Naar Thailand
Donderdag 7 februari 2012. Bangkok, Thailand.

Net als voor een vroege dienst sliepen we ook hier onrustig met het oog op de gezette wekker. Toen om kwart over vijf Daan z'n gsm piepte zaten we beiden rechtop, maar het was een smsje van de NS over aangepaste dienstregeling vanwege de sneeuw. Aangezien voor vandaag veel vervoersmiddelen in de planning stonden maar niets van de NS hadden we niet zoveel aan deze informatie, behalve dat we daarna geen oog meer hebben dichtgedaan.

De meiden uit hun remslaap en hun tent getrokken (heerlijk van die kinderen die altijd vrolijk wakker worden, Novi ging gewoon verder met kletsen waar ze gisteravond gebleven was) en met alle bagage op naar de monorail. Het blijft leuk, soort Efteling gevoel en prachtig uitzicht over ontwakend Kuala Lumpur. Op Kuala Lumpur Sentral namen we de Aerobus naar de LCCT (Low Cost Carrier Terminal) van waaruit de vluchten van AirAsia vertrekken. Vijftig minuten rijden in een volgestouwde touringcar met een gewelddadige film op de tv, gelukkig waren de dames nog lekker suf van de slaap.

De koffer ingecheckt (25,2 kilo inclusief een literfles water die we erin hadden gestopt omdat we hem niet meer in de rugzak kregen, we hadden 25 kilo 'gekocht' dus dat was net goed) en de rugzak en slaaptentjes tas meegenomen aan boord. Voor het boarden heeft Tula zich vermaakt met een karretje terwijl Novi letters oefende (en daar de hele vlucht mee door is gegaan).

Een prima twee uur durende vlucht later (behalve dat ik tijdens de landing altijd groen word) waren we in Bangkok waar de vriendelijkheid ons meteen tegemoet straalde. We werden al voordat we erin stonden uit de douanerij geplukt omdat we van die leuke accessoires bij ons hebben (het is klein en blond en zwaait naar iedereen). Wij proberen graag allerlei soorten openbaar vervoer uit dus namen we naar ons hotel eerst de trein (soort bovengrondse metro, zo zie je meteen een hoop van Bangkok) en daarna de skytrain (zelfde idee) en na nog een stukje benenwagen kwamen we versleten en al aan in het Adelphi Grande waar we werden ontvangen met een koud nat doekje en een kopje ijsthee. Vette luxe, geweldige kamer, bijna een soort appartement met keuken en wasmachine/droger!

Ik ben met Novi en Tula het zwembad ingedoken terwijl Daan op de dokter wachtte, die zoals we al verwachtten mededeelde dat hij een flinke keel- en oorontsteking heeft (stop die zwembroek maar onderin de koffer) en meteen een paar zakjes medicijnen achterliet. Na het uittesten van de nieuwe badkamer (goedgekeurd) op naar de vlakbij gelegen supermarkt (Tula gaat nu beginnen aan de Thaise luiers) en daarna door naar het Emporium winkelcentrum (weer van die dure merken, ik durf niet eens te kijken) waar we aten op de vijfde etage in het foodcourt met prima uitzicht.

We trakteerden onszelf nog op een meeneemkoffie en legden de meiden snel op bed (het is hier een uur vroeger dan in Maleisië maar Tula staat nog op Kuala Lumpur tijd en was na het zwemmen eigenlijk al ingestort). We hebben voor Tula een babybedje op de kamer, maar omdat Novi's tent zo groot is hebben ze geruild en slaapt Tula gewoon in haar tentje en Novi in het (flinke) babybed inclusief schattig mini kussentje en dekentje.

Omdat Tula en ik nog op Maleise tijd stonden gooiden we om half zeven het eerste wasje al in de machine. De andere helft van de familie was ook bijtijds wakker dus namen we uitgebreid de tijd voor het luxe ontbijtbuffet, voor het eerst deze reis inbegrepen. Het is weer eens wat anders dan een boterham met jam eten op de kamer.

Met de skytrain gingen we naar het Chatuchak Park waar we fietsen wilden huren om een beetje wind te vangen. Blijkbaar zijn wij het park aan de compleet andere kant binnengekomen dan waar de fietsverhuur was, want pas heel veel slipperverslijtende kilometers later kwamen we de eerste (van vele) fietsende giebelende schoolmeisjes tegen op prachtige roze Hello Kitty fietsen. Novi was nog steeds enthousiast en wilde dolgraag fietsen, tja dan kan je als uitgeputte moeder met een dreumes op je rug natuurlijk niet opgeven. Uiteindelijk kwam de fietsverhuur in zicht, die dan ook wel meteen alles bood op twee wielen waar je maar om verlegen kan zitten. Novi zocht een fietsje met zijwieltjes en prinsessen uit, Daan een gewone fiets en ik een met kinderzitje achterop (helaas voor mij, de moederfietsen waren er niet in de Hello Kitty versie).

Het park bleek nog groter dan we al dachten, met heerlijk brede fietspaden en af en toe een boom midden in het wegdek. We vonden ook nog een gesloten en lichtelijk vervallen miniverkeersconcours, waar Daan langs een zijweggetje op fietste en we rotondes geoefend hebben, alleen dan op z'n Thais linksom natuurlijk. Novi vond het prachtig dat ze met haar eigen fietsje op de 'echte' weg mocht fietsen, thuis mag ze van ons pas van de stoep af als ze zonder zijwieltjes kan. Dit zou een mooi park zijn om dat te leren ware het niet dat je in deze temperatuur niet echt de puf hebt om er keer op keer achteraan te rennen. Voldaan dat we toch gefietst hadden, hebben we in het park geluncht en een roze taxi (Novi blij) terug naar het metrostation genomen (toen zagen we pas dat we echt heel erg ver gelopen hadden). Tula viel in de metro hangend op m'n buik in slaap maar werd helaas weer wakker toen we haar thuis op bed probeerden te leggen.

Wij zijn gaan zwemmen met de babyfoon mee maar ze wilde niet meer slapen, en aangezien wij het best fris begonnen te krijgen (zwembad vangt geen zon) sprongen we weer in de kleren om naar een museum te gaan. Geweldig om door de straten van Bangkok te slenteren, je kijkt je ogen uit naar mensen, winkels, voertuigen en stalletjes. Je kan alles op straat kopen en laten maken (we hebben voor veertig eurocent de losse bandjes van de kinderpetjes laten maken door een naaister op de stoep met een trapnaaimachine) en je ruikt op de ene hoek lekkere wierook en op de volgende hoek stinkend vuil.

Omdat we een half uur voor sluitingstijd aan kwamen zetten (het was nog best een eindje lopen ook al wonen wij in zijstraat 41 en ligt het museum in zijstraat 21) hoefden we niet te betalen. Het Ban Kamthieng House Museum is een traditioneel Thais houten huis op palen en laat de gebruiken uit het noorden van Thailand zien. Ik heb samen met Novi alle bordjes gelezen en daar een leuk verhaaltje van gemaakt. Ze deed erg leuk mee en maakte associaties met dingen die ze kent, grappig om die gedachtegang zo te kunnen volgen (bijvoorbeeld als ik het over bamboe heb zegt zij pandastok).

Bij thuiskomst heb ik via housekeeping een pannenset, strijkplank en strijkijzer gekregen (tja als je de wasdroger 's ochtends aanzet en aan het eind van de dag pas terugkomt dan ziet dat er best treurig uit). Voor de meiden pasta en een knakworstje gekookt en gezien het gebrek aan middagrust ging Tula's lichtje al vroeg uit en terwijl Novi nog een filmpje keek aten wij ‘magnetronthais’.

Onze avonden zijn echte rustmomenten aangezien je die gedurende de dag met kleine kinderen echt niet hebt. We hebben inmiddels een avondroutine van samen het budget bijhouden en plannen voor de volgende dag maken en ik schrijf elke avond een stukje over de dag en zet de foto's op de laptop als backup. We merken dat we al zoveel indrukken opdoen gedurende de dag dat we beiden niet veel behoefte hebben aan films of boeken maar het wel prima vinden om een beetje te internetten, met het reisverhaal bezig te zijn en onze reis verder uit te stippelen.

