Artikelindex

Plakdag
Woensdag 29 februari 2012. Koh Lipe, Thailand.

Deze reisdag begon vroeg met de wekker om kwart voor zes. We zijn inmiddels zo geroutineerd dat inpakken en wegwezen niet meer dan twintig minuten hoeft te kosten.

Wederom werd het een minibusje, dit keer viel het echter best mee omdat de kinderen gezien het vroege tijdstip nog lekker suf waren en Tula het eerste deel sliep terwijl Novi hardop met K3 op de mp3 speler meezong terwijl de rest van de inzittenden daar doorheen probeerde te slapen.

Na een korte break in de beloofde twee en een half uur maar uiteindelijk vier en een half uur durende rit (het Thaise tijdsbesef ligt iets anders dan dat van ons, wij leven inmiddels ook op de 'we zien het wel' klok, scheelt een hoop tegenvallers) toverde Daan de minilaptop tevoorschijn en mocht Novi een filmpje kiezen. De lieve schat denkt vaak eerst aan een ander dus koos ze Bumba omdat haar kleine zus daar zo blij van wordt, terwijl het voor haar zelf natuurlijk veel te kinderachtig is.

Rond elf uur waren we in Pak Bara waar we na nog een uurtje wachten (daar zijn we inmiddels ook heel goed in, we zien het maar als kinderspeeltijd en laten ze zo veel mogelijk rondrennen, dit keer maakten ze snel een Thais vriendinnetje hadden veel lol) de speedboat op stapten richting Koh Lipe. Die zou er volgens de planning een uur over doen, maar dat werden er uiteindelijk twee en een half waarvan een groot deel opging aan twee keer een tussenstop waarbij we dus geen wind vingen en het bloedverziekend heet werd. Alle Aziatische toeristen verlieten de boot om uitgebreid foto's te gaan maken terwijl de rest klaagde waarom we nou niet verder voeren.

Onze tactiek is ons zo rustig mogelijk houden en ons niet druk maken, maar irritant was het wel zo'n fotostop op een zogenaamde snelle boot. Het was vast een prachtige plek, maar met twee oververhitte kinderen die je al de hele dag rustig op hun plek probeert te houden, voor ons alleen maar nutteloos. Een half uur voor we aankwamen hield Tula het niet meer uit en viel ze in een zweterige slaap.

Na deze dag zeven uur met haar op schoot te hebben gezeten ben ik dat geplak aan elkaar even meer dan zat. Maar uiteindelijk bereikten we dan toch ons bountyeiland Koh Lipe en hadden we de mazzel dat de wind verkeerd stond en de boot aanmeerde op het door ons uitgezochte deel van het eiland Sunrise Beach in plaats van aan het hoofdstrand Pattaya.

Omdat we via internet niet goed wijs konden worden uit accommodatie binnen budget (de goedkope hutjes hebben geen sites om ze te boeken) ging ik met Tula op m'n rug op zoek terwijl Daan en Novi op de koffer wachtten. Het eerste waar ik tegenaan liep is het ook geworden: Varin Village, een groot grasachtig terrein met allemaal dezelfde piepkleine bamboe hutjes, hoe verder van het strand hoe goedkoper.  Wij zitten in rij twee, voor achttien Euro per nacht op ongeveer twintig meter van het strand. Het is hier prachtig: helderwit zand en een turquoise zee en tussen de hutjes genoeg ruimte voor de meiden om rond te sjouwen. Na verslepen van het matras pasten ook allebei de tentjes en de koffer nog in de kamer, de douche bleek niet koud maar lauw, wat wil een mens nog meer?

DSCF3763

Novi ging helemaal uit haar dak, die kan de hele dag wel in het water liggen. Tula moest nog even wennen en speelde liever met het natte zand. Er kwamen vrouwtjes met lekkere bananenmuffins en grote rozijnenbollen langs en toen we uitgezwommen waren liepen we in tien tellen naar huis, wat ben je zo'n dag stilzitten in bus en boot dan weer snel vergeten zeg. Na het testen van onze badkamer staken we het eiland over. Koh Lipe is piepklein, via de hoofdstraat met winkeltjes en eettentjes ben je zo aan de andere kant en er hangt een relaxte sfeer met een mix van toeristen van alle leeftijden en nationaliteiten en ook veel met kinderen. Na een tochtje over het Pattaya strand keerden we om, aten een hapje en toen stonden de kleintjes op instorten dus hup naar hut.

In het donker konden wij vanaf onze veranda de zwarte zee zien en de golven horen ruisen. Tula werd nog even wakker, die miste waarschijnlijk het aan mama geplakt zitten dus ze mocht nog even op de veranda hangen met ons.

 DSCF3783

Zonsopgang
Donderdag 1 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Novi en ik waren vroeg wakker en om de rest nog wat te laten slapen verplaatsten we ons voor zeven uur nog in slaapshirt en onderbroek al naar het strand waar de zon prachtig op aan het komen was.

