Artikelindex


De 5 P's weer...
Zondag 6 juli 2014. Nederland.

Voorbereiding is het halve werk. Om Walter Ploos van Amstel maar weer eens te citeren: Perfect Preparation Prevents Poor Performance. En dus kijken we onze lijstjes weer na. Zoeken we na wat er nog geldig is van de prikken. Halen we nieuwe afritsbroeken. En denken we na over de route. Vanaf 21 juli zijn de belevenissen van de reisfamilie weer te volgen. Tot dan!

img 2156 (320x240)

 


On the road again; Bangkok revisited
Maandag 21 juli 2014. Bangkok, Thailand.

Met een logistieke operatie die het beste als 'Just in Time' te omschrijven is werd de zaterdag doorgebracht. Hoewel de reisfamilie een zekere routine heeft ontwikkeld is die nooit afgerond voor een uur of tien 's avonds de dag voordat we vertrekken. Met een witbiertje en een witte wijn begon de vakantie echt. Slapen was toch nauwelijks mogelijk met temperaturen die royaal boven die van Thailand lagen.
Ook de volgende morgen om half vijf leek het erg Thais allemaal. Een enorme wolkbreuk zorgde voor een half uurtje vertraging, maar die hadden we ingecalculeerd, dus om kwart voor zeven zaten we op Schiphol aan het ontbijt.

Na MH17 durf je het bijna niet meer, maar met een KLM-toestel vlogen we naar Parijs. We hadden wat vertraging, maar het kon lijden met bijna vijf uur overstaptijd. De ereaders waren er goed voor. De Airfrance vlucht naar Bangkok zat mudjevol met bijna 500 veelal Nederlandse vakantiegangers. Toch leuk om te zien hoe de Franse nationale volksaard toch blijft doorklinken ook in het gezamenlijke AirFrance-KLM tijdperk. De AF maaltijden zijn beter en er wordt zonder te vragen sowieso aan iedereen van alle leeftijden een flesje rode wijn en een flesje port bij de maaltijd verstrekt. Beschaafd land.

De vlucht naar Bangkok duurt tien en een half uur. Voldoende tijd voor films en spelletjes en voor een kwart van de reisfamilie ook voor een dutje. In Bangkok verloopt alles smooth, binnen drie kwartier zitten we in de taxi. Ons hotel iSanook is zo nieuw dat de meeste taxichauffeurs het nog niet kennen. Die van ons zeker niet, maar ook dat wordt met zeven telefoontjes opgelost. Om half tien 's ochtends liggen we in bed voor de broodnodige achterstallige nachtrust.

Tegen de avond lopen we naar de rivier en maken een sunsetcruise op de Chao Praya. Nou ja, we nemen de openbare boot, maar het effect is hetzelfde. We spoelen aan op Khao San Road, het backpackerparadijs waar westerlingen Thailand ontvluchten en Thais komen om westerlingen te bekijken. Na de eerste som tan en groene curry is het al weer bedtijd. Morgen meer.

20140721-214222 (320x240)

 

There must be..., 50 ways to donate money
Dinsdag 22 juli 2014. Bangkok, Thailand.

Na een gezonde nachtrust en een smakelijk ontbijtje staan we gelet op de jetlag niet eens zo laat buiten. De hotel tuktuk dropt ons op de rand van Chinatown voor een wandeling door dit waarschijnlijk drukste stukje Bangkok. Als het ergens te koop is, dan ongetwijfeld hier. Veel van wat je in de rest van de stad verkocht ziet worden gaat hier wholesale over de toonbank. De winkeltjes mogen gelet op het formaat de naam groothandel nauwelijks dragen, maar er wordt hier wel in het groot gehandeld.

Handel is ook de Wat Traimit niet vreemd. Een onbeduidende tempel tot een jaar of veertig geleden. Toen schoot een enorm gipsen beeld uit de draagbanden toen het verplaatst werd. Onder een laag gips bleek een 18 karaats gouden beeld van 3500 kilo te zitten. Nu een voorname attractie die veel bezoekers trekt. En omdat je als monnik moet leven van de goede giften van de burgerij wordt daar royaal gelegenheid voor geboden.

Alleen al de ruimte met de gouden Boeddha telt 32 donatieboxen. Het gaat er niet om of je geeft, maar waarvoor. Naast de monniken komen alle goede doelen voorbij die je kunt verzinnen. Ook buiten de tempel kan op meerdere manieren geholpen worden. Zo zijn er amuletten te koop die van tevoren al gezegend zijn door de chef monnik en kun je ingestraald water kopen. Een zegening van een monnik wordt beloond met een heilige draad om je arm, die je zelf mag uitkiezen uit zestien verschillende kleuren en motieven. Wat Mangkon Kamalawat wordt gerestaureerd en daar mogen de gelovigen aan bijdragen door het doneren van een dakpan. De gulle gever mag op de binnenzijde zijn naam of boodschap schrijven.

20140722-215636 (320x240)20140722-220259 (181x240)

Na een paar uur Chinatown chillen we wat in het hotel en zoeken daarna de (schoon)familie op die ook in Thailand op vakantie is. Gezellig zwemmen in het Prince Palace Hotel en daarna eten in euh... Onze standaardtent op Khao San Road viel gisteren wat tegen dus we gaan op chique. Het Methavalai Sorndaeng kende Hans nog van een businesstrip van twee jaar geleden. Chique dus, maar dan a la de jaren zestig. Gesteven tafellinnen, servetten, bier wat keurig voor je wordt bijgeschonken, heerlijk eten en euh... ambiance. Waar maak je het nog mee: Thaise livemuziek van een zangeres die de Tweede Wereldoorlog zeer bewust meegemaakt moet hebben en daar ook uitermate klaaglijk over kan zingen. Weer eens wat anders dan de eurotrancedisco van Khao San.