Dag twee in Bangkok hebben we gevuld met een bezoekje aan een snakefarm die bij het Rode Kruis hoort. Als je gebeten bent door een Thaise slang dan is dit de place to be omdat ze hier slangen melken voor het tegengif. Ondanks dat de dag voor Novi en mij al voor zevenen begonnen was waren we toch pas tegen half elf bij de snakefarm (twaalf rondes langs het ontbijtbuffet, insmeren, spullen pakken, naar de metro wandelen, metro en daarna nog meer wandelen op zoek naar de bestemming van vandaag) waar om elf uur een demonstratie was van het ‘gifmelken’ (ik had het steeds over een geit melken, beetje in de war).

Daarna nog een ronde langs alle slangen waarbij Novi trots was dat ze de bordjes begreep (met plaatjes: giftige slang, beetje giftige slang, niet giftige slang). Leuk om te merken dat ze alle informatie zo gretig opneemt al moet ik soms erg verzinnen hoe ik iets begrijpelijk uit moet leggen (slangenmelken voor het tegengif bijvoorbeeld).

Er was ook een hele expositie over slangen met uitgebreide informatie wat te doen als je gebeten wordt met daarbij heerlijke plaatjes van opgezwollen ledematen. Wederom vond Novi het machtig interessant. Als onderbreking hebben we op straat lunch gekocht en zijn in het Lumphinipark neergestreken om dit op te eten (Novi maakt tegenwoordig ook foto's, haar onderwerpen zijn niet allemaal even boeiend en ze mikt regelmatig mis maar dat mag de pret niet drukken). Daarna deed Tula een tukje in de wagen en hebben we een waterfiets gehuurd om met Novi de vijver over te varen.

Om half drie was er nog een slangendemonstratie die we graag wilden zien dus zijn we weer teruggegaan naar de snakefarm. Het allerleukste kwam op het laatst toen we zelf een slang om ons nek mochten voelen!

Voor de laatste keer vandaag naar het metrostation gestrompeld (onze slippers zijn inmiddels plat, we moeten nodig nieuwe kopen) en op naar huis. Daar is de helft van de familie in het zwembad gesprongen om wat te dollen, het jongste kwart ging in een als box fungerend warm bad zodat het resterende kwart de zich opstapelende strijk weg kon werken (feels like home).

Allemaal opgefrist moesten we toch weer de deur uit om wat te eten, maar tot ons grote geluk stond de hoteltuktuk klaar om ons naar het begin van onze lange steeg te brengen, dat scheelde weer wat.

Voordat we onze prachtige hotelkamer moesten verlaten hebben we de hele ochtend nog uitgebreid gebruik gemaakt van het ontbijtbuffet en het zwembad. Na het uitchecken (de receptioniste vroeg of onze bagage nog in de kamer stond, eh nee dit is alles) stond de huistuktuk weer klaar om ons vast een eindje op weg te helpen. Inmiddels ‘gedownsized’ tot één reistas, één handbagagerugzak, één slaaptententas en één buggy en met een vaste taakverdeling (Daan de rugzak en de reistas, ik Tula op m'n rug en de buggy uitgeklapt met daarin de slaaptententas tenzij we een trap op moeten dan klappen we de buggy in en draag ik die plus de tententas).

Bij de bagage dropoff woog de koffer 23,4 kilo, de rugzak 6,9 kilo en de slaaptentjes 4,5 kilo. Ik vind het meer dan genoeg en moet erg lachen om mensen met enorme koffers en het feit dat wij vroeger ook allebei een eigen koffer meenamen op reis, wat deed ik daar in vredesnaam allemaal in? In de metro had Tula al hangend een tukje gedaan (ze leert het nog wel dat slapen onderweg) dus op het vliegveld was het tijd voor lunch waarbij ik ontdekte dat de rugdrager ook heel goed kan dienen om Tula op een stoel vast te binden.

Met een kwartiertje vertraging konden we aan boord waarbij we gek genoeg hotseats op de eerste rij toegewezen hadden gekregen via de online check-in (waarvoor je normaal gesproken een toeslag moet betalen, Daan denkt dat het is omdat we iets van vijf vluchten geboekt hebben met AirAsia) dus als eerste erin en na een uurtje vliegen ook als eerste er weer uit.

Chiang Mai is best rustig als je net uit Bangkok komt en met het halve vliegtuig hebben we op een taxi gewacht (geen metro hier) om ons naar het guesthouse te brengen. Ondanks de dure airportlunch was het alweer tijd om wat te eten dus de spullen op de kamer gezet en aan de wandel totdat we tegen een foodcourt aanliepen waar we allemaal iets verschillends namen (en Tula at niks, die spuugt uitgekauwde hapjes uit als ze moe of boos is of iets lekkerders ziet. Ze heeft sinds drie dagen ook ontdekt dat ze heel hard en hoog kan krijsen als ze haar zin niet krijgt, wij worden er lichtelijk gek van want het is oorverdovend). Het leuke van een foodcourt is dat je eerst bonnetjes moet kopen, dan kun je elk bij een ander tentje wat te eten halen en weer ergens anders wat te drinken (Novi wilde een verse kokosnoot maar bleek het net als ik niet te drinken te vinden, de grapjas). Aan het eind lever je je niet gebruikte bonnetjes weer in en krijg je daarvoor geld terug. Het lijkt op ‘Dordt op je Bord’, alleen dan vele malen goedkoper. De meiden waren ernstig aan hun bed (tent) toe en wij hebben voor het eerst een 'buiten' dus zitten we op de veranda waaronder en rat zich tegoed doet aan Tula's etensresten die ik uit de buggy geveegd heb (niet zo slim dat geef ik toe).

Vakantie
Vrijdag 10 februari 2012. Chiang Mai, Thailand.

Door ons tempo van de afgelopen twee weken en de wallen van Tula besloten we vandaag tot rustdag om te dopen. Tijdens het ontbijt ben ik teruggegaan naar onze kamer om de fleecevesten onder uit de reistas te toveren aangezien het hier in Chiang Mai 's ochtends best fris is (oké altijd nog zestien graden maar toch, blote benen en een vest voelt best grappig).

Maar al snel warmde de zon ons op en maakten we een wandeling naar een grote overdekte markt Talat Warorot waar Tula bij minstens tachtig procent van de kraampjes vriendelijk in haar armpje of beentje geknepen werd (ze zat in de rugdrager, het blijft vreemd al die mensen die kreetjes slaken en lachend naar m'n rug kijken). Novi zocht slippers, maar helaas voor haar mocht ze van ons niet die waar ze warm voor liep: met een hakje met een knipperlichtje erin (kan het nog erger? Ja hoor, met een nog hoger hakje met snoepjes erin). We stopten nog even bij de kraam met verse kikkers, schildpadjes, aaltjes en slakken en daarna keerden we met meeneemlunch via de bloemenmarkt huiswaarts.

De rest van de middag hebben we gekampeerd op onze veranda zodat Tula eens een behoorlijk middagslaapje kon doen. Daan en Novi waagden zich in het behoorlijk koude zwembadwater en eenmaal uitgeslapen kon Tula lekker aanmodderen op de paadjes in de tuin terwijl ze keer op keer door de schoonmaaksters op de arm werd genomen om te knuffelen.

We slapen in het Riverside House, prima ruime kamer met een zitje voor de deur, klein zwembadje, praktisch naast een enorme supermarkt, ontzettend vriendelijk personeel, veel gezinnen met kinderen en vlakbij de avondmarkt en allerlei eettentjes. We aten net als gister in het Kalare Food Centre wat de brug over is en dan nog drie stegen verder dus dat konden we wel aan op deze rustdag. Novi moest toch haar energie nog even kwijt en danste een hele show voor wie er maar wilde kijken en geheel in het teken van de rust lagen de dames op een nette tijd in bed. Deze dag voelde haast aan alsof we vakantie hebben, want reizen is soms best hard werken.

Bo Sang
Zaterdag 11 februari 2012. Chiang Mai, Thailand.

Het is nog even wennen aan de frisse ochtenden (vooral als je het goede knopje van de douche niet kunt vinden en dus eerst vijf minuten staat te rillen onder een ijskoude straal) maar na een ontbijt in fleece gingen we op weg naar de fietsenverhuur Tawan die we gister al gevonden hadden.

