Artikelindex

All aboard the nighttrain!
Vrijdag 25 januari 2013. Nachttrein naar Chiang Mai, Thailand.

Gistermiddag zijn we uitgecheckt uit Tamarind Guesthouse. We hebben onze bagage daar achtergelaten en zijn verkoeling gaan zoeken in het zwembad van een ander hotel waar je tegen betaling van een klein bedrag ook als niet-gast terecht kon. Dit hadden we er héél graag voor over, want 34 graden vinden ook wij een tikkie te gortig. Een groot tikkie, eigenlijk.

Om vier uur waren we terug bij Tamarind waar we geskyped hebben met de Krokodillenklas van Tara. Ontzettend leuk, de techniek staat voor niets! Tara heeft een aantal dingen verteld die we gedaan hebben en de klas mocht vragen stellen. Dan lijkt Nijmegen ineens niet zo ver weg.Daarna lekker gegeten bij restaurant Malakor, onze ‘vaste stek’ met heerlijke Thaise gerechten en gratis WiFi. Nog snel een douche bij Tamarind (wat een service) en na een allerhartelijkst afscheid met een tuktuk naar het station voor de slaaptrein van 19.45 uur naar Chiang Mai.

Als we in onze wagon binnenkomen weten de meiden niet wat ze zien: allemaal bedjes! Tara ziet de bovenste bedden en zet onmiddellijk een mega charmeoffensief in om daar te mogen slapen. Helaas pindakaas, ze mogen allebei lekker beneden naast één van ons.

DSC02169_kleinDSC02179_klein

In de trein is nog van alles te doen. Het eten en drinken wordt er af- en aangesleept, de servicedame zet een nieuw Thais record ‘bedden opmaken’ en ondertussen trekt buiten de night market aan ons voorbij. Heerlijk, al die bezigheid. Na een drankje is het dan voor de meiden tijd om te gaan pitten. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd: Mila ligt nog geen vijf minuten in bed of is al vertrokken, Tara gluurt nog even lekker een minuut of tien naar buiten maar gaat dan ook onder zeil. All aboard the night train!

DSC02157_klein

 

Fietsen en de aardappel van Azië
Zondag 27 januari 2013. Chiang Mai, Thailand.

Onze eerste volle dag in Chiang Mai hebben we actief besteed met een fietstocht van veertig kilometer die we geboekt hebben via Click and Travel Online. Onze gids Jib haalt ons bij het hotel op en brengt ons naar het startpunt aan de rand van de stad. Behalve wij gaat er nog een Amerikaan mee met zijn driejarige dochter. Een klein groepje met een hoog kindergehalte.

De fietsen zijn uitstekend (Trek) en ook voor de kinderen is alles super geregeld. De Amerikaanse peuter gaat in een fietskar, Mila in een Weehoo achter mijn fiets en Tara op een trailerbike achter Maarten’s fiets. Een bonte verzameling van kindervervoer dus. Enige nadeel is dat onze kinderen vol in de zon zitten en voor Tara dat een actieve zithouding vereist is – de hele tijd.

Zoals je aan de foto’s kunt zien was het genieten geblazen. We zijn al snel de stad uit en rijden dan ook gelijk midden op het Thaise platteland. Bananen, papaja’s, kokosnoten, lychees, mango’s… you name it, je vindt het hier. Mila zit als een prinses op haar Weehoo en trapt driftig mee, Tara zwaait naar hartenlust naar de Thai die we passeren. Die kijken ons groepje zo nu en dan aan met een blik van ‘malle farang, met dit weer op die rare fietsen’.

Chris, de Amerikaan, heeft de sokken er goed in en Jib en Maarten haken enthousiast aan. De mannen vormen zo samen de kopgroep en ik neem de rest van het peloton voor mijn rekening, om het maar eens vleiend te zeggen. Gelukkig ben ik getrouwd met een schat van een man die zich af en toe terug laat zakken om mij motiverende verbale doping te geven.

Oké, het is warm en fietsen is niet mijn hobby, maar de omgeving is prachtig. Mila zit zingend achterop (Zwarte Piet ging uit fietsen… x 100), Tara zit zichtbaar te genieten op haar aanhangfiets (staan op de pedalen en dan één voet op het zadel leggen – doe maar niet schatje, vindt mama een beetje eng…). Dus wat wil je nog meer?

GOPR0495_kleinGOPR0501_klein

Onderweg stoppen we voor diverse bezienswaardigheden en een heerlijke lunch. We blubberen de kinderen en onszelf in met zonnebrand en trappen door tot Jib rond 14.45 uur aangeeft dat we kunnen stoppen en dat de pick-up onderweg is om ons op te pikken (want dat doen ze, die pick-ups…). Mooi op tijd ook, want ongemerkt slaan we toch wat rood uit en begint Tara te klagen over zere billen. We nemen afscheid van Jib en kijken terug op een hele leuke dag!

