Artikelindex


Daar gaan we weer!
Zondag 29 maart 2015. Nederland.

Nog maar drie weken, en dan is het zo ver: dan gaan we weer heerlijk met de kinderen op reis. De reis voert deze keer naar Maleisië. Vertrouwd naar Zuidoost Azië, maar wel naar een voor ons nieuw land. Al zoeken we het vertrouwde deze reis toch ook op, want ook Thailand en Indonesië staan op het programma. Een vrij druk programma dus, want we hebben slechts een kleine maand om al het moois van deze drie landen in ons op te nemen. Dat wordt dus flink keuzes maken. Want met twee kinderen op sleeptouw, staat een relaxt reistempo toch wel het hoogst op ons verlanglijstje voor deze reis. Maar goed: je kunt om vervelender zaken keuzestress hebben...

Vijfinvliegtuigselfie 

Ook 'tante' Marloes haakt deze reis weer aan, en langzamerhand beginnen we met de echte voorbereidingen. De sandalen en zomerkleren zijn vandaag onder het (verhuis)stof vandaan getrokken en in een hoekje van de slaapkamer verzamelen zich de laatste dagen steeds meer items van onze to-take list. Het reisbedje van Jonas is uitgetest en door beide heren oké bevonden, Tijl heeft de grootste trolley die hij kon vinden gekocht om al zijn planes en cars-speelgoed te kunnen meenemen, en zowel Jonas als Tijl hebben zich er - niettegenstaande het herfstachtige weer - van overtuigd dat het nu echt lente is, en dat we dus, zoals ze zelf al sinds het echt nog herfst was vrijwel dagelijks hebben benadrukt ('wanneer gaan we naar Maleisië?' 'Als het lente is'), écht bijna met het vliegtuig naar zonniger oorden vertrekken. Met het vliegtuig dus, en niet met de Mazda-auto, vult Jonas daarbij steevast aan. Dat heeft hij dan in elk geval alvast maar begrepen.

Aldus voorbereid tellen we gezamenlijk de dagen af tot we dan echt mogen vertrekken. Nog heel even maar...


De dag dat we ein-de-lijk koekjes mochten eten
Woensdag 22 april 2015. Kuala Lumpur, Maleisië.

Jonas weet het bij het wakker worden precies: vandaag is dé dag. 'Wat gaan we vandaag doen Jonas?', vraag ik hem bij het wakker worden. 'Koekjes eten!' is het triomfantelijke antwoord van onze peuter. En zo is het. Al bijna een week geleden heeft hij in de supermarkt zelf een pak koekjes voor in het vliegtuig mogen uitzoeken. Na daar dagen smachtend tegenaan te hebben moeten kijken, is het vandaag dan eindelijk zo ver. Vandaag gaan we met het vliegtuig, en dat betekent dus dat er koekjes gegeten gaan worden.

Ook Tijl staat monter op en heeft er zin in. Voor hem betekent de start van de reis dat hij de hele vlucht ongelimiteerd filmpjes mag kijken. En daar heeft hij al een tijd naar uitgekeken. Zo leven we elk op onze eigen manier toe naar onze reis...

Een reis, die begint met een lange vlucht. Iets waar niemand echt naar uitkijkt, maar die elk jaar een steeds minder groot obstakel voor ons wordt. Want de kinderen worden groter, en dat is goed te merken. Reizen met baby's en dreumesen was fantastisch, maar wat is het een stuk makkelijker met een peuter en een kleuter die allebei zelf kunnen lopen - hoe deden we dat hiervoor eigenlijk, vraag ik me af als ik de berg bagage bekijk die we toch elke keer weer meesjouwen - en die allebei ook al best een beetje begrijpen dat ze soms echt even stil moeten zijn, netjes moeten meelopen of stil moeten zitten.
En echt: hulde voor Tijl en Jonas! Wat houden ze zich goed al die lange uren van de vlucht en al het wachten daaromheen. Ze geven nauwelijks een kik, al geven ze beiden wel duidelijk te kennen dat het niet bepaald leuk is om zo lang in het vliegtuig te moeten zitten. Maar eenmaal aangekomen in Kuala Lumpur, lijkt de vermoeidheid vergeten en rennen ze vrolijk en uitgelaten rond, zich ondertussen verwonderend over de heerlijk warme temperatuur, de palmbomen en de bruine gezichten van de mensen hier.

