Artikelindex

Knoop 1 doorgehakt
Vrijdag 27 januari 2012. België.

Gisteren hebben we onze eerste grote knoop doorgehakt, en dit na jaren dromen, nadenken, wikken en wegen! We hebben ons ticket geboekt én betaald! Nu wordt het dus wel heel echt, want we kunnen niet meer terug!

We hebben geboekt bij Joker, aangezien zij de enigen waren die ons een open ticket konden aanbieden. Connections Mechelen liet ons op hun eeuwige onvriendelijke manier weten dat ik wéér veel te vroeg was en pas ten vroegste kan boeken in mei (elf maand voor de terugreis). Ik weet niet waarom deze mensen in een reisbureau werken, maar elke keer als ik mijn kop daar binnen steek word ik meteen afgeblaft: ‘Je bent te vroeg, wat heeft het voor zin een simulatie te maken? Openstaand ticket, dat bestaat niet…’ Soit we blijven positief en bij Joker zijn ze zó vriendelijk, dat we met plezier eventueel zelfs iets meer betalen.

Het moet wel gezegd dat ook bij Joker er een obstakel te overbruggen viel, ’t is te zeggen dat we eigenlijk pas moesten betalen in mei (bij boeking terugreis), maar Quantas (waarmee we vliegen) heeft beslist deze promotie stop te zetten eind januari. Daarom moesten we nu dus heel snel beslissen of we dit ticket toch pakken, met één gratis datumverandering. (By the way Quantas is blijkbaar de enige maatschappij die af en toe nog open tickets aanbiedt, voor de geïnteresseerden!) En dus hebben we beslist om de gok te wagen, want er blijft wel het risico dat we in mei iets moeten bij betalen.

Ook nog even meegekregen dat het visum voor Australië gratis kan aangevraagd worden, en drie maand geldig is, dus onafhankelijk of we die sprong wagen, zullen we dat zeker aanvragen! Wie weet, geraken we daar ook! Maar nu dus ‘vollenbak’ focussen op de verhuis in maart, en dan richten we onze pijlen volledig op Zuidoost Azië!

 

Wie zijn wij?
Wij zijn ‘Jo en Mo’ en ‘Jen & Illy’ zijn onze kids!

Jo (Joke) werkt als huisarts in een groepspraktijk van geneeskunde voor het volk in Schaarbeek in een uiterst multiculturele omgeving, en geniet daar enorm van! Meer dan vijf talen per dag (desnoods met Google Translate!), mensen mét én mensen zonder papieren, we proberen iedereen zo goed mogelijk te helpen!

Mo (Mohamed) werkt als vakbondssecretaris bij het ACV/LBC, ook in Brussel, in de non-profit. Op de bres voor de werknemers, aan de onderhandelingstafel met de werkgevers, hij doet zijn werk met de volste overtuiging!

Jen (Jenna) is de vierjarige dochter, die momenteel als een zingende ballerina door het leven gaat. Altijd goedgezind, uitermate koppig, en steeds een antwoord klaar!

Illy (Ilyan) is de junior, achttien maanden, maar je kan er niet naast kijken! Met een lont in zijn kont moet je steeds ogen op je rug hebben, altijd lachen, ook als hij deugnieterij uithaalt, een genot om in huis te hebben!

Wij hebben altijd al gedroomd van een wereldreis. Maar dan krijg je een nieuwe job en stel je uit... Dan komen de kids en stel je uit... Soms dan slaat de twijfel weer toe, ups en downs, maar diep in ons hart willen we er echt voor gaan! En dan denk je: Néé we willen helemaal niet meer wachten tot we oud en versleten zijn, we gaan ervoor! En nu hebben we dus echt de knoop doorgehakt. Zuidoost Azië here we come!

 

Eerste test, weekendje weg
Zaterdag 21 april 2012. Nederland.

Dit weekend hadden we een hotelletje geboekt in Geldrop, een klein testje in het ‘samen met zijn vieren op één kamer slapen’! Het is eigenlijk de eerste echte keer dat we dit uitproberen. Meestal nemen we ofwel geen ofwel één kind mee, of hebben we een kamer met gangetje, waarbij we één van de kids wat kunnen afzonderen. Maar nu dus één kamer, voor ons vier!

Hoewel we ter plaatse meteen een upgrade kregen naar een superior room (met twee dubbele bedden!), waardoor we een zee van ruimte hadden, had ik me al voorbereid op een slapeloos nachtje. Maar het bleek een absoluut hoogtepunt te zijn!

We gingen ervan uit dat Ilyan (2) sowieso zou protesteren in zijn tentje, dus besloten we hem er 's avonds gewoon in te leggen terwijl wij ons nog even klaarmaakten om iets te gaan drinken in de lobby. Mijnheer hield het na twee minuten protest voor bekeken, legde zijn hoofdje neer en nog eens vijf minuten later was ie weg!

Jenna mocht nog even mee naar beneden (en we hebben nog steeds geen deftige babyfoon, die het haalt tot in de lobby, maar eigenlijk zijn we daar wel vrij relaxt in), en bij de belofte dat ze bij mij mocht slapen, was ook zij binnen de vijf minuten vertrokken, terwijl wij nog tv keken! Onze kids zijn hele goeie slapers en dat ben ik ook. Toch is het wel een angst voor mij: als ik een chronisch slaaptekort ontwikkel, ben ik niet te genieten.

Maar dus test geslaagd, we hadden zondag zelfs het gevoel van uitgerust te zijn, hetgeen we met de kids zelden ervaren! Volgende grote test zal het inpakken worden, en ik denk ook als Mo en ik érgens over zullen discussiëren dan zal het de inpaklijst wel zijn!

 

Paklijst
Maandag 11 juni 2012. België.

Al ellenlange bagagelijsten heb ik afgecheckt, uren op fora rondgehangen om te kijken wat iedereen wél en niet meeneemt, maar uiteindelijk moeten we toch zelf de beslissingen nemen, niet eenvoudig!

Het begint natuurlijk met wát gaan we reizen, verschillende mogelijke combinaties, idealiter met twee rugzakken, maar ik wil mijn rug vrij voor de kleinste achterop (met patapum), dus komen we tot de volgende combinatie:

1 grote trekzak (90L)
1 ruime dagrugzak (32L)
1 kleine rugzak voor alledaagse dingen (zonnecrème, muggenzalf, eten,...)
1 buggy (welk type? nog niet uit!)
1 deryan tent (en eventueel toch een tweede voor Jenna, ook nog niet uit!)

en dan hebben we allebei onze handen vol, aan bagage of aan de kids ;-)!

Verschillende koppels hebben het ons voorgedaan, dus dit moet gewoon lukken! Concreet betekent dit wel minimaal inpakken (ik zet later nog wel de bagagelijst online)! maar hier geniet ik van, dit vind ik een heel leuke uitdaging! (Mohamed wat minder ;-)

Vandaag zijn we ook de eerste spullen gaan kopen: vooral de zomerspullen, die na de solden waarschijnlijk niet meer echt verkocht worden (tenzij in de hele dure winkels), en waarop we niet tot de solden willen wachten, omdat ze echt nodig zijn! vb. afritsbroeken, speciale merinowol T-shirts.

Ik ben al minstens tien keer bij As Adventure binnengestapt (ze kennen mij daar al goed ;-), een keer met Mo, een keer met Jen, om al hun maten te nemen (Teva-sandalen, T-shirts,...) zodat ik in de solden perfect weet wat waar en wanneer te kopen, kwestie van goed voorbereid te zijn!

Op dit moment zit ikzelf met een gezonde portie heerlijk voorbereidende stress, hoe meer ik lees, hoe meer ik het zie zitten, Mohamed geraakt op gang zoals een Diesel, maar zoals altijd geniet hij vooral van het vooruitzicht zich door mij te laten leiden, terwijl ik met mijn neus in de boeken zit, kan hij dubbel genieten van de omgeving! En op het moment dat de stress te hoog wordt (bij mij dan!) komt hij in actie, en neemt hij het over. Hopelijk werkt onze tandem zoals vroeger, nu ook nog zo goed, zoals met de twee kids!

Met Jenna zijn we gestart boekjes en tijdschriften te bekijken van Azië. Ze grijpt meteen naar de olifanten, tempels, kastelen, de bootjes en vooral de mooi beschilderde prinsessen vind ze geweldig! De foto's van de rijstvelden vindt ze heel leuk, maar onze tuin wordt dan ook meteen getransformeerd in rijstveld, zodat ik besef dat zij dat eigenlijk nog niet echt begrijpt ;-)

Voor de route zie ik toch meer en meer voor mij dat we zo weinig mogelijk zullen vastleggen en ‘het-we-zien-wel’ principe toe gaan passen. Op de bonnefooi gaan reizen, het bezorgt me nu al stress als ik dingen nu zou moeten vastleggen, zodat we ginder op een bepaalde dag ergens zouden moeten zitten. Brr, nee, niks voor mij!

Vandaag ook het visum naar Australië gaan vastleggen. Hier ligt ook alles open, we hebben het en we zullen wel zien!

 

Weekje proefdraaien
Donderdag 14 juni 2012. Nederland.

Ons laatste weekje verlof voor de grote reis, en tegelijkertijd een kleine try-out van onze reiszakken! We wachten tot het allerlaatste moment om te boeken, willen heel graag gaan kamperen, maar gezien de weersverwachtingen beslissen we toch een stacaravan te huren in Kamperland, Zeeland. Achteraf bekeken, goed idee!

Het inpakken gaat vlot, en ik heb het gevoel dat we de zak grotendeels gevuld hebben met hetzelfde materiaal dat we naar Azië zullen meenemen, én er was nog plaats over! En de zak heeft deze week vlot doorstaan, hopelijk de volgende zes maanden ook!

Ondanks het feit dat we er steeds beter in slagen mínder en minder mee te nemen, stak onze auto toch nog goed vol (tja als je plaats hebt, is het moeilijk om 'te doen alsof' ;-). maar bon dat zijn extra zakken (speelgoed kids, inhoud frigo, dekens, overtrekken...) die we gewoon ‘skippen’ en niet nodig hebben in oktober!

Groot dilemma voor mezelf blijft de buggy. Meenemen of niet? Ik lees verhalen van koppels die hem onmisbaar vinden, anderen vonden het volledig nutteloos. Ik weet niet of de meeste vierjarigen zo zijn, maar ons Jenna kan momenteel echt ‘hangen’: Mama, ik ben moe, heb pijn aan mijn voet, pakken... We weten dat ze lang kan stappen (bewijs tijdens neven en nichtenweekend, waar we twee uur aan een stuk gewandeld hebben!), maar ik heb echt geen zin in gedoe in Azië, nu ja, misschien is het daar ook weer anders, andere prikkels? We zullen toch een buggy meenemen, al is het maar om Ilyan af en toe onder controle te houden, wat een energie steekt er in dat manneke!

nl-0707474893-560-420nl-0707494323-560-420

Globaal hebben we echt genoten, van elkaar, van de omgeving en toch ook wel de rust. Ondanks het feit dat we vrij dicht op elkaar zaten sliepen de kids echt goed. Je merkt dat Illy zijn tent begint te herkennen als ‘vaste slaapplaats’, de eerste dagen wat onwennig, maar nadien kroop hij er zelf al in als hij moe was, en je voelt dat hij er volledig op zijn gemak inligt!

Klein minpuntje is dat mijn notebook het begeven heeft, nó fun! Verdorie, is nog geen drie maanden oud! Gelukkig was ik zo slim (óef!) om alles op de externe harde schijf te bewaren, behalve de bagagelijst... Die mag ik dus opnieuw maken, nu ja, als het dat maar is!

Nu terug thuis, en dus in directe lijn richting oktober, nog vier maanden. Wat kan ik genieten van blogs lezen en verhalen uitpluizen, maar het allerliefste zou ik toch nu al kunnen vertrekken!

 

We zijn er klaar voor!
Zaterdag 29 september 2012. België.

