Artikelindex

De strijd tegen de jetlag
Woensdag 22 april 2015. Bangkok.

Nadat ik Novi uit school haalde gingen we meteen door naar het station. Beetje jammer dat de trein vertraging had waardoor we onze aansluiting op de Fyra misten. Dit kostte ons een half uur en we dreigden zelfs de check-in van onze vlucht te missen. Maar de trein haalde weer wat vertraging in, we holden door de vertrekhal en net op het nippertje trok Daan 5 standby boardingpassen uit de machine. Met flink tempo gingen we door naar de gate waar we nadat iedereen aan boord was zowaar plaatsen kregen! Dan kom je dus met je drie kinderen als een van de laatsten het vliegtuig in en voor we het wisten hingen we al in de lucht.

De volgende tien uur hebben we gegeten, geslapen en films gekeken. Pepa was enorm onrustig en heeft het meerdere keren enorm op een krijsen gezet. In de doek, aan de borst, niks was goed. Ze wilde kruipen en overal aanzitten maar dat ging natuurlijk niet met een vreemde Fransman naast je. En net op het moment dat ik dacht: oké bekijk het maar, ik hou op met wiebelen en sussen, viel ze in diepe slaap. Gelukkig. Met Pepa in m'n armen en Novi slapend op m'n schoot heb ik twee uurtjes kunnen rusten, net als Daan want die lag in een vreemde houding door Tula. Maakt niet uit, als de kinderen maar wat slaap pakken.

DSCN0484 (320x240)

Tegen het ontbijt (dus eigenlijk nog midden in de nacht voor ons) komt alles dan weer in beweging en na wat eten en nog een filmpje waren we er al.
Met de skytrain en metro gingen we naar ons Hostel (De Talak Hostel, 4 persoons kamer € 34,-) waar we meteen alles uittrokken en ‘oh, wat is het hier heet’ puften.

DSCN0487 (180x240)IMG 2570 (320x240)

Maar voordat we in slaap zouden dommelen trokken we er weer op uit. De anti-jetlag tactiek bestaat nu uit de onderdelen: twee dagen voor vertrek thuis al een uur vroeger naar bed en een uur vroeger opstaan, na aankomst de hele dag doorgaan ook al zijn we versleten, dan vroeg naar bed en een lange nacht maken, zonder eten en filmpjes tussendoor al ben je nog zo klaarwakker midden in de nacht. (voor hoe het vooral niet moet lees mijn blog van onze vorige verre reis famhermus.blogspot.nl daar hebben we ernstig van geleerd).

Op Hualampong treinstation kochten we kaartjes voor de nachttrein van a.s. vrijdag naar Chiang Mai en daarna vers gesneden fruit dat we midden op het station opaten terwijl de kinderen ondertussen werden bewonderd door een aantal Thaise vrouwen. Hierna gingen we met voorbedachte rade naar een indoor speeltuin om de middag vol te maken. De meiden werden hyper van vermoeidheid dus die gingen helemaal los, terwijl wij soms knikkebollend langs de kant zaten.

IMG 2579 (320x240)IMG 2603 (320x240)

Via een markt (letterlijk meteen veel geuren en kleuren) terug naar het hostel, met salades in een zakje als diner, gecombineerd met babybanaantjes en de groenterijst die we nog over hadden van in het vliegtuig. Na een of te hete of te koude douche waren de grote meiden binnen tien tellen vertrokken en sloten wij de luiken niet veel later (19.45 uur plaatselijke tijd)

 

Eten uit zakjes
Donderdag 23 april 2015. Bangkok, Thailand.

Wat was het fijn om te merken dat onze anti-jetlag tactiek werkte! We hebben allemaal een lange nacht gemaakt, weliswaar werden Daan en ik allebei een half uur nadat we in slaap vielen gedesoriënteerd wakker (ik was ervan overtuigd dat we in Spanje waren) en heeft Pepa van 23.00 uur tot middernacht liggen keten, maar de kinderen hebben verder goed doorgeslapen en wij alleen af en toe wat wakker gelegen totdat we om 08.00 uur door de wekker uit een diepe slaap gehaald werden. Het kostte even wat moeite maar we zijn opgestaan en op zoek gegaan naar ontbijt. Op het balkon hadden we al gemerkt dat het door de bewolking vandaag zo’n tien graden koeler aanvoelde dan gisteren (nu rond de dertig ipv rond de veertig graden) maar we namen toch maar onze nieuwe waaiertjes mee op pad. Ontbijt vonden we in het foodcourt van een vlakbij ons gelegen conferentiecentrum (Queen Sirikit, daar zou de supermarkt moeten zitten maar die hebben we nooit gevonden). Liepen we daar op onze sandalen tussen alle strakgeklede zakenmensen. Ach iedereen kijkt hier toch wel naar ons.

