Afscheid van het longhouse en orang-oetans
Dinsdag 8 juli 2014. Damai, Maleisië.

Al lekker vroeg waren we wakker. Om zeven uur ontbeten en daarna heb ik even rondgelopen in het longhouse samen met Madée. Senna en Pascal kregen een lesje blaaspijp schieten.

Om kwart over acht reden we richting Kuching waar we onderweg eerst een stop hadden bij Semenggoh Wildlife Reserve. Hier kunnen wilde orang-oetans fruit komen eten als ze willen, als ze niet genoeg eten kunnen vinden in de natuur. Dit doen ze om de populatie op peil te houden en liefst om deze te laten groeien. Van negen tot tien uur heb je de mogelijkheid om te komen kijken. Een uur lang hebben we gewacht en doodstil om ons heen gekeken, maar helaas zat het niet mee en kwam er geen orang-oetan onze kant op. Tot groot verdriet van Senna, tjonge wat moest hij huilen dat ze er niet waren, hij had er zo op gehoopt (wij natuurlijk ook) maar ja, that's nature. We hopen ze in Sabah nog in het wild te zien, we zullen zien.

Daarna zijn we afgezet in Kuching waar we met een bus naar Damai gegaan zijn. Hier hebben we bij Permai Rainforest een boomhuis uitgezocht. Eenmaal aangekomen bleek dat ze ineens maar voor één nacht het boomhuis voor ons hadden, omdat andere mensen al betaald hadden en wij volgens hem niet. Toen moest ik toch even op mijn strepen gaan staan, want ik had duidelijk gevraagd per mail of ik moest betalen, maar dat hoefde niet. Gelukkig had ik natuurlijk mijn uitdraai van de mail meegenomen en kon hij geen kant meer op. Gelukkig konden we uiteindelijk toch voor drie nachten in ons boomhuis. En wat voor een boomhuis! Eén met een geweldig bed, airco, een prachtige badkamer, keukentje en een fantastisch uitzicht!

Eerst hebben we in het restaurant genoten van een heerlijke roti canai en daarna zijn we lekker gaan scheppen op het strand. Er werden kreeften badjes gemaakt waar alle gevonden schelpjes met kreeftjes een prachtig huis kregen. Om vijf uur werd de lucht bijna zwart en begon het te onweren en zijn we maar naar binnen gegaan.

Na de douche was het weer droog en zijn we naar het nabij gelegen centrum gelopen. Hier hebben we gegeten bij het foodcourt. Wederom roti canai met kip maar ook één met ei en ui en één met banaan, mmm. Met de deur van ons boomhuis open konden we genieten van de geluiden van de zee en de jungle en zijn we heerlijk in slaap gevallen (en allemaal wakker geworden omdat het zo koud was van de airco haha, vannacht dus maar een standje warmer).

Bako NP
Woensdag 9 juli 2014. Damai, Maleisië.

Vanmorgen zijn we met een boot naar Bako NP gevaren. Hier hebben we de Teluk Pako trail gelopen. Toen we aankwamen bij het hoofdkwartier van het NP hebben we de kaart opgehaald en kregen we te horen waar het bootje ons weer op kwam halen. Alle gidsen waren 'uitverkocht' dus moesten we het zelf maar doen.

We waren nog geen drie meter van het hoofdkwartier toen Madée besprongen werd door twee makaken. Ze had een waterflesje bij zich in een tasje, die die apen graag wilden hebben. Ze schrok zich rot en wij ook. Gelukkig werden ze weggejaagd door een gids die nog naast ons liep. Wat was ik blij dat ik voor we weggingen nog gezien had dat er geen rabiës is in Sarawak! Ze had alleen een krasje die niet eens door haar huid was gelukkig, maar als ze gebeten hadden was het anders geweest. Madée was het allemaal zo weer vergeten en alsnog begonnen we aan onze trail.

Bijna gelijk zagen we een boom waar wat silverleaf apen waren, de baby's van deze apen worden oranje geboren en het was heel aandoenlijk om ze te zien, dat was dus een goed begin. Hier werd ik ook aangesproken door een man die mij dacht te kennen. Ik stond een beetje gek te kijken en ik dacht dat ik hem dan vast geholpen had voor zijn vaccinaties. Nee, was het Thijs Kerkdijk! Daar heb ik bij in de klas gezeten tijdens de opleiding voor ziekenverzorgenden. Hoe klein is de wereld! Na even gekletst te hebben zijn we doorgegaan.

We liepen over een steiger langs bomen in het water naar het begin van de trail. Wat een prachtige vegetatie hier! De hele Intratuin is goed vertegenwoordigd zeg maar. Aan het einde van de Paku trail kom je op een strand en hier zouden de neusapen zich vaak laten zien. Nu dus niet helaas. Enigszins teleurgesteld liepen we verder naar het begin van een andere trail, Teluk Pandan Kecil, waar onze boot zou zijn.