 

En we gaan naar het eiland kroket...
Woensdag 23 juli. Bangkok, Thailand.

Na het ochtendritueel nemen we de Chayo Praya River Expressboat naar het uiterste station. We gaan vandaag naar he eiland Kroket. Kroket heet eigenlijk Koh Kret en eigenlijk is het helemaal geen eiland. Tot 1722 behoorde het gebied even ten noorden van Bangkok tot de oostelijke oever van de Chao Praya Rivier. Maar om een gemene bocht af te snijden werd er in dat jaar een kanaal gegraven en werd Kret dus Koh Kret.

20140723-222805 (320x240)

Het voordeel van eiland zijn is dat de ontwikkeling van dit gebiedje redelijk achtergebleven is bij de gigantische urbanisatie die in Bangkok en wijde omgeving heeft toegeslagen. Er loopt een betonnen pad van zes kilometer rond het hele eiland met een paar zijtakken en dat is het dan. Je ziet er dus ook geen auto's. Alleen brommers en fietsen rijden over het pad, dat op sommige plekken amper een meter breed is. De eerste anderhalve kilometer is overdekt en bestaat uit louter winkeltjes en restaurantjes. Koh Kret is een populaire weekendbestemming voor de Bangkokkers, die hier op zondag dan ook met de benen buiten hangen. Wij zijn er op een woensdag en het is heerlijk rustig.

We eten momo's... En Hans' favoriet: pad thai. Er is behoorlijk wat cottage industrie. Vooral heel veel aardewerk (er zit goede klei in de rivier) en houtsnijwerk. En verder is het lekker genieten in de frisse lucht (nou ja, bij 35 graden is alles relatief) op ons wandelingetje rond het eiland.

20140723-224937 (181x240)20140723-225028 (180x240)

De trip terug naar Bangkok omvat een pont, een taxi, de rivierexpress, de skytrain en nog een taxi. We eten in het foodcourt van Siam Paragon. Een van de duurste winkelcentra van Bangkok, maar met op de begane grond een enorme verzameling restaurantjes aan democratische prijzen.


Groots en meeslepend, of gewoon zaai
Donderdag 24 juli 2014. Chiang Mai, Thailand.

Reisdagje vandaag, dus weinig enerverends te melden. Het inpakken ging wonderbaarlijk goed. Ook omdat de rugzakken bij lange na niet vol zitten. De taxi naar de luchthaven reed probleemloos. De selfservice check-in een makkie. Bagagedrop erg smooth. Dan zal de veiligheidscontrole... Neen ook de veiligheidscontrole die een paar jaar geleden nog de achilleshiel van Suvarnabhumi was, in twee minuten gepiept.

We vliegen met Bangkok Airways, een 'boutique airline'. Net iets meer service voor Ryanair prijzen. Zo is er een lounge voor alle passagiers, die nu even verbouwd wordt, maar er zijn drankjes en hapjes bij de gates. Ook aan boord wordt op de korte vlucht een keurige maaltijd geserveerd. Ze doen het blijkbaar goed, want ze zijn door Skytrax uitgeroepen tot World's Best Regional Airline.

20140724-210130 (320x239)

We pakken de taxi naar ons hotel: The Grand Luxurious Northern Chiang Mai Lanna Style Sakorn Residence. Wel een erg grootse en meeslepende omschrijving van een verder keurig hotel. We hangen bij het zwembad, drinken een biertje, eten met de (schoon)familie lekker Indiaas bij het Hinley Curry House. Kortom een oneneverende dag. Maar op vakantie is Zaai ook best lekker.

 

No biking? Nee Nooh biking
Vrijdag 25 juli 2014. Chiang Mai, Thailand.

Vandaag hebben we een city tour afgesproken met Nooh. Nooh runt Araiwah Bicyclng en viel op op Internet door zijn weinig gelikte, maar wel leuke website. De website beschrijft Nooh wel een beetje. Met oorbellen en neusring is hij in ieder geval niet de standaard Thai. Nooh pikt ons met een songthaew op bij ons hotel en tien minuutjes later staan we bij zijn fietsenloods. We krijgen een prima Thaise fiets (een acceptabele kleine naar onze normen) en gaan op stap.

De eerste stop is de markt waar nagenoeg alle restaurants en heel veel Chiangmaise Thai hun eten kopen. Er zijn leuke groente stalletjes, maar ook de bekende bergen vlees en gefrituurde insecten. Een kikker zien slachten is voor een deel van de reisfamilie ook wel weer behoorlijk confronterend. Via allerlei sluipweggetjes komen we uit bij de zilverwijk.

De wijk was vroeger een boerendorp, waar de inwoners zichzelf metaalbewerking hebben aangeleerd. Eeuwenlang was het een bijverdienste, maar sinds het dorp is opgeslokt door Chiang Mai de hoofdverdienste. Zo worden de zilveren vaten voor de koning in Bangkok hier gemaakt. Helaas gaat het sinds het uitbreken van de crisis in 2008 slecht met het dorp. De zilverprijzen zijn hoog en mensen hebben geen geld (over) voor het arbeidsintensieve zilverwerk. Een deel van de smeden heeft ander werk gezocht, een ander deel houdt het hoofd boven water met het bewerken van aluminium. In de wijk is een tempel van aluminium die voor een groot deel gemaakt is door de eigen inwoners. Het vakmanschap spat er van af en het zou zonde zijn als deze skill verloren ging.

20140725-211531 (320x240)20140725-213647 (300x225)

We fietsen door de buitenwijken van Chiang Mai langs tempels, woonhuizen, rijke en arme buurten en de universiteit. Regelmatig stopt Nooh om ons te voorzien van een hapje en een drankje of voor uitleg. Hij is een slimme vent met oog voor zijn omgeving. Zo stopt hij alleen bij specifiek door locals gerunde zaken, om op die manier de lokale economie te steunen. Hij vindt het ook jammer dat de gemeenschapszin langzaam verdwijnt uit Thailand. 'Vroeger bouwde een heel dorp in drie dagen gratis een huis voor een pasgetrouwd stel. Dat zie je nu niet meer'.

