Artikelindex

Het rijkere Thailand
Donderdag 20 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Tja, toch maar weer een hoofdpijnsnoepje want er wachtte ons weer een lange reis. Eerst het ontbijt erin en vervolgens afscheid nemen van Peter en Pai (eigenaren), Aron en Tara (US of A) en de rest. Van Peter en Pai hebben de mannen een rugzakje gekregen en Esther een Thais tasje. Ook de dvd met de film waarnaar hun ‘hotel’ vernoemd is kregen we mee. Het was erg jammer om daar weg te gaan omdat we totaal niet het idee hadden in een ‘hotel’ te verblijven, maar eerder bij vrienden/familie op bezoek waren.

Tée (of hoe je zijn naam ook mag spellen) was onze bootsjungen en bracht ons naar het vliegveld (service van de zaak). Onze pilootjes hadden er weer erg veel zin in om een stukje te vliegen. Sterker nog, als ze later groot zijn willen ze zelf ook wel piloot worden, maar dan moeten wij wel mee om het eten aan iedereen uit te delen. Volgens Tjarda vliegen we dan naar Kanchanaburi, Chiang Mai, Thailand en Australië.

Het vliegtuig zag er wel weer uit als een oude Opel Kadet, maar de vlucht verliep vlekkeloos. In de lucht vlakbij Bangkok was weer goed te zien hoeveel water er momenteel is in Thailand. Heel veel delen stonden nog steeds onder water en als we de berichten moeten geloven, dan is het eind nog niet in zicht en wordt het de komende dagen nog wel een stukje erger. We houden er rekening mee dat we hier nog wel een maandje of twee langer moeten blijven;-)

De taxichauffeur die door Esther was besteld, stond netjes op ons te wachten met een naambordje. Goed geregeld dus. Wat wij niet konden bevroeden, was dat hij als een formule 1 coureur zich een weg baande door het drukke verkeer in Thailand. Ze halen hier met het grootste gemak zowel links als rechts in als ware het een circuit. Na ruim 2,5 uur scheuren waren we dan aangekomen in onze nieuwe slaapbunker. Een zeer ruime kamer met bijna alles erop en eraan. Een zwembad zowat voor onze deur en met drie keer struikelen lig je plotsklaps op het strand. Het weer zat echter nog niet mee. Veel bewolking, maar dat weerhield onze dolfijntjes er niet van om een paar keer lekker in het zwembad te springen en duiken.

De avond hebben we gevuld met wat bezoekjes aan de nightmarkets en het eten van pizza. Tjarda is daar helemaal gek van, dus hij kon zijn geluk niet op. Jelmer deed het wel voor wat patatjes met mayonaise. We konden inmiddels wel zien dat we hier in het rijkere gedeelte van Thailand waren beland want: de auto’s zijn nieuwer en mooier, de wc’s zijn schoner, de Thai is hier gemiddeld vijftien kilo zwaarder, het vervoer is duurder, er lopen meer toeristen, de kleding is veel verzorgder, de meisje dragen make-up, er zijn stoepen die bewandelbaar zijn, er is een super de luxe winkelcentrum en het stinkt er minder. Ze spreken hier alleen net zo slecht Engels als in de rest van Thailand.

 

Zon, strand en water
Vrijdag 21 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Redelijk vroeg gewekt omdat onze slaapmutsjes vroeg wakker waren. Geen probleem want we waren er gisteren zelf ook vrij vroeg in gegaan. We hadden het nieuws over Khaddafi nog wel even zitten volgen, maar later dan half twaalf was het zeker niet. Zo konden we de dag goed beginnen met het ontbijt in ons nieuwe hotel. Niet erg uitgebreid, maar voldoende voor een redelijk ervaren toerist.

