Artikelindex

Het Thailandavontuur begint
Zaterdag 12 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Terug naar Maleisië

In Chiang Mai staat de chauffeur van onze songthaew ons op te wachten. Een songthaew is een soort overdekte pick-up met banken in de lengte. Normaal rijdt zo’n songthaew door de stad en kun je instappen voor weinig als je bestemming op zijn route ligt. Nu hadden we er een voor onszelf. Morris en Mayra vonden dit erg leuk. Door onze vroege vlucht konden we nog niet in onze kamer en besluiten we op het terras maar even een kopje koffie te nemen en te relaxen. Al snel hebben Morris en Mayra een vriendinnetje opgescharreld. Het meisje heet Idanika en blijkt een dochter te zijn van een andere reizende familie die vijf maanden deze kant van de wereld afreist (het is altijd baas boven baas). We kunnen nog een klein uurtje met de familie kletsen voordat zij weer doorreizen. Het reisverhaal van Danielle, Norbert, Naoussa en Idanika lees je op www.kakakee.nl.

altaltaltalt

In Chiang Mai barst het van de tempels (Wats). De één nog mooier dan de ander. Uiteindelijk besluiten we nog wat te gaan eten in ons hotel. Tot onze verrassing is het eten hier heerlijk. Rijst met heerlijk vlees, groente en fruit. Allemaal even lekker. De prijzen van het eten zijn in Chaing Mai ook belachelijk laag. Je kunt hier al een lekker gerecht uitzoeken tussen één en twee Euro. Dit belooft veel goeds voor de rest van de reis!

 

Over de Ping rivier
Zondag 13 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Doordat we allemaal toch nog een beetje bij moeten komen van de vliegreis slapen we allemaal uit tot tien uur (!). Na het ontbijt in ons hotel vragen we aan Ron, de hoteleigenaar wat verstandig is om te doen met onze kinderen. We gaan in op zijn voorstel om een boottocht te maken over de Mae Nam Ping River.

Binnen een halfuur zitten we in een busje naar de boot. We gaan met een privé-longtail boot, ongeveer drie kwartier varen door de stad en een stuk daarbuiten. De tocht valt op zich een beetje tegen (Mayra heeft lekker geslapen). Onze eindbestemming is een soort boerderij die nu alleen wordt gebruikt voor toeristische activiteiten. Een beetje doorsnee, maar het is wel leuk. We krijgen veel uitleg over kruiden en krijgen heerlijke ananas en watermeloen voorgeschoteld. De gids probeert het tempo hoog te houden, maar doordat ons reistempo wordt bepaald door onze kinderen trekken we ons niet zo veel van hem aan. De terugweg met de boot gaat aanmerkelijk sneller.

altaltaltalt

Terug bij het hotel gaan de kinderen heerlijk spelen. Ze lijken zich prima thuis te voelen in het Awana guesthouse. Marjan heeft inmiddels alle was van de afgelopen week verzameld en we brengen die naar een 'wasserette' (een oud vrouwtje met een wasmachine en een wasrek & kapstokjes om te laten drogen) dichtbij het hotel. Dit is ook weer belachelijk goedkoop. We kunnen vier kilo wasgoed laten wassen voor 1,60 Euro. Je bent toch gek als je zelf spullen gaat staan uitwassen? Daarna besluiten we één van de mooiste tempels van de stad te bezoeken en houden we een tuktuk aan. Morris weet niet wat hem overkomt. Hij vindt het helemaal geweldig. Mayra vindt het ook spannend.

altaltalt

De tempel waar we naar toe gaan is de Wat Phra Singh. Een erg indrukwekkende tempel. De kinderen zijn ook onder de indruk en gaan volledig met ons mee in de rituelen, zoals schoenen uitdoen en niet schreeuwen en spelen in de tempel. Wat we vooral meegeven is dat we respect tonen aan de Boeddha van de ‘Wat’, door te knielen en onze handen te vouwen en voorover te buigen. Wij hebben bij een meisje in het hotel eerst navraag gedaan over wat voor soort kleren gebruikelijk zijn om in een tempel te dragen. We zijn dan ook gekleed in een lange broek en Marjan heeft een sjaal om haar schouders geslagen. Marjan legt uit aan Mayra dat ze het eerste stukje achteruit moet lopen net als de andere mensen. Mayra doet dit keurig en loopt zo door tot de uitgang zo’n 50 meter verder… Eenmaal buiten houdt ze het achteruit lopen stug vol en heeft dit nog minstens 10-15 minuten vol gehouden. Leuk zo’n eigen willetje.

altaltaltalt

In de tempel staat een wassen beeld van een monnik die in trans lijkt te zijn. We hebben een hele tijd naar de beste man zitten kijken en komen er niet uit of hij echt was of niet. Een Thaise toerist geeft ons later uitsluitsel; het is toch echt niet meer dan een wassen beeld. Dat wij hier zo over twijfelen maakt op Morris en Mayra indruk, want even later vraagt Morris aan Marjan nog heel specifiek of die meneer nou echt was en Mayra vraagt in een bijgebouw 'is hier ook zo’n meneertje?'.