Halverwege de middag fietsen we bij 35 graden Celsius een stuk de Doi Suthep op. Best wel een steil bergje, maar de beloning komt in de vorm van een frisse waterval. Om half vijf zijn we licht verbrand terug bij ons hotel. Tijd voor een duik in het zwembad, om de gloeiende armen en hoofden af te laten koelen.

 

Wats, nog meer Wats en wat een crimineel lekkere voetmassage
Zaterdag 26 juli 2014. Chiang Mai, Thailand.

Chiang Mai is best wel een grote stad. Maar de binnenstad is lekker overzichtelijk. Chiang Mai stikt van de tempels en een paar van die honderden doen we vandaag aan. Ondanks het goede voornemen om op tijd op te staan om de hitte voor te zijn, zitten we pas om half elf in de songthaew naar de binnenstad. Mooi concept trouwens: een songthaew. Letterlijk betekent het 'twee banken' en dat is het dus ook. Een pickup truck met een opbouw achterop met daarin twee banken tegenover elkaar.

In Wa Pra Singh zitten de monniken al aan hun royale lunch als we er aankomen. Een deel van de populatie doet erg zijn best om op Boeddha te lijken en dan niet de serene Thaise variant, maar zijn Chinese counterpart die voorspoed en welvaart uitstraalt. Iedere tempel heeft wel een monnik van dienst. Die doet de zegeningen, neemt de giften in ontvangst, deelt heilige draden uit. Kortom: is aanwezig voor het zielenheil van de parochianen. Meestal zit hij links van de ingang op een verhoogje. Waar ik na al die jaren nog niet aan gewend ben, is de gewoonte om belangrijke monniken in gips te gieten. Zeg maar een soort wassen beeld, maar dan niet van was, want minder geschikt in de hitte. Je denkt telkens weer dat je een echte ziet, maar da's dan toch weer een opgezette. Uiteraard heeft ieder beeld een eigen collectebak.

20140726-220254 (180x240)20140726-222001 (181x240)

Een ander leuk collectegebruik is een offerestafette van dik 128 bakken. Je wordt geacht om in elk bakje wat geld te storten. Om de gelovigen niet teveel op kosten te jagen, worden er tegen betaling kleine bakjes verstrekt, die vol zitten met waardeloze muntjes. Zeg maar 140 stuks van één Bahtcent (0,0002 Euro). Daarmee kun je dan wel lekker alle grote bakken laten rammelen.

Over het algemeen zijn de Thai best ruimdenkend, maar bij de City Pillar van Chiang Mai mogen vrouwen er niet in. Waarom is niet helemaal duidelijk. Een local vertelde dat 'women are not clean'.

Na een miesoepje willen we ons graag laten masseren door criminele vrouwen. Dat klinkt meteen erger dan dat het is. De vrouwengevangenis van Chiang Mai runt een project, waarin vrouwen in de laatste zes maanden van hun detentie een beroep leren. Dat kan naaister zijn, of bakker, maar ook masseuse. Er is een speciaal half open deel van de bajes, waar vrouwen ervaring opdoen. De dames zijn populair. Helaas zijn alle boeven vandaag al volgeboekt, dus gaan Mirjam en Hans maar naar een salon in de buurt van het hotel.

We vermoeden dat we te maken hebben met een paar alumni van de vrouwenvleugelmassageschool. De baas van de tent ziet eruit als de Thaise Don Corleone en de massagedames zijn niet wat je voorstelt bij kleine lieve Thai. Die wil je zeker niet over je rug hebben lopen, maar de voetmassage is heerlijk, vooral wanneer die ophoudt...

's Avonds eten we met Esther, Olivier, Naomi, Coen en Helene bij het Galare Foodcourt in de nightmarket. Voor elk wat wils, inclusief 90 stokjes saté.

 

De olifant trompetterde drie keer (en viel dood neer)
Zondag 27 juli 2014. Chiang Mai, Thailand.

Vandaag een bezoekje gebracht aan Wat Doi Suthep. Doi Suthep is een berg even ten westen van Chinag Mai. De berg is een nationaal park en een koel toevluchtsoord als de hitte van de stad allemaal even teveel wordt. We huren een songthaew en we zitten nog niet achter in de bak of het begint te regenen. De regen stopt gelukkig als we boven zijn en gaat over in vochtige mist. Wel lekker koel.

Er bestaan meerdere legendes over het ontstaan van deze tempel, maar de mooiste is die van de 'Witte Olifant'. Een monnik met de naam Sumanathera uit Sukhothai had op een geven moment een droom, waarin God hem vertelde naar Pang Cha te gaan en te zoeken naar een relikwie. Sumanathera vertrok naar Pang Cha en vond het schouderbeen van Boeddha. De relikwie vertoonde magische krachten: het gloeide, was in staat te verdwijnen, vloog door de lucht en kloonde zichzelf. Sumanathera nam de relikwie mee naar koning Dharmmaraja, maar daar weigerde de relikwie zijn kunstjes te vertonen. Laat maar zitten, zei Dhammaraja.

20140727-145402 (320x240)

Koming Nu uit het noordelijke Lanna hoorde van de relikwie en had wel belangstelling. Toen de relikwie arriveerde in Lanna brak hij in tweeën, waarbij het ene deel even groot was als het origineel en het tweede kleiner. Het kleinste deel werd bij de relikwieën in een tempel in Suandok gezet; het andere deel werd bij de koning op de rug van een witte olifant gezet die losgelaten werd in de jungle. De olifant beklom de Doi Suthep. Daar trompetterde hij drie keer en viel dood neer op de heuveltop. En op die plek werd dus de tempel gebouwd.