Met het oog op de 'baby' had de aardige man een fietszitje geregeld. Daar hadden we niet eens naar gevraagd want dat leek ons hier vast toch niet te verkrijgen, we dachten Tula gewoon in de rugdrager te doen. Novi ging bij Daan achterop de bagagedrager met een kussenzitje en voetensteuntjes. Ik wilde eerst even aankijken hoe dat ging aangezien ze thuis nog gewoon in een fietsstoeltje zit, maar ze hield zich keurig vast en de voeten netjes op de steuntjes.

We vertrokken richting Bo Sang, een dorp tien kilometer van Chiang Mai waar ze parasolletjes maken, en het zal vast hebben gescheeld dat het weekend was want de rit viel reuze mee. Het was vanaf ons guesthouse eigenlijk één lange rechte weg en op het grootste deel ervan was zelfs een soort apart fietspad (waar dan wel om de honderd meter een auto op geparkeerd stond zodat je jezelf alsnog tussen het gemotoriseerde verkeer moest voegen, maar ach). Een uur en een houten kont later bereikten we onze bestemming en bezochten we de Saa papier en parasollenfabriek waar je uitgebreid het hele productieproces van Saa papier en parasollen kon bekijken. Van boomschors van de Saa boom dat verpulverd wordt (Novi mocht ook even timmeren) scheppen ze papier waarmee de van bamboe gemaakte parasolframes worden bedekt en beschilderd.

Geheel voorbereid (met dank aan het vrmk forum en de kinderkledingzaak naast ons guesthouse) toverde ik een zakje met effen shirtjes uit de rugzak en mocht Novi voor zichzelf en een heleboel anderen een plaatje uitzoeken dat op het shirtje werd geschilderd. We hebben de complete rij met schilders aan het werk gezet, het was erg grappig want Novi liep als een opzichter rond om alles in de gaten te houden. Vol trots werd het resultaat natuurlijk meteen aangetrokken (Tula een olifantje en Novi niet geheel verrassend een roze vlinder) en stapten we weer op de fiets. Tula was na vijf minuten al voorover gezakt in een diepe slaap en ondanks Daan, die haar met liedjes wakker probeerde te houden, begon ook Novi weg te zakken, dus die hebben we met d'r lange benen bungelend in de rugdrager gedaan anders tettert ze opeens van de fiets af.

We hielden weer een siësta en hoewel Tula natuurlijk niet meer wilde slapen heeft ze wel even in haar tent gelegen zodat wij rustig onze afhaallunch op konden eten (het blijft grappig: veertig Baht (één Euro) voor een bak heerlijke pad thai. Voor de mensen die zich afvragen waar doe je het van zo'n reis: je kunt in Thailand op ongeveer elke straathoek erg goedkoop en lekker eten).

Novi maakte een vriendinnetje (grappig om te zien hoe je het oplost als je elkaar niet verstaat) en aan het eind van de middag sprongen we weer op de fiets naar de zaterdagavondmarkt. Het bleek een leuke diverse markt en omdat we vroeg waren konden we op de heenweg (het is één lange straat) op ons gemak overal kijken en bleek Novi net als gisteravond ernstige behoefte aan dansen te hebben. Ze bleef bij elke blinde/gehandicapte zanger of muzikant staan om eens flink uit haar dak te gaan.

De volgende persoon die midden op straat zat was een behoorlijk verminkte man. Dan zie je de onschuld in hoe je naar een persoon kan kijken en de vragen die daarbij in een vierjarig koppie opkomen. Stipt om zes uur klonk het Thaise volkslied en bevroor het beeld van de markt terwijl alle mensen respectvol bleven staan, behalve Novi die ook deze muziek aangreep om een dansje te doen en stiekem met haar heupen wiegde.

De meiden aten vanavond allebei een frikandel (je kan hier alles vinden) terwijl ze vermaakt werden door het voltallige kraampjespersoneel van het rijtje waar wij wel gewoon heerlijk Thais aten. Ik ga er niet van uit dat ze over een poos opeens vrolijk Thais eten en eerlijk gezegd hebben we er geen zin in om de strijd aan te gaan. Tula werkt iets wat ze niet lust gewoon haar mond uit en ook Novi eet dan gewoon liever niks. Hele maaltijden weg moeten gooien vinden we zonde van het geld, tijd, eten en de sfeer. Vooral omdat je hier genoeg dingen kunt vinden die ze wel lusten.

Massage in de vrouwengevangenis
Zondag 12 februari 2012. Chiang Mai, Thailand.

Nog steeds in het bezit van de huurfietsen reden we vanochtend naar de tempel Wat Phra Singh. Tula kon tussen alle verschillende gebouwen prima rond hobbelen en Novi was erg onder de indruk van de niet van echt te onderscheiden replica van een overleden monnik ('mama vertel nog eens dat verhaaltje van dat neppe meneertje').

Het was leuk om de verschillende gebruiken van dichtbij mee te maken, bijvoorbeeld de mapjes met geldbiljetten die op werden gehangen en mensen die een boodschap op een groot oranje doek schreven (we dachten eerst dat die rol stof bedoeld was om de monniken mee aan te kleden: 'mag ik drie meter nieuwe stof want mijn oude is versleten').

Omdat de kleinste Hermus alweer begon te gapen hebben we het ochtendprogramma ingekort en zijn we alleen nog naar de vrouwengevangenis van Chiang Mai gegaan. Hierbij zit een massagesalon waar je gemasseerd wordt door vrouwen die binnen zes maanden vrij komen en hier een vak hebben geleerd. We vroegen om de verkorte versie aangezien we Tula niet een uur zoet kunnen houden als wij allemaal met de beentjes omhoog zitten en proberen te relaxen. Maar een half uur voetmassage is ook voldoende en Novi vond het heerlijk, ze straalde helemaal van al die aandacht. Tula werd natuurlijk uitstekend verzorgd door zowel bewaaksters als masseuses, zelfs inclusief versnaperingen (ze vonden het erg geestig toen ze hebberige geluidjes begon te maken bij de aanblik van een aardbeienkoekje).

Met frisse voeten hielden we thuis weer een middagpauze en kreeg Novi haar beloofde dans tijd. Na de break fietsten we naar de zondagavondmarkt die net als die van gisteren enorm divers bleek te zijn dus genoeg te zien (niet de gebruikelijke slippers en T-shirts maar mooi handwerk). Novi vroeg steeds wanneer we zouden stoppen en ik dacht dat ze naar huis wilde maar ze bedoelde het volkslied om zes uur waarbij iedereen stilstaat. Had blijkbaar indruk gemaakt gisteren. We snackten wat op de markt (onder andere kipballetjes op een stokje, Tula propte ze zo weg) en aten daarna nog een portie bij onze favoriete Kalare Foodcourt. Novi zocht speciaal een plekje met genoeg open ruimte om tussen de hapjes door te kunnen dansen. We weten inmiddels dat ze elke avond dezelfde cd opzetten, heeft ze toch nog een beetje haar favoriete vakantiebezigheid: de minidisco.

Fietsen met Nai
Maandag 13 februari 2012. Chiang Mai, Thailand.

Alsof we de afgelopen dagen nog niet genoeg gefietst hadden, gingen we vandaag op geregisseerde fietstour van Click and Travel. Als ophaalpunt hadden we bij de fietsenverhuur afgesproken waar we onze weekendfietsen inleverden om vervolgens in te stappen op weg naar ons volgende set fietsen. Terwijl wij rondkeken in een draak met prachtige muurschilderingen bij een Chinese tempel werden de fietskarretjes aan twee goede mountainbikes bevestigd. Tula in de voor ons bekende fietskar achter Daan en Novi in een Weehoo fietskarzitje met eigen pedalen zodat ze mee kon trappen. Geweldig leuk ding en het scheelde ook echt als ze mee trapte.

Geen andere mensen in onze groep dus we hadden een privétour. Wij blij dat we niet in die groep van 22 man zaten van een andere fietstochtaanbieder. We fietsen deze ochtend door kleine dorpjes vol traditionele houten huizen op palen en akkers met diverse gewassen. Onze gids Nai was enorm aardig en super lief voor de kinderen en vertelde tussendoor van alles over het Thaise dagelijks leven. We bezochten een mooie tempel waarbij ze uitleg gaf over de muurschilderingen en na een paar interrupties door de kinderen vroeg: 'I keep talking?'. Merendeels luisterde Daan naar haar verhaal en hield ik de meiden in het oog (Tula opende alle lage kastjes die van de monniken zijn) waarna Daan mij een samenvatting gaf, prima verdeling.

