Geen redden aan
Dinsdag 5 mei 2015. Kanchanaburi, Thailand.

Om half zes was mijn kant van de coupé wakker en Daan z’n kant volgde niet veel later. Het resterende uurtje rijden was zo om met alle kleren weer inpakken, Pepa twee keer verschonen die opeens de poeperitis had, sandalen aantrekken en voor we het wisten arriveerden we in plakkerig warm Bangkok. Via het metrostation staken we onder de weg door op zoek naar bus 507, die eenmaal boven precies voor onze neus stopte.

Deze bracht ons naar de Southern Bus Terminal waar we snel kaartjes kochten voor de bus naar Kanchanaburi van acht uur. Binnen een kwartier haalden we brood en water bij de 7Eleven en weg waren we. Fruitontbijt in de bus, ik sleepte al sinds gistermiddag een papaja met me mee. De vaart hielden we erin want binnen twee uur en een kwartier waren we al op onze bestemming (we rekenden op tweeëneenhalf á drie uur). We liepen de taxichauffeurs voorbij en gingen zitten voor een vroege lunch.

De simpele eettentjes waar wij meestal lunchen hebben altijd een stapel plastic bekers staan en een koelbox met ijsblokjes en water waaruit je gratis te drinken kunt pakken. Een slimme taxidriver sprak ons tijdens het eten aan en reed vervolgens zijn songthaew voor terwijl Novi en ik nog even bij het busstation naar de wc gingen. Voor de toiletten moest je je schoenen uittrekken en een paar wc-slippers aandoen. Maar uit allemaal was aan de voorkant een stuk geknipt. Novi's theorie was dat de boeven ze dan niet willen stelen omdat ze hiermee uitgelachen zouden worden. Later bedacht ze dat boeven juist niet door veel mensen gezien worden, dus waarom zouden ze zich dan zorgen maken om uitgelachen te worden?

Zoals tot nu toe telkens tijdens deze reis konden we voor de officiële inchecktijd al onze kamer in en tot grote hilariteit van de dames stond er voor de kleinste een schommelbedje klaar. We verblijven in een familiebungalow bij Thai Garden Inn die aan het overdekte zwembad staat, dus binnen twee tellen lagen we erin.

Vanaf dat we besloten dat we uit het zwembad ons bed in zouden gaan voor een middagdutje sloeg de sfeer finaal om en was deze middag niet meer te redden. Eind van de middag brak er geheel in stijl met ons humeur een hoosbui met onweer los en dus aten we hier in het restaurant waar kinderstoel, kindertelevisie en pooltafel het geheel vergemakkelijkten.

Elephantsworld
Woensdag 6 mei. Kanchanaburi, Thailand.

Omdat wij op reis zijn ten tijde van het schoolreisje van Novi en Tula deden we dat vandaag hier. Drie jaar geleden bezochten we Elephantsworld al en dat was zo’n geweldige ervaring dat we hiervoor speciaal weer Kanchanaburi in onze reisplanning opnamen. Wij gingen dus vandaag op olifantenschoolreisje. Bij Elephantsworld worden oude, zieke of geredde olifanten opgevangen en zorgen vrijwilligers en bezoekers voor deze geweldige dieren. Het gaat dus niet om de toerist die alleen een mooi plaatje wil (maar qua foto’s kom je hier toch uitgebreid aan je trekken).

We werden in de ochtend opgehaald bij ons guesthouse en om tien uur startte het programma. Eerst wat uitleg, er zijn momenteel achttien olifanten (en 25 honden, Tula kreeg zowat een rolberoerte) en samen met een Engels gezin kregen wij een Engelse en een Nederlandse volunteer als begeleiding, super aardige gasten. We begonnen rustig met het voeren van een olifant uit een flinke mand gevuld met fruit en knollen maar onze olifant was blijkbaar net als ik een fruitariër, ze schrokte eerst alle bananen naar binnen en gaf de knollen gewoon terug. Na zoveel geknoei bij het eten moesten de olifanten in bad en keken wij vanaf de kant toe en schoten een plaatje met de dames die al schoon waren.

Tussendoor was er tijd zat om vragen te stellen en leerden we van alles over de grijze kolossen, handig dat we een Nederlands sprekende vrijwilliger bij ons hadden voor de meiden. Elke olifant heeft een begeleider, mahout in het Thais. Die is de hele dag bij zijn olifant, zij wonen met hun gezinnen ook op dit complex. Die jongens maken de hele dag grappen en Pepa stal weer regelmatig de show, een jonge man die een rondje met je baby gaat lopen is hier heel normaal.

We moesten flink aan de bak om voor de bejaarde olifanten die geen tanden meer hebben en dus niet kunnen kauwen. Door ballen te maken van sticky rice met groente (die wij fijnsneden) en toegevoegde vitamines (die we erdoorheen mengden door tot aan onze ellenbogen in de mengkom te wroeten) en nog een laagje calciumpoeder (waar we de ballen doorheen rolden).

Na de super smakelijke lunch (drie van de negen bakken waren vegan, mazzel voor mij) vulden we eerst achttien manden voor de tweede fruitronde later op de dag (dit was het aangepaste kinderprogramma, de rest van de groep ging bananenbomen hakken bij een boer). Ik bevond mij opeens in de fruithemel, dan valt mijn achttien kilo doos bananen die ik thuis altijd heb staan opeens best mee, maar een olifant eet dan ook ongeveer 150 kilo per dag.

Daarna was het tijd om de rijstballen aan de oudjes te voeren door ze in de slurf of direct in de mond op de enorme roze tong te leggen. Novi vond het prachtig maar Tula durfde steeds niet, die gaf ons liever fruit of ballen aan. We zagen dus al aankomen dat ze bij het allerleukste onderdeel, op een olifant de rivier in, het vast ook af zou laten weten. Maar tot onze grote verbazing ging ze mooi wel op een olifant te water en zelfs even in haar eentje omdat de olifant al opgestaan was eer Daan er ook op kon klimmen. We genoten volop van dit moment, het was zo bijzonder om dit mee te mogen maken. Nadat iedereen aan de beurt was geweest gingen alle olifanten weer naar boven en wij erachteraan (Novi mocht bij een mahout op z’n scooter, de mazzelaar) om de laatste fruitronde te voeren.

Wij hadden de langzaamste eter, ze wilde maximaal twee banaantjes per keer, in tegenstelling tot onze ochtendolifant die de door ons meegebrachte tros bananen in één hap verorberde. Tegen de tijd dat de mand leeg was en wij ons bij de rest voegden hadden we nog even tijd voor wat te drinken met wat lekkers en toen stond het vervoer voor de terugweg al klaar. Met de zwoele wind die door de open songthaew blies vielen er al snel wat kindertjes in slaap na deze enerverende dag.

We sprongen zo het zwembad in en spoelden al het olifantenkwijl van ons af totdat het etenstijd was en we vanwege dreigende regen (en misschien wat vermoeidheid na zo’n dag) wederom voor het guesthouse restaurant kozen.