Voeten in het zand
Zondag 26 augustus 2012. Koh Chang, Thailand.

Een week lang relaxen op het strand. Dat is wat we willen op Koh Chang. We kennen het  eiland van eerdere bezoeken. Het voelt vertrouwd. Deze keer starten we aan de westkust. Niet op het populaire White Sand Beach, maar op het Klong Prao strand ernaast. Een keuze ingegeven door de aanwezigheid van Nederlandse Peter, een duikinstructeur die werkt voor Scandinavian Divers gevestigd op dit deel van het eiland.

Jente wil graag leren duiken. De bubble making course is geschikt voor negen jarigen. Helaas verloopt het contact met Peter per mail moeizaam en komt de afspraak niet van de grond. Als we de laatste dag van ons verblijf op het eiland met BB Divers gaan snorkelen, blijkt dat deze duikschool de cursus ook aanbiedt. De Belgische eigenaren spreken zelf Nederlands en hebben daarnaast nog Nederlandse instructeurs in dienst. Leuke lui waar we een heerlijke dag op zee mee beleven.

We hebben geluk met het weer. Er valt wel af een toe een bui maar vooral 's nachts. We strijken neer bij het Coconut Resort. Geen hutje op het strand, maar de kamer is oké, het zwembad voor de deur prima en de zee drie stappen verder. Internet tot op het strand, een ontbijtbuffet en dagelijkse schoonmaak. Alleen aan het strand kleeft een smetje. De plaag van de Zuidoost Aziatische stranden. Zandvlooien. Na een dag kastelen bouwen zijn de ruggen van de meiden overdekt met beten. Kleine vlekjes die vooral bij Imme in de dagen erna groeien tot jeukende bulten.

Hoewel de voorzieningen en het weer prima zijn missen we wel iets. Het is allemaal nogal  onpersoonlijk. We zijn hier wel heel erg toerist, tussen de toeristen. Na vier dagen besluiten we daarom toch het ons vertrouwde strand aan de andere kant van het eiland op te zoeken. Amber Sands blijkt helaas voor twee maanden gesloten, maar bij de Souk van Ed en Oh zijn we welkom. Het weerzien met Ed is hartelijk. Hij heeft in de afgelopen jaren een van zijn hutjes omgebouwd tot een familieverblijf, met airco en veel extra ruimte. Prachtig.

We zijn de enige gasten en ondanks het regenachtige weer aan deze kant van het eiland genieten we weer met volle teugen van de prachtige omgeving. De meiden zijn een dag zoet met het luchtbed dat we meegebracht hebben. De dag er op spelen ze in de stromende regen met de kano die ze van Ed mogen lenen.

Er lijkt weinig verandert in de vijf jaar dat we niet geweest zijn. Het massatoerisme heeft deze zijde van het eiland nog steeds niet bereikt. Toch blijkt er na drie dagen verblijf bij de Souk wel degelijk iets anders te zijn. De sfeer. We zien Ed en Oh en hun nu driejarig dochtertje Angie in de dagen dat we er zijn nauwelijks. Al de spannende beesten zijn verdwenen, de planken van een deel van het terras zijn verrot en het prettig eigenzinnige personeel van voorheen is vervangen door gedienstige Cambodjanen. Wel zijn de prijzen op de menukaart flink gestegen, de porties kleiner en het eten minder speciaal. We hopen dat het aan het regenseizoen ligt maar we missen de bijzonder warme, alternatieve sfeer van voorheen.

Bij Ed in de auto op de heen en terugweg horen we nog wel wat nieuwtjes. Ed heeft een uitnodiging gehad om in Duitsland mee te werken aan een populair kookprogramma op tv. Eigenlijk zou hij daar nu zijn, alleen hij krijgt z'n verblijfsvergunning niet rond. Afgelopen jaar heeft hij een tijd in een restaurant op Guernsey gewerkt. En ja hij mistte zijn dochtertje vreselijk in die tijd.

Na een week eten op het strand, ontbijten tegen lunchtijd, massages, bier en rode wijn drinken met uitzicht op zee, zonnen, snorkelen, boeken lezen en relaxen is het tijd om onze spullen weer te pakken voor de laatste etappe van deze reis. We maken nog een tussenstap in Bangkok waar we slapen in het Rambuttri House. Niet heel veel bijzonders maar prettig geprijsd en goed gelegen bij Khao San Road. Morgen vliegen we door naar Macao. Terug naar China.

Vervolg reis in China