We stopten bij een voormalige leprakolonie waar nu een rehabilitatiecentrum huist en daarna verwende ze ons op een volgende tussenstop met gefrituurde banaan, gefrituurde pompoen en twee zakjes visvoer. In de vijver zaten honderden catfish die over elkaar heen gleden en ons nat spetterden toen we ze voerden. Tula schaterde het uit.

Na een flink stuk fietsen was het tijd voor de lunch en daarna fietsten we met elk een slapend kind achter ons ('mama die hobbels maken me steeds wakker') langs tempel ruïnes naar de eindpunttempel.

We hebben op veel plekken kunnen zien aan de markeringen tot waar het water heeft gestaan tijdens de overstromingen van vorig jaar. Eenmaal thuisgebracht wilden de meiden natuurlijk niet meer slapen terwijl wij er best moe van waren. Na een gedwongen rustpauze (anders mocht Novi haar nieuwe jurk niet aan, gisteren op de markt gekocht, ze had het er al de hele dag over) en wat boodschappen gingen we voor de verandering maar weer eens richting avondmarkt om wat te struinen en te eten.

Ik haat afdingen en ben er zeer slecht in terwijl Daan het best leuk doet, op zijn eigen rustige manier. Hij heeft voor ons dan ook nieuwe slippers gescoord en in een soort eurowinkel (zal wel een bahtwinkel zijn dan) vonden we voor Tula minicrocs. Arme Novi is vreselijk teleurgesteld dat zij de enige is met nog steeds alleen sandalen, maar er zijn wonderbaarlijk genoeg weinig meidenslippers te bekennen (of ze zijn echt te gruwelijk voor woorden, ook de bahtwinkel had hakjes en lampjes).

Wel een beetje klaar na drie avonden marktlopen was het tijd voor een hapje en een dansje. Deze avond ging Novi een stapje hogerop en maakte een vriendinnetje waarmee ze op het podium heeft gedanst totdat er een gitarist opkwam en ze zeer beteuterd afdropen.

Kookcursus
Dinsdag 14 februari 2012. Chiang Mai, Thailand.

Het is me een raadsel waarom onze kinderen thuis enorme uitslapers zijn maar hier elke ochtend om zeven uur klaarwakker zijn. Het geeft ons wel een lekkere vroege start waardoor we voor de enorme hitte al op pad kunnen.

Na een ontbijt van roze en witte cakejes (Valentijnsdag leeft hier behoorlijk) hebben we 2,3 kilo vuile was weggebracht, eindelijk slippers voor Novi gekocht (oké toegegeven er is genoeg te vinden maar wij zijn van die mutserige ouders die vinden dat ze er ook nog behoorlijk op moet kunnen lopen, zeker gezien het aantal kilometers dat wij per dag te voet afleggen) en een pakketje naar Nederland gepost. Ruim op tijd voor de middagdut waren we weer thuis en terwijl wij ons naar het zwembad verplaatsten heeft Tula heerlijk rustig twee en een half uur weggetukt.

Op deze Valentijnsdag hadden wij besloten eens lekker iets voor onszelf te doen (of juist heel Thais te doen door de kinderen gewoon mee te slepen en ergens neer te leggen) en gingen we op kookcursus (eigenlijk mijn verjaardagscadeau voor Daan maar hij had geen zin om alleen te gaan). Eind van de middag werden we opgehaald door de Baan Thai kookschoolbus en ondanks dat ik het eerst niet zo'n geweldig plan vond (als ik m'n kinderen in de gaten moet houden heb ik moeite me ergens anders volledig op te concentreren en als ik me niet kan concentreren vind ik het lastig koken, leek me dus gedoemd te mislukken) is het uitstekend verlopen.

Na een voorstelronde en een tocht over de markt met ingrediëntenuitleg door onze grappige kookjuf Benz ging Tula in de buggy en Novi mocht een filmpje kijken. Het bleek een strak georganiseerde boel: vooraf voor vier gangen uit een keuzemenu je gerecht aankruisen, verschillende groepen in verschillende ruimtes aan lage tafels, per gang opsplitsen over verschillende keukens die per gekozen gerecht ingedeeld zijn (dus alle groepen gemixt), alle ingrediënten staan afgepast per persoon klaar maar je kookt wel alles zelf en dan terug naar je eigen groepstafel om het op te eten.

Bij de voorgerechten maakte Daan loempia's en ik viskoekjes, net zoals we geserveerd hebben tijdens het kerstdiner bij familie H. Na gang één is Tula in de buggy in slaap gevallen, Novi heeft gang twee met mij en gang vier met Daan meegekookt en tussendoor braaf gekleurd en film gekeken en aan het eind hadden we genoeg gegeten voor de komende drie dagen. Toch fijn om ook eens een echte volwassenenactiviteit te kunnen ondernemen ook al hebben we niet de illusie dat we dit thuis nog eens zullen weten te evenaren.

Chiang Mai Zoo
Woensdag 15 februari 2012. Chiang Mai, Thailand

Op onze laatste dag in Chiang Mai tuktukten we in 25 minuten naar de Chiang Mai Zoo, waar alle Valentijnsversiering nog hing. Helaas voor mij was het eten van gisteravond niet zo goed gevallen (ik kan het koken blijkbaar maar beter aan de Thai overlaten) dus ik heb gedurende de dag veel met mieren bedekte hurkwc's van dichtbij gezien. Novi heeft inmiddels een fascinatie voor toiletten: is het een gewone of een hurkwc, met wc papier, een tuinslang of een bak met water en een schepje? 'Ik ga wel mee kijken maar ik hoef niet te plassen hoor'.

Het allergaafste vonden we dat je zelf een bakje voer kunt kopen om sommige dieren te voeren. Wij voerden de nijlpaarden en de giraffen en bij die laatsten deed zelfs Tula stoer mee. Omdat de entreeprijs van het aquarium boven ons budget ging (totaal 28 Euro) kochten we ook daar een zakje voer voor 23 eurocent, daar waren de dames ook happy mee. Na een flinke (toilet)pauze in de speeltuin bezochten we de pandaberen.

Terwijl ik de panda stond te fotograferen werd van Tula op mijn rug ook een fotoshoot gemaakt. Eerst had ik het niet door want het waren twee kleine vrouwtjes, maar ze gingen echt dicht naast Tula (dus mijn rug) staan om met haar op de foto te gaan. Het blijft raar, wie wil er nou een foto van een wildvreemd kind? 'Kijk dit is de pandabeer en dit ben ik met een blond meisje’?

Daarna hebben we de rest van de route met de dierentuinbus afgelegd want het is behoorlijk heuvelachtig en Novi en ik kwamen haast niet meer vooruit. Terug pakten we de songthaew (busje met open achterkant en twee bankjes aan weerszijden, we kunnen inmiddels kwartetten met alle gebruikte vervoermiddelen) en na thuiskomst dook ik even mijn bed in terwijl Daan z'n handen vol had aan beide dames in het zwembad. Hij ontdekte dat Tula het leuk vindt om samen met hem vanaf de kant het zwembad in te springen.

Na onze laatste wandeling bij zonsondergang over onze ijzeren brug begon Novi aan haar laatste dansoptreden (ze had het overdag over dat ze 's avonds haar 'avondjurk' aan mocht, kleine prinses) en Tula aan haar laatste rondje over de avondmarkt (en wij er maar achteraan rennen).

Nachttrein naar het Zuiden
Donderdag 23 februari 2012. Khao Sok NP, Thailand.

Na een aantal weken reizen moesten de harige Hermussen nodig eens naar de kapper. Daan werd geknipt en geschoren, ik met de tondeuse bewerkt en Novi's pony bijgeknipt en voor minder dan zes Euro waren we allemaal weer piekfijn in orde.

