Bekend terrein in Bangkok
Vrijdag 22 februari 2013. Bangkok, Thailand.

Aaaah, we zijn op bekend terrein: Bangkok. Hier zijn we al zo vaak geweest! We weten waar de taxi's staan, welke straat we naartoe moeten en in welk hotel we willen zijn. Dus op naar Villa ChaCha in de Soi Rambutri, een straat evenwijdig aan het bekende Khao San Road. Hier hebben we twee jaar eerder verbleven met z'n allen. Verblijven op Khao San Road is voor ons inmiddels geen optie meer omdat de laatste jaren het geluidsniveau fors is toegenomen. Het zwembad van Villa ChaCha wordt herkend van de foto's en het duurt niet lang of iedereen neemt een verfrissende duik. Net voor ik erin spring schrik ik: we zijn ons schilderij in de taxi vergeten! &%€#*!! Maar wonder boven wonder hebben we deze keer een bonnetje met het taxinummer gekregen omdat we via de taxirij op het vliegveld zijn ingestapt. Nog geen kwartier later rijdt de chauffeur weer keurig voor om het schilderij af te geven. Wat een mazzel, zeg!

We struinen wat rond in de buurt en kopen Miang Kham op de plek waar het al minstens tien jaar verkocht wordt. Miang Kham is een lekker hapje, te maken van betelnootblad, gedroogde garnalen, palmsuiker, ui, chili, limoen, gember en geroosterde kokos en het ruikt en smaakt naar Thailand. 's Avonds eten we lekker bij het restaurant van ons hotel en zien reizigers uit alle delen van de wereld voorbij trekken, terwijl er muziek van Bob Marley klinkt. De wijk is nog steeds gezellig en ademt de atmosfeer van internationale reizigers en backpackers. Opvallend is dat we veel meer gezinnen met kinderen zien dan voorheen. Of letten we daar nu meer op?

De kinderen mogen kiezen wat we de enige volle dag in Bangkok gaan doen. Met de tuktuk vertrekken we dan ook de volgende dag naar het Oceanarium in het Paragorn winkelcentrum bij Siam Square. Twee jaar geleden zijn we hier ook al eens geweest, maar de kinderen willen er weer heen. Ach, waarom niet? Toch blijft het gek om in een groot aquariumcomplex rond te lopen in de kelder van een groot winkelcentrum. De kinderen vinden het geweldig, vooral als twee duikers de haaien gaan voeren. Na twee uurtjes kuieren we door naar Siam Centre waar Michiel de halve Camelwinkel leeg koopt en de dames allebei een mooie jurk uitkiezen. Tijdens het avondeten komt Aafke tot de conclusie dat ze dezelfde jurk wel aan haar vriendinnen zou willen geven, dus hup, gaan we weer terug voor nog twee stuks. De winkeldame vond het wel wat apart, geloof ik. Die avond laat ik me nog verwennen met een pedicure. Helaas door een nogal enthousiaste en dus te diep knippende dame die ik de dagen erna mag bedanken voor twee ontstoken tenen.

De laatste dag is voor regeldingetjes; na de verplichte zwemsessie gaan we met het hele gezin naar de kapper. De kapsters vinden het prachtig. De was wordt opgehaald en ik stuur weer een pakket vol verzamelde hebbedingen en kleren naar huis. De schilderijenkoker gaat ook eindelijk op de post na drie weken meegesleept te hebben. De kinderen nemen nog één laatste plons in het zwembad en we eten bijtijds om klaar te zijn voor de reis naar Koh Tao; het eiland in de Golf van Siam waar we al drie keer eerder zijn geweest, onze duikbrevetten hebben gehaald en waar we prettige herinneringen aan hebben.

Acht dagen zon, zee en strand
Zondag 3 maart 2013. Koh Tao, Thailand.

De reis naar Koh Tao gaat per bus van Bangkok naar Surathani, waar we om 04.00 uur 's nachts aankomen. We moeten wachten op de boot en worden ondertussen vermaakt door een whiskey en bier drinkend gezelschap dat luidruchtig zit op te scheppen over waar je het beste kan feesten. Na drie uur wachten vertrekt de boot richting Koh Tao en om 10.00 uur kunnen we daar aan wal. Het zoeken naar een hotel duurt even maar we belanden uiteindelijk in het AC Resort aan Sairee Beach. Ook dit is redelijk bekend terrein want dit wordt de vierde keer dat we er zijn. Hylke heeft zelfs op Sairee Beach leren lopen en komt trots vertellen dat pappa hem precies heeft laten zien waar dat was. Het is wel veel en veel voller gebouwd dan destijds. Het schrijven kan inmiddels steeds meer samengevat worden, want we blijven hier acht nachten en strand en zwembad voeren de duidelijke boventoon naast massages, lekker eten, lezen, snorkelen en duiken.