De laatste spuitjes zijn gezet... de kinderen zijn het intussen al ‘zo gewoon’, dat ze wel even tegenstribbelen, maar eigenlijk geen kik meer geven tijdens het prikje. Ze houden zich superflink! Het beloofde ijsje en het ‘tegendepijnsnoepje’ op voorhand doen daar ook wel wat aan natuurlijk.

We zijn twee weken geleden toch gestart met een testkuur Lariam, voor ons allevier. Vol goede moed getracht hen een capsule naar binnen te laten werken (Lariam smaakt heel bitter), en Jenna deed echt haar best, maar het bleek toch net iets te moeilijk. Bij Illy kwam het er gewoon tussen de lippen terug uit. Dan maar gemengd in wat yoghurt, en zonder problemen ging het goedje erin, idem voor de tweede week! Qua reactie eigenlijk nog niets gemerkt, de kids slapen als roosjes en zien geen roze olifantjes, dus voor Indonesie en Maleisie nemen we Lariam mee! (als profylaxe = geen probleem, ook niet voor de kids!). Voor Laos en Cambodja wordt het Malarone voor de kids en wij zullen enkel noodbehandeling meenemen en vooral goed aan preventie doen: smeren, muggennet en lange mouwen!

Nog twee weekjes werken, dan een weekje verlof, en dan zijn we écht weg. Het wordt nu allemaal wel heel concreet, en de eerste discrete stressopstootjes doen hun intrede. Maar al bij al zijn we echt zeer relaxed, we zijn er klaar voor!

Thailand-visa240

Een klein ‘stress’-baalmoment was mijn bezoekje aan de Thaise ambassade. Al maanden schuim ik het internet af, stel vragen, over hoe en wat voor het visum. Het probleem is dat als we met een visum-on-arrival willen toekomen (dus op luchthaven BKK), moeten we kunnen bewijzen dat we het land weer binnen de 30 dagen verlaten. Dat kunnen we niet omdat niets gepland is, én we een van de buurlanden over land zullen binnengaan. Blijkbaar doen ze in BKK zelf niet zo moeilijk, maar de luchtvaartmaatschappij waarmee je vertrekt in Zaventem kan je wel weigeren als je geen visum mee hebt én geen bewijs (vliegtuigticket) dat je het land op tijd weer verlaat. Dus neem je dat risico?

Uiteindelijk de knoop doorgehakt: we halen een visum, maar ik had het kunnen weten: dat is drie maanden geldig, en dus moet je op de ambassade ook kunnen bewijzen dat je daarna het land verlaat. Het zelfde scenario dus! (Daarvoor had ik dan 1,5 uur gereisd. Al een klein voorsmaakje van de wachttijden in Azie.)

Om een lang verhaal kort te maken, ik durf niet het risico nemen om zonder iets in Zaventem aan te komen. Joker raadde het ons ook af, misschien zijn we watjes, maar bon ;-). Gisteren dus een supergoedkoop ticket gekocht voor ons viertjes met Air Asia op 10 november, hetgeen we waarschijnlijk niet gaan gebruiken. Maar misschien ook wel?

Wat het werk betreft, vind ik dit wel een lastige periode: ‘afscheid’ nemen van de patiënten, vooral van mijn chronische patiënten is niet zo leuk, ook al kom ik wel weer terug, het voelt toch een beetje alsof je ze in de steek laat! Maar gelukkig heb ik supercollega's en maak ik me geen zorgen of ze in goede handen zijn ;-)!

Wat staat ons nu nog te doen? De laatste inkopen, en de zakken beginnen te maken! Ik ben zelf heel benieuwd of we het echt zo beperkt gaan houden als ik voor ogen heb. Van Hans nog een muggennet gekregen, daarmee ook de knoop doorgehakt over het wel/niet, en we hebben ons toch ook twee reddingsvestjes aangeschaft. Ben nog niet zeker of ze wel meegaan, nemen veel plaats in, maar zijn superlicht, kunnen gerust in een extra lichte zak als bagage, en ter plaatse binden we die vast op de rugzak. Als ik ergens bang voor ben voor de kids is het wel de zee. Misschien krijgen we er al snel spijt van, maar het geeft me een serieus rustiger gevoel ze bij ons te hebben. We zullen zien...

 

Tot zover de voorbereiding
Zaterdag 20 oktober 2012. België.

Hier zitten we dan, de laatste avond voor ons vertrek. Ik heb net een buikgriep overwonnen, Mohamed zit met een geblokkeerde schouder. Alleen de kinderen lijken gewoon door te gaan, waarschijnlijk te verwachten na aankomst...?

De kids zijn nog een weekje naar school/crèche geweest, voor hun eigen structuur, en zodat wij rustig alles konden inpakken. Dat ging eigenlijk heel vlot, goed voorbereid. Wat hebben wij genoten van de rust deze week. Moet je daarvoor naar Azië? Niet dus!

Buiten de dollars die ik was vergeten te bestellen, zijn er eigenlijk geen lijken uit de kast gevallen, ondanks het feit dat ik met het gevoel blijf zitten dat we nu toch wel iets moeten vergeten zijn? Een retourtje Western Union, en het dollarprobleem was ook weer van de baan.

Ons Jenna heeft een moeilijke twee weken achter de rug. Je merkt dat ze koppiger, nukkiger, dwarser is dan anders, en ze krijgt het niet verwoord. Vermoedelijk is het toch een heel verwarrende periode voor een kind van vier: we gaan op reis, wanneer, nog zoveel dagen, en waarom nu niet, niet meer naar school, en de andere kindjes wel nog, en we vieren de verjaardag, terwijl ze nog niet jarig is, thuis, op school, dat is heel leuk, maar er klopt iets niet. Gelukkig heeft ze een fantastische juf Nadine, kreeg ze Marieke de hond mee naar huis, die ze nu overal achter haar mee trekt. Dat beestje zal dus ook de tocht meemaken, want Marieke moet gewoon mee en de reis op zich ziet ze dan ook weer wel helemaal zitten. ‘s Nachts in het vliegtuig, ja dan moeten we daar ook slapen, boven de hoofdjes van oma en tante Leen, dat is echt wel grappig.

be-2010184177-560-420be-1710541793-560-420

Ilyan blijft de bruisende goedlachse wervelwind in huis, het manneke zijn enige referentiekader is Koos Konijn, en daar zullen we dan ook naartoe gaan als het woord ‘vakantie’ valt! maar ik vermoed dat de nieuwe prikkels minstens even leuk zullen zijn. Verder lijkt hij er totaal geen benul van te hebben dat er iets heel groots op komst is. Zolang mama en papa er zijn, is hij gelukkig.

De laatste daagjes in de crèche waren vooral voor de juffen een beetje moeilijk, vermoed ik. We kregen een prachtig geplastificeerd boekje en boekentasje mee naar huis met allemaal tekeningen van dingen die in Azië voorkomen (palmboom, dolfijn, aap, banaan) en bloemetjes met de namen van alle kindjes en juffen, schitterend! Voor Illy is dat toch ook weer een episode die eindigt, want eigenlijk mag hij 5 november naar school. Gelukkig dat we gaan reizen, want het ventje is nog langs geen kanten zindelijk. Ginder kan hij hopelijk zoveel mogelijk in zijn blote poep rondlopen, dan komt het wel ‘vanzelf’.

be-1710522107-560-420be-1710522190-560-420

De zakken! Het is ons gelukt: mijn zak weegt 13,5 kilo, en die van Mohamed 14,5 kilo! We hebben wel nog een derde hele lichte opvouwbare sporttas met wat zwemspulletjes er in, die we ter plaatse eventueel gewoon aan onze rugzakken kunnen hangen, één handbagage rugzak, de Deryan tent, Patapum en de buggy.

be-1710541810-560-420

Verder hoop ik hier dus regelmatig nog wat op te zetten. Bedankt allemaal voor de aanmoedigingen, het doet deugd te weten dat zoveel mensen je steunen, en je volgen, dat motiveert om ook weer achter de computer te gaan zitten en een tekstje te schrijven.

Tot zover de voorbereiding. Vanaf nu begint het volgende hoofdstuk!

 


Aankomst in Bangkok
Dinsdag 23 oktober 2012. Bangkok, Thailand.

Zondagavond vertrokken vanuit Zaventem, om via London, een vlucht van elf uur te nemen richting Bangkok. Naar Londen ging zeer vlot, de kids vonden het heel spannend en het was kort genoeg om de verveling niet te laten toeslaan.

th-2310001787-560-420th-2310001717-560-420

Tweeënhalf uur om over te stappen, ideaal, want zeer korte wachttijd. In die tussentijd lag Jenna al snel in dromenland, en ze is pas tien uur later terug wakker geworden! Moet het gezegd, dat haar vlucht zeer goed verlopen is? Ilyan daarentegen was van in het begin een vat vol energie! Zeer plezant en amusant, want altijd goedgezind, maar wel vermoeiend. Na drie uur inde lucht (02.00 uur ‘s nachts) eindelijk in slaap gedommeld, tussen ons in. Mag dat wij dus zo goed als niet geslapen hebben. De vlucht zat helemaal vol, dus geen extra stoel, en met twee zeer beweeglijke slapende kids, was het vooral opletten dat ze niet van de stoel rolden. Maar al bij al, ze hebben geslapen tot 08.00 uur Belgische tijd, en een dikke twee uur later geland. Op dat vlak zeer goed verlopen!

Op de luchthaven van Bangkok meteen uit de rij gehaald, en naar de speciale immigration desk voor families en gehandicapten gebracht, en na tien minuten stonden we buiten! (Ik gok dat de gewone wachtrij toch een dik uur zou geduurd hebben, er stond wel 200 man!)

Hopen dat al onze zakken mee met het vliegtuig gekomen zouden zijn, dat bleek dan weer net iets te positief gedacht. Gelukkig was de achterblijvende zak, de derde lichte zak met prullen in en de hulpvaardige mijnheer kwam ons gewoon tegemoet: ‘You from Belgium? Yes your bag not here, come...’ en er werd ons verzekerd dat de zak de dag erop naar ons hotel gebracht zou worden, alle papieren waren al ingevuld. Wat een service! (En effectief, vanavond stond onze zak aan de balie van ons hotel.)

Toch maar taxi en geen bus richting centrum genomen, gezien onze toestand na 24 uur reizen! Afgezet voor de deur van ons hostel (voordeel van iets meer te betalen), Rambuttri village inn, middenin het historisch centrum. Voor de kids was dit wel een hele cultuurshock: veel lawaai, veel mensen, verkeer, overal lichten, dat vonden ze maar niks. Zeer vriendelijk onthaald in het hostel (in tegenstelling tot wat er vaak in reviews wordt geschreven). Binnen vijf minuten zaten we in onze kamer (drie personen), op de vijfde verdiep, heel rustig vlak aan het zwembad, maar dat sluit om 18.00 uur, dus daarna eigenlijk geen lawaai meer. Op het laatste nippertje konden de kids toch nog even het water in. Eigenlijk te laat, maar hé, regels zijn er om overtreden te worden. Boven op het dak, en dus boven onze kamer, dat vond Jenna geweldig. En dat was genieten!

's Avonds nog even de straat op om te eten, maar dat was iets teveel drukte voor Jen. Het was ons al duidelijk dat we het kalm aan moeten doen, maar hier bleek dat het best nog een beetje kalmer mag. Dus voor de volgende dag meteen een ‘rustig-aan-dagje-aan-het-zwembad’ geboekt.

th-2310001753-560-420th-2310001703-560-420

De jetlag leek op het eerste zicht mee te vallen, aangezien we alle vier om 21.00 uur als een blok in slaap vielen, maar om 00.00 uur waren zowel Jenna als ik opnieuw klaarwakker (echt heel raar) en dus hebben we nog een tweetal uurtjes liggen keuvelen en spelletjes spelen, waarna we toch opnieuw in slaap gesukkeld zijn. Mijn klop kwam deze ochtend. Nadat Jen al om 07.00 uur opnieuw wakker was, en Mohamed het van mij overgenomen had, ben ik als een blok opnieuw in slaap gevallen, de hele ochtend. Ilyan, die slechts zes uur in totaal had geslapen, sliep in totaal dertien uur, maar was deze ochtend helemaal niet goed, met als gevolg de ene overgeefbui na de andere. Alles wat hij dronk of at (en hij had honger!) kwam er terug uit. Dus na het ontbijt, terug naar het hotel. Illy zijn bed in, en Mohamed met Jen naar het zwembad. Het manneke zag er echt niet uit, volledig oververmoeid, gelukkig was die extra middagdut voldoende om hem er weer helemaal bovenop te krijgen! Op de middag beneden in het hostel gaan melden dat we nieuwe lakens nodig hadden, en een uur later, propere lakens geleverd. Goeie service toch?

