Artikelindex

Loslaten en tot rust komen
Maandag 12 november 2012. Chiangrai, Thailand.

Bamboonest... Via verrereizenmetkinderen.nl waren we op dit guesthouse gevallen, en het leek een prachtig iets, 25 kilometer van Chiangrai, in de bergen, waar je volledig tot rust kan komen. Drie nachten geboekt dus, aangezien Chiangrai ons niet echt een meerwaarde leek. We gingen ervan uit dat we met een dagje Chiangrai genoeg zouden hebben, als we de auto terug moesten binnen doen.

's Ochtends mailde ik vlug Nok nog eens met de vraag hoe we het makkelijkst tot bij hen konden geraken, en ik kreeg een vaag mailtje terug dat we naar de Liam hot springs of Pha Sert moesten vragen. We konden ook wachten tot 16.00 uur, want dan zou zij in de stad zijn om mensen op te pikken. Ervan uitgaande dat ik goed kan kaartlezen en dat deze plekken wel zouden aangegeven staan besloten we het erop te wagen en zelf te rijden. Eerste probleem was dat deze plekken nergens aangeduid stonden op de kaart. Bij aankomst in Chiangrai dus op goed geluk gereden, want ik wist dat we naar het westen moesten. Maar nergens stond aangegeven waar deze bronnen of plaats was, noch een pijl voor Bamboonest. Navraag bij de lokale mensen was moeilijk gezien de taalbarrière en niemand wist gewoon waarover we het hadden!

Uiteindelijk toch op de juiste weg geraakt (Jawel, met handen en tanden vragend!) en begonnen aan de 25 kilometer de bergen in. Aan de hot springs stond Nok ons op te wachten met haar jeep, en ze gaf aan dat we haar gewoon moesten volgen. Zonder ook maar enige nattigheid te voelen gingen we op pad tot we plots voor een volledig weggespoelde weg stonden (de ijzeren pinnen staken eruit!). Nok al door, dus wij ook in slakkengangetje erover, daarna een helling van ongeveer 40% denk ik die we met veel moeite opgeraakten. Daarnaast grote kuilen en modder. Tot we over een brug aan een riviertje kwamen en daarachter een helling van meer dan 50%. We hebben het geprobeerd, en daar stonden we plots stil. Op de helling. We konden geen kant meer uit. Aan één kant de berg, aan de andere kant de rivier! Elke beweging die Mo maakte deed de auto wegglijden... Heel voorzichtig, centimeter per centimeter zijn we terug achterwaarts naar beneden gerold, en het brugje was -gelukkig- net groot genoeg om in acht keer te draaien. Ondertussen was Nok ook weer terug met haar jeep en gaven we beiden aan dat dit echt niet ging, dat we terug zouden keren naar het begin van de weg om de auto te parkeren, al was het nog maar vijfhonderd meter tot Bamboonest volgens haar. Dit was toch een grote inschattingsfout van haar, met een gewone auto geraak je die berg echt niet op (en diegenen die het wel doen, chapeau!), met een 4x4 is het al limiet! Want dat hadden we snel door toen we goed en wel in haar jeep zaten, dit was nog maar het begin! Gelukkig dat wij rechtsomkeer gemaakt hebben. In het dorp, waar diegenen die wel boven geraken (blijkbaar zijn er wel, al moet dat toch met een jeep zijn geweest!) hun auto zetten, heb je een helling van minstens 60%,. Ongelooflijk dat je daar op geraakt! Eenmaal daarop komt het spannendste stukje, over een modderweg tegen de berg gedrukt, met aan de andere kant een mooie afgrond. Na een grondige regenbui is het zo glad met al die geulen, kuilen en plassen dat de jeeps regelmatig gewoon wegglijden. Ik zou zeggen te vergelijken met de dodenweg in Bolivia, maar gelukkig veel minder lang!

