Terug in Thailand
Dinsdag 14 augustus 2012. Chiang Rai, Thailand.

De bus naar Houay Xai in Laos, vertrekt stipt op tijd. Het is een oud beestje: door de vele gaten in de vloer kunnen we de weg onder ons voorbij zien glijden, de deuren kunnen niet dicht en bij het schakelen houden we ons hart vast. Maar we hebben geluk, de aankomst is volgens het boekje om half een 's middags. We scoren nog een laatste baguette aan de Laotiaanse kant en dan gaan we door de paspoortcontrole. De brug ontbreekt, dus om in Thailand te komen ben je aangewezen op longtailbootjes die je over de Mekong brengen. Dat vinden de meiden leuk.

Binnen vijf minuten staan we aan de andere kant en ook de grensformaliteiten aan Thaise zijde zijn binnen vijf minuten gepiept. Het aanbod dat we daar van een taxichauffeur krijgen is te aanlokkelijk om te laten schieten. Hij zet ons anderhalf uur later af voor de ingang van het Rimkok Resort Hotel, dat we de avond ervoor bij Agoda hebben geboekt.

Het resort ligt op een mooie plek aan de rivier en heeft, zoals we vernamen uit andere reisverslagen een prachtig zwembad en het ligt in een soort park. De hotelkamer die wij hebben geboekt is een beetje gedateerd, maar oké. Jammer is alleen dat de wifi er 's avonds niet meer blijkt te werken. Wellicht door de tropische plensbui die 's avonds losbreekt.

Mede door de Chinese censuur lopen we achter met het plaatsen van reisverslagen van andere gezinnen die we volgen. Het duurde even voor het patroon voor ons helder werd. Maar na drie weken China weten we nu dat we na iedere update zelf onze site tenminste 24 uur niet meer kunnen openen of nieuwe verhalen kunnen plaatsen. Heel lastig werken.

In het Rimkok maken we aansluiting (of eigenlijk juist niet) met weer een ander type westerse toerist. De groepsreiziger. In het zwembad spotten we een Franse, Spaanse en een Duitse groep. Er is ook een Nederlandse groep met wat oudere kinderen. Jente en Imme maken even contact. Waar komen jullie vandaan? Amsterdam? Cool! Wij uit Purmerend. Daar blijft het bij. Jente en Imme trekken in gezelschap van andere kinderen vooral naar elkaar toe en hebben het reuze naar hun zin in het zwembad en de aangrenzende speeltuin.

Wij voelen ons niet helemaal thuis in het Rimkok. Het hotel/resort is wel heel groot en de entertainment met live optredens in het restaurant en de lounge niet helemaal aan ons besteed. We ontwaren zo snel geen alternatieve winkeltjes of restaurantjes in de buurt zodat we 's avonds aangewezen zijn op de behoorlijk prijzige voorzieningen van het hotel. We doen dan maar mee aan het diner buffet. Niet helemaal ons ding maar Jente gaat helemaal los en wil van alles uitproberen. Wat ons betreft is het Rimkok niet een echte aanrader voor overnachten dus, al blijft Rachels tip om er voor een lunch en een zwempartij naar toe te gaan, wat ons betreft zeker van kracht.

De rit van Luang Namtha naar Thaton in een dag leek ons op voorhand te pittig, vandaar onze overnachting in Chiang Rai. Achteraf gezien had het waarschijnlijk prima gekund. Wij reserveren het laatste stuk van de rit voor morgen, zodat we ook niet bekaf in het Old Tree's House van Paulo en Nid zullen arriveren.

Lief-Beth
Vrijdag 17 augustus 2012. Thaton, Thailand.

Wat is het geweldig om Liesbeth weer te zien. De dag van aankomst kunnen we haar om  drie uur in de middag al bellen. We spreken af bij Sunshine House, het eettentje waar we de vorige keer heerlijk hebben gegeten. Ze ziet er fantastisch uit. Stralend, bruin en zoals ik haar ken vrolijk en optimistisch. Imme benadert haar schoorvoetend, Jente gaat gelijk voor de volledige hug. Die weet nog precies van het barbieboek dat ze de vorige keer van Liesbeth kreeg.

Op de binnenweg van Chiang Rai naar Thaton kun je op de korte rechte stukken best een snelheid van 140 kilometer per uur halen. Geeft niet dat je dan in de bebouwde kom zit. Dat lijkt althans de taxichauffeur die we voor dit traject hebben gecharterd te vinden. Wij staan doodsangsten uit, maar gelukkig niet te lang. In anderhalf uur tijd staan we, opnieuw naar ruim drie jaar, voor de deur van The Old Tree's House.