De kamers zijn vrij groot en proper, basiscomfort, maar meer hebben wij niet nodig, en qua prijs/kwaliteit lijkt het ons ook helemaal oké. (Kunnen nog wel niet vergelijken met andere hostels hier.) De douche is wel een miezerige straal, maar proper en afgaande op reviews van andere reizigers, is dat vaak in andere hotels niet beter! En de matrassen zijn zeer degelijk. Ilyan zijn deryanmatrasje is wel al stuk, verdorie toch, dat is wel minder. Nu ja, hij kan er wel nog op liggen, maar ik vermoed geen zes maanden meer. We zullen wel zien!

Aan het zwembad ook Nederlandse mensen met hun drie kinderen ontmoet, die ook vier maanden gaan reizen, en ook net aangekomen waren. Grappig! We zijn duidelijk niet de enigen.

Deze namiddag toch een wandeling gemaakt, de mensen zijn hier zoals verwacht zeer vriendelijk, en inderdaad de kinderen nemen meteen een barrière weg. Overal hoor je gilletjes en ooh's en aah's en iedereen wil eens over hun kopje aaien (vooral Ilyan dan, gelukkig, want Jenna vind het sowieso niet zo leuk). Het is nog even wennen, maar naar de avond toe komt Illy wel degelijk los, en begint hij zelfs terug te zwaaien. Jenna houdt meer afstand, maar ze merkt wel degelijk op dat de mensen kijken en haar aandacht geven. Waarom zwaaien en lachen de mensen zo? Jenna, dat is omdat jij zo een mooie prinses bent. En dan is het allemaal oké, zolang ze maar geen handjes moet schudden.

Langs het grote paleis gewandeld, het was al gesloten, en daarna met de public boat terug richting restaurant, Roti Mataba, aangeprezen in Lonely Planet. Een klein volksrestaurantje, wel oké, maar nogal vettig. De kinderen eten met volle goesting rijst, rijst en nog eens rijst, maar al de rest laten ze meestal links liggen. Te voet terug naar het hotel, en daar aangekomen, lag onze verloren zak klaar aan de balie.

Onze eerste indruk van Bangkok? Voor mij zeker de moeite waard om een tijdje door te brengen, doet me heel fel aan Santa Cruz, Bolivia denken. De huizen, de geuren en kleuren, de paradoxen en contrasten... Voor de kinderen lijkt het allemaal nogal hectisch, we denken dat het voor Jenna belangrijk is dat ze goed op voorhand weet wat er die dag op het programma staat.

Quote van Jenna: ‘Papa, waarom zijn de mensen hier allemaal bruin? Papa, waarom zwaaien alle mensen naar mij?’

 

De paden op, de lanen in...
Woensdag 24 oktober 2012. Bangkok, Thailand.

Met een beetje vertraging gestart, heerlijk geslapen, alle vier. Pas om 10.30 uur gaven de kids hun eerste teken van leven. Het voordeel van een jetlag?! Vandaag was ons doel het koninklijk paleis, Wat pho, en Wat Arun, Jenna wou heel graag met de tuktuk, en het advies van Lonely Planet volgend, goed afgedingd op de prijs. Alles oké, ook gevraagd rechtstreeks erheen gebracht te worden, ook geen probleem, tot de driver voor vertrek eerst nog via een gratis tankstation wou passeren. Oké, daar zit het addertje, daar hadden we geen zin in, en consequent als we zijn, terug uitgestapt en een metertaxi gezocht tot groot verdriet van Jenna. Ook nog niet simpel, want sommige chauffeurs weigeren hun meter op te zetten, maar uiteindelijk toch voor de juiste prijs afgezet waar we moesten zijn: het paleis! Dat maakte snel weer veel goed, en in de tuktuk heeft ze de dag erna wel gezeten.

th-2710073830-560-420th-2710073827-560-420

Ongelooflijk veel volk in het paleis, wat wil je, 14.00 uur ‘s middags, hét moment om niét te gaan. Maar ja, niets aan te doen. Het was snikheet, dus er op ons gemak doorgewandeld. De kids waren wel onder de indruk, maar na tempel vier hadden ze het toch wel weer gezien.

Ook het feit dat onzen Ilyan een bijna even grote attractie was als de tempel zelf is niet altijd eenvoudig. Het manneke weet echt niet wat er gebeurd: al die mensen die hem aaien, in de wang knijpen, op de foto willen (en mama dus mee, want no way dat hij mij loslaat op zo een moment). Tot hij dan een Chinees snoepje krijgt, dan komt ie wat los om even later te merken dat het snoepje toch niet zo lekker smaakt als gedacht. Nu ja, met de dagen merken we wel dat ze beiden het toch iets gemakkelijker over zich heen laten komen, de mensen bedoelen het allemaal ook heel goed.

‘Mama, waar zijn de prinsessen? Tja daar sta je dan met je fantasie... Er zijn hier ook overal hele kleine offertempeltjes waar vaak eten en drinken voorstaat. Volgens Jen zitten daar kleine Boeddha’s in die ‘s nachts komen eten, want in sommige tempeltjes is het eten weg.

th-2710495817-560-420th-2710073873-560-420

Toch nog doorgewandeld naar Wat Pho, de liggende Boeddha, die moesten we toch nog gezien hebben, en daarna terug naar het hotel, want we waren stikkapot. Duik in het zwembad, en op tijd in bed, voor zover dat lukt, met vieren op de kamer! Vooral Jenna geeft aan heel bang te zijn, van spinnen, hoewel we vlakbij haar liggen. Wat is echt en wat is uitstel? De grenzen hier zijn moeilijk af te toetsen, dus we laten het momenteel nog maar wat.

Eergisteren een fietstocht gemaakt door Bangkok met CoVan Kessel. We waren een beetje wantrouwig, want fietsen in Bangkok? Dan moet je goed zot zijn! Maar wat een heerlijke ervaring. Je bezoek aan Bangkok is niet compleet zonder op de fiets gezeten te hebben. Bovenal omdat je niet alleen door de hectische straatjes van China Town fietst, maar via de ferry en de longtailboot ook de andere kant, het rustigere Bangkok leert kennen. Met een groepje van tien, begeleid door twee Thaise medewerkers, en de twee kids bij ons achterop. Dit is een echte aanrader. We hadden er al veel leuks over gehoord, en wij sluiten ons hier zeker bij aan.

th-2710495803-560-420th-2710495847-560-420

We waren wel doodop achteraf, ook de kinderen, en Ilyan heeft er vermoedelijk toch een zonneklop aan over gehouden, want zijn interne thermostaat was danig ontregeld de dag erna. En dan met de tuktuk naar huis, rechtstreeks! Al waren de kids zo moe dat ze er maar weinig van gemerkt hebben, wij hebben vooral dampen ingeademd.

th-2710073870-560-420

's Avonds dan toch maar eens gewoon lekker pizza en spaghetti gaan eten, en de kinderen hebben zich dus helemaal kunnen uitleven. Voor de rest is het toch maar magertjes: witte rijst en scampi's, dat werkt altijd, maar de rest is een pak moeilijker. Gelukkig kan je hier op elke hoek vers fruit in een zakje kopen, vind Jen natuurlijk supergrappig, en smullen maar! Ook het feit dat ze hier drinken uit een zakje vond ze heel grappig.

Quote van de dag: ‘Hé mama, wat is dat (naast het toilet)? Euh Jen, dat is een douche... Een poepdouche.

 


Pampers en koorts
Zaterdag 27 oktober 2012. Kanchanaburi, Thailand.

Zittend op het heerlijke terrasje van onze bungalow in Kanchanaburi, kijkend naar papa en Jenna die genieten van het zwembad, en Ilyan die ligt te slapen binnen. Wat wil je nog meer?

Gisteren was dan onze eerste reisdag, dus de avond ervoor weer alles inpakken. Ongelooflijk, maar in vier dagen tijd krijg je de indruk dat je al tien keer meer mee hebt. Voor mij is dit toch nog steeds een stressmoment, altijd al geweest, en een werkpunt voor mezelf, want we gaan nog vaak mogen inpakken.

We hadden ons voorgenomen om met de bus naar Kanchanaburi te reizen, maar dan moesten we eerst nog met de taxi naar het busstation. De vriendelijke taxichauffeur bood ons aan om ons voor 1400 Baht te vervoeren, maar hiervoor vriendelijk bedankt. De busterminal zelf was heel grappig: een drie verdiepingen grote shopping mall, met ergens in het midden de ticketbalies. De plaatsnamen zo goed als volledig in het Thais en dan kon je kiezen tussen minivan of echte bus. Wij kiezen voor de echte bus natuurlijk, voor 380Bht. Bleek wel een oude versie te zijn, maar mét airco, dus volledig oké voor ons. Zat ook helemaal niet vol, enkel Thai, buiten nog een koppel Fransen.

Op de bus kreeg iedereen een watertje en twee uur later stonden we in Kanchanaburi, heerlijk! Eerste indruk: de taxi is hier ongelooflijk duur in vergelijking met Bangkok. Waar de taxichauffeur laconiek op antwoord: ja, maar hier zijn dan ook bijna geen taxi's. En inderdaad, de taxi's hier zijn een soort pick-up truckjes, open vanachter, die ons zonder problemen tot aan ons hotel brengen: Thai garden inn. Een beetje buiten het centrum, over de rivier, maar dichtbij de Bridge over the River Kwai. Superrustig bij onze aankomst, en dat is het eigenlijk nog steeds! Een tiental bungalowtjes, waarvan drie family bungalows die vlak aan het zwembad staan. Er zijn hier nog een vijftal andere koppels, maar je hebt echt het gevoel volledig op den buiten te zijn met uitzondering van af en toe zo een muziekmakende restaurantboot op de rivier. Het is hier héérlijk! We hebben een ongelooflijk ruime bungalow, met vier bedden en airco. En een poepdouche, dat is het eerste waar Jen nu dus naar uitkijkt!. De eigenaars en het personeel zijn supervriendelijk en behulpzaam, we zijn meteen aan tafel geschoven, en hebben ons serieus laten gaan voor geen geld. De rest van de dag ons heel rustig gehouden, want onzen Illy is weer koorts beginnen maken, ondanks het feit dat hij energie te over heeft, hij lijkt zich echt moeilijk aan te passen aan de temperatuursschommelingen. Jen heeft zich weer helemaal op de beestjes gestort: ze komt met de raarste exemplaren af, tot de eigenaar iedereen het terras opstuurde, want slang gesignaleerd. Jen en mezelf toch maar weer sandalen aangedaan, en voorzichtig uitgelegd dat ze best niet eender welk diertje mag oprapen. De hagedissen (of gekko's?) krioelen hier ook overal rond, en dat fascineert haar enorm. Die kunnen gewoon de muren oplopen!

Een dringend op te lossen probleempje worden de Pampers van Ilyan. Dus naar de avond toe een uitstapje te voet richting centrum, dat is één kilometer, de brug over, eigenlijk heel goed te doen, zelfs met de kinderen. Al is het toch steeds ruzie over wie in de buggy, en de andere in de Patapum. Voor ons lastig, want het is héét! Je hebt hier een paar grote winkels: de 7/11 en Lotus, waar we in Bangkok (in de kleinere versies) nergens Pampers voor meer dan 14 kg gevonden hadden. Hier eerst ook niet, tot we in Lotus toch de versie tot 17 kg vonden. Al is dat óók nog klein voor Ilyan zijn poepeke! Maar goed, het werkt, en ze zijn even duur als in Belgie.