Daarna namen we afscheid van Thai Garden Inn, de heerlijke tuin en het superleuke personeel. Onze meiden werden vaak door de dames bij ons weggekaapt om te komen spelen. Zo kon ik bijvoorbeeld heerlijk op m'n gemak de koffer inpakken terwijl Daan onder de douche stond (oké pakken duurt maar tien minuten aangezien we niet veel bij ons hebben en bijna niks uitpakken, maar tien minuten voor jezelf is pure luxe tegenwoordig).

We voegden een nieuw vervoermiddel aan ons lijstje toe (brommertaxi met zijkarretje) en vertrokken naar het busstation om met een airco bus in twee uur naar Nakhon Pathom te rijden met twee slapende kinderen en een Thais nagesynchroniseerde actiefilm aan boord.

De rest van de middag hebben we doelloos slenterend doorgebracht want de nachttrein stond pas gepland voor 's avonds acht uur. We liepen een poosje rond in een heerlijk koele hal waar zelfgemaakte producten en handwerk verkocht werd en we bezochten de enorme chedi vlakbij het station waar we uitgebreid de tijd namen om vragen van een stel scholieren te beantwoorden die als schoolopdracht buitenlanders moesten interviewen. Novi neemt het Boeddhisme bloedserieus en gaat bij elk beeld op haar knietjes.

We daalden af in een 'grot' waar een monnik naast een ghettoblaster zat (dus Novi kwam al dansend de trap af, die dacht dat er beneden een feestje was) en we een armbandje van wit touw omgeknoopt kregen. Na nog een ronde langs heel veel winkels (maar waar is de massagesalon als je er eens eentje nodig hebt om de tijd te verdrijven?) streken we neer voor een avondmaal van gevulde soep en kip-op-een-stokje en toen we dat op ons allerlangzaamst opgegeten hadden was het nog steeds geen tijd voor de trein.

We brachten de laatste paar wachturen door op het perron waar genoeg te beleven viel. Zeker met die kleintjes erbij maak je overal makkelijk contact. Ergens was het ook wel lekker om zo te lanterfanten en de tijd maar een beetje weg te zitten kijken. Maar uiteindelijk stond de klok dan toch op vijf voor acht en zochten we de spullen en kinderen bij elkaar.

Onze bedjes waren al opgemaakt, Tula kon zo haar tent in die we op een van de onderste bedden zetten en sloot meteen haar oogjes. Novi deelde een bed met kleine zus maar ze was nog een beetje hyper van de zenuwen. Ze is altijd zo makkelijk en vrolijk dat we soms vergeten dat het voor een vierjarige best spannend kan zijn dus daar moest nog even over gekletst worden. Terwijl Novi ook in slaap viel at Daan nog een tweede diner in bed en het reisverslag moest ook deze avond al schuddend gewoon bijgehouden worden.

Tegen de tijd dat ik mijn bedje boven de dames opzocht en Daan aan de andere kant van het gangpad zijn gordijntjes sloot had Novi echter bedacht dat ze klaar met slapen was en de uren daarna zijn we menigmaal van plaats verwisseld maar van slapen kwam niet veel meer. Om te voorkomen dat ze haar zusje wakker zou maken heb ik Novi bij me in het smalle bovenbed genomen waar we nog een uur of wat hebben liggen worstelen, elleboog in gezicht, voet in oog, Novi werd steeds klieriger en ik steeds chagrijniger. Maar ook Tula was er klaar mee en tegen vier uur 's ochtends liep Daan met Tula door het gangpad op en neer en lag ik met Novi inmiddels beneden (die bedden zijn wat breder dan de bovenbedden, dat scheelt aanvaringen van lichaamsdelen). Toen de trein rond zes uur aankwam lagen beide dames natuurlijk net in een diepe slaap verzonken (hoe verrassend) en stapten wij redelijk gebroken uit.

Als toeristen vee werden we naar de buskaartjesverkoop gedreven (prima geregeld want we waren niet in staat zelf erg vindingrijk te zijn) waar we aansterkten op koffie met wifi en weer vrolijk werden van alle reacties op ons blog. Nog twee uurtjes bussen door een prachtig steeds groener wordend landschap en de eindbestemming Khao Sok National Park was bereikt. We hadden gebeld met Morning Mist Resort en gelukkig konden we ondanks het vroege tijdstip meteen in een kamer. Volgens Novi gaan we telkens weer op een nieuwe vakantie en ze was verrukt dat het wederom een huisje op palen was, dit keer in de jungle tussen mooie bloemen, grote bomen met vruchten en enorme palmen.

Vanwege de aanwezige bedden kregen de kleintjes van ons een upgrade: Novi met mij in het tweepersoonsbed, Daan in een groot eenpersoonsbed en Tula in de ruimere tent van Novi. Omdat we allemaal op een punt waren dat we niet heel veel meer konden hebben (maar het nog te vroeg was voor lunch en middagslaapje) zijn we snel gaan zwemmen, met daarbij de nodige huilbuien vanwege dingen die er anders nooit toe doen, zoals water in je ogen of een steentje in je slipper.

Zo mogelijk nog humeuriger propten de meiden wat toast naar binnen en aten wij ook wat en toen was het tijd voor een flinke aanvulling van het slaaptekort. Tula kreeg stiekem nog een extra upgrade: na een huilbui in de tent belandde ze lekker bij papa in bed. Zo zweetten we aardig wat uren van de middag weg en werden we rond half vijf allemaal weer stukken gezelliger wakker. Tula ging aan de slag met de bezem op onze veranda, Novi knipte kleedjes van bananenbladeren, we herhaalden het zwemmen maar nu zonder drama's en daarna aten we in het sfeervolle restaurant dat bij ons resort hoort en dronken we met bloemen versierde fruitshakes.

Ondanks de middagrust riepen de bedden alweer. Zelfs Daan hield het niet lang uit op de veranda (maar dat kan ook komen door het vreemde kwaakgeluid van iets dat naast ons schijnt te wonen, misschien bang?) terwijl ik ook zonder wifi de avond kan vullen door de dag van me af te schrijven.

Klimmen en kanoën
Vrijdag 24 februari 2012. Khao Sok NP, Thailand.

Onze kennismaking met Khao Sok National Park bestond uit het kiezen van de kortst mogelijke route (twee kilometer) naar een uitkijkpunt. Echter heel veel trappen en een ingestorte brug later hadden onze hamstrings er genoeg van dus het panorama uitzicht moesten we er zelf maar bij fantaseren want we keerden om.

Novi wisten we al die tijd behoorlijk gemotiveerd te houden door te spelen dat we op zoek naar een schat waren en tot haar verbazing dreef op de terugweg in het beekje (waar we door poedelden om die onbegaanbare brug te omzeilen) tussen de rotsen de schat: een pak koekjes.

Met trillende dijspieren spoelden we modder en zweet van ons af in het zwembad en na de lunch hielden we een uitgebreide siësta. Omdat onze armen in tegenstelling tot onze benen nog niet moe waren boekten we voor de middag een kanotocht waarbij zo bleek we niet eens zelf hoefden te peddelen want daarvoor hadden we een mannetje achterop.

De tocht was mooi en het was leuk om door de rustige jungle te dobberen, maar we vonden het niet heel spectaculair. Kan er ook mee te maken hebben dat je toch veel bezig bent met je kinderen binnenboord te houden en minder met om je heen kijken. Overal doemen hier de grote rotsformaties om je heen op, dus ook de terugrit in de open bak van de pickup was prachtig, zo niet mijn kapsel toen we eenmaal uitstapten, ik werd flink uitgelachen.

Het zwembad was wederom een handige afspoelplaats van zweet en viezigheid dus voor de tweede keer vandaag spetterden we daar rond totdat Novi na wat waarschuwingen van ons als straf het zwembad uit moest, het op een krijsen zette en dit de hele lange weg naar ons huisje heeft volgehouden, duidelijk nog steeds last van het nachtje slaaptrein minus de slaap. Gelukkig hadden we onze eetplek al de hele dag op het oog, namelijk een heuse pizzeria en met inmiddels weer rustige kinderen genoten we allemaal van heerlijke verse pizza.

Nachtsafari?
Zaterdag 25 februari 2012. Khao Sok Np, Thailand.

Ter voorbereiding op de geboekte nightsafari hielden we de dag rustig en brachten we het grootste deel ervan door in het zwembad.

