Artikelindex

Wildlife. Van de ongewenste soort.
Vrijdag 21 juli 2017. Vientiane, Laos.

21juli (400x300)

Disclaimer: dit verhaal gaat niet over het beest hierboven. Maar even terug. Vandaag hebben we een reisdagje naar Vientiane. Na het ontbijt bij Green Restaurant met vier broodjes omelet en fruitsalade, haalt mr. Vongsavanh ons om 10.00 uur op. Om de trip een beetje te breken hebben we een omweggetje ingelast via de Lao Zoo.

21juli2 (400x300)

Dat is dus het welkomstbord, waarschijnlijk niet meer opgeknapt sinds de communisten in 1975 aan de macht kwamen. Het ziet er allemaal niet gelikt uit, maar het is ook niet zo slecht als de dierentuinen die we op andere plekken in Azië wel gezien hebben. Er wordt in deze dierentuin samengewerkt met het Laos Wildlife Rescue Center en met dierentuinen wereldwijd om dieren te redden. Een deel van de verblijven ziet eruit alsof ze in 1950 nieuw waren, maar een ander deel is gloedjenieuw. Het stikt van de beren (veel gered) en de krokodillen (fokprogramma voor bijna uitgestorven soorten). Voor Mirjam had dat laatste niet per se gehoeven.

Na het bezoek aan de dierentuin zijn we een uur later bij ons overnachtingsadres in Vientiane. Op aanraden van Ingrid die in Laos gewoond en gewerkt heeft overnachten we bij The Jungle House dat gerund wordt door Mike en Sukiet Boddington, eem kwartiertje van het centrum van Vientiane. Mooi eigen huis in de tuin, met een grote woonkamer en twee slaapkamers. En natuurlijk enige huisbewoners in de vorm van tjitjaks en gekko’s, want je zit wel in de Jungle.

Het verblijf is all inclusive, dus om zeven uur gaan we aan tafel met Mike en Sukiet. Lekker eten, Laarp en aubergine en een gezellige tafelconversatie. Tot het gaat over het wildlife dat niet in de dierentuin wordt getoond, maar wel in en rond het huis scharrelt. Mike vertelt met net iets te veel enthousiasme over alles wat rond en in het huis kruipt of kan kruipen. Marit wordt steeds banger en Mirjam steeds bozer over de (hopelijk, please, please) iets te sterk aangezette verhalen over muggen, schorpioenen, slangen etc. etc.. Niet leuk, want we moeten ook nog terug naar ons huisje, over een donker paadje tussen de bomen door. En dan zit er ook nog een gigantische spin waar Frank even de nadruk op vestigt met zijn zaklamp. Benieuwd of we vannacht nog slapen. Thanks Mike!

 

Geschiedenisles
Zaterdag 22 juli 2017. Vientiane, Laos.

Gelukkig heeft geen van de leden van de Reisfamilie vannacht bezoek gehad van een Gekko, en zijn er ook geen zichtbare uitwerpselen te bekennen. Buiten is het weer licht, dus iets optimistischer dan gisterenavond lopen we door de jungletuin naar het grote huis toe. Mike heeft een zeer uitgebreid ontbijt klaarstaan met o.a. fruit, yoghurt, vruchtensappen, vijf soorten brood, een eitje naar wens en warme croissantjes!

Daarna neemt Mike ons mee op een kennismakingstoer door Vientiane, waarbij hij een uitstekend verteller en een kenner blijkt te zijn van de geschiedenis van Laos. De eerste schriftelijke vermeldingen over Laos verschijnen net na het begin van onze jaartelling. Het waren hindoeïstische koninkrijkjes van Khmer en Mon volkeren. In de achtste eeuw begonnen Chinese Tai volkeren naar het zuiden te trekken, maar de macht lag in die tijd bij de Khmer, het is ook in die tijd dat Angkor Wat werd gesticht en uitgebouwd tot een gigantisch tempelcomplex. In het begin van de dertiende eeuw trekt Dzengis Khan Zuid China binnen en drijft een boel T(h)AI voor zich uit. In die tijd worden ook de eerste Thaise koninkrijken gesticht in het gebied wat nu Thailand en Laos is.