We hadden voor vandaag eigenlijk een tour geboekt om de Erawan watervallen te bezoeken, maar Ilyan was deze nacht echt niet goed, en nog steeds hoge koorts, dus deze ochtend alles afgeblazen, en een rustig dagje aan het zwembad gepland. En daar hebben wij ook van genoten! En op zich, aan Illy zelf is niks te zien, hij blijft eten en drinken en lachen en spelen, alleen die opstoten van koorts. Maar geen paniek lieve mensen, de helft van de bezoekers hier is arts. En als het morgen niet beter is passeren we even langs het ziekenhuis voor een kleine check-up. Morgen dus ook maar niks gepland, en de watervallen zullen voor overmorgen zijn, niks moet! We reizen pas verder als ons venteke weer helemaal top is!

Wat we hier ook nog zeker gaan doen is olifantrijden en wassen, een absolute topper voor Jen. Dat komt ervan als ik over niks anders praat tegen haar dan dat. Dus krijg je dagelijks de vraag: ‘Wanneer mama?’ Wel nu dus!

Quote van de dag: ‘Mama, waarom praten de bruine mensen anders?’ Ik: ‘Omdat dat een andere taal is, ik praat toch ook anders tegen hen?’ Jen: ‘Ja dat is waar mama, jij praat mijn taal en een andere taal. Als ik later groot ben dan wil ik die andere taal ook leren!’.

‘Mama, het is hier net zoals in Jungle boek!’

 


Ik moet geen snoepjes verkopen
Donderdag 1 november 2012. Ayutthaya, Thailand.

We wachten in ons hotel, kamerloos, op de trein naar Chiang Mai. Het is niet eenvoudig om de kids bezig te houden in die paar dode uren. Gelukkig loopt er hier een Chiwawa rond waar ze zot van zijn, dat scheelt! Daarjuist enkele uurtjes naar een mega mall geweest, een enorm shoppingcenter. Neem Wijnegem en city 2 samen en dan ben je er nog niet denk ik. Na een uur zoeken hebben we een kleine binnenspeeltuin gevonden waar de kids zich enorm uitgeleefd hebben. We zijn hier eigenlijk nog nergens een gewone speeltuin tegengekomen!. Niets speciaals aan zo een Mall, behalve de airco, en de roltrappen voor de kinderen. Op en af en het is gratis ;-). Voor het eerst in hun leven hebben ze ook eens op van die machientjes mogen zitten, waar je geld in steekt, mét geld! Alles om de tijd wat te verdrijven... al bij al waren we 5,00 euro kwijt voor de twee.

th-0211443037-560-420

Maar terug naar de reis... Eergisteren zijn we aangekomen in Ayutthaya vanuit Kanchanaburi. De laatste dagen in Kanchanaburi hebben we dus eerst rustig aangedaan, gezien de koorts van Ilyan, hetgeen uiteindelijk Roseola Infantum (zesde ziekte) bleek te zijn, een banale kinderziekte meegebracht uit België. Het manneke stond dus na drie dagen volledig onder de rode uitslag, en daardoor had hij dus alleen nog maar meer bekijks! Maar niks ergs dus. Aangezien de eigenaars van het resort wel ongerust waren in verband met de koorts, hadden ze al enkele andere toeristen opgetrommeld die dokter waren... Mohamed durfde dus niet zeggen dat ik ook dokter ben. Was wel keilief: twee Italiaanse gasten, net afgestudeerd. Het lijkt alsof heel reizend Europa hier arts is, we botsen continu op dit beroep.

Uiteindelijk zijn we, speciaal voor Jenna, olifant gaan rijden, en we mochten ze ook wassen in de rivier. Eerst een grote tour, en zelfs Illy zat ermee op, allemaal op één oma-olifant, luidkeels meezingend! We waren echt helemaal alleen, en als kers op de taart mochten we mee in het water... Eerst Jenna (en achteraf gezien hebben we het ‘risico’ wat verkeerd ingeschat met die stroming. Levensgevaarlijk, maar wel spectaculair en geweldig!) en daarna wij. Ilyan vond dat maar niks...

th-0211443027-560-420th-0211443030-560-420

De volgende dag hebben we de uitgestelde tour dan toch gedaan. Eerst naar de Erawan watervallen waarbij Jenna gestapt heeft tot aan de vijfde watervallen. Ongelooflijk flink van haar (mits serieuze overredingskracht van onzentwege). Onderweg zijn we nog een varaan van anderhalve meter tegengekomen, toch wel even ‘spannend’! Ergens tussen het vierde en vijfde niveau zijn we het water in gedoken, weeral helemaal alleen. Wij waren het tweede busje dat toekwam 's ochtends, dus hadden bij het klimmen de indruk echt helemaal alleen te zijn, bij het terug afdalen stroomden de bussen vol toeristen pas echt toe. Op een bepaald moment ving Jenna een vlinder, en dan sta je voor het dilemma: hoe leg je een kind van vier uit dat het beestje sterft als je het vasthoudt? Terwijl zij het alleen maar goed wilt verzorgen... Voor de dierenliefhebbers, we hebben toch maar gekozen voor het ondervindelijke aspect, onze excuses ;-), ze zal het niet meer doen, want ondervonden heeft ze het wel.

Daarna door naar de trein, voor een ritje via de wooden bridge, een indrukwekkend ding! De kinderen vonden het geweldig. Eerst mochten we de houten brug even verkennen, en dan sta je daar op een ijzeren platform tussen de rails en wil Jenna absoluut op de rails lopen met aan beide kanten een afgrond van tien meter. Zeg je ‘Nee’, en begint zij te mokken... Luguber moment, niet leuk, want wat doe je dan? Iedereen verstijft en zij begint te huilen. Hoe krijg je uitgelegd dat je niet boos bent, maar gewoon bezorgd en toch ook wel bang? Dit doen we volgende keer toch maar liever niet meer met een vierjarige. Hoewel het op de River Kwai Bridge bijna toch weer prijs was.

th-0211442913-560-420th-0211442937-560-420

De volgende dag zijn we op de middag naar Ayutthaya vertrokken, met de minivan deze keer. We hebben nog enkele andere toeristen opgepikt, maar we hadden de hele achterbank al opgeëist, en er was nog ruim plaats, dus dat viel goed mee. Een dikke drie uur later zijn voor ons hotel afgezet (voordeel van zo’n minivan), Tony's Place. De prijs bleek nog wat lager dan afgesproken aan de telefoon, dus mooi meegenomen! Een heel mooi, authentiek hotel, wel weer minder persoonlijk dan in Kanchanaburi, maar al bij al waren wij er tevreden over. Mooie grote kamer, propere badkamer, lekker eten en weer heel vriendelijk personeel. Hoewel er ‘meer stress’ in de lucht leek te hangen, een gevoel, dat we niet helemaal konden thuisbrengen. De kinderen zorgen natuurlijk voor de extra touch… Het zwembad bleek een klein uitgevallen fontein te zijn. Voor de kids ideaal, maar voor volwassenen toch maar niks. Buiten voetje baden kon je er niks mee. Het hotel ligt wel goed in het centrum en niet te ver van de historische sites, goed te doen met de fiets.

Ayutthaya is een veel rustiger stadje dan Bangkok, veel overzichtelijk, hoewel het toch nog uitgestrekt lijkt. Het centrum ligt op een soort eiland, en met maar drie bruggen is het niet altijd eenvoudig om weer aan de andere kant te komen.

Meteen na aankomst zijn we te voet naar het treinstation gegaan om tickets te boeken voor Chiang Mai. Eerst moesten we de rivier oversteken met de boot, en dan te voet (en de kids al ‘pakkend’)... en dan kom je voorbij een mevrouw die ons wenkt. Ze steekt ons een hele zak bananen in de handen! We weigeren nog beleefd, maar geen sprake van, die kilo bananen zijn voor ons. En daarenboven krijgen we nog vier van die Yakult yoghurtjes, zomaar! De kinderen werken toch ongelooflijk drempelverlagend! De meest officiële mensen ontdooien als ze de kinderen zien! Politieagenten en zelfs militairen aan de poort van een tempel, iedereen wenkt en zoekt contact met de kinderen!

De volgende dag hebben we meteen fietsen gehuurd. Alleen hadden ze slechts een echt kinderzitje, en moest Jenna vanachter op de bagagedrager. Na een half uur bleek dit al niet mee te vallen want haar beentjes waren te kort voor de steuntjes en had ze een kramp. De fietsen hebben we dus vrij snel terug opzij gezet en met de Tuktuk hebben we verder de verschillende Wats bezocht. De meeste ruïnes, maar wel heel mooi en indrukwekkend. Daarna hebben we Illy te slapen gelegd en met de walkietalkie hebben we drie huisjes verder alle drie een massage laten placeren. Mohamed en ik elk aan een kant, en Jen in het midden. Heerlijk!

th-0211443050-560-420th-0211443100-560-420

Het kleine zwembadje in het hotel deed toch goed dienst voor de kids, vooral Jenna vond het geweldig, en was wel komisch om te zien. Uiteindelijk gaan we momenteel toch steeds op zoek naar een guesthouse mét zwembad want hoe je het ook draait of keert, voor de kids is het telkens fijn als er een zwembad is. Wat kan hen het culturele schelen? Hoewel Jenna altijd absoluut naar de tempels wil!. Geef je kinderen een zwembad en ze zijn gelukkig!

Jenna is ook zeer geïntrigeerd door de kinderen die van alles verkopen bij de tempels. Waarom gaan die niet naar school? Wel boeiend om dan uitgelegd te krijgen wat armoede is, en geld verdienen. En: Ja mama, dan hebben wij wel veel centjes hé. Euh, ja, inderdaad meid. Maar ik moet niet naar school want ik ben op reis hé. Ik moet geen snoepjes verkopen.

Ik merk dat haar referentiekader serieus verruimd wordt hier, ze houdt alles zeer goed in de gaten, heeft alles gezien, en het is boeiend om te trachten mee door haar ogen naar de wereld te kijken en er terug bij stil te staan.

 


Slapen in de trein
Vrijdag 2 november 2012. In de trein naar Chiang mai

Mohamed zijn verjaardag vieren we op de trein naar Chiang Mai! Gisterenavond een goed uur op voorhand toegekomen in het station van Ayutthaya met de tuktuk, Ilyan zijn favoriete vervoersmiddel. Daar werd al snel duidelijk dat de trein een half uur te laat was, dat werden al snel 50minuten, en uiteindelijk kwam de trein een dik uur te laat.

Gelukkig was er genoeg afleiding op het perron: heel veel mensen, monniken, gekko's, en lieve Thai die allemaal wel eens over het bolleke van Ilyan willen aaien. Hij komt ook losser en deelde heel flink zijn koekjes met enkele Thaise kinderen. Die bleven maar in zijn velletje duwen. Dat vonden ze zelf heel grappig en achteraf werd duidelijk dat ze zijn witte huidje heel intrigerend vonden, zeker tegenover hun donkerdere huid! Illy liet het gewillig ondergaan, zeker nadat hij lekker e garnalenchips kreeg, en het daarenboven ook nog geweldig lekker vond. Langs een andere kant kreeg hij dan van die chemische gelatinesnoepjes, die vond hij ook geweldig, tot wij op een bepaald moment hem echt moesten stoppen, want hij vrat zich echt ziek!

Jenna houdt het veel rustiger, die is eigenlijk helemaal knock-out, en ligt wat te soezelen in de buggy. Na ontelbare keren het perron op en af gelopen te hebben, klonk dan eindelijk de bel voor onze trein. We zaten in wagon 11, de laatste, en dat betekende dus van het officiële perron af en in de berm gaan staan wachten. Gelukkig werden we goed begeleid door de perronwachter. Het opstappen ging vlot, en door de slapende mensen heen vonden we ons plekje in de upperbeds. Toch waren het vrij ongemakkelijke constructies: twee meter hoog, en dan met twee lintjes om te zorgen dat je er niet weer aftottert. De kinderen vielen binnen de vijf minuten in slaap, Ilyan bij mij, Jenna bij Mohamed, en die hebben supergoed, een dikke negen uur geslapen. Wij daarentegen wat minder!