Ik heb voor het eerst sinds we onze reis zijn begonnen (nu precies een maand geleden) wel tien hele minuten liggen lezen in de zon met als resultaat dat ik ook zonder kleren mijn bikini nog aan heb. Na het avondeten waren we er helemaal klaar voor, alle dames in lange broeken en lange mouwen, de rugzak gevuld met 'schatten' omdat dat gisteren ook zo goed werkte. Maar onze dag bleek nog veel natter te kunnen want precies toen onze gids aankwam en ik Tula op m'n rug hees begon het te plenzen en was het binnen vijf minuten duidelijk dat het voor ons geen safarinight zou worden. Tula weer laten zakken en de schat zonder zoeken tevoorschijn gehaald (koekjes en pakjes drinken) die verorberd werden alsof de meiden niet net een half uur geleden nog gegeten hadden. Daan en ik namen om deze domper te verwerken nog maar een mooi versierde fruitshake en het werd onverwacht nog een nette bedtijd voor de kinderen en een avondje op de veranda voor ons.

Junglepoeper met de bloederitis
Zondag 26 februari 2012. Khao Sok NP, Thailand.

De sandalen gingen weer aan en na het ontbijt liepen we naar de ingang van het Khao Sok National Park om dit keer de andere korte trail te volgen naar een waterval. Gelukkig was deze route stukken beter te doen, gewoon een pad en geen enkele trap te bekennen (ik riep al voor de eerste bocht 'als ik een trap zie ga ik gillen').

De drie kilometer legden we in ruim een uur af, Novi natuurlijk weer motiverend met het zoeken naar een schat (daar krijgt ze nooit genoeg van) en het laatste stuk moesten we het pad verlaten en redelijk steil naar beneden, geholpen door natuurlijke trapjes van boomwortels en handvatten van grote takken. De waterval bleek een stroom tussen enorme rotsblokken die uitkwam in een mooi zwempoeltje dat wij helaas met de kleintjes erbij onmogelijk konden bereiken zonder gevaarlijk te doen. We hielden het dus maar bij een beetje poedelen tussen de grote stenen waarbij Novi als van een glijbaan van een rots roetsjte in voor haar net iets te diep water en ik er achteraan sprong met Tula en camera en al. Het was best nog een kunst om op de gladde stenen weer naar de kant te klauteren, zeker met een kind aan de hand en eentje op je rug ben je toch extra voorzichtig en ik heb dan ook een deel op handen en voeten gekropen.

Op de terugweg kwamen we een Nederlands stel tegen met kinderen van drie en één jaar (dan voel je je niet de enige gek die met z'n kinderen dit soort dingen onderneemt) waarvan de vader ons omzichtig op Novi's bebloede enkel wees. Toen ging er bij ons jungleamateurs pas een belletje rinkelen dat de bloedingen die Daan al eerder aan z'n voeten zag maar niets van een verwonding had gevoeld natuurlijk van bloedzuigers waren. Novi bleek er niet erg van onder de indruk en was apetrots op haar nieuwe bijnaam 'junglepoeper met de bloederitis' (hoe ze aan dat eerste deel komt mag je er zelf bij verzinnen).

De schat was inmiddels ook gevonden en onder het genot van het pak koekjes kwebbelde Novi de hele weg terug gezellig over wat haar allemaal bezig houdt (geestig om te horen welke voor ons kleine dingen op haar de grootste indruk maken). Tula zat al die tijd rustig op m'n rug en schaterde telkens weer bij de rare geluiden die we maakten, wat natuurlijk ook de reden is dat we geen enkel beest gezien hebben (we hoorden wel de hele weg een dierengeluid dat klonk als de maandagochtend twaalf uur sirene in Nederland).

Het was een prachtige wandeling door het oerwoud maar gelukkig ging de terugweg sneller. We constateerden dat we nog geen echte jungleavonturiers zijn en annuleerden nightsafari poging twee omdat we vonden dat we genoeg hadden gelopen, zeker voor die jongedame in sandaaltjes maat 26. Vervolgens de welbekende afspoelbeurt in het heerlijke zwembad met fantastisch uitzicht over de omringende bergen waar Novi sprongen oefende totdat haar ene zwemvleugeltje het niet meer aankon en scheurde. Over naar het rustgedeelte van de dag, Novi sliep zowaar ook een uurtje en daarna kleurden we samen en speelden spelletjes Uno.

Toen Tula weer bij de mensen was werd het niet veel boeiender dan nog een keer zwemmen, Novi die zelfs over een grasspriet kan struikelen en zichzelf voor de 700e keer verwondde (zelfs Tula valt minder vaak en die loopt pas een maand of twee, gelukkig is Novi een harde en staat meestal meteen weer op al roepend 'ik voel er niks van', alleen dit keer landde ze in een hoopje rode prikmieren, dat vond ze toch minder leuk) en nogmaals lekkere verse pizza eten, al internettend op zoek naar onze volgende bestemming.

Minibusjeshel van Krabi
Maandag 27 februari 2012. Ao Nang, Thailand.

Met de slaap nog in onze ogen stapten we na een snel ontbijt in een minibus naar Krabi. Meestal proberen we rond het middaguur te reizen zodat Tula zo goed als zeker in slaap valt maar vanuit Khao Sok hadden we geen andere keus dus zaten we om half negen al in de wagen en het kind was dus net wakker en niet van plan stil te gaan zitten (de reden dat ik haar altijd op schoot heb is dat Daan zelfs op een goede dag niet tegen dat gedraaikont kan, nou dat heeft ie geweten).

Net toen Tula het op leek te geven en lekker een beetje achterover gezakt tegen me aan hing keek Daan me plotseling verbijsterd aan: Novi kotste grote stralen over zichzelf en hem heen. Dus daar ging Tula, hup op schoot bij de aardige achterburen en wij poetsten alles zo goed mogelijk schoon. We gaven onszelf een schouderklopje voor de vooruitziende blik: deze ochtend geen chocomel of melk maar een pakje sap (vandaar oranje maar gelukkig niet zure kots) en een nieuwe wc rol in de rugtas.

Tegen de tijd dat Novi weer wat kleur op haar wangen had was Tula verwikkeld in een fotosessie op de achterbank en absoluut niet meer van plan de rest van de rit rustig bij mij te gaan zitten. Novi spuugde nog een aantal keer netjes in een zakje, at een restje droge toast van het ontbijt en kreeg weer praatjes.

Uiteindelijk twee uur later kwamen we met een jengelende dreumes en een hypere kleuter aan in de minibusjeshel in Krabi. Ergens bij een hokje komen alle minibusjes samen en kan je uitsluitend per ander minibusje door naar je beoogde bestemming. Er valt weinig te onderhandelen want je staat daar gewoon vast. Na een beetje rondvragen besloten wij omdat we ze te duur vonden eigenwijs maar twee tickets te kopen voor de korte rit naar Ao Nang en konden we nog bijna een uur wachten tot alle toeristen met andere stickers (je krijgt serieus een sticker met je bestemming opgeplakt) vertrokken waren eer wij ons in een volgend busje mochten wurmen. Ik met de twee meiden op schoot (ging best, korte rit) en Daan die alle bagage vasthield.

Eenmaal afgezet bij de McDonalds (het centrale punt van Ao Nang blijkbaar) konden we natuurlijk niet meer om de friet heen dus dat werd een dure lunch. Omdat we deze bestemming eigenlijk alleen aandoen om de lange weg naar Maleisië te breken hadden we nog geen accommodatie en Novi was de enige die vol goede moed op zoek ging naar een nieuw 'huisje' alsof het een leuk avontuur was. Haar ouders moesten duidelijk nog even wennen aan het echt op de bonnefooi reizen (meestal bellen of emailen we kort van te voren naar het guesthouse/hotel dat we op het oog hebben) maar uiteindelijk vond Daan een ruime kamer op loopafstand van het strand binnen ons budget.

Na Tula's middagslaapje waagden we ons naar buiten waar bleek dat we in klein Kreta zijn beland: Een lange straat die naar het strand loopt vol met half ontblote verbrande toeristen en heel veel winkeltjes. Maar het kwam ons wel goed uit aangezien we nieuwe zwemvleugeltjes, kleren en wat strandspeelgoed nodig hadden. Rond zes uur waren we op het strand waar Daan en de meiden genoten van de zee, Tula een weglopertje blijkt te zijn (die gaat gewoon haar neus achterna en dwaalt zo het hele strand over) en ik probeerde de geweldige zonsondergang op foto vast te leggen (terwijl ik tegelijkertijd achter Tula aan zat).

