Artikelindex

Brug over de Kwai
Zaterdag 19 januari 2013. Kanchanaburi, Thailand.

Vanmorgen hebben we de meiden (en onszelf) eens lekker uit laten slapen. In ons geval betekent dat: acht uur. Niet slecht. Na een lekker ontbijtje (boterhammen met chocoladepasta, wauw!) zijn we met een tuktuk naar de rivier de Kwai gegaan. Daar ligt – waarschijnlijk wel bekend – de brug die deel uitmaakt van een spoorlijn die in de Tweede Wereldoorlog door krijgsgevangenen onder Japans bewind in moordend tempo is gebouwd. Hierbij hebben zo’n 100.000 mensen het leven gelaten, onder wie vele Nederlanders. Dit historisch besef hebben we Tara en Mila nog maar even niet bijgebracht.

Van de brug zijn alleen de stukken aan de beide oevers nog origineel, het middenstuk is weggebombardeerd. We zijn er overheen gewandeld naar de andere kant, waar een gloednieuwe Chinese tempel stond. Deze hebben we kort bezocht, maar was eigenlijk niet veel bijzonders – doe mij maar een oude tempel.

Eenmaal aan de overkant zat er weinig anders op dan, je raadt het al, weer terug te lopen. Daarna geluncht in een enorme tourist trap genaamd ‘Floating Restaurant’, waar we onevenredig veel betaald hebben voor matig, lauwwarm eten. Wij kwamen tot de conclusie dat wij toch beter zouden moeten weten. Nog zo’n tourist trap, maar dan eentje waar we meer plezier aan hadden, was het vissen voeren dat je daar kon doen. Voor 10 baht (25 cent) een zakje visvoer gekocht – kniepers als we zijn laten we onze kinderen dan één zakje delen… en een lol dat ze hadden.

DSC01214DSC01192

Na nog geen week in Thailand tekent zich een duidelijk beeld af. Twee beelden, eigenlijk. En hoewel ze allebei geen nieuws zijn, verbaast het fenomeen ons toch.

Eén: Thai zijn ongelofelijk gek op kinderen. Vrijwel iedereen knipoogt, verlaagt een prijs, doet er iets extra’s bij ‘for the baby’, lacht, spreekt onze meiden aan. Enorm lief bedoeld.

Twee: onze blanke, lichtgelokte kinderen trekken de aandacht. Van die aandacht uit categorie één, maar dan een beetje gesupersized. Dus de Thai strelen, aaien, knijpen in de wangen, pakken hun handjes, friemelen aan hun haren en zetten ze op de foto. Ook allemaal enorm lief bedoeld overigens, maar hier hebben we wel een goed gesprekje over gehad met Tara en Mila. Zolang ze het leuk vinden is het prima, als ze niet (meer) willen zeggen ze ‘no!’. En daarbij zijn zij wat ons betreft ècht in de lead. Als een dame ‘nee’ zegt, bedoelt ze ook ‘nee’ – en daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen.

 

Erawan Watervallen
Zondag 20 januari 2013. Kanchanaburi, Thailand.

Na een dagje kalm aan doen was het vandaag weer tijd om iets te ondernemen. We zijn om half zeven opgestaan om met het openbaar vervoer naar de Erawan watervallen te gaan, zo’n zestig kilometer van Kanchanaburi. Het was even spannend of we op de juiste plek stonden voor de bus, of de bus wel op tijd zou zijn etc. maar om tien over acht zaten we prima geïnstalleerd in de bus die ons naar de watervallen ging brengen.

DSC01282_klein

Onderweg kijk je je ogen uit. Overal winkeltjes met eten, een heleboel steenhouwerijen (zal wel een groeve in de buurt zijn), mottige honden langs de kant van de weg. Volledig volgens Aziatische veiligheidsnormen stond de deur van de bus fijn wagenwijd open, dus toen Tara en Mila tijdens de rit lekker van plek gingen wisselen sloeg mijn hart even een slag over. Maar ach, thuisblijven is ook niet veilig; Mila heeft inmiddels een fikse bult op haar hoofd doordat ze van het bed af viel. Tsja.

Anyway, anderhalf uur later waren we op de plek van bestemming en wandelden we naar de watervallen. Deze bestaan uit zeven verschillende niveaus. Onze target vandaag: kijken tot hoe ver de meiden het nog leuk vinden. En dat gaat verbazingwekkend goed. Mila stapt vrijwel alles zelf weg, zolang we het maar ‘klimmen en klauteren’ noemen, en geen ‘lopen’. Bij het vierde bassin waagt Tara zich zelfs aan een zwempartij. Wat ze daarbij nog het engst vindt, zijn de vele vissen die in het heldere water rondzwemmen. Maar daar zet ze zich dapper overheen; ze laat zich door Edith in het water takelen en zwemt samen met een vriendelijke Thai het hele bassin over – en terug. Uit haar blik spreekt dat ze het een superprestatie van zichzelf vindt, en wij kunnen haar daar alleen maar gelijk in geven. Wauw!

DSC01339_kleinDSC01391_klein

Op de terugweg in de bus wordt de combi van het vele sjouwen, het zwemmen, de warmte en het vroege opstaan voor onze meiden net teveel om nog opgewekt wakker te blijven. Mila valt bij Maarten op schoot in slaap, Tara bij mij.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!