Tijdens het ontbijt begon het weer enorm hard te regen waardoor we redelijk pessimistisch aan onze dag begonnen. Het weer sloeg echter om op het moment dat we naar het centrum wilden gaan. De zon brak door en wij hebben als de wiedeweerga onze spullen het huisje in gemikt en onze zwemspullen gepakt. Hop, met je gat op een strandbed en samen met onze beachboys in de zee zwemmen. Uiteraard wilden ze ook nog in het zwembad, dus hebben we onze handdoeken verhuisd naar de bedjes aan het zwembad. Hier konden ze zich weer volledig uitleven met springen, duiken én gebruik maken van hun opblaasbare plankje. Ondertussen had Jelmer pijn in zijn buik gekregen en zijn we een aantal keer richting de hotelkamer gegaan om hem zijn darmen te laten legen.

Op het strand kun je in een geïmproviseerd tentje lekker eten. Thais voor ons en voor de jongens een broodje met gezonde dingen. De omelet die Jelmer wilde leek ons even geen goed plan. De rest van de dag hebben we gevuld met zwemmen en zonnen. ’s Avons zijn we er maar even op uit gegaan om in ieder geval wat te eten. Dit deden we in het super de luxe winkelcentrum. Opvallend was dat de prijzen van het eten helemaal niet zo gek hoog waren. Voor 330 Bath (ongeveer acht ‘pleuri’) hebben we onze maaltijden en drank genuttigd (lekker en goedkoop). Buiten het winkelcentrum zijn ze bezig om van alles in te zamelen voor de slachtoffers van de watersnood. We hebben al een bijdrage geleverd, maar we zullen ook hier onze best doen om bijvoorbeeld kleren die we niet meer meenemen, hier te doneren tegelijk met wat zakken rijst en water.

De tijd gaat snel want het bleek al negen uur te zijn. Een ijsje voor de boys en snel naar het hotel om te gaan slapen. Dit werd echter wat later omdat opa en oma zich hadden aangemeld via de MSN. Dat wordt een mooie dagafsluiter. Wat een verhalen willen ze dan vertellen. Alles wat ze meemaken en gehoord hebben, willen ze dwars door elkaar heen aan opa en oma vertellen. Thuis mogen ze de rest doen, nu is het kwart over tien en jullie moeten gaan (uit)slapen. Papa en mama moeten de website nog bijwerken.

 

No, thank you
Zaterdag 22 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Het ontbijt wordt steeds meer een feest in dit hotel nu Jelmer de aandacht heeft weten te trekken van drie lokale schonen. Hij flirt één voor één afzonderlijk met hen, maar desnoods/desgevraagd ook groepsgewijs. De dames weten zich vaker niet dan wel een houding te geven en gaan met een grote glimlach op hun gezicht weer verder met hun taken. Dan is het weer verliefd kijken, dan weer een knipoog, dan weer een handkusje, hij haalt werkelijk alles uit de kast om de deernen om zijn vinger te winden. Ondertussen duurt het wel weer langer voordat hij alles door zijn slokdarm heeft, maar dat mag de pret niet drukken.

De rest van de dag hebben we voorgenomen om zo min mogelijk te doen. Beetje op het strand liggen en daarna afsluiten met het zwembad. Onze kleine entrepreneurs hebben zich een schone taak toegeëigend. Zij vinden het leuk om de strandverkopers af te wimpelen of op hun stuk te zetten. Bij elke verkoper met kleding/kleding/paardrijden/kleding/voedsel/prullaria zeggen ze ‘no thank you’, echter bij de ijsjesman moeten ze toch nog even nadenken. Ook daar doen ze nu gewoon hun ding. Een ananas van een strandverkoopster ging er trouwens wel in, want met het sap van hun lippen tot aan tenen hebben Esther, Jelmer en Tjarda een hele ananas zitten verorberen.

de-ananas-verkoopsteren-eten-maarrrr

De sap resten van de ananas hebben we in het zwembad afgespoeld. Uiteraard hebben de kids eigenlijk de rest van de middag in het water vertoefd. Wij hebben lekker uitgerust op een strandbedje met een altijd wakend oog. De durfallen vonden dat ze al zo goed konden zwemmen dat ze zonder bandjes aan het poedelen waren (badje is rond de 70 cm diep). Flink oefenen gasten! Jelmer heeft als eerste laten zien dat hij daadwerkelijk zonder bandjes kan zwemmen. Op zijn rug, handjes in zijn zij, lachende tenen, naar beneden, deurtje open en deurtje dicht. Precies volgens het handboek. De zwemjuf zal enorm trots op hem zijn. De motivatie bij Tjarda was niet zo hoog als bij zijn broer, maar ook hij heeft al even laten zien dat hij het een beetje kan.