Ondertussen zitten we nog steeds op de trein, en de rit die normaal dertien uur zou duren zal een goeie 15 uur duren. Jenna luistert naar de luisterboeken van juf Nadine, Illy speelt met zijn blokken met papa. Al bij al zijn ze heel flink en rustig!

Zouden we dit nu aanraden? Voor we vertrokken was ons gevoel: ‘Waar zijn we aan begonnen?’ Met de bus gaat het toch veel sneller? Maar momenteel vind ik het toch wel een leuke ervaring, op voorwaarde dat de kids hun slaap hebben natuurlijk. Alleen één tip: Boek iets vroeger de bedden zodat je lower beds kan reserveren. Hoewel het zo ook lukt, en al bij al zijn we veel minder geld kwijt!

Nb. Ilyan wordt nog steeds wakker met ‘juf Betty’, en ik moet nog elke avond een liedje zingen over Amy, en daarna alle kindjes en juffen van de crèche. Hij is jullie nog niet vergeten!

 

Over kippen, fietsen en giraffen voeren
Zondag 4 november 2012. Chiang Mai, Thailand.

Ondertussen zijn we alweer drie dagen in Chiang Mai. Onze eerste indruk is er één van een leuk overzichtelijk stadje, dat wel heel westers oogt (overal westers getinte cafeetjes en restaurantjes, véél toeristen!), maar het voelt wel goed. We begrijpen waarom veel mensen het hier aangenaam vinden.

Vrijdagmiddag om 13.00 uur dus aangekomen op het station, toch wel een beetje geradbraakt, maar de kids hebben zich geweldig gehouden op de trein! Eenmaal in het hotel waren ze natuurlijk niet te houden. Dus zwembad in, en genieten. De rest van de dag heel rustig aangedaan en op tijd gaan slapen, want de dag erna meteen in actie: fietstocht!

Met Click and travel een fietstocht geboekt (avond ervoor, en meteen bevestiging, supersnel). We wilden eens iets anders proberen, en kozen voor het oosten van Chiang mai, puur natuur. Om 8.30 uur kwam Jip ons ophalen (eigenlijk ‘Tchip’, maar onze kindjes mochten Jip zeggen, van janneke ;-). Een superlieve jongeman die ons zeer professioneel begeleidde, en we kregen een volledige privétocht, want we waren de enigen. Hij is zelf vader van een dochter van twee, en hij was echt superlief en aandachtig voor de kindjes. Jenna kreeg een echte aanhangzitfiets (je moest haar zien glunderen, daar droomt ze al maanden van, van zo’n aanhangfietsje!) en voor Illy was er een fietskar. Top! Alleen vond hij dat niet zo geweldig, hij wou liever achterop, maar dat ging niet, en hij heeft dus zo goed als de hele tocht gejammerd en gezaagd. Maar Jip liet het niet aan zijn hart komen, elke tien minuten even stoppen: Okay, no problem. Superkerel! Ik zou zeggen: vraag naar hem voor diegenen die plannen een tocht te boeken. Maar binnen drie maanden verhuist hij naar Sukothai om daar zijn eigen zaakje te beginnen. Dus mensen die naar Sukothai gaan, boek bij hem een fietstocht, jullie zijn in zeer goeie handen, zeker ook met de kids.

th-0711274420-560-420th-0711274493-560-420

We fietsten door een prachtige omgeving van rijstvelden, kleine dorpjes, overal hoorden we ‘Sawadeekaa’(goeiedag!) en kwam iedereen buiten gelopen om ons te bekijken en toe te zwaaien! We waren helemaal uitgeput op het einde! Met Jip toch ook wat kunnen praten over de politieke en sociale situatie hier in Thailand, heel boeiend. De geelhemden en de roodhemden... Interessant!

Wie kan raden van wie deze quote kwam: ‘De kippen maken hier hetzelfde geluid als in België...’ Geweldig, ik lag bijna van mijn fiets!

th-0711274550-560-420

We zijn erover aan het nadenken om een auto te huren en zo het noorden wat meer te gaan opzoeken, de vraag is alleen: doen we het? Hoe en waar? We moeten dat nog wat op elkaar afstemmen, maar ik zie het volledig zitten! Maandag kijken of we ergens nog iets kunnen vinden!

Vandaag zondag, naar de Zoo van Chiang Mai. Wisselende reviews, dus niet goed wetende wat te verwachten, maar dankzij het verslag van Klaas en Els op verrereizenmetkinderen.nl toch overtuigd geraakt dat het de moeite zou zijn, en knoop doorgehakt. En inderdaad, we hebben genoten! De hele dag hebben we rondgehobbeld, te voet. Zelfs de kinderen waren niet moe te krijgen, ze hebben gestapt, gelopen, bergen op en af, en dat waren er wel een paar! Hiertegenover stelt Planckendael echt niets voor! En je kan je afvragen of de dieren goed verzorgd worden enzo, op het eerste zicht viel dat reuze goed mee. Maar al bij al kan je je ook de vraag stellen of de zoo in Antwerpen ook wel de geschikte plek is voor die dieren. Dus hup, wij hebben er maximaal van genoten, en de kids ook!

Normaal gezien is er bij elke uitstap van in het begin ruzie over wie in de buggy mag zitten. Ilyan gaat heel graag op onderzoek uit, dus concreet zit Jenna meestal inde buggy, maar vandaag waren ze geen van tweeën te houden, en dat was zeer leuk voor ons.

De inkom van Chiang Mai Zoo is niet duur, maar je moet wel bijkomend inkom betalen voor het aquarium en de pandaberen... En verder kan je ook verschillende dieren voederen, met groenten, en daar betaal je telkens ook een ietsje voor. Maar dat geeft voor de kids natuurlijk net dat ietsje extra, en dus hebben we ons eens goed laten gaan. Eerst de giraffen: raar maar waar, maar ergens onderweg is Illy zijn angst voor dieren kwijt geraakt. Het manneke vloog naar de giraffen met zijn stengels, en met een grote lach stak hij ze in de lange tong van die beesten. Jenna vond een ritje te paard veel aantrekkelijker, en zat superfier op haar witte paard.

th-0711483860-560-420th-0711483763-560-420

Een volgende klim verder (de Zoo is tegen een berg opgebouwd, niet te onderschatten!) kwamen we aan bij de pandaberen. Dat was inderdaad indrukwekkend, voor het eerst in ons leven een pandabeer zien en dan nog wel de machoversie ervan! Na de panda's, langs de leeuwen, luipaarden en jaguars. En verder klimmen natuurlijk.

th-0711483820-560-420

Volgende grote stop was het aquarium. Hier heb je de langste tunnel ter wereld. De kinderen vonden het geweldig om de langste, grootste, lelijkste vis te zoeken en natuurlijk Nemo niet te vergeten! Voor het aquarium moest je bij betalen, maar wij vonden dat zeker de moeite! (net zoals de panda's trouwens!) Net buiten het aquarium kon je ook nog vissen de fles geven (dát vonden wij er toch over) en aan de andere kant kon je van die grote vissen voederen met een vislijn (en géén haakje, maar gewoon een stokje, waar je het aas op stak). Dat was er misschien ook over, maar leuk voor de kids, dus Go with the Flow. Ze vonden het geweldig! Opnieuw Ilyan helemaal niet bang, we gaan nog serieus moeten opletten met hem de komende maanden.

th-0711483807-560-420

We zijn doorgelopen naar de Kids Zoo, waar we een mini-aapje konden aaien, kleinere dieren konden zien, en we onze éérste (ja echt!) echte speeltuin van Thailand tegenkwamen. De kinderen helemaal uit hun bol, wij iets minder, want de staat was toch niet optimaal. Kwestie van geen gebroken botten of lelijke wonde op te doen.

Daarna een hapje gaan eten voor 2,00 euro, moet kunnen! Ilyan had gisteren ook al wat van mijn bloemkool gegeten (groenten!), en hij noemde dit steevast ‘boompje’ eten. Ik had voor mezelf fried vegetables besteld, en ik probeerde hem weer zover te krijgen om ‘boompje’ te eten, en eerst vond ie het maar niks want er lag geen bloemkool op, maar twee minuten later is hij toch begonnen, en hij heeft de helft van mijn schotel, allemaal ‘boompjes’ opgegeten. Zou dat de tactiek zijn? Super!

En dan toch maar een tochtje gewaagd door het adventure park, nou, dat dateerde toch wel uit de jaren stillekes, met nepbeesten (en dan zit je in de Zoo ;-). Maar opnieuw, de kids vonden de trein geweldig, en Jenna was gefascineerd door de nepdino's! En dan mochten ze weer de hertjes eten geven. Kinderen gelukkig, en wij dus ook.

En toen waren we op de top, en kon de toch naar beneden beginnen. Er rijden ook continu van die pendelbusjes rond, maar echt waar, als je tijd hebt is de Zoo echt heel goed te voet te doen. Hou rekening met véél klimmen en dalen. Wij hadden een buggy mee en dat ging perfect! De afstanden tussen de dieren waren niet te lang, het bleef boeiend, ook voor hen.

Aan de olifanten was een baby olifant, en daar kon je je wel afvragen wat ze op die vijf vierkante meter stonden te doen: ja, eten geven en foto's maken natuurlijk. Wel een beetje zielig. Jenna wou nog absoluut op de monorailtrein (boven in de lucht, zoals de skytrain in Bangkok), dus dat als afsluiter nog gedaan. Dat was wel oké, zeker om wat uit te rusten. Maar doe dit zeker niet in het begin, het gaat ongelooflijk traag en je ziet niks!

Aangezien het al 16.30 uur was en Ilyan toch geen middagdutje meer kon doen, gingen we rechtstreeks door naar de Sunday market. Staat blijkbaar bekend om zijn gezelligheid, en echt leuk om te doen, en dat klopt. Overal kraampjes met handgemaakte dingen, zakjes, armbandjes, doeken, broeken en t-shirts. Jenna vraagt al een paar dagen om een cadeautje voor Tante leen en Stijn te kopen, en this is the place to be! Maar Leen en Stijn, Jen mag kiezen! We kiezen iets kleins, zodat we het kunnen opsturen, en dat doen we zo snel mogelijk, spannend!

Verder laten we ons een beetje gaan. Ik koop twee broeken, Mohamed een en een voor Ilyan, zo’n laaghangend broekje, superschattig! Een roze bloemenkleedje voor Jen (natuurlijk!) en een kettinkje, twee ballonnen en oorbellen. Soit, supergoedkoop en prachtig allemaal, het moet alleen allemaal in onze valies kunnen, en het is dus niet het moment om al volop souvenirs in te slaan. Het is ook gewoon leuk om rond te kuieren, en aan de eetstandjes laten de kids en ik ons ook eens goed gaan. Mohamed is iets terughoudender, misschien terecht, dat zullen we morgen zien. Scampi op een stokje, pannenkoeken met banaan en Nutella(!), champignons op een stokje, aardbeien, fruitshake, mini-eitjes, en nog meer scampi's op een stokje! En uiteindelijk gewoon een spaghetti voor de twee kids, we eten ons buikje rond.

th-0711274580-560-420th-0711274590-560-420

Ilyan begint nu ook spontaan ‘Sawadeekaa’ te zeggen, mét het buiggebaar erbij. Superhilarisch! Hij gooit zijn armpjes in de lucht, en brengt ze dan naar voor, voor zijn gezichtje. De mensen rondom smelten stante pede! Het manneke weet hoe hij de show kan stelen!

Je merkt echt dat de kinderen tijd nodig hebben om te wennen aan de andere culturen, andere mensen, andere inputs, maar beetje bij beetje komen ze echt wel los, en beginnen ze zelfs te genieten van die ‘andere dingen’. Dat is heel aangenaam om te zien, en daaraan zie je volgens mij ook al dat ze hier veel aan over zullen houden. Misschien niet letterlijk, maar toch wel als achtergrondbagage, persoonlijkheid, omgaan met mensen, netwerken aanleggen in hun hersentjes enzo.