We besluiten vanuit de tempel over de zondag-nachtmarkt naar ons hotel te lopen. Dit schijnt echt dé markt te zijn van Chiang Mai. We hebben het allemaal naar onze zin en hebben allerlei leuke souvenirs gekocht en eten heerlijke Thaise gerechten in een restaurant aan de markt. De Thai zijn helemaal verknocht aan Mayra. Morris is ook wel leuk en tovert bij de Thai wel een glimlach op hun gezicht, maar bij het zien van Mayra smelt menig Thais hart en krijgt ze alle aandacht. Bovendien hebben we de kids geleerd om 'sawadee (kha of khrap afhankelijk van wie het zegt - vrouw/man)' te zeggen, wat hallo in het Thais betekent en dan doet ze soms ook nog keurig haar handjes op elkaar voor de borst en maakt een kleine buiging. Als de Thai nog niet verkocht waren, dan zijn ze dat hierdoor wel. Mayra geniet duidelijk van alle aandacht en staat vaak hele verhalen te vertellen aan alle mensen op de markt die het maar willen horen.

Morris wil graag een groen glazen olifantje hebben die hij eerder heeft gezien om te laten zien op school als hij terug is in Nederland. Niet het meest geschikte souvenirtje, maar als hij dat wil, waarom niet. Uiteindelijk vinden we het olifantje dat hij zoekt en is Mor erg blij. Na een duidelijke waarschuwing dat als hij het laat vallen het olifantje stuk is, laat hij het olifantje binnen dertig seconden vallen… Huilen natuurlijk. Later zien we een marktkraampje met allerlei gefrituurde insecten, van meelwormen tot sprinkhanen. Ik had van tevoren aangekondigd dat ik zoiets wel wilde proberen, dus ik eet na enige aarzeling een sprinkhaan op. Marjan en de kids waren aardig onder de indruk dat ik dit ook daadwerkelijk heb gedurfd.

altaltalt

Terug in ons hotel gaan de kids slapen en besluit Marjan nog een klein rondje over de markt te doen. Uiteindelijk komt ze heel vrolijk en voldaan terug na een voet(reflex?)-massage van een half uur en met nog meer souvenirs. Doordat Marjan de laatste klant was heeft ze bovendien ook nog alle aandacht gekregen van de andere masseurs die de andere ledematen en nek van haar hebben behandeld. Ze had aan beide voeten een dame, aan nek en schouders en linkerarm een man en aan de rechterarm ook een (charmante homo-) man.

 

Naar de dierentuin
Maandag 14 december. Chiang Mai, Thailand.

Rond half twaalf gaan we met de tuktuk naar de dierentuin. De kids vinden dit weer prachtig. De Chiang Mai Zoo blijkt een grote dierentuin te zijn waar alle Thai zich laten vervoeren in een busje. Wij besluiten te gaan lopen, want dat busje rijdt wel erg snel door bij alle leuke dieren. Natuurlijk is dit wel weer zweten. De temperatuur in Chiang Mai is trouwens heerlijk. ’s Avonds koelt het een beetje af. Overdag stijgt het kwik wel weer tot een graad of 30, maar het voelt niet zo enorm warm aan en er is regelmatig een licht verfrissend briesje. Wel even wat anders dan momenteel rond het vriespunt in Nederland. We lopen dus best veel, maar zien ook veel bijzondere dieren. (Witte) tijgers, panters, leeuwen, veel soorten apen en nijlpaarden en nog veel meer. De hoogtepunten zijn wel de olifanten en de giraffes. We mogen voor een klein bedrag deze dieren bananen voeren.

