Minibusjeshel van Krabi
Maandag 27 februari 2012. Ao Nang, Thailand.

Met de slaap nog in onze ogen stapten we na een snel ontbijt in een minibus naar Krabi. Meestal proberen we rond het middaguur te reizen zodat Tula zo goed als zeker in slaap valt maar vanuit Khao Sok hadden we geen andere keus dus zaten we om half negen al in de wagen en het kind was dus net wakker en niet van plan stil te gaan zitten (de reden dat ik haar altijd op schoot heb is dat Daan zelfs op een goede dag niet tegen dat gedraaikont kan, nou dat heeft ie geweten).

Net toen Tula het op leek te geven en lekker een beetje achterover gezakt tegen me aan hing keek Daan me plotseling verbijsterd aan: Novi kotste grote stralen over zichzelf en hem heen. Dus daar ging Tula, hup op schoot bij de aardige achterburen en wij poetsten alles zo goed mogelijk schoon. We gaven onszelf een schouderklopje voor de vooruitziende blik: deze ochtend geen chocomel of melk maar een pakje sap (vandaar oranje maar gelukkig niet zure kots) en een nieuwe wc rol in de rugtas.

Tegen de tijd dat Novi weer wat kleur op haar wangen had was Tula verwikkeld in een fotosessie op de achterbank en absoluut niet meer van plan de rest van de rit rustig bij mij te gaan zitten. Novi spuugde nog een aantal keer netjes in een zakje, at een restje droge toast van het ontbijt en kreeg weer praatjes.

Uiteindelijk twee uur later kwamen we met een jengelende dreumes en een hypere kleuter aan in de minibusjeshel in Krabi. Ergens bij een hokje komen alle minibusjes samen en kan je uitsluitend per ander minibusje door naar je beoogde bestemming. Er valt weinig te onderhandelen want je staat daar gewoon vast. Na een beetje rondvragen besloten wij omdat we ze te duur vonden eigenwijs maar twee tickets te kopen voor de korte rit naar Ao Nang en konden we nog bijna een uur wachten tot alle toeristen met andere stickers (je krijgt serieus een sticker met je bestemming opgeplakt) vertrokken waren eer wij ons in een volgend busje mochten wurmen. Ik met de twee meiden op schoot (ging best, korte rit) en Daan die alle bagage vasthield.

Eenmaal afgezet bij de McDonalds (het centrale punt van Ao Nang blijkbaar) konden we natuurlijk niet meer om de friet heen dus dat werd een dure lunch. Omdat we deze bestemming eigenlijk alleen aandoen om de lange weg naar Maleisië te breken hadden we nog geen accommodatie en Novi was de enige die vol goede moed op zoek ging naar een nieuw 'huisje' alsof het een leuk avontuur was. Haar ouders moesten duidelijk nog even wennen aan het echt op de bonnefooi reizen (meestal bellen of emailen we kort van te voren naar het guesthouse/hotel dat we op het oog hebben) maar uiteindelijk vond Daan een ruime kamer op loopafstand van het strand binnen ons budget.

Na Tula's middagslaapje waagden we ons naar buiten waar bleek dat we in klein Kreta zijn beland: Een lange straat die naar het strand loopt vol met half ontblote verbrande toeristen en heel veel winkeltjes. Maar het kwam ons wel goed uit aangezien we nieuwe zwemvleugeltjes, kleren en wat strandspeelgoed nodig hadden. Rond zes uur waren we op het strand waar Daan en de meiden genoten van de zee, Tula een weglopertje blijkt te zijn (die gaat gewoon haar neus achterna en dwaalt zo het hele strand over) en ik probeerde de geweldige zonsondergang op foto vast te leggen (terwijl ik tegelijkertijd achter Tula aan zat).

Toen we net met veel moeite Novi uit de zee en in haar jurk hadden gekregen werden we voorgewassen door een plotselinge hoosbui en na een iets frissere douche in het hotel aten we overheerlijk Indiaas terwijl grote zus onder de tafel bijna in slaap viel en kleine zus een heel bord rijst at (ze begon al te joelen toen de lege borden op tafel kwamen, erg komisch als ze trek heeft, ze wipt juichend op en neer).

Stranddag
Dinsdag 28 februari 2012. Ao Nang, Thailand.

Met een tasje met broodjes, pakjes drinken en een nieuwe bal waren we rond negen uur een van de eersten op het strand waar de meiden natuurlijk geen rust hadden om te ontbijten maar meteen los gingen. Tula heeft wel een uur lang op hetzelfde plekje met zand zitten spelen, ze stopte een hand vol in haar mond, keek ons bijdehand aan en maakte het 'lekker' gebaartje met d'r hand, hilarisch.

Binnen no time stroomde het strand vol en omdat we vroeg begonnen waren gingen we voor het heetst van de dag terug naar ons hotel voor een douche en middagtuk. Daarna aten we pannenkoeken en pad thai in een heel klein zaakje (als je tegen de berg opbouwt kun je veel meer mensen kwijt op die paar vierkante meter) en keken winkeltjes zonder iets te kopen (behalve luiers, ook wel handig). Toen we klaar waren voor nog wat zeepret inclusief zonsondergang begon het onwijs te regenen en onweren dus dat werd nog wat tijd op de hotelkamer waar de meiden zich in de kast verstopten.

Eenmaal weer droog was het al etenstijd en genoten we voor de tweede dag op rij van Indiaas met friet en als toetje een goedkoop ijsje bij de Mac (de kinderijsjes kan je hier met chocodip bestellen net als een ijsje van Jamin!).