Aandacht van Thaise vrouwen
Maandag 19 november 2012. Kanchanaburi, Thailand.

Zaterdag was Myrthe al vroeg wakker, ze mocht eindelijk op reis vertrekken. Rond 7.30 uur dan vertrokken richting luchthaven. Om11.40 uur hadden we eerst onze vlucht van Brussel naar Helsinki. Die is zeer vlot verlopen en aangezien dat ze al de gezinnen bij elkaar zetten op het vliegtuig (bij Finnair), had Kobe enkele speelkameraden op het vliegtuig. In Helsinki hadden we een vlotte verbinding voor onze vlucht richting Bangkok. Gelukkig dat we daar niet langer moesten blijven want het woord vriendelijkheid (en zeker kindvriendelijkheid) werd zeker niet in Finland uitgevonden. Ook op die vlucht zaten weer al de gezinnen samen omringd door de norse Russen en Finnen. Kindjes waren dolcontent dat ze op de vlucht een eigen televisie hadden. Nadeel was dat ze ook niet wilden slapen. Als we elk een uurtje geslapen hebben is het veel.

Toen we aankwamen in de luchthaven waren we doodop. Gelukkig hadden we zeer vlot al onze bagage en stond er een taxichauffeur ons op te wachten om ons naar Kanchanaburi te brengen. Toen we uit de luchthaven kwamen was het eerste dat Myrthe zei: ‘Mama, ‘t stinkt hier. Ja Myrthe, welcome in Bangkok. Kobe was dan uiteindelijk in slaap gevallen (in de draagdoek) en Myrthe heeft nooit geweten dat we wegreden van de luchthaven. Toen we onderweg stopten voor een plaspauze was Kobe wakker geworden van alle belangstellende blikken van de Thaise vrouwen. Nog niet helemaal wakker en hij moest al op de foto met de Thaise meisjes.

Na een rit van van tweeënhalf uur dan eindelijk aangekomen in ons resort Xanadu. We kregen ons eigen familiebungalow en nog niet veel later zaten Myrthe en Kasper al in het zwembad. Myrthe heeft onmiddellijk haar zwemkunsten aan de andere gasten zitten tonen. En toen iedereen zei hoe flink ze al kan zwemmen, straalde ze gewoon van trots. 's Avonds allen vroeg in bed want we waren doodmoe. En om 22.00 uur waren we plots allemaal wakker, jetlag noemen ze dat. Uiteindelijk allemaal terug de slaap kunnen vinden. Alleen Kobe is dan nog regelmatig wakker gekomen, van de honger. Zijn bioritme lag precies een beetje in de knoop.

Vanmorgen na een uitgebreid ontbijt (en Kobe die weer megahonger had) zijn we met de songthaew (een soort lokale taxi) naar het centrum geweest. De kindjes hun enthousiasme kon niet op. Vooral toen Kasper doorhad dat als je hier naar een politieauto zwaait, de agenten hun autoraampje openen om enthousiast terug te zwaaien. Plezier verzekerd. In het stad dan wat inkopen gaan doen. En Kobe beschermen tegen de Thaise vrouwen.

De namiddag terug het zwembad in terwijl Kobe zijn middagdutje doet. Na de fruitpap van hungry Kobe naar een plaatselijk marktje geweest in de buurt. Uiteindelijk zijn we er niet lang geweest want de kindjes werden zodanig veel aangeraakt en bekeken dat ze weg wilden. Ze begrijpen moeilijk waarom iedereen steeds naar hen kijkt en hen aanraakt. We hebben het al proberen uit te leggen, maar echt begrijpen doen ze nog niet. Alhoewel Kobe geen probleem had met opnieuw de aandacht van de vele Thaise vrouwen.

Vanavond zijn ze alledrie als een blok in slaap gevallen (Kasper was al met zijn hoofd in zijn bord in slaap gevallen) nadat ze eerst gekeken hadden of er geen gekko's in de kamer zaten en Kobe zijn achtervolging op de mieren had stopgezet. Want wat is er leuker dan achter de mieren aan te kruipen en ze te pakken. Maar als hij een mier kan pakken moeten we vlug zijn want anders is de mier richting mond.

