Op reis: Saskia en Corné vier maanden met vijf zoons naar Zuidoost Azië (Laos)
5 januari t/m 3 mei 2012
Wat 'n avontuur! Met hun vijf zoons Teun (9), Rens (7), Wout (6), Guus (4) en Joep (1) reizen Saskia en Corné vier maanden lang door Thailand, Vietnam, Laos en Cambodja. Tijdens de reis gaat het onderwijs ook nog gewoon door, en krijgen de drie oudste jongens les van hun ouders. Met veel belangstelling en bewondering volgen we dit bijzondere gezin.
Door Saskia en Corné
All boys
Dinsdag 10 januari 2012. Vientiane, Laos.
‘s Ochtend half acht zijn de meesten wakker en omdat de trein om 8.25 aan zou komen gaan we ook de bedden opruimen en boterhammen smeren voor het ontbijt. Om acht uur Wout ook maar eens wakker gemaakt, want we zouden er immers bijna zijn. Helaas, je weet niet waarom, volgens mij hebben we geen opstoppingen gehad, komen we pas twee uur later aan. Maar goed dat iedereen een Nintendo heeft.
Dan de tuktuk in met z’n zevenen en alle koffers (ja het blijkt te passen!) en de Thaise grens over. Dan met bus over de Vriendschapsbrug (over de Mekong) naar Laos. Aldaar de visa regelen (kost wat uurtjes, 245 dollar en zeven pasfoto’s maar dan heb je ook wat) en met een minibus naar Vientiane de hoofdstad van Laos. In de Lonely Planet staan maar zeer weinig medium budget locaties met zwembad. Met dank aan Lieve en Dirk die hun guesthouse op de site van vrmk.nl plaatsten, zitten we nu in villa Sisavad (www.villasisavad.com). Een eenvoudig maar prima guesthouse met zwembad voor de heren!
Nog wat grappigs: Lopen we de grens over echt net Laos in, weer een heel gezelschap dat ons telde en bulderde toen we riepen ‘all boys’. Blijkbaar geloofde een meneer dat nog niet direct en pakte Guus zo in zijn kruis om het effe te checken. Niets aan de hand hier, dat kan blijkbaar… De hilariteit barste pas los toen ze het verbolgen gezicht van Guus zagen. En vervolgens beseften onze jongens allemaal wat er even snel was gepasseerd, weer hilariteit maar dan nu in het Dingemans kamp. Teun vroeg zich nog even af of wij dat ook konden maken bij wat oudere mensen als we twijfelden… Ehh toch maar niet Teun.
Joep gaat thuis altijd helpen bij het schoonmaken, ook hier wil hij de bezems van de mevrouwen hebben om mee rond te sjouwen. Iedereen hier vindt dat heel raar, maar Joep krijgt uiteindelijk wel altijd zijn zin, verovert een bezem en schrobt naar hartenlust vloeren en muren!
Vandaag gestart met Malarone (antimalaria middel). Corné, Teun en ik een grote pil, Rens en Wout twee kleintjes en Guus en Joep allebei een kleintje. De heren slikten ze allemaal zo weg, knap hè! Om überhaupt te voorkomen dat we geprikt worden, hebben we ons toen het donker werd in lange broek met lange mouwen gehesen. Het is hier iets minder warm dan in Thailand (zo’n 26-27 graden) dus dat ging nog wel.
Anatomieles op de markt
Woensdag 11 januari 2012. Vientiane, Laos.
Vandaag lukt het soms niet het internet op te starten, dus een berichtje op het weblog zit er vandaag niet in.
Vanochtend bedacht dat we naar een soort weverij zouden gaan, waar je kan kijken hoe er volgens de oude tradities nog stof wordt geweven. Volgens de Lonely Planet zou het wel een stukje buiten de stad liggen. Geen probleem, onze jongens zijn het zitten in een tuktuk nog lang niet moe. De chauffeur keek eerst moeilijk (bijna niemand spreekt Engels hier), maar toen gaf hij aan toch te snappen wat we bedoelden. Nou een half uurtje tuffen en we stonden in een buitenwijk bij een soort shopping center. Ha ha, hij had het dus toch niet helemaal begrepen. Ach kan ons het schelen, gaan we hier even rondkijken.
Al gauw waren wij natuurlijk de attractie van de dag. Gelukkig hebben de mensen gewoon lol met je en willen ze niet perse wat aan je verdienen. We hebben nog geen opdringerige Laotiaan gezien, fantastisch! Op de markt kon je echt alle onderdelen van geslachte varkens kopen, dus Corné heeft de jongens een lesje anatomie gegeven. Nadat Guus weer drie keer en nu zelfs Wout ook een keer in hun kruis zijn gevoeld, zijn de heren er klaar mee. Guus loopt nu met zijn handen voor zijn ballen langs groepjes mensen en gelijk heeft hij (ziet er overigens wel schattig uit, moet ik nog effe op de foto zetten).
’s Middags terug bij ons guesthouse, Joep in bed en de andere heren school. Dit keer was Corné meester van groep drie, vijf en zeven en deed ik de kleuterklas. Ging als een speer, iedereen had zijn werkjes zo af. Toppie boys!
We zitten zo’n twee kilometer van het centrum af, vanavond zijn we heen én ook terug gelopen! De jongens wilden natuurlijk weer in de tuktuk, maar papa en mama willen ook op de centjes letten en zo’n ritje enkele reis is toch iedere keer vijf Euro. In het centrum nog een echte speeltuin gevonden waar iedereen heerlijk in gespeeld heeft! Bij thuiskomst een zakje chips en morgen gaan we lekker weer lopen ha ha.
We zitten in de hoofdstad van Laos, maar op straat lijkt het niet drukker dan Winterswijk, heerlijk overzichtelijk. Wat ook opvalt is dat er in het verkeer niet de hele tijd getoeterd wordt zoals in vele andere Aziatische landen, de mensen zijn relaxt en de meesten lachen de hele dag.
Fiets met achteropje
Donderdag 12 januari 2012. Vientiane, Laos.
Vanochtend op pad om fietsen te huren, uiteindelijk over twee locaties verdeeld vier fietsen kunnen huren. Teun en Rens fietsen zelf, de rest zit achterop en Joep in de draagzak. Ze hebben hier geen kinderfietsen te huur en Wout kon echt nog niet op een volwassen fiets. Een oefenrondje gefietst en natuurlijk bij de speeltuin beland. Daarna het vaste ritueel: thuis lunchen, Joep in bed en school. Vervolgens aan de echte ‘tour’ begonnen. De jongens vroegen zich af of er ook een gids mee ging. Nee ha ha, dat zijn je vader en je moeder met de Planet in de hand!
Diverse tempels gezien en ook de Laotiaanse variant van Arc de Triomph. Onze fietsoptocht trekt overal veel bekijks en ik moet eerlijk zeggen: ik smul er van! Eindpunt was natuurlijk weer de speeltuin (lekker rennen, tikkertje doen, jongens vinden het geweldig!). Daarna twee fietsen al in moeten leveren en eten in een lokaal eettentje. Zeer geslaagde dag. Omdat we de terugweg nog maar twee fietsen hadden liepen we met de fietsen aan de hand, en daar zag ik nog een derde fiets met ‘achteropje’ te huur staan. Teun heeft nu Guus achterop, ik Joep in de draagzak én Rens, en Corné Wout achterop. Ging supergoed. Teun, geweldig!
Vanmiddag zagen de jongens een oude mevrouw hier kikkers schoonmaken. Ze werden op de rand van de mand doodgeslagen, daarna de poten uitgedraaid en verder gevild. Tja dat vonden ze toch wel een vreemd schouwspel.
Overigens hebben we plannen om zaterdag door te reizen naar Luang Prabang. Ik geloof niet dat ze dat hier echt erg gaan vinden. Ze vroegen vandaag wanneer we vertrokken (in plaats van hoe lang we nog wilden blijven). Daarnaast lacht iedereen in Laos de hele dag, maar bij ons in het guesthouse niet. De oude mevrouw bromt zelfs op Joep als hij weer eens met een bezem rondzwaait... Zouden we dan toch te veel geluidsoverlast hebben veroorzaakt?
Weven en wereldverkenning
Vrijdag 13 jan 2012. Vientiane, Laos.
Vanochtend een super uitje gehad! We hadden gisteren toch het adres gevonden waar je kon regelen te kijken bij de weverij. Vanochtend moesten we ons om half negen melden in het centrum en dan zouden we er naar toe gebracht worden. Dat was effe slikken want we zijn ’s ochtends meestal niet zo snel. Toevallig waren de boy’s echt belachelijk vroeg wakker (kwart voor zeven) en waren we dus met gemak om 8.25 aanwezig. Stond er al een chauffeur klaar! Ik was helemaal verbaasd. Dit maal zijn we achter op een pick-up truck vervoerd, ook weer leuk.
