We gaan op reis
Maandag 20 april 2015. Nederland.

Precies twee jaar geleden begon ik half april net zoals nu met een blog omdat we op reis naar Thailand gingen. Helaas overleed zes dagen voor vertrek mijn moeder en gingen we op de geplande vertrekdatum naar haar crematie in plaats van naar het vliegveld. De reis is er toen niet meer van gekomen.

Maar nu, twee jaar later en met inmiddels een kind meer gaan we! We hebben allebei 4,5 week vrij van ons werk en doordat Daan van zijn werkgever zwart op wit heeft dat hij in de zomervakantie geen vrij heeft, kunnen we voor Novi volgens de Leerplichtwet aanspraak maken op tien verlofdagen buiten de officiële schoolvakanties. Doordat de meivakantie twee weken is, woensdag als een halve dag telt en Bevrijdingsdag en Hemelvaartsdag ook in deze periode vallen, komen we uit op 4,5 week om naar Thailand te gaan.

Zoals wij vaker doen gaan we ook deze reis IPB-en. Omdat Daan bij een luchtvaartmaatschappij werkt kunnen wij Indien Plaats Beschikbaar vliegen, wat inhoudt dat je een standby ticket koopt en mee kunt met de beoogde vlucht als er nog voldoende open stoelen zijn. Soms krijgen we direct bij het inchecken al plaatsen (dan is er dus nog veel plek), soms pas na wachten bij de gate totdat alle passagiers in het vliegtuig zitten en er dan alsnog stoelen over zijn (dan is het dus krap aan) en soms kunnen we niet mee. Maar gezien de gereduceerde ticketprijs is het een gok die wij graag nemen, zeker nu met 4 tickets scheelt het voor een lange vlucht een aanzienlijk bedrag. In het ongunstigste geval wordt het enkeltje Schiphol een retourtje en kruipen we 's avonds weer thuis in ons eigen bed om de volgende dag opnieuw onze sandalen aan te trekken en een poging te wagen.

Op het laatste moment hebben we besloten niet met alleen de drager en draagdoek op reis te gaan maar toch ook een buggy mee te nemen. Met vooruitzicht op bijna 40 graden ben ik bang dat constant dragen te zwaar is met kans op oververhitting voor ons beiden. Mijn vader toverde een heel oud kringloop exemplaar uit de schuur die we achter kunnen laten als hij na vier weken instort. Pepa vond het proefzitten wel best, die weet nog nergens van.

Voor Novi en Tula maakte ik een aftelkalender met kleine kleurplaatjes. Elke ochtend kleuren ze er eentje in met als laatste een vliegtuig. Nog één nachtje slapen...

Minimalistisch inpakken
Dinsdag 21 april 2015. Nederland.

Deze post is vooral voor de verre reizen plannende ouders op het verrereizenmetkinderen.nl forum waar altijd interesse is in wat je nou echt nodig hebt als je met je gezin op reis gaat. En natuurlijk voor ieder ander die het leuk vindt om te lezen wat wij in onze rugzakken stoppen (of vooral wat er allemaal niet mee gaat gezien onze minimalistische insteek). Ik vind het erg leuk om reacties op dit blog te krijgen dus laat me hieronder vooral weten wat je enorm zou missen met zo weinig spullen.

Deze reis gaan we op pad met alleen handbagage. Dit deden we al vaker, onder andere in oktober 2014 toen we tien dagen met de trein door Italië reisden, Pepa was toen vier maanden.

We vertrekken met vier rugzakken: Wildebeast Kavanga 35 liter van Perrysport, Osprey Quasar 28 liter, Quechua Forclaz 20 liter van Decathlon en Vaude Ayla 6 liter. De Quecha van Novi kostte nog geen €5,- en is een fijne, ruime rugzak die wij tijdens uitstapjes vaak als dagrugzak gebruiken.

We kunnen met zeer weinig kleding en spullen toe, zeker in Thailand waar het nu gemiddeld tegen de 40 graden is. Als we wat missen kopen we dat wel ter plaatse. Onderaan deze post plak ik onze volledige paklijst, door de jaren heen bijgeschaafd tot het hoogstnodige. De basis is drie setjes kleding per persoon (1 aan, 1 schoon en 1 aan de waslijn), zorgen dat alles met elkaar te combineren is en laagjes voor in het vliegtuig (hemdje+jurkje+longsleeve+shirtje over elkaar, legging erbij). Dat resulteert uiteindelijk in 6 kledingzakken, ik gebruik hiervoor de zakken van Ikea.
Om mee te spelen hebben de meiden allebei een kleurboek, puzzelboekje, schriftje en stiften. En ze mogen van Pepa vast wel met haar stapelbekertjes meespelen. Novi mag haar eigen camera meenemen, gekregen van opa Erik. Verder nemen we Uno, kwartet (bedankt Rinke) en mini Regenwormen mee. Spelen doen ze maar met zand/steentjes/stokjes en elkaar. Qua verzorgingsproducten zijn we ook aardig gedownsized sinds ik weet dat shampoo/douchespul etc. helemaal niet goed voor je is. We wassen ons met water, ik gebruik op reis geen make-up (dat is er toch binnen vijf minuten af gezweet) dus blijft er niet zo veel over behalve tandpasta, deo en zonnebrand (we gebruiken altijd Vision, die smeer je 's ochtends één keer en beschermt dan de hele dag).

Na inpakken en wegen komen we uit op gezamenlijk zo'n 16 kilo, niet slecht voor vier personen en een baby. Tula draagt 2 kilo, Novi 3 kilo, Kiki 5 kilo en Daan 6 kilo.
Omdat we een baby bij ons hebben mogen we nog een extra stuk handbagage, dat komt mooi uit want we nemen ook nog een tas met proviand mee zodat we gezond kunnen snacken en Pepa ook wat te knabbelen heeft onderweg: rijstwafels, soepstengels, komkommers, druiven, snoeptomaatjes, worteltjes, rozijnen, bananenchips, ongezouten cashewnoten, zelfgebakken naanbrood en drie maaltijden voor Novi, Tula en Kiki (omdat het vliegtuigeten misschien niet kinderproof en zeker weten niet veganistisch is).

Na het nemen van de inpakfoto's heb ik Pepa's zonnepetje teruggehangen aan de kapstok omdat ze dat nog nodig had. Dat hangt daar nu dus nog steeds. En de proviand was lichtelijk overdreven aangezien we in de trein te veel in de stress zaten om te snacken. Meer daarover in mijn volgende post.

De strijd tegen de jetlag
Woensdag 22 april 2015. Bangkok.

Nadat ik Novi uit school haalde gingen we meteen door naar het station. Beetje jammer dat de trein vertraging had waardoor we onze aansluiting op de Fyra misten. Dit kostte ons een half uur en we dreigden zelfs de check-in van onze vlucht te missen. Maar de trein haalde weer wat vertraging in, we holden door de vertrekhal en net op het nippertje trok Daan 5 standby boardingpassen uit de machine. Met flink tempo gingen we door naar de gate waar we nadat iedereen aan boord was zowaar plaatsen kregen! Dan kom je dus met je drie kinderen als een van de laatsten het vliegtuig in en voor we het wisten hingen we al in de lucht.

De volgende tien uur hebben we gegeten, geslapen en films gekeken. Pepa was enorm onrustig en heeft het meerdere keren enorm op een krijsen gezet. In de doek, aan de borst, niks was goed. Ze wilde kruipen en overal aanzitten maar dat ging natuurlijk niet met een vreemde Fransman naast je. En net op het moment dat ik dacht: oké bekijk het maar, ik hou op met wiebelen en sussen, viel ze in diepe slaap. Gelukkig. Met Pepa in m'n armen en Novi slapend op m'n schoot heb ik twee uurtjes kunnen rusten, net als Daan want die lag in een vreemde houding door Tula. Maakt niet uit, als de kinderen maar wat slaap pakken.

Tegen het ontbijt (dus eigenlijk nog midden in de nacht voor ons) komt alles dan weer in beweging en na wat eten en nog een filmpje waren we er al.
Met de skytrain en metro gingen we naar ons Hostel (De Talak Hostel, 4 persoons kamer € 34,-) waar we meteen alles uittrokken en ‘oh, wat is het hier heet’ puften.

Maar voordat we in slaap zouden dommelen trokken we er weer op uit. De anti-jetlag tactiek bestaat nu uit de onderdelen: twee dagen voor vertrek thuis al een uur vroeger naar bed en een uur vroeger opstaan, na aankomst de hele dag doorgaan ook al zijn we versleten, dan vroeg naar bed en een lange nacht maken, zonder eten en filmpjes tussendoor al ben je nog zo klaarwakker midden in de nacht. (voor hoe het vooral niet moet lees mijn blog van onze vorige verre reis famhermus.blogspot.nl daar hebben we ernstig van geleerd).

Op Hualampong treinstation kochten we kaartjes voor de nachttrein van a.s. vrijdag naar Chiang Mai en daarna vers gesneden fruit dat we midden op het station opaten terwijl de kinderen ondertussen werden bewonderd door een aantal Thaise vrouwen. Hierna gingen we met voorbedachte rade naar een indoor speeltuin om de middag vol te maken. De meiden werden hyper van vermoeidheid dus die gingen helemaal los, terwijl wij soms knikkebollend langs de kant zaten.

Via een markt (letterlijk meteen veel geuren en kleuren) terug naar het hostel, met salades in een zakje als diner, gecombineerd met babybanaantjes en de groenterijst die we nog over hadden van in het vliegtuig. Na een of te hete of te koude douche waren de grote meiden binnen tien tellen vertrokken en sloten wij de luiken niet veel later (19.45 uur plaatselijke tijd)

Eten uit zakjes
Donderdag 23 april 2015. Bangkok, Thailand.

Wat was het fijn om te merken dat onze anti-jetlag tactiek werkte! We hebben allemaal een lange nacht gemaakt, weliswaar werden Daan en ik allebei een half uur nadat we in slaap vielen gedesoriënteerd wakker (ik was ervan overtuigd dat we in Spanje waren) en heeft Pepa van 23.00 uur tot middernacht liggen keten, maar de kinderen hebben verder goed doorgeslapen en wij alleen af en toe wat wakker gelegen totdat we om 08.00 uur door de wekker uit een diepe slaap gehaald werden. Het kostte even wat moeite maar we zijn opgestaan en op zoek gegaan naar ontbijt. Op het balkon hadden we al gemerkt dat het door de bewolking vandaag zo’n tien graden koeler aanvoelde dan gisteren (nu rond de dertig ipv rond de veertig graden) maar we namen toch maar onze nieuwe waaiertjes mee op pad. Ontbijt vonden we in het foodcourt van een vlakbij ons gelegen conferentiecentrum (Queen Sirikit, daar zou de supermarkt moeten zitten maar die hebben we nooit gevonden). Liepen we daar op onze sandalen tussen alle strakgeklede zakenmensen. Ach iedereen kijkt hier toch wel naar ons.

Daarna togen we naar het naastgelegen Benjakiti park waar het rustig wandelen en spelen was. Tegen de tijd dat we bij de waterfietsen aankwamen hadden we allemaal enorme dorst en moesten we eerst het hele park door en uit eer we wat te drinken konden kopen. Inmiddels was het ook lunchtijd en sprokkelden we op een straatmarkt allerlei zakjes bij elkaar. Ze zijn hier gek op plastic zakjes: koop je vers gesneden fruit in een plastic zakje om zo op te eten, doen ze er nog eens een klein plastic zakje omheen, zo zonde. We zakten op de stoep neer met oa. fruit, brood, groen sap en kokoswater.

Na de picknick waren we zo dichtbij een winkelcentrum dat we het waterfietsen nog even uitstelden en eerst op zoek gingen naar muggenspul en een zonnepetje voor Pepa in Terminal 21, een winkelcentrum ingedeeld als vliegveld met verschillende etages als bestemming, waarbij de hele verdieping dan in thema is, doorgevoerd tot aan de toiletten en zelfs de uniformen van de toiletjuffrouwen. Prachtig om te zien vonden de meiden dus we hebben op elke afdeling de wc bezocht (inclusief brilverwarmfunctie en bidetmodus waarbij je ook nog de temperatuur van het water in kon stellen) in Londen, San Francisco, de Caribbean en Japan.

Daarna hadden we alweer honger dus kochten we nog appels, bananenchips en rijstwafels met nori-smaak (zeewier) die ik best pittig vond maar Pepa verbazingwekkend genoeg gretig verorberde. Ze zit zo een hele dag in de draagzak dus waar mogelijk laten we haar even rondkruipen, bijvoorbeeld in dit zeer schone winkelcentrum terwijl Novi en Tula verstoppertje speelden. Daarna moesten alle beentjes en zere teentjes (ieders kleine teentjes moeten even wennen aan de sandalen) weer terug naar het park om de vijver te verkennen met twee zwanenwaterfietsen. Er stond een heerlijk windje en zo hadden we fijn wat verkoeling van de inmiddels doorgebroken zon.

