Artikelindex

Dag Vietnam
Zondag 21 maart 2010. Vientiane, Laos.

Vanuit Sapa (Vietnam) terug naar Hanoi is voor mij in een ‘minder fijne staat’ verlopen. Bij de tour naar Sapa zaten ook ontbijt, lunch en diner inbegrepen. Nu hebben we eigenlijk alleen van het ontbijt gebruik gemaakt omdat de eerste lunch bij aankomst wat tegenviel. Nu we weg gingen, moesten we om 18.00 uur met de auto naar het station van Lao Cai, een uurtje rijden van Sapa. Hoewel we rond 17.00 uur al wat heerlijke loempia's op een dakterras hadden genuttigd, bedachten we om de laatste avond met onze voucher van het diner gebruik te maken. Dan hebben we in ieder geval genoeg gegeten voor we de nachttrein ingaan. Nou, had ik dat maar niet gedaan!

De ‘rund curry’ zag er al niet al te best uit maar de smaak was nog erger. Die van Wendy was nog lauw dus die heeft hem amper aangeraakt maar die van mij was wel warm dus ik heb er wat van gegeten. Op de weg naar Lao Cai voelde ik me al niet helemaal 100% maar dat kon nog door de bochten en het rijgedrag komen. Een half uurtje later moest ik toch echt alles kwijt en voelde me hondsberoerd. Aangekomen in de nachttrein dan ook meteen naar bed en 's nachts nog een paar keer in een rijdende trein naar het rammelende hokje dat ze een toilet durven noemen.

Om 06.00 stonden we alweer voor ons hotel waar we wel naar binnen konden maar ze natuurlijk geen kamer vrij hadden. Pas om 12.00 uur! Gelukkig zagen ze ook wel in dat dit voor mij iets aan de late kant was dus regelden ze rond 08.00 een ander hotel voor ons aan de overkant waar ik de rest van de dag in een heerlijk bed heb doorgebracht. De meiden zijn lekker gaan waterfietsen (omdat het mausoleum van Ho Chi Minh gesloten was) en hebben hun nagels laten doen.

Vanmorgen voelde ik me gelukkig al een stuk beter dus zijn we samen naar ‘Ho’s’ graf geweest. Zo luchtig als ik er in mijn vorige zin over deed kan je in Vietnam alleen beter niet doen want het is hier een hele serieuze zaak zo'n bezoek. Letterlijk met militaire precisie is alles geregeld. Netjes achter in de rij aansluiten (45 minuten), foto- en filmapparatuur inleveren, tientallen militairen in witte pakken die alles in de gaten houden. Ze zeggen niks, maar zodra ze wijzen: ‘In rijen van twee gaan staan’, snap je het meteen!

Vlak voor wij naar binnen willen, komt er een groepje Vietnamezen vergezeld van een erewacht aanlopen. Zij krijgen voorrang want ze laten door de erewacht een krans voor het mausoleum plaatsen. Volledig zoals het hoort, in gelijke stap met de knieën hoog, wordt de krans gelegd en daarna mogen wij ook naar binnen. In rijen van één achter elkaar, niet te snel, niet te langzaam, mag je in volledige stilte langs het door vier man bewaakte gebalsemde lichaam van de grote leider lopen. Hij ligt er mooi bij!

Na terugkomst is er nog tijd voor ons om een laatste Vietnamese koffie te drinken (heel sterke koffie met gezoete melk, je moet er even aan wennen maar daarna ben je verslaafd) voor we naar het vliegveld gaan. Natuurlijk kon dat weer niet zonder problemen gaan met ons in de auto, want we hadden na een onverwachte rempoging van onze chauffeur een auto achterop. De rechterkant van de achterbumper in de prak en midden op de snelweg een verhitte discussie in het Vietnamees. Nu kunnen die Vietnamezen sowieso al snel en hard praten maar na een botsing gaat dat nog even in het kwadraat. Gelukkig hadden we tijd genoeg dus konden we op het vliegveld onze laatste Dong uitgegeven en aan boord stappen van de QV 322 van Lao Airlines op weg naar Vientiane.

Onze eerste indruk (na vijf uur) is dat het wel wat van Thailand wegheeft. Na ingecheckt te zijn in Villa Sisavad hebben we de omgeving verkend en onze eerste Laotiaanse meeneemmaaltijd (een hele kip van de BBQ en een berg sticky rice die Floortje bijna in haar eentje op at…) genuttigd en dat smaakte naar meer! Ook het (voor mij) beer Lao smaakte prima. Morgen gaan we verder op onderzoek.

 

Offeren voor verliefje Kevin
Dinsdag 23 maart 2010 Vientiane, Laos

Gisteren was het echt even relaxen en vooral rustig aan doen. Na ons ontbijt hier in de straat met een lekkere bak noodlesoup zijn de meiden het zwembad ingedoken en ik ben lekker de stad ingegaan om een fiets te huren. Was even lekker om in m'n eentje de hort op te gaan. Met de tuktuk naar het centrum, fiets gehuurd en daarna (met een kaart van Vientiane in mijn mandje) zonder doel de ene keer links, de andere keer rechts rond gaan fietsen. Bij een leuk terrasje een beer Lao met wat lekkers genomen. Daarna op m’n gemakje terug naar de meiden terwijl om me heen de Laotianen 'bezig waren met hun bezigheden' en ik diverse tempels passeerde. 's Middags zijn we met z'n allen de stad ingegaan en hebben we geborreld, gegeten, gekletst, tafelvoetbal gespeeld, rondgekeken, schoolwerk gedaan, weer geborreld: gewoon genoten!

Vandaag was het op tijd reveille want we wilden naar de mooiste tempels en bezienswaardigheden van Vientiane. Op pad met de fiets en onze ‘altijd mee rugzak’, (die heet niet voor niets zo want daar zitten de spullen in die altijd mee moeten zoals zonnebrandcrème, pleisters, betadine, Lonely Planet, snoepjes, powerfood, water, etc) naar Wat Pha That Luang. Een mooie gouden tempel waar in de tijd van de VOC ook nog een Nederlander, Gerrit van Wuysthoff, is geweest. (Kathy: Oh, vandaar dat er allemaal van die oranje bloemen (afrikaantjes) verkocht worden hier... Geintje. hahaha). We doen een rondje door de tempel en laten enkele van onze, inderdaad oranje, offertjes achter bij de Boeddhabeelden. Daarna bezoeken we nog wat andere tempels waar we honderden Boeddhabeelden zien. Overal wil vooral Floortje offeren en ‘even een gebedje voor haar verliefje Kevin’ doen. Gezien het aantal gebedjes die Floortje in de afgelopen (bijna) drie maanden heeft gedaan moet het wel helemaal goed gaan komen met die twee!

altaltalt

Zo op het gemakje fietsend door de stad met de geur van magnolia, houtvuur, wierook en soms ook uitlaatgassen en riolen voelde het helemaal zoals Azië hoort te zijn. We zijn weer helemaal opgeladen en na de laatste week waarin bijna alles al was gepland en van te voren geregeld zijn we nu dan ook toe om weer eens even lekker op de bonnefooi verder Laos in te trekken. Gelukkig zijn we daar niet de enigen in. Toen we vertelden dat we morgen naar het busstation gaan en vanaf daar wel verder zouden zien hoe, wanneer en hoe lang we met een lokale bus verder het land in gaan, was de reactie van beide meiden: ‘Oh ja, gaaf, daar heb ik zin in!’.

 

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!