altaltaltalt

De olifanten dwingen toch wel respect af en Morris laat zich niet overhalen om samen met Marjan of mij de olifant een banaantje in z’n slurf te stoppen. Mayra is iets dapperder en durft dit wel samen met papa. Morris en Mayra durven wel samen met een van ons de giraffes een banaantje te geven. Ook best dapper. Wel erg leuk dat dit kan in een dierentuin. De vertrekken zijn meestal nogal beperkt en het meest schrijnende is een olifant die in een soort hek staat van tien bij tien meter. Deze olifant kan je ook voeren, maar door zijn herhaalde stapjes voorwaarts en achterwaarts is het ons snel duidelijk dat deze olifant door zijn beperkte leefruimte niet meer geestelijk 100% is. Vooral Marjan is hier van onder de indruk. Hier willen we eigenlijk niet aan meewerken, maar het enige wat we kunnen doen is niet meedoen en meebetalen om de olifant te voeren, waardoor dit misschien ooit eens ophoudt te bestaan.

altaltalt

We bezoeken ook nog het aquarium. Dit is een nogal on-Aziatisch gebeuren, erg strak en goed aangelegd. Morris heeft duidelijk een zwak voor vissen. Hij is de hele tijd dat we binnen zijn nogal over z’n toeren. Hij holt van het ene aquarium naar het andere. Helemaal te gek. 'Mama of papa kom eens kijken hier is een hele grote/bijzondere/lange/mooie (noem maar op) vis'. Ons plan is eigenlijk om na een paar uurtjes nog een tempel te bezoeken in de bergen, maar de dierentuin heeft zo veel tijd gevraagd dat dit er niet meer in zit. Sterker nog, we hebben nog niet eens de hele dierentuin gezien. Uiteindelijk gaan we om vijf uur in de songthaew richting hotel.

altalt

In de songthaew terug naar het hotel zitten nog twee gezinnen met kinderen. Een Nederlands en een Canadees gezin. We kletsen erg leuk met beide gezinnen en Mayra slooft zich weer flink uit door in het Engels en Thais te tellen. Het is inmiddels de derde keer in de afgelopen dagen dat we het Nederlandse gezin tegenkomen.

 

Tijger aaien en olifantje rijden
Dinsdag 15 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

De volgende ochtend zijn we redelijk vroeg wakker. We willen eigenlijk bij een tijger- en een olifantenpark kijken vandaag. We weten echter nog niet hoe ver dat precies is en hoe we het beste hier naartoe kunnen gaan. De kinderen zijn helemaal gek van de tuktuk, dus regelen we een tuktuk die ons voor minder dan tien Euro de hele rest van de dag naar deze parken zal brengen. Onze chauffeur blijkt een goed Engels sprekende man te zijn die hier en daar ook een beetje als gids fungeert.

We gaan eerst naar het Maesa Elephant Camp. De man van de kaartverkoop geeft aan dat we beter binnen de kaarten voor een olifantenrit kunnen kopen. Dit blijkt een goede zet, want binnen kunnen we plotseling wel alle vier op één olifant. Dat scheelt dus weer. We besluiten om maar een halfuurtje te gaan rijden, omdat het om de ervaring gaat. Het opstappen is handig geregeld. We lopen een platform op waardoor je op gelijke hoogte staat met de olifanten. Opstappen is dus zo gebeurd en we zitten in het stoeltje voor we er erg in hebben. Onze olifant is 48 jaar en is een flinke jongen, hij weegt 1000 kilo. Het lopen gaat lekker rustig en je wordt comfortabel heen en weer gewiegd. Heuvel op en af voelt wel wat raar omdat je dan nogal naar achter en naar voren hangt. Onderweg stapt onze gids zelfs nog even af om met onze eigen camera een paar foto’s te maken. De kinderen vinden het erg leuk en we hebben er een paar vet stoere foto’s bij.

altaltaltalt

Na het ritje eten we eerst een hapje in het restaurant. Daarna lopen we snel naar het baden van de olifanten in de rivier. Vanuit de rivier gaan de olifanten naar het centrale veld om een showtje weg te geven. Ze laten olifanten voetballen, schilderen en allemaal kunstjes doen. Het lijkt dat de olifanten hier plezier in hebben, maar ik weet het nog niet zo zeker. Ook hier zien we soms erg korte kettingen en vreemd gedrag van een aantal olifanten. Maar zonder hier al te veel bij na te denken is de show best vermakelijk.

altaltalt

Na de show gaan we weer richting tuktuk, waar we na een korte rit weer uitstappen bij Baan Tong Luang. Dit is een nogal toeristisch dorpje, gesponsord door de Thaise overheid, waar een aantal bergstammen bij elkaar zitten in traditionele outfit, bezig met traditionele activiteiten. Het is dus allemaal niet echt authentiek, maar we vinden met name het ‘in het echt’ zien van een longneck vrouw toch wel de moeite waard.