Aangekomen bij de weverij mochten we alles zien, daarna konden we kiezen óf de hele dag mee weven óf een sjaal verven volgens de oude tradities met natuurlijke pigmenten. Dat ging zo’n anderhalf uur duren. Perfect dus voor ons. De jongens mochten zelf een patroon en een kleur uitzoeken en ze gingen aan de slag. Drie heren kozen blauw, wat in grote tonnen in de grond werd gemaakt. Rens had geel wat werd gekookt uit een bepaalde bast van een boom. Er waren ook tonnen met rode bessen, helaas koos niemand die kleur zodat ik niet heb kunnen zien hoe je die kleur verwerkt.
De sjaals zijn super leuk geworden. Rens’ patroon is wat minder duidelijk, daar baalde hij flink van want hij deed echt super geconcentreerd zijn best om alles perfect te doen. Toen ik vroeg hoe dat kwam gaf de mevrouw aan dat het patroon wat hij had gekozen met de dunne gekookte gele kleur lastig was. Oké, dat stemde Rens wat gerust, hij wilde niet zelf debet zijn aan de minder fraaie uitvoering. Maar ik vind die van hem evengoed super gaaf! De ‘blauwe’ heren hebben het er (natuurlijk) ondanks de schorten en de handschoenen niet zonder vlekken afgebracht... Nou ja, nog een herinnering extra.
Toen met de pick-up weer naar het centrum en dan de fietsoptocht (Corné met Wout, Teun met Guus, Ik met Joep en Rens). Blijft gaaf. Tegen de tijd dat wij naar huis gaan is het zo tegen twaalf uur. We moeten dan opschieten om Joep wakker thuis te krijgen want anders krijg je hem ’s middags niet meer in bed.
De mensen hier hebben een voor ons zeer herkenbaar dagritme, ’s Ochtends tussen zeven en acht ontbijten, ’s middags tussen twaalf en één lunchen, ’s avonds van half zes tot zeven diner. Ideaal, we eten dus altijd gelijk met de locals en dat is leuk. Dit betekent wel dat wanneer wij heen en weer fietsen het toch behoorlijk druk is op straat, want dan verplaatsen de mensen hier zich ook. Geen punt, we steken ook al over door gewoon onze fietsen die kant op te draaien.
Vanmiddag geen taal en rekenen maar wereldverkenning. Toen Teun me gisteren veel vroeg over de tempels en het Boeddhisme hier, moest ik tot mijn schrik bekennen dat ik er eigenlijk ook bar weinig van wist (schandalig na een maand door Tibet te hebben getrokken, maar goed). Dus vandaag ging groep vijf en zeven op zoek naar het wat, wie en waar van het Boeddhisme. Viel eerst nog niet mee, wikipedia is toch echt te moeilijk en saai (slechte voorbereiding van de juf). Maar uiteindelijk vonden we via www.kinderpleinen.nl een echt hele goede uitleg. Super veel geleerd, dus dat was erg leuk.
Ondertussen werkte groep drie zelfstandig aan schrijfwerkjes. Guus en Joep deden een dutje en Corné regelde bustickets voor morgen. We vertrekken morgenvroeg om zeven uur naar Luang Prabang, volgens vele een van de highlights van Laos. Het is zo’n tien uur bussen, dus dat wordt nog wat. Corné probeert nu nog even een overnachtingsplek te regelen daar, wel zo handig als we na een erg lange reis moe aankomen.
NB: vandaag met z’n allen nasi gegeten, soep er bij en cola of sinas voor het enorme bedrag van zeven Euro. We hebben maar een goede fooi gegeven, die de mevrouw eerst niet eens aan wilde nemen. Briljant!
Helden
Zaterdag 14 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vanochtend al om zeven uur opgehaald om naar het grote busstation te gaan. Om acht uur ging daar de bus vertrekken naar Luang Prabang. Volgens de mevrouw die de bus tickets verkocht een rit van acht á negen uur. Volgens ons zouden we dus om ongeveer vijf uur aan moeten komen.
Al voor de middag stopte onze bus er mee. De eerste twee keer kregen ze hem weer aan de praat, de derde keer was er te veel rookontwikkeling… ‘Even’ wachtten tot de volgende voorbij komt. Dus overstappen, en zowaar er was nog plek voor iedereen. De trip was inclusief water en lunch, maar voor de zekerheid had ik ook brood voor de jongens bij me. Pas tegen drie uur gingen we lunchen, de boys hadden hun buikjes toen al lang vol brood.
Om een lang verhaal kort te maken, het was mistig, druilerig weer dus we zagen weinig van de tocht en we zijn pas om kwart over negen ‘s avonds hier op het busstation aangekomen. Toen nog naar het guesthouse (dat Corné gelukkig al geregeld had), om tien uur waren we eindelijk geïnstalleerd. Diner (de beloofde frietjes) werd verruild voor Sultana en Kapitein Koek in de bus. En, echt waar, niet één mopper van de jongens! Helden, helden, helden, helden en nog eens helden!
We gaan ze morgen verwennen, geen programma, eventueel een veldje opzoeken om te voetballen, lekker eten etc. En als bonus een lichaamsmassage van een uur!
NB: in de Lonely Planet stond wel dat het een trip van 9-12 uur zou zijn. We hadden het dus kunnen weten. Nog even dit: we vinden het echt super leuk dat iedereen zo met ons meeleeft, we genieten van ieder berichtje op het weblog! Mijn vinger zit er nog aan, is minder blauw maar nog steeds pijnlijk. Komt allemaal wel weer goed.
Inzichten voor de poeppoli
Zondag 15 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vandaag lacht de wereld ons weer tegemoet. Het is strak blauw, het stadje is echt mega gezellig en het guesthouse is ook helemaal prima. We kunnen hier alleen slapen, voor het ontbijt moeten we een paar straatjes verder naar familie van de eigenaars. Daar krijgen we dan wel vers fruit, yoghurt, pannenkoeken, croissantjes en bruin brood! Prima te doen dus.
Vanochtend helemaal ‘niets’ gedaan op speciaal verzoek van Rens. Na wat spelletjes en computeren geluncht en daarna naar de rivier. Joep had vanochtend in de wandelwagen toen Corné wat boodschapjes met hem deed al geslapen, dus we konden er vanmiddag met z’n allen op uit.
De rivier Nam Khan komt hier uit in de Mekong rivier. De Nam Khan is een erg schone rivier waar ze als het laag water is een bamboe brug overheen bouwen, bij hoog water breken ze hem weer af. Aan de overkant van de rivier (dus over de brug, sommige van ons vinden dat vreselijk zo’n geweven brug van (ja natuurlijk) alleen bamboe) is een soort strandje waar het goed toeven was. De heren hebben heerlijk gezwommen in de rivier, het stroomt vrij hard dus de kleintjes moesten goed langs de kant blijven. Omdat het zondag is kwamen er ook veel kinderen uit het dorp spelen en zwemmen. Dat gaat in alle talen hetzelfde dus we hebben enorm genoten hoe de jongens allemaal samen voetbalden, zich mee lieten drijven met de stroom, aan de brug gingen hangen en vuurtje stookten met de kinderen hier.
De eigenaresse van het guesthouse waar we ontbijten was er ook met haar vier en een half jarige zoon, daar hebben Wout en Guus lekker mee gespeeld. Omdat ze goed Engels spreekt, hebben wij al weer aardig wat geleerd over de mensen en het leven hier (bijvoorbeeld dat ze op de leeftijd van anderhalf de luiers weg doen, de kinderen om de anderhalf tot drie uur op de wc zetten, ook ’s nachts, en ze dan allemaal ruim voor hun tweede verjaardag dag en nacht zindelijk zijn! Ik wist het wel, hebben ze hier geen dokters voor nodig! Maar ja, een natte broek maakt hier ook niet zoveel uit bij zo’n 30 graden. Ik ga er nog eens goed over nadenken en wellicht dit inzicht op mijn poeppoli gebruiken).
Op de terugweg hebben we een verse geperste fruitcocktail gekocht (drie Euro heeft het hele gezin zijn vocht en vitamientjes weer op pijl ha ha, en nog erg lekker ook!). We gaan zo frietjes eten en dan moeten we nog kijken of de heren nog gemasseerd kunnen worden. Eventueel kan dat ook nog later deze week. We vinden het hier echt heerlijk, dus we blijven voorlopig nog!
NB: domme actie van mij: ik had wel de fotocamera bij me (natuurlijk!) maar het kaartje zat nog in de pc. Nu heb ik de hele middag foto’s gemaakt op Corné’s mobiel. Hij gaat vanavond proberen die op de pc te zetten zodat ik ze op het weblog kan plaatsen.