Tijdens onze fietstocht vandaag hebben we een stop gemaakt bij een rijstveld. Ja ja, daar ligt half Azië vol mee… maar toch vinden we het belangrijk genoeg om er een blogpost aan te wijden. Als je namelijk een heel klein beetje meer weet over de manier waarop rijst verbouwd wordt, en dan met name het vele lichamelijk zware werk dat erbij komt kijken, neem je rijst nooit meer voor lief.

DSC02235_klein

We hebben gezien hoe in droge rijstvelden de halmen worden uitgetrokken en opgebost met een strookje bamboe. Deze halmen zijn het resultaat van de eerste stap in het verbouwingsproces: rijstkorrels worden uitgestrooid, ontkiemen en schieten wortel. Daarna worden ze dus uit de grond getrokken en gebundeld, waarna ze op een ander, nat rijstveld opnieuw gepoot worden op vaste afstand tot elkaar. Een goeie rijsthalm kan dan zo’n 100 tot 200 rijstkorrels opleveren – nadat deze weer geoogst is natuurlijk.

Dus: blijf je een keer bij ons eten en krijg je rijst voorgeschoteld, dan betekent dat dat we je lief vinden…

 

En de panter zegt...?
Maandag 28 januari 2013. Chiang Mai, Thailand.

Vandaag vonden we het hoog tijd voor iets typisch Aziatisch. Iets waarvan je zegt: ‘Dat doe je thuis niet zo snel’. Iets dat onze hele reis in één klap rechtvaardigt. Je raadt het al: de dierentuin.

Chiang Mai Zoo is een redelijk grote dierentuin qua diversiteit en oppervlakte. Deze oppervlakte gaat ook voor een groot deel bergopwaarts, dus het was behoorlijk doorstappen – ook voor onze kleine dames. In een aantal opzichten verschilt het niet van Europese dierentuinen, in veel andere opzichten wél. Bij diverse dieren is het namelijk toegestaan om ze te voeren (met door de dierentuin verstrekt voer). Tara en Mila hebben dus vandaag weer een olifant gevoerd, maar ook panters en een luipaard. En da’s toch net effe anders dan bij Artis of Burgers, dus van ons mocht het. Aan een metalen stok van ruim een meter zat bovenaan een dwarsbalkje. Het vlees werd er tot aan dit dwarsbalkje opgespiest, waarna je de stok vanachter een hekje naar het gaas mag brengen. De panters eten het er vervolgens vanaf. Voor onze meiden (en voor ons ook nog wel) best spannend. Na het voeren hebben we nog even staan nagenieten van deze prachtige beesten en dacht Maarten grappig ‘Wat zou er gebeuren als ik naar hem grom?’. Nou, dat weten we inmiddels. Eerst gromt ‘ie terug, en als je dan nog een keer gromt springt hij grauwend in het gaas, schrik je je he-le-maal de rilbibbers en ben je (met Bokito in gedachten) de gaasfabrikant eeuwig dankbaar dat hij een panterproof variant verkoopt.

DSC02487_klein

Bij de emoes stonden zakjes bananen die je mocht voeren, waardoor Tara gelijk wist hoe deze vogels heten: bananenkippen. Lol! We hebben ook een bezoek gebracht aan het aquarium, waar we precies op tijd waren om het voeren van de vissen mee te maken. Een duiker laat zich in het bassin zakken met twee emmers dode vis, waardoor hele scholen zich bij hem verdringen. Helemaal natuurlijk is het niet maar het is prachtig om te zien. Al met al zijn we van negen tot drie in de dierentuin geweest, een echte aanrader.

DSC02558_kleinDSC02574_klein

s Avonds bij thuiskomst in het hotel heeft Maarten met de kinderen nog even een sprong in het zwembad genomen. Best spannend, in het donker!

DSC02661_klein

 

Met kromme tenen de berg op
Dinsdag 29 januari 2013. Chiang Mai, Thailand.