Het is zondag, ook voor de meeste Thai een vrije dag, dus het is goed vol. Naast de toeristen zijn er ook veel mensen die in de tempel komen bidden en offeren. Je kunt met kaarsvet een muntje vastplakken op een groot tableau. Naast de gebruikelijke zegenmonniken en offerblokken is er ook een groot blok met minstens honderd vakjes om uit te kiezen. Het lijkt nog het meest op een spaarkas uit de kroeg (het is ook maar net wat je referentiekader is).

Vanwege een enorme moessonbui halen we eten bij de Lanna River Club. Heerlijk eten, mooi verpakt en waarschijnlijk een van de beste pizza's van Thailand.


Something (very) new and something (very) old
Maandag 28 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

Vandaag nemen we luxe een auto van Chiang Mai naar Sukhothai de chauffeur van JJ travel is keurig op tijd en wij halen acht uur ook bijna. Kale reistijd is zo'n vier en een half uur. Maar om de boel een beetje te breken hebben we twee stops ingebouwd. De eerste stop is bij Wat Pratat Suthon Mongkok Kirikate in de buurt van Phrae. Hij ziet er enorm authentiek uit, je zou er een geweldig verhaal met olifanten en zo bij kunnen verzinnen, maar hij is pas dik dertig jaar oud. Er is fors geshopt uit Birma-, Laos-, Lanna- en Xishuangbanna-architectuur en al deze stijlen worden zonder probleem door elkaar heen gebruikt. Voor de tempel ligt een gigantische best wel feminiene Boeddha en om de zaak af te maken, staat er ook nog een speciaal militair monument, waarvan we denken dat het uit de Vietnamoorlogstijd stamt.

20140728-213416 (180x240)20140728-213907 (266x200)

Een uurtje verderop ligt Sri Satchanalai. Een UN World Heritage site, 800 jaar oud en de zusterstad van het bekendere en veel meer bezochte Sukhothai. Maar ja, nu we er toch zijn... Na een soepje of een bordje rijst huren we fietsen en rijden het park in. Het is vandaag iemands verjaardag en dus is de toegang gratis. Mag ook best wel eens een keer, want Thailand is een van de landen met een dubbel prijssysteem voor toeristen. Niet zo extreem als bijvoorbeeld Sri Lanka, maar ik krijg wel altijd de neiging om in Nederland ook gewoon tien keer de normale prijs voor het Rijksmuseum aan buitenlandse toeristen te vragen. Nou ja, als je hier kunt komen, kun je de toegangsprijs ook wel betalen. Het is lekker fietsen tussen de ruïnes, al transpireren we wel als een dolle door de luchtvochtigheid van nagenoeg honderd procent en een temperatuur van 32 graden. Op een kleine heuvel in het park staan nog twee tempel ruïnes, omringd door bomen met daarin een paar duizend nestelende reigerachtigen.

20140728-221650 (300x225)

 

Songthaew naar Sukhothai
Dinsdag 29 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

In New Sukothai verblijven we bij Baan Georges een Bed & Breakfast die gerund wordt door de Belgische Luc Janssens en zijn vriendin Poo. Vers gebakken broodjes, echte espresso en een gezellig praatje met Luc, beter kan de dag niet beginnen. Luc is behoorlijk ingevoerd in Sukhothai. Tijdens de overstromingen drie jaar geleden bedacht hij een slimme methode om een gat in de dijk langs de rivier in New Sukhothai te dichten. Het helpt bij zijn contacten met de autoriteiten. Na het ochtendritueel van factor 30 en Deet smeren, pakken we de songthaew naar Old Sukhothai.

20140729-172439 (262x197)

Sukhothai wordt gezien als de basis van Het Thaise rijk. Niet omdat er geen koninkrijken voor bestonden, maar omdat er verrekte weinig geschreven geschiedenis van voor die tijd bestaat. In de dertiende eeuw regeerde Koning Rhamhangkaen over Sukhothai. Het was de gouden eeuw van het koninkrijk, dat zich uitstrekte van Birma in het westen, Laos in het noorden tot Malakka in het zuiden. Volgens de overlevering zou in die tijd ook het Thaise script zijn ontstaan, maar dat is een behoorlijk apocrief verhaal. Zoals zo vaak maakte de zoon van Rham er een zootje van en een eeuw of wat later was er weinig meer over van het machtige rijk.

20140729-185154 (180x240)20140729-212419 (181x240)

Ook bij dit park worden te kleine rammelfietsen verhuurd, maar het is wel heerlijk fietsen tussen de ruïnes die voor een groot deel stammen uit de tijd van Rhamhangkaen. We rusten wat in een paviljoentje, waar Hans een klein dutje doet. We doen nog een rondje Boeddha, eten een ijsje en pakken de Songthaew terug naar New Sukhothai.

De rest gaat terug naar het hotel, naar Hans gaat naar de kapper. Voor negentig eurocent geknipt, snor gemodelleerd, oren en neusharen geknipt en geschoren. Daar kan Hizi Hair niet tegen op. En... In Nederland is ie niet meer te krijgen, maar in Poo Restaurant hebben ze Orval! Jawel!

 

Waarvan je niet eens wist dat je ze had...
Woensdag 30 juli 2014. Sukhothai, Thailand.

Vandaag niks cultureels, maar een pamperdagje. De reisfamilie laat zich uitgebreid masseren bij 'Navadee Thai Massage' in Sukothai. Links naast het Riverview Hotel mochten jullie ooit in de buurt komen.

Net als alles in Thailand zit er een diepere filosofische laag achter de massage. Ziekte werd in Thailand als een onbalans tussen lichaam en geest gezien. Als Thai ziek werden, zochten ze hulp in hun lokale tempels. Daar werden ze door monniken behandeld middels speciale voeding, kruiden, spirituele ondersteuning en inderdaad: massage.