Voor mij is het negen jaar geleden dat ik heb gedoken want ik was meestal zwanger als we weer in warmere oorden op vakantie waren. Ik besluit eerst een review dive te doen en krijg goed de smaak te pakken. Totaal heb ik zeven duiken gedaan en heel veel vissen gezien in alle kleuren en maten. Heerlijk. Alleen die Titan trigger fish kunnen me niet echt bekoren, vooral niet diegene die zijn 'trigger' al op heeft staan om aan te vallen. Ook Michiel gaat een dag duiken en neemt Hylke een andere dag mee om een half dagje te vissen. Hylke vond het prachtig maar kwam chagrijnig tot op het bot thuis. Hij had namelijk niets gevangen en tot zijn grote ergernis pappa wel vier vissen.

We ontmoeten ook nog een heuse BN'er. Ik stopte namelijk bij een massagetentje omdat er een gezin met drie kinderen zich lieten masseren. De jongste viel daarbij zelfs lekker in slaap en dat zag er zo schattig uit. Het blijkt een gezin uit Nederland en we raken even aan de praat over wie waar vandaan komt, hoelang wij en zij op reis zijn, waar je lekker kan eten, etc. Na een kwartiertje lopen wij verder en peinst Michiel of hij die man ergens van kent, roeien misschien? Hahaha! Herkende je hem niet?! Dat was Martijn Krabbé met zijn gezin!

De één na laatste nacht op Koh Tao is minder gemoedelijk dan gehoopt want de bar van ons hotel blijkt een party te hebben georganiseerd. Dit lijkt met name als doel te hebben om de feestgangers die net op het naast gelegen eiland de Full Moon Party hebben bijgewoond naar Koh Tao te lokken. De muziek staat op vol volume tot 6.00 uur 's ochtends! Om gek van te worden. Ik sta om 6:30 klaar bij de duikschool ernaast, net op tijd om de laatste feestgangers van het strand te zien vertrekken.

Na acht dagen en nachten moeten we verder want de Zweedse school wacht. Het was heerlijk en het duiken fantastisch maar Koh Tao, om preciezer te zijn Sairee Beach, is in onze herinnering romantischer dan in de huidige werkelijkheid. Het dreigt een party strand te worden en of we hier nog een vijfde keer naartoe zullen komen valt nog te bezien.

Met de voetjes in het zand op Koh Lanta
Maandag 11 maart 2013. Koh Lanta, Thailand.

Nu we toch langzamerhand in de eindfase van onze wereldreis geraken is het interessant om eens terug te kijken waar onze medereizigers allemaal vandaan komen en in welke landen je ze tegenkomt. Om te beginnen: Nederlanders kom je in elke uithoek van de wereld tegen en dat bedoel ik letterlijk. Of je nu in een klooster in Tibet bent, midden in de jungle in Ecuador of op een rivier in Laos; ze zitten overal. Ik durf te beweren dat er geen volk zo reislustig is als Nederlanders.

Dit weten we al van eerdere reizen maar tijdens deze wereldreis zien we dat nog eens bevestigd. In Zuid-Amerika zagen we naast enkele Nederlanders toch vooral Spaanstalige toeristen. In de bijna twee maanden dat we er waren zijn we niet één keer Zweden tegen het lijf gelopen, hoewel Marije vertelde dat ze een paar Zweedse meisjes voorbij had zien komen in San Pedro de Atacama. Er is een goede verklaring voor de afwezigheid van Zweden, maar daarover later meer.

In Nieuw-Zeeland hebben we enkele malen met onze camper op campings gestaan waar de helft van de gasten uit Nederlanders bestond. Verder zagen we daar opvallend veel Denen en ook Duitsers. Ook hier geen Zweed te bekennen. In Australië heb je, afgezien van Nederlanders, toeristen uit vele landen. Hier zie je ook tourbussen vol met Chinezen. Die kun je eenvoudig herkennen; ze reizen in groepen, ze letten totaal niet op, en hun kledingkeuze is gespeend van iedere vorm van gevoel voor mode, maar is slechts gebaseerd op de eenvoudige vraag of het past. Er zijn 1,3 miljard Chinezen en steeds meer beschikken over de financiële middelen om op reis te gaan. Ze hebben natuurlijk het recht als ieder ander om op reis te gaan, maar de gedachte dat honderden miljoenen Chinezen de toeristische attracties gaan overspoelen baart me soms wel een beetje zorgen.