Ook het appartement (Setia Sky Residences) dat we voor de komende dagen hebben gehuurd, valt bij de heren in de smaak. En niet alleen bij hen trouwens: ook wij volwassenen zijn onder de indruk. Het is ruim en schoon, de locatie is fantastisch en het uitzicht op de Petronas Towers is fenomenaal. En: er zijn maar liefst twee pool-deks met elk twee zwembaden, waarvan één ook nog eens met speeltuin. Voorlopig moet al dat moois echter even wachten, want we zijn allemaal volledig afgedraaid. Tijd voor een collectieve middagdut. Een paar uur later halen we de schade alsnog in, en spetteren we heerlijk een uurtje in het rond.

vierinzwembadKL

'Ik heb honger', constateert Tijl na een tijdje. En inderdaad: het loopt al tegen zessen, en ondanks dat ons bioritme nog niet helemaal op de lokale tijd is ingesteld, gaat er bij ons ook wel een hapje in. We gaan de straat op om daar ons diner bij elkaar te scharrelen. Dat kan prima tegenover ons appartement. Daar is een lokale foodcourt opgetrokken, waar ze allerlei heerlijks verkopen. We nemen plaats tussen de locals en wijzen een aantal gerechten aan die er lekker uitzien. En dat zijn - helaas voor de kinderen, maar gelukkig voor ons - alleen Maleisische specialiteiten. Maar wat schetst onze verbazing als ons eten op tafel staat: geen enkele wanklank over het lokale eten. Vooral Tijl - die vorig jaar in Indonesië heeft geleefd op een dieet van uitsluitend patat en spaghetti - eet met smaak van zijn noodles en rijst. Wat een wereldreiziger! Jonas trekt zijn oude charme-act maar weer eens uit de kast en heeft direct contact met de - verder alleen maar lokale - andere eters om ons heen. En ook Tijl doet vrolijk mee. We houden het kort, want we merken aan de kinderen en aan onszelf dat het wel een beetje genoeg is geweest voor vandaag. Niettemin: een veelbelovende en prima start van onze reis. We hebben er allemaal duidelijk zin in!

vieraantafelKL

 

Grote hoogten die weinig indruk maakten
Vrijdag 24 april 2015. Kuala Lumpur, Maleisië.

Een unicum in de afgelopen vier jaar: wij maken de kinderen vandaag wakker in plaats van zij ons. Het is al over tienen als we besluiten dat het ook voor hen tijd is om op te staan. Hebben we hier gewoon het geheim voor uitslapende kinderen gevonden: verre reizen maken en een paar tijdszones opschuiven, meer blijkt er niet voor nodig.

Vanochtend staat er, met het oog op de lange reisdag van gisteren, een kort uitstapje op het programma. We bezoeken vandaag de Petronas Towers. Voor het luttele bedrag van twintig Euro per persoon brengt de lift ons 86 verdiepingen omhoog (als je dan toch de hoogste twin-towers ter wereld neerzet, kun er maar beter wat aan verdienen, moeten ze daar bij Petronas gedacht hebben).

Jonaspetronasdag2Tijlpetronasdag2KL

Best cool, vindt Tijl. Op deze hoogte van 370 meter kun je niet eens meer zien welke kleuren de brommers beneden op straat hebben. Niettemin is hij een stuk meer geïnteresseerd in het ijsje dat we hem hebben beloofd als we weer beneden zijn. Bovendien is dat uitzicht allemaal wel oké, maar de maquettes van de torens waren eigenlijk het mooist, besluit hij. Ook aan Jonas is het uitje nog niet helemaal besteed, zo blijkt. Als we weer beneden staan, vraagt hij doodleuk wanneer we nu eigenlijk die toren ingaan. Dus... Een ijsje eten dan maar, en vervolgens weer lekker terug naar het appartement voor meer zwembad-plezier. Halverwege de middag is het tijd voor het middagslaapje van Jonas, terwijl de rest zich vermaakt met lezen, spelen en een beetje slapen.