Chiang Mai ligt aan de voet van Doi Suthep, een berg in het noorden van Thailand van 1600 meter hoog. Er worden allerlei MTB -tochten georganiseerd op deze berg. Edith had bij aankomst in het hotel al meteen een aantal folders verzameld en ik was aan het overwegen welke tocht ik zou gaan fietsen. Belangrijkste hindernis bij de beslissing was het feit dat alle tochten voor meerdere niveaus geschikt waren en allemaal stukken klimmen en afdalen bevatten; op de omschrijvingen alleen was het dus lastig beslissen. Ik besloot dan maar eens te gaan praten in het kantoortje van het bedrijf dat de meeste tourtjes aanbiedt. Daar werd ik vriendelijk geholpen en ik gaf aan regelmatig te mountainbiken door de bossen. Op de vraag waar ik vandaan kwam antwoordde ik uiteraard: ‘Netherlands’. Je zag dat ik daarmee kansloos werd geacht om welke tocht dan ook te volbrengen. Het feit dat ik in de heuvels bij Nijmegen fiets telde niet. Na wat aandringen werd ik ingeschreven voor tocht 6-X, The Eliminator Route. Een tocht van veertig kilometer die bijna op de top van Doi Suthep begint en dan via de top en een aantal lager gelegen toppen van andere bergen naar een meer zou leiden. Geschatte duur van de tocht: zes tot acht uur. Overbodig te vermelden dat het hier nog steeds ruim boven de dertig graden is. Ik heb alleen sandalen en slippers meegenomen naar Azië, maar ik kon schoenen in mijn maat lenen van de eigenaar als ik de volgende dag zou gaan fietsen.

De volgende dag werd ik keurig opgehaald bij het hotel en naar het MTB-bedrijf gebracht. Daar kreeg ik een helm, kleine rugzak, handschoenen en knie-, scheen- en elleboogbeschermers. Met name die laatste drie typen beschermers begreep ik niet goed. In Nederland draag ik ook een helm en handschoenen maar dat soort beschermers is alleen nodig als je echt downhill gaat met hoge snelheid. Uit de bak met sportschoenen voor toeristen met alleen sandalen zocht ik het beste paar schoenen dat helaas anderhalve maat te klein was. Letterlijk met kromme tenen liep ik richting inschrijving en probeerde te achterhalen wie nog meer tocht 6-X ging doen. Daar ontmoette ik de twee andere toeristen en gids voor die dag. Toch even peilen wat voor fietsvlees ik in de kuip had om in te schatten wat voor dagje fietsen dit zou worden:

  • De gids, Jim: een 22-jarige Thai die zes keer per week dit soort tochtjes fietst met toeristen. Conditie oké, gewend aan de weersomstandigheden en een stuk minder vetrandjes dan ik.
  • Allessandro, een 27-jarige Italiaan die de afgelopen twaalf jaar wedstrijden op de racefiets heeft gefietst. Zag er ook fit uit maar hij bekende wel de afgelopen twee, drie maanden weinig gefietst te hebben.
  • Mathias, een 25-jarige Duitstalige Belg die de afgelopen tien jaar op zijn crossmotor wedstrijden heeft gefietst. Ook hij zag er goed fit uit.

Ineens dacht ik anders over mijn eigen conditie want sinds Groesbeeks Gruwelijkste (een MTB tocht van vijftig kilometer in september van 2012) had ik niet veel meer gefietst. Dit kon een nog wel eens een uitdaging worden vandaag!

Nadat alle MTB’s op de pick-up trucks waren geladen stapten we in en werden in 45 kilometer de berg op gebracht. Daar kregen we allemaal een fiets en konden even testen of die beviel. De fietsen die ik probeerde deden het mechanisch allemaal best goed. Niet zoals mijn eigen fiets, maar goed genoeg. Ik miste inmiddels wel mijn eigen materiaal, helm, fietskleding, waterzak voor op de rug. Net zoals de andere toeristen had ook ik alleen een korte broek en T-shirt, het voelde wel raar om zo te gaan fietsen, alsof ik niet goed voorbereid was.

GOPR0711_kleinGOPR0714_klein

Vol goede moed begonnen we in de buurt van de mistige top van Doi Suthep. Jim, de gids, ging erg vlot van start en dook meteen een steil pad van de berg af. Links en rechts van het pad stond flinke begroeiing en het pad was niet goed te zien. Jim was duidelijk even aan het testen wat we aankonden dan wel -durfden. We probeerden alle drie in het wiel van Jim te blijven. Matthias en ik reden achteraan, Allessandro en Jim waren we al snel uit het oog verloren. Matthias en ik reden flink door en ik nam meer risico dan normaal. Matthias raakte in een diepe geul en sloeg over de kop. Ineens snapte ik de extra knie- en elleboogbeschermers een stuk beter. Deze route was duidelijk anders dan de routes die ik in Nederland gewend ben. Ik stopte even, Matthias leek op wat schrammen na ongedeerd. Even verder wachtten Jim en Allessandro op ons. We reden in hoog tempo verder. Dit was voor mij geen normaal rondje op de MTB, ik probeer normaliter eerst 20 minuten warm te fietsen voordat ‘het gas erop kan. Ik wilde echter niet achterblijven dus ging ‘het gas’ er maar meteen op. De paden waarop we fietsten waren wisselend. Soms waren het oude karrensporen die in het regenseizoen diep waren uitgesleten. Op deze paden was het zaak niet in de geulen terecht te komen, dan zou je gegarandeerd onderuit gaan. Andere paden waren wel ooit van twee stroken beton voorzien waarop een auto zou moeten kunnen rijden. Inmiddels was dat beton echter vervallen tot een gatenkaas. Tot slot waren er ook single tracks, smalle paadjes waarop het heerlijk sturen is. Wel oppassen voor wortels en stenen maar dat is normaal op dat soort paden.