Heimwee
Maandag 16 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vandaag een heerlijk rustig dagje, het lijkt hier wel vakantie ha ha. Gisteravond nog even lekker geskypt met opa en oma, alleen daarna hadden we nog een kleine afterparty. Omdat het al kwart voor negen was toen we ophingen en Guus al aardig moe was trok hij het even helemaal niet meer. Echt wel sneu, hij mist thuis (als enige) best regelmatig (als het even tegen zit, bijvoorbeeld als hij ‘weer’ rijst moet eten of een stukje moet lopen) vraagt hij wanneer we naar huis gaan. Nu hij Meike bij opa op schoot zag, was hij zo verdrietig dat hij dat ook wilde dat hij niet meer ophield met huilen en snikken. Hij wilde niet meer bij mij in bed (echt uiterst opmerkelijk want dat is altijd zijn hogere doel), snikkend vroeg hij Rens of hij bij hem in bed mocht (eenpersoonsbed). Natuurlijk mocht dat direct van Rens waarop Guus uiterst schattig zegt: dank je Rens. Ach gut, ik krijg nu nog een brok in mijn keel, maar ook apetrots. Dat zijn mijn mannen en ze zijn er voor elkaar!
Vanochtend is iedereen vrolijk wakker geworden (pas de tweede keer deze reis dat Guus niet uit zijn bed is gekropen en bij mij is komen liggen, dus ik heb ook heerlijk geslapen. Ieder nadeel heb z'n voordeel zei een wijs man!
Na het ontbijt een berg(je) hier in het dorp beklommen, naar natuurlijk: een Tempel. Was leuk, daarna lunchen en schoolwerk. Tjonge jonge, weer een hele toer om iedereen gemotiveerd aan het werk te houden. Teun had bijna de helft van de sommen fout en moest die van ons over doen, nou nou dat was niet helemaal zijn idee. Weer veel fouten. Toen heb ik nieuwe sommen gemaakt en hem beloofd dat ik voor iedere fout hem twee extra oefensommen zou geven omdat dat dan blijkbaar nodig was. Ondertussen tikte de klok door en Teun wilde nog gaan zwemmen. Je raad het vast: in no time had hij alle sommen zonder één fout klaar! Grr…
De jongens hebben de afgelopen week bijna iedere dag ook een klein verslagje geschreven van hun belevenissen van de dag. Die hebben we vandaag naar school gestuurd. De jongens kijken erg uit naar een reactie terug van de klas, we zullen zien of dat weer lukt.
's Middags weer zwemmen in de rivier. O ja dat is ook nog wel grappig: het lijkt wel of iedereen ons daar gisteren heeft zien zwemmen. Er zijn nu al vier mensen naar ons toegekomen die vroegen of wij dat gisteren waren bij de rivier. Eentje had er zelfs een foto van. Ik wist wel dat we opvielen, maar dit had ik niet verwacht (Corné en ik hadden ons ook pontificaal op het strandje in onze badkleding gehesen... Misschien toch maar niet meer zo doen ha ha).
Morgen gaan we een halve dag richting de olifanten, daar hebben we natuurlijk allemaal super veel zin in.
Olifanten
Dinsdag 17 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vandaag (weer) een dag om nooit meer te vergeten! Vanochtend bij het guesthouse opgehaald met een busje voor een halve dag ‘elefant ride’. Nou de jongens waren een potje druk en opgewonden…
Bij het olifantenkamp aangekomen waren ze gelukkig voldoende onder de indruk van de kolossale beesten dat ze snel een toontje lager zongen en op respectvolle afstand bleven. Onze gids vertelde over de oprichting van het kamp: win, win, win (win) situatie. 1) de olifanten die eerder zeer lange dagen in de bossen erg hard moesten werken (hout dragen en verslepen), dragen nu vijf uurtjes per dag toeristen rond, wat voor hun een peulenschilletje is. 2) zo’n olifant eet 250 kilo voer per dag (ze hebben er twaalf), in drie omringende dorpjes worden nu suikerriet, bananen- en ananasbomen geteeld. Dit genereert een vast inkomen voor de lokale bevolking. 3) omdat de olifanten niet volledig vrij rondlopen, richten ze minder schade aan de dorpen en de natuur aan. (en 4 wij toeristen financieren dit en genieten er volop van!).
Daarna mochten we op de olifant. Dat hadden we al eens in Bali gedaan, maar in hun natuurlijke leefomgeving vonden we het duidelijk nog veel leuker. Teun, Rens en Wout hebben zelfs ook een stukje voorop gezeten. Daarna mochten we de olifanten belonen met bananen, die pakken ze echt heel voorzichtig met hun slurf uit je hand.
Van al die indrukken krijg je natuurlijk honger en zo werd er een heerlijke (Laotiaanse dus rijst) lunch geserveerd. Toen met een bootje naar de watervallen van Tad Sae. Daar hebben de boys gezwommen, maar het mooiste: daar mocht je ook zwemmen met twee jonge olifanten.
Het was echt gaaf omdat de olifanten het duidelijk ook heerlijk vonden! Soms dook de olifant helemaal onder water en was het lastig om er op te blijven zitten. Teun deed het super goed en gemakkelijk. Rens en ik vonden het hier en daar wat spannend met name als de olifant onderdook. Wout deed het ook echt als een kanjer, maar toen hij met olifant en al kopje onder ging (want we hadden toch gezegd dat hij het touw vast moest houden…) schrok hij zich een hoedje en was er direct helemaal klaar mee. Jammer, maar ja het blijven beesten die soms lekker hun eigen gang gaan. (Corné en ik hadden allebei een déjà vu, in Bali werd Rens door een dolfijn gelanceerd en was er toen ook direct helemaal klaar mee). Teun twijfelde geen moment en mocht op de olifant van Wout nog een keertje, Rens kwam nog even gezellig bij mij voorop erbij zitten. Wat een ervaring!
We waren pas rond half drie terug bij het guesthouse. Joep in bed en schoolwerk voor de heren. Helaas waren ze zo moe en overvoerd met indrukken dat het (weer) geen succes werd. Na een uurtje van armoede maar gestopt. Dan nog eten, geen feestje hier. Om de dag niet als een nachtkaarsje uit te laten gaan hebben we besloten toch maar veel te dure friet met pizza te gaan eten. Heren blij, sfeer weer hersteld, prima dus.
Omdat de jongens ’s ochtends weer ‘gewoon’ net als thuis voor zevenen wakker zijn, hebben we besloten ze ook gewoon net als thuis op tijd in bed te gaan leggen. Wout en Guus om zeven uur, Rens rond half acht en Teun om acht uur. Ze hebben hun slaap hard nodig! Voordeel is dat we nu ook weer een stukje avond voor ons zelf hebben. Meestal slijt ik die achter de pc, of lezend in de Lonely Planet. Het is toch best nog een karwei om de hele trip te plannen en te organiseren: hoe lang is dat dan bussen? Waar slapen we dan? Wat is daar te zien? Maar ik geniet er ook enorm van. Plannen maken blijft heerlijk.
Ik had nog niet verteld hoe blij ik ben met de spullen die ik meegenomen heb (soms kan ik zo heerlijk tevreden zijn met mezelf ha ha!). Bijna alles wordt dagelijks gebruikt (dus niet te veel meegenomen), en eigenlijk hebben we ook nog op niets mis gepakt. Wel ben ik in mijn hoofd al een verlanglijstje voor papa en mama en eventueel Gerrie aan het maken voor kleine dingen die ze wellicht nog mee willen nemen (bijvoorbeeld boekje om voor te lezen van thuis waar Guus veel naar vraagt, Nintendo pennetje omdat ze daar één van hebben voor vier Nintendo’s etc).
Wat met name enorm goed uitpakt is de bedtent van Joep. De eerste paar keren ben ik er nog bij gaan liggen omdat hij het spannend vond, nu duikt hij er al zelf in en nestelt zich heerlijk in zijn tent. Hij slaapt dus ook goed en dat is heerlijk! Daarnaast hebben we ook een Sack ’n Seat (stoffen kinderstoel) voor hem bij ons: briljant. De eerste week vergaten we die te gebruiken en solde hij door de restaurantjes heen. Nu zit hij gewoon vast aan tafel, en eet rijst als geen ander!
Het enige waar ik zelf niet zo goed aan kan wennen is het besparen van was. Ik vind het echt een enorm rotgevoel geven als de kinderen ’s ochtends vieze kleren aantrekken. Kijk dat ze aan het ontbijt al vol geknoeid worden is natuurlijk héél anders. In Vientiane had ik de was ‘ietswat’ te duur laten doen (25 USD). Hier in Luang Prabang kost een kilo was slechts één Euro, dus ik verzamel ’s avonds weer heerlijk alle was, en de lokale wasmevrouwtjes zien me graag komen ha ha!
Nachtmarkt
Woensdag 18 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vandaag rustdag. We wilden wat schoolwerk inhalen en dat is goed gelukt. ’s Ochtends anderhalf uur goed gewerkt (het laatste half uur was toch weer met hangen en wurgen), ’s middags hebben we handvaardigheid gedaan: plakken en knippen van alle trein, bus en entree kaartjes in het reisboek wat alle jongens hebben. Als we geen duidelijk kaartje hadden maakten we er een mooie tekening bij. De jongens vonden het leuk, de juf ook (want die is namelijk ook nog steeds de knutselkoningin), en Corné heeft zich heerlijk laten masseren in die tijd! Na schooltijd naar ons vaste stekkie aan de rivier en zwemmen maar.