We worden welkom geheten door Nid die ons niet meer lijkt te herkennen. Paulo zien we 's avonds en hij weet zeker wel wie we zijn. Paulo en Liesbeth zijn geen dikke vrienden maar als farang onder elkaar hebben ze wel iets gemeenschappelijks. Ondanks de drukte in zijn guesthouse kunnen we wel weer een beroep doen op Paulo voor transport. Want dat is toch best lastig te regelen in Thaton.

Imme en Jente willen 'oma' Liesbeth dolgraag zien, maar komen maar moeilijk los van de inrichting van hun eerste eigen woning, deze vakantie. We hebben de twee connecting rooms van het nieuwste huis van Paulo en Nid even daarvoor betrokken en de meiden zijn dolenthousiast. Hun deel van het huisje heeft net als de onze een eigen douche, toilet, televisie en koelkast. Een echt eigen huisje voor de meiden.

's Avonds lopen ze beide rond op de veel te grote sloffen die ze in 'hun' huis hebben gevonden. Wij mogen af en toe komen kijken maar verder zijn we niet gewenst in het huis waar ze zelfstandig als de grote mensen dingen doen als douchen, tv kijken, bed opmaken en drankjes uit de koelkast pakken. Heerlijk om ze zo bezig te zien.

Onze grote wens, nog een keer langs gaan bij de apenopvang van de Australische Susan, brengen we de volgende dag in praktijk. Paulo heeft tijd en brengt ons. Het schattige baby aapje van de vorige keer is inmiddels uitgegroeid tot een volwassen exemplaar. Hij weet feilloos de weg naar Paulo's schouder te vinden en graait naar z'n bril. Even daarvoor zijn we al de zwarte gibbon, die ons voortdurend laat schrikken gepasseerd.

We komen merkbaar ongelegen. Suzan en haar Japanse vriend zijn druk, want  hun 'employees' zijn ziek en ze staan er vandaag alleen voor. Onze meiden voelen aan dat we hier niet bij een 'gewone' dierentuin zijn. Paulo's aap blijft ons volgen. Met z'n pak en beet dertig kilo is hij niet meer het schattige babyaapje van weleer. Klaas rode shirt, Jente 's rood met wit geblokte jurkje maar vooral Els knalroze tas boeien hem bijzonder. Met een welgemikte graai gaat hij er vandoor met die laatste. Boven op de kooi smijt hij eerst de baby doekjes naar beneden. Daarna valt hij aan op het waterflesje.

Onze meiden vinden het inmiddels eng. En eerlijk gezegd voelen wij ons ook niet echt meer op ons gemak.  Rustig blijven bewegen zegt Suzan, maar onze angst is inmiddels voelbaar voor de apen. We merken dat ook de gekooide exemplaren onrustig worden en aanvallend hun lange poten door de rasters steken.

Onze roze tas met daarin niks van waarde wordt door Suzan uiteindelijk geruild voor pinda's en bananen. Daarna is de jurk van Jente aan de beurt. Het is de hoogste tijd om te gaan, merken we. We komen er zonder verdere kleerscheuren van af. Maar Jente laat wel met enige verontwaardiging de lichte nagelsporen op haar been zien.

Voor de volgende dag regelt Liesbeth een songthaew die ons naar de Fang Hotsprings brengt, zo'n dertig kilometer verderop. Het National Park is een uitgebreid gebied waar je lange wandelingen kan maken. In een klein stukje ervan loop je tussen het borrelende water en de zwaveldampen naar een heuse spuitende geiser, die iedere 25 minuten zichzelf ontlaad. We zien al bij binnenkomst de rookpluimen hangen. In de aanloop horen we toenemend gerommel en dan plots de ontlading. Een paar minuten lang schiet de geiser het water/waterdamp zo'n twintig meter de lucht in. Wat een indrukwekkend spektakel.

Uiteraard proberen we ook de warmwaterbaden uit. Voor een klein extra bedrag kun je kiezen uit een privé dan wel publiek bad, waarbij de mannen en vrouwen gescheiden worden. Wij gaan publiek met z'n allen in het dameszwavelbad. Dat kan mooi want er is verder geen andere bezoeker in het park te bekennen. Jammer alleen dat de aangrenzende sauna's niet in bedrijf zijn. We stinken wel een beetje als we klaar zijn vindt Imme. Bij thuiskomst ligt zij als eerste in het zwembad om die eierenlucht van haar lijf te spoelen.

Een picknickplek om het mandje met lekkernijen te verorberen die Liesbeth voor ons heeft klaargemaakt vinden we niet een, twee, drie. Het gras is nat, de stenen zijn heet en overal zijn rode mieren.  Op het bruggetje over de vijver zien we plots een slang. Klein, fel groen en absoluut niet schuw. Els durft te passeren maar Klaas en de meiden maken liever een ommetje. Ook op de weg zien we later dode en levende exemplaren. Regentijd, slangentijd.

