. Goed plan, schoen uit en voet in het water. En kietelen dat het deed. Of er werkelijk wat afgeknabbeld is vraag ik me af. Voor Rens was dit wel het bewijs om niet het water in te gaan, echt geen vis aan zijn lijf.

Op het gemak gingen we steeds een niveau terug. Telkens probeerde Rens tenminste wat te klimmen of klauteren en voorzichtig natte voetzolen te halen. Maar natter werd het niet. Wel spotten we nog een leguaan, vlinders in veel verschillende kleuren (oranje, witte, gele, zwart/blauwe) en maten, rivierkrabje en de verplichte hond ‘papa wil je me even optillen?’ Terug bij de taxi had onze chauffeur lekker op zijn bamboebed liggen slapen. De terugrit ging net zo vlot. We passeerden weer de Kwai River Bridge; Ilse overwoog nog uit te stappen maar zag massa's bezoekers lopen en zag er maar vanaf. Misschien morgen vroeg nog.

Bij Sabai@Kan lag het zwembad al deels in de schaduw: heerlijk afkoelen. Ik ben nog even de was gaan wegbrengen. Dilemma, direct naast het resort voor vijf Baht per stuk of verderop voor twintig Baht per kilo. Denk dat het laatste het meest voordelig is als ze iedere sok en Rens' kledingstukken ook apart tellen. Ook nog even een pinmachine zoeken. De Doing Bank wou geen geld geven; twee jaar geleden in Laos was er ook een zwarte lijst van banken dus gokte ik maar dat het niet aan mijn saldo lag en zocht ik een andere ATM en die gaf me wel het geld. Hier wordt dan nog aangeboden dat er direct een wisselkoers wordt gehanteerd. Dan zou mijn pin 536 Euro kosten. Daar heb ik geen gebruik van gemaakt. Ik gok op een rekening van net geen vijfhonderd Euro. Even afwachten. Zo kon ik wel de excursie voor morgen betalen: ‘two adults and one children’. We gaan een dagje olifanten verzorgen.

Eten deden we weer bij Meat and Cheese aan de overkant van de weg. Rens zijn pizza is net zo duur als al het Thaise eten van Ilse en mij samen. Gelukkig vindt Rens niet meer dat stinkt, maar ruikt het niet lekker. Naast de honden blijven ook de gekko's een dingetje; en dan helpt het niet als er een mini exemplaar over je tafel zijn wereld wenst te verkennen. Terug op de kamer pest Rens ons overigens steeds met de nep gekko die hij van Miss Apple kreeg. Zo eng is het dan ook weer niet.

Vakantie is ook hard werken
Donderdag 11 augustus 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Rens had er zin in. Op naar Elephants World. Of het net zoiets was als Mini World, dan uiteraard voor olifanten? Nou er was niets mini aan, zei hij op het einde van de dag. Ja misschien de bananen die Ilse vanochtend vroeg gekocht had op de terugweg van haar bezoek aan de brug (aanrader om zeven uur is er geen toerist te bekennen, wel bouwen de Thai hun kraampjes op, vaak geschakeld aan hun brommer).

Terug naar de olifanten. Waar wij voor hen aan de slag gingen, en zij niet voor ons. Dat hebben we geweten! Stenen rapen, zodat blinde olifant Bow met haar ontstoken voet daar geen hinder van heeft, bananen planten planten voor de bevoorrading, rijst die vanochtend door een andere groep was gekookt, met pompoen en zaden mengen om er ballen van te maken voor de oudere olifanten, die na zes keer wisselen geen tanden meer hebben. We mochten deze formaat tennisbal zelf voeren aan de oudjes. Net zoals de modder en stof van de zandwind van de hele dag er af gewassen moest worden. Door ons! In de rivier, wat een belevenis.

Het was bijzonder om zo dichtbij deze dieren te zijn, ze te voelen, en te realiseren wat een mooi werk Elephants World doet. Helaas wordt het voortbestaan bedreigd door een landclaim. Hun terrein is geschonken door iemand, die nu is overleden. De papierwinkel klopt niet, en zijn nabestaanden ruiken geld. Driehonderdduizend Euro willen ze voor het terrein dan kan de organisatie blijven zitten. Dus met wat armbandjes rijker en Baht minder, hebben we bijgedragen. Rens heeft genoten, ook al was het af en toe best spannend. Door de‎ loslopende honden dan. Want die olifanten zijn zijn grootste vrienden. Later als hij groot is, gaat hij daar ook werken, net als veel andere jonge Nederlanders die daar nu vrijwilliger zijn.

Terug bij ons fijne hotel, vriendelijke staf, fijne binnentuin, met kamer die daar aan zit (101), eenvoudig ontbijt, prima zwembad, lekker avondeten in die tuin, schoon. Kortom Sabai@kan zorgde voor een fijne uitvalsbasis voor de start van onze reis. Morgen gaan we verder naar het zuiden. Met Thai Lion Air vliegen we van Don Muang, naar ‎Suratthani, waar we de huurauto ophalen. Die hebben we vooraf via Budgetcars gehuurd, omdat zij drop off bij Donsak pier doen. Zover is het nog niet! Eerst naar Khao Sok! O ja, en nu alle spullen terug in de tassen.