’s Avonds hebben we het aangedurfd om even lekker over de nachtmarkt hier om de hoek te slenteren. De kinderen slapen zeer goed en mocht er onverhoopt toch eentje wakker worden zullen de meisjes van het guesthouse vast wel even op ze letten… Ik heb twee leuke heerlijk dunne broeken gekocht, dus ik ben nu helemaal Laotiaans hip!
Lopend buffet
Donderdag 19 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vanochtend na het ontbijt met een boot naar de grotten. Het begon al matig, we hadden tijdens het lopen naar ons ontbijt al geïnformeerd bij een kapitein. Niets concreet afgesproken, maar wel gezegd dat we nog terug zouden komen.
Na het ontbijt liepen we tegen een andere kapitein aan en die bood het bedrag wat wij wel zagen zitten (veertig Euro, zeven personen, twee uur varen heen, een uur terug met de stroom mee en daar nog een uur rondkijken). Dus met hem afgesproken over dertig minuten te vertrekken (nog even tas pakken, tandenpoetsen). Komen we kapitein één weer tegen en die is duidelijk niet blij. Hij had de indruk dat we al in onderhandeling waren. Ik vond dat erg vervelend, gedoe. Met wie moeten we nu mee? Ik voelde me lullig en schuldig. Uiteindelijk loste kapitein één het volgens mij prima op door voor te stellen dat we met een nieuwe kapitein (nummer drie) mee zouden gaan. Zo gezegd zo gedaan.
De tocht over de Mekong tussen het karstgebergte door was mooi, maar kon de heren toch echt onvoldoende boeien. De grot was niets aparts, en toen dus weer terug. De jongens waren moe omdat we gisterenavond tot veel te laat heerlijk met oma Dymph, oma Jeanne, Anna Sophie Ellen en Twan met Marina hebben geskypt. Al met al dus geen topdag, maar het kan ook niet iedere dag topfeest zijn! Door schade en schande al wijs geworden zijn we niet meer aan het schoolwerk begonnen.
Vanavond weer iets nieuws beleefd. Een eetstraat met lopende buffetjes. Eigenlijk is het meer een eetsteeg want het is echt smal. Je krijgt een bord en dat mag je voor tien duizend Kip (één Euro) helemaal volscheppen. Heerlijke gerechten met rijst, noodles, veel verse groenten en vlees of vis. Voor de laatste twee moest je apart afrekenen. Het was wel een hele organisatie voor alle heren aan de biertafels hun bordjes hadden. Joep kan dan niet vast dus die zat in zijn buggy maar dan past de kar met marktwaar er weer niet door. Dan nog het eeuwige gezeur over het eten… Maar goed, Corné, Teun en ik hebben lekker gegeten en we vonden het een sfeervol gebeuren (zolang je maar over de tafel met je eigen koters heen kijkt dan toch… Grr).
Dan nog even voor de vrmk.nl lezers: we verblijven in Rimwang Guesthouse. Het is er redelijk. Kamers zijn prima, echter de verzorging is zeer matig en dat hadden we voor het geld (vijftig USD voor twee kamers per nacht) toch graag echt beter gezien. De bedden worden lang niet iedere dag opgemaakt, de prullenbakken niet geledigd en handdoeken niet vervangen. We hebben laatst vriendelijk gevraagd of ons bed verschoond kon worden, en met veel zuchten is dat toen gebeurd (eigenlijk wilden ze het de dag erna pas doen maar daar ging Corné niet mee akkoord, die wilde schoon slapen!). We hebben nu een nieuwe tactiek: de prullenbak zetten we ’s ochtends op de gang, en ook de vieze handdoeken gooien we op de gang. De hint wordt wel begrepen, want ze staan even later schoon voor ons klaar. Ook jammer dat Corné vanmiddag al twee keer om nieuw toiletpapier had gevraagd, en ik uiteindelijk toch nog misvatte.
De dochter van onze eigenaar heeft het guesthouse Manichan, dat runt ze samen met Peter (haar man, oorspronkelijk Antwerpenaar) daar is het echt keurig. We gaan er iedere ochtend ontbijten en dat is echt super. De kinderen mogen met het speelgoed van hun kinderen spelen. Helaas voor ons zaten ze vol en konden we niet bij hun logeren.
We merken dat onze jongens echt behoefte hebben aan een bekende plek/eigen stek in al het onbekende om hen heen. Dat vinden ze hier zeker, Joep was na de dagtocht van vandaag echt weer blij om hier in het guesthouse rond te ‘otteren’, lekker veilig en bekend zo na een kleine week. We vinden het dus ook prima om in Rimwang te blijven, maar zouden het verder niet aanbevelen. Genoeg gemopperd (als je eenmaal begint…), morgen lekker naar de watervallen. Ik denk dat dat (wel) een leuke dagtrip is!
De watervallen van Kuang Si
Vrijdag 20 jan 2012.Luang Prabang, Laos.
Vandaag dus de watervallen van Kuang Si. Het is een uurtje rijden in de tuktuk, maar dat vinden de heren prima. Onderweg heeft Corné Engelse les gegeven aan Teun en Rens, en ook Wout en Guus oefenden mee, erg gezellig.
De watervallen zijn prachtig! Als je vanaf de parkeerplaats twee minuutjes loopt sta je al bij een van de laatste plateautjes, het water is echt zo bauw als van de bounty reclame! Een stukje verder hebben ze een touw aan een boom vastgemaakt en kun je als een echte Tarzan het water in zwieren. Teun en Rens gingen meerdere keren, en ook ik wilde natuurlijk wel even Jane zijn!
De waterval strekt zich uit over een lange afstand met vele plateautjes, overal even mooi. Joep en Corné vonden het water te koud, Guus en Wout hebben wel heerlijk gespetterd! Net voor de waterval is een berenopvangcentrum. De jongens vonden het zeer indrukwekkend dat dit allemaal mishandelde dansende beren zijn geweest die nu van de straat zijn gered en gelukkig hun verdere leven in hangmatten kunnen slingeren en stoeien met elkaar.
Terug bij ons guesthouse hebben we met Gerrie geskypt! Dat was fijn voor iedereen. Ik heb Joep nog een beetje geholpen met wakker worden van zijn dutje zodat hij ook nog even Gerrie kon zien. Hij straalde van oor tot oor en wilde wel in de computer kruipen! ’s Avonds zei ik ‘dat was leuk hè met Gerrie kletsen’, waarop Joep naar het tafeltje liep waar we toen de pc op hadden en beteuterd rondkeek waar ze nou gebleven was. Dat wordt een mega knuffel straks in Phnom Penh.
Dan nog even wat me hier iedere dag zo opvalt: de rust van de mensen en met name van de kinderen. Natuurlijk bij de rivier hebben we ook jochies heerlijk lomp met elkaar in het water zien stoeien, maar de overige kinderen die we zien zitten rustig te zitten of met iets kleins te spelen. Hier om de hoek wordt zo rond half vijf ‘s middags de avondmarkt opgebouwd. In de kraampjes zitten moeders, vaak met één tot drie kinderen van alle leeftijden. Pas ’s avonds rond tien uur worden de kraampjes afgebroken en gaat het spul naar huis. En al die tijd rent er geen kind rond, je hoort ze niet mopperen, je hoort ze niet hun stem verheffen, ze eten wat en helpen hun moeder mee. Alleen de allerkleinste slapen dan in het kraampje.
Wanneer wij terug komen van het avondeten en nog een stukje over de markt lopen, hebben de jongens hun energieniveau weer even bijgetankt en hebben wij ‘wat moeite’ ze rustig te houden. Vooral Joep banjert vrolijk rond, liefst dwars door alle kraampjes. Ik heb er al meerdere dagen mijn hoofd over gebroken hoe dat verschil nu toch zó groot kan zijn. Natuurlijk ben ik eerst bij onze eigen opvoeding gekomen. Ik denk inderdaad dat wij onze kinderen veel ruimte geven zich te exploreren, en de wereld ontdekken doe je nu eenmaal niet op een kleedje in een kraampje. Daarnaast is het natuurlijk ook de cultuur hier. Alle kinderen worden zo groot gebracht dus goed voorbeeld doet goed volgen. Daarnaast denk ik dat het grotendeels genetisch is, de mensen hier zijn vriendelijk en bescheiden. Niet van die vrijgevochten drukke opgewonden varianten als wij zelf zijn. Ik kijk er naar met veel respect en enige jaloezie maar niet met de illusie dit thuis ook enigszins te kunnen introduceren… Wat me wel zorgen baart is of die kinderen wel naar school gaan, en als ze al gaan hoe kunnen ze dan fit genoeg zijn om op te letten als ze pas zo laat naar bed gaan?
Schoolwerkdag
Zaterdag 21 januari 2012. Luang Prabang, Laos.
