Treinen en bussen
Zaterdag 2 januari 2010. Ao Nang, Thailand.
We hebben nog ruim de tijd, dus gaan we eerst nog wat eten in een tentje naast het station. De kinderen eten weer niet zo veel, ondanks dat we simpele rijst met kip voor hun hebben besteld. We worden hier wel een beetje kwaad over, omdat voldoende eten wel de basis is voor een goede gezondheid.
Als we het perron op lopen, staat de trein al te wachten. We vinden snel ons treinstel en klimmen metl onze kinderen en bagage aan boord. Het is een slaaptrein, dus de stoelen waar we eerst in zitten worden al snel omgebouwd tot bedden. We zitten twee aan twee. Elk aan een kant van het gangpad.
We besluiten de kinderen eerst bij elkaar te leggen in één bed, zodat wij nog even in het andere bed kunnen kletsen. De bovenbedden vertrouwen we niet met de kinderen. Mayra heeft overdag niet geslapen en geeft zich snel over. Morris beseft beter dat dit wel weer iets speciaals is, en na een uurtje komt hij nog steeds enthousiast met zijn hoofd langs het gordijntje om te vertellen dat er mensen terugzwaaien vanaf het station waar we net stil stonden. Een tijdje later geeft ook hij zich gewonnen en kijken wij nog even een filmpje op de laptop. We besluiten de kinderen samen in een bed te laten liggen en Marjan gaat op het andere lage bed en ik slaap boven de kinderen. Als we rond half twaalf willen gaan slapen is de trein al in volle rust. Het mannetje wat de bedden opmaakt zoekt overgebleven beddengoed bij elkaar en legt dit in de overgang tussen de wagons en gaat hier zelf slapen als een waakhond voor onze deur. Het kost wel wat moeite om ons over te geven en vertrouwen te hebben dat het goed gaat met onze kindjes en dat onze bagage nog volledig is na deze nacht.
Uiteindelijk slapen we best goed en worden rond een uur of zes gewekt door de bedrijvigheid in de trein als voorbereiding op het ontbijt. De kinderen zijn niet wakker geweest en trekken zich niets aan van de bedrijvigheid en slapen lekker door. Wij eten een slap broodje en een kop koffie als ontbijt en maken uiteindelijk de kinderen wakker als we er bijna zijn. Ze zijn helemaal vrolijk en Morris gelooft bijna niet dat wij ook hebben geslapen in de andere bedden.
Als we uitstappen moeten we met de bus richting Krabi. Bijna iedereen heeft al kaartjes voor de bus en loopt naar klaarstaande bussen. Wij hebben besloten het deze keer op de Thaise manier te doen en hebben niets geboekt. En ja, dat gaat prima. We worden naar een kaartverkoper geloodst en kopen kaartjes voor weinig om met de bus naar Krabi te gaan. Marjan koopt in eerste instantie vier kaartjes met het idee dat we dan ook vier stoelen hebben, maar een andere busmedewerkers vindt het belachelijk dat we voor Mayra gaan betalen. Bovendien hebben we niet het idee dat een kaartje ook daadwerkelijk uitmaakt of je een stoel krijgt of niet. Uiteindelijk krijgen we het geld voor Mayra's kaartje terug.
Natuurlijk zijn we nu als laatste in de bus en moeten we de medewerking vragen van een paar mensen zodat we een beetje bij elkaar kunnen zitten, maar dat lost zich ook wel op. Het is een comfortabele bus, maar helaas moeten we na een klein halfuurtje uit de bus en overstappen op een andere. Niemand weet precies waarom, maar het is wel duidelijk dat als je naar Krabi wil, je moet overstappen. Door de zorg voor de kinderen en onze aanzienlijke hoeveelheid bagage zijn we natuurlijk weer als laatste in de bus, maar we hebben toch nog drie redelijke plekjes. De bus is echter heel wat minder luxe en blijkt eigenlijk een soort gewone lijnbus te zijn die vele malen stopt om mensen in en uit te laten. De kinderen slapen nog even een uurtje en we gaan er van uit dat het wel goed komt. En ja, uiteindelijk worden we na een busrit van zo'n vier uur afgezet in Krabi bij.
Nu moeten we nog naar Ao Nang waar onze homestay is. De busterminal is nogal achteraf en wij worden door de mensen die alles regelen al snel als oninteressant bestempeld, omdat wij ons logeeradres al geboekt hebben en niet alvast leuke uitjes willen boeken. Er wordt ons wel beloofd dat er snel een songthaew onze richting op zal gaan. We worden inderdaad voor een paar Euro door een songthaew naar ons logeeradres gebracht, zonder problemen. Gelukkig kunnen we hier al terecht en gaan snel douchen om het reisstof van ons af te spoelen. We zijn erg trots hoe onze kinderen deze lange tussenreis zonder mokken hebben doorstaan.