Hierna meteen door op zoek naar avondeten. Oké het slapen hebben we dan misschien in een strak schema, ons eetritme lijkt echter helemaal nergens op want we hebben op allerlei momenten trek. Gelukkig is er in Thailand op elke hoek van de straat wel een stalletje te bekennen. Zo eindigden de meiden met tosti’s van de 7Eleven (een supermarkt die in bijna elke straat zit, je koopt er wat uit het schap en dat toasten ze dan voor je) en wij met pad thai. Weer terug op de kamer schoof de hele familie in colonne onder de douche door (we hebben de keuze uit te heet of te koud, de dames kozen allemaal voor dan maar liever te koud en er heel snel weer onder vandaan) en lekker in je blootje op bed een filmpje kijken en spelen.

Op zoek naar een petje voor Pepa
Vrijdag 24 april 2015. Bangkok, Thailand.

Het was een matige nacht. Novi en Tula lagen er rond half negen in maar de oudste van het stel werd om 22.00 uur wakker om vervolgens te gaan liggen zuchten, steunen en vervelen tot ver na middernacht, waardoor Pepa en ik ook niet konden slapen. Tula daarentegen heeft super goed geslapen totdat ze rond zes uur ’s ochtends moest plassen en daarna niet meer in slaap viel, maar is wel heel braaf nog bijna twee uur in haar bed blijven liggen totdat de wekker afging. Eerst een potje kwartet en de spullen inpakken. Voor het ontbijt liepen we naar de Khlong Toei versmarkt waar we op de nuchtere maag door de vreselijke vlees- en visrijen moesten voordat we bij het fruit aankwamen. Met de fruitbuit in plastic zakjes naar ons hostel teruggekeerd om in de gezamenlijke eetruimte bij grote ventilatoren te ontbijten.

De kinderen nog een poosje laten spelen voordat we onze tassen pakten om de rest van de dag dakloos te zijn. Binnen vijf metrohaltes naar het Hua Lamphong treinstation waar we de rugzakken en buggy in bewaring gaven en te voet Chinatown introkken.

Het was weer heet, dus we bekeken bij de Taiwit tempel alleen het bijgebouw omdat je daarvoor niet in de rij in de volle zon hoefde voor een ticket. Daar hebben we bijna een uur op het trapje in de schaduw vertoefd: Pepa voeden, verschonen, bananen eten, drinken, nog tien rondjes om de tempel. Uiteindelijk moesten we toch weer de straat op en liepen door een kneiterdrukke Yaowarat Straat, nu haast wanhopig op zoek naar een petje voor Pepa. Even verkoeling proberen te vinden met een vers sapje maar nergens iets van petjes te bekennen.

Ik wilde eigenlijk opgeven maar Daan vond tot aan het kruispunt en dan keren we om. En precies op dat punt viel Daan z’n oog op een zijsteegje met heel veel frutselswinkeltjes. We beeldden uit wat we zochten en werden zo de goede steeg ingestuurd naar een kraampje met heel veel petjes, waarvan de juiste (kleinste maatje en met een elastiekje voor onder het kinnetje) eigenlijk alleen per vijf verkocht werden. Maar waarschijnlijk zagen we er wanhopig genoeg uit en mochten wij er één kopen.

Tula helemaal blij want ik had degene die een petjeswinkel zou vinden een kusje beloofd, dus die prijs kwam ze nog even innen. Bij het verlaten van de markt werden we nog verrast door een korte hoosbui waarbij de marktlui vliegensvlug hun waar naar binnen trokken om daarna met het grappende kindje op mijn rug selfies te gaan staan maken.

Met alleen een petje kopen hebben we toch bijna de hele middag om weten te krijgen dus eenmaal terug op het treinstation was het niet eens meer zo lang wachten. We aten nog wat (Novi en Tula zeer avontuurlijk: witte rijst), haalden de rugzakken weer op en gingen aan boord van onze slaaptrein die in veertien uur naar Chiang Mai tuft. De grote meiden keken een film op de laptop, Pepa deed vast een tukje en na een poosje kwam er een mannetje de bedden opmaken.

Ik had ons al omgekleed in leggings en longsleeves omdat de 2e klasse met airco bekend staat ijskoud te worden. Zo niet deze sleeper want we trokken alles weer uit. Tula ging als eerste naar bed (na een hysterische aanval omdat ze moest proberen voor het slapengaan te plassen op een hurk wc in een wiebelende herriemakende trein), daarna Novi, en tegen de tijd dat ik haar welterusten kuste was Daan heel schattig met Pepa in z’n armen ook al in slaap gewiebeld.

De nacht verliep verder niet geheel vlekkeloos. Tula belandde bij Daan in bed omdat ze niet meer kon slapen en blijkbaar al een hele tijd uit haar gordijntje lag te kijken en ons zachtjes riep. En om half drie viel Novi vanuit haar bovenbed in het gangpad. Doordat ze zich als een balletje opgekruld had rolde ze zo tussen de veiligheidsbanden door. ‘Heb je pijn liefje?’ Ze mompelde iets van ‘nee hoor’ en sliep rustig verder bij Pepa en mij in bed. De onderste bedden zijn breed dus het paste best, zeker toen ik Novi later omdraaide met haar hoofd aan mijn voeteneind.

Rond 6.00 uur was ze alweer uitgeslapen en kon ze zich niet helemaal herinneren dat ze een smak had gemaakt. Tussen de laatste slaper en de eerste ontwaker bleven er voor mij zoals gewoonlijk niet heel veel slaapuren over. Daan kiest steeds het goede kind uit want die had nu turbotukker Tula. Maar rond half negen ’s ochtends waren we allemaal weer wakker en kwamen we aan op het treinstation van Chiang Mai.

Slapen in een ziekenzaal
Zaterdag 25 april 2015. Chiang Mai, Thailand.

Nadat we met een songthaew bij ons volgende onderkomen Phusiri Place waren afgezet maakten we kennis met onze enorme kamer met maar liefst zes slaapplaatsen op een rij waar je ook nog gordijntjes tussen kunt sluiten. Novi vond het net op een ziekenzaal lijken. Mooi veel kruipruimte voor Pepa, die ondanks de vast pas gedweilde vloeren binnen no time zwart zag.

De meiden wilden niets liever dan zo snel mogelijk het zwembad in, daar keken ze al drie dagen naar uit. Na een poos waterpret begon Novi duidelijk in te storten vanwege slaapgebrek dus die hebben we verplicht naar bed gestuurd, wat ze wonderwel prima vond. Terwijl zij een fijn ochtendslaapje deed bleven wij beneden, Tula rommelde wat, Pepa tukte in de buggy en ik werkte het blog bij.

Toen Tula ‘honger in fruit’ had ging ik samen met haar op pad en kwamen we uit op een tweedehands markt aan het eind van onze straat. Heel veel oude kleren, schoenen, elektriciteitsdozen, boeken, speelgoed, echt allerlei zooi. Maar gelukkig voor ons tussen al die rommel ook een nectarinevrouwtje, een bananenkraam en een eetstalletje. Daar bestelden we drie maaltijden om mee te nemen en dat kostte me 80 baht, omgerekend € 2,27.

Weer thuis ging ik Novi boven halen (die al wakker bleek en rustig lag te kleuren, weer helemaal gezellig) en aten we beneden ons eten op. Wie z’n bakje leeg had mocht gaan pingpongen dus de rijst ging er wel in. Pepa was inmiddels nog zwarter van bij het zwembad op de grond rondkruipen en Daan bedacht haar gewoon in het zwembad te dopen om die smerige knietjes weer wit te krijgen maar uiteindelijk moest ze toch met mij mee onder de douche.

Om bij de badkamer te komen moet je over het balkon en we hebben zo waar een bad (dat is nog makkelijker voor het dagelijkse wasje). Na skypen met jarige tanti en met opa Gerard en oma Ina (die Tula heel graag wilde bellen om vervolgens niet eens gedag te willen zeggen) moesten we nodig weer naar buiten want inmiddels stonden er wat andere familieleden op instorten (Tula en ik). Iets gaan doen werkt vaak beter dan op de kamer rondlummelen. We keken eerst bij een scooterverhuur maar besloten toch dat met z’n vijven op een scooter niet heel verantwoord is. Daarom gingen we over op plan B: met z’n vijven op twee fietsen. Omdat we via Airbnb geboekt hebben mogen we van ons hotel gratis gebruik maken van fietsen, maar er was er maar één met een kussentje achterop. Met twee oude handdoeken van het hotel door de monteurs van de naastgelegen garage met een mooi touwtje aan de bagagedrager bevestigd waren we er klaar voor. (Gewoon netjes gevraagd door uit te beelden, werkte prima).

Daan fietst voorop (die weet altijd de weg) met Tula achterop en ik fiets daarachter zodat ik Tula in de gaten kan houden met bij mij achterop Novi (die vertrouw ik wel dat ze zich goed vasthoudt) en Pepa bij mij in de draagzak. We togen naar de Saturday Walking street, de zaterdagavondmarkt, met leuke kraampjes om te kijken en vooral veel eten om te proberen. We begonnen met vier verse sinaasappelsap (flinke dorst van het fietsen in de hitte), twee maiskolven, twee roti pisang (een soort bananenpannenkoek) voor de meiden, twee noodle maaltijden voor ons, drie mini ijsjes en we sloten af met vier smoothies.
Dit alles bij elkaar kostte ons omgerekend nog geen negen euro, geweldig leuk dat eten op de markt hier. Wij waren weer bijna bij het begin van de markt toen het echt druk begon te worden (we waren vroeg gestart, zo rond 17.00 uur terwijl sommigen nog aan het opbouwen waren, dan kun je met kleine kinderen tenminste nog normaal rondlopen) en fietsten door het donker naar huis.

Het was nog even schuiven met wie in welk bed en welke gordijnen dicht en welke lampjes aan, maar uiteindelijk had iedereen weer een slaapplek. Ik ben blij dat we het Deryan slaaptentje voor Pepa niet mee hebben genomen want ze ligt toch de hele nacht aan mij geplakt en drinkt ook nog regelmatig 's nachts aan de borst, wat zeker gezien de hitte overdag erg belangrijk is. En door ons huidige overschot aan bedden nemen Pepa en ik samen heerlijk het tweepersoonsbed en ligt Daan iets verderop in de rij in z’n eentje

Fun in het 3D museum
Zondag 26 april 2015. Chiang Mai, Thailand.

Novi wist er weer een waar schouwspel van te maken door tot tegen 23.00 uur te zuchten, uit bed te komen en stiekem om de gordijnen heen te gluren wat wij aan het doen waren. Deze slechte slaapfase had zich de laatste paar dagen voor we vertrokken al aangekondigd, maar toen deden we het nog af als spanning voor vertrek. In combinatie met de jetlag en opgebouwd slaaptekort maakt onze meestal erg makkelijke slaper het zichzelf nu wel erg moeilijk. Pepa was vanochtend om kwart voor zeven de eerste ontwaker en had al snel haar zussen wakker gejoeld. Het fijne van vakantie is dat je de dag kunt beginnen met een paar potjes kwartet op bed totdat iedereen een keertje heeft gewonnen. Beneden konden we voor het ontbijt kiezen uit cornflakes (de grote meiden), toast (alle meiden) en rijstsoep (Daan). Ik hield het bij een tros minibananen en de rest van de nectarines van gisteren.

Na nog wat gepingpong (waarbij Novi het balletje tot in het zwembad sloeg) fietsten we naar Art in Paradise. Dat is een 3D museum waarbij je foto’s maakt van jezelf in de schilderijen. Hier hebben we ons een flinke poos vermaakt, totdat van beide camera’s en ook van alle kinderen de accu’s leeg waren. Op de stoep kochten we ons middagmaal, papayasalade in een zakje.

Na een poging tot rusten op de kamer (wat bij Tula vaak averechts werkt, die heeft juist dan geen rust in haar kont) togen we naar het zwembad waar Pepa voor het eerst in een heuse minizwembroek mee mocht doen met de groten. Die hielden het wel wat langer uit dan het babyzwemkwartiertje, waarna de vermoeidheid dubbel en dwars toesloeg, we afzagen van het drukke Sunday Walkingstreet bezoek en maar naar het dichterbij gelegen Kalare Foodcourt fietsten. Tijdens onze reis van drie jaar geleden aten we hier vaak dus we wisten de weg nog. Eerst bonnetjes kopen en dan bij de diverse kraampjes wat maaltijden bestellen. We aten allemaal een dubbele portie, zo’n trek hadden we. Dit keer had ik de vanuit Nederland meegebrachte fietslampjes wel in de rugzak gestopt, dat fietst toch een stuk veiliger in het donker. Voor kinderbedtijd keken we met z’n allen onze foto’s van vanochtend terug en namen we zoals gebruikelijk de dag van vandaag en het programma van morgen door.