Aan elke middag komt een einde en daarom moesten we toch een keer uit het zwembad en gaan douchen om ons op te maken voor het diner. Dit vond iets later plaats als dat we gewend waren, maar we hadden dan wel een verassing. Eten bij ‘The Windmill’. Hier kunnen naast de Thaise gerechten ook frikadellen en kroketten besteld worden. Dat ging er wel in bij onze kleine mannen. Niet echt Thais, maar vooruit we gaan binnenkort toch weer terug naar huis. De terugweg hebben we maar eens een keer niet te voet gedaan, maar met een Tukmans tot grote tevredenheid van onze eigen Tukkertjes.

 

Slachtofferhulp
Zondag 23 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Tijd voor wat actie. Na het dagelijkse geflirt van Jelmer met Kat en Mae en die andere troela, zijn we na een aantal meters lopen tot de conclusie gekomen dat het te warm en te ver was om naar de Floating Market (Sam Phan Nam) te lopen. Gelukkig hadden we onze telefoon bij ons en hebben we onze taxi met referentie uit Vlaardingen gebeld. Nog geen tien minuten later stond de taxi voor onze neus die ons voor 500 Bath de komende vier uur zou begeleiden. Eerst maar eens naar die drijvende markt waar goede verhalen over waren. Dit bleek toch een tikkie tegen te vallen. Waar je veel drijvende bootjes verwacht waar je tussen kunt varen, lagen er hier een stuk of vijftien bootjes met daaromheen een heleboel winkeltjes. De winkeltjes waren daarentegen wel weer aardig om te zien en onze blonde ‘babemagnets’ wilden ook wel weer wat kopen met hun zakcentjes. Hun oog was gevallen op een winkeltje met degelijk speelgoed. Twee hele leuke scootertjes hebben ze zelf uitgekozen en ook zelf betaald. Als afsluiter van de markt stelden we voor om met het treintje te gaan omdat wij dat wel een leuk idee vonden. Dit was eigenlijk de slechtst gespendeerde 80 Bath van de hele vakantie. Slechts enkele minuten op de minitrein, die buitenom de markt reed, en daarna zelf weer teruglopen naar de uitgang.

floating-market-2met-zn-allen

Onze taxichauffeuse stond op ons te wachten waardoor we weer snel door konden naar het Adventure Park. Hier zouden we weer wat dikbillen gaan zien. De krokodillen- en slangenshow hebben we aan ons voorbij laten gaan. Been there, done that. Het meest interessante waren natuurlijk de olifanten. De aanpak in dit park is wel weer wat toeristischer, beetje tegen ons gevoel in, maar de olifanten zagen er goed verzorgd uit. We hebben gekozen voor een ritje van een uur op een olifant en de jongens sprongen er bijna op. Totaal geen angst, alleen maar blijdschap dat ze weer op een olifant mochten. Kost wel wat, maar de blijdschap van je kinderen is onbetaalbaar. Na het ritje heeft onze chauffeuse ons voor de deur van het hotel afgezet alwaar we de rest van de middag aan en in het zwembad hebben gelegen. Uiteraard veel oefenen met het zwemmen.