22juli (225x300)22juli2 (225x300)

Het beeld hierboven is van Fa Ngum, een Thai-Laotiaanse prins uit Luang Prabang die een tijdlang aan het hof van de Khmer in Angkor Wat verbleef. Toen de bevolking van Luang Prabang de macht van de Khmer koningen begon te ondergraven, werd Fa Ngum door de Khmer naar Luang Prabang gestuurd met een gouden beeld van Boeddha en een leger om de zaak naar rechts te richten. Onderweg bleken hij en zijn beeld behoorlijk populair te zijn, hij kreeg een hoop aanhangers en dat was voor hem reden om te breken met zijn Khmer bazen en voor zichzelf te beginnen. Dat was ook het begin van Lan Xang, een van de grootste koninkrijken die Zuid-oost Azië ooit gekend heeft. Van 1353 tot 1707 bleef dit koninkrijk in stand en op de top van de macht besloeg het grote delen van de gebieden op beide oevers van de Mekong van Zuid China, tot Noord Cambodja. In 1707 ging het mis toen de toenmalige koning Sourigna Vongsa overleed en zijn zonen dachten dat het slim was om het land op te delen. Niet dus.

Vervolgens begint er een periode waar de koninkrijken elkaar voortdurend bestrijden en ook de Thai regelmatig binnenvallen om te roven, moorden en brandstichten. Op een van deze expedities wordt in 1779 de ‘Emerald Boeddha’ uit Luang Prabang gestolen en meegenomen naar Bangkok, waar hij nu in Wat Pra Keaw te vinden is. De Laotiaanse koningen worden schatplichtig aan de Thai en moeten jaarlijks belasting afdragen en ook slavenarbeid verrichten in Bangkok. Een opstand van prins Anouvhong in 1829 ging jammerlijk mis en de Thai vernietigden heel Vientiane, of drie tempels na. Tot het begin van de twintigste eeuw is Siam de baas in Laos en wordt er ook grote schaal gehandeld in slaven.

Vanaf 1860 krijgen de Fransen belangstelling voor Zuidoost Azië en zenden ze expedities de Mekong rivier op. Ze worden allerhartelijkst ontvangen en die ontvangst wordt nog beter als de Franse gezant Pavie in 1867 de koning van Luang Prabang redt nadat Chinese Tai bandieten de stad aanvallen. Vanaf die tijd zijn de Fransen nog meer welkom en Laos wordt een protectoraat van Frankrijk. Laos werd gezien als achterland van Vietnam en diende menskracht en grondstoffen te leveren aan Vietnam. De Fransen vonden de Laotianen echter nogal lui en dus werden er juist veel Vietnamezen verplaatst (gedeporteerd) naar Laos. In het gehele gebied waren nooit meer dan een paar duizend Fransen aanwezig, de militairen waarmee de boel in bedwang werd gehouden waren meest locals, onder Franse officieren.

Tot 1920 zien de Franse Indochina vooral als wingewest. Vanaf 1920 proberen de Fransen westerse normen, gezondheidszorg in te voeren en publieke werken uit te voeren. Ook wordt Vientiane, dat na de verwoesting in 1829 er verlaten bij lag, opgebouwd als het regionale Franse bestuurscentrum. In Vientiane vindt je dan ook de nodige overblijfselen in de vorm van Franse koloniale gebouwen.

In de tweede wereldoorlog wordt het ingewikkeld. De Vichy-regering blijft aan de macht in Indochina tot 1944. Daarna wordt het vaag, de Japanners bezetten centraal Laos, maar in de buitengewesten blijven Fransen actief als guerrilla, ondersteund door Britse bevoorrading door de lucht. Onder Japanse druk verklaart koning Sisavangvong Laos onafhankelijk, maar eigenlijk wil hij dat de Fransen gewoon terugkomen. Een paar neven van de koning zagen dat niet zitten en Prins Souphanouvong, die opgeleid was in Hanoi en een vriendje was van Ho Chi Minh richtte met hulp van de Viet Cong de Pathet Lao op. Nadat de Fransen in Vietnam verslagen waren bij Dien Bien Phu trokken ze in 1954 ook weg uit Laos.