Kleine anekdote: Als we iets willen zeggen zonder dat de kids het horen, praten we Frans of Engels. Maar sinds Jenna doorheeft dat er andere talen bestaan en wat dat betekent, pikt ze dit niet langer, en protesteert meteen, omdat ze voelt dat ze wordt buitengesloten.

Momenteel is Mohamed naar zijn ‘all-in’ massage door vrouwen uit de vrouwengevangenis. Er is daar een project om vrouwen die bijna voorwaardelijk vrij zijn, op te leiden om massages te doen. Voor zijn verjaardag kreeg hij van ons carte blanche ;-)

 


Helemaal tot rust gekomen.
Dinsdag 6 november 2012. Chiang Dao, Thailand.

We hebben Pai alweer achter ons gelaten en vertoeven nu in Chiang Dao Nest1, alweer op aanraden van verrereizenmetkinderen.nl. Ook wel omdat we er nu van willen profiteren dat we een auto hebben en we ook iets buiten de ‘normale zone’ kunnen zoeken, omdat we er gemakkelijker geraken!

Drie dagen in Pai, helemaal tot rust gekomen, een heel aangenaam hippieachtig stadje, waar iedereen een beetje ‘vertraagd’. Het stadje zelf was naar onze mening net iets te ‘backpackerstoeristisch’, een stadje waar iedereen blijft hangen, zich dreadlocks laat zetten, en meedwarrelt op de eeuwige Bob Marley muziek. Tien jaar geleden had ik me hier helemaal thuis gevoelt, nu voelde het aan als net iets té. Ja, ik word oud, I know, en misschien kan ik ook gewoon moeilijk loslaten, ben ik heimelijk nog wel wat jaloers op de nonchalante onbezorgdheid van de vele jongeren daar.

th-1111415637-560-420

Hoewel het heerlijke slenteren in de straatjes met de kids, elke avond opnieuw heel aangenaam bleef en de mensen allemaal opnieuw heel vriendelijk en relaxed. Al wist Jenna op dag drie toch te vertellen dat we deze straat nu toch wel al gezien hebben. ‘Hé mama’. Pai is dan ook maar een scheet groot, Eén blokje rond, en je hebt alles gezien. 's avonds komt het daar tot leven, avondmarkt op straat overal, kleren, eten, souvenirs, T-shirts met ‘PAI’ in alle geuren en kleuren, al wat je maar wilt, en uit de boxen schalt zoals ik al zei een beetje reggae, af en toe rock, en vooral de eeuwige nostalgische cliché-plakmuziek, dat je echt waar, in elk tropisch land terugvindt, hier gelukkig nog in het Engels. (In Bolivia en Marokko dubben ze dat dan nog!) Ik heb me altijd afgevraagd waarom dit soort muziek zo vaak gedraaid wordt, het brengt je wat in een nostalgisch/weeë bui, zonder echt depressief te worden. Soit, ik dwaal af, deze filosofische reactie wou ik nog kwijt.

Pai Chan, onze Guesthouse. Eerlijk, een echte topper wat ons betreft! Auto op de parking en dan wandel je een echt klein paradijsje binnen, waar alles ook helemaal vertraagd gebeurt (inclusief de bediening ;-) maar als je alles loslaat en meedeint op het ritme van de muziek, dan kom je er helemaal tot rust!

Onze bungalow had uitzicht op de rijstvelden, een groot bed waar Jenna tussen ons in mocht slapen, en Ilyan aan onze voeten lag (meer plaats was er niet, maar meer hadden we niet nodig!) en een heerlijke héte echte regendouche! En ons eerste muggennet (toch wel even wennen, hoe je zo een ding gebruikt). Een klein, maar groot genoeg, zwembadje, en een prachtige patio, waar je tot rust kan komen, kijkend naar de bergen, luisterend naar de krekels en de salamanders tellend op het plafond. En dat voor de prijs van 15,00 euro per nacht, wat wil je nog meer? Bruin brood bv? Of zelfgemaakte chocoladekoekjes? Ook hele lieve mensen, het klopt dat de bediening wat traag is. Maar stel je daar op in, en dan verdwijnt de stress onmiddellijk. Jenna was al meteen dikke vriendjes met de ongelooflijk lelijke hond en de poezen die er rondliepen, en Illy krijgt er maar geen genoeg van om Sawadee Khap te zeggen tegen iedereen.

pai-chan

Een uitstap naar de hotsprings gemaakt, een warmwaterbron, waar je in de rivier kan baden, in niveaus, en hoe hoger hoe warmer, heel raar gevoel, neem de Cèze maar dan héét. De volgende dag naar de waterval Mae Mok(?), een prachtige stroom, waar de kids onderaan een echte dam konden bouwen, even terug naar het ‘gewone’ Frankrijk tegen een tropische achtergrond, heerlijk!

Voor de rest geluierd, gezwommen, geluierd en 's avonds ons toertje op de avondmarkt. Meer hadden we niet nodig!

Vandaag terug ingepakt en doorgetrokken naar Chiang Dao. Een prachtige omgeving, maar de stijl van het hotel is ietsje anders. Een heel mooi hotel, prachtige bungalow opnieuw, maar de prijzen liggen hier ook iets hoger. De keuken is hier zeer verfijnd, met als gevolg dat we voor het eten, zowat het driedubbele kwijt zijn als ergens anders. Maar kom, wij als echte ‘keukenleken’, hebben toch intens genoten van een driegangen menu!

chiang-dao-nest-1

Morgen gaan we normaal gezien een monnikenklooster bezoeken op een berg. Vijfhonderd treden, we gaan het erop wagen!

Deze namiddag naar de grot geweest, was zeer de moeite voor ons, maar duidelijk niet geschikt voor onze kids, en zeker Ilyan niet, Jenna stapte wel mee, maar was bang, gleed vaak weg, en vond het niet zo leuk (de gids liep vooraan met een gaslamp, verder geen licht!). Het was af en toe echt wel klauteren, en je door kleine gaatjes wurmen, niet aangenaam met een kind dat niet stapt, maar dus wel zeker een aanrader voor iedereen, en zeker voor iets oudere kinderen! Het zwembad was echt te koud, dus de kids zullen moeten wachten tot morgen, dan reizen we alweer door naar Tha Ton, helemaal in het noorden, tegen de Birmese grens.

Het plan is om na Tha Ton, vier nachten in Bamboo Nest in Chiang Rai te logeren, en daarna de grens over te steken naar Laos. Daar zullen we in twee dagen met de slowboat naar Luang Prabang varen. We varen met de Nagi of Mekong, iets luxueuzer dan de gewone slowboat, om het voor de kids ook aangenaam te maken).

 


Grenzen zoeken
Zondag 11 november 2012. Tha Ton, Thailand

Het monnikenklooster in Chiang Dao ligt op een heuvel, en je moet een vijfhonderd tredes opgaan vooraleer je er bent. We wagen het er toch op. Mohamed draagt Ilyan grotendeels, Jenna stapt samen met mij. De eerste honderd tredes klaagt ze steen en been: ‘Mijn benen doen pijn, ik ben moe, ik kan niet meer...’ Tot we aan een eerste rustpunt komen (na een echt heel steil stuk!), waar blijkt dat we al 200 tredes gedaan hebben. Iedereen blij. En vanaf dan kan het niet meer stuk. Jen vliegt naar boven en vanaf hier is het ook minder steil, af en toe terug naar beneden, maar ze is niet meer te houden. Ze geraakt als eerste boven, en nog is ze niet moe. Kwestie van een beetje aanstellerij, dat weten we dan ook weer, want soms ga je toch echt twijfelen.

De tempel zelf is deels in een grot, wel mooi, maar op zich niets spectaculairs. het uitzicht is wel heel mooi! Toch zijn we blij de tocht gedaan te hebben, de wandeling naar boven is mooi, leuk en afwisselend. Een aanrader!

chiangdao

Daarna weer op weg, richting Tha Ton, het noorden, vlak aan de Birmese grens(al zit er wel nog een berg tussen). Daar hebben we een guesthouse geboekt, Old tree house, eigenlijk ver boven ‘onze stand’ zowat het dubbele van wat we normaal uitgeven, maar naar het schijnt een prachtige locatie. En dat is het ook! We zitten in de family bungalow, een supergrote kamer met dubbel bed en enkelbed, in hemelvorm. Jenna is de wolken met haar eigen hemelbed! Heel mooi ingericht, prachtige badkamer, nieuwe tandenborstels, zeep, alles erop en eraan, super! En het uitzicht is inderdaad gewoon indrukwekkend. Van op het terras van onze bungalow kijken we uit op de vallei met daarachter de bergen. Schitterend!

Er is ook een zwembadje, perfect voor de kids, want ze kunnen staan, dus ook wat meer rust voor ons! Old tree house wordt gerund door een Fransman en zijn Thaise vrouw Nid, maar buiten ons is er niemand, er zijn slechts vijf bungalows. De twee dagen dat we er zijn doen we gewoon... niks. We hebben even nood aan volledige rust!

thaton

De kinderen gaan momenteel door een vrij moeilijke periode. Geen idee of het met de reis te maken heeft, die indruk heb ik niet, het is vooral Ilyan die voluit de ‘nee-fase’ betreedt, en met ongelooflijk veel energie zijn grenzen aftast. Dit heeft dan weer effect op Jenna én ons, en is heel vermoeiend. Want waar trek je de grens? Thuis is dat al moeilijk, maar op reis is dit nog veel vager. Hem in time-out zetten met volk rondom is één ding (en daar heb ik geen probleem mee) maar de Thaise mensen vinden dit heel raar, en beginnen hem nog meer aandacht te geven, waardoor hij helemaal buiten zinnen geraakt.

Voor alle duidelijkheid dus, voor de mensen die zouden denken dat het hier allemaal pais en vree is, de dagelijkse conflicten doen zich ook hier voor. We proberen er creatief mee om te gaan, maar dat is niet altijd eenvoudig! Ik verlies vaak mijn geduld, en slaapgebrek bij ons speelt hier voor een groot stuk mee. De kids gaan laat slapen, maar zijn wel weer wakker om 07.00 uur! En als de kids slapen willen wij ook nog wat lezen, foto's bewerken, tekstjes schrijven, soit, wat ontspannen, dus de slaapmomenten krimpen dan aanzienlijk.

Maar dus de twee dagen Tha Ton hebben ons deugd gedaan. We weten dan nog niet dat we in onze volgende guesthouse helemaal de rust zullen vinden, maar dat is voor het volgende verhaal!

 


Loslaten en tot rust komen
Maandag 12 november 2012. Chiangrai, Thailand.

Bamboonest... Via verrereizenmetkinderen.nl waren we op dit guesthouse gevallen, en het leek een prachtig iets, 25 kilometer van Chiangrai, in de bergen, waar je volledig tot rust kan komen. Drie nachten geboekt dus, aangezien Chiangrai ons niet echt een meerwaarde leek. We gingen ervan uit dat we met een dagje Chiangrai genoeg zouden hebben, als we de auto terug moesten binnen doen.

's Ochtends mailde ik vlug Nok nog eens met de vraag hoe we het makkelijkst tot bij hen konden geraken, en ik kreeg een vaag mailtje terug dat we naar de Liam hot springs of Pha Sert moesten vragen. We konden ook wachten tot 16.00 uur, want dan zou zij in de stad zijn om mensen op te pikken. Ervan uitgaande dat ik goed kan kaartlezen en dat deze plekken wel zouden aangegeven staan besloten we het erop te wagen en zelf te rijden. Eerste probleem was dat deze plekken nergens aangeduid stonden op de kaart. Bij aankomst in Chiangrai dus op goed geluk gereden, want ik wist dat we naar het westen moesten. Maar nergens stond aangegeven waar deze bronnen of plaats was, noch een pijl voor Bamboonest. Navraag bij de lokale mensen was moeilijk gezien de taalbarrière en niemand wist gewoon waarover we het hadden!