Vandaag schoolwerkdag. Ik heb een dagprogramma voor de heren geschreven en dat werkte erg goed. Vooral Rens vindt het belangrijk overzicht te houden, en hij werkte dan ook echt geweldig goed! Voor de afwisseling en ontspanning geeft Corné de heren gym: voetballen. Het was vandaag een erg warme dag, dus tegen 13.00 uur kwamen de heren bezweet maar zeer enthousiast terug. Omdat het voetbalveld helemaal aan het einde van het dorp ligt waren ze er met de tuktuk naar toe gegaan, daar was ook nog een soort ballenbak/speeltoestel dus alles en iedereen blij. Ik had ondertussen Joep lekker in zijn bedje gelegd en broodjes gescoord.
’s Middags met z’n allen naar de rivier, lekker meedrijven met de echt wel redelijke stroming. Toen ik de jongens vanochtend les gaf, heeft Corné met de twee kleintjes op de fiets Luang Prabang nog verder ontdekt. Zo kwamen ze een superleuk restaurantje net over de bamboebrug tegen (dus aan de kant waar we altijd zwemmen), en daar hebben we erg gezellig Laotiaans gegeten. Ja, het kan! Mooie afsluiting van acht dagen Luang Prabang.
Wat we nog niet gedaan hebben en ik zeker wel van plan was: Tak Bat. De bedelronde van de monniken zo rond 6.00 uur ’s ochtends. Maar nu het er echt van moet komen omdat we morgen weg gaan, heb ik ineens toch niet meer zoveel ambitie om zo vroeg op te staan. We hadden gedacht daarna direct de bus van 7.00 uur te nemen, maar de bus gaat pas om 8.30. Te veel gedoe. Corné stond sowieso niet te springen bij het idee, dus ik hoop maar dat we er niet te veel aan missen door het over te slaan.
Ons volgende doel: Vang Vieng. Aanvankelijk alleen bedacht als tussenstop op de lange reis terug naar Vientiane, maar ondertussen hebben we toch de indruk dat we ons er best wat langer kunnen vermaken. We gaan het zien. We gaan met een minibus omdat die het snelst is (ook het minst comfortabel wordt gezegd, maar dat gaan we dan wel beleven). De trip zou zo’n vijf uur moeten gaan duren……
Beddendans
Zondag 22 januari 2012. Vang Vieng, Laos.
Vandaag zijn we met de minibus naar Vang Vieng gegaan. De reis is erg goed verlopen en in vijf en een half uur waren we ‘over’. Rond half vier waren we gesetteld in ons nieuwe guesthouse.
Vang Vieng is vooral een plaats voor jeugdige reizigers met veel bier en drugs overal verkrijgbaar. De guesthouses zijn daar ook op ingericht: zeer pover maar het kost ook bijna niets. We hebben nu drie kamers voor 16,5 Euro/nacht! Het is redelijk schoon, vriendelijke zeer behulpzame eigenaar in enorme ‘ouwe zut’ (Pan’s place). Maakt ons niet uit, eigenlijk best leuk weer even terug in de tijd van toen we zelf nog gingen backpacken. Ook goed voor de boys om te leren dat dit meer de norm is dan al die luxe die ze tot nu toe gezien hebben. Maar de heren vinden alles goed, gaat heel gemakkelijk. En fijn: Guus heeft weer een eigen bed. Na de ‘troost nacht’ bij Rens in bed, is hij een beddendans gaan doen en heeft bij iedereen twee nachtjes in bed geslapen. Nu ligt hij samen met Wout in een prima tweepersoonsbed.
Te voet het dorpje verkend, en op tijd in een restaurantje de beloofde frietjes besteld! Het is een snikhete dag dus een aantal van ons heeft niet meer zoveel energie om actief te doen. Om half acht lag het hele spul te slapen, Joep dook weer gelukkig in zijn tent, makkie dat reizen ha ha.
Tuben
Maandag 23 januari 2012. Vang Vieng, Laos.
Vanochtend zijn we gaan tuben: the thing to do in Vang Vieng! Je wordt met een opgeblazen binnenband van een tractor met de tuktuk een aantal kilometers stroomopwaarts gebracht. Daar ga je in je tube liggen en je drijft terug richting Vang Vieng.
Omdat het water erg laag staat, stroomt het langzaam en duurt het ongeveer drie uur voor je terug bent. Op het eerste stuk staat de ene bar na de andere. Ze gooien je een stuk touw met als boei een plastic fles toe en je kunt je naar de bar laten slepen en je vol bier laten lopen. De meeste barretjes hebben ook nog een slingertouw/glijbaan/tokkelbaan voor nog meer watervertier. Omdat wij gezien het dutje van Joep altijd ’s ochtends op pad gaan, hadden we de rivier voor onszelf. De jongens (en wij ook) vonden het absoluut leuk. Teun, Rens en Wout hadden een eigen tube (zowaar ‘op maat’), Corné had Guus in de tube en ik Joep. Sommige stukjes hebben Guus en Joep zich zelf met hun bandjes mee laten drijven. We zijn ook bij een bar gestopt voor cola met chips, helemaal echt dus! Jammer was het dat er een steeds dikker wolkendek ontstond en uiteindelijk ging het ook flink regenen… Dan wordt het wel snel koud in zo’n band op de rivier. Toen we een bordje ‘nog twee kilometer’ zagen, zijn we er uitgeklommen en hebben ons met een tuktuk terug laten brengen.
Terug in het dorp scheen de zon al weer gelukkig. Geluncht, Joep in bed en even niets. Teun zit graag uren te lezen, heerlijk. De rest heeft wat meer moeite met zelfvermaak. Later op de middag is Corné met de oudste vier gaan zwemmen bij een luxe hotel hier een eindje verderop en toen Joep wakker was heb ik me bij hen gevoegd. Was aardig maar voor twee Euro pp entree gaan we morgen liever gewoon in de rivier zwemmen.
De laatste week dromen we allemaal erg veel. Ik dacht eerst nog dat het kwam omdat we allemaal de nodige prikkels te verwerken hebben. Maar toen bedacht Corné dat het ook wel eens een bijwerking van de Malarone (antimalaria tablet) zou kunnen zijn. Even opgezocht en ja hoor: wordt beschreven. Vanochtend toen Teun weer zijn droom zeer helder na kon vertellen, hebben we de jongens toch maar verteld dat dat van de pillen komt. Antwoord: O (schouders erbij ophalend). Dus tot nu toe geen reden om te stoppen, en we vinden het wel lekker veilig zo. De jongens nemen de pillen erg gemakkelijk in iedere ochtend, alleen Joep moet ik foppen. Maar in zijn pannenkoek smikkelt hij hem goed op!
Bamboe…
Dinsdag 24 januari 2012. Vang Vieng, Laos.
Het is helaas al weer een bewolkte dag. Het goede nieuws is dat vooral ik dan minder last heb van de hitte en veel actiever ben. Zo hebben we vanochtend vier fietsen gehuurd en zijn we de natuur in getrokken op zoek naar grotten die hier in de rotswand langs de rivier verscholen zitten.
Direct als je één straat achter de hoofdstraat komt, verdwijnt de weg en worden het zandpaadjes. Wel echt gaaf, op de fiets kun je veel meer zien dan lopend, en de tuktuk brengt je alleen over de reeds betreden paden. We hadden een soort van kaartje en hier en daar stonden pijlen langs de kant van de weg. Uiteindelijk zijn we bij een hele andere grot uitgekomen dan de bedoeling was, maar wat kan het schelen, allemaal mooi.
Volgens de ‘gids’ (lokale jongen die een stukje met je meeloopt en hoopt daar wat centjes mee te verdienen) konden we in de grot zwemmen. Dus wij een stukje de grot in, allemaal met zaklamp. Maar de entree was zo smal dat het echt manoeuvreren was. Rens stootte in het donker zijn hoofd en Joep zette het op een gillen. Omdraaien dus. Stukje lopen terug naar de fietsen en wederom over een zelf gefabriceerde bamboebrug. Ik ben al bijna over mijn hoogtevrees heen geloof ik (ik heb ook niet veel keus, anders kom je hier niet ver, bamboe brug, bamboe stijger, bamboe vlot, ik ben reeds van alle markten thuis).
Vanmiddag lekker gespeeld en gezwommen bij de rivier. Lege flessen zoeken en deze vullen met kikkervisjes! Veel leuker dan het ‘luxe zwembad’ bij het hotel van gisteren en het kost niets!
Verrassing
Woensdag 25 januari 2012. Vang Vieng, Laos.
Vandaag zeer letterlijk het hoog(s)te punt van onze reis tot nu toe, maar daarover straks meer (voor de jongens was het ook lang wachten op de verrassing dus dat houden we er nog maar even in).
Vanochtend rustig aan opgestaan, ontbijtje, filmpje afkijken, heerlijk! Daarna met een tuktuk naar een grot met een klein meertje er voor wat ze hier The Blue Lagoon noemen. De ‘weg’ er naartoe is zeven kilometer hotse knotsen over een zandpad met meer kuilen dan een goede gatenkaas. Daar aangekomen wilden de heren natuurlijk direct het water in, maar wij vonden dat de grot eerst bekeken moest worden. Dat was nog een hele klim!