j-t-lekker-spelen

Voor de slachtoffers van de watersnood hadden we inmiddels aardig wat kleren verzameld die wij na deze vakantie waarschijnlijk toch nooit meer gingen dragen. Deze hebben we in twee zakken gedaan zodat we ze konden doneren op het plein van de Market Village. Hierna zijn we de grote supermarkt ingegaan om vier grote zakken met rijst te kopen. Ook deze zakken hebben Jelmer en Tjarda tussen de rest van de goederen en voedsel gelegd. Het geeft een goed gevoel om toch nog iets te kunnen betekenen voor de mensen die zwaar getroffen zijn door de overstromingen. Het is gewoon erg triest om te zien dat er zo veel mensen getroffen zijn. Afgelopen weekend en komend weekend verwachten ze in Bangkok nog het één en ander vanwege de springtij. Door de registratie bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken worden wij per mail op de hoogte gehouden.

Al met al zijn wij er tijdens onze reis goed vanaf gekomen. Het vliegveld in Bangkok (Don Muang) vanwaar wij naar Chiang Mai zijn gevlogen heeft twee van de drie terminals moeten sluiten. Het vliegveld wordt nu als opvangplek gebruikt.

 

Nightmarket
Maandag 24 oktober 2011. Hua Hin, Thailand.

Uitslapen was vandaag de keyword. Om een uurtje of half negen vond Tjarda het wel welletjes en kwam tussen ons in gekropen. Tjarda probeerde dat zo stilletjes mogelijk te doen, maar Jelmer was toch al wakker geworden en reageerde met een: ‘Tjarda, ik zie je wél…’. Na het kroelen gingen Esther en de ‘früstückjungens’ alvast naar het ontbijt. Marcel volgde op ongeveer vijftien minuten omdat hij zijn luiken niet kon openen. Jelmer deed uiteraard weer zijn best om de dames te plezieren en dat is toch weer elke ochtend hilarisch om te zien.

Tja, wat ga je doen op zo’n zonnige dag. Dat weten wij wel: liggen, zwemmen in zee, zonnen, spelen, pedicure, insmeren, aftroggelen op een zijden kleed, naar het zwembad, liggen, zwemmen, drinken, eten en vooral zo min mogelijk doen met zo weinig mogelijk inspanning. In tegenstelling tot andere kinderen hier in Thailand, heeft ons kroost hun zakcentjes verdiend met het op afstand houden van de vele strandjutters c.q. verkopers. Door op hun subtiele en eigenwijze manier van ‘no thank you’ zeggen, haken velen (vaak ook lachend) al zeer snel af. Complimenten, want wij zouden het niet beter kunnen!

onze-mannenlekker-drinken

Slechts twee alinea’s voor de gehele dag. Dat hebben we wel eens anders gedaan. Bon, na het douchen zijn we uiteraard het gezellige centrum van Hua Hin in gegaan. Ook hier hebben ze meerdere nightmarkets en eentje hadden we nog niet gezien. Deze straat met marktkraampjes staat vooral in het teken van eten. Omdat wij niet vies zijn van wat eten, en in het bijzonder niet van het Thaise opschepvoedsel, hebben we verschillende tentjes aangedaan. We begonnen met wat pannenkoeken met ei en knakworstjes voor respectievelijk Jelmer en Tjarda. De tweede gang waren de satéstokjes die vooral populair zijn bij Jelmer, maar ook Tjarda heeft er deze avond een aantal van opgepeuzeld. De derde gang hebben we in een leuk en druk restaurant, waar ze buiten koken, gedaan. Dit waren volwaardige maaltijden en ze smaakten weer fantastisch. Wat kun je hier toch voortreffelijk eten.

jpglekker-eten1

Met volle buiken is de familie Turf weer verder over de markt gegaan om een en ander aan te schaffen. De uiteindelijke oogst was: Twee shirtjes voor Esther, een halter voor Marcel en letterlijk twee shirtjes voor onze smurfen (smurfenopdruk dus). Acceptabele oogst, we missen echter nog steeds de Tom & Jerry shirts, dus met de Tukmans terug naar ons hotel Baan Bayan. In de kamer voor de verandering foto’s uitzoeken, stukkie tikken en uploaden die handel.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!