Nog steeds zijn er tempels waar je je kunt laten masseren. Belangrijke massagescholen zijn zelf gevestigd in tempels. De monniken richten zich op het herstel van energiebanen. Een onderbreking of stagnering van de stroom van levensenergie in de ongeveer 72.000 kanalen kan ongemak of ziekte veroorzaken. Het herstellen kan er stevig aan toegaan. Er zijn mensen die een hersteloperatie nodig hadden in Europa, nadat ze in een Thaise tempel geholpen waren.

Op aanbeveling van Luc zijn we bij Navadee terecht gekomen. Ook daar weten de dames van wanten. De kinderen gaan voor de voetmassage, maar Mirjam en Hans gaan voor de full monty. In een behandeling van twee uur worden zorgvuldig alle spieren opgezocht die maar enigszins vast zouden kunnen zitten. Inderdaad, ook die waarvan niemand vermoedde dat je ze had, Vervolgens worden die gekneed, gemangeld, gedrukt, geknepen, overstrekt en ook nog gemasseerd. Regelmatig stijgt gekreun op. De Thai vinden ons natuurlijk maar watjes. Die laten de dames gewoon lekker over zich heen lopen.

20140730-173437 (320x240)20140730-175718 (266x200)

Frank vindt het na een uur genoeg, Marit maakt maximaal gebruik van de mogelijkheden en neemt als bonus een foot scrub spa treament; voor de betere zijdezachte voetjes. Vervolgens gaan de meiden naar de nagelstudio, om ook die eens een goede beurt te laten geven. Het resultaat is opmerkelijk.

Terwijl de meiden hun nagelriemen laten pamperen, onderhoudt Hans de contacten met de lokale bevolking in het restaurantje naast de nagelstudio. Niet dat ze veel Engels spreken, maar whisky-soda is redelijk internationaal, ook al is het dan Thaise whisky (die herinnerde ik me nog van het bezoek aan Ingrid Baken die in 1989 ontwikkelingswerk deed in de Isaan in Thailand. Rond een uur of vijf 's middags was het borreltijd en werd Ingrid door de buren geroepen: 'Ingelid, dlinking whissekey'). Welbestede dag!

20140730-180335 (237x178)

 


Nightmarket
Donderdag 31 juli 2014. Ayutthaya, Thailand.

Luc gaat zijn broer ophalen op het vliegveld in Bangkok en wij mogen voor een zeer redelijke prijs meerijden naar Ayutthaya. Na dik viereneenhalf uur komen we rond half drie aan bij on guesthouse Promtong Mansion. De eigenaresse Jeeda spreekt uitstekend Engels, is gastvrij en een bron van informatie. Wij doen even siësta om bij te komen van de rit en gaan vervolgens de stad in.

20140731-204404 (320x240)

Tegen de avond komt de stad tot leven. Op een grasveldje vlak bij het centrum is de lokale omroep Max afdeling bezig met de eigen versie van 'Thailand in beweging'. Een deel van de reisfamilie beweegt een rondje mee. Vanaf een uur of vijf 's avonds wordt de nachtmarkt gestart. Alles wat vliegt, zwemt of loopt is er in al dan niet gefrituurde versie verkocht.

20140731-210521 (320x240)20140731-210521 (320x242)

 

Hollands glorie in Thailand
Vrijdag 1 augustus 2014. Ayutthaya, Thailand.

In Ayutthaya zijn heden ten dage mooie ruïnes over, die herinneren aan wat ooit een groots koninkrijk was. Het Koninkrijk Ayutthaya bestond van 1351 tot 1767. Koning Ramathibodi I stichtte Ayutthaya als hoofdstad van zijn koninkrijk in 1351. In de volgende vier eeuwen groeide het land uit tot de natie Siam, met een behoorlijk grote oppervlakte, meer dan Engeland en Frankrijk bij elkaar. Ayutthaya was buitenlandse handelaren gunstig gezind, eerst Chinezen, Indiërs, Japanners en Perzen, later Portugezen, Spanjaarden, Nederlanders, Britten en Fransen. Al deze nationaliteiten mochten buiten de stadsmuren handelsposten bouwen. Op haar hoogtepunt had Ayutthaya meer dan een miljoen inwoners. De stad werd qua grootte en welvaart vergeleken met Parijs door de ambassadeurs van zonnekoning Lodewijk XIV. En omdat er veel grachten en riviertjes waren bleef ook de vergelijking me Venetië natuurlijk ook niet uit.

Uiteraard zaten ook de Nederlanders in Ayutthaya, of Iodea met een handelspost van de VOC. In 1608 werd de eerste factorij geopend en nadat Maurits de eerste Siamese ambassadeurs in Nederland had ontvangen werd in 1617 een erg profijtelijk handelsverdrag gesloten. De handelspost van de Nederlanders groeide dan ook snel. Op het hoogtepunt van de handel woonden er 1500 mensen in de factorij. Van die nederzetting is weinig over. Met de vernietiging van Ayutthaya in de achttiende eeuw door de Birmezen werd ook de factorij met de grond gelijk gemaakt.

20140801-173555 (320x240)20140801-182048 (320x240)

Sinds een paar jaar staat er weer een gebouwtje op de plek van de oorspronkelijke factorij: Baan Hollanda. Gebouwd met geld aangeboden door koningin Beatrix tijdens haar staatsbezoek in 2004 houdt het de herinnering levend aan meer dan 400 jaar Thais-Nederlandse betrekkingen. Het is niet groot, maar mooi en slim ingericht. Op de eerste verdieping gaat het over de historie, op de begane grond is een cafetaria, met informatie over het moderne Nederland.