Tegen vijven maken we ons op om weer op pad te gaan. Met bestemming Jalon Alor deze keer. Deze food street in het hartje van de stad verandert 's avonds in een zee van tafeltjes waar allerlei exotische lekkernijen gegeten kunnen worden. We zijn wat aan de vroege kant, en echt gezellig of sfeervol is het er nog niet. Wel worden we elke halve meter aangesproken door medewerkers van restaurants waar we écht moeten komen eten. Eigenlijk hebben we hier geen van allen veel zin in, en collectief besluiten we dat we eigenlijk veel liever bij het veel minder toeristische en een stuk authentieker aandoende food court tegenover ons appartement willen eten. Nog geen kwartier na aankomst zitten we dus weer in de taxi terug, om vervolgens muurvast komen te zitten in de avondspits van Kuala Lumpur. De 3,5 kilometer neemt ruim een uur in beslag, maar gelukkig zorgt Jonas voor de nodige afleiding door elke bus, motor en taxi-auto aan te wijzen die hij ziet, en er daarbij steevast bij te vermelden of het om één (= één) of om twee (= alles variërend van twee tot een heleboel) exemplaren gaat.

Niettemin zijn we blij als de taxi ons weer voor het appartement afzet en we kunnen gaan eten. De kinderen zijn volledig over hun piek heen, en vooral Tijl kan alleen nog maar op schoot hangen. Toch zijn we verrast hoe goed ze allebei ook nu weer eten. Tijl heeft anderhalve liter water nodig om zijn tong te blussen bij het eten van zijn best wel pittige nasi goreng, maar het hele bord wordt tot de laatste rijstkorrel leeggegeten. Jonas verorberd een deel van zijn portie rijst met ei, en zoekt dan het gezelschap van een aantal speelkameraadjes op.

Als de kinderen in bed liggen, werken de volwassenen zich nog even goed in het zweet in de gym op de 34e verdieping. Zelfs met de airco is het zweten geblazen, maar het uitzicht maakt het de paar indrukwekkendste kilometers die ik ooit gelopen heb. En dat op een loopband! Met een duik in het zwembad om af te koelen, sluiten we de dag af. Dat kan een stuk slechter.


Verdwalen in Kuala Lumpur
Zaterdag 25 april 2015. Ringlet, Maleisië.

De mannen zitten nog niet helemaal in het ritme. Ze vallen beiden pas laat in slaap, om vervolgens pas tegen tienen wakker te worden. Over dat laatste hoor je ons trouwens niet klagen. Het betekent vandaag wel dat we ons een beetje moeten haasten om de tassen op tijd ingepakt te krijgen. Vandaag laten we Kuala Lumpur achter ons en vertrekken naar de Cameron Highlands. Met een beetje hulp van Tijl die zelf zijn eigen speelgoedkoffer inpakt, lukt het om op tijd uit te checken.

De volgende uitdaging is het vinden van een taxi die groot genoeg is voor ons vijven én al onze bagage. We reizen niet bepaald licht en minimalistisch tegenwoordig. De tijd dat we maanden met alleen handbagage door Azië trokken ligt duidelijk achter ons. De taxichauffeur kijkt een beetje benauwd bij het zien van al onze bagage, maar met het betere prop- en stouwwerk lukt het toch om alles in één taxi mee te krijgen. Op naar de Europcar, waar we onze huurauto kunnen ophalen.

Justus is vannacht ziek geweest, maar neemt het, ondanks trillende benen van vermoeidheid, toch op zich om ons uit het drukke en hectische stadsverkeer van Kuala Lumpur naar de Cameron Highlands te rijden. Held! Beetje jammer dat de Garmin die ons de weg uit de stad moet wijzen tussen de hoge wolkenkrabbers zelf ook volledig de weg kwijt raakt. Er wordt door het ding heel wat her berekend, maar de weg vinden doet hij niet. Het is toch wel even peentjes zweten. Zo fijn is het al niet om door het drukke centrum van Kuala Lumpur te moeten rijden, maar als je dan ook nog door willekeurige straten steeds dieper het centrum in wordt gevoerd, wordt het wel een beetje stressen.

Google-maps en een in allerijl geactiveerde internetbundel bieden gelukkig uitkomst, en zo zitten we uiteindelijk toch vrij vlot op de snelweg. De kinderen vermaken elkaar (en ons) ondertussen op de achterbank. Echt heel mooi om te zien hoe leuk ze met elkaar omgaan, hoe lief ze (meestal) voor elkaar zijn en hoeveel lol ze met elkaar hebben. Het moet gezegd: tot nu toe hebben we op deze reis echt geen kind aan ze gehad. Toppers zijn het: allebei!