Een dag met een rood-wit-blauw randje
Maandag 27 april 2015. Chiang Mai, Thailand.

Nadat Novi gisteravond schoorvoetend bekende dat ze niet wil gaan slapen omdat ze bang is dat ze stopt met ademen (het is inmiddels twee jaar geleden dat mijn moeder in haar slaap is overleden en Novi heeft hier in fases nog steeds last van) en ze als oplossing aandroeg dat er iemand bij haar blijft zitten tot ze slaapt (hoe simpel kan het zijn en nee met z’n vijven op een rijtje slapen was blijkbaar nog niet voldoende veilig, dus ik tikte mijn dagverslag bij haar in bed) maakten we allemaal een goede lange nacht. Daarom reikte ik tijdens het ontbijt twee prijsjes uit: een beker, ’s avonds stiekem door mij gemaakt van een papieren zakje.

Tula en Daan ontdekten een andere route naar beneden via een trap die volgens Tula uitkwam bij de ‘resexy’ (receptie). We fietsten naar de Warotot Market, twee gebouwen en de straat eromheen volgestampt met stalletjes met van alles en nog wat te koop. Deels dezelfde dingen als op de toeristenmarkten alleen dan goedkoper. Ik had voor mezelf extra weinig ingepakt dus moest wat bijkopen en we scoorden jurkjes en nepcrocs voor de meiden (plus de gebruikelijke fruit en vers sap versnaperingen). Daarna lunchten we alle vijf in het foodcourt van de markt aan een gezamenlijke tafel op hele lage krukjes. Bij thuiskomst werd er weer gezwommen en daarna gerust, zo kon Pepa ook eens een fatsoenlijk liggend slaapje doen overdag.

Om 18.00 uur werden we opgehaald door Click and Travel, de organisatie van de Vlaamse Etienne waarmee we de komende vier dagen een self guided fietstour gaan doen. Bij zijn kantoor/fietsenstalling/huis pasten we het materiaal: Daan op een mountainbike met daarachter Tula in een Weehoo trailer. Ik op een mountainbike met daarachter Pepa in een fietskar en Novi op een eigen mountainbike met grote wielen. Voor de veiligheid zijn er helmen, die Tula zo mooi vond dat ze de hare niet meer af wilde doen. We kregen uitleg over hoe de routebeschrijving in elkaar zit en een noodtelefoon, sloten en fietstassen mee.

Toen was het inmiddels 20.00 uur en hielp Etienne ons snel aan wat te eten door mee naar het foodcourt van naastgelegen warenhuis te gaan en te helpen met bestellen in het Thais. Zo eindigde deze Koningsdag met pad thai van een rood-wit-blauw omrand bordje op een oranje tafel. Doe ik toch nog een klein beetje mee.

Fietstocht rond Chiang Mai dag 1
Dinsdag 28 april 2015. Omgeving Chiang Mai, Thailand.

Als ontbijt bracht ik zelf een papaja mee, die ik vroeg om simpel doormidden te snijden maar helemaal netjes in stukjes terug kreeg. Dat at makkelijk weg wat mooi uitkwam omdat we om half negen opgehaald werden om onze fietstocht te starten. Tula vertelde dat ze dit hotel wel gaat missen en dan vooral haar vriend, een dikke grijze Thaise man die ’s middags in het zwembad steeds met de meiden dolde. Volgens Novi is hij Engels ‘want hij zegt hello en one-two-three’.

We werden met de songthaew met al onze fietsen en aanhangers erin tot buiten het drukke centrum gebracht waar we op een parkeerplaats alles gereed maakten voor vertrek. We kregen gisteravond vier fietstassen mee om de bagage over te pakken voor de komende vier dagen. Het enige wat we achterlieten bij de chauffeur waren twee lege grote rugzakken, de buggy en Tula’s kleine rugzakje gevuld met de kleurboeken. Hij vroeg zich hardop af waar onze koffers dan waren. Omdat onze spullen in inpakzakken zitten was dat heel gemakkelijk over te pakken in de fietstassen, plek zat met tachtig liter in totaal.

Om kwart over negen vertrokken we voor een tocht van totaal 42 kilometer. In het begin trapte Tula nog fanatiek mee in haar Weehoo fietstrailer, maar na een tijdje vielen haar beentjes stil. Pepa was al snel vertrokken naar dromenland, die hobbelde heerlijk achter me aan. Onderweg genoeg stalletjes langs de kant te vinden die eten verkopen, we stuurden Novi om een tros bananen en later om watermeloenen die we tijdens een korte onderbreking uitlepelden. Novi kon erg goed meekomen op haar stoere fiets, ons tempo lag de hele dag zo rond de zestien/zeventien kilometer per uur.

Daan fietste de hele dag voorop met de routebeschrijving (na jaren samen weten we allebei beter dan mij me daarmee te laten bemoeien) met Novi tussenin en ik als hekkensluiter. Tegen lunchtijd zaten we al op 34 kilometer en aten wij noodlesoep terwijl de meiden hun standaard witte rijst aanvulden met onderweg gekochte komkommers en tomaatjes.

In de laatste etappe zat nog een tempelstop met een enorme trap, had ik even pech/mazzel dat Pepa zo lekker sliep in de fietskar en ik beneden mocht blijven om op haar te letten. De laatste drie kilometer reden we in sneltreinvaart en binnen no time na aankomst lagen we al in het zwembad. Na vijfeneenhalf uur in de zon op de fiets was dit een zeer welverdiende afkoeling voor de hele familie. De accommodaties bij de fietstour zijn geregeld door Click and Travel en wij gaan opeens een categorie omhoog gezien de luxe van de prachtige Jasmine Hills Lodge. We hebben één huisje, eigenlijk twee aparte kamers, met stijlvolle inrichting in een groene omgeving.

Net voor het avondeten stortten de dames zoals gewoonlijk in, ook al hoefden we dit keer niet eens een markt over maar namen we gewoon plaats in het restaurant. De loempia’s gingen er nog wel in maar nasi met stukjes onherkenbaars was duidelijk wat te veel gevraagd. Na het diner (wij aten wel gewoon erg lekker, met keus uit Thaise, Maleisische en Singaporese gerechten) keken de meisjes nog een filmpje en sprong Daan nog even op de fiets om extra zonnebrand factor 50 te gaan halen. Ondanks zorgvuldig insmeren zijn we vandaag allemaal verbrand dus daar moeten we morgen extra maatregelen voor nemen.

Thuis splitsen we op en zo eindigde ik boven op een heerlijk lege kamer (alle spullen staan beneden) met Novi (en een sprinkhaan in ons bed, het verbaasde me dat Novi hierna gewoon nog ging slapen) en Daan beneden in bed met Tula. Al snel brak er noodweer los en viel de elektriciteit uit. Pikdonker en allemaal vreemde beestjesgeluiden, het duurde even voordat Novi en ik sliepen (ook omdat Pepa steeds probeerde over mij heen naar Novi te klimmen om met grote zus te grappen) maar het was toch nog voor tien uur dat we allemaal sliepen.

Rondje Chiang Mai dag 2
Woensdag 29 april 2015. Omgeving Chiang Mai, Thailand.

Pepa was klaar voor een vroege start door voor zessen haar luier vol te poepen waardoor ik naar beneden moest om een schone te pakken en de rest van de meiden wakker werden. Bij het aankleden Tula’s verbrande dijtjes bedekt met mijn pas gekochte olifantenkortebroekje, wat haar nog leuk stond ook. Alle meiden kregen hun UV zwemshirtje aan, die hebben fijne hoge kraagjes en mouwtjes tot aan de elleboog. Op weg naar het restaurant zagen we de eigenaar zijn koikarpers voeren en mochten de meiden hem helpen. Ondanks de vroege start fietsen we pas om half negen weg doordat het bij het ontbijt zo leuk was om je eigen brood te roosteren.

De route van vandaag was een stuk heuvelachtiger dan gisteren en Daan en Novi hebben vaak op mij moeten wachten totdat ik ook de heuvel over was. We genoten van de steeds weer veranderende omgeving, van junglewegen met kilometers zonder bebouwing, rijstvelden, minidorpjes met winkeltjes waarvan je je afvraagt hoe ze kunnen bestaan, tempels en natuurlijk de nodige fruit- en groentekraampjes.

Bij een voedingsstop voor Pepa in een sala (bankjes met een dak erboven tegen de zon) liet Novi haar zonnebril in het ondergelegen watertje vallen die er door Daan behendig met een lange bamboestengel weer uit werd gevist. Novi’s dijtjes begonnen ook rood uit te slaan dus die verkleedden we in mijn korte broek met als riem de keycord die aan haar camera hing. Daan spande echter de kroon want om zijn verbrande onderarmen te beschermen had ik onze twee sarongs bij hem omgeknoopt, hij fladderde de hele dag prachtig voorop als leider van het peloton.

Bij een stop vonden we wc’s bij een marktje en had ik fotograaf Tula achter me aan terwijl ik gebruik maakte van het hurktoilet met mandi (een bak water met een schepje erin waarmee je jezelf afspoelt en de wc doorspoelt).

We fietsten voorbij de hotspings en grotten, geen behoefte aan een warm bad en geen puf voor een klautertocht van anderhalf uur. We lunchten in een zeer lokaal eettentje waar we met handen, voeten en het beetje Engels van de twaalfjarige dochter des restaurants voldoende eten voor ons wisten te krijgen.

Net als gisteren probeerde ik te vragen waar ik onze gekochte komkommers en tomaatjes af mocht spoelen (de groenvoorziening van Novi en Tula naast hun standaard witte rijst) om vervolgens te eindigen met keurig gewassen, geschilde en in kartelplakjes gesneden komkommer, waarvan een deel in mijn soep, geweldig. Moeder en dochter vonden onze meiden super leuk. Pepa werd vrolijk rondgedragen, het meisje voerde Novi tomaatjes omdat ze daar van die leuke hamsterwangen van kreeg en veegde na elk hapje rijst voor Pepa netjes haar mondje schoon.

Om niet achter te blijven bij deze verkleedpartijdag had ik al een shirt van Daan aangetrokken en als laatste kreeg Novi last van rode armpjes en wie niet de juiste spullen bij zich heeft moet creatief zijn dus kreeg ze twee leggingkjes van Pepa om haar armen. Voordat we op fietstour gingen bedachten we de lange broeken en shirts achter te laten omdat we niet voorzien hadden deze onderweg nodig te hebben. Op de route zijn we ook geen enkele kledingwinkel tegengekomen om iets met lange mouwen aan te schaffen, dus dan maar roeien met de kleding die je wel bij je hebt. Na de lunch moesten we nog tien kilometer. Die waren door de toenemende hitte aardig pittig. Tula had vandaag niet veel mee getrapt maar ook zij zat in te storten.

We hebben in Baanpong Lodge twee kamers die door middel van een tussendeur op elkaar aangesloten zijn. Op de open halve bovenverdieping (een soort vide) is de slaapkamer en de was hing ik buiten te drogen aan de takken van de bamboe en de fiets.

Het avondritueel verliep hetzelfde als gister, alleen nu eens zonder ingestorte kinderen. Met dank aan de laptop keken ze rustig een filmpje totdat het eten er was (waarom zijn loempia’s als je één portie bestelt heel mini en als je twee porties bestelt enorm?) terwijl Pepa net als gisteren tijdens ons diner op een bank in het restaurant lag te tukken (dankzij Daan zijn Pepa-in-slaap-wandel-en-weg-leg talent). Morgen willen we de middaghitte proberen te ontlopen (of ontfietsen eigenlijk) en dus gingen we op tijd onze gespreide bedjes in, wederom een nachtje gescheiden.

Rondje Chiang Mai dag 3
Donderdag 30 april 2015. Omgeving Chiang Mai, Thailand.

Met 44 kilometer voor de boeg zaten we om zeven uur al klaar voor het ontbijt, speciaal voor ons een uur eerder dan eigenlijk mogelijk is. Het was echter zo uitgebreid dat we er alsnog bijna een uur over deden voordat we klaar waren voor vertrek. Na in de eerste kilometer nog wat heuvels tegen te zijn gekomen verliep de rest van de dag gelukkig gladjes, dat voelde vergeleken met gisteren aan als een makkie. Het begin van de dag was nog goed te doen qua hitte dus fietsten we gestaag door, met alleen een pauze op een crematorium om Pepa te voeden (het is een bouwwerk met een schoorsteen en een hoop bankjes, gewoon vrij toegankelijk en er was verder niemand) en een marktstop om fruit te kopen.