Corné bleef met Joep beneden. Wanneer ik dan terug zou zijn kon hij ook nog even naar boven. Corné heeft echter wat weinig geduld, maar wel veel kracht en motorische vaardigheden, dus die is gewoon met Joep op de arm (draagzak hadden we effe niet bij ons) achter ons aan gehuppeld! Zat ik boven te wachtten tot Teun en Rens de hele grot verkend hadden, staat Corné ineens voor de ingang, huh? Raar maar gaaf, dus Corné met Guus en Wout ook nog verder de grot in (wat Teun en Rens dus al alleen gedaan hadden omdat ik dat met name met Guus niet zag zitten).
In de grot ligt een grote gouden liggende Boeddha en dat was wel imposant. Toen de steile afdaling, Guus uiterst geconcentreerd, ging erg goed! Eindelijk konden de jongens dan toch de lagoon in alwaar ze weer heerlijk Tarzan hebben gespeeld.
We hadden de jongens verteld dat we ’s ochtends naar de grot zouden gaan, daarna thuis lunchen, uurtje school en dan einde van de middag een verrassing. Echter na de lunch was er ook een vage toezegging dat ze de film van vanochtend (Pietje Bel) af zouden mogen kijken. Aangezien de leerkrachten niet bruisten van enthousiasme, en we een bezoekje aan de bank moesten brengen om aan voldoende geld te kunnen blijven komen, is het onderwijs niet door gegaan. Overigens is dit geheel conform het Aziatische systeem en passen we ons dus al heel snel aan ha ha. Volgens Corné heeft hij na het laten bekijken van deze film de geschiedenis uit de jaren 30 voldoende behandeld...
En dan om half vier roepen we de jongens bij elkaar voor een briefing (doen we vaker, lekker duidelijk voor iedereen) en vertellen we ze dat we met de ballon gaan varen! Ze hebben die al op een veldje hier in het dorp opgebouwd zien worden en ’s ochtends over horen komen, dus ze weten direct waar we het over hebben. Unaniem wordt er enthousiast gereageerd!
Tegen half vijf worden we opgehaald. Op het veldje waar de twee ballonnen op zullen gaan stijgen moeten we nog wat wachten, maar dan wordt de ballon vol hete lucht geblazen en kunnen we instappen. Wat gaaf! Iedereen vond het natuurlijk erg spannend, maar gelukkig was niemand bang. En zo vlogen we over Vang Vieng, door het karstgebergte maximaal 560 meter boven de grond! De tocht duurde denken we zo’n 45 minuten.
In het bakje onder de ballon was het erg warm omdat de hete luchtkanonnen daar direct boven hangen (volgens een andere toerist moet daar in Nederland drie meter tussen zitten maar dat controleert hier echt niemand). De ballonvaarder had overigens alles zeer goed onder controle, en liet de ballon precies landen waar hij had bedacht. Behalve dat boompje op zo’n twee meter hoogte waar we nog even in bleven hangen, zetten hij de bak zeer rustig op de grond.
Nog vol adrenaline gingen we dineren. Helaas hebben de jongens maar weinig van de door hun zo fel begeerde frieten gegeten. Ik denk dat ze letterlijk vol waren van alle indrukken. Ze slapen nu als roosjes.
Verder hebben we de plannen voor de komende dagen ook rond. Aanvankelijk zouden we Vang Vieng alleen maar doen als ‘noodstop’ om de lange reis terug naar Vientiane wat te breken. Maar we hebben het hier prima naar ons zin, genoeg te zien en te doen, zodat we (alweer) nog een dag langer blijven. Morgen gaat Corné met Teun, Rens en Wout een wand klimles volgen. Ik ga met de andere twee mee om te kijken en te fotograferen, ’s middags wellicht nog even zwemmen bij de rivier. Vrijdag gaan we dan toch echt weer de bus in (zo’n vier uurtjes) naar Vientiane. We hebben besloten (in overleg met de kinderen) wél terug te gaan naar villa Sisavad. Ze krijgen daar zeker geen 10, maar we kennen de plekjes en dat geeft rust. En die mopperende oma: die nemen we dan maar op de koop toe. Corné belde om e.e.a. alvast af te spreken, en ze moesten nog best even nadenken voordat ze wisten wie ze aan de lijn hadden. Ha ha valt toch weer mee!
Verdwenen koe
Vrijdag 27 januari 2012. Vientiane, Laos.
Vanochtend voor het eerst deze reis bijna een uur te laat vertrokken. De reis duurde toch zo’n vier uurtjes dus pas tegen drieën waren we terug bij Villa Sisavad. Dat is toch een gouden keuze: de jongens kenden de weg hier naar toe in de tuktuk en dat gaf veel vreugde van herkenning. Ze slapen in dezelfde kamer, we hebben pizza en friet gegeten bij een bekend restaurantje (reisdag is géén rijstdag is de leuze), en natuurlijk hebben ze ook weer heerlijk gespeeld in de speeltuin bij de Mekong. Zelfs oma hier lacht, moet niet gekker worden!
Nog even een momentje van stress: een van de koetjes van Joep was kwijt, waarschijnlijk verloren op de markt. Nou hangt Joep erg aan zijn knuffel koe, thuis proberen we hem in bed te laten, maar hier neemt hij hem echt overal mee naartoe. Dus dat ding is vaker viezer dan vies en als hij dan ’s avonds slaapt soppen wij de vieze terwijl hij heerlijk slaapt met een schone. Dus wij naar de markt terug, gebarentaal is gelukkig overal hetzelfde dus al gauw werd duidelijk dat hij inderdaad op de grond voor de kraam waar Corné mandarijntjes had gekocht had gelegen (handig als je er nog een hebt, kun je aanwijzen wat je zoekt). Maar waar hij nu was? Enorm grote markt van meerdere hallen vol, dus ik wilde het al bijna opgeven en toen kwamen Teun en Guus dol enthousiast terug gerend. Ze hadden hem gevonden, een hond had hem te pakken, nog even een gevaarlijk momentje want de hond wilde zijn nieuwe speeltje natuurlijk ook niet kwijt, maar eind goed al goed!
Opgelucht
Zaterdag 28 januari 2012. Vientiane, Laos.
Vandaag onderwijs en de Pha That Luang, het nationale monument van Laos. Rens had een plaatje daarvan gebruikt voor zijn werkstuk over onze reis. Ik baalde er van dat we daar nog niet aan toe waren gekomen de vorige keer dat we hier waren, dus ik had hem beloofd dat we dat deze keer zeker zouden gaan doen.
Nou de foto is gemaakt, het was best aardig om te zien, maar ik zal hem helaas toch met name gaan onthouden als de plek waar Guus zijn (sport)bril is verloren. Tja dachten we gisteren dat we iets belangrijks kwijtwaren, doen we het vandaag nog even dik over.
Guus had last van zijn ogen door het vele chloor in het zwembad bij Villa Sisavad, daarnaast had hij last van de felle zon en blijkbaar besloot hij zijn bril af te doen. Hij zegt dat hij hem in zijn handen hield, maar terug bij de tuktuk was dat niet meer zo. Slimme tip van Teun: kijken of hij hem op de foto nog op heeft dan weten we of we daarvoor of daarna moeten zoeken! Erna dus, maar we hebben hem niet gevonden. Shit! Corné is ’s middags nog een keer terug gegaan om weer te zoeken, helaas…
Morgen moeten we hier weg en met name ik begon steeds meer te twijfelen over de volgende bestemming. We zouden heel graag naar een erg indrukwekkende tunnel/grot van zeven kilometer lang gaan, maar die ligt in centraal Laos. Het kost ons heen en weer drie a vier reisdagen. Ik ben gaan twijfelen omdat we op die dagen geen rust voor de heren in kunnen bouwen, en het einddoel voor hun waarschijnlijk niet spectaculair is (natuur blijkt toch nog niet echt interessant op deze leeftijd). Daarnaast vinden we eigenlijk dat we wat rust verdiend hebben, een plek waar de jongens zichzelf (zonder elektronica) wat beter kunnen vermaken, wellicht de voetbal kunnen gaan gebruiken.
Corné heeft zojuist buskaartjes gekocht voor de nachtbus (met bedden) helemaal naar het zuiden van Laos: Si Phan Don (land van de 4000 eilanden). ’s Avonds om half negen vertrekken, volgende ochtend elf uur aankomen (dus dat zal wel middag worden maar dan ben je ook ergens: zo’n 775 kilometer verderop!). Als de jongens net zo goed slapen als in de nachttrein, zijn we al heel ver voordat ze het goed en wel in de gaten hebben. We hopen daar op een eilandje te chillen, in de hangmat te liggen, balletje te trappen en lekker te zwemmen. Ik merk dat ik helemaal ben opgelucht: dus het is sowieso al een erg goede keuze!