Russen zie je ook steeds meer, vooral in Zuidoost Azië. Ze zijn niet altijd geliefd vanwege hun prominente voorliefde voor een borreltje op zijn tijd en het daarbij behorende oorspronkelijke gedrag. In Indonesië zie je vanwege het koloniale verleden opnieuw Nederlanders, maar ook wel Duitsers en vooral veel Australiërs, met name op Bali. Vervolgens komen we in Vietnam. Hier zie je betrekkelijk veel Fransen, ook vanwege het koloniale verleden. Er zijn Duitsers, Denen, Chinezen en hier vinden we zowaar de eerste verdwaalde Zweden, vooral rond Hanoi.

Waar zitten die dekselse Zweden dan allemaal?, vraagt u zich af. Het antwoord is; op Koh Lanta in Thailand! En dat weten wij, want dat is precies waar wij ons, niet geheel toevallig, ook bevinden.

's Morgens vroeg verlaten we Koh Tao met de snelle veerboot; de Lomprayah. We stoppen nog kort op Koh Phanang en Koh Samui en komen tenslotte aan in Surathani. Hier stappen we in de bus richting Krabi; een rit van een uur of zes. Hierna moeten we in minibusjes en uiteindelijk komen we via twee korte tochtjes met een ferry aan op het Southern Lanta Resort op Koh Lanta. Het was een vlotte tocht en tevreden checken we in bij onze twee bungalows, vrijwel direct aan het strand.

We zijn al een keer of zes á zeven in Thailand geweest maar het strand Klong Dhao is het mooiste en prettigste strand tot nog toe! Het is een kilometer of drie lang, heerlijk fijn zand, enorm breed, brandschoon en het water is lauw, ondiep en glashelder; perfect voor kinderen. Met eb trekt de zee zich ver terug en lopen er overal mensen te zoeken naar schelpen en krabbetjes. Wij doen hier uiteraard ook aan mee. Overal langs het strand zitten resorts. Ze zien er allemaal mooi uit en er is geen hoogbouw. Er zijn verschillende restaurantjes die 's avonds hun tafels en stoelen op het zand zetten en waar je lekker kunt eten, zowel Thais als westers en dat is fijn voor de kinderen. Hylke eet grote borden gebakken rijst en laat zich de mangoshakes goed smaken en is er wel voor te porren om wat Thaise gerechten te proberen, maar de meisjes houden het toch vooral op spaghetti, rijst en pannenkoeken met een glaasje melk.

Het strand en de resorts zijn vrijwel uitsluitend bevolkt door Zweden. De toeristenpopulatie op heel Koh Lanta is voor vijftig procent Zweeds, en op Klong Dhao moet het rond de negentig procent zijn. In enkele restaurants kun je zelfs Zweedse gehaktballetjes bestellen, vergelijkbaar met de boerenkool en erwtensoep die je vroeger in Benidorm kon krijgen. Voor de kinderen is dit natuurlijk heel leuk, want er zijn vele gezinnen met kinderen en veel Zweden overwinteren hier gedurende een paar maanden.