We ontbeten in een naastgelegen restaurant en bietsten daar meteen wat overgebleven strandspeelgoed waardoor Novi en Tula de rest van de ochtend zoet waren met graven en bouwen terwijl wij zo waar eens aan een boek toekwamen. Van onze Zweedse buren, vier flinke gasten, kregen we een hangmat waar zij geen van allen in pasten maar die wel prima geschikt voor Novi was.

Heerlijk om zo dicht aan het strand te zitten, daardoor konden we tijdens Tula's lange middagslaap gewoon heen en weer lopen tussen ons hutje en de zee. Het was al een eind in de middag toen die kleine eindelijk wakker werd en we er op uit gingen voor een lunch van verse croissants en lekkere ciabattabroodjes. Daarna liepen we nog een stukje over wat binnenpaadjes van het eiland langs een kampung vol golfplatenhutjes van de eilandbewoners (dan is die hut van ons zo slecht nog niet), de school en het ziekenhuisje. We zien hier veel babyhangmatten die met een springveer aan het plafond hangen, heerlijk schommelen voor de ukkies. Tegen het eind van de middag lagen we weer in het water totdat de lucht na eerst alle pasteltinten blauw en groen uiteindelijk donker en zwart werd.

DSCF3816DSCF3865

Novi is niet uit de zee te krijgen, die lag er samen met Daan om kwart over zeven nog in, terwijl Tula de golfslag nog een beetje vreemd vindt en liever wat aan keutelt langs het water. Het scheelt dat ze moeilijk vooruit komt in het mulle zand en dus vaak gaat zitten, we hoeven er niet de hele tijd achteraan te rennen.

Na een douche (hier geen zwembad om ons in af te spoelen) en de zoektocht naar een eetplek (waarbij we duidelijk nog op foodcourt/nightmarket prijzen ingesteld zijn en dus even moeten wennen aan restaurantprijzen) aten we om negen uur pizza en dertig seconden nadat ze in hun tent kropen sliep het kleine grut want zo'n dagje niks doen op het strand is best vermoeiend.

 

Warme regen
Vrijdag 2 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Na tot acht uur uitgeslapen te hebben sprokkelden we ons ontbijt bij elkaar via de bakker (donuts en chocoladecroissants), de groenteboer (vers gesneden watermeloen en ananas), de koffietent (cappuccino voor Daan) en de Minimart (pakjes drinken voor alle dames). Daarna verkaste ik met stoel en al naar het strand waar ik de twee spelende kindertjes in de gaten hield en we in de branding tientallen zandtaartjes hebben gebakken en weer kapot gestampt. Tula kijkt af en toe op alsof ze denkt: 'Moet er niet iemand zeggen dat ik op moet houden met vies doen? Nee? Mag ik echt doorgaan met zand in m'n haar smeren? En in m'n mond? En ermee gooien?'

DSCF3903

Tula was ondanks de late start alweer vroeg aan wat rust toe en daarna aten we lunch in een restaurant met ongelofelijk trage wifi wat mij nogal irriteerde aangezien we op zoek zijn naar een accommodatie voor onze volgende bestemming. Op de weg terug naar huis begon het te regenen wat wel snel ophield maar het bleef een beetje druilerig (doch altijd nog 'loop rond in je blote bast warm' hoor). Novi keek op ons bed een filmpje op de minilaptop, Daan liep rond met z'n smartphone om het wifi signaal van het naastgelegen restaurant op te pikken en Tula en ik deden gek met een bal, keken naar de woeste golven en oefenden wat woordjes.

De ruimte om ons hutje is superfijn, we hebben hier het campinggevoel waar wij wel van houden, alleen de badmintonrackets ontbreken, maar daarvoor stond toch te veel wind.

Tegen de avond klaarde het op dus werd er eerst nog wat gezwommen en daarna gegeten, ditmaal verse vis waarvan Daan een hele snapper koos en ik grote garnalen, maar duidelijk niet in de prijzen viel bij 'garnalenpeller van het jaar'.

 DSCF3912

Mitella?
Zaterdag 3 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Na vannacht een flinke hoosbui op ons hutje te hebben gehad (klinkt net als regen op het dak van je tent, alleen bleek ons rieten dak een klein beetje lek te zijn) begon de ochtend met een combinatie van lekkere croissants en wifi en omdat het nogal druilerig was vond Daan het een goed plan om daarna een strandwandeling te maken. Ik was na tien meter al niet meer vooruit te branden met Tula op m'n rug en de zon die besloot opeens flink te gaan schijnen, maar we zagen wel veel dode vissen voordat we omkeerden.

DSCF3917DSCF3944

Wederom een poosje zand- en zeepret totdat een buitje ons naar wat te eten (we zagen op de kaart 'toast met nutella' staan en wilden dat voor Novi bestellen, die serieus niet meer wist wat nutella was. 'Vind ik dat lekker denk je?' en 'mitella?' Best vreemd, zo lang zijn we nou ook nog niet weg) en daarna naar veranda en bed toe dreef. Ik verplaatste de hangmat zodat ik er ook in kon zonder daarmee ons hutje tot instorting te brengen, maar moest toegeven dat het inderdaad echt een hangmat maatje kind is.