We laten ons per bootje over de Chayo Praya zetten en fietsen langs allerlei oude en nieuwe tempels. Soms met beeldjes waarvan we de symboliek niet helemaal begrijpen. Heel gezellige beeldjes en tempels die je mag liken. En Wat Chaiwattharam die ondanks dat hij wat scheefstaat nog precies laat zien hoe de layout van een tempel vier eeuwen geleden was. Hij is mooi, maar de tempel aandacht is op. Na dik veertien kilometer op de matige Thaise fiets bij 36 graden Celsius mag er gechild worden in de airco van Promtong.

 

Nightboat to nowhere
Zaterdag 2 augustus 2014. Ayutthaya, Thailand.

Bij het ontbijt komt Jeeda langs. Jeeda is de dochter van de eigenaar en houdt 24/7 alles in de gaten. Gisteren alleen even niet, toen haar nieuwe roomboy onze deur niet had afgesloten na het schoonmaken. Ze zit er erg mee en biedt ons een gratis boottrip aan. Wij vermoeden dat Jeeda hoog wil blijven scoren op Tripadvisor en andere social media, maar een gegeven paard etc.

Na de verhitte fietstocht gisteren doen we het vandaag rustig aan. We pakken de belangrijkste tempels in het centrum en omdat ons hotel midden in het centrum ligt, is het niet ver lopen. De aardigste tempel is Wat Ratchaburana. De centrale prang was de laatste rustplaats voor de asresten van koning Intcharacharthirat. Het is speciaal dat je in de centrale grafkamer mag afdalen om de 570 jaar oude grafschilderingen te bekijken. Na nog wat prangs en een moderne tempel en een soepje gaan we terug naar het hotel om te chillen in de airco. Het is minder warm dan gisteren, maar het verschil tussen 36 en 35 graden is niet om over naar huis te schrijven. En we moeten ons voorbereiden op de sunsetcruise.

20140802-163357 (320x240)20140802-215158

Om zeven uur worden we met een tuktuk opgehaald en naar de rivier gebracht. Het cruiseschip is een klein bootje waarin een precair evenwicht bewaard moet worden door een goede gewichtsverdeling van de passagiers. We zijn nog niet weg, of de eerste vleermuizen scheren over het water. Marit is not amused, maar Frank zorgt heel lief voor zijn zus en leidt haar goed af. Het is geen toptrip, de bootsman vaart zichzelf bijna vast in de waterlelies, maar ach, het verdrijft de tijd en we hebben weer een verhaal.


Vlug, veilig en voordelig
Maandag 4 augustus 2014. Koh Tao, Thailand.

De leuzes wijken wereldwijd allemaal niet zoveel af bij de spoorwegen. Qua vlug jokken ze een klein beetje in Thailand, maar voordelig? Zeer zeker. De eerste twee uur trein van Ayutthaya naar Bangkok kostten maar liefst vijftien Baht. Derde klas weliswaar, maar toch.

20140804-125253 (320x240)

Het inpakken gaat inmiddels weer vlotjes. We hebben ook niet zo gek veel mee. In de twee rugzakken zit samen een kilo of 22 voor zijn vieren. Zeg maar de luggage allowance voor één persoon. Het is goed dat British Airways ooit een rugzak van ons is kwijtgeraakt, want sindsdien reizen we een stuk lichter. Die 22 is wel zonder de handbagage, iPods, ereaders, camera's, iPads en de bijbehorende opladers wegen ook nog wel een paar kilo. Omdat we toch bijna iedere dag laten wassen, kom je met twee afritsbroeken een heel eind.

We zijn onderweg naar Koh Tao, een (duik)eilandje voor de zuidoost kust van Thailand. Na het afscheid van Jeeda (twee koelkastmagneten en twee ansichtkaartenboeken) pakken we de tuktuk naar het station. Vervolgens de derde klas stoptrein naar Bangkok. Daarna nachttrein naar Chumpon, bus naar de kust en catamaran naar Koh Tao. De tickets voor nachttrein en boot hadden we online geboekt bij thailandtrainticket en die lagen keurig in het hotel voor ons klaar toen we twee weken geleden in Bangkok aankwamen. We hebben een uur of vijf overstaptijd, dus mooi de kans om even bij te komen in Siam Paragon, een van de luxe malls met diepvriesairco en een enorm foodcourt. En met de nodige autodealers. Als je nagaat dat de importtax op auto's 300 procent bedraagt, snap je dat de meeste Thai in een lokaal geproduceerde auto rijden. Maar blijkbaar is er ook een markt voor Rolls Royce (en Maserati, Porsche, Maybach en noem nog maar een paar van die merkjes).

Om zes uur 's avonds wordt iedereen in de centrale stationshal gevraagd op te staan, de houding aan te nemen en het Thaise volkslied op waardige wijze mee te zingen, dan wel te aanhoren. Hardstikke luxe trouwens die tweedeklas aircon treinen. Overdag lekker brede stoelen. Die 's avonds door de treinboy omgebouwd worden tot lekkere bedjes.

20140804-133325 (307x230)20140804-133457 (307x229)

Om kwart voor vijf 's nachts komen we aan in Chumphon. Daar checken we met nog honderd westerlingen in voor de bus naar de boot. Die bus vertrekt om zes uur en na nog een keertje inchecken in de haven mogen we aan boord. De catamaran zit goed, maar niet te vol. Lomprayah heeft niet de allerbeste naam, maar de bootreis verloop verder vlotjes. Alleen de bagagehandling kan beter. Alles wordt op een hoop gegooid en op het eind krijgen we het verzoek om vooral zelf onze bagage eruit te vissen. Wat volgt is een voorspelbare chaos, maar een kwartiertje later zitten we om tien uur bij ons guesthouse Café del Sol aan het ontbijt.

 

Plonger et Kareoké
Dinsdag 5 augustus 2014. Ko Tao, Thailand.