Uiteindelijk toch op de juiste weg geraakt (Jawel, met handen en tanden vragend!) en begonnen aan de 25 kilometer de bergen in. Aan de hot springs stond Nok ons op te wachten met haar jeep, en ze gaf aan dat we haar gewoon moesten volgen. Zonder ook maar enige nattigheid te voelen gingen we op pad tot we plots voor een volledig weggespoelde weg stonden (de ijzeren pinnen staken eruit!). Nok al door, dus wij ook in slakkengangetje erover, daarna een helling van ongeveer 40% denk ik die we met veel moeite opgeraakten. Daarnaast grote kuilen en modder. Tot we over een brug aan een riviertje kwamen en daarachter een helling van meer dan 50%. We hebben het geprobeerd, en daar stonden we plots stil. Op de helling. We konden geen kant meer uit. Aan één kant de berg, aan de andere kant de rivier! Elke beweging die Mo maakte deed de auto wegglijden... Heel voorzichtig, centimeter per centimeter zijn we terug achterwaarts naar beneden gerold, en het brugje was -gelukkig- net groot genoeg om in acht keer te draaien. Ondertussen was Nok ook weer terug met haar jeep en gaven we beiden aan dat dit echt niet ging, dat we terug zouden keren naar het begin van de weg om de auto te parkeren, al was het nog maar vijfhonderd meter tot Bamboonest volgens haar. Dit was toch een grote inschattingsfout van haar, met een gewone auto geraak je die berg echt niet op (en diegenen die het wel doen, chapeau!), met een 4x4 is het al limiet! Want dat hadden we snel door toen we goed en wel in haar jeep zaten, dit was nog maar het begin! Gelukkig dat wij rechtsomkeer gemaakt hebben. In het dorp, waar diegenen die wel boven geraken (blijkbaar zijn er wel, al moet dat toch met een jeep zijn geweest!) hun auto zetten, heb je een helling van minstens 60%,. Ongelooflijk dat je daar op geraakt! Eenmaal daarop komt het spannendste stukje, over een modderweg tegen de berg gedrukt, met aan de andere kant een mooie afgrond. Na een grondige regenbui is het zo glad met al die geulen, kuilen en plassen dat de jeeps regelmatig gewoon wegglijden. Ik zou zeggen te vergelijken met de dodenweg in Bolivia, maar gelukkig veel minder lang!

Wij waren die avond danig over onze toeren, grotendeels omdat Nok ons niet had gewaarschuwd voor de weg, zodat we gewoon meteen met haar hadden kunnen meerijden. De kinderen hadden ook al de hele weg liggen krijsen en ruziemaken. Ilyan was gelukkig in slaap gevallen onderweg, maar die avond was wat ons betrof de laatste. We kwamen toe rond 15.00 uur, Nok moest meteen weer weg en dus konden we niet eten, enkel avondeten. De kinderen huilden om eten, dus die hebben we de hele namiddag nootjes en bananen gevoederd. Ik zag echt de schoonheid rondom ons niet op dat moment. Onze bungalow lag helemaal beneden, 120 treden! Ja, ik heb ze uit colère echt geteld, geen lachertje als je slecht gezind bent. Daarnaast ligt het geheel op een berg, en is er dus aan alle kanten een ‘afgrond’ die naderhand zeer goed meevalt, maar die namiddag hielden we de kids angstvallig in het oog!

Gelukkig hebben we er toch nog een nachtje over geslapen, en 's ochtends voelden we ons alweer stukken beter. Omdat we de laatste bungalow hadden, lagen er voor ons enkel rijstvelden en de bergen, die al stomend tot leven kwamen onder de opkomende zon. En dat allemaal vanuit de hangmat, schitterend! Goed ontbeten, en Jenna was al meteen dikke vriendjes met de twee honden en vier katten, haar tijd kon niet meer stuk. Dan toch maar beslist alles los te laten en te blijven, en daar hebben we geen spijt van gehad.

bamboonest

Die dag moesten we dus toch terug naar beneden om onze auto terug binnen te doen en dan konden we toch met de kids even gaan zwemmen om stoom af te laten. Deze keer was het Noy die ons bracht in zijn klein aftandse, maar toch nog goed functionerende jeep. Noy is een klein, spits, vinnig mannetje met duidelijke tekenen van hyperactiviteit. Hij blijft geen seconde stil zitten, springt continu op en neer, en gaf zelf meteen aan dat de kinderen best uit de buurt bleven als hij een mes vast had, want hij was nogal onhandig. Maar hij was een echte kindervriend. Ilyan was helemaal zot van hem op het einde, nu nog praat hij steeds over Noy, Noy, noy!

Op het moment dat we moesten vertrekken voor onze auto weg te doen begon het heel hard te regenen, een echte tropische regenbui. Mohamed zat beneden in ons hutteke, wij boven in de ‘eetkamer’, waar het door het strooien dak stilletjes begon binnen te regenen. Maar Noy prutste wat met de strooien balen en opgelost!

Na de regenbui bracht hij ons dus terug naar onze auto, door een echte modderpoel, glibberige wegen, dat was toch even hart vasthouden! Aangekomen aan de auto stapten we over, en op onze vraag hoe we het gemakkelijkst op de luchthaven geraakte zei hij heel simpel: altijd rechtdoor. Vrij gemakkelijk (maar een keer moeten vragen) vonden we het vliegveld, en wie zien we buiten komen bij onze aankomst? Noy! Ongelooflijk, hij had ons evengoed kunnen meepakken, maar ondertussen hebben we alles losgelaten en lachen er eens goed mee.

In Chiang rai meteen naar een chic hotel, voor 60 baht mochten we daar zwemmen, en de kinderen vonden het geweldig. Jenna zwemt ondertussen zonder problemen naar de overkant, ze haalt adem, best indrukwekkend om te zien hoe snel ze vooruitgaat. Ilyan probeert haar na te doen, en als hij ‘zwemt’ steekt hij zijn kopje onder water. Zeer grappig.

We hadden afgesproken met Nok om ons te komen halen rond 16.30 uur, en wie draait er de parking op om 16.29 uur? Noy! We waren een beetje bang dat er weer een miscommunicatie zou zijn. Weer een dik uur naar boven, het was al donker en dat maakte de weg nog extra spannend!

De rest van de avond doorgebracht met gaslampjes, want door de regen was volgens Nok het zonnepaneel niet voldoende herladen en dus geen elektriciteit. Back to basics, maar zo lukt het ook! Met ons hoofdlampje terug de 120 treden naar beneden, in het pikkedonker, en eenmaal in ons hutje, meteen in slaap gevallen! 's Nachts hoorden we plots geluiden op het dak, als een dier dat heen en weer liep, en zo stoer als we zijn, niet durven gaan kijken. Waarschijnlijk een kat, maar in onze verbeelding was het wel ietsje groter.

De volgende dag had Noy voor ons een kleine tour in elkaar gestoken. Met de kinderen is een echte trekking niet te doen, maar wij wilden graag naar het dorpje beneden om even rond te kijken en kennis te maken. Te voet via de modderweg, en al bij al leek die nog wel mee te vallen, het lijkt indrukwekkender vanuit de Jeep!

Wij hebben ervoor gekozen om in Chiang Mai of Pai niet naar een Karen dorp te gaan (langnekvrouwen), omdat we een beetje opzagen tegen het ‘kudde en zoo-effect’. Het zijn nagemaakte dorpen waar de Karen tijdelijk verblijven om hun cultuur te tonen aan de toeristen, dagelijks passeren er dan ook massaal veel toeristen. Het is natuurlijk altijd dubbel, die mensen leven nu van het toerisme vermoedelijk, maar in het echt leven de meesten natuurlijk niet meer zo, en al zeker niet dagelijks in hun traditionele klederdracht. Aan de andere kant ben ik me er ook goed van bewust dat het dorpje dat wij bezocht hebben nog vrij authentiek is. Nu, maar dat wij als toerist daar niet veel goeds aan doen door ‘te passeren’. Je doorbreekt op die manier een natuurlijke gang van zaken, en vermoedelijk zal er binnen een paar jaar ook wel van alles verkocht worden aan de toerist. Gelukkig was dat nu nog niet het geval.

Het was net ‘speeltijd’ toen we toekwamen. De twintig kindjes, van een tot acht jaar ofzo, zwermden meteen uit over het ‘pleintje’, waar rond alle huisjes in bamboe en stro gebouwd waren, alles op palen. Het is wel grappig om te zien hoe onze kindjes van zéér verlegen langzaam maar zeker omschakelden naar toch contact zoekend, vooral via het fietsje dat daar zo mooi niks stond te doen. De Lahu kindjes daarentegen vonden onze kindjes zeer interessant. De stoersten kwamen vlug een duwtje of een aaitje geven, de anderen staarden iets meer verlegen naar die ‘rare’ wezentjes. Wie bekijkt wie? We mochten gaan eten in één van de hutjes, en ze koken er binnen op een houtvuur, met als gevolg dat er een heel dikke rook binnen hing. Iedereen kwam ons dan ook bekijken en lachen en wuiven, ze vonden ons best grappig leek het wel! Ik vond het een leuke ervaring, vooral omdat het zo eenvoudig was, de kinderen maakten een brug, en zo kom je echt makkelijker in contact met de mensen.

Na het eten toch vertrokken voor een wandeling. Uiteindelijk hebben we heel de weg tot de befaamde hotsprings afgelopen, toch een dikke drie kilometer (mét alle hellingen, hierboven beschreven). De kids hebben hun best gedaan! Noy had dan ook voor elk speciaal een bamboestok klaargemaakt, en daar waren ze superfier op. In de hotsprings hadden we natuurlijk geen badpak bij, dus dan maar eitjes gekookt. Elk hun mandje en koken maar. Achteraf bleken ze nog niet helemaal gaar en moest Noy ze toch nog even bijkoken, maar het was een leuke ervaring voor de kinderen! Terug in Bamboonest vooral genoten van het uitzicht, de kinderen van de dieren, het tot rust komen is uiteindelijk toch meer dan goed gelukt!.

 


Kip inslaan
Vrijdag 16 november 2012. Chiang Kong, Thailand.

Op 15 november dan vertrokken naar Chiang Kong, de grens met laos. Nok bracht ons naar het busstation, en in een echte plaatselijke ouwe bus, met open deuren, tuften we naar Chiang Kong. Ik moest nog even plassen met Jenna en tegen dat we buiten kwamen, was de bus al bijna het station uit. Een kleine spurt ingezet, en al rijdend op de bus gesprongen, ons er vanachter tussen gewurmd, de kids op onze schoot, klaar voor de drie uur durende rit, die al bij al heel goed is meegevallen. De weg was vrij vlak, niet teveel bochten.

In Chiang kong meteen naar ons Guesthouse, Baanrimtaling, aan de rivier, met een zeer koloniale, maar charmante uitstraling. Heel basic, maar voor 9,00 euro voor ons vier klagen we absoluut niet. Wat ons betreft, opnieuw een aanrader! Het ligt iets buiten het centrum, maar te voet net te doen. Belangrijkste to do was voor ons, dollars vinden voor ons visum. Dat bleek niet heel eenvoudig, want niet elke bank heeft dollars in stock! Uiteindelijk toch gevonden. Toen nog geld gaan afhalen voor de bootreis en dat bleek ook niet eenvoudig, want je kan niet in een keer grote bedragen afhalen (bewust gedaan?), maar bij elke afhaling betaal je wel 5,00 euro. Niet om te lachen!

chiangkong

De kinderen waren ondertussen zo over hun toeren dat we meteen terug gelopen zijn naar het guesthouse, om dan te beseffen dat we Deetspray vergeten waren in te slaan, net als Laotiaanse Kip. Tant pis, dat moet dan maar in Laos, ons pijpje was uit!

De volgende ochtend kwam de minivan ons halen om 7.50 uur, dus op tijd eruit. Aan de balie stond Adisak ons al op te wachten, de manager van Nagi of mekong. ‘Oh, your children are really small, I won't let you pay for both, just one’. Oké, leuk en eerlijk, dat kunnen we appreciëren.

Quote van de dag:
Ik zeg tegen Mohamed: ‘We hebben nog kip nodig’.
‘Hum, wát?’ (Met een gechoqueerd gezicht.)
‘Ja, Laotiaanse Kip!’