Nachtbus naar '4000 eilanden'
Maandag 30 januari 2012. Don Khong, Laos.
Gister was het rustdag. Met name Rens is daar heel duidelijk in: dat betekent dus niets. Ook niet naar de speeltuin, een stukje lopen of fietsen (grappig, dat had Rens in Bali ook al zo sterk, blijkbaar heeft hij de rust af en toe hard nodig!). Oké, dus we zijn de hele dag bij villa Sisavad gebleven, gezwommen, wat schoolwerk gedaan en geskypt.
’s Avonds opgehaald om naar de nachtbus te gaan. Dat is wel een bezienswaardigheid moet ik zeggen. Een bus van ruim vier meter hoog (zou in Nederland echt niet kunnen rijden zo hoog!), met twee verdiepingen. Aan beide kanten van het gangpad zijn tweepersoonsbedden. Corné deelde een bed met Guus, Wout en Rens, Joep, Teun en ik met Jaimy, een erg aardige backpacker. De meeste heren hebben prima geslapen (alleen Joep kon zijn rust niet pakken verdorie…) maar wel erg kort.
De bus vertrok om half negen en eer dat ze sliepen was het natuurlijk al later. Voor zes uur ’s ochtends was de bus (keurig volgens schema) in Pakse. Daar dachten wij te kunnen blijven zitten/liggen want we hadden direct kaartjes naar Si Phan Don, maar helaas. De bus reed niet verder en we moesten overstappen op een minibus.
Corné had er flink de pest over in, helemaal omdat we twee uur hebben gewacht, vijf minuten reden en toen allemaal er uit moesten om ons ticket om te zetten. Niemand begreep deze administratieve zet dus er werd door de meeste passagiers gemord, maar er was geen ontkomen aan. Onze gele kaartjes werden witte kaartjes, de chauffeur blij en daar gingen we dan toch op pad. De jongens zaten elkaar toch wel wat in de weg en dan denk je wel even ‘was dit nu zo’n slimme actie’, na de nachtbus nog weer verder. Maar al na twee uurtjes roept de chauffeur ineens of er ook mensen naar Don Khong willen: ja wij dus!
Si Phan Don kent drie wat grotere eilanden waar de toeristen komen. Don Khong: grootste en rustigste eiland, Don Det: backpackers drank en drugs en Don Khon: een mix van beide. Wij hebben voor de rustige variant gekozen, de andere twee gaan we denk ik ook nog wel bekijken.
Binnen vijf minuten staan we voor het bootje dat ons in tien minuten naar het eiland vaart. Rens heeft grote lol, want het is pas kwart over tien ’s ochtends dus we zijn vóór tijd! Ha ha, dat hadden we nog niet meegemaakt! En zo is alles snel weer goed.
In de Lonely Planet wordt Don Khong als een slaperig dorpje beschreven, en ik denk dat dat ook wel klopt. Heerlijk, wat een rust, nauwelijks verkeer, zeer vriendelijke mensen. Het guesthouse (Souksabay Guesthouse) dat we via de telefoon hadden gereserveerd, is weer wat pover maar minder oud en daardoor toch prima. We hebben drie kamers, dus iedereen heeft weer heerlijk de ruimte. Alleen jammer dat de ‘leafy garden’ (de reden dat we hier hebben geboekt), ondertussen een bouwput voor nieuwe kamers is geworden.
Het is hier prachtig, we zitten direct aan het water van de Mekong, de vissers uit het dorp drijven op hun bootjes langzaam voorbij terwijl wij het zonnetje zien zakken. De kinderen spelen op een hoop zand met de kindjes van hier en Joep loopt achter de kippen aan. Het is hier erg warm, overdag zo’n 35 graden, ’s avonds nog zeker boven de 25 graden. Corné heeft net ook bij de jongens airco geregeld (twee Euro per nacht extra betalen en iedereen is weer blij), met alleen de fan blijft het toch wel erg warm in de kamers!
Zojuist viel de stroom hier in het hele dorp even uit. Dan weet je pas wat pikdonker betekent, gaaf. Maar ik ga toch maar even op zoek naar de zaklampen voor als het weer gebeurt.
Volgepakte brommertjes
Dinsdag 31 januari 2012. Don Khong, Laos.
Vanochtend konden we voor ontbijt gewoon 'sec' brood bestellen. We hebben er een picknick van gemaakt en de jongens smulden van de met Nutella, appelstroop en smeerkaas (hier gescoorde La Vach Qui Rit) belegde net afgebakken stokbroodjes!
Daarna hebben we scooters gehuurd. Echt heel gaaf. Kijk in heel Azië zie je brommertjes volgepakt met hele gezinnen, maar dat wij met z’n allen ook op twee brommers pasten wisten we nog niet. Het eiland is achttien bij acht kilometer groot, en aangezien het zo warm is had ik echt geen zin om te fietsen. Dus Corné en ik even oefenen, en voordat ik het eigenlijk door had, zat Guus bij mij voorop en Teun achterop met Joep nog tussen Teun en mij ingeklemd. Corné reed rond met Wout en Rens achter zich. En daar gingen we. De jongens (het blijven natuurlijk jongens) vonden het prachtig!
Er rijdt hier weinig verkeer, je moet alleen goed opletten voor de kuilen in de weg en overstekende kippen en eenden. Onderweg zijn we gestopt om een meloen te kopen en die hebben we toen aan een klein strandje waar de jongens ook even in het water konden duiken opgegeten. Later nog wat drinken in een zakje gescoord. Het Aziatische ritme zit er al helemaal in! Aan de andere kant van het eiland kijk je uit op Cambodja. Dat vinden de heren wel speciaal. Ze leven al maanden voor Cambodja want daar komen opa, oma en Gerrie naar toe! Dat komt zo wel snel dichterbij!
Later terug bij het guesthouse nog een ongeluk(je). Corné had al gehoord dat er aan het strandje hier veel glas in het water kon liggen, dus de jongens werden gewaarschuwd en moesten met sandalen zwemmen. Helaas kwam het toch tot een soort spel waarbij de heren met glas wat ze vonden gingen gooien… Hoe stom kun je zijn. En natuurlijk de grootste van het stel heeft nu zijn vingers flink gesneden. Vorige week had hij ook al glas in zijn voet nadat hij heel dom zo nodig door een vieze modderpoel heen wilde lopen (en wij er allemaal omheen). Maar dokter Corné heeft het weer mooi schoon gemaakt en verbonden terwijl mama Saskia de troostende taken op zich nam. O ja, en niet te vergeten: Rens de ramptoeristen op afstand hield door een filmpje op zetten: top kereltje!! (NB: zijn we weer goed weggekomen want het dichtstbijzijnde te vertrouwen ziekenhuis is in Bangkok, toch zo’n dag reizen hiervandaan…)
Scooterpech
Woensdag 1 januari 2012. Don Khong, Laos.
Omdat het scooter rijden gisteren zo’n succes was, hadden we ’s ochtends direct na het ontbijt weer scooters gehuurd om nu de noordkant van het eiland te verkennen. Het was echter al gauw duidelijk dat de scooter die Corné vandaag had, van erg veel mindere kwaliteit was dan die van gisteren. Maar toen na zo’n tien kilometer het rubber langs het wiel op straat viel en hij steeds slechtere geluiden ging maken, zijn we toch maar gestopt. Geen nood, er was wel iemand die hem kon maken. Al snel moesten er elders onderdelen gehaald worden, dus wij wachten. Er waren daar veel kindjes en wat speelgoed dus de jongens deden het eigenlijk best goed.
Na ruim een uur en 150.000 kip (zo’n 15 euro) was het gemaakt, echter na 200 meter weer nare geluiden, dus terug naar onze monteur. Hum, dat ging wel weer even duren. We besloten dat ik met Guus, Joep en Teun terug zou gaan. We zouden contact houden en ik zou hulp proberen te regelen. Terug bij het guesthouse was niemand onder de indruk en ze zouden over ’n uurtje wel gaan kijken. Wat?! Ondertussen Corné gebeld, die om de paar honderd meter de ketting er terug op moest leggen, dus dat ging hem ook niet worden. Uiteindelijk heeft Corné twee brommers als taxi geregeld (Wout en Rens waren natuurlijk ook nog bij hem) en heeft de kapotte brommer langs de kant van de weg laten staan. Een super aardige familie uit Quebec kreeg alles mee en zij hadden ook brommers gehuurd. Toen is die man (Francisco) richting Corné gereden om te helpen, maar gelukkig was dat al niet meer nodig. Wel erg jammer, zo’n anticlimax van het scooter rijden. ’s Middags was het tijd voor onderwijs, als vanouds weer drama met Teun. We krijgen met de dag meer respect voor zijn leerkrachten!
Corné heeft bij het zoontje van Francisco nog even wat hechtingen verwijderd, en toen zijn we met de twee families gaan eten. Was gezellig!
Uitzicht op de waterbuffels
Donderdag 2 februari 2012. Don Khon, Laos.