Na anderhalf uur draaien we de snelweg af en rijden de heuvels in. Op de bochtige weg houden de kinderen de ogen niet meer open. Ze vallen allebei in slaap. Wij genieten ondertussen van het moois dat de Cameron Highlands te bieden hebben, al vraagt het rijden hier wel veel concentratie van Justus.
We zijn dus blij als we na twee uur rijden Ringlet bereiken, waar we voor de komende dagen een fijn vakantiehuisje hebben geboekt. De ligging is een beetje apart, tussen jungle aan de ene kant, en een fabrieksterreintje aan de andere kant, maar het is verder super rustig, ligt een eind buiten het toeristisch centrum en is ruim en schoon. Het uitzicht op de omringende heuvels is bovendien prachtig. De kinderen zijn direct enthousiast. Binnen de kortste keren zijn alle cars en planes uitgepakt, en wordt er naar hartenlust in de tuin gespeeld. Dat alleen al stemt ook ons zeer tevreden. Hier kunnen we het prima een paar dagen uithouden.

HuisjeRingletCH

 

Lummeldagen
Zondag 26 april 2015. Ringlet, Maleisië.

Het is prachtig weer als we wakker worden. Strakblauwe lucht en met 25 graden niet al te warm. We zitten hier in een prachtige omgeving, en we zouden een heleboel kunnen ondernemen. Maar de kinderen spelen zo lekker, en zelf vinden we het ook prima uit te houden in onze tuin. Zo lummelen we de ochtend een beetje weg, en onderbreken de lethargie alleen om te gaan lunchen in Tanah Rata, het toeristisch centrum van de Cameron Highlands, dat zo'n negen kilometer verderop de berg ligt.

Het plaatsje ziet er in onze ogen niet al te aantrekkelijk uit. Het staat vol met hotels en het restant van de gebouwen lijkt uit restaurants en souvenirwinkels te bestaan. Dan zitten wij in Ringlet een stuk leuker. Maar, dat toeristische heeft ook zo zijn voordelen, want ze hebben hier ook patat, en daar zijn de kinderen dan weer heel gelukkig mee. En ach, de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat wij ook genieten van de mango-aardbeienshakes die we hier voorgeschoteld krijgen. Terug in Ringlet gaan we gewoon weer door waar we gebleven waren: er wordt gespeeld, gedut, gelezen en nog meer gespeeld.

Helaas worden zowel Marloes als ik tegen de avond opeens helemaal niet lekker. En zo komt het dat Justus om acht uur 's avonds nog in zijn eentje in de woonkamer zit (leve de dynamische vakantie, haha) en de rest van ons onder zeil is, danwel onder twee dekens in bed ligt te klappertanden van de koorts. Zo wordt de volgende dag noodgedwongen nog een lummeldag, want zeker Marloes voelt zich na een nacht van ziek zijn nog steeds niet goed. Ik heb nog wel de energie voor een klein uitje, en we laten Tijl kiezen wat hij wil doen: vlinders bekijken, of aardbeien plukken. Het wordt het eerste, en aldus stappen we met zijn vieren in de auto voor een bezoek aan de vlinderboerderij in Brinchang.

Niet per se een uitje waar we zelf voor zouden kiezen, maar Tijl geniet. Hij vindt het prachtig, al die vlinders, en tot onze verbazing wil hij zelfs een vrij grote vlinder vasthouden die hij van één van de medewerkers aangeboden krijgt. In aanmerking nemend dat hij normaal bang is voor mieren, vliegen en eigenlijk elk ander insect, is dat wel enigszins opmerkelijk. Maar hij heeft ons in dit opzicht al eerder verbaasd, en heel geconcentreerd bestudeert hij het grote insect dat heel rustig op zijn hand blijft zitten. Na een kwartiertje heeft hij het gezien, en mag het diertje terug op een bloemetje. Veel fut lijkt er niet meer in het beestje te zitten, want het laat zich van de bloem op de grond vallen en blijft daar zitten. Tijl vraagt zich bezorgd af of hij nog wel kan vliegen, en hoewel we dat betwijfelen, sussen we hem dat de vlinder vast moe is en even wil slapen.

Tijlmetvlinder

Door naar de rest van de dieren, want er is hier nog veel meer exotische fauna aanwezig. We bewonderen schildpadden, slangen, tarantula's, reuzenkikkers en leguanen. Tijl vindt het allemaal even mooi. Ondertussen worden beide jongens nog op verschillende camera's van Aziatische mede-toeristen vastgelegd. Op hoeveel camera's zouden ze in dit werelddeel inmiddels al te vinden zijn?