Eenmaal uitgeslapen/ film afgelopen/ boek uitgelezen speelden we de rest van de middag met de bal (lummelen, we lachten ons rot om de motorisch mislukte acties van Novi en mijzelf, en Tula hobbelde erdoorheen en giebelde lekker mee). Rond vier uur kwam, zoals elke middag, het tandeloze vrouwtje met een blad vol cakejes langs de huisjes. We rekenen inmiddels op haar en roepen vanaf de tijd dat we lekkere trek krijgen al 'joehoe' tegen elkaar, de kreet waarmee zij zichzelf aankondigt.

Toen de lucht weer wat opklaarde spoelden we onze verhitte lijven af in de zee (Tula begint te wennen en dobberde nu rustig zelf rond). 's Ochtends bedekken we de kinderen met uv shirts en petjes, maar zo aan het eind van de middag loopt Tula heerlijk in d'r blootje en Novi in d'r te grote zwembroek waarmee ze heel wat zand schept, dan vangen die met zweetuitslag bedekte buikjes en ruggetjes ook nog eens wat lucht.

We aten aan de andere kant van het eiland op het strand (Daan en ik deden stiekem alsof we zonder kinderen uit eten waren want de meiden zaten bijna de hele tijd aan/op de bar, meegenomen door de vriendelijke bediening, Novi durfde zelfs in het Engels de rekening te vragen) en sloten af met een Italiaans schepijsje. Ondanks dat het hier heerlijk en prachtig is heb ik moeite om tot rust te komen en me neer te leggen bij het 'niks doen'. Na al die weken met dagen volgepland met activiteiten of vervoermiddelen is dit echte 'vakantie vieren' toch even omschakelen, maar ik ben geloof ik de enige die daar last van heeft.

DSCF4001

Zand, zee, slapen, lunchen, lezen, bowlen en voetballen
Zondag 4 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Terwijl Daan uitsliep zat ik al vroeg met de meiden op het strand. Gelukkig kunnen ze zo lief samen spelen, al ligt dat vooral aan het feit dat Novi zo toegeeflijk is als kleine zus het op een brullen zet omdat ze haar zinnen op dat ene yoghurtbekertje of ijslepeltje heeft gezet, waar we overigens al ladingen zandtaartjes en zandmilkshakes mee hebben gemaakt.

Maar al snel zaten we op de veranda toen een flinke bui ons van het strand verjoeg en we door de regen op zoek moesten naar een ontbijtje. Gelukkig werd het na ons ochtendeten (zoals Novi het noemt) al snel prachtig weer en voor de verandering bleef dat eens een hele dag zo. De rest van de dag laat zich samenvatten in zand, zee, slapen, lunchen, lezen, bowlen met lege waterflessen en voetballen, waarbij Daan uiteindelijk van mijn lompe acties verlost werd doordat er een Thais jongetje mee kwam voetballen en ik mezelf snel uit de voeten maakte.

Inmiddels een vast onderdeel van het programma is met z'n vieren aan het eind van de middag in de zee spelen en Tula gaat nu helemaal los: drijvend op haar rug spartelt ze driftig met haar beentjes en moet dan heel hard om zichzelf lachen.

Het avondeten was zoals wel vaker niet het meest gezellige deel van de dag (precies hetzelfde als thuis) met een jengelende maar wel etende Tula (kip en rijst, we gaan vooruit) en een stille niet-etende Novi (als ze te moe is krijgt ze geen hap meer door d'r keel, irritant herkenbaar trekje).

DSCF3950DSCF4032

Snorkelen met Novi
Maandag 5 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Het onweer van de afgelopen nacht (wat best hard klonk zo onder het rieten dak) haalde de regen uit de lucht, bij het ontwaken straalde de zon ons tegemoet, maar tegen de middag werden we toch nog door een donkere regenwolk van het strand verdreven.

Het fijne van zo'n lange reis is onder andere dat een paar uurtjes regen per dag niet uitmaken omdat we weten dat er nog veel meer stranddagen zullen volgen. Het enige verschil ten opzichte van voorgaande dagen was dat ik een snorkel huurde waar ook Novi enthousiast van werd en het snel oppikte. Aangezien ze elke keer nogal hysterisch reageerde op vissen om haar heen had ik niet gedacht dat ze zou willen snorkelen, maar ze wilde het graag proberen en het lukte haar ondanks het te grote masker en bitje om goed adem te halen door het pijpje. Verder dan het stukje 'voor de deur' zijn we niet gekomen maar hier waren toch ook al wat leuke verschillende vissen te zien.

 DSCF4043

Inhoudsopgave

  1. Bangkok
  2. Chiang Mai
  3. Khao Sok NP
  4. Ao Nang
  5. Koh Lipe
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!