altaltalt

Daarna gaan we snel weer verder naar het Tiger Kingdom. Het is een aardige verzameling tijgers, met als speciale attractie dat je de tijgers mag aaien...! We wisten dit natuurlijk van tevoren en hadden ons voorgenomen om alleen de babytijgers te gaan aaien, want het blijven toch ontzettend sterke wilde dieren. Dit is ook het enige wat de kinderen mogen doen. Eenmaal binnen ziet het er allemaal wel erg gemoedelijk uit met de grote tijgers. Tegen beter weten in besluit ik toch dat ik ook een grote tijger wil aaien. Na een korte instructie ga ik hun gebied in. Er zijn ruim voldoende verzorgers en ik wordt direct naar een liggende tijger geleid en mag hem aaien. Alleen het achterste deel, ik mag niet aan de kop zitten, omdat hij anders misschien met mij wil stoeien. De begeleider maakt een paar foto’s met onze eigen camera. Geweldig! Ik ga ook nog twee andere tijgers aaien. Vreemd genoeg voel ik me geen moment bang.

altalt

Na mijn avontuur zijn de drie M’en aan de beurt. De babytijgers (2-5 maanden) zitten in een verblijf en na het wassen van de handen mogen Marjan, Morris en Mayra hen aaien. Dit is wel een beetje spannend, maar ook erg leuk. De tijgertjes zijn net als poesjes erg speels. Ik mag van buiten het verblijf door de open ramen foto’s maken. Morris zegt ’s avonds dat hij dit het allerleukste van de dag vond. Mayra vond het olifantje rijden het leukst.

Na Tiger Kingdom gaan we met de tuktuk naar huis. We zijn mooi op tijd weer in ons hotel vanavond. Vlak bij het hotel lopen we nog dat andere Nederlandse stel tegen het lijf. Zij zijn vandaag wezen fietsen met hun kinderen en dit is prima bevallen. Met hun feedback en het internetadres hebben we vanavond telefonisch geregeld dat we donderdagochtend met z’n allen gaan fietsen.

 

Tempels en parasollen
Woensdag 16 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Vandaag wil Marjan graag naar een parasolfabriek. Van andere reizigers (van de 'verre reizen met kinderen' website) hebben we gehoord dat dit de moeite waard is en dat je hier voor weinig een kledingstuk kunt laten beschilderen. Natuurlijk zijn we weer later op pad dan gepland, maar rond een uur of twaalf stappen we in de songthaew die ons naar de fabriek brengt.

Mayra valt lekker in slaap, leunend op mijn been. Het parasolfabriekje stelt helaas niet zo veel voor. Twee vrouwen zitten voor een winkel wat te werken aan parasolletjes. De één biedt gelijk aan iets te beschilderen. We zijn voorbereid op pad gegaan en toveren gelijk twee witte shirts uit onze tas. Voor een paar Euro tekent ze een mooie draak op Morris' shirt en een vlinder op Mayra's shirt. We zijn er eerlijk gezegd behoorlijk van overtuigd dat ‘ze’ eigenlijk een ‘hij’ is. Maar dit doet natuurlijk niets af aan haar (of zijn…) kunstwerk. Met verf en gouden tubetjes en iets wat op nagellak lijkt maakt ze in een paar minuten indrukwekkend mooie tekeningen voor de kids. We kijken nog even in de bijbehorende winkel en besluiten nog twee mooie parasollen te kopen.

altalt

De chauffeur van de songthaew is op ons blijven wachten en aast op de terugrit. De aardige mevrouw uit de winkel zegt echter dat de juiste kleur songthaew ons voor de helft van het geld terug naar Chiang Mai brengt. Jammer voor hem dus en binnen een paar minuten stappen we in de witte songthaew. We kopen op het station kaarten voor onze geplande treinrit komende vrijdag. Vier kaartjes, zodat we niet te veel bij elkaar op schoot hoeven zitten.

We eten nog een hapje bij een restaurantje en pakken een andere songthaew om ons naar Wat Doi Suthep te laten brengen. Dit is een tempel in de bergen buiten Chiang Mai op een hoogte van ruim 1600 meter. De weg is behoorlijk bochtig, maar we zijn er snel. Onderaan de berg staat een mooi Boeddha beeld. Onze chauffeur toetert drie keer als we langs het beeld rijden en maakt een biddende beweging. We hopen dat het helpt.