Onderweg zeer veel tempels, maar we wilden op tijd binnenkomen dus bewonderden we de pracht in vliegende vaart. Omdat we vroeg ontbeten hadden gingen we ook al vroeg aan de lunch. Per ongeluk reden we binnen bij wat een buffetrestaurantje bleek te zijn en je zelf op mocht scheppen. Als basis mihoen, potten met vlees of vis in saus en bakjes met toppings. Voor de meiden vulden we hun kale mihoen aan met komkommers, wortels en mais van de markt (en een overgebleven boterham van het ontbijt).

Tegen het einde van de rit kwamen we een enorme staande Boeddha tegen met een bijenkorf onder z’n oksel. Nadat ik het laatste half uur steeds heb gedacht dat we er bijna waren (want Novi had in plaats van nog zeven kilometer van Daan de reisleider twee verstaan en dat aan mij doorgegeven) kwamen we net voor één uur aan bij Dreamcatchers B&B. Met maar vijf kamers, waarvan wij er twee boven elkaar hebben en stukken luxer dan onze gewoonlijke accommodaties. Natuurlijk vonden we snel het zwembad en werd de rest van de middag in het water doorgebracht of al schommelend in de hangstoel.

Zoals alle acco’s tijdens deze tocht zijn die niet in de buurt van onze normale simpele eetstalletjes (of we moeten zin hebben om weer een paar kilometer op de fiets te stappen of een taxi te bestellen, nee dus) en daarom aten we weer á la carte. Novi en Tula kregen van de eigenaresse de optie kale pasta met kaas die ze gretig aangrepen en voor het eerst deze reis nam een deel van de familie een toetje, Daan at huisgemaakte applecrumble.

Tula stond het halve diner hysterisch op haar stoel omdat ze opeens bang voor honden is (misschien omdat we er vandaag 44 hebben gezien? We telden ze en kwamen precies uit op ons aantal gefietste kilometers. Lastig alleen want er lopen er hier drie rond) en toen bij het tandenpoetsen bleek dat onze badkamer bevolkt werd door reuzenmieren klom Novi gillend in mij alsof ik een boom was. Gekke meiden.

Rondje Chiang Mai dag 4
Vrijdag 1 mei 2015. Chiang Mai, Thailand.

Doordat Pepa voor zessen al haar luiken opende en op Tula klom (die haar minibedje vannacht verruilde voor mijn grote bed) zagen wij vanuit onze kamer de zon opkomen. Om kwart over zeven aan het ontbijt, maar door de á la carte keuzes werd er weer uitgebreid gegeten (pannenkoeken voor Novi en Tula en omelet voor Daan, ik kwam zoals gewoonlijk weer met mijn eigen berg fruit aanzetten en vroeg alleen om een mes) en vertrokken we net voor achten. Deze laatste fietsdag hadden we de minste kilometers voor de boeg, maar 35.

We oefenen elke dag rekenen met Novi door het aantal kilometers op te delen in helften, kwarten en het aantal te gaan min het aantal gereden enzovoorts. Pepa had er al weer zin in, die heeft het prima naar haar zin in de fietskar. Ze tukt aardig wat uurtjes weg en haar jetlagwallen zijn inmiddels verdwenen. De route was ook op dag vier nog afwisselend genoeg om niet te gaan vervelen. Prachtig bloeiende bloemen in allerlei kleuren, glinsterende tempels, bomen vol fruit en heel veel lachende Thai.

Op een gegeven moment kon Daan de route niet meer volgen en parkeerden wij in de schaduw terwijl hij alle kanten op fietste. Onverrichterzake kwam hij terug om met de noodtelefoon de Click en Travel hulplijn in te schakelen. Het bleek dat er een cijfertje verkeerd stond in onze routebeschrijving waardoor we het juiste punt gemist hadden. Mijn vertrouwen in feilloze reisleider Daan werd wederom niet aangetast. Omdat we toch zaten te wachten maakten we er meteen een watermeloenmomentje van. Pepa wordt steeds handiger in zelf eten (maar je moet niet onder de tafel kijken).

Het laatste stuk kwamen we weer in de stad wat veel minder relaxt fietst en ik was blij toen we om half twaalf de eindtempel bereikten. Daar aten we wat en besloten om door te fietsen naar het treinstation om vast kaartjes voor de nachttrein te kopen en daarna trokken we het laatste stukje door naar ons hotel (weer terug naar Phusiri Place, het was ons goed bevallen) en zo kwam de eindstand van deze dag toch nog uit op 44 kilometer. Alle smerige kinders gingen meteen door in bad en daarna ging alle smerige fietskleding erin.

We ondernamen een poging tot rusttijd maar Novi en Tula werden alleen maar drukker en vervelender. Gelukkig werd de dag toch nog gezellig afgesloten in het zwembad maar wel na het stellen van wat duidelijke regels en grenzen. Omdat de puf weer op te fiets te stappen geheel afwezig was heeft alleen Daan z’n zere billen nog aan een zadel gewaagd om voor ons afhaaleten te gaan halen. Hierna eindigen vijf moe maar voldane Hermussen al snel heerlijk in bed.

Conclusie en tips
Voor mensen die ook een meerdaagse self guided fietstour met Click and Travel overwegen: Wij vonden onze vierdaagse fietstour met onze kinderen goed te doen. We reden respectievelijk 42-42-44-44 kilometer per dag. Dag twee was pittig door de vele heuvels, ik moest sommige stukken lopen omdat ik de fietskar echt niet omhoog getrapt kreeg. Onze oudste dochter van zeven (bijna 1.30 meter) reed zelf op een 22 inch mountainbike. Voor haar was het ook goed te doen, maar ik moet er wel bij zeggen dat zij een harde tante is en geen klager (niet opschepperig bedoeld, maar met een kind dat de laatste tien kilometer niet meer vooruit te krijgen is lijkt het me stukken minder leuk). Onze middelste van vier jaar daarentegen (die in de Weehootrailer zat en niet eens mee hoefde te trappen als ze niet wilde) vroeg op de laatste dag na vijf kilometer al of we al bijna bij het hotel waren.

We hadden alle dagen een tempo van gemiddeld zo’n zestien, zeventien kilometer per uur (behalve op dag heuvelachtig). Wij vonden het met onze zelf fietsende zevenjarige ook goed te doen, mede doordat ze zeer verkeersveilig is (wij hebben geen auto dus ze neemt al sinds ze kan fietsen op haar eigen fiets deel aan het verkeer) en ze het zelf ook echt leuk vond.

De jongste van tien maanden zat prima in de fietskar en hobbelde lekker mee (waardoor ik vaak achterop raakte om zo voorzichtig mogelijk door alle kuilen in de weg te rijden). Qua uitrusting waren we met onze korte kleren slecht voorbereid, in Nederland kan je je die verzengende zon zo slecht voorstellen. Ondanks goed insmeren waren we na dag één allemaal verbrand (behalve de baby gelukkig, het mesh van de fietskar is blijkbaar goed zonwerend). Factor 50 is absoluut noodzakelijk. Het beste hadden we een dunne katoenen blouse met lange mouwen gedragen (over een hemdje bijvoorbeeld) want de onderarmen zijn constant aan de zon blootgesteld (of van die losse mouwen die de Thai hier op de scooter dragen). En een dunne (katoenen) broek tot over de knie, want een korte broek kruipt altijd nog omhoog waardoor de bovenbenen zeer veel zon vangen. De gezichten zijn niet zo verbrand, de vanwege veiligheidsredenen aangeraden helmen hielden veel zon tegen. Indien genoeg ruimte in de koffer zou een fietsbroekje helemaal handig zijn, wij eindigden elke dag met behoorlijk zere billen.

Probeer zo vroeg mogelijk te starten, vraag of je eerder kunt ontbijten dan de in hotels aangegeven tijden, want tegen het middaguur wordt het loeiend heet (wij fietsen ook nog in de heetste maand van het jaar). Koop onderweg op tijd fruit/eten en zorg ten allen tijde voor voldoende water want je weet nooit of je het komende uur nog wel wat tegenkomt (ook een leuk spelletje met de kinderen: wie ziet er het eerst bananen aan onze kant van de weg?).

Wij vonden het heerlijk om zo actief op pad te zijn met onze kinderen, veel van het Thaise leven en de natuur te zien en elke middag te eindigen in het zwembad van weer een mooie accommodatie. Alles door Click and Travel prima geregeld met zeer duidelijke en fijne communicatie, echt een aanrader.

Chiang Mai again
Zaterdag 2 mei 2015. Chiang Mai, Thailand.

Deze vakantiedag voldeden we aan een verzoeknummer van mij en ontmoetten we een Poolse familie die in Thailand woont en waarvan ik al tijden youtube/blog/instagram/facebook volger ben, namelijk de Happy5 family.

Sinds twee jaar geleden ben ik me aan het verdiepen in gezond eten, waarbij ik vanaf januari dit jaar als veganist door het leven ga. Hierover heb ik veel informatie online verzameld en volgde ik op youtube en instagram accounts van vegan moeders waar ik veel van leerde. Ik eet nu inmiddels al een paar maanden volgens de zogenaamde ‘raw till 4’ leefwijze wat inhoudt dat je gedurende de dag zoveel fruit eet als je maar wilt en ’s avonds een gekookte vegan maaltijd. Ik voel me hier geweldig bij maar ken in het dagelijks leven niemand die hetzelfde denkt en doet. Toen ik wist dat we naar Chiang Mai zouden gaan heb ik contact gezocht met deHappy5 family en gevraagd of we elkaar konden ontmoetten. Zij zijn een van oorsprong Poolse familie met drie kinderen van negen, vijf en twee jaar die sinds een half jaar in Thailand wonen. Na allerlei middelen en diëten geprobeerd te hebben om ernstig eczeem bij oudste dochter Maya te verhelpen vonden ze uiteindelijk succes middels een rauw plantaardig dieet.

Dus namen wij vanochtend zeer vroeg (om acht uur) de bus naar Phrao, een plaats zo’n twee uur rijden vanaf Chiang Mai. Het had nog vroeger kunnen zijn, want wekker Pepa was weer om kwart voor zes wakker. Ondanks dat ik haar in de badkuip als box zette om te spelen kwamen de andere meiden al snel kijken wat wij deden. We gingen dus voor de bus van twintig over zeven maar die bleek al vol te zitten (het was dan ook een minibus met maar twaalf plaatsen). Na een tukje van Pepa en wat potjes kwartet arriveerden we binnen twee uur in Phrao en kochten we meteen vast kaartjes voor de weg terug.

Ullenka kwam ons samen met kleine Troy op de scooter ophalen, we begonnen met praten en hielden daar de volgende uren niet meer mee op. Eerst bezochten we de plaatselijke markt om fruit voor de lunch te kopen, met haar grootverbruik is ze daar een bekende klant. Een Thaise buurman was zo aardig ons met zijn pickuptruck naar hun huis te brengen dat buiten het centrum gelegen is en dus iets te ver lopen zou zijn geweest. De kinderen waren blij met de speelkameraadjes, vooral de oudste meiden hadden samen lol, en doordat hun kinderen Engels spreken konden wij makkelijk tolken.

Ze hebben een heerlijk huurhuis met buitenkeuken en buitenwoonkamer waar we de hele dag hebben gezeten en een hele berg verschillende soorten fruit aten met z’n allen. Ondertussen mochten de kinderen om de beurt met vader Chris voor een rondje op de scooter. Tula wilde zo graag, toen durfde ze niet meer, daarna toch heel graag wel en uiteindelijk helemaal stralend terugkwam. In de middag vermaakten de kinderen zich met water en kletsten wij gewoon verder en al veel te snel was het weer tijd om terug naar het busstation te gaan.

De buurman had Ullenka waarschijnlijk niet helemaal begrepen want hij zou ons ophalen maar kwam niet, dus hebben Ullenka en Chris ons in etappes op de scooter naar het busstation gebracht en waren we precies op tijd voor de bus terug. Tijdens de rit werd veel geslapen zodat er terug in Chiang Mai (waar onze fietsen gelukkig nog netjes voor de 7Eleven stonden) voldoende energie was om na het eten op de avondmarkt te dansen op de livemuziek.

Schooltaken en nightmarket
Zondag 3 mei 2015. Chiang Mai, Thailand.

Onze tot rustdag bestempelde zondag begon voor mij met de allerlekkerste mango’s die ik ooit heb gegeten. Maar niet voordat ik eerst een half uur met Pepa en Tula in de badkamer had gezeten zodat het uitslaap-grage-gedeelte van de familie nog aan hun trekken kon komen. Al is tot kwart voor zeven nou niet echt enorm uitslapen voor een zondag. Novi en ik maakten een schoolprogramma voor de ochtend met onderdelen als rekenen, lezen, Engels, pingpongen, kleuren en zwemmen. Voor aanvang van het ontbijt om acht uur zaten wij al een poos beneden en konden we al wat taakjes afstrepen.