Wij waren die avond danig over onze toeren, grotendeels omdat Nok ons niet had gewaarschuwd voor de weg, zodat we gewoon meteen met haar hadden kunnen meerijden. De kinderen hadden ook al de hele weg liggen krijsen en ruziemaken. Ilyan was gelukkig in slaap gevallen onderweg, maar die avond was wat ons betrof de laatste. We kwamen toe rond 15.00 uur, Nok moest meteen weer weg en dus konden we niet eten, enkel avondeten. De kinderen huilden om eten, dus die hebben we de hele namiddag nootjes en bananen gevoederd. Ik zag echt de schoonheid rondom ons niet op dat moment. Onze bungalow lag helemaal beneden, 120 treden! Ja, ik heb ze uit colère echt geteld, geen lachertje als je slecht gezind bent. Daarnaast ligt het geheel op een berg, en is er dus aan alle kanten een ‘afgrond’ die naderhand zeer goed meevalt, maar die namiddag hielden we de kids angstvallig in het oog!

Gelukkig hebben we er toch nog een nachtje over geslapen, en 's ochtends voelden we ons alweer stukken beter. Omdat we de laatste bungalow hadden, lagen er voor ons enkel rijstvelden en de bergen, die al stomend tot leven kwamen onder de opkomende zon. En dat allemaal vanuit de hangmat, schitterend! Goed ontbeten, en Jenna was al meteen dikke vriendjes met de twee honden en vier katten, haar tijd kon niet meer stuk. Dan toch maar beslist alles los te laten en te blijven, en daar hebben we geen spijt van gehad.

bamboonest

Die dag moesten we dus toch terug naar beneden om onze auto terug binnen te doen en dan konden we toch met de kids even gaan zwemmen om stoom af te laten. Deze keer was het Noy die ons bracht in zijn klein aftandse, maar toch nog goed functionerende jeep. Noy is een klein, spits, vinnig mannetje met duidelijke tekenen van hyperactiviteit. Hij blijft geen seconde stil zitten, springt continu op en neer, en gaf zelf meteen aan dat de kinderen best uit de buurt bleven als hij een mes vast had, want hij was nogal onhandig. Maar hij was een echte kindervriend. Ilyan was helemaal zot van hem op het einde, nu nog praat hij steeds over Noy, Noy, noy!

Op het moment dat we moesten vertrekken voor onze auto weg te doen begon het heel hard te regenen, een echte tropische regenbui. Mohamed zat beneden in ons hutteke, wij boven in de ‘eetkamer’, waar het door het strooien dak stilletjes begon binnen te regenen. Maar Noy prutste wat met de strooien balen en opgelost!

Na de regenbui bracht hij ons dus terug naar onze auto, door een echte modderpoel, glibberige wegen, dat was toch even hart vasthouden! Aangekomen aan de auto stapten we over, en op onze vraag hoe we het gemakkelijkst op de luchthaven geraakte zei hij heel simpel: altijd rechtdoor. Vrij gemakkelijk (maar een keer moeten vragen) vonden we het vliegveld, en wie zien we buiten komen bij onze aankomst? Noy! Ongelooflijk, hij had ons evengoed kunnen meepakken, maar ondertussen hebben we alles losgelaten en lachen er eens goed mee.

In Chiang rai meteen naar een chic hotel, voor 60 baht mochten we daar zwemmen, en de kinderen vonden het geweldig. Jenna zwemt ondertussen zonder problemen naar de overkant, ze haalt adem, best indrukwekkend om te zien hoe snel ze vooruitgaat. Ilyan probeert haar na te doen, en als hij ‘zwemt’ steekt hij zijn kopje onder water. Zeer grappig.

We hadden afgesproken met Nok om ons te komen halen rond 16.30 uur, en wie draait er de parking op om 16.29 uur? Noy! We waren een beetje bang dat er weer een miscommunicatie zou zijn. Weer een dik uur naar boven, het was al donker en dat maakte de weg nog extra spannend!