Daarna togen we naar het naastgelegen Benjakiti park waar het rustig wandelen en spelen was. Tegen de tijd dat we bij de waterfietsen aankwamen hadden we allemaal enorme dorst en moesten we eerst het hele park door en uit eer we wat te drinken konden kopen. Inmiddels was het ook lunchtijd en sprokkelden we op een straatmarkt allerlei zakjes bij elkaar. Ze zijn hier gek op plastic zakjes: koop je vers gesneden fruit in een plastic zakje om zo op te eten, doen ze er nog eens een klein plastic zakje omheen, zo zonde. We zakten op de stoep neer met oa. fruit, brood, groen sap en kokoswater.

Na de picknick waren we zo dichtbij een winkelcentrum dat we het waterfietsen nog even uitstelden en eerst op zoek gingen naar muggenspul en een zonnepetje voor Pepa in Terminal 21, een winkelcentrum ingedeeld als vliegveld met verschillende etages als bestemming, waarbij de hele verdieping dan in thema is, doorgevoerd tot aan de toiletten en zelfs de uniformen van de toiletjuffrouwen. Prachtig om te zien vonden de meiden dus we hebben op elke afdeling de wc bezocht (inclusief brilverwarmfunctie en bidetmodus waarbij je ook nog de temperatuur van het water in kon stellen) in Londen, San Francisco, de Caribbean en Japan.

Daarna hadden we alweer honger dus kochten we nog appels, bananenchips en rijstwafels met nori-smaak (zeewier) die ik best pittig vond maar Pepa verbazingwekkend genoeg gretig verorberde. Ze zit zo een hele dag in de draagzak dus waar mogelijk laten we haar even rondkruipen, bijvoorbeeld in dit zeer schone winkelcentrum terwijl Novi en Tula verstoppertje speelden. Daarna moesten alle beentjes en zere teentjes (ieders kleine teentjes moeten even wennen aan de sandalen) weer terug naar het park om de vijver te verkennen met twee zwanenwaterfietsen. Er stond een heerlijk windje en zo hadden we fijn wat verkoeling van de inmiddels doorgebroken zon.

IMG 2646 (320x239)

Hierna meteen door op zoek naar avondeten. Oké het slapen hebben we dan misschien in een strak schema, ons eetritme lijkt echter helemaal nergens op want we hebben op allerlei momenten trek. Gelukkig is er in Thailand op elke hoek van de straat wel een stalletje te bekennen. Zo eindigden de meiden met tosti’s van de 7Eleven (een supermarkt die in bijna elke straat zit, je koopt er wat uit het schap en dat toasten ze dan voor je) en wij met pad thai. Weer terug op de kamer schoof de hele familie in colonne onder de douche door (we hebben de keuze uit te heet of te koud, de dames kozen allemaal voor dan maar liever te koud en er heel snel weer onder vandaan) en lekker in je blootje op bed een filmpje kijken en spelen.

 

Op zoek naar een petje voor Pepa
Vrijdag 24 april 2015. Bangkok, Thailand.

Het was een matige nacht. Novi en Tula lagen er rond half negen in maar de oudste van het stel werd om 22.00 uur wakker om vervolgens te gaan liggen zuchten, steunen en vervelen tot ver na middernacht, waardoor Pepa en ik ook niet konden slapen. Tula daarentegen heeft super goed geslapen totdat ze rond zes uur ’s ochtends moest plassen en daarna niet meer in slaap viel, maar is wel heel braaf nog bijna twee uur in haar bed blijven liggen totdat de wekker afging. Eerst een potje kwartet en de spullen inpakken. Voor het ontbijt liepen we naar de Khlong Toei versmarkt waar we op de nuchtere maag door de vreselijke vlees- en visrijen moesten voordat we bij het fruit aankwamen. Met de fruitbuit in plastic zakjes naar ons hostel teruggekeerd om in de gezamenlijke eetruimte bij grote ventilatoren te ontbijten.