Pepa was vandaag in een zeer slecht humeur. Zodra er iemand naar haar keek zette ze het op een krijsen, behalve dan bij mij of Daan. Zelfs de lieve keukenmedewerksters liepen met een boog om haar heen en uiteindelijk haalde ik m’n draagdoek tevoorschijn en was ze binnen tien minuten vertrokken voor een zweterige slaap.

Na alle schooltaken uitgevoerd te hebben (Novi bloedserieus en ook precies volgens haar lijstje, Tula als een echte kleuter van de hak op de tak en weer terug) was het tijd voor schoolzwemmen. Novi en ik deden wedstrijdjes waarbij ze als ze dreigde te verliezen pontificaal voor me ging zwemmen of aan m’n benen ging hangen en Tula speelde met duizend onzichtbare dino’s die bij haar logeerden in het kinderbadje.

Tegen lunchtijd was de energie op en stemden de dames voor eten af laten halen door Daan. Terwijl hij weg was barsten Pepa en Tula in huilen uit, de eerste ging op m’n rug en de tweede op een stoel om te kalmeren. Na het eten was het nodig tijd voor een middagtuk waar we allemaal weer aardig van opknapten en erna gezellig skypten met opa en oma.

De hele dag in de schaduw of in het zwembad was het qua hitte goed te doen geweest maar toen we naar buiten gingen om op de fiets naar de Sunday Walking Street te gaan merkten we pas hoe vreselijk heet het was. Deze zondagavondmarkt (we startten rond vijf uur, dan is het qua drukte nog goed te doen, later wordt het echt dringen) is geweldig om souvenirs en cadeautjes in te slaan met veel handgemaakte originele producten. We begonnen met een ijskoude fruitsmoothie en eindigden met nieuwe jurkjes, T-shirts, kleinigheidjes om cadeau te geven, bananen, snacks, avondeten en nog meer fruitsap.

Om zes uur stond de hele markt stil toen het volkslied klonk, mooi om te zien, Tula keek om zich heen waar de koning en koningin dan langskwamen. We stonden stil bij een bandje van blinde muzikanten (die worden in het midden van de markt geparkeerd) waar Tula hevig in geïnteresseerd was en Novi zich afvroeg waarom ze hun ogen dan open hadden. Tussendoor lagen er wat tempels op de route die we en passant even bezochten en na het vuurwerk (er was vlakbij een festival) waren we weer terug bij de oude stadspoort om op de fiets naar huis te stappen. Heerlijk de airco aan, de zwarte voeten in bad wassen en nog even skypen met opa Erik en toen naar bed voor de kleine dames.

Slaaptrein
Maandag 4 mei 2015. Chiang Mai, Thailand.

Na het ontbijt gingen we voor een klein boodschapje naar de Warotot Markt. Een mes en bord voor mij zodat ik onderweg makkelijker mijn fruit kan snijden (ik gebruikte tot nu toe een plastic mes) en wat luchtdoorlatende hemdjes voor Pepa als ze in de drager zit. Nog wat spotgoedkoop fruit erbij en vier Hermussen konden het zwembad in terwijl ik inpakte, zo gebeurd natuurlijk. Pepa werd er al snel weer moe van en ik nam de zwempret over van Daan. Tegen lunchtijd besloot ik als voorgerecht de watermeloen aan te snijden maar we keken allemaal raar op toen hij niet rood maar wit bleek aan de binnenkant want het was dus blijkbaar een pompoen. Die gaf ik maar aan de keukenmeisjes, konden zij er misschien nog wat mee doen.

Het werd weer eens een afhaallunch en terwijl de zwempullen lagen te drogen en na nog wat skypen was het tijd om naar het treinstation te gaan voor de slaaptrein van vier uur. Daar haalden we wat te eten en drinken voor onderweg en stapten in. Omdat we de vorige keer met z’n vijven op twee onderbedden hadden geslapen (nadat Tula het in haar eentje in een bovenbed eng vond en later Novi eruit was gevallen) kochten we voor deze trip alleen maar kaartjes voor twee onderbedden. Dit keer hadden we een heel ander soort coupé, niet met bedden over de hele lengte van de trein maar met een soort coupés van vier bedden. Boven ons lag al een zeer stil stelletje, die hebben we de hele reis niet gehoord.

De meiden wisten het zowaar redelijk rustig te houden met kleuren, potjes Uno en een filmpje tijdens het eten van de meegenomen maaltijd. Opeens begreep ik de verhalen over ijskoude airco in de slaaptrein, Daan was de eerste die z’n longsleeve aantrok en tegen de tijd dat de bedden opgemaakt werden hadden we al onze kleren over elkaar aan. Een mevrouw kwam de bedden opmaken, we sloten de goudkleurige gordijntjes en al snel lagen alle meiden in dromenland. Ik typte nog het dagverslag terwijl Novi zich opkrulde aan m’n voeteneind en wonderbaarlijk genoeg hebben alle meisjes de hele nacht netjes doorgeslapen.

Geen redden aan
Dinsdag 5 mei 2015. Kanchanaburi, Thailand.

Om half zes was mijn kant van de coupé wakker en Daan z’n kant volgde niet veel later. Het resterende uurtje rijden was zo om met alle kleren weer inpakken, Pepa twee keer verschonen die opeens de poeperitis had, sandalen aantrekken en voor we het wisten arriveerden we in plakkerig warm Bangkok. Via het metrostation staken we onder de weg door op zoek naar bus 507, die eenmaal boven precies voor onze neus stopte.

Deze bracht ons naar de Southern Bus Terminal waar we snel kaartjes kochten voor de bus naar Kanchanaburi van acht uur. Binnen een kwartier haalden we brood en water bij de 7Eleven en weg waren we. Fruitontbijt in de bus, ik sleepte al sinds gistermiddag een papaja met me mee. De vaart hielden we erin want binnen twee uur en een kwartier waren we al op onze bestemming (we rekenden op tweeëneenhalf á drie uur). We liepen de taxichauffeurs voorbij en gingen zitten voor een vroege lunch.

De simpele eettentjes waar wij meestal lunchen hebben altijd een stapel plastic bekers staan en een koelbox met ijsblokjes en water waaruit je gratis te drinken kunt pakken. Een slimme taxidriver sprak ons tijdens het eten aan en reed vervolgens zijn songthaew voor terwijl Novi en ik nog even bij het busstation naar de wc gingen. Voor de toiletten moest je je schoenen uittrekken en een paar wc-slippers aandoen. Maar uit allemaal was aan de voorkant een stuk geknipt. Novi's theorie was dat de boeven ze dan niet willen stelen omdat ze hiermee uitgelachen zouden worden. Later bedacht ze dat boeven juist niet door veel mensen gezien worden, dus waarom zouden ze zich dan zorgen maken om uitgelachen te worden?

Zoals tot nu toe telkens tijdens deze reis konden we voor de officiële inchecktijd al onze kamer in en tot grote hilariteit van de dames stond er voor de kleinste een schommelbedje klaar. We verblijven in een familiebungalow bij Thai Garden Inn die aan het overdekte zwembad staat, dus binnen twee tellen lagen we erin.

Vanaf dat we besloten dat we uit het zwembad ons bed in zouden gaan voor een middagdutje sloeg de sfeer finaal om en was deze middag niet meer te redden. Eind van de middag brak er geheel in stijl met ons humeur een hoosbui met onweer los en dus aten we hier in het restaurant waar kinderstoel, kindertelevisie en pooltafel het geheel vergemakkelijkten.

Elephantsworld
Woensdag 6 mei. Kanchanaburi, Thailand.

Omdat wij op reis zijn ten tijde van het schoolreisje van Novi en Tula deden we dat vandaag hier. Drie jaar geleden bezochten we Elephantsworld al en dat was zo’n geweldige ervaring dat we hiervoor speciaal weer Kanchanaburi in onze reisplanning opnamen. Wij gingen dus vandaag op olifantenschoolreisje. Bij Elephantsworld worden oude, zieke of geredde olifanten opgevangen en zorgen vrijwilligers en bezoekers voor deze geweldige dieren. Het gaat dus niet om de toerist die alleen een mooi plaatje wil (maar qua foto’s kom je hier toch uitgebreid aan je trekken).

We werden in de ochtend opgehaald bij ons guesthouse en om tien uur startte het programma. Eerst wat uitleg, er zijn momenteel achttien olifanten (en 25 honden, Tula kreeg zowat een rolberoerte) en samen met een Engels gezin kregen wij een Engelse en een Nederlandse volunteer als begeleiding, super aardige gasten. We begonnen rustig met het voeren van een olifant uit een flinke mand gevuld met fruit en knollen maar onze olifant was blijkbaar net als ik een fruitariër, ze schrokte eerst alle bananen naar binnen en gaf de knollen gewoon terug. Na zoveel geknoei bij het eten moesten de olifanten in bad en keken wij vanaf de kant toe en schoten een plaatje met de dames die al schoon waren.

Tussendoor was er tijd zat om vragen te stellen en leerden we van alles over de grijze kolossen, handig dat we een Nederlands sprekende vrijwilliger bij ons hadden voor de meiden. Elke olifant heeft een begeleider, mahout in het Thais. Die is de hele dag bij zijn olifant, zij wonen met hun gezinnen ook op dit complex. Die jongens maken de hele dag grappen en Pepa stal weer regelmatig de show, een jonge man die een rondje met je baby gaat lopen is hier heel normaal.

We moesten flink aan de bak om voor de bejaarde olifanten die geen tanden meer hebben en dus niet kunnen kauwen. Door ballen te maken van sticky rice met groente (die wij fijnsneden) en toegevoegde vitamines (die we erdoorheen mengden door tot aan onze ellenbogen in de mengkom te wroeten) en nog een laagje calciumpoeder (waar we de ballen doorheen rolden).

Na de super smakelijke lunch (drie van de negen bakken waren vegan, mazzel voor mij) vulden we eerst achttien manden voor de tweede fruitronde later op de dag (dit was het aangepaste kinderprogramma, de rest van de groep ging bananenbomen hakken bij een boer). Ik bevond mij opeens in de fruithemel, dan valt mijn achttien kilo doos bananen die ik thuis altijd heb staan opeens best mee, maar een olifant eet dan ook ongeveer 150 kilo per dag.

Daarna was het tijd om de rijstballen aan de oudjes te voeren door ze in de slurf of direct in de mond op de enorme roze tong te leggen. Novi vond het prachtig maar Tula durfde steeds niet, die gaf ons liever fruit of ballen aan. We zagen dus al aankomen dat ze bij het allerleukste onderdeel, op een olifant de rivier in, het vast ook af zou laten weten. Maar tot onze grote verbazing ging ze mooi wel op een olifant te water en zelfs even in haar eentje omdat de olifant al opgestaan was eer Daan er ook op kon klimmen. We genoten volop van dit moment, het was zo bijzonder om dit mee te mogen maken. Nadat iedereen aan de beurt was geweest gingen alle olifanten weer naar boven en wij erachteraan (Novi mocht bij een mahout op z’n scooter, de mazzelaar) om de laatste fruitronde te voeren.

Wij hadden de langzaamste eter, ze wilde maximaal twee banaantjes per keer, in tegenstelling tot onze ochtendolifant die de door ons meegebrachte tros bananen in één hap verorberde. Tegen de tijd dat de mand leeg was en wij ons bij de rest voegden hadden we nog even tijd voor wat te drinken met wat lekkers en toen stond het vervoer voor de terugweg al klaar. Met de zwoele wind die door de open songthaew blies vielen er al snel wat kindertjes in slaap na deze enerverende dag.

We sprongen zo het zwembad in en spoelden al het olifantenkwijl van ons af totdat het etenstijd was en we vanwege dreigende regen (en misschien wat vermoeidheid na zo’n dag) wederom voor het guesthouse restaurant kozen.

Derde klas
Donderdag 7 mei 2015. Phetchaburi, Thailand.

De dag begon zoals gewoonlijk voor zessen maar dit keer vergezelde Tula me bij m’n ochtendwandeling met Pepa. We gingen op zoek naar fruit en kwamen na een flink uur wandelen terug met bananen (altijd fijn omdat we ruim voor ontbijttijd wakker zijn), mango’s en verse kokosnoten die we Daan en Novi op bed serveerden (om het sap uit te drinken). Tegen die tijd was Pepa alweer in slaap gesukkeld, die lieten we lekker buiten staan.

