Something (very) new and something (very) old
Maandag 28 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

Vandaag nemen we luxe een auto van Chiang Mai naar Sukhothai de chauffeur van JJ travel is keurig op tijd en wij halen acht uur ook bijna. Kale reistijd is zo'n vier en een half uur. Maar om de boel een beetje te breken hebben we twee stops ingebouwd. De eerste stop is bij Wat Pratat Suthon Mongkok Kirikate in de buurt van Phrae. Hij ziet er enorm authentiek uit, je zou er een geweldig verhaal met olifanten en zo bij kunnen verzinnen, maar hij is pas dik dertig jaar oud. Er is fors geshopt uit Birma-, Laos-, Lanna- en Xishuangbanna-architectuur en al deze stijlen worden zonder probleem door elkaar heen gebruikt. Voor de tempel ligt een gigantische best wel feminiene Boeddha en om de zaak af te maken, staat er ook nog een speciaal militair monument, waarvan we denken dat het uit de Vietnamoorlogstijd stamt.

Een uurtje verderop ligt Sri Satchanalai. Een UN World Heritage site, 800 jaar oud en de zusterstad van het bekendere en veel meer bezochte Sukhothai. Maar ja, nu we er toch zijn... Na een soepje of een bordje rijst huren we fietsen en rijden het park in. Het is vandaag iemands verjaardag en dus is de toegang gratis. Mag ook best wel eens een keer, want Thailand is een van de landen met een dubbel prijssysteem voor toeristen. Niet zo extreem als bijvoorbeeld Sri Lanka, maar ik krijg wel altijd de neiging om in Nederland ook gewoon tien keer de normale prijs voor het Rijksmuseum aan buitenlandse toeristen te vragen. Nou ja, als je hier kunt komen, kun je de toegangsprijs ook wel betalen. Het is lekker fietsen tussen de ruïnes, al transpireren we wel als een dolle door de luchtvochtigheid van nagenoeg honderd procent en een temperatuur van 32 graden. Op een kleine heuvel in het park staan nog twee tempel ruïnes, omringd door bomen met daarin een paar duizend nestelende reigerachtigen.

Songthaew naar Sukhothai
Dinsdag 29 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

In New Sukothai verblijven we bij Baan Georges een Bed & Breakfast die gerund wordt door de Belgische Luc Janssens en zijn vriendin Poo. Vers gebakken broodjes, echte espresso en een gezellig praatje met Luc, beter kan de dag niet beginnen. Luc is behoorlijk ingevoerd in Sukhothai. Tijdens de overstromingen drie jaar geleden bedacht hij een slimme methode om een gat in de dijk langs de rivier in New Sukhothai te dichten. Het helpt bij zijn contacten met de autoriteiten. Na het ochtendritueel van factor 30 en Deet smeren, pakken we de songthaew naar Old Sukhothai.

Sukhothai wordt gezien als de basis van Het Thaise rijk. Niet omdat er geen koninkrijken voor bestonden, maar omdat er verrekte weinig geschreven geschiedenis van voor die tijd bestaat. In de dertiende eeuw regeerde Koning Rhamhangkaen over Sukhothai. Het was de gouden eeuw van het koninkrijk, dat zich uitstrekte van Birma in het westen, Laos in het noorden tot Malakka in het zuiden. Volgens de overlevering zou in die tijd ook het Thaise script zijn ontstaan, maar dat is een behoorlijk apocrief verhaal. Zoals zo vaak maakte de zoon van Rham er een zootje van en een eeuw of wat later was er weinig meer over van het machtige rijk.

Ook bij dit park worden te kleine rammelfietsen verhuurd, maar het is wel heerlijk fietsen tussen de ruïnes die voor een groot deel stammen uit de tijd van Rhamhangkaen. We rusten wat in een paviljoentje, waar Hans een klein dutje doet. We doen nog een rondje Boeddha, eten een ijsje en pakken de Songthaew terug naar New Sukhothai.

De rest gaat terug naar het hotel, naar Hans gaat naar de kapper. Voor negentig eurocent geknipt, snor gemodelleerd, oren en neusharen geknipt en geschoren. Daar kan Hizi Hair niet tegen op. En... In Nederland is ie niet meer te krijgen, maar in Poo Restaurant hebben ze Orval! Jawel!

Waarvan je niet eens wist dat je ze had...
Woensdag 30 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

Vandaag niks cultureels, maar een pamperdagje. De reisfamilie laat zich uitgebreid masseren bij 'Navadee Thai Massage' in Sukothai. Links naast het Riverview Hotel mochten jullie ooit in de buurt komen.

Net als alles in Thailand zit er een diepere filosofische laag achter de massage. Ziekte werd in Thailand als een onbalans tussen lichaam en geest gezien. Als Thai ziek werden, zochten ze hulp in hun lokale tempels. Daar werden ze door monniken behandeld middels speciale voeding, kruiden, spirituele ondersteuning en inderdaad: massage.

Nog steeds zijn er tempels waar je je kunt laten masseren. Belangrijke massagescholen zijn zelf gevestigd in tempels. De monniken richten zich op het herstel van energiebanen. Een onderbreking of stagnering van de stroom van levensenergie in de ongeveer 72.000 kanalen kan ongemak of ziekte veroorzaken. Het herstellen kan er stevig aan toegaan. Er zijn mensen die een hersteloperatie nodig hadden in Europa, nadat ze in een Thaise tempel geholpen waren.

Op aanbeveling van Luc zijn we bij Navadee terecht gekomen. Ook daar weten de dames van wanten. De kinderen gaan voor de voetmassage, maar Mirjam en Hans gaan voor de full monty. In een behandeling van twee uur worden zorgvuldig alle spieren opgezocht die maar enigszins vast zouden kunnen zitten. Inderdaad, ook die waarvan niemand vermoedde dat je ze had, Vervolgens worden die gekneed, gemangeld, gedrukt, geknepen, overstrekt en ook nog gemasseerd. Regelmatig stijgt gekreun op. De Thai vinden ons natuurlijk maar watjes. Die laten de dames gewoon lekker over zich heen lopen.

Frank vindt het na een uur genoeg, Marit maakt maximaal gebruik van de mogelijkheden en neemt als bonus een foot scrub spa treament; voor de betere zijdezachte voetjes. Vervolgens gaan de meiden naar de nagelstudio, om ook die eens een goede beurt te laten geven. Het resultaat is opmerkelijk.

Terwijl de meiden hun nagelriemen laten pamperen, onderhoudt Hans de contacten met de lokale bevolking in het restaurantje naast de nagelstudio. Niet dat ze veel Engels spreken, maar whisky-soda is redelijk internationaal, ook al is het dan Thaise whisky (die herinnerde ik me nog van het bezoek aan Ingrid Baken die in 1989 ontwikkelingswerk deed in de Isaan in Thailand. Rond een uur of vijf 's middags was het borreltijd en werd Ingrid door de buren geroepen: 'Ingelid, dlinking whissekey'). Welbestede dag!