De kinderen nog een poosje laten spelen voordat we onze tassen pakten om de rest van de dag dakloos te zijn. Binnen vijf metrohaltes naar het Hua Lamphong treinstation waar we de rugzakken en buggy in bewaring gaven en te voet Chinatown introkken.

Het was weer heet, dus we bekeken bij de Taiwit tempel alleen het bijgebouw omdat je daarvoor niet in de rij in de volle zon hoefde voor een ticket. Daar hebben we bijna een uur op het trapje in de schaduw vertoefd: Pepa voeden, verschonen, bananen eten, drinken, nog tien rondjes om de tempel. Uiteindelijk moesten we toch weer de straat op en liepen door een kneiterdrukke Yaowarat Straat, nu haast wanhopig op zoek naar een petje voor Pepa. Even verkoeling proberen te vinden met een vers sapje maar nergens iets van petjes te bekennen.

IMG 2714 (320x239)IMG 2730 (320x240)

Ik wilde eigenlijk opgeven maar Daan vond tot aan het kruispunt en dan keren we om. En precies op dat punt viel Daan z’n oog op een zijsteegje met heel veel frutselswinkeltjes. We beeldden uit wat we zochten en werden zo de goede steeg ingestuurd naar een kraampje met heel veel petjes, waarvan de juiste (kleinste maatje en met een elastiekje voor onder het kinnetje) eigenlijk alleen per vijf verkocht werden. Maar waarschijnlijk zagen we er wanhopig genoeg uit en mochten wij er één kopen.

Tula helemaal blij want ik had degene die een petjeswinkel zou vinden een kusje beloofd, dus die prijs kwam ze nog even innen. Bij het verlaten van de markt werden we nog verrast door een korte hoosbui waarbij de marktlui vliegensvlug hun waar naar binnen trokken om daarna met het grappende kindje op mijn rug selfies te gaan staan maken.

Met alleen een petje kopen hebben we toch bijna de hele middag om weten te krijgen dus eenmaal terug op het treinstation was het niet eens meer zo lang wachten. We aten nog wat (Novi en Tula zeer avontuurlijk: witte rijst), haalden de rugzakken weer op en gingen aan boord van onze slaaptrein die in veertien uur naar Chiang Mai tuft. De grote meiden keken een film op de laptop, Pepa deed vast een tukje en na een poosje kwam er een mannetje de bedden opmaken.

Ik had ons al omgekleed in leggings en longsleeves omdat de 2e klasse met airco bekend staat ijskoud te worden. Zo niet deze sleeper want we trokken alles weer uit. Tula ging als eerste naar bed (na een hysterische aanval omdat ze moest proberen voor het slapengaan te plassen op een hurk wc in een wiebelende herriemakende trein), daarna Novi, en tegen de tijd dat ik haar welterusten kuste was Daan heel schattig met Pepa in z’n armen ook al in slaap gewiebeld.

IMG 2794 (320x240)IMG 2797 (320x240)

De nacht verliep verder niet geheel vlekkeloos. Tula belandde bij Daan in bed omdat ze niet meer kon slapen en blijkbaar al een hele tijd uit haar gordijntje lag te kijken en ons zachtjes riep. En om half drie viel Novi vanuit haar bovenbed in het gangpad. Doordat ze zich als een balletje opgekruld had rolde ze zo tussen de veiligheidsbanden door. ‘Heb je pijn liefje?’ Ze mompelde iets van ‘nee hoor’ en sliep rustig verder bij Pepa en mij in bed. De onderste bedden zijn breed dus het paste best, zeker toen ik Novi later omdraaide met haar hoofd aan mijn voeteneind.

Rond 6.00 uur was ze alweer uitgeslapen en kon ze zich niet helemaal herinneren dat ze een smak had gemaakt. Tussen de laatste slaper en de eerste ontwaker bleven er voor mij zoals gewoonlijk niet heel veel slaapuren over. Daan kiest steeds het goede kind uit want die had nu turbotukker Tula. Maar rond half negen ’s ochtends waren we allemaal weer wakker en kwamen we aan op het treinstation van Chiang Mai.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!