Na het echte ontbijt maakten we een proefritje op de al twee dagen naar ons lonkende roze tandem (maar we hebben geen fiets nodig gehad in onze korte tijd hier) en zwommen we nog een paar uurtjes totdat het tijd was om naar het busstation te gaan. Onze taxi bleek een scooter met zijspanbakje waar we prima met z’n allen in pasten.

Op het busstation liep Daan drie keer heen en weer eer hij kaartjes voor hij de goede bus te pakken had (ze snapten ze niet dat wij liever met de grote bus en daarna trein gaan terwijl we ook gewoon in een minibus het hele traject kunnen afleggen. Ons motto is echter de minibus zoveel mogelijk te vermijden) en om twaalf uur precies vertrokken we voor een anderhalf uur durende rit naar Nakhon Pathom. We stopten een flink eind van het treinstation dus moesten we dat stuk met een taxi doen. Hier ging het kaartjes kopen soepeler maar bleek de trein ruim een half uur vertraging te hebben en dan is 40 graden best warm op een windstil stationnetje.

Wij vonden het leuk om een derde klas trein te nemen en stapten toen hij eenmaal gearriveerd was in een propvolle coupé om vervolgens bijna tweeëneenhalf uur badend in het zweet heel veel nieuwe vrienden te maken. Wij waren nogal een bezienswaardigheid en Pepa werd vol enthousiasme de trein rondgedragen en op de foto gezet. Tula deed rechtopzittend een slaapje en het laatste stuk keken de meiden uit het raam en zwaaiden naar mensen en koeien. Zeer heet maar geweldig leuk zo’n treinreis. We zwaaiden onze nieuwe vrienden nog even uit en juist terwijl ik de meiden complimenteerde omdat ze deze reisdag zo goed hadden volgehouden zagen we naast het station een speeltuin liggen. Dat was meteen een mooie beloning.

Daan belde het gereserveerde guesthouse en tien minuten later werden we bij de speeltuin opgepikt door één van de zussen die 2N Guesthouse runnen (allebei hun namen beginnen met een N). We dropten de tassen in één van de kamers (we splitsen de komende dagen weer op) en liepen meteen de straat op om wat te eten te zoeken. Inmiddels was het bijna zeven uur ´s avonds en we hadden trek. De zus had ons op een restaurant gewezen maar dat zag er te 'restauranterig' uit (waarschijnlijk met een heuse menukaart) dus wij zetten onze eetstalspeurneus op en hadden binnen honderd meter de andere kant op al prijs. Daan heeft inmiddels een feilloze manier van bestellen ontdekt met lachen, wijzen en gebaren en het lukt hem elke keer weer om voor ieder wat wils op tafel te krijgen.

Hij begint met het simpelste, twee borden witte rijst waarvan er één met een gebakken ei voor Tula, Novi zag hier bananen liggen dus die wilde een tros bananen voor bij de rijst, ook goed, dan rijst/noodles/noodlesoep met alleen groenten zonder vis, vlees of ei voor mij en als laatste wijst hij zelf iets van vlees aan voor bij zijn maaltijd. Werkt als een trein (zo’n hete Thaise)!

Openbaar zwembad
Vrijdag 8 mei 2015. Phetchaburi, Thailand.

Voor het ontbijt speelden we in de tuin met gras en kiezels. Pepa at een boterham met gras. Novi zei dat is groen dus gezond. Er werd er met diezelfde kiezels een potje gedamd. (Hier was het nog leuk, toen Novi verloor omdat Daan de regels niet goed had uitgelegd vond ze het minder grappig). Novi trof bij het ontbijt een tweelingbanaan (twee bananen samen in één schil). We maakten onze leenfietsen in orde, pure luxe voor Tula want zij mocht op de bagagedrager met goed achteropzitkussen en zelfs voetensteuntjes.

Daan en ik lieten allebei ons haar knippen met veel gebaren , tondeusegeluiden en gelach (en door foto's te laten zien van hoe we er normaal uit horen te zien). Eindrekening vijf Euro. De puppy van de kapster vermaakte de meiden. Kapster moest erg hard lachen toen Pepa puppy bijna plette en fijnkneep.

Bij de tempel zagen we een optreden (of een oefensessie, zo klonk het meer eigenlijk). We bespraken verschillen tussen geloven, Novi weet er meer van dan ik. Ik weet wel dat je nooit met je voeten naar Boeddha mag wijzen, dus voor de zekerheid dan maar gaan zitten want staand wijzen je tenen ook richting het beeld, geen idee of dat ook telt. Bladgoud plakken, die mocht je zo maar pakken legde een aardige monnik ons uit. Was nog best lastig om het ook op het beeld geplakt te krijgen en niet aan je vingers.

We bezochten het openbare zwembad waar we veel bekijks trokken. Pepa in haar nieuwe drijfmiddel. Ze ziet zo blauw door het blauwe doek dat als zwembaddak dienst doet, daardoor leek iedereen op een smurf. Toen we er al anderhalf uur inlagen kwam de badmeester ons melden dat iedereen met lang haar een badmuts op moest. Voor de meiden had hij er gelukkig twee te leen. Wij vonden het al zo opvallend dat alle meisjes een badmuts droegen (en allemaal een badpak met een rokje eraan en iedereen een zwembril).

We aten op de avondmarkt. Novi is gepromoveerd naar witte rijst met groenten. Pepa hapt ook al aardig rijst weg. Tula is meestal zo moe dat we haar moeten voeren dus doen we hapje Pepa hapje Tula oh en vergeet jezelf niet. Langs een prachtige zonsondergang fietsten we naar huis. Jammer van de iets mindere kwaliteit foto's. Mijn camera heeft bij de olifanten waarschijnlijk iets te veel stof gehapt, gelukkig hebben we ook Novi's camera bij ons dus die mag ik van haar lenen. Voor het slapengaan chillen met een filmpje onder de roze handdoekdeken. Gelukkig niet mijn hoofdkussen waar Novi met haar smerige voeten op ligt.

Tempelen
Zaterdag 9 mei 2015. Phetchaburi, Thailand.

Bij 2N Guesthouse worden we elke morgen verwend met een flink fruitontbijt en een steeds wisselende lekkernij erbij. Vanochtend waren dat mini kokospuddinkjes in een bananenbladvormpje.

We fietsten naar Khao Luang, een grot. Minstens de helft van de mensen die we tegenkomen zwaait of lacht naar ons of steekt een duim op. Blijkbaar vinden ze ons heel grappig. Tula vroeg vandaag nog waarom wij de enigen zijn die fietsen. Ze kletst de oren van je hoofd achterop de fiets. Als ze later groot is wil ze een puppyhondje, een motor (ze bedoelt een scooter, die heten hier motor), een helm, een puppyhelm, een handdoekje voor als puppy het warm heeft (om zweet mee te deppen zoals mensen hier met een handdoekje in hun nek rondlopen) en een jasje en broekje voor als puppy het koud heeft.

Om bij de grot te komen moesten we eerst een heuvel op. Daan met Novi achterop fietste voor me zo de berg op dus ik zei tegen Tula 'dat is ook gemeen, papa heeft versnellingen´. Waarop zij antwoordt 'ja echt heel gemeen want wij hebben verlangzamingen'. Toen kwam ik helemaal niet meer vooruit van het lachen. In de grot is een tempel, we snapten wel dat mensen hier komen bidden want het is er lekker koel.

Een grot vraagt natuurlijk om een lesje over stalagtieten, stalagmieten en hoe je met apen om dient te gaan. Genoeg mogelijkheden onderweg om de kinderen wat te leren. We spreken ook veel Engels tegen de kinderen, prachtig om te zien hoe snel ze dat oppikken. Als Tula dorst heeft zegt ze I'm thirsty alleen klinkt het vaak alsof ze zegt I'm dirty (wat ook altijd correct is behalve de eerste vijf minuten na het douchen).

Daarna fietsten we door naar een bovengrondse tempel die deze zaterdagochtend druk bezocht werd. Pepa mocht er ook even uit om de benen te strekken en wat Thai aan het kirren te maken. Ze wordt over iets meer dan een maand alweer één jaar. Wat een grote meid is het opeens geworden en wat is dit afgelopen jaar bizar snel gegaan.

Tempel drie van deze ochtend had een enorme liggende Boeddha die lastig op de foto te krijgen was. Weer bij het guesthouse was het zelfs nog voor twaalven dankzij onze ontloop-de-grootste-hitte vroege start (wat onmogelijk is want alleen voor zonsopkomst en na zonsondergang is het qua temperatuur aangenaam, de rest van de dag is het gewoon bloedverziekend heet). Maar omdat we toch altijd ruim voor aanvang van het ontbijt gewassen, ingesmeerd, aangekleed en ingepakt zijn kunnen we direct na het ontbijt op pad.

Heel soms lukt het om een in de drager slapende Pepa over te leggen, dit keer een succesvolle transfer waardoor ik ook een tukkie kon doen met mijn twee slapende roomies want twintig voor zes opstaan is ook voor mij geen lachertje. Ik had voor we op reis gingen bedacht dat ik in de lange zwoele avonden lekker buiten op de veranda zittend een digitaal fotoboek van Pepa's eerste jaar zou maken. Komt niks van terecht want door die kleine vroege vogel en omdat de kinderen pas rond negen uur ´s avonds slapen blijft er voor ons niet heel veel avond over eer m'n ogen dichtvallen.

Eenmaal bijgeslapen haalde Daan naast ons guesthouse wat te eten en hadden we een echt campinggevoel met ons bordje op schoot voor de deur. Novi keek haar film verder tijdens het eten, Tula sliep nog lekker verder en wij trokken Pepa steeds uit de plant die de paarse bloemetje er zo smakelijk uit vond zien. Omdat de twee tempels die we eind van de middag poogden te bezoeken gesloten bleken hadden de meiden mazzel en fietsten we naar de speeltuin bij het treinstation. In de openluchtsportschool bij de speeltuin trainden ze wat spieren. Heel fijn dat het bewolkt was, daardoor was het hier wel uit te houden.

Toen we eergister hier ook waren zagen we in de speeltuin al het verf-een-gipsen-beeldje bedrijfje van een inventieve Thai. Voor vijftien Baht/veertig cent zoek je een gipsen figuurtje uit, krijg je een klein paletje met verf en ga je in de speeltuin op minikrukjes aan een plank op krukjes zitten verven. Ze vonden het zo leuk dat ze er hierna nog eentje geverfd hebben, leef je uit voor zo'n bedragje. We spraken wel van te voren af dat de beeldjes niet mee kunnen in de rugzakken maar gelukkig hebben we een guesthouse dat gerund wordt door twee hele aardige zussen dus mogen ze deze knutsels aan hen geven.

Als een echte Thai liep Daan met Pepa op z'n arm rond (je ziet hier geen buggy's of draagzakken, baby's worden gewoon de hele tijd op de arm gedragen, ook als ze met het hele gezin in de speeltuin zijn of op reis in trein of bus. Handig omdat ze daarna zo met baby en al op de scooter stappen). Pepa keek samen met papa naar de passerende treinen en oefende met zwaaien. Na de speeltuin volgde zoals gewoonlijk de avondmarkt om te eten en een fietstochtje naar huis om smerige kindertjes te wassen en op bed te leggen zodat wij voor de deur op ons plastic stoeltje konden plaatsnemen om te internetten want er moet weer voor een volgende bestemming verzonnen worden wat we daar willen gaan doen.

Oeps gewist
Zondag 10 mei 2015. Phetchaburi, Thailand.

Vandaag heeft Tula met de camera gespeeld en daarbij per ongeluk alle foto's gewist. Oeps ongelukje. Ik blij dat ik elke avond m'n foto's back-up. Met dank aan de lieve guesthouse zus hebben we wel wat foto's van de met vers uit eigen tuin geplukte bloemen versierde moederdag-ontbijttafel, ze schoot zo veel foto's van ons dat ze wel een album kan vullen en heeft er wat naar ons gemaild.

Maar helaas geen mooie plaatjes van ons bezoek aan Historical Park Khao Wang/ Phra Nakhon Khiri. En we gingen nog wel met zo'n grappige cable car naar boven, mooi dat wij geen zin hadden om die steile berg op te lopen. De voorspelde groepen agressieve apen bleven ons gelukkig bespaard maar de kuiten trainden we alsnog doordat alles op het heuvelachtige terrein nogal verspreid ligt (tja het blijft toch een berg, zo makkelijk kwamen we er niet vanaf). We verheugden ons enorm op een koud nat doekje die we op de terugweg zouden kopen, hoe blij kun je zijn met zoiets kleins.