Na een half uurtje hebben we het wel gezien en besluiten de terugreis te aanvaarden. Tijl wil graag nog even langs de vlinders, en loopt rechtstreeks door naar de plek waar we de 'slapende' vlinder hebben achtergelaten. Die lieverd: hij wil toch even checken of echt alles oké is met de vlinder. Gelukkig ligt hij er niet meer. Die is dus weer aan het vliegen, concludeert onze kleuter opgelucht.

Het is inmiddels behoorlijk aan het betrekken, en als we weer 'thuis' zijn, komt de regen met bakken uit de hemel. We splitsen ons dus op. Het jongste en ziekste deel van het reisgezelschap trekt zich terug in bed, terwijl de overgeblevenen zich met e-reader en DVD-speler terugtrekken in de bale bengong. Tegen de avond is iedereen gelukkig weer redelijk opgeknapt, al zijn we allemaal een beetje katterig van het gehang van de afgelopen dagen. Fijn dus om morgen weer wat nieuwe dingen te gaan zien. Daarvoor zijn we tenslotte ook naar Azië gekomen.

 

Tijl: held van de jungle
Dinsdag 28 april 2015. Ringlet, Maleisië.

Hoera: iedereen heeft goed geslapen en is weer helemaal beter. Tijd voor wat actie! Na een snel ontbijt stappen we in de auto naar Tanah Rata, waar we hebben afgesproken met een gids van Eco Cameron.We maken met hem vandaag een jungle-tocht door de heuvels rond Tanah Rata. We hebben er zin in, al moet Marloes zich wel even over haar angst voor beestjes heen zetten. Want zouden hier ook spinnen in de jungle zitten? Onze gids moet er een beetje om lachen (spinnen in de jungle? Tuuuuurlijk niet...), maar vertelt wel dat er in elk geval geen bloedzuigers op deze hoogte zitten. Nou, dat is alvast een geruststelling.

Marloesbangvoorspinnen

Met Jonas in de drager en Tijl aan de hand gaan we op pad. We hebben voor Tijl voor de zekerheid een drager meegenomen, maar ik heb hem een ijsje in het vooruitzicht gesteld als hij zelf loopt. En wow: dat blijkt de best bestede vijftig cent ooit. De hele drie uur durende tocht loopt hij zelf, zonder ook maar één keer te klagen. Het is soms best pittig klimmen en dalen, dus echt hulde voor hem. Hij krijgt er zelfs lol in en rent als een berggeit achter de gids aan de heuvels op en af, over grote boomwortels heen en door stromende beekjes. Held!

Wij genieten ondertussen van het natuurschoon om ons heen. Wat is het hier mooi! En wat is het hier ook heerlijk koel! Onze gids vertelt ons van alles over wat we om ons heen zien en wijst ons op medicinale planten, vleesetende bloemen en parende duizendpoten. We halen ons hart op. Heerlijk om weer in beweging te zijn en om weer nieuwe dingen te zien! Jonas heeft zo zijn eigen manier van genieten. Hij heeft Tijl iets aan de gids horen vragen over apen. Het gevolg: de hele drie uur durende wandeling horen we vanuit de rugdrager: 'waar zijn die apen nou?' Helaas voor hem: apen - zo die hier al leven - komen we niet tegen.

Na drie uur komen we moe, maar voldaan weer in Tanah Rata aan en zet de landrover ons weer af in het dorp. Tijd voor lunch, maar natuurlijk niet voor Tijl en Jonas het beloofde ijsje soldaat hebben gemaakt. We gaan vandaag voor de 'steam boat': een lokale specialiteit die we overal op borden bij de restaurants zien staan. We schuiven aan tussen de Chinezen in een lokaal restaurant en laten ons verrassen. En hoe leuk: het blijkt een soort fondue van bouillon te zijn die in een grote pan op tafel wordt geserveerd, waar stukjes vis, vlees, groenten en schelp- en schaaldieren in gegaard kunnen worden. Omdat het hier vol zit met lokale mensen, gaan we er maar vanuit dat alles vers is en gaan we er gewoon voor. En naast leuk, blijkt het vooral ook erg lekker. Al geldt dat voor Marloes, die een groene peper aanziet voor een sperzieboontje, niet voor de hele maaltijd, haha! De kinderen genieten ondertussen van nasi goreng met passievruchten-sap, en na de inspanning van de ochtend gaat dat er ook bij hen goed in. Na de lunch is het weer genoeg geweest met de inspanning. Je moet dat soort dingen immers niet overdrijven... Dus keren we weer terug naar ons huisje voor een welverdiende middag relaxen, dutten, spelen en DVD's kijken. Heerlijk: dat ritme houden we zo best nog een paar weken vol.