Vervolg reis in Laos


Kidzanai
Dinsdag 23 april 2013. Bangkok, Thailand.

Het is zeer vroeg en we leggen de kindjes al slapend in de taxi. Ons vliegtuig is op tijd, we verlaten Manila zonder problemen, en we landen om tien uur 's ochtends in Bangkok. Hier is het allemaal begonnen, en het voelt weer raar om hier nu terug te komen.

We haasten ons naar de taxi, ondertussen met heel wat 'ervaringsbagage'. We passeren de stand voor de taxi, en Mohamed vraagt langs zijn neus weg hoeveel het 'ongeveer' is tot in het centrum. 450 Baht volgens de vrouw, en we stappen in een geelgroene taxi. We merken meteen dat de chauffeur zijn meter niet heeft aangezet, en dus na 500 meter maken we hem er attent op. 'No, no, 450 Baht', ja man, niet met ons. Vriendelijk manen we hem aan om toch maar de meter aan te zetten, en hij wordt echt woest. Je ziet de stoom bijna uit zijn oren komen! We verwachten ons aan een enorme toer in Bangkok, maar aangekomen aan Khao San Road moeten we 350 Bath betalen. Alleen weigert hij ons tot voor het hotel te rijden, en stopt aan het einde van de straat. Ik wil nog even in discussie gaan, maar hij lijkt het allemaal niet te 'verstaan': 'Oút', wow, wat is er gebeurd met die lieve Thai? We haasten ons uit de taxi, en zodoende vergeten we Ilyan zijn kostbare olifantenzakje, met al zijn rekwisieten. Waar we zo fier op waren, dat hij ze na zes maanden nog had! Eén duploblokje, zijn ondertussen helemaal ingedeukte ambulance, zijn vliegtuig... Hij had er minder last van dan wij, maar toch, echt jammer!

We lopen te voet richting Rambuttri Village Inn, waar het zoals altijd een drukte van jewelste is. Ook hier lijken de receptionistes veel minder vriendelijk dan in het begin, heel gestresst. Als we een kamer vragen, dichter bij het zwembad, verdwijnt de lach helemaal. Op de kamer mag blijkbaar maar één kind gratis, en ons argument dat Ilyan op de grond slaapt pakt niet. We moeten bijbetalen. Zes maanden reizen we nu, en dit hebben we nog maar zelden meegemaakt (eerlijk, het staat wel op hun website). Heel raar, maar dat is natuurlijk toeval, slechte dag, en wij zijn ook serieus vermoeid. De Thai die we de volgende dagen tegenkomen zijn weer het volledige tegenovergestelde. De kindjes lijken zich niets te herinneren van het hotel, zelfs Jenna niet. Haar frank valt pas op het moment dat ze het zwembad ziet. Er is veel meer volk aanwezig, maar onze kinderen kan het niet schelen: ze springen en duikelen in het zwembad en we krijgen ze er maar met moeite uit. De rest van de namiddag kruipen we terug in ons bed, want de vermoeidheid slaat hard toe. 's Avonds wandelen we wat door de straatjes van Bangkok en eten nog eens Indisch, dat was lang geleden!

De volgende ochtend gaan we op zoek naar een speeltuin. We hebben geen Lonely Planet meer, en dat voelt toch wel lichtelijk verloren aan. Vooral voor welk transport te nemen zitten we lichtelijk vast. Zo zie je maar, Lonely Planet heeft nadelen, maar zeker ook voordelen. We zoeken een aantal dingen op op het internet, er is een park dat wel leuk lijkt te zijn voor de kinderen. Maar het is het vriendelijke meisje van het cafeetje waar we ons ontbijt nemen die ons goed op weg zet: eerst de boot nemen, daarna de skytrain, en eventueel nog de metro.

We varen een heel groot stuk van de rivier af, en na een kort ritje komen we aan het park, maar veel speeltuin zien we niet meteen. Aan de hand van een kaart trekken we naar een ander park, waar een 'discoverymuseum' zou zijn... Niet dus, grr. Zonder reisboek ben je toch echt wel nergens. We beslissen het ons dan maar gemakkelijk te maken en trekken naar Siam Square. De ene naast de andere shoppingmall. Ik had ergens gelezen dat er een vrij nieuw pretpark is, ergens op de zevende verdieping. Kidzanai, een kinderstad, waar de kinderen allemaal beroepen kunnen uittesten, en daarmee geld verdienen om dan iets te kunnen kopen. Zéér commercieel getint, elk beroep wordt uitgebeeld door een bedrijf natuurlijk, maar qua concept wel zeer leuk. Je loopt echt door een stad op kindermaat, met overal straten en pleintjes. Je hebt de brandweer, ziekenhuis, tandarts, garage... noem maar op! Jenna rijdt mee met de brandweerwagen, ambulance, onderzoekt een patiënt, is tandarts, sushichef, is piloot. Ze vindt het geweldig. Ze begrijpt er de botten van, want telkens krijgen de kinderen eerst een hele uitleg maar het kan haar niet deren. Wij kijken er echt verbaasd naar, hoe gemakkelijk ze overal mee naar toe gaat, want ouders mogen niet mee binnen.

th-0905002817-560-420th-0905002847-560-420

Ilyan houdt zich de hele tijd bezig in de kleuterhoek: een keuken, en ja, het manneke is er helemaal weg van! Wij sjokken er achteraan, maar het is wel leuk om te zien hoe de kids genieten. De entree is wel zeer prijzig, zelfs naar onze normen. Het is duidelijk dat er hier een selectief publiek naar toe komt.

th-0905002883-560-420th-0905002890-560-420

Met Jenna's verdiende geld gaan we naar de 'winkel', maar we blijken niet genoeg verdiend te hebben om nog maar een 'prulleke' te kopen. Tja dat is het commerciële aspect natuurlijk. De verkoper zegt vriendelijk: 'oh, maar jullie kunnen ook in Dubai naar Kidzania gaan en meer verdienen'. Ja dank u, maar daar komen we nu echt niet zo vaak. Dan nemen we het geld maar mee om thuis winkeltje te spelen, ook leuk! We dachten nog naar Under Water World te gaan, maar we zijn zolang in Kidzania gebleven dat daar geen tijd meer voor is. Het is zeker wel een aanrader voor kinderen!

Dan de weg terug, en dat blijkt echt toch wel een dik uurtje reizen te zijn. Ons plan om morgen hier terug te komen laten we maar varen, want 's avonds vertrekken we weer richting België.


Weer thuis
Donderdag 25 april 2013. België.

Ik heb een goedkoop hotelletje geboekt aan de luchthaven. Om te kunnen wachten op onze vlucht die pas om 0.20 uur vertrekt, en om niet te lang op de luchthaven te moeten zitten. Het heeft een zwembad en dus maken we ons rustig klaar, doen de laatste inkopen, en vertrekken op de middag al naar het hotelletje. En amai, we worden aangenaam verrast! Het heeft een zwembad, dat wisten we, maar het is echt een supergezellig, cottage-achtig, zeer familiaal aandoend hotelletje. Een mooie afsluiter! We duiken nog even het water in, en brengen de namiddag door op ons gemak. 's Avonds trekken we naar de luchthaven, en dan begint het échte laatste deel: de terugreis.

Jenna sliep al voor we instapten, en Ilyan volgde niet lang daarna. Natuurlijk waren ze er dus ook vrij vroeg weer uit, maar de televisieschermpjes zorgen voor een blijvende rust. Twee uur wachten in London, regen, regen, en nog eens regen, en dan de vlucht London-Brussel, echt de vreselijkste van allemaal, op alle vlakken! Ilyan die geweend heeft gedurende driekwart van de vlucht omdat hij naast mij wou zitten, aanhoudende reuze-turbulenties die ervoor zorgen dat we gewoon niet van plaats konden wisselen, tot we al bijna terug landden (en Ilyan die prompt op mijn schoot in slaap valt, zo uitgeput is hij!). En dan de landing: mist, mist en mist. We zien de landingsbaan pas als we al bijna op de grond zijn. Oh nee, kunnen we terug? Koud, koud, koud! Dat zijn dus onze eerste gevoelens bij het landen in Brussel, vréselijk! Kers op de taart is de politieman die ons paspoort moet controleren, die ons gewoon niet aankijkt, ongelooflijk nors is en zelfs niet reageert op onze 'goeiedag'. Oh, we willen terug naar Azie!

Ik heb ilyan in de draagzak gestoken, hij wordt er gewoon helemaal niet wakker van. Aan de bagageband komt de buggy maar niet opdagen (meestal worden die als eerste gebracht, wat logisch is lijkt ons om je kinderen er in te leggen), maar hier duurt het meer dan een half uur, alle bagage is al afgehaald, en daar komt onze buggy, ach België. We doen het open en dan... Onze Maclaren buggy heeft supergoed werk geleverd, we zijn er zeer tevreden over, maar ook hij is helemaal op. Een vijsje is eraf gevallen en hij is er dus helemaal aan, net nu op helemaal het einde van de reis geeft ie de geest. Ik draag Ilyan dus slapend naar buiten, en daar staan mama, papa, Leen en Stijn te wachten, met de fietsjes van de kids! Jenna is in de wolken, en als ze dan ook nog massa's cadeautjes krijgt kan haar geluk niet meer op! Ilyan wordt langzaam wakker, moet even wennen aan de 'nieuwe' gezichten, maar dat duurt niet lang. We zijn weer thuis!

 

Korte terugblik
Dinsdag 21 mei 2013. België.

We zijn ondertussen een klein maandje terug, terug in het ritme van werken, school en elke dag een beetje van hetzelfde. Kort gezegd: een wereld van verschil met de voorbije zes maanden. Veel mensen vragen ons 'en valt het mee', 'raken jullie alweer gewend aan het thuis zijn?' En eerlijk gezegd, het went veel te snel. Soms lijkt het zelfs alsof we nog niet vertrokken zijn, alsof we op het punt staan te vertrekken, het lijkt alweer zo ver weg. De zakken uitpakken daar zijn we nog niet aan toe, het ligt daar maar in een hoekje. Daardoor creëren we een beetje het gevoel dat het toch nog niet helemaal voorbij is. En trouwens met dit weer kunnen we toch niets doen met onze zomerspullen!

Hoe gaat het met de kindjes? Ons Jenna gaf de laatste weken toch wel duidelijk aan dat ze nu wel terug naar huis wou. En als we haar nu vragen of ze weer op reis wil, schudt ze zeer duidelijk van 'nee'! Op school merken ze wel dat ze mentaal enorm gegroeid is, hetgeen we wel al vermoeden. Toch altijd leuk om te horen, dat alle ervaringen die ze heeft opgedaan, haar toch veel sterker en ietwat zelfverzekerder gemaakt hebben. Ze gaat tegenwoordig ongelooflijk graag naar school, dat is ook mooi meegenomen! Ze heeft haar beste vriendin Myrthe helemaal teruggevonden, het moment dat die twee elkaar terugzagen, was het net alsof ze nooit weggeweest was, heerlijk!

Ilyan, die tijdens de reis volop in zijn 'twee is nee' fase zat, zet dit hier nog wel wat voort. De eerste dagen op school leek hij het vrij moeilijk te hebben met 'grenzen'. We hebben natuurlijk zes maanden volledig op ons eigen ritme geleefd, niets moest, alles mocht, en nu van het venteke vragen dat hij één, twee, drie helemaal in de pas loopt is wel wat veel gevraagd. Juf Lesley is gelukkig een super juf, en laat hem een beetje zijn gang gaan. Ondertussen is hij het helemaal gewoon op school, doet hij het geweldig, en luistert hij vrij goed, onze stoere kerel! De zindelijkheid was onze grootste zorg, maar na twee weken intensief oefenen is hij nu helemaal droog, ook 's nachts. Zo zie je maar, als een kind er klaar voor is gaat het allemaal net iets gemakkelijker.

De reis zit erop, we duiken weer volop het 'normale' leven in. Bedankt aan iedereen die ons gevolgd heeft, hopelijk hebben jullie genoten van ons plezier!

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!