De middag laat zich simpel samenvatten tot afhaallunch op onze 'veranda', spelletje, filmpje, zussengetreiter, naar het openbare zwembad fietsen, erachter komen dat het zwembad vandaag gesloten is, het van dit idee nog veel warmer krijgen dan we het al hadden. Dan maar een smoothietent opzoeken (hier wiste Tula dus de SDkaart) en alvast naar het treinstation om kaartjes voor morgen te kopen (de keuze tussen 2e klas voor bijna acht Euro per persoon of derde klas voor tachtig cent per persoon, drie keer raden wat het wordt).

Omdat we toch tijd over hadden voor de zoveelste keer in de speeltuin beland en onszelf op de foto gezet want van een blog zonder foto's krijg ik jeuk. Door naar de avondmarkt waar de meiden dit keer een soort enorme opgevouwen crepe uit een Angry Birds kartonnetje aten en wij papaja salade.

Krabbetjes
Maandag 11 mei 2015. Prachuap Khiri Khan, Thailand.

Voor de laatste keer genoten we van het uitgebreide ontbijt in de heerlijke tuin van 2N Guesthouse. Daan had mazzel want net toen ik hem dreigde in te maken met dammen kwam al het lekkers op tafel, daar kwam hij mooi mee weg. Om nog een uurtje tot de taxi kwam te overbruggen zette ik de meiden aan het werk in de tuin. Maar toen was toch echt de tijd aangebroken om afscheid te nemen van de allerliefste guesthouse zus (één van de twee Nen) die je je voor kunt stellen. Tula was heel boos deze ochtend want ze wilde hier helemaal niet weg.

Op het station speelde we Uno tot de trein na bijna een uur vertraging aan kwam rijden. We reisden weer derde klasse en de hele trein zat stampensvol. Mazzel voor ons dat we van die lollige accessoires bij ons hebben waar iedereen wel naast wil zitten dus er werd al snel plek voor ons gecreëerd. Je hoeft voor zo'n treinreis geen versnaperingen mee te nemen want doorlopend komen er verkopers langs met alles wat je maar zou kunnen willen eten en drinken. Prachtig schouwspel, wij kochten onder andere sticky rice (eet heel makkelijk zo in een wiebeltrein, ideaal voor Pepa) en groene mango. Na de lunch werd er wat getukt en na exact de geplande drie uur rijden arriveerden we in Prachuap Khiri Khan.

Na ons gemeld te hebben bij Enjoy Guesthouse trokken we er meteen weer op uit om fietsen te huren want de twintig minuten lopen vanaf het station vonden we al te veel. We zijn graag mobiel en met fietsen vang je tenminste nog wat wind in deze hitte. We twijfelden nog even toen ze vroegen of we niet de tuktuk wilden huren maar Daan zag zichzelf echt niet achter het stuur kruipen dus werden het gewoon twee fietsten met een vastgeplakt stuk karton als achteropzitje.

Na een heerlijke smoothie bij Grandma's Café, waar we ook de fietsen huurden, reden we door naar het strand waar een mooie weg langs loopt totdat de meiden het niet meer hielden en we ze loslieten om te spelen. Maar toen Daan vertelde dat al die kleine drolletjes uit een holletje komen waar krabbetjes wonen, werd Tula lichtelijk hysterisch. Er was geen ontkomen aan want het hele strand lag vol, dus zij ging op haar crocs verder, omzichtig tussen de hoopjes door laverend. Tijdens het spelen raakt Tula afgedwaald en is ze haar schoenen vergeten. Gelukkig tilt grote zus haar weer naar het krabloze droge zand.

Na het strand liepen we per ongeluk tegen een Thaise festivalmarkt op (niet zo'n toeristenmarkt maar gewoon een 'echte') met een in onze ogen zeer ouderwets soort kermisje, het reuzenrad is net iets groter dan de gemiddelde boom. We gingen nogmaals voor de smoothie, goede manier om fruit en vocht binnen te krijgen, mits ik er op tijd bij ben om alle suiker en siroop die er altijd ingemikt wordt tegen te houden. We struinden de markt helemaal af en fietsten via de gezellige promenade (masseuses op een rijtje, jammer dat je met drie kinderen geen uur voor een massage kunt gaan zitten) naar een lukraak gekozen restaurant waar Novi de hele maaltijd hysterisch aan tafel heeft zitten wippen nadat ze vreselijk schrok van een beest dat Daan uit z'n haar pardoes in haar richting sloeg. Wat is dat toch met die meiden van ons, hoe kleiner het beestje hoe dramatischer de reactie. Laten we het erop houden dat het een lange dag was, dus na het eten eerst allemaal onder de douche en daarna naar bed/stretcher/minimatrasje.

Kermis
Dinsdag 12 mei 2015. Prachuap Khiri Khan, Thailand.

Met z'n vijven op een kamer was er geen redden meer aan toen Pepa om zes uur begon te'tatataen'. We probeerden nog stil te doen voor het gezin waar we boven slapen (ze verhuren twee kamers in hun huis) maar de beste oplossing was gewoon heel snel de deur uit zien te komen. Om kwart over zeven liepen we al over de markt om fruit voor het ontbijt in te slaan een na twee kilometer fietsen waren we nog voor achten op het Ao Manao strand, wat op een militaire basis ligt (toeristen moeten zich inschrijven op vertoon van paspoort en je steekt op weg naar het strand een landingsbaan over, best bijzonder). We waren zo vroeg dat we het brede strand nog helemaal voor onszelf hadden. We speelden de hele ochtend in de warme zee en aan de waterkant. Het voelde heel verraderlijk alsof we er pas een uurtje waren toen het al middag bleek te zijn en we nodig uit de zon moesten.

We aten afhaallunch op ons heerlijke plekje (vier parasols, acht stoelen en twee tafeltjes voor veertig Baht/één Euro) en speelden de rest van de middag in de schaduw totdat we rond half vijf van het strand af rolden. We maakten de guesthouse douche nogal zanderig met een familiesessie en stapten meteen weer naar buiten voor een verfrissende smoothie bij Grandma's schuin aan de overkant. Het liep al tegen etenstijd dus besloten we om maar weer naar de sfeervolle festivalmarkt te gaan (een soort braderie) waar de meiden mais en frietjes aten en wij noodlesoep. Ze verheugden zich al helemaal op het kleine kermisgedeelte waar Novi een kwartier in haar eentje in het (niet zo)reuzerad zat en Tula (na eerst in de botsauto's te willen maar te weigeren in te stappen nadat Daan betaald had, hij kreeg heel vriendelijk het geld weer terug) weer blij op een dino in de draaimolen ging. Het leukste was dat er aan de slingers boven de markt ballen hingen en de kinderen die tijdens de rit probeerden te raken, ook in de draaimolen. Hier doen ze niet aan veiligheidsrekjes en verboden op te staan tijdens de rit. Als laatste mochten ze samen in een te kneuterig racebaantje met luid toeterende karretjes (elk karretje een eigen geluidsknopje dus alle kleintjes gingen los) en daarna keerden we terug naar ons guesthouse.

Laatste stop
Woensdag 13 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Met weinig anders op het programma dan in de middag de trein pakken naar onze volgende locatie werd het voornamelijk een wachtdag. We ontbeten uitgebreid bij een schattig zaakje met fruitsalade en lekkere broodjes (hier zeer bijzonder, meestal is het van dat vreselijke witbrood). De eigenaresse had een dochtertje en de school hier had vandaag een vrije dag dus Tula speelde achterin de zaak met haar leeftijdsgenootje, gewoon bij haar op de slaapkamer want zaak en privé zijn hier meest al één.

Daarna keerden we terug naar ons guesthouse waar de meiden met het zoontje van de eigenaars en zijn speelgoed speelden. Pepa keek naar het passerende verkeer en naar de familie die aan de overkant van de straat op slippers een huis bouwden. Novi maakte haar huiswerk, ijverig studentje.

We staken schuin de straat over om in onze inmiddels favoriete tent de zoveelste fruitsmoothie te drinken. Inmiddels hebben we de juiste methode te pakken: eerst vragen welke smaken ze van vers fruit maken (anders wordt het met een raar smakende siroop gebrouwen) en dan meerdere keren benadrukken dat we er geen suiker bij willen.

Novi en Tula hebben ook eindelijk door dat als ze samen in goed overleg een spelletje kunnen spelen op de laptop door netjes om de beurt te doen dit beter werkt dan te ruziën over wie er aan de beurt was want dan klappen we het ding gewoon dicht. Ze weten dit nu zelfs zo goed dat Novi, die wilde dat Tula met haar mee zou gaan om in de tuin met een boksbal te spelen, tegen mij klaagde dat Tula (die nog het spelletje wilde doen en niet met Novi mee wilde gaan) niet om de beurt deed waarop ik de laptop uitzette. 'Zo, mooi geregeld', zag ik Novi denken, 'kom Tula we gaan'.

Vervolgens lunchten we bij een zeer matige en belachelijk dure zaak (slechte tip) en namen daarna een taxi (scooter met bak) naar het station. Daan was eerder al langs gefietst om te kijken hoeveel vertraging de trein had (hier geen kwestie van of er vertraging is maar eerder van hoeveel) maar bovenop het uur dat we al ingecalculeerd hadden kwam nog een uur dus we vertrokken uiteindelijk pas om half vier. Dit keer maar anderhalf uur in de trein waarvan Pepa het grootste deel van de rit een paar banken verder zat te grappen en Novi een heel plan uitstippelde om geld in te zamelen voor de olifanten van Elephantsworld.

Om kwart over vijf rolden we weer lekker doorgezweet de trein uit en werden we opgepikt door de eigenaar van Palm Gardens, een zeer kleinschalig 'resortje' met vier kamers gelegen aan het zwembad in een prachtige tuin. De meiden konden zo het zwembad in en wij dronken wat met de Britse eigenaar en zijn Thaise vrouw. Om wat te eten te vinden liepen we de tachtig meter naar het strand met de door de baas aanbevolen stok om de honden af te schrikken (ook hier ging het om de beurt de stok beheren heel goed, ze leren het wel, het duurt alleen een week of drie) en zakte de zon prachtig achter de palmbomen.

Een dinertje aan het strand met bijbehorende muggen (en een pad, vond Daan heel lollig terwijl ik als veganist een pad thai at, kan dat beest er wat aan doen dat een van Thailands bekendste gerechten zo heet). Teruglopend over het strand zagen we in de verte onweersflitsen (zo ver weg dat het alleen een mooi gezicht was) waar onze bange poeperd Tula natuurlijk weer angstig van werd en wilde dat er iemand voor, naast en achter haar liep, waar wij met z'n allen braaf aan voldeden. Bij het kletsen voor het slapengaan meldde ze dat ze nooit meer naar het strand wil, we zullen zien.

Onweer
Donderdag 14 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Met het zwembad letterlijk voor onze deur lagen de meiden er voor het ontbijt al in. Volgens mij maakte Novi eigenlijk een grapje toen ze om kwart over zeven vroeg of ze mocht zwemmen en was ze verbaasd dat ik nog ja zei ook. We ontbeten op onze veranda en vulden de ochtend met kleuren en papieren vliegtuigjes en bootjes vouwen, hoe simpel kan vermaak zijn.

Tegen elven vertrok ik op (ja natuurlijk alweer) een gratis leenfiets om op zoek te gaan naar fruit, water en lunch. Best spannend in m'n eentje op pad want met ernstig gebrek aan richtingsgevoel en zonder reisleider Daan waar ik normaal gesproken alleen maar achter aan hoef te fietsen werd ik lichtelijk nerveus. Gelukkig keerde ik een uurtje later compleet doorgezweet en zonder de markt te hebben gevonden terug met toch nog een goede oogst: Twee flinke trossen bananen, twee ananassen, drie liter water, twee biertjes, drie pad thai en rijst en noodles (ik eet vaak een dubbele portie, gelukkig is het zo goedkoop) en het door Novi gewenste witte papier.

Er werd geskyped, gezwommen en gekleurd (heerlijk rustgevend zo'n kleurplaat) en doordat de lucht betrok was de temperatuur ineens stukken aangenamer. In de namiddag brak er een hoosbui los en zwierden de palmbomen door de wind heen en weer. Tegen de tijd dat we op zoek naar avondeten gingen was het alweer droog. Het is duidelijk laagseizoen (heetste maand van het jaar) en veel zaakjes aan het strand zijn gesloten. Het werd dus nog een flinke tippel maar we eindigden toch weer met een bord met prima eten voor ons neus.

Omdat Tula gister zo was geschrokken van het onweer toen we in het donker terugliepen had ik haar beloofd dat ze vandaag op de terugweg in de drager mocht. Past natuurlijk voor geen meter en Daan sjouwde zich een breuk maar het kleine blondje was intens tevreden. Onze fietslampjes kwamen weer eens goed van pas toen de zaklamp leeg bleek (dat was een slimme ingeving van Novi).