Aan het begin van deze trail kwamen we mensen tegen met een gids die stil naar boven stonden te kijken. Ik vroeg waar ze naar keken en ze wezen naar boven. En daar was er één, een neusaap! Met zijn bolle buikje, blonde haren en mega neus zat hij op zijn gemak lekker bladeren te eten, tot ze ruzie kregen met nog vier andere en de groep zich verspreidde. Daarna konden we nog eens genieten van een andere mannetjes neusaap. Wauw, die wilde met name Pascal zo graag zien! Helemaal happy vervolgden we onze weg naar het strand.

Onderweg zijn we hele grote beker planten tegen gekomen, zo groot heb ik ze nog nooit gezien! Ook veranderde de vegetatie ineens onderweg. De bomen werden lager en meer grassen en klimmers waren te zien. Via een smal begroeid pad liepen we verder. Het was zo stil en het pad zag er zo onbewandeld uit dat we echt het gevoel hadden dat we ergens niet goed gelopen waren.

Na weet ik hoe lang gelopen te hebben, kwamen we op een uitkijkpunt waar we inderdaad een klein strandje zagen liggen en een bootje. Maar, hoe kwamen we daar? Na flink zoeken zagen we ergens verscholen een soort trapje naar beneden. Supersteil en helemaal begroeid. Madée was moe dus ik hoopte toch wel heel erg dat dit de juiste route was. We hebben toch maar die trap naar beneden genomen en gelukkig bleek het de juiste keuze te zijn. We liepen om de uitkijkrots heen en kwamen op het strand terecht waar onze boot lag te wachten.

Op de boot hebben we heerlijk geluncht. Daarna zijn we weer terug gevaren naar Permai. Het was nog steeds droog en we zijn lekker naar het strand gegaan, waar we lekker gezwommen hebben en een heel bouwwerk gemaakt hebben voor krabben, kreeften, visjes etcetera. We hebben vandaag echt genoten van Bako en van het strand.

Tegen de klok van zes uur zijn we lekker gaan douchen en ook vanavond hebben we lekker bij het foodcourt gegeten. Nu aten de kids roti canai en wij noodles en een prutje van kip (geen idee wat het was, maar smaakte goed). Als toetje een roti met banaan. Nu zijn we voldaan van een geweldige dag en kijken we uit naar morgen.

Permai Rainforrest
Donderdag 10 juli 2014. Damai, Maleisië.

Net na het ontbijt liet iemand van het restaurant ons een mooie green viper zien. Wauw, die zijn gaaf zeg! Maar goed dat je niet door hebt dat je er zo vlakbij zit te eten!

We zijn de dag begonnen met een trail bij Permai Rainforest. We hoopten op het zien van apen en eventueel wat mooie insecten. Het was een geweldige trail, waarbij we vaak over allerlei bomen moesten klauteren en over hang/touwbruggen moesten lopen en van droog gelopen watervallen moesten klimmen. We hebben het dus echt super gehad, maar geen dier gezien. Geen aap, geen insecten, niets. Zelfs geen vogel! Onvoorstelbaar! Maar goed, het was wel heel leuk dus wat maakte het uit.

Toen we terug kwamen zijn we de was gaan doen. In het dorpje staat een wasmachine waar je tegen een kleine vergoeding gebruik van kan maken. Om de tijd te doden zijn we ondertussen even lekker gaan eten en drinken en daarna was de was ook klaar. De middag hebben we doorgebracht aan een lekker strandje, helemaal voor ons alleen. Het nodige zand is weer verschept.

Daarna lekker douchen tot Pascal naar binnen kwam met de mededeling dat we heel snel moesten komen. Er zaten silverleaf monkeys! Super gaaf, heel dichtbij en helemaal niet erg bang. De hele trail dus gelopen en dan zie je ze gewoon zo... haha. Daarna terug naar het huis, om ons verder klaar te maken voor het eten.

Toen we naar de foodcourt liepen was Madée een beetje nukkig en liep wat boos vooruit. Ineens begon ze te schreeuwen als een speenvarken, ze had op de staart van een slang gestaan! Hoe krijg je het voor elkaar! Godzijdank was ze niet gebeten en was zowel zij als de slang enorm geschrokken. Het slangetje (het was een kleintje) kroop langzaam de bosjes in en Madée stond te trillen op haar benen, net als wij. Je schrikt je toch de blubber...

Na het eten de tassen weer ingepakt want morgen vertrekken we naar Mulu NP en moeten we onze mooie boomhut weer verlaten.