Vandaag stond in het teken van een hernieuwde kennismaking met duiken. Het was alweer twee jaar geleden dat driekwart van de reisfamilie in Indonesië haar duikdiploma haalde. Tijd dus voor een refresher. We duiken bij Impian Divers, een Nederlandse duikschool gerund door een ex-KL-er. En we krijgen onze opfristheorieles van een korporaal die net afgezwaaid is bij de Luchtmobiele Brigade. Over toeval gesproken. We konden het nog. Het is een ontspannen gebeuren. We duiken met de Engelse Sophie, die haar Nederlands met ons kan oefenen, zodat zij weer indruk kan maken op haar Nederlandse vriend.

20140805-223705 (320x240)20140805-224306 (266x200)

Na de pizza horen we ergens in de buurt fors zingen. Pa en ma gaan even op verkenning om er achter te komen dat ergens in de buurt recht onder onze kamer is. De Franse duikschool waarop de twee kamers van ons guesthouse gebouwd zijn, heeft vanavond een Karaoke Verjaardagsfeest. Voor we het weten staan we met een wodka-jus en een microfoon in de handen. Internationale relaties. Laat dat maar aan de reisfamilie over.

 

De Japanse tuin
Woensdag 6 augustus 2014. Ko Tao, Thailand.

Relaxt dagje duiken weer vandaag. Marit blijft achter, omdat ze gisterenavond flink last van haar oren had. Gelukkig heeft de duikschool ook wifi. De golven zijn zeker vandaag zeker twee meter hoog, dus we gaan naar de Japanse tuin. De Japanse tuin is een koraalrif dat in de luwte van Koh Nangyuan ligt, een eilandje voor de kust van Koh Tao. Daar zijn we gisteren ook al geweest, maar voor amateurs zoals wij is dat helemaal niet erg.

20140806-202257 (320x240)20140806-203514 (320x240)

Na het nodige gefriemel met de uitrusting (het is best zware meuk zo boven het water) en ondanks het geringe zicht door het onstuimige water wordt het weer een mooie duik. Morgen gaan we weer, hopelijk ook met Marit.

 

Impian Divers en Ko Tao
Donderdag 7 augustus 2014. Ko Tao, Thailand.

Duiken is geweldig leuk, maar het zorgt nou niet meteen voor vreselijk opwindende blogverhalen. Dus eerst maar even iets over Koh Tao. Vroeger was Koh Tao onbewoond, af en toe gebruikten lokale vissers het eiland om er te schuilen voor slecht weer. In 1899 bezocht de toenmalige Koning Chulalongkorn (Rama V) Koh Tao. De inscriptie die toen op een rots werd gehakt is nu een bedevaartoord voor Thai. Vanaf 1933 werd het eiland gebruikt als gevangenis voor politieke gevangenen. Het was een vrij belabberde plek, met te weinig eten en veel malaria. Volgens een gevangene uit die tijd was 'het enige wat mooi was de zonsondergang'. Na de Tweede Wereldoorlog claimden families stukken grond op Koh Tao en vestigden zich hier. Ze leefden van de visserij en van het oogsten van kokosnoten. Ondanks het feit dat het eiland moeilijk te bereiken was, groeide het aantal bewoners gestaag. In de jaren tachtig werd het eiland bezocht door de eerste backpackers en andere toeristen. Vanaf die tijd werd het eiland eenvoudiger bereikbaar en groeide het aantal hotels en pensions. In de laatste vijftien jaar groeide het eiland uit tot een van de belangrijkste duiklocaties in Thailand en de wereld. Alleen in Australië op het Great Barrier Reef worden meer duikbrevetten behaald dan hier.

20140807-191236 (320x240)

Zoals eerder gemeld duiken we bij Impian Divers een duikschool opgericht en al veertien jaar geleid door de Nederlandse ex-landmachtmilitair Robert Rhemrev. Het is een uiterst professioneel gerunde club met goed en nieuw materiaal, maar met een gezellige familieatmosfeer. We werden prima opgevangen en ontspannen weer op duikniveau gebracht. Onze diveguide Sophie was enthousiast en professioneel en we kunnen Impian van harte aanbevelen voor cursussen en fundives. inderdaad, reclame, maar van harte verdiend.

20140807-192835 (180x240)20140807-193533 (320x240)

Opvallend veel collega's van Hans zijn ook bij Impian aan het duiken. Een trend die wat ons en Robert betreft voortzetting verdient. Neem contact op met Robert voor speciale kortingen en aanbiedingen voor burger en militair personeel werkzaam bij het Nederlandse Ministerie van Defensie.


Rabbit and carrot service centre
Zaterdag 9 augustus 2014. Bangkok, Thailand.

De laatste morgen op Koh Tao besteden we aan uitslapen, inpakken en wachten tot de boot gaat. Marit en Hans gaan snorkelen en Hans gaat nog even op de foto met ex-landmachtcollega's Robert en Rowdy, de eigenaar en een van de instructeurs van Impian Divers.

20140809-221324 (320x240)20140809-221700 (266x200)

Op internet krijgt Lomprayah Ferries veel kritiek, maar wij hebben weinig te klagen. Keurige catamaran, redelijk op tijd, aardig georganiseerd met stickers om de passagiers in de juiste stromen te leiden. We moeten een uur of vijf wachten op de trein in Chumpon en boekten een kamer bij Fame Guesthouse om de bagage te stallen en even lekker te douchen. We slapen er niet, maar een nette kamer, weliswaar zonder aircon, maar schoon, met fan en warm water kost maar 300 Baht (zes en een halve Euro). Frank vindt opeens dat we wel in heel mooie hotels overnachten.

De trein vertrekt met tachtig minuten vertraging en we vermaken ons met de ereaders en een stiekem biertje. Stiekem, omdat alcohol sinds kort verboden is, nadat een spoorwegemployee beging juli onder invloed van drank en drugs een dertienjarig meisje verkracht heeft. Drank meenemen mag nog wel, maar als ze zien dat je drinkt, kun je verzocht worden de trein te verlaten. Overigens had de sinasappelsapverkoper onder in zijn emmer ook bier, maar vooruit.