Na de eerste afdaling volgde vrijwel meteen de beklimming van de top van Doi Suthep. Jim beloofde meerdere klimmetjes voordat we boven waren waarvan de laatste klim gegarandeerd vijfenveertig minuten ging duren. Afhankelijk van onze techniek en conditie zouden we meer of minder moeten lopen naar de top. Het tempo lag nog steeds flink hoog en ik merkte dat ik een (te) hoge hartslag had om dit lang vol te houden. Voor sommige paden had ik echt te weinig techniek (en conditie) en na een dik uur moest ik sommige klimmetjes al lopen om boven te komen – op te kleine schoenen. Jim had niks te veel gezegd, de laatste klim naar de top was niet te doen. Zelfs lopend met de fiets aan de hand was het flink doorduwen om boven te komen. De St. Jansberg bij Nijmegen leek ineens inderdaad een heuvel en geen berg meer. Gelukkig werden we boven op de top beloond met een fantastisch uitzicht naar alle kanten. De mist was inmiddels grotendeels opgetrokken dus we konden ver weg kijken. Even snel wat foto’s maken, wat water drinken en verder.

GOPR0717_kleinGOPR0726_klein

We waren inmiddels zo’n twee uur onderweg en ik begon te voelen dat de anderen toch echt een stuk jonger en fitter waren dan ik. Ik begon me af te vragen wanneer de lunch zou zijn en hoe ver we eigenlijk inmiddels waren. Jim liet ons stoppen op een top van een heuvel zodat we in de verte een meer konden zien liggen. Dat meer bleek ons eindpunt voor vandaag te zijn, de toppen daarvoor moesten we nog even over. Wanneer we lunch zouden krijgen was niet duidelijk. Ik had voorafgaand aan de tocht wat vruchtensapjes, Snickers en koekjes gekocht om een eventuele hongerklop de kop in te drukken. Die voorraad ging er inmiddels rap doorheen. In de kilometers daarna vielen zowel Allessandro als Matthias meerdere keren. Allessandro gaf ook aan moe te zijn en reed af en toe in een diepe geul. Matthias had pech met een slechte fiets en verboog zijn derailleur tot twee keer toe. De laatste keer dat Allessandro viel raakte zijn derailleur onherstelbaar beschadigd. Gelukkig had Jim een reservederailleur bij zich zodat Allessandro in ieder geval verder kon. Jim informeerde ondertussen (met een Thaise glimlach) hoe vaak iedereen gevallen was. Toen ik daarop aangaf nog niet gevallen te zijn zei hij dat het nu dan toch echt mijn beurt was… Liever niet, zowel Allessandro als Mathias zaten inmiddels ondanks de beschermers redelijk onder de krassen en bulten.

Het laatste uur van de MTB tocht heb ik op mijn tandvlees uitgereden. Deze tocht was duidelijk een stap te ver. Zo’n tocht had ik nog nooit gereden en andere ervaringen in Oostenrijk, Duitsland of tijdens Groesbeeks Gruwelijkste konden hier niet tegen op. Gelukkig zagen we om half vier het meer tussen de bomen verschijnen. Eindelijk was het tijd voor lunch. In een aantal hutjes boven het water werd een heerlijk rijstgerecht geserveerd. Met de voetjes in het water keken we terug op een lange, zware maar ook mooie tocht.

GOPR0737_klein

De foto’s zijn gemaakt met de GoPro camera die ik voor deze reis heb mogen lenen van Richard (nogmaals bedankt!). Ik heb ook filmpjes gemaakt maar door de slechte paden word je als kijker redelijk zeeziek, de camera schudt flink heen en weer. Op het eind van de route stond ik te filmen hoe de anderen aan kwamen fietsen (ik was tijdens het repareren van de kapotte derailleur vooruit gefietst om de anderen niet teveel op te houden). Jim wilde in stijl eindigen door een zogenaamde ‘stoppie’ te doen: stoppen terwijl je op je voorwiel rijdt. Dat ging niet helemaal goed…

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!