Ik moet geen snoepjes verkopen
Donderdag 1 november 2012. Ayutthaya, Thailand.

We wachten in ons hotel, kamerloos, op de trein naar Chiang Mai. Het is niet eenvoudig om de kids bezig te houden in die paar dode uren. Gelukkig loopt er hier een Chiwawa rond waar ze zot van zijn, dat scheelt! Daarjuist enkele uurtjes naar een mega mall geweest, een enorm shoppingcenter. Neem Wijnegem en city 2 samen en dan ben je er nog niet denk ik. Na een uur zoeken hebben we een kleine binnenspeeltuin gevonden waar de kids zich enorm uitgeleefd hebben. We zijn hier eigenlijk nog nergens een gewone speeltuin tegengekomen!. Niets speciaals aan zo een Mall, behalve de airco, en de roltrappen voor de kinderen. Op en af en het is gratis ;-). Voor het eerst in hun leven hebben ze ook eens op van die machientjes mogen zitten, waar je geld in steekt, mét geld! Alles om de tijd wat te verdrijven... al bij al waren we 5,00 euro kwijt voor de twee.

Maar terug naar de reis... Eergisteren zijn we aangekomen in Ayutthaya vanuit Kanchanaburi. De laatste dagen in Kanchanaburi hebben we dus eerst rustig aangedaan, gezien de koorts van Ilyan, hetgeen uiteindelijk Roseola Infantum (zesde ziekte) bleek te zijn, een banale kinderziekte meegebracht uit België. Het manneke stond dus na drie dagen volledig onder de rode uitslag, en daardoor had hij dus alleen nog maar meer bekijks! Maar niks ergs dus. Aangezien de eigenaars van het resort wel ongerust waren in verband met de koorts, hadden ze al enkele andere toeristen opgetrommeld die dokter waren... Mohamed durfde dus niet zeggen dat ik ook dokter ben. Was wel keilief: twee Italiaanse gasten, net afgestudeerd. Het lijkt alsof heel reizend Europa hier arts is, we botsen continu op dit beroep.

Uiteindelijk zijn we, speciaal voor Jenna, olifant gaan rijden, en we mochten ze ook wassen in de rivier. Eerst een grote tour, en zelfs Illy zat ermee op, allemaal op één oma-olifant, luidkeels meezingend! We waren echt helemaal alleen, en als kers op de taart mochten we mee in het water... Eerst Jenna (en achteraf gezien hebben we het ‘risico’ wat verkeerd ingeschat met die stroming. Levensgevaarlijk, maar wel spectaculair en geweldig!) en daarna wij. Ilyan vond dat maar niks...

De volgende dag hebben we de uitgestelde tour dan toch gedaan. Eerst naar de Erawan watervallen waarbij Jenna gestapt heeft tot aan de vijfde watervallen. Ongelooflijk flink van haar (mits serieuze overredingskracht van onzentwege). Onderweg zijn we nog een varaan van anderhalve meter tegengekomen, toch wel even ‘spannend’! Ergens tussen het vierde en vijfde niveau zijn we het water in gedoken, weeral helemaal alleen. Wij waren het tweede busje dat toekwam 's ochtends, dus hadden bij het klimmen de indruk echt helemaal alleen te zijn, bij het terug afdalen stroomden de bussen vol toeristen pas echt toe. Op een bepaald moment ving Jenna een vlinder, en dan sta je voor het dilemma: hoe leg je een kind van vier uit dat het beestje sterft als je het vasthoudt? Terwijl zij het alleen maar goed wilt verzorgen... Voor de dierenliefhebbers, we hebben toch maar gekozen voor het ondervindelijke aspect, onze excuses ;-), ze zal het niet meer doen, want ondervonden heeft ze het wel.

Daarna door naar de trein, voor een ritje via de wooden bridge, een indrukwekkend ding! De kinderen vonden het geweldig. Eerst mochten we de houten brug even verkennen, en dan sta je daar op een ijzeren platform tussen de rails en wil Jenna absoluut op de rails lopen met aan beide kanten een afgrond van tien meter. Zeg je ‘Nee’, en begint zij te mokken... Luguber moment, niet leuk, want wat doe je dan? Iedereen verstijft en zij begint te huilen. Hoe krijg je uitgelegd dat je niet boos bent, maar gewoon bezorgd en toch ook wel bang? Dit doen we volgende keer toch maar liever niet meer met een vierjarige. Hoewel het op de River Kwai Bridge bijna toch weer prijs was.