Voor Jente moet het hoogtepunt van ons verblijf in Thaton nog komen: logeren bij 'oma' Liesbeth. We zijn de afgelopen dagen veel in Liesbeth's huis geweest. De poezen, de visjes, de citroenbomen. Jente heeft het zich eigen gemaakt en voelt zich bij Liesbeth, in Liesbeth's huis zichtbaar op haar gemak. Wij hebben lekker bijgepraat. Imme concludeert dat er een letter vekeerd staat in haar naam. Het moet niet Liesbeth maar Liefbeth zijn. Heerlijk zo'n dappere vriendin in de vreemde.

Met Imme arriveren we tegelijkertijd met Nid in The Old Tree's House. Zelf is ze met haar dochtertje Ploy in het ziekenhuis van Chiang Mai geweest. De prothese heeft voldoende geholpen, zodat de gevreesde operatie uit kan blijven. Op naar het volgende program voor hun kind met spina bifida. Mooi hoe gelukkig ze ogen, met een zwaar programma voor hun dochter voor de boeg.

Morgen vliegen we naar Bangkok. We hebben net bij de Aspen Suites een kamer geboekt. En daarna door naar Koh Chang. Strand... Daar hebben we zin in.

Vluchtige ontmoeting
Zaterdag 18 augustus 2012. Bangkok, Thailand.

'Ben jij Klaas?' Ik sta voor het damestoilet op het vliegveld van Chiang Rai te wachten op de meiden. Jawel, daar staat Jan. Even verderop de rest van de familie, allen in blauwe shirtjes gekleed. Reuze herkenbaar. De familie van Hes-Hutten, wiens reisverhaal we op onze site volgen en die we kennen als trouwe bezoekers van de vrmk dagen. We hebben dezelfde vlucht naar Bangkok met Air Asia geboekt en blijken zelfs op de rij voor hen in het vliegtuig te zitten. Wel hebben wij met z'n vieren drie keer zoveel voor de vlucht betaald als zij met z'n zessen. Grr. Susan is de betere planner, dat hadden we op ons forum al eerder gemerkt.

Maar wat is het leuk om elkaar, al is het maar even, tegen te komen. Jente en Imme hebben binnen de kortste tijd al reuze lol met Fardau en Silke. Jesse en Folert, de grote jongens stoeien vooral met elkaar en wij hebben op het vliegveld en tijdens de vlucht even de kans om bij te praten met Susan en Jan. Veel te kort natuurlijk want het afscheid is al weer op het vliegveld van Bangkok. Daar worden zij opgewacht. Ze gaan vandaag gelijk door met de nachttrein naar Zuid Thailand. Wat een geoliede reisfamilie! Mooi om in de praktijk te zien dat je ook met vier kinderen ontspannen kan rondreizen. Maar zij hebben natuurlijk als team ook al veel geoefend. Alleen al die bagage Susan...

Wij blijven een nachtje en komen in de stromende regen om vijf uur aan bij de Aspen Suites. Het plenst zo hard dat we ons aanvankelijke plan om nog naar het busstation te gaan om kaartjes voor de bus naar Koh Chang te kopen, laten varen. We starten morgen vroeg en zien wel hoe laat we uiteindelijk op Koh Chang zullen zijn.

Het afscheid van Liesbeth in Thaton is warm. Ze zou in eerste instantie met ons mee naar het vliegveld. Alleen is een van haar poezen 's nachts ziek geworden. In overleg met Jente, die daar de nacht heeft doorgebracht, besluit ze toch dezelfde dag naar de dierenarts te gaan. Ze zwaait ons uit vanaf het terras van het eettentje waar we elkaar drie dagen ervoor hebben ontmoet.

Jente is tijdens de rit naar het vliegveld een beetje stil en lijkt voortdurend weg te dromen. Tot we in het hotel in Bangkok weer een internetverbinding hebben. Dan wil ze gelijk weten of Liesbeth, zoals beloofd, al heeft gemaild over het dierenarts bezoek. En ja hoor de poes knapt na de start van een voorgeschreven anti bionica kuurtje alweer wat op.

De Aspen Suites zijn comfortabel. Lekker de ruimte. Van het keukenblokje maken we geen gebruik, maar het geeft het geheel net een ietwat huiselijker sfeer. We hebben de Aspen Suites vooral gekozen vanwege de ligging vlak bij de skytrain. Als we door de stromende regen toch nog een blokje rondlopen op zoek naar een eettentje begrijpen we dat voor veel bezoekers de ligging niet de voornaamste attractie is. Veel schaars geklede meiden en ladyboys hangen over de balustrades van de talrijke cafe's. Bij Annie's Massage kan je de best soapy massage van Thailand krijgen... Tsja. Zoals Marcella al eerder over deze wijk schreef: 'een luxe, kosmopolitische wijk – met leuke en minder leuke kanten'

We hebben nog twee weken vakantie. De komende week gaan we voor de echte relaxmodus. Chillen op Koh Chang. Met de voeten in het zand. Ja!