Ons strandavontuur begint
Zondag 3 januari 2009. Ao Nang (Krabi), Thailand.
Ons logeeradres in Ao Nang is een Homestay. Meestal betekent dit dat je echt bij de mensen thuis bent, maar in dit geval gaat het gewoon over iemand die zijn huis heeft verbouwd in vier appartementen, waarvan hij er drie verhuurt en in de vierde woont. We zitten in het plaatsje zelf en niet in de kuststrook waar alle toerisme zich focust. Met een tuktuk kunnen we wel binnen een paar minuten aan het strand zijn, dus eigenlijk wel een goede combinatie. De homestay wordt gerund door Mr. Chang, een vriendelijke man die overdag in de duikshop werkt. Als we zijn opgefrist gaan we eerst bij een lokaal restaurantje twee huizen verderop eten. Aan het eind van de middag lopen we een stuk tot we bij Ao Nang Beach komen. Het is laag water en er liggen veel longtailboten in het water en op het zand. Ondanks dat het al richting avond gaat, zijn Morris en Mayra niet te houden om over het strand te hollen en door het ondiepe water te banjeren. Ze zijn ook erg vol van alle heremietkreeftjes die in veel soorten en maten over het zand schieten en menige heremietkreeft moet worden geïnspecteerd tussen de veilige vingers van papa.
Na een goede nacht in weer een echt bed (al was ons bed nogal hard), besluiten we weer naar het strand te gaan, maar deze keer om echt te zwemmen. Nadat een tuktuk ons naar het strand heeft gebracht komen we er al snel achter hoe het nou zit met al die longtailboten. Het is eigenlijk niet veel meer dan een taxidienst. Ze brengen continu mensen van en naar de verdergelegen stranden die moeilijk of niet te bereiken zijn over de weg. Wij besluiten op aanbeveling van de LP naar het Railey Beach strand te gaan. Samen met nog een stuk of zes anderen worden we hier keurig naar toe gebracht met de longtailboot. Tot frustratie van Morris hebben we wel een van de meest trage boten, maar toch vinden de kids het leuk. Qua strand hoopten we stiekem een beetje op een idyllisch stukje wit strand met palmbomen waar we in alle rust kunnen spelen en zwemmen. In de praktijk is het strand inderdaad mooi, maar qua drukte heeft het toch wel meer weg van Scheveningen.
De kinderen zijn helemaal blij en willen eigenlijk niet uit het water als we zeggen dat het even moet. Op de boot hadden de kinderen hun opblaasbare zwemvestjes aan, maar Marjan heeft nu ook de vlindertjes meegenomen. Die vlindertjes hebben wel wat minder drijfvermogen, maar binnen de kortste keren zijn ze hier aan gewend en Morris doet als erg zijn best om zo goed mogelijk te zwemmen en voor Mayra lijkt het bijna een tweede natuur. Ze loopt gewoon de zee in. Als ze niet verder kan lopen omdat het te diep wordt, dan probeert ze het toch door als het ware door te lopen en zo zwemt ze al hele stukken met haar vlindertjes om. Voor ons wel een teken dat we op moeten passen met zo’n drieste meid. In de loop van de middag beginnen de wolken zich wat op te stapelen en horen we in de verte onweer aan komen, dus varen we niet te laat weer terug naar Ao Nang. De zee is nu wel al wat ruwer geworden en we krijgen in eerste instantie wat spatten op ons, maar al snel worden we getrakteerd op een aanzienlijke douchebeurt. Mayra schrikt hiervan en moet een beetje huilen. Nadat Marjan haar ter bescherming van het water een handdoek heeft omgeslagen valt ze, moe van het zwemmen en spelen, pardoes in slaap op Marjan haar schoot. We eten in een restaurantje in Ao Nang nog Pad Thai met z’n vieren en gaan naar ons logeeradres waar de kinderen al heel snel in een diepe slaap zijn.
Een nat pak voor Marjan en Morris
Maandag 4 januari 2009. Ao Nang (Krabi), Thailand.
We besluiten het rustig aan te doen. Ik voel me niet helemaal 100% en besluit samen met Mayra een middagdutje te doen. Morris en Marjan gaan samen naar het strand. Helaas begint het in de loop van de middag weer te regenen. Morris en Marjan gaan snel uit het water en Marjan ondergaat onder toeziend oog van Morris een soort behandeling van haar voeten in een massagesalon. Morris vindt het allemaal maar wat interessant. Uiteindelijk laten ze zich thuisbrengen door een brommertaxi met zijspan. Ze staan als verzopen katten op de stoep.