We arriveren na een redelijk rustige nacht met dik drie uur vertraging in Bangkok. Eerst ontbijten we bij het Black Coffee Café op de eerste verdieping van het station in Bangkok met donuts en pad thai. Daarna door naar iSanook hotel, waar we even moeten wachten voor we in ons appartementje kunnen. Na een opfrisbeurt gaan we de stad in.

20140809-225151 (266x200)

Chatuchak Weekend Market is echt giga en een goede plek om souvenirs te scoren. Ze verkopen hier immers wholesale en retail. Denken we. We eten op de markt tussen om klanten schreeuwende obers (o.a. pad thai). En schuiven door naar Siam Square om in de aircokoele luxe winkelcentra nog wat praktische boodschappen te doen. De sneakers zijn hier de helft goedkoper dan in Nederland, dus Jan Splinter komt aan zijn trekken. Na een maaltijd in het foodcourt van Siam Paragon (twee maal Buger King, een Tom Yam en een Pad Thai) snel met de taxi naar het hotel. Morgen de laatste dag. Gaan we uitzoeken wat er met die konijnen en wortelen aan de hand is.

 

Winning the hearts and minds
Zondag 10 augustus 2014. Bangkok, Thailand.

De laatste volle dag in Bangkok. Omdat eenieder inmiddels wat tempelmoe is, WatMoe zeg maar, maken we een uitstapje naar de dierentuin. We zijn niet de enige. Over twee dagen is de koningin jarig, de militaire machtshebbers hebben morgen een vrije dag afgekondigd en Bangkok geniet van een lang weekend.

Door het lange weekend is Dusit Zoo veel drukker dan de vorige keren dat we dierentuin bezochten. Toch is het niet overdreven druk, maar er zijn een hoop bedrijven die vandaag besloten hebben de dierentuin als hun marketinglocatie te gebruiken. Zo ook Ovaltine en haar mascotte.

20140810-175116 (320x240)20140810-175445 (181x240)

Ook het leger vindt de dierentuin een prima locatie om haar geschonden imago wat op te vijzelen. De Landmacht komt naar je toe zullen we maar zeggen. Met een muzikale show in de beste WZZ-tradities van de jaren negentig wordt het 'razend enthousiaste' publiek op orkaansterkte vermaakt. Nou denken we dat de danseressen geen militair zijn. En we zijn ook niet zeker of het allemaal wel danseressen zijn. Maar de show is dan ook wel weer voldoende amateuristisch om te vermoeden dat de zangeressen wel militair zijn. Enfin. Mooie laatste dag.


Doldrums
Maandag 12 augustus 2014. Nederland.

We zijn weer thuis. De laatste avond in Bangkok hebben we gegeten in Methvalai Sorn Daeng, inmiddels ons favoriete jaren zestig time warp restaurant. Maandagmorgen zes uur komt de wake up call, maar een deel van de reisfamilie is dan al gedoucht, het inpakken gaat ook voorspoedig, dus om half zeven kunnen we weg.

Er checken meer mensen uit rond deze tijd bij iSanook en da's geen probleem, maar wel dat we moeten wachten totdat de kamer gecheckt is op gestolen handdoeken en zo (denken we). Na tien minuten wachten hebben we er echt genoeg van, we zijn niet van plan ons vliegtuig te gaan missen door een gebrek aan hotelpersoneel op de vroege morgen. De hoteltaxi rijdt echter 140 kilometer per uur naar het vliegveld, dus we zijn lekker op tijd.

De bagagedrop verloopt voorspoedig, de veiligheidscontrole levert slechts een klein probleempje met een fles oogmakeupremover van 125 milliliter en de paspoortcontrole, ooit de achilleshiel van Suvarnabhumi Airport zijn we ook in een half uur voorbij. In het kader van jetlagprobleembestrijding ontbijten de kinderen met hamburgers en frites bij Burger King en op de geplande tijd kunnen we aan boord bij Air France. En wat doe je dan zoal naast eten gedurende twaalf uur? Filmkijken!

Met een dutje en een hapje kom je de tijd wel door. Het eten is niet slecht bij Air France. Warme maaltijd met ravioli en kip. Tonijnsalade vooraf. Gebakje toe. Kaas, wijn en port standaard op het tableau. Nog een maaltijd met kipsalade en gebakje. Tussendoor boterhammetjes, ijsjes, zoutjes en verse ananas om te snacken en voldoende drank.

20140812-132510 (320x240)20140812-143044 (300x225)

Bij aankomst in Parijs blijkt onze vlucht naar Amsterdam gecancelled 'due to technical problems'. We schieten naar de eerste de beste servicedesk toe en dat blijkt niet onverstandig. We kunnen nog mee met de laatste KLM-vlucht van de dag. Mazzel, we horen dat een deel van de passagiers in Parijs moet overnachten. Hoewel de vergoeding bij dit soort vertragingen al gauw honderden euro's per persoon bedraagt, wil je gewoon naar huis.

Weer door de veiligheidscontrole. Om problemen te voorkomen drinken we in de rij snel een flesje rode wijn op dat we overhadden. Daarna kunnen we de vorstelijke bon van acht Euro per persoon opmaken die we vanwege de vertraging ontvangen hebben (op Charles de Gaulle kun je daar toch zeker een biertje van kopen). Hoewel op de borden staat dat onze KLM vlucht op tijd zal vertrekken en hoewel dit ook omgeroepen wordt, vertrekken we met veertig minuten vertraging. Nou ja, we zijn bijna in Nederland.

Onze rugzakken zijn er na een kwartiertje. Taxi Zoetermeer staat al te wachten. Snel naar huis en naar bed. Een groot deel van de reisfamilie is 22 uur wakker geweest en dan wil je wel slapen. En wat is het rustig in Nederland...

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!