Als de kinderen 's avonds in bed liggen, rijden Justus en ik nog even naar het dorp voor een late-night-sate-snack. We vallen met onze neus in de boter, want het blijkt avondmarkt te zijn. Er wordt bij allerlei kraampjes volop eten klaargemaakt, al hebben we veelal geen idee wat de gerechten zijn die worden geserveerd. We besluiten gewoon maar wat te proberen door bij drukste kraampjes onze slag te slaan. Een wijs besluit, zo blijkt, want dat levert allerlei heerlijks op. Het is ook hier weer opvallend hoe ontzettend aardig de mensen zijn. We zijn de enige westerlingen die hier rondlopen, maar iedereen is even vriendelijk en attent. Echt leuk, en echt een aanrader voor wie hier op dinsdagavond in de buurt is!

 

Tussen de thee
Woensdag 29 april 2015. Ringlet, Maleisië.

Het is vandaag onze laatste dag in de Cameron Highlands, en we hebben nog geen theeplantage bezocht. Aangezien dat juist is waar deze streek om bekend staat, is het tijd om daar vandaag verandering in te brengen. Zeker omdat de BOH-plantage, de oudste en één van de meest bekende plantages, hier praktisch om de hoek ligt.

Theeplantages

Na een langzame start van de dag stappen we tegen half elf dus in de auto voor een bezoek aan de plantage. We hebben er vooraf niet al te hoge verwachtingen van (met uitzondering van de scones en taartjes die ze er serveren natuurlijk), maar de plantage overtreft onze verwachtingen. Het is werkelijk een prachtig gezicht, al die rijen en rijen theeplanten op alle hellingen rondom. De plantage heeft voor toeristen een mooi uitkijkpunt, en het uitzicht vanaf hier is fenomenaal.

De kinderen kan het uitzicht gestolen worden. Zij vermaken zich uitstekend met het beklimmen van de grote rotspartij die ook op het uitkijkpunt ligt. Tijl verzint hele verhalen over geheim agenten die zich daar moeten verstoppen en Jonas hobbelt vrolijk achter hem aan. Ik heb het in dit blog al eerder gezegd, maar het is echt zo leuk om te zien hoe fijn ze met elkaar spelen. Ze zoeken elkaar veel meer op dan thuis en hebben samen de grootste lol.

Alleen het vooruitzicht op taart maakt dat we ze na een uur weer mee naar beneden krijgen. In het café, met alweer zo'n mooi uitzicht, houden we ons niet in. Scones, aardbeientaart, kwarktaart, worteltaart: we bestellen het allemaal en genieten volop. Tijl kan zijn geluk niet op. Gisteren dineerde hij met chips, en nu is het taart voor de lunch. 'Ik heb wel geluk he mama?', concludeert hij tevreden. Inderdaad jongen: ik zou er maar niet teveel aan wennen, haha!

Omdat Jonas wel erg moe begint te worden, zien we tot onze spijt af van een rondleiding over de plantage. Snel terug naar 'huis', waar we net op tijd terug zijn voor de zoveelste tropische stortbui zich over ons uitstort. Het weer hier past prima bij ons ritme: in de ochtend, wanneer wij dingen willen doen, is het droog en vaak heerlijk zonnig, terwijl het in de middag, wanneer Jonas slaapt, begint te betrekken en vaak een paar uur hard regent.

Een goede match qua weer dus, maar niettemin is geen van ons er erg rouwig om om morgen te vertrekken. Het is hier hartstikke leuk, maar we hebben hier in Azië echt leukere plekken gezien. Helemaal prima dus om morgen weer door te reizen. We hebben er zin in!

 Vervolg reis in Thailand

Inhoudsopgave

  1. Voorbereiding
  2. Kuala Lumpur
  3. Ringlet
Altijd gesloten?

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!