Kidzanai
Dinsdag 23 april 2013. Bangkok, Thailand.

Het is zeer vroeg en we leggen de kindjes al slapend in de taxi. Ons vliegtuig is op tijd, we verlaten Manila zonder problemen, en we landen om tien uur 's ochtends in Bangkok. Hier is het allemaal begonnen, en het voelt weer raar om hier nu terug te komen.

We haasten ons naar de taxi, ondertussen met heel wat 'ervaringsbagage'. We passeren de stand voor de taxi, en Mohamed vraagt langs zijn neus weg hoeveel het 'ongeveer' is tot in het centrum. 450 Baht volgens de vrouw, en we stappen in een geelgroene taxi. We merken meteen dat de chauffeur zijn meter niet heeft aangezet, en dus na 500 meter maken we hem er attent op. 'No, no, 450 Baht', ja man, niet met ons. Vriendelijk manen we hem aan om toch maar de meter aan te zetten, en hij wordt echt woest. Je ziet de stoom bijna uit zijn oren komen! We verwachten ons aan een enorme toer in Bangkok, maar aangekomen aan Khao San Road moeten we 350 Bath betalen. Alleen weigert hij ons tot voor het hotel te rijden, en stopt aan het einde van de straat. Ik wil nog even in discussie gaan, maar hij lijkt het allemaal niet te 'verstaan': 'Oút', wow, wat is er gebeurd met die lieve Thai? We haasten ons uit de taxi, en zodoende vergeten we Ilyan zijn kostbare olifantenzakje, met al zijn rekwisieten. Waar we zo fier op waren, dat hij ze na zes maanden nog had! Eén duploblokje, zijn ondertussen helemaal ingedeukte ambulance, zijn vliegtuig... Hij had er minder last van dan wij, maar toch, echt jammer!

We lopen te voet richting Rambuttri Village Inn, waar het zoals altijd een drukte van jewelste is. Ook hier lijken de receptionistes veel minder vriendelijk dan in het begin, heel gestresst. Als we een kamer vragen, dichter bij het zwembad, verdwijnt de lach helemaal. Op de kamer mag blijkbaar maar één kind gratis, en ons argument dat Ilyan op de grond slaapt pakt niet. We moeten bijbetalen. Zes maanden reizen we nu, en dit hebben we nog maar zelden meegemaakt (eerlijk, het staat wel op hun website). Heel raar, maar dat is natuurlijk toeval, slechte dag, en wij zijn ook serieus vermoeid. De Thai die we de volgende dagen tegenkomen zijn weer het volledige tegenovergestelde. De kindjes lijken zich niets te herinneren van het hotel, zelfs Jenna niet. Haar frank valt pas op het moment dat ze het zwembad ziet. Er is veel meer volk aanwezig, maar onze kinderen kan het niet schelen: ze springen en duikelen in het zwembad en we krijgen ze er maar met moeite uit. De rest van de namiddag kruipen we terug in ons bed, want de vermoeidheid slaat hard toe. 's Avonds wandelen we wat door de straatjes van Bangkok en eten nog eens Indisch, dat was lang geleden!

De volgende ochtend gaan we op zoek naar een speeltuin. We hebben geen Lonely Planet meer, en dat voelt toch wel lichtelijk verloren aan. Vooral voor welk transport te nemen zitten we lichtelijk vast. Zo zie je maar, Lonely Planet heeft nadelen, maar zeker ook voordelen. We zoeken een aantal dingen op op het internet, er is een park dat wel leuk lijkt te zijn voor de kinderen. Maar het is het vriendelijke meisje van het cafeetje waar we ons ontbijt nemen die ons goed op weg zet: eerst de boot nemen, daarna de skytrain, en eventueel nog de metro.

We varen een heel groot stuk van de rivier af, en na een kort ritje komen we aan het park, maar veel speeltuin zien we niet meteen. Aan de hand van een kaart trekken we naar een ander park, waar een 'discoverymuseum' zou zijn... Niet dus, grr. Zonder reisboek ben je toch echt wel nergens. We beslissen het ons dan maar gemakkelijk te maken en trekken naar Siam Square. De ene naast de andere shoppingmall. Ik had ergens gelezen dat er een vrij nieuw pretpark is, ergens op de zevende verdieping. Kidzanai, een kinderstad, waar de kinderen allemaal beroepen kunnen uittesten, en daarmee geld verdienen om dan iets te kunnen kopen. Zéér commercieel getint, elk beroep wordt uitgebeeld door een bedrijf natuurlijk, maar qua concept wel zeer leuk. Je loopt echt door een stad op kindermaat, met overal straten en pleintjes. Je hebt de brandweer, ziekenhuis, tandarts, garage... noem maar op! Jenna rijdt mee met de brandweerwagen, ambulance, onderzoekt een patiënt, is tandarts, sushichef, is piloot. Ze vindt het geweldig. Ze begrijpt er de botten van, want telkens krijgen de kinderen eerst een hele uitleg maar het kan haar niet deren. Wij kijken er echt verbaasd naar, hoe gemakkelijk ze overal mee naar toe gaat, want ouders mogen niet mee binnen.

Ilyan houdt zich de hele tijd bezig in de kleuterhoek: een keuken, en ja, het manneke is er helemaal weg van! Wij sjokken er achteraan, maar het is wel leuk om te zien hoe de kids genieten. De entree is wel zeer prijzig, zelfs naar onze normen. Het is duidelijk dat er hier een selectief publiek naar toe komt.

Met Jenna's verdiende geld gaan we naar de 'winkel', maar we blijken niet genoeg verdiend te hebben om nog maar een 'prulleke' te kopen. Tja dat is het commerciële aspect natuurlijk. De verkoper zegt vriendelijk: 'oh, maar jullie kunnen ook in Dubai naar Kidzania gaan en meer verdienen'. Ja dank u, maar daar komen we nu echt niet zo vaak. Dan nemen we het geld maar mee om thuis winkeltje te spelen, ook leuk! We dachten nog naar Under Water World te gaan, maar we zijn zolang in Kidzania gebleven dat daar geen tijd meer voor is. Het is zeker wel een aanrader voor kinderen!

Dan de weg terug, en dat blijkt echt toch wel een dik uurtje reizen te zijn. Ons plan om morgen hier terug te komen laten we maar varen, want 's avonds vertrekken we weer richting België.