Wat Doi Suthep is een mooie tempel, maar wel erg toeristisch. Door alle toeristen is er ook meer lawaai en onrust. Hierdoor heeft de tempel niet de mystieke sfeer die we bij de andere tempels wel hebben gevoeld. De minder respectvolle sfeer heeft ook duidelijk invloed op de kinderen, want ze lopen behoorlijk druk te doen en zijn moeilijk in bedwang te houden. Jammer genoeg wordt de prachtige goudkleurige chedi momenteel gerestaureerd. We zijn wel getuige van een aantal rituele handelingen, zoals het vijf keer rond de chedi lopen, het uitschudden van stukjes die je lot bepalen en het aan de klepels trekken van een hele rij met bellen voor geluk. Morris en Mayra hebben erg hun best gedaan om aan dit laatste ritueel mee te doen en hebben dapper alle bellen geluid.

altaltaltalt

Weer bij de ingang, 350 treden lager en een ijsje rijker, zien we in eerste instantie onze songthaew niet staan. Gelukkig staat hij gewoon een stukje verderop. Marjan laat zich later op de avond op advies van Els nog lekker een uurtje masseren bij de overburen in een massagesalon. Ze komt als herboren  terug in onze hotelkamer.

 

Als echte Nederlanders
Donderdag 17 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Onze laatste dag in Chiang Mai gaan we (als echte Nederlanders) fietsen. ’s Ochtends om half negen worden we opgehaald bij ons hotel en lopen we een klein stukje naar een nabijgelegen parkeerplaats waar de fietsen staan. Het zijn prima fietsen/mountainbikes die niet onder doen voor onze Nederlandse fietsen. Mayra gaat in een kinderzitje en Morris kan kiezen tussen een soort aanhangfiets of een fietskar.

altaltalt

Fietsen in Thailand is leuk. Je moet niet te veel rekenen op voorrang en ze rijden hier aan de andere kant van de weg, maar verder is het prima te doen. ’s Ochtends vroeg is het nog rustig in Chiang Mai en we zijn snel de stad uit. We komen door de rijkere en armere buurten ten zuiden van Chiang Mai en zien zo wel een stukje echt Thailand. We stoppen bij een mooie Wat en maken weer de nodige foto’s. Morris vindt de aanhangfiets geweldig en heeft behoorlijk meegetrapt. Op sommige momenten hoef ik helemaal niet zelf te fietsen omdat de kleine man dapper zit te trappen en het wedstrijdje met Marjan en Mayra wil winnen.

Onze gids (Nai) van het Belgische bedrijf Click and Travel is Thais en is een vriendelijke, eerlijke jongen. Hij vertelt veel over lokale gebruiken, met name van de Boeddhistische monniken. Hij is zelf een monnik geweest van z’n twaalfde tot ergens begin twintig. Hij legt uit hoe we ons eigenlijk moeten gedragen in een tempel en stelt het duidelijk op prijs dat we graag echt willen weten hoe het zit en dat we in het ritueel mee willen doen.

Bij een volgende tempel staat een soort vlechtwerk. Het moet een grote kip worden voor een crematie van een belangrijke monnik. We zijn natuurlijk geïnteresseerd over het hoe en wat. Het blijkt dat die monnik al drie jaar in de tempel ligt te wachten op zijn crematie. De dode monnik ligt in een glazen kist en ziet er nogal opgedroogd uit. Over zijn gezicht ligt een laagje bladgoud, maar aan zijn voeten kun je duidelijk zien dat het een echt mens is (geweest). Het maakt veel indruk op ons en Mayra legt de link met Sneeuwwitje, maar weet wel te vertellen dat deze meneer echt dood is.

altalt

We fietsen nog langs een oude leprozenkolonie waar nu ouderen en gehandicapten worden verzorgd. Vlak voor het einde van de fietstocht gaan we nog ergens in een lokale tent langs de weg eten. Mayra heeft het op één of andere manier niet naar haar zin en dit resulteert in een reuze huilbui. We kunnen moeilijk bij Mayra peilen wat er echt aan de hand is, maar als we zeggen dat de fietstocht bijna is afgelopen en we weer naar het hotel gaan wordt ze rustiger. We denken dat ze er een beetje genoeg van had. Steeds weer stoppen om dingen te bekijken. Ze wil terug naar ‘huis’, zoals we onze hotelkamer al regelmatig noemen. We hebben in totaal denk ik toch zo’n dertig kilometer gefietst.

's Avonds pakken we onze tassen weer in, want morgen gaan we met de trein naar Ayutthaya. We nemen ons voor om het hier nog wat rustiger aan te doen, zodat de kinderen goed hun rustmomenten krijgen. Het is nog een beetje lastig de goede balans te vinden, maar we hebben het allemaal prima naar onze zin.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!