Toen we net met veel moeite Novi uit de zee en in haar jurk hadden gekregen werden we voorgewassen door een plotselinge hoosbui en na een iets frissere douche in het hotel aten we overheerlijk Indiaas terwijl grote zus onder de tafel bijna in slaap viel en kleine zus een heel bord rijst at (ze begon al te joelen toen de lege borden op tafel kwamen, erg komisch als ze trek heeft, ze wipt juichend op en neer).

Stranddag
Dinsdag 28 februari 2012. Ao Nang, Thailand.

Met een tasje met broodjes, pakjes drinken en een nieuwe bal waren we rond negen uur een van de eersten op het strand waar de meiden natuurlijk geen rust hadden om te ontbijten maar meteen los gingen. Tula heeft wel een uur lang op hetzelfde plekje met zand zitten spelen, ze stopte een hand vol in haar mond, keek ons bijdehand aan en maakte het 'lekker' gebaartje met d'r hand, hilarisch.

Binnen no time stroomde het strand vol en omdat we vroeg begonnen waren gingen we voor het heetst van de dag terug naar ons hotel voor een douche en middagtuk. Daarna aten we pannenkoeken en pad thai in een heel klein zaakje (als je tegen de berg opbouwt kun je veel meer mensen kwijt op die paar vierkante meter) en keken winkeltjes zonder iets te kopen (behalve luiers, ook wel handig). Toen we klaar waren voor nog wat zeepret inclusief zonsondergang begon het onwijs te regenen en onweren dus dat werd nog wat tijd op de hotelkamer waar de meiden zich in de kast verstopten.

Eenmaal weer droog was het al etenstijd en genoten we voor de tweede dag op rij van Indiaas met friet en als toetje een goedkoop ijsje bij de Mac (de kinderijsjes kan je hier met chocodip bestellen net als een ijsje van Jamin!).

Plakdag
Woensdag 29 februari 2012. Koh Lipe, Thailand.

Deze reisdag begon vroeg met de wekker om kwart voor zes. We zijn inmiddels zo geroutineerd dat inpakken en wegwezen niet meer dan twintig minuten hoeft te kosten.

Wederom werd het een minibusje, dit keer viel het echter best mee omdat de kinderen gezien het vroege tijdstip nog lekker suf waren en Tula het eerste deel sliep terwijl Novi hardop met K3 op de mp3 speler meezong terwijl de rest van de inzittenden daar doorheen probeerde te slapen.

Na een korte break in de beloofde twee en een half uur maar uiteindelijk vier en een half uur durende rit (het Thaise tijdsbesef ligt iets anders dan dat van ons, wij leven inmiddels ook op de 'we zien het wel' klok, scheelt een hoop tegenvallers) toverde Daan de minilaptop tevoorschijn en mocht Novi een filmpje kiezen. De lieve schat denkt vaak eerst aan een ander dus koos ze Bumba omdat haar kleine zus daar zo blij van wordt, terwijl het voor haar zelf natuurlijk veel te kinderachtig is.

Rond elf uur waren we in Pak Bara waar we na nog een uurtje wachten (daar zijn we inmiddels ook heel goed in, we zien het maar als kinderspeeltijd en laten ze zo veel mogelijk rondrennen, dit keer maakten ze snel een Thais vriendinnetje hadden veel lol) de speedboat op stapten richting Koh Lipe. Die zou er volgens de planning een uur over doen, maar dat werden er uiteindelijk twee en een half waarvan een groot deel opging aan twee keer een tussenstop waarbij we dus geen wind vingen en het bloedverziekend heet werd. Alle Aziatische toeristen verlieten de boot om uitgebreid foto's te gaan maken terwijl de rest klaagde waarom we nou niet verder voeren.

Onze tactiek is ons zo rustig mogelijk houden en ons niet druk maken, maar irritant was het wel zo'n fotostop op een zogenaamde snelle boot. Het was vast een prachtige plek, maar met twee oververhitte kinderen die je al de hele dag rustig op hun plek probeert te houden, voor ons alleen maar nutteloos. Een half uur voor we aankwamen hield Tula het niet meer uit en viel ze in een zweterige slaap.

Na deze dag zeven uur met haar op schoot te hebben gezeten ben ik dat geplak aan elkaar even meer dan zat. Maar uiteindelijk bereikten we dan toch ons bountyeiland Koh Lipe en hadden we de mazzel dat de wind verkeerd stond en de boot aanmeerde op het door ons uitgezochte deel van het eiland Sunrise Beach in plaats van aan het hoofdstrand Pattaya.

Omdat we via internet niet goed wijs konden worden uit accommodatie binnen budget (de goedkope hutjes hebben geen sites om ze te boeken) ging ik met Tula op m'n rug op zoek terwijl Daan en Novi op de koffer wachtten. Het eerste waar ik tegenaan liep is het ook geworden: Varin Village, een groot grasachtig terrein met allemaal dezelfde piepkleine bamboe hutjes, hoe verder van het strand hoe goedkoper.  Wij zitten in rij twee, voor achttien Euro per nacht op ongeveer twintig meter van het strand. Het is hier prachtig: helderwit zand en een turquoise zee en tussen de hutjes genoeg ruimte voor de meiden om rond te sjouwen. Na verslepen van het matras pasten ook allebei de tentjes en de koffer nog in de kamer, de douche bleek niet koud maar lauw, wat wil een mens nog meer?

Novi ging helemaal uit haar dak, die kan de hele dag wel in het water liggen. Tula moest nog even wennen en speelde liever met het natte zand. Er kwamen vrouwtjes met lekkere bananenmuffins en grote rozijnenbollen langs en toen we uitgezwommen waren liepen we in tien tellen naar huis, wat ben je zo'n dag stilzitten in bus en boot dan weer snel vergeten zeg. Na het testen van onze badkamer staken we het eiland over. Koh Lipe is piepklein, via de hoofdstraat met winkeltjes en eettentjes ben je zo aan de andere kant en er hangt een relaxte sfeer met een mix van toeristen van alle leeftijden en nationaliteiten en ook veel met kinderen. Na een tochtje over het Pattaya strand keerden we om, aten een hapje en toen stonden de kleintjes op instorten dus hup naar hut.

In het donker konden wij vanaf onze veranda de zwarte zee zien en de golven horen ruisen. Tula werd nog even wakker, die miste waarschijnlijk het aan mama geplakt zitten dus ze mocht nog even op de veranda hangen met ons.

Zonsopgang
Donderdag 1 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Novi en ik waren vroeg wakker en om de rest nog wat te laten slapen verplaatsten we ons voor zeven uur nog in slaapshirt en onderbroek al naar het strand waar de zon prachtig op aan het komen was.

We ontbeten in een naastgelegen restaurant en bietsten daar meteen wat overgebleven strandspeelgoed waardoor Novi en Tula de rest van de ochtend zoet waren met graven en bouwen terwijl wij zo waar eens aan een boek toekwamen. Van onze Zweedse buren, vier flinke gasten, kregen we een hangmat waar zij geen van allen in pasten maar die wel prima geschikt voor Novi was.

Heerlijk om zo dicht aan het strand te zitten, daardoor konden we tijdens Tula's lange middagslaap gewoon heen en weer lopen tussen ons hutje en de zee. Het was al een eind in de middag toen die kleine eindelijk wakker werd en we er op uit gingen voor een lunch van verse croissants en lekkere ciabattabroodjes. Daarna liepen we nog een stukje over wat binnenpaadjes van het eiland langs een kampung vol golfplatenhutjes van de eilandbewoners (dan is die hut van ons zo slecht nog niet), de school en het ziekenhuisje. We zien hier veel babyhangmatten die met een springveer aan het plafond hangen, heerlijk schommelen voor de ukkies. Tegen het eind van de middag lagen we weer in het water totdat de lucht na eerst alle pasteltinten blauw en groen uiteindelijk donker en zwart werd.