De volgende dag zijn we op de middag naar Ayutthaya vertrokken, met de minivan deze keer. We hebben nog enkele andere toeristen opgepikt, maar we hadden de hele achterbank al opgeëist, en er was nog ruim plaats, dus dat viel goed mee. Een dikke drie uur later zijn voor ons hotel afgezet (voordeel van zo’n minivan), Tony's Place. De prijs bleek nog wat lager dan afgesproken aan de telefoon, dus mooi meegenomen! Een heel mooi, authentiek hotel, wel weer minder persoonlijk dan in Kanchanaburi, maar al bij al waren wij er tevreden over. Mooie grote kamer, propere badkamer, lekker eten en weer heel vriendelijk personeel. Hoewel er ‘meer stress’ in de lucht leek te hangen, een gevoel, dat we niet helemaal konden thuisbrengen. De kinderen zorgen natuurlijk voor de extra touch… Het zwembad bleek een klein uitgevallen fontein te zijn. Voor de kids ideaal, maar voor volwassenen toch maar niks. Buiten voetje baden kon je er niks mee. Het hotel ligt wel goed in het centrum en niet te ver van de historische sites, goed te doen met de fiets.

Ayutthaya is een veel rustiger stadje dan Bangkok, veel overzichtelijk, hoewel het toch nog uitgestrekt lijkt. Het centrum ligt op een soort eiland, en met maar drie bruggen is het niet altijd eenvoudig om weer aan de andere kant te komen.

Meteen na aankomst zijn we te voet naar het treinstation gegaan om tickets te boeken voor Chiang Mai. Eerst moesten we de rivier oversteken met de boot, en dan te voet (en de kids al ‘pakkend’)... en dan kom je voorbij een mevrouw die ons wenkt. Ze steekt ons een hele zak bananen in de handen! We weigeren nog beleefd, maar geen sprake van, die kilo bananen zijn voor ons. En daarenboven krijgen we nog vier van die Yakult yoghurtjes, zomaar! De kinderen werken toch ongelooflijk drempelverlagend! De meest officiële mensen ontdooien als ze de kinderen zien! Politieagenten en zelfs militairen aan de poort van een tempel, iedereen wenkt en zoekt contact met de kinderen!

De volgende dag hebben we meteen fietsen gehuurd. Alleen hadden ze slechts een echt kinderzitje, en moest Jenna vanachter op de bagagedrager. Na een half uur bleek dit al niet mee te vallen want haar beentjes waren te kort voor de steuntjes en had ze een kramp. De fietsen hebben we dus vrij snel terug opzij gezet en met de Tuktuk hebben we verder de verschillende Wats bezocht. De meeste ruïnes, maar wel heel mooi en indrukwekkend. Daarna hebben we Illy te slapen gelegd en met de walkietalkie hebben we drie huisjes verder alle drie een massage laten placeren. Mohamed en ik elk aan een kant, en Jen in het midden. Heerlijk!

Het kleine zwembadje in het hotel deed toch goed dienst voor de kids, vooral Jenna vond het geweldig, en was wel komisch om te zien. Uiteindelijk gaan we momenteel toch steeds op zoek naar een guesthouse mét zwembad want hoe je het ook draait of keert, voor de kids is het telkens fijn als er een zwembad is. Wat kan hen het culturele schelen? Hoewel Jenna altijd absoluut naar de tempels wil!. Geef je kinderen een zwembad en ze zijn gelukkig!

Jenna is ook zeer geïntrigeerd door de kinderen die van alles verkopen bij de tempels. Waarom gaan die niet naar school? Wel boeiend om dan uitgelegd te krijgen wat armoede is, en geld verdienen. En: Ja mama, dan hebben wij wel veel centjes hé. Euh, ja, inderdaad meid. Maar ik moet niet naar school want ik ben op reis hé. Ik moet geen snoepjes verkopen.

Ik merk dat haar referentiekader serieus verruimd wordt hier, ze houdt alles zeer goed in de gaten, heeft alles gezien, en het is boeiend om te trachten mee door haar ogen naar de wereld te kijken en er terug bij stil te staan.