On the road (in the air)
Dinsdag 29 december 2015. Kanchanaburi, Thailand.

Als je verschillende plaatsen wil bezoeken tijdens een enkele reis, dan horen er ook minder plezante dagen bij, dagen dat we onderweg zijn. Deze vakantie zijn het er slechts enkele, maar vandaag is het er dus eentje en een lange reisdag.

We staan wat vroeger op, ontbijten en rond kwart voor acht zitten we in de taxi die ons van Chiang Rai naar Chiang Mai zal brengen. Ik hoor sommigen al denken: ‘Waarom vliegen vanuit Chiang Mai en niet vanuit Chiang Rai?’. Tja groot gelijk, ik weet ook niet meer helemaal zeker waarom ik retourvluchten boekte van Bangkok naar Chiang Mai en niet enkele vluchten, maar soit, gedane zaken nemen geen keer. Ik denk dat ik – toen ik de vluchten boekte – nog niet helemaal wist hoe onze route zou gaan en dat toen de kans nog bestond dat wij of naar Chiang Rai of naar Sukothai zouden gaan. Deze uitleg gaf ik toch aan de kinderen en aan Jimmy toen zij het reisschema een beetje in twijfel trokken. We hadden dus misschien beter via Chiang Rai naar Bangkok gevlogen, maar uiteindelijk viel de reis per taxi nog mee. Drie uurtjes waarvan de kinderen er toch makkelijk twee nog sliepen.

We arriveerden rond tien over elf in de luchthaven terwijl boardingtime om 11.35 was! Krap misschien, maar het is een domestic flight, dus kan het perfect. Het vliegen ging supersnel, amper een dik uur en de kinderen vonden het zelfs jammer want ze konden hun film niet afkijken… De kleine luchthavens zijn toch altijd fantastisch in onze ogen, alles gaat veel vlotter en we zien al snel onze taxichauffeur – hij houdt een bordje met onze naam op – staan.

Nog een rit van tweeëneenhalf uur in een zeer ruim busje voor de boeg, maar dat verloopt prima. De film wordt afgekeken en rond half vijf arriveren we op onze laatste bestemming. Oriental Kwai Resort in Kanchanaburi. We ontmoeten hier onze vrienden uit Nederland – we leerden hen exact twee jaar geleden (dag op dag) kennen op deze locatie en het is een prettig weerzien! Er wordt nog wat gezwommen – dat hadden de kinderen nodig na een dagje stilzitten – en daarna is het gezellig tafelen met de vrienden.

De ene ziek, de anderen fun op een bamboevlot
Woensdag 30 december 2015. Kanchanaburi, Thailand.

Rond vier uur ’s nachts wordt er op de deur van ons – we hebben twee aparte bungalows – huisje geklopt. Het is Finn die vertelt dat ze heeft moeten overgeven en voor ze de woorden goed en wel heeft uitgesproken moet ze opnieuw. Ik beland uiteindelijk bij de kinderen in het huisje en het gaat de hele verdere nacht door: overgeven en diarree en ze ziet er ellendig uit. Er stond een uitstap met het resort op het programma; een tocht met een bamboevlot met allerlei haltes en lunch, maar ik besluit om met Finn ‘thuis’ te blijven. Maartje houdt ons gezelschap.

Na het ontbijt zwaaien we zo goed als alle gasten van het Oriental Kwai uit, want iedereen gaat mee op uitstap. Wij houden dus een chilldagje aan het zwembad, Finn redt het met pijnstillers, maar ze voelt zich echt niet goed. Van het eten kan het niet zijn, want we deelden schotels. We aten dus met de volwassenen en Finn hetzelfde. Veel kunnen we niet doen, we zien het een dagje aan en wordt het erger, dan kunnen we nog naar de dokter gaan, maar die kan voorlopig toch niets meer doen.

Jimmy, Tijl en Sien hebben een superdagje. Ze genieten van de ervaring, zwemmen in de rivier – waar volgens Sien ook de inhoud van de wc’s in beland – springen in watergordijnen, eten lekker, bouwen zandkastelen… Kortom amusement ten top.

‘s Avonds maken ze hier een ‘specialleke’ voor Finn; kippenwit, bouillon en rijst. Zo kan ze wat aansterken en heeft ze toch wat binnen. We hopen dat ze morgen beter is, want morgen is een hoogtepunt van de vakantie – iets wat de kinderen sowieso heel erg graag gingen doen deze reis – naar Elephantsworld. Het wordt dus een spannende nacht…

Ontmoeting met een van de meest indrukwekkende dieren ter wereld
Donderdag 31 december 2015. Kanchanaburi, Thailand.

Toen we de kinderen vroegen wat ze zeker en vast deze vakantie wilden doen, moesten ze niet lang nadenken: terug naar Elephantsworld waar we twee jaar geleden al te gast waren. Gelukkig had Finn een goede nacht en konden we met zijn allen richting de olifanten.