Thuis skypten we nog even met jarige opa Gerard en ving ik tot tee keer toe een groot vliegend insect dat bij ons wilde logeren (en die hardleers was want na de eerste uitzetting vloog hij prompt weer met Daan mee naar binnen). Daarna kon iedereen rustig gaan slapen.

Prikogen
Vrijdag 15 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Echt ontzettend fijn om vanuit je bed zo het zwembad in te kunnen springen (oké eerst even zwembroek en in mijn geval ook m'n 'zwembh' zoals Tula hem noemde aan). De eigenaars van Palm Gardens, de zeventigjarige Brit Larry en zijn Thaise vrouw Thongbai, lagen ook al voor achten in het zwembad en hebben leuke verhalen te vertellen.

Na de frisse start ontbeten we op onze fijne veranda, we zitten hier meer uur op een dag dan we de afgelopen drie weken in totaal hebben stilgezeten. Eind van de ochtend reden we met Larry en Thongbai mee naar het centrum van Bang Saphan en sloegen we een hoop fruit in voor de komende dagen. We hadden voor de terugrit afgesproken bij een bakker voor de deur en daar haalden we een zeer goed smakend brood voor de lunch en Novi sneed er een komkommer en wat appels bij en schikte dat gezellig op een bord. Of ik dat wel even in het blog wilde vermelden, dat zij dat zelf heeft gedaan.

De middag werd niet veel spannender dan kleuren, zwemmen, filmpje kijken, douchen en naar het strand lopen voor het avondeten. Echter kwamen we onderweg onze buren tegen die vertelden dat er in het enige vanavond geopende restaurant net een groep van dertig man was neergestreken en het dus wel even zou duren eer we daar wat te eten zouden kunnen krijgen. Met een niet al te gezellige Novi (bleek later dat ze zulke zere ogen had van het zwembadwater, het is zout water met niet al te veel bleek erin) gingen we die uitdaging niet aan en we volgden hen naar een wat verder gelegen restaurant waar Thongbai ons even heen reed. Tijdens het eten viel de stroom uit (meteen een lesje boven- en ondergrondse elektriciteitskabels) en na het diner bij kaarslicht bracht de eigenaresse van het restaurant ons thuis waar al vlug alles aansprong en wij weer licht en internet hadden.

Kajakken
Zaterdag 16 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Pas na het ontbijt doken we het zwembad in, want het duurde even eer we een halve watermeloen, kwart cantaloupe, hele ananas en nog wat lychees en mango's ophadden. Grote zussen liepen een tijdje rond met hun knuffels in de 'draagdoek'. Novi werd na een poos weer chagrijnig want ze kreeg weer vreselijk geïrriteerde ogen van dit zwembadwater. Gelukkig bedacht ze zelf iets om het te verlichten, ze had onthouden dat Daan gister vertelde over dat komkommer verkoeling bij verbranden kan geven en paste dit toe op haar zere ogen (en ondertussen werd de rest van de komkommer natuurlijk opgegeten). Daan ging op pad (met Novi's pet) voor lunch en daarna waren we alweer toe aan een tukje (geen idee waar we zo moe van worden, we doen echt geen bal hier).

Toen de lucht eind van de middag betrok en het dus wat koeler (oké niet overdrijven, iets aangenamer) werd pakten we de kajak die bij onze accommodatie hoort en rolden hem de tachtig meter naar het strand. Vervolgens hebben we compleet in een deuk gelegen omdat binnen twee minuten Daan en Novi al drie keer uit de kajak waren gevallen. Tula wilde na dit gezien te hebben al niet meer, maar toen ze zag dat ik meer talent bleek te hebben om niet om te slaan durfde ze het avontuur toch aan.

Na een snelle douche weer terug naar het strand om bij een prachtige avondlucht te eten in een restaurant met een serveerster die de award won voor meest chagrijnige gezicht van de dag. Gelukkig hadden we aan de andere kant wel een mooi uitzicht.

Smoothie-time again
Zondag 17 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Er stond weer een vreselijk zware en drukke dag op het programma: Je bed uitrollen en op het randje van de veranda een bord fruit verorberen (Novi houdt het meest van watermeloen en ananas, Tula van watermeloen en cantaloupe). Samen met papa de oortjes delen en een muziekje luisteren terwijl je op je vingers kleurt in plaats van in je boek. Als je net twee uurtjes wakker bent alweer moe zijn van het niksen dus weer een dutje in de buggy. Een boek schrijven en illustreren over monsters. Verstoppertje spelen met z'n vijven (genoeg bomen in de tuin om je achter te verschuilen). Eindeloos je haar laten doen door de twee kapsters. Verder nog intensieve taken als kwartetten, skypen en afhaallunch eten.

Vanochtend had de eigenaresse wat dingen neergezet bij de huistempel en wat later op de dag bracht ze die naar ons, wat fruit en twee jonge kokosnoten. Pepa hing nog op m'n rug van het verstoppertje spelen en vond het kokoswater ook erg lekker (als ze het rietje te pakken kreeg). Voor het avondeten hadden we vandaag besloten het de resterende dagen te houden bij de enige tent die we hier leuk en lekker vonden (waarschijnlijk omdat ze als enige ook smoothies hebben), met de toepasselijke naam Why Not. Daan was al begonnen aan zijn smoothie terwijl de rest nog op het strand stond te poseren voor fotograge moeder. En omdat we toch wel erg toe waren aan een borrel (die we niet drinken) na zo'n hectische dag namen we nog even plaats aan de bar, of in Pepa's geval op de bar voor nog een afsluitende smoothie/ijsje.

Laatste relaxdag
Maandag 18 mei 2015. Bang Saphan, Thailand.

Op onze laatste relaxdag van deze reis begonnen we met een tripje naar het centrum om buskaartjes voor morgen te kopen. We reden mee met Larry en Thongbai en de meiden vonden het prachtig want ze mochten samen in de achterbak van de pick-up. De rest van de dag vloog om met hetzelfde als we hier al dagen doen: zwemmen, afhaallunchen, spelen en tukjes doen. Omdat we om zeven uur weer thuis moesten zijn gingen we al vroeg naar het strand om te eten.

We waren precies op tijd terug om via skype de bruiloft van mijn beste vriendin te volgen. De dames allemaal hun mooiste jurk aan, alleen Pepa kon haar ogen niet meer openhouden. Helaas lukte het beeld niet maar we konden wel alles redelijk horen en we 'stonden' ook via Skype in de felicitatierij dus we hebben heel hard gezwaaid naar het bruidspaar. Hierna toostten we met een flesje water op onze lieve vrienden en was het tijd voor een filmpje, inpakken en de kick-off van onze omgekeerde anti-jetlag tactiek door wat later dan normaal naar bed te gaan.

Reishoror
Dinsdag 19 mei 2015. Bangkok, Thailand.

Na een snel ontbijt met appels en mango’s en het afrondende inpakwerk (wat met onze minimale bepakking nooit zoveel voorstelt) bracht Larry ons naar het busstation van Bang Saphan en stapten we in de touringcar die stipt om kwart voor acht vertrok. We ontbeten verder met brood en cantaloupe en een kwartier later maakte de bus z’n eerste stop om meer mensen aan boord te laten, maar dat duurde en duurde maar. Net toen we ons toch ernstig af begonnen te vragen of er wat mis was kwam de busmedewerker iets in het Thais vertellen waarna alle passagiers uitstapten, wij dus ook maar erachteraan. Bleek dat de bus panne had en er al een andere bus voor ons klaarstond waar we zo in konden overstappen.

De zes uur durende rit naar Bangkok hebben we prima doorstaan ondanks dat het door alle Thai die instappen, gaan zitten en hun ogen dichtdoen wel een slaapbus leek. Novi en Tula hielden het goed vol met dank aan de minilaptop die ze om de beurt een half uur mochten om spelletjes te spelen. Pepa was nog de drukste maar gelukkig deed ze ook wat kleine tukjes aan de borst.

Om half drie kwamen we aan bij de Southern Bus Terminal in Bangkok. Oh de horror als je je tas uit het bagageruim tilt, nattigheid voelt en vervolgens ontdekt dat het een ijsbox met vis is die lek was en je rugzak bijna compleet doorweekt is en naar dooie vis ruikt. Echt ik kon wel janken, totdat Daan zei dat hij in eerste instantie dacht dat de wc lekkage had en mijn tas dus onder de pies zat, toen kon ik weer relativeren, het had dus ook nog erger kunnen zijn.

Na een plasje en een fruitstop liepen we met natte rugzak in de buggy door naar de stadsbus die ons door het drukke verkeer in een klein uur naar de buurt van ons hostel reed. We dumpten onze tassen in onze ‘familiekamer’ (twee stapelbedden, eigenlijk is het een minislaapzaal die wij gewoon helemaal geboekt hebben) bij Link Corner Hostel, ik haalde snel m’n rugzak door een sopje en we vertrokken weer naar buiten.

De rest van de middag besteedden we aan kraampjes kijken op de Pratunam markt en kochten nog wat laatste benodigdheden voor de terugreis (polo voor Daan, lange broek voor mij, dingen die onderweg gesneuveld en achtergelaten waren) en nog een rondje olifantenjurkjes voor de meiden. We sloten af met een gebruikelijk simpel dinertje en als toetje vers sinaasappelsap en kokoswater op straat. Even tandenpoetsen in de gedeelde badkamer en hopen dat m’n rugzak morgen droog is.

Weer thuis
Woensdag 20 mei 2015. Nederland.

Op onze geplande vertrekdag slingerden we in alle vroegte de kinderen onder de douche door in de gemeenschappelijke badkamer waar verder nog geen kip was en ontbeten daarna in de gezamenlijke ruimte. Novi is inmiddels ook mangoverslaafd dus we genoten samen voor de laatste keer van deze zeer smakelijke Thaise vruchten. We hesen onze bepakking op onze rug en konden zo in de skytrain naar het vliegveld stappen, daar hadden we dit hostel ook op uitgezocht. We droegen vandaag allemaal iets met olifantenprint.

Op het vliegveld kregen we bij het inchecken zoals al verwacht te horen dat we om half elf terug moesten komen naar de balie om te horen of er, nadat alle passagiers ingecheckt waren, nog plaatsen over waren. We haalden een broodje en hadden daarna nog wat tijd om met kleine Hermus te stappen. Toen de baliemedewerker ons riep hadden we er al een goed gevoel bij en ja hoor, we kregen plaatsen! Echt flinke mazzel dat we zowel de heen- als terugweg in één keer IPB-end met vijf personen meekomen.

Met de vaart erin gingen we door de douane (we werden eruit gepikt om via de prioritylane te gaan vanwege de baby) en door de bagagecontrole, kwamen als een van de laatsten aan bij de gate om vervolgens weer priority te krijgen en na vijf rolstoelers in het verder nog lege vliegtuig te mogen boarden. Daar kwamen we erachter dat we nog meer mazzel hadden want voor Pepa hadden we twee plaatsen aan de wand waar een babybassinet aan kan hangen en je op de grond ruimte hebt om je kind neer te zetten, dit maakt het allemaal een stukje makkelijker. Omdat er verder nog niemand was kregen de meiden alvast een koptelefoontje en die hebben we de ruim elf uur durende vlucht praktisch niet gehoord (oké ik zat naast Novi, die heeft vier films gekeken en heel veel spelletjes gespeeld. Daan had aan Tula iets meer werk, vooral om haar op d'r billen te houden zodat ze niet haar benen bij haar buurvrouw op schoot legde). Pepa lag er heerlijk bij in het bassinet en soms draaide ze wat en zagen we opeens een hand of voetje voorbij komen.

Tegen de tijd dat we in begonnen te storten (omdat het voor ons middernacht was maar in Nederland pas zeven uur ´s avonds) waren we op Schiphol. Groot voordeel van alleen handbagage is dat je niet meer bij de band hoeft te staan wachten maar zo naar buiten kunt wandelen. We hadden het net over de treintijden toen Daan twee zwaaiende opa's voor de grote ruit in het vizier kreeg. Ze kwamen ons ophalen en opa Erik had ook nog voor elk kind een ballon. Luxe om lekker in de grote auto plaats te mogen nemen en niet nog met de trein te hoeven. De grote meiden waren op de achterbank (zevenzitter) al snel vertrokken, Tula wilde zelfs helemaal niet meer wakker worden dus die schoven we thuis zo haar eigen bed in.

Voor ons zit het er weer op, ik schrijf dit laatste stuk thuis en duik dan mijn eigen lekkere bed in. Bedankt voor het meelezen, leuk om te horen dat er van onze verhalen genoten werd want ik vond het ook erg leuk om onze belevenissen te fotograferen en erover te schrijven. Wie weet een volgende reis weer, wij willen allemaal wel in ieder geval.