Tot 1975 is Laos een Koninkrijk. Officieel neutraal, maar praktisch stiekem een vriend van de Verenigde Staten. Diezelfde VS bombarderen Laos op een gruwelijke manier, vooral omdat langs de grens met Vietnam de Ho Vhi Minh trail loopt waarover de Viet Cong haar troepen verplaatst. Nadat de Viet Cong de Amerikanen uit Vietnam heeft verjaagd, steunen ze de Pathet Los nog meer, waardoor die in 1975 aan de macht komt.

22juli3 (400x300)

Tot zover de geschiedenis. Mike dropt Marit, Hans en Mirjam bij de beste massagesalon van Vientiane voor een super massage. De salon is opgezet door een voormalige directeur-generaal van het ministerie van volksgezondheid en alle masseuses hebben een fysiotherapie opleiding gehad.

Samen met Mike doen we boodschappen in een erg luxe supermarkt, waar flessen wijn worden verkocht die meer kosten dan het gemiddeld maandinkomen van een Laotiaanse onderwijzer. En dat in een land waar 60% van de bevolking buiten de monetaire economie leeft.

22juli4 (400x301)

’s Avonds eten we weer heerlijk bij Soukiet. En wennen een beetje aan de jungle. Het valt volgens Mirjam eigenlijk wel mee hoor. Die gekko’s hebben weinig zin om door ons onder de voet gelopen te worden. Ze zitten bij het plafond en laten niet al te veel vallen. Ook het junglepad went: naar de woning van onze superlieve en intelligente gastheer Mike en gastvrouw Sukyet. Er zitten allerlei beestjes en iets te grote spinnen, maar we zijn nog niet aangevallen. En de relaxte houding van Mike en Sukyet slaat een beetje op ons over. Eerlijk gezegd een heel goed plekje dit.

 

Het vogelbevrijdingsfonds
Zondag 23 juli 2017. Vientiane, Laos.

Gisteren hebben we de windshield tour gedaan met Mike Boddington, vandaag bezoeken we een aantal van de plekken die we vanuit de auto hebben gezien. Exclusief Marit, want die heeft een nagel die vervelend haar grote teen aan het ingroeien is, dus die blijft een dagje bij de cottage. Het is droog vandaag en meteen ook erg heet: 33 graden, voelt als 38. Mamachoco is het daar niet mee eens, zij denkt dat het minstens als 41 voelt.

We beginnen bij Pha That Luang, een stupa uit de 16e eeuw en meteen ook het nationale symbool van Laos. Je vindt hem terug in het wapen van Laos, op het geld en op allerlei overheidsgebouwen. Hij is dus retebelangrijk, maar ook wel een beetje saai.

23juli2 (400x300)

Voor de stupa worden vogeltjes verkocht, die je bij de tempel kunt vrijlaten om de goden gunstig te stemmen. Als ik god was zou ik gunstig gestemd zijn als de vogeltjes nooit gevangen waren, maar ’s lands wijs, ’s lands eer zullen we maar zeggen.

23juli3 (400x300)

Dan is er bij Wat That Luang Tai die naast de stupa ligt veel meer te zien. Kleurrijke beelden, houtsnijwerk en allerlei leuke kleine gebouwtjes. Die grote liggende Boeddha bovenaan is ook verbonden aan deze tempel

23juli (400x300)

We wandelen door naar de tempel met de 1000 kamers. Die er tegenwoordig nog maar tien ofzo heeft omdat hij vrij nieuw is. De oorspronkelijke tempel is in 1974 vernietigd: de Pathet Lao vond het nodig een statement te maken over religie.

Zo’n anderhalve kilometer verderop ligt Patuxai, de Arc de Triomphe van Laos. Gebouwd met cement dat de Verenigde Staten eind jaren 50 schonken om een nieuwe startbaan op het vliegveld aan te leggen. De regering besloot met het cement en de fondsen die er bij beschikbaar werden gesteld dus wat anders te doen. Toen de boog klaar was namen de communisten de macht over en benoemden het monument tot symbool van hun overwinning; Victory Monument dus. We vragen ons overigens af of ze hem zelf wel mooi genoeg vinden. Als je de toelichting op een van de pilaren moet geloven niet dus.