Na de betaling, de instructies en een inschrijving op de nieuwsbrief, mochten we de olifanten voederen. Tijl en Lucas geven de jongste olifant eten, Finn en Maartje gaan voor de tweede kleinste en Sien gaat voor een van de oudste olifanten. Deze heeft zelfs geen tanden meer en kan alleen maar geschilde watermeloen eten. Daarna kan Sien zelfs nog een tweede voederen en dit is ook wel een speciaaltje want ze is zwanger en al redelijk ver want we zien het jong soms bewegen in de buik. Fascinerend zeker en vast. We wassen meloenen, snijden bananen, koken rijst en daarna is het lunch voor ons.

Namiddag rollen we rijstballetjes – van de rijst die we kookten deze voormiddag – en voederen we twee olifanten met de rijstballetjes. Sinds kort is er een positieve aanpassing gekomen; twee jaar geleden kon je nog op de olifant in de rivier, maar dat werd recent afgeschaft. Groot gelijk, want dat komt niet overeen met de policy van het opvangcentrum. Je kan nog altijd mee in de rivier met de olifanten en je mag ze nat maken en wassen, minstens een even leuke ervaring. Het is zo mooi om de stralende, lachende gezichten van de kinderen te zien tijdens dit heel gebeuren. Daar doen we het voor; olifanten die genieten en kinderen die genieten.
Na het omkleden kunnen ze nog een snackje geven aan de olifanten – een snackje is dus een wasmand vol fruit – en dan is de dag ten einde. Puur genieten was het – alweer.

Happy 2016
Vrijdag 1 januari 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Oudejaarsavond was leuk en gezellig, met allemaal heel vriendelijke mensen. Lekker eten, drinken, een live bandje, babbelen… en uiteraard aftellen naar 2016 – terwijl ik met België telefoneerde. Een enorm vuurwerk barst lost en het is super.

Op 1 januari is het een chilldagje. Sien neemt ‘s morgens afscheid van haar vriendinnetje Emma. ‘s Avonds is ons laatste avondmaal met Maartje, Rik en Lucas, ze rijden naar Bangkok want morgen vliegen ze terug naar Nederland. Gewoon een dagje niets doen, aan het zwembad hangen en genieten… De kinderen maken foto’s van de mooie tuin, er worden gezelschapsspelletjes gespeeld en wat gerust.

Zwembadfun
Zaterdag 2 januari 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Blijkbaar hadden de kinderen niet genoeg aan slechts een chilldagje en we kregen ze met geen stok uit het resort. Vooral het zwembad, Monopoly en het spelletjes Pesten vonden ze zoveel leuker dan op pad te gaan. Tja en ik moet bekennen dat ik het ook wel leuk vond om aan het zwembad te vertoeven met een lekkere bananenshake en wat Nederlandstalige tijdschriften. Dat noemt dus vakantie zeker? We sluiten af met een zeer leuk gesprek van enkele uren samen met de eigenaar en zo is het alweer middernacht voorbij eer we gaan slapen.

Nog snel naar een museum
Zondag 3 januari 2016. Kanchanaburi, Thailand.

Twee jaar geleden waren we ook al in Kanchanaburi en toen bezochten we de beroemde brug. We kwamen toen echter na sluitingstijd aan bij het museum en de begraafplaats, dus dat wou ik deze vakantie wel graag doen. Het is onze laatste volledige dag vandaag, dus als het moest gebeuren, was het nu.

De kinderen vonden het maar raar dat we naar een kerkhof zouden gaan waar we toch niemand kenden, maar uiteindelijk waren ze heel geboeid door de hele geschiedenis. In het museum stelden ze veel vragen en gingen helemaal op in het verhaal, ook de grafstenen werden gelezen en ze waren vooral verbaasd van de jonge leeftijd van de meeste slachtoffers. Ze waren amper 25 jaar.

We wandelen vervolgens door Backpackerstreet, waar niets te beleven valt – het is amper half zes – we drinken ergens wat en wandelen vervolgens naar de Nightmarket. Die overigens verder ligt dan we dachten, we hebben er dus een flinke wandeling opzitten. De markt stelt niets voor, saai, eentonig en vooral een teleurstelling na Chiang Rai en vooral Chiang Mai want hun markten zijn wel top!

Uiteindelijk versieren we een ritje naar huis, we spreken een tuktuk dame aan maar gezien we met vijf zijn is het haast onmogelijk op haar bromfietstuktuk. Ze vraagt om vijf minuten geduld en na tien minuten – blijkbaar hanteren ze in Thailand net als in China een andere minutenindeling – arriveert haar echtgenoot met een gewone auto. Raar, maar we geraken vlotjes en eigenlijk veiliger dan met zo een tuktuk terug in het resort.
Het zit er bijna op, nog even genieten en morgen richting de koude… en aftellen naar onze volgende reis.