De rest van de avond doorgebracht met gaslampjes, want door de regen was volgens Nok het zonnepaneel niet voldoende herladen en dus geen elektriciteit. Back to basics, maar zo lukt het ook! Met ons hoofdlampje terug de 120 treden naar beneden, in het pikkedonker, en eenmaal in ons hutje, meteen in slaap gevallen! 's Nachts hoorden we plots geluiden op het dak, als een dier dat heen en weer liep, en zo stoer als we zijn, niet durven gaan kijken. Waarschijnlijk een kat, maar in onze verbeelding was het wel ietsje groter.

De volgende dag had Noy voor ons een kleine tour in elkaar gestoken. Met de kinderen is een echte trekking niet te doen, maar wij wilden graag naar het dorpje beneden om even rond te kijken en kennis te maken. Te voet via de modderweg, en al bij al leek die nog wel mee te vallen, het lijkt indrukwekkender vanuit de Jeep!

Wij hebben ervoor gekozen om in Chiang Mai of Pai niet naar een Karen dorp te gaan (langnekvrouwen), omdat we een beetje opzagen tegen het ‘kudde en zoo-effect’. Het zijn nagemaakte dorpen waar de Karen tijdelijk verblijven om hun cultuur te tonen aan de toeristen, dagelijks passeren er dan ook massaal veel toeristen. Het is natuurlijk altijd dubbel, die mensen leven nu van het toerisme vermoedelijk, maar in het echt leven de meesten natuurlijk niet meer zo, en al zeker niet dagelijks in hun traditionele klederdracht. Aan de andere kant ben ik me er ook goed van bewust dat het dorpje dat wij bezocht hebben nog vrij authentiek is. Nu, maar dat wij als toerist daar niet veel goeds aan doen door ‘te passeren’. Je doorbreekt op die manier een natuurlijke gang van zaken, en vermoedelijk zal er binnen een paar jaar ook wel van alles verkocht worden aan de toerist. Gelukkig was dat nu nog niet het geval.

Het was net ‘speeltijd’ toen we toekwamen. De twintig kindjes, van een tot acht jaar ofzo, zwermden meteen uit over het ‘pleintje’, waar rond alle huisjes in bamboe en stro gebouwd waren, alles op palen. Het is wel grappig om te zien hoe onze kindjes van zéér verlegen langzaam maar zeker omschakelden naar toch contact zoekend, vooral via het fietsje dat daar zo mooi niks stond te doen. De Lahu kindjes daarentegen vonden onze kindjes zeer interessant. De stoersten kwamen vlug een duwtje of een aaitje geven, de anderen staarden iets meer verlegen naar die ‘rare’ wezentjes. Wie bekijkt wie? We mochten gaan eten in één van de hutjes, en ze koken er binnen op een houtvuur, met als gevolg dat er een heel dikke rook binnen hing. Iedereen kwam ons dan ook bekijken en lachen en wuiven, ze vonden ons best grappig leek het wel! Ik vond het een leuke ervaring, vooral omdat het zo eenvoudig was, de kinderen maakten een brug, en zo kom je echt makkelijker in contact met de mensen.

Na het eten toch vertrokken voor een wandeling. Uiteindelijk hebben we heel de weg tot de befaamde hotsprings afgelopen, toch een dikke drie kilometer (mét alle hellingen, hierboven beschreven). De kids hebben hun best gedaan! Noy had dan ook voor elk speciaal een bamboestok klaargemaakt, en daar waren ze superfier op. In de hotsprings hadden we natuurlijk geen badpak bij, dus dan maar eitjes gekookt. Elk hun mandje en koken maar. Achteraf bleken ze nog niet helemaal gaar en moest Noy ze toch nog even bijkoken, maar het was een leuke ervaring voor de kinderen! Terug in Bamboonest vooral genoten van het uitzicht, de kinderen van de dieren, het tot rust komen is uiteindelijk toch meer dan goed gelukt!.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!