23juli4 (400x300)

Via een markt, het presidentieel paleis, een goede salade bij Joma Bakery en nog wat tempels komen we uiteindelijk uit bij Wat Ong Tai. Omdat het nieuwe maan is, is dit een goede dag voor ouders om met lastige en of moeilijke kinderen naar de tempel te komen. De goden zijn op deze dag bereid daar iets aan te doen. Het loopt niet storm, maar er zijn toch de nodige jonge gezinnen. Als jonge monnik kun je je op heel andere manieren afreageren trouwens.

 

Bommen en granaten
Maandag 24 juli 2017. Vientiane, Laos.

Morgen moeten we om zes uur uit bed, dus om een beetje te trainen staan we een half uur eerder op om 08.00 uur. Daarmee verrassen we Mike, want die heeft ons de afgelopen dagen niet voor halftien aan het ontbijt gezien. Zijn Laotiaanse hulpen weten echter prima een eitje te bakken na wat handen en voetenwerk en dat verbaast Mike dan weer.

Mike neemt ons mee naar Cope, een acroniem voor Cooperative Orthopedic and Prosthetic Enterprise. Het is de NGO waar Mike sterk bij betrokken is vanuit zijn werk als landbouwadviseut. Hij kwam erachter dat om iets aan landbouw te doen in Laos, je ook iets aan alle achtergebleven niet ontplofte mijnen en bommen moet doen. En dat zijn er een hoop. Naar schatting zijn er tijdens de Vietnamoorlog alleen al 260 miljoen clusterbommen op Laos gegooid, waarvan 10 tot 30% (niemand weet het precies) nooit is gedetoneerd.

24juli2 (400x300)

Op de kaart kun je zien waar de meeste zijn neergegooid: in het noorden waar de Pathet Lao het voor het zeggen had en langs de grens met Vietnam; de Ho Chi Minh route waarover de Noord Vietnamezen de Viet Cong in het zuiden bevoorraadden. Dat zijn dus ook de gebieden waar de meeste troep is achtergebleven. Nou kan een clusterbom niet zoveel kwaad, als je er maar niet op gaat slaan, het onderploegt, er mee voetbalt of een vuurtje boven stookt. Nou ja, jullie snappen hem, er gaat nog best het een en ander mis, te meer omdat het metaal van de bommen veel geld waard is. Er wordt dus door de bevolking actief gezocht maar munitierestanten om wat bij te verdienen.

Ook hier weer met de voorspelbare gevolgen. COPE helpt met voorlichting en het verstrekken van protheses. Ook wordt er geruimd door NGO’s, op een redelijk ineffectieve manier. Per geruimde UXO zijn de kosten gemiddeld 250 euro. De Laotiaanse NHO’s zitten daar flink onder, Buitenlandse NGO’s zijn dus soms meer dan 1000 euro per geruimde bom kwijt. In het huidige tempo is er nog voor 350 jaar werk. COPE doet mooi werk, het is een kleine interessante expositie en erg vrolijk word je er natuurlijk niet van.

Dat worden we weer wel van het volgende bezoek aan Wat Sisaket. Een fotoplezier van vijf personen zet een Laotiaanse familie in vol ornaat op de foto. Zou het een bruiloft zijn of zo? Even navragen leert dat dat niet het geval is. Het betreft een Amerikaanse familie, waarvan de man in 1975 als vijfjarige geëmigreerd is naar Amerika. Zijn vader zal wel bij de verkeerde partij hebben gezeten, maar daar hebben we het verder niet over gehad. Na 41 jaar is hij nu terug en het leek ze wel leuk om foto’s te maken in origineel Laotiaanse kleding die ze dus voor het eerst van hun leven aan hebben. Ach ja, in Volendam kun je ook in klederdracht op de foto.

24juli (226x300)

Wat Sisaket is de oudste tempel van Vientiane, waarschijnlijk zo’n vier eeuwen oud. Het is een van die tempels die in 1829 gespaard bleven, toen de Siamezen Vientiane veroverden en vernietigden, dat de tempel gespaard werd was niet iets religieus; het was toevallig de legering van de Thai. Het is een van de enige tempels in Laos die niet van steen, maar van hout is. Hij is erg mooi, met een kloostergang om de tempel en binnenin schitterende schilderijen.

Na de tempel lunchen we en nemen nog een keer een massage. Nu kan het nog; morgen vertrekken we naar Maleisië.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!