Olifanten en watervallen
Zaterdag 24 november 2012. Kanchanaburi, Thailand.

Woensdag zijn we naar Elephants World geweest. Dit is een soort opvangtehuis voor oude, zieke of mishandelde olifanten. Toen we er 's morgens aankwamen kregen we eerst wat uitleg over de olifanten. En we hadden geluk want er was daar een Nederlandse vrijwilligster die onze gids was. Daarna mochten de kindjes de olifanten eten geven. Eerst was onze stoere Kasper bang maar daarna ontdooide hij tot een echte olifantvriend. Na het eten geven mochten we dan het middageten voor de olifanten klaarmaken. Eerst stukken pompoen in kleine stukken hakken. Daarna alles in de grote kom en koken met sticky rijst. Na dat deel waren we ook sticky van het zweet. In de volle zon nog eens bij de kookpotten staan is niet echt aangenaam. Maar Myrthe en Kasper hebben vol enthousiasme in de potten staan roeren.

Na het warme werk mochten we zelf een hapje eten. En na het eten opnieuw het zware werk. Allen in de auto richting de bananenplantage. Daar mogen de vrijwilligers van het olifantenkamp bananenbladeren en trossen gaan omhakken voor de olifanten. Kindjes vonden het super dat ze mee mochten helpen. Eerst alle bladeren in de pick-up laden samen met de grote bananentrossen. En ze hebben niet opgegeven... het was doordoen tot dat de auto vol lag. Nadat de auto volgeladen was, mochten ze er eens langs boven op zitten.

Terug in het olifantenkamp was het tijd om eerst de bananenbladeren te geven aan de olifanten. Daarna met de pompoen en rijst van de ochtend sticky rijstballen maken voor de olifanten. Kasper vond het leuk want het was precies zoals ballekes maken voor in de tomatensaus. Nadat ze de ballen gemaakt hebben mochten ze die geven aan de olifanten. Toen was het eindelijk tijd om ons zweet af te spoelen. Want het was badtijd voor de olifanten. Kindjes kregen elk een schuurborstel, en hup de olifant op. We dachten eerst dat ze bang zouden zijn (vooral onze stoere Kasper) maar niets daarvan. Ze waren zo flink geweest dat ze na het baden op de olifanten mochten blijven zitten en zo terug te keren naar het olifantenkamp. Als afsluiter mochten ze nog eens eten geven en dan richting hotel. We zaten nog maar in de taxi of ze vielen alle drie als een blok in slaap.

Donderdag was het dan rustdag maar vrijdag zijn we dan naar het Erawan National Park geweest. Het is een groot park met zeven niveaus van watervallen. Wij hebben tot niveau vijf kunnen klauteren. Daarna was het pad veel te glibberig met vele rotsblokken. We vonden het te gevaarlijk om nog met de kindjes verder te gaan. Maar we waren al supertrots op onze kleine klimmertjes. Zonder mopperen hebben ze twee uur gestapt en geklommen. En toen we boven waren hebben Myrthe, Kasper en ik een deeltje kunnen afdalen via de watervallen ( ze waren niet zo diep). Om uiteindelijk dan nog eens heerlijk te zwemmen. Totdat Kasper een vis voelde aan zijn tenen. Onze stoere man kon niet vlug genoeg uit het water zijn. En we hebben hem er niet meer ingekregen.

Op de terugweg zijn Myrthe en Kasper weeral als een blok in slaap gevallen. Kasper is hier wakker geworden in de ligzetel. Het eerste dat hij vroeg was wanneer de taxi kwam om ons naar ons hotel te brengen. Hij heeft dus nooit echt geweten dat hij nog in de taxi gestapt is en naar het hotel is gereden.

Zo zie je dat we ons hier prima amuseren. En ook de kindjes doen het fantastisch. Alleen hebben we voor de moment een serieus probleem. Kobe zijn stampertje is spoorloos verdwenen. En we weten niet waar of hoe... En Kobe wou dus gisterenavond niet slapen. Vanmorgen was de eerste taak dus om een nieuwe knuffel gaan. En na een aantal winkels de doen hebben we nog geen knuffel te vinden. Ze hebben hier dus alles in winkel behalve knuffelberen.

Lees vervolgreis in Birma/Myanmar