Novi is niet uit de zee te krijgen, die lag er samen met Daan om kwart over zeven nog in, terwijl Tula de golfslag nog een beetje vreemd vindt en liever wat aan keutelt langs het water. Het scheelt dat ze moeilijk vooruit komt in het mulle zand en dus vaak gaat zitten, we hoeven er niet de hele tijd achteraan te rennen.

Na een douche (hier geen zwembad om ons in af te spoelen) en de zoektocht naar een eetplek (waarbij we duidelijk nog op foodcourt/nightmarket prijzen ingesteld zijn en dus even moeten wennen aan restaurantprijzen) aten we om negen uur pizza en dertig seconden nadat ze in hun tent kropen sliep het kleine grut want zo'n dagje niks doen op het strand is best vermoeiend.

Warme regen
Vrijdag 2 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Na tot acht uur uitgeslapen te hebben sprokkelden we ons ontbijt bij elkaar via de bakker (donuts en chocoladecroissants), de groenteboer (vers gesneden watermeloen en ananas), de koffietent (cappuccino voor Daan) en de Minimart (pakjes drinken voor alle dames). Daarna verkaste ik met stoel en al naar het strand waar ik de twee spelende kindertjes in de gaten hield en we in de branding tientallen zandtaartjes hebben gebakken en weer kapot gestampt. Tula kijkt af en toe op alsof ze denkt: 'Moet er niet iemand zeggen dat ik op moet houden met vies doen? Nee? Mag ik echt doorgaan met zand in m'n haar smeren? En in m'n mond? En ermee gooien?'

Tula was ondanks de late start alweer vroeg aan wat rust toe en daarna aten we lunch in een restaurant met ongelofelijk trage wifi wat mij nogal irriteerde aangezien we op zoek zijn naar een accommodatie voor onze volgende bestemming. Op de weg terug naar huis begon het te regenen wat wel snel ophield maar het bleef een beetje druilerig (doch altijd nog 'loop rond in je blote bast warm' hoor). Novi keek op ons bed een filmpje op de minilaptop, Daan liep rond met z'n smartphone om het wifi signaal van het naastgelegen restaurant op te pikken en Tula en ik deden gek met een bal, keken naar de woeste golven en oefenden wat woordjes.

De ruimte om ons hutje is superfijn, we hebben hier het campinggevoel waar wij wel van houden, alleen de badmintonrackets ontbreken, maar daarvoor stond toch te veel wind.

Tegen de avond klaarde het op dus werd er eerst nog wat gezwommen en daarna gegeten, ditmaal verse vis waarvan Daan een hele snapper koos en ik grote garnalen, maar duidelijk niet in de prijzen viel bij 'garnalenpeller van het jaar'.

Mitella?
Zaterdag 3 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Na vannacht een flinke hoosbui op ons hutje te hebben gehad (klinkt net als regen op het dak van je tent, alleen bleek ons rieten dak een klein beetje lek te zijn) begon de ochtend met een combinatie van lekkere croissants en wifi en omdat het nogal druilerig was vond Daan het een goed plan om daarna een strandwandeling te maken. Ik was na tien meter al niet meer vooruit te branden met Tula op m'n rug en de zon die besloot opeens flink te gaan schijnen, maar we zagen wel veel dode vissen voordat we omkeerden.

Wederom een poosje zand- en zeepret totdat een buitje ons naar wat te eten (we zagen op de kaart 'toast met nutella' staan en wilden dat voor Novi bestellen, die serieus niet meer wist wat nutella was. 'Vind ik dat lekker denk je?' en 'mitella?' Best vreemd, zo lang zijn we nou ook nog niet weg) en daarna naar veranda en bed toe dreef. Ik verplaatste de hangmat zodat ik er ook in kon zonder daarmee ons hutje tot instorting te brengen, maar moest toegeven dat het inderdaad echt een hangmat maatje kind is.

Eenmaal uitgeslapen/ film afgelopen/ boek uitgelezen speelden we de rest van de middag met de bal (lummelen, we lachten ons rot om de motorisch mislukte acties van Novi en mijzelf, en Tula hobbelde erdoorheen en giebelde lekker mee). Rond vier uur kwam, zoals elke middag, het tandeloze vrouwtje met een blad vol cakejes langs de huisjes. We rekenen inmiddels op haar en roepen vanaf de tijd dat we lekkere trek krijgen al 'joehoe' tegen elkaar, de kreet waarmee zij zichzelf aankondigt.

Toen de lucht weer wat opklaarde spoelden we onze verhitte lijven af in de zee (Tula begint te wennen en dobberde nu rustig zelf rond). 's Ochtends bedekken we de kinderen met uv shirts en petjes, maar zo aan het eind van de middag loopt Tula heerlijk in d'r blootje en Novi in d'r te grote zwembroek waarmee ze heel wat zand schept, dan vangen die met zweetuitslag bedekte buikjes en ruggetjes ook nog eens wat lucht.

We aten aan de andere kant van het eiland op het strand (Daan en ik deden stiekem alsof we zonder kinderen uit eten waren want de meiden zaten bijna de hele tijd aan/op de bar, meegenomen door de vriendelijke bediening, Novi durfde zelfs in het Engels de rekening te vragen) en sloten af met een Italiaans schepijsje. Ondanks dat het hier heerlijk en prachtig is heb ik moeite om tot rust te komen en me neer te leggen bij het 'niks doen'. Na al die weken met dagen volgepland met activiteiten of vervoermiddelen is dit echte 'vakantie vieren' toch even omschakelen, maar ik ben geloof ik de enige die daar last van heeft.

Zand, zee, slapen, lunchen, lezen, bowlen en voetballen
Zondag 4 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Terwijl Daan uitsliep zat ik al vroeg met de meiden op het strand. Gelukkig kunnen ze zo lief samen spelen, al ligt dat vooral aan het feit dat Novi zo toegeeflijk is als kleine zus het op een brullen zet omdat ze haar zinnen op dat ene yoghurtbekertje of ijslepeltje heeft gezet, waar we overigens al ladingen zandtaartjes en zandmilkshakes mee hebben gemaakt.

Maar al snel zaten we op de veranda toen een flinke bui ons van het strand verjoeg en we door de regen op zoek moesten naar een ontbijtje. Gelukkig werd het na ons ochtendeten (zoals Novi het noemt) al snel prachtig weer en voor de verandering bleef dat eens een hele dag zo. De rest van de dag laat zich samenvatten in zand, zee, slapen, lunchen, lezen, bowlen met lege waterflessen en voetballen, waarbij Daan uiteindelijk van mijn lompe acties verlost werd doordat er een Thais jongetje mee kwam voetballen en ik mezelf snel uit de voeten maakte.

Inmiddels een vast onderdeel van het programma is met z'n vieren aan het eind van de middag in de zee spelen en Tula gaat nu helemaal los: drijvend op haar rug spartelt ze driftig met haar beentjes en moet dan heel hard om zichzelf lachen.

Het avondeten was zoals wel vaker niet het meest gezellige deel van de dag (precies hetzelfde als thuis) met een jengelende maar wel etende Tula (kip en rijst, we gaan vooruit) en een stille niet-etende Novi (als ze te moe is krijgt ze geen hap meer door d'r keel, irritant herkenbaar trekje).

Snorkelen met Novi
Maandag 5 maart 2012. Koh Lipe, Thailand.

Het onweer van de afgelopen nacht (wat best hard klonk zo onder het rieten dak) haalde de regen uit de lucht, bij het ontwaken straalde de zon ons tegemoet, maar tegen de middag werden we toch nog door een donkere regenwolk van het strand verdreven.

Het fijne van zo'n lange reis is onder andere dat een paar uurtjes regen per dag niet uitmaken omdat we weten dat er nog veel meer stranddagen zullen volgen. Het enige verschil ten opzichte van voorgaande dagen was dat ik een snorkel huurde waar ook Novi enthousiast van werd en het snel oppikte. Aangezien ze elke keer nogal hysterisch reageerde op vissen om haar heen had ik niet gedacht dat ze zou willen snorkelen, maar ze wilde het graag proberen en het lukte haar ondanks het te grote masker en bitje om goed adem te halen door het pijpje. Verder dan het stukje 'voor de deur' zijn we niet gekomen maar hier waren toch ook al wat leuke verschillende vissen te zien.