Ons resort is vrij groot met een lekker zwembad en een restaurant aan het strand gelegen. Iedere ochtend is er een wat eentonig ontbijtbuffet. Tegen zonsondergang zoeken we het strand op en drinken een cocktail terwijl we de zon in de zee zien zakken. Daarna eten we wat in één van de nabijgelegen restaurantjes en zitten dan met de voetjes in het zachte zand. Soms zijn er fakkelshows. De kinderen kunnen samen met veel andere kinderen rondrennen terwijl de ouders tevreden aan het bier zitten. Om een uur of 22:00 wordt het rustig, in tegenstelling tot Koh Tao. Dit vinden we prettig want inmiddels ben ik op de bezadigde leeftijd geraakt dat ik niet meer zo nodig 's nachts in lawaaiige horecagelegenheden rond hoef te hangen maar 's avonds gewoon rustig een boek wil lezen of naar de zee wil kijken. Heel veel tentjes gaan gewoon dicht en dan gaat men terug naar het hotel. Wij doen dat ook want we moeten de volgende ochtend op tijd opstaan omdat de kinderen naar de crèche moeten! Bij ons resort zit namelijk een Zweedse school met daarbij ook een crèche en dat is precies de reden dat we naar dit eiland zijn gekomen. Er gaan daar tientallen kinderen naar school en het is natuurlijk heel leuk voor onze kinderen dat ze wat Zweedse speelkameraadjes hebben en het is ook goed voor hun taal. We zien gelukkig dat Hylke en Aafke weer direct naadloos naar het Zweeds overschakelen, maar onze Mettepet heeft het afgelopen half jaar een enorme taalsprong gemaakt maar dit is natuurlijk wel helemaal in het Nederlands geweest. Ze is het Zweeds spreken goeddeels kwijt maar ze verstaat het wel allemaal nog. Gelukkig is het voor haar het minste probleem en ze zal het binnen de kortste keren weer oppakken.

Marije en ik hebben dus de ochtenden voor ons zelf. We wandelen over het strand, drinken her en der koffie, we doen een kookcursus. Marije doet een cursus fruitcarving en ontvangt na afloop een officieel certificaat en ik ga een dag duiken op een prachtige duiklocatie, twee uur varen vanaf Koh Lanta. Het is er glashelder en het stikt van het koraal en de vissen. Ik zie zelfs zeeslangen en murenes. Mijn buddy is een Thai die me onder water allerlei details aanwijst die ik zelf nooit gezien zou hebben en ik ga voor het eerst van mijn leven een onderwatergrot in. We huren een dag een tuktuk en maken wat korte ritjes, onder andere om op zoek te gaan naar de mesjes die je nodig hebt om zelf fruitcarving te kunnen doen.

Samen met Hylke doe ik een dag een snorkeltour. Eerst zitten we ruim een uur in een speedboot want de snorkelsite is veertig kilometer verderop. We snorkelen een uurtje en zien opnieuw prachtig onderwaterleven. Hylke vindt het prachtig en heeft er veel lol in, mede omdat hij inmiddels een uitstekende zwemmer is. Over een jaar zwemt hij harder dan ik. Dat wil overigens niet zo veel zeggen. Tussen de middag verblijven we op het prachtige brandschone strandje van Koh Rok. Hier eten we een uitstekende lunch en zien grote vleermuizen in de bomen hangen en bovendien zit er een kolonie varanen, die we bekijken. 's Middags doen we opnieuw een snorkelsessie en tenslotte gaan we met de speedboot weer terug. Ondertussen huurt Marije een kajak waarmee ze met de meisjes langs de kust peddelt. Zij hebben geluk want ze zien een echte zeeschildpad! Een welbestede dag.

We bezoeken het Koh Lanta culturele festival wat ieder jaar in de oude stad wordt gehouden. Allerlei groeperingen en organisaties lopen op hun fraaist uitgedost in een optocht, maar ook de Zweedse school is uitgenodigd en zodoende lopen er drie kleine van Nieuwenhoventjes apetrots in de optocht mee. De andere dagen worden gevuld met zwemmen, zonnen en lekker eten. Marije laat geregeld een massage doen en ook Aafke en Mette ondergaan met groot genoegen een Thaise massage. Aafke is vriendinnetjes geworden met het buurmeisje. Op het strand wordt voetballen georganiseerd waar Hylke naar hartelust aan deelneemt want hij wil, zoals het hoort, later profvoetballer worden. We hebben wat contact met andere mensen en de kinderen lopen bij elkaar in en uit. Mette heeft het zwemmen helemaal door en is alle angst voor het water, die ze in Australië nog wel had, helemaal kwijt. Zonder zwembandjes springt ze in het diepe en is ze in staat om enkele meters te zwemmen. Weliswaar onder water, dus het is nog niet helemaal zoals het moet, maar ze is pas drie jaar oud dus dat komt binnenkort wel goed.

We verlengen ons verblijf met twee dagen maar uiteindelijk moeten we met veel tegenzin constateren dat de tijd om is. We overwegen serieus om de winter 2014-2015 hier te gaan doorbrengen, als we dit met school en werk kunnen regelen. Het kost ons moeite om afscheid te nemen want het is ons hier meer dan uitstekend bevallen, maar we moeten verder want de laatste etappe van onze wereldreis breekt aan: Sri Lanka!