Voeten in het zand
Zondag 26 augustus 2012. Koh Chang, Thailand.

Een week lang relaxen op het strand. Dat is wat we willen op Koh Chang. We kennen het  eiland van eerdere bezoeken. Het voelt vertrouwd. Deze keer starten we aan de westkust. Niet op het populaire White Sand Beach, maar op het Klong Prao strand ernaast. Een keuze ingegeven door de aanwezigheid van Nederlandse Peter, een duikinstructeur die werkt voor Scandinavian Divers gevestigd op dit deel van het eiland.

Jente wil graag leren duiken. De bubble making course is geschikt voor negen jarigen. Helaas verloopt het contact met Peter per mail moeizaam en komt de afspraak niet van de grond. Als we de laatste dag van ons verblijf op het eiland met BB Divers gaan snorkelen, blijkt dat deze duikschool de cursus ook aanbiedt. De Belgische eigenaren spreken zelf Nederlands en hebben daarnaast nog Nederlandse instructeurs in dienst. Leuke lui waar we een heerlijke dag op zee mee beleven.

We hebben geluk met het weer. Er valt wel af een toe een bui maar vooral 's nachts. We strijken neer bij het Coconut Resort. Geen hutje op het strand, maar de kamer is oké, het zwembad voor de deur prima en de zee drie stappen verder. Internet tot op het strand, een ontbijtbuffet en dagelijkse schoonmaak. Alleen aan het strand kleeft een smetje. De plaag van de Zuidoost Aziatische stranden. Zandvlooien. Na een dag kastelen bouwen zijn de ruggen van de meiden overdekt met beten. Kleine vlekjes die vooral bij Imme in de dagen erna groeien tot jeukende bulten.

Hoewel de voorzieningen en het weer prima zijn missen we wel iets. Het is allemaal nogal  onpersoonlijk. We zijn hier wel heel erg toerist, tussen de toeristen. Na vier dagen besluiten we daarom toch het ons vertrouwde strand aan de andere kant van het eiland op te zoeken. Amber Sands blijkt helaas voor twee maanden gesloten, maar bij de Souk van Ed en Oh zijn we welkom. Het weerzien met Ed is hartelijk. Hij heeft in de afgelopen jaren een van zijn hutjes omgebouwd tot een familieverblijf, met airco en veel extra ruimte. Prachtig.

We zijn de enige gasten en ondanks het regenachtige weer aan deze kant van het eiland genieten we weer met volle teugen van de prachtige omgeving. De meiden zijn een dag zoet met het luchtbed dat we meegebracht hebben. De dag er op spelen ze in de stromende regen met de kano die ze van Ed mogen lenen.

Er lijkt weinig verandert in de vijf jaar dat we niet geweest zijn. Het massatoerisme heeft deze zijde van het eiland nog steeds niet bereikt. Toch blijkt er na drie dagen verblijf bij de Souk wel degelijk iets anders te zijn. De sfeer. We zien Ed en Oh en hun nu driejarig dochtertje Angie in de dagen dat we er zijn nauwelijks. Al de spannende beesten zijn verdwenen, de planken van een deel van het terras zijn verrot en het prettig eigenzinnige personeel van voorheen is vervangen door gedienstige Cambodjanen. Wel zijn de prijzen op de menukaart flink gestegen, de porties kleiner en het eten minder speciaal. We hopen dat het aan het regenseizoen ligt maar we missen de bijzonder warme, alternatieve sfeer van voorheen.

Bij Ed in de auto op de heen en terugweg horen we nog wel wat nieuwtjes. Ed heeft een uitnodiging gehad om in Duitsland mee te werken aan een populair kookprogramma op tv. Eigenlijk zou hij daar nu zijn, alleen hij krijgt z'n verblijfsvergunning niet rond. Afgelopen jaar heeft hij een tijd in een restaurant op Guernsey gewerkt. En ja hij mistte zijn dochtertje vreselijk in die tijd.

Na een week eten op het strand, ontbijten tegen lunchtijd, massages, bier en rode wijn drinken met uitzicht op zee, zonnen, snorkelen, boeken lezen en relaxen is het tijd om onze spullen weer te pakken voor de laatste etappe van deze reis. We maken nog een tussenstap in Bangkok waar we slapen in het Rambuttri House. Niet heel veel bijzonders maar prettig geprijsd en goed gelegen bij Khao San Road. Morgen vliegen we door naar Macao. Terug naar China.

Vervolg reis in China