Op Don Khong was het heerlijk rustig, maar al snel missen Corné en ik dan de uitdaging en maken we al weer verdere plannen. Omdat Guus morgen jarig is, willen we dan niet reizen. Dus vanochtend, na de zoveelste (gelukkig weer geslaagde) koe-van-Joep-zoekactie” (zucht), hebben we de boot naar Don Khon genomen. We zagen nog even op tegen het betaalmomentje, omdat het hele scootergebeuren tot nu toe op zijn Aziatisch was weggelachen. Aanvankelijk stonden de scooters inderdaad op de rekening, maar dat heeft Corné laten wegstrepen, de ‘reparatie en repatriëringskosten’ hebben we toen maar zo gelaten en dus zelf betaald. (De brommer zelf hebben wij niet meer terug zien komen……).
Van Don Khong naar Don Khon is een mooi boottochtje van 1,5 uur over de Mekong door het gebied van de 4000 eilanden. Vlakbij het eiland stopte de boot er ineens mee. Benzine op? Dus wachten op een sleepje en zo kwamen we toch gemakkelijk aan op het eiland. Corné, die grapjurk, merkte op dat we nu al een kapotte bus, brommer en boot hebben gehad. Wat zou de volgende zijn? Een vliegtuig? Nee dank je, laat maar!
We hadden voor het eerst niet vooruitgeboekt. Omdat het maar zo’n kort stukje was, hadden we na aankomst nog tijd en energie genoeg om iets leuks te zoeken. Valt toch nog niet mee; keuzes maken is moeilijker als je er voor staat dan wanneer je een plan vooraf maakt met de Lonely Planet in de hand. Uiteindelijk kwamen we een Nederlands gezin met vier kinderen tegen en zij hebben het naar hun zin in Pan’s Guesthouse. Het is wel iets duurder dan de gemiddelde accommodatie hier (15 euro/kamer ipv 5-7 euro), maar dan hebben we wel echt mooie kamers, genoeg bedden, airco en een heerlijke badkamer. Wie weet kunnen de kinderen ook nog leuk samen spelen, dat is ook al weer erg lang geleden.
Het is hier prima toeven: hangmat voor de deur, waterbuffels worden voor de deur te grazen gelegd in de Mekong en iemand klimt tien meter omhoog in een palmboom recht voor de deur om er de kokosnoten uit los te draaien die vervolgens met een enorme smak op de grond ploffen. We hebben ondertussen ook al aan den lijven ondervonden dat de Mekong hier te snel stroomt om in te zwemmen. Guus, Wout en Teun waren in het water, ze konden er nog prima staan, maar Guus liet zich lekker meedrijven om vervolgens tegen de stroom niet meer terug te kunnen. Teun lette goed op, volgde hem en hield hem vast, maar het lukte Teun niet om samen terug naar de kant te komen. (Guus de drol zag alleen een lolletje en deed ook totaal niet zijn best Teun te helpen). Ik schrok toch wel een beetje, dus met kleren en al het water in om het spul veilig naar de kant te begeleiden! Kortom, we vervelen ons hier niet, haha.
Guus is jarig
Vrijdag 3 februari 2012. Don Khon, Laos.
Guus Jarig! We hadden gisterenavond al slingers en ballonnen opgehangen. Vanochtend gezongen op het grote bed, en natuurlijk cadeautjes. Hij heeft een kindercomputertje gekregen, klein zakje lego en een puzzeltje, en alles viel in goede aarde!
We hebben fietsen gehuurd en een stukje van het eiland verkend. Grappig is dat we her en der dezelfde mensen tegen komen. Zo kwamen we David (een aardige Belg/Waal waarmee we in Luang Prabang gedineerd hadden) hier tijdens het fietsen weer tegen.
Het strandje waar we naar opzoek waren hebben we niet gevonden, wel is het al poepie heet ’s ochtends om half elf, dus maar snel naar ons guesthouse voor pootjebaden in de rivier en een verfrissende douche. Rens heeft de ministek ‘ontdekt’ en zit heerlijk bij de airco te spelen.
Ondertussen was Francisco al naar ons opzoek. We wisten dat zij vandaag van Don Khong naar Don Khon zouden komen. Er is een Argentijns jongetje (dat toevallig vandaag drie jaar wordt) twee dagen geleden met zijn voetje tussen de spaken gekomen. Hij wil er nog nauwelijks op staan. Of Corné even mee wilde kijken. Nou hij hinkepinkt wel, maar als je er aan komt heeft hij echt nog erg veel pijn. Volgens ons moet daar toch maar even een fotootje van gemaakt worden. Maar waar doe je dat hier? De ouders spreken alleen goed Spaans, en paracetamol hadden ze ook niet… Corné heeft voldoende paracetamol achter gelaten en Francisco (oorspronkelijk Chileen dus spreekt ook vloeiend Spaans) ging het verder met ze regelen. Pfff, arm kind, gelukkig hebben wij iets meer bagage (in de breedste zin van het woord) meegenomen.
Daarna een uurtje school en lekker skypen met het thuisfront! Eerst een serenade van opa en oma en daarna nog een van Gerrie. Gerrie had voor Guus de slingers opgehangen en hij heeft ook al een blik op zijn ingepakte cadeau kunnen werpen. Gaaf! Helaas deed de verbinding daarna moeilijk, zodat oma Dymph het met de telefoon moest doen. Op het hele eiland is geen bakker of restaurantje dat taart bakt. Dat is wel jammer, maar met snoep, chips, priklimonade en frietjes was het toch een hele echte verjaardag!
Li Phi watervallen
Zaterdag 4 februari 2012. Don Khon, Laos.
Vanochtend op de fiets naar de Li Phi watervallen. Eerst kom je dan nog langs een oude stoomlocomotief die de Fransen rond 1900 gebruikt hebben. Omdat er hier rondom de eilanden watervallen en stroomversnellingen zijn, hokte de handelsroute vanuit Vietnam over de Mekong hier. Om toch handel te kunnen drijven met de landen hogerop langs de Mekong (met name China) werd er een treinrails gebouwd van enkele kilometers hier over het eiland waarop boot en al over land naar de andere kant van de watervallen werd vervoerd. Zo konden ze weer zo’n tweeduizend kilometer verder over de Mekong (die in Tibet ontspringt). Wel raar zo’n oude locomotief midden tussen de rijstvelden.
De watervallen zijn inderdaad indrukwekkend, over een paar honderd meter breedte stort het water zich enkele meters naar beneden over de rotsblokken. Zelfs de jongens vonden het indrukwekkend. Daarna stond er op een bordje: Beach 200 mrt. Dat zagen de heren wel zitten. Helaas was het pad (natuurlijk) wat langer, stomend heet en het strandje kwam uit op nog véél te snel stromend stuk water (net onder de waterval) waar ze van ons niet in mochten. Dus veel gemopper en toch nog een beetje een anticlimax van een leuk uitstapje. Gelukkig fietsten we snel naar huis om hier een plons in het water te nemen. We weten ondertussen precies waar je hier voor de deur goed kunt zwemmen zonder te veel stroming dus dat gaat goed.
We raken helaas door onze voorraad sultana’s en broodbeleg heen. Dat wordt nog twee weken afzien voordat er nieuwe voorraad komt ha ha. Nutella is hier sporadisch wel te koop (acht Euro per pot), dus daar moeten we nog even goed naar zoeken. En Nardie: het verlengsnoer is briljant! Alle nintendo’s, e-readers, mp4 spelers, fototoestel, telefoons en computer vinden zo nu en dan een beetje stroom heerlijk!
We zijn ons ondertussen ook aan het verdiepen in Cambodja. Het dilemma is gaan we nog naar Ratanakiri of Mundulkiri. We hebben voordat we in Phnom Penh ‘moeten’ zijn nog tijd voor één van deze twee bergprovincies. Luxeprobleem want allebei zijn ze nog redelijk ongerept en volgens de Lonely Planet vind je er prachtige natuur. We zijn er nog niet uit, wordt vervolgd.
Don Det
Zondag 5 februari 2012. Don Khon, Laos.
Vandaag een heerlijk rustige dag op het eiland. Beetje zwemmen voor de deur, wat schoolwerk en een filmpje kijken. Tegen vier uur zijn we met een voor ons weer nieuw soort taxi, de zijspanbrommer, naar het andere eiland gegaan. Aldaar bleken de slippers van Wout uit het bakje te zijn gegleden. Shit, we willen niet dat de kinderen op blote voeten lopen. Dus snel nieuwe slippers gescoord. Helaas zijn deze wat stijf en doen ze volgens Wout zeer aan zijn tenen. Ik dacht eigenlijk zijn eigen slippers op de terugweg wel te vinden, maar helaas. Wout baalde er echt van (en toen hij moe werd zelfs een beetje verdrietig), maar toen ik hem zei dat ze dan waarschijnlijk door iemand gevonden waren die er nu een ander arm kindje héél blij mee kon maken, was het wel weer goed. Ahh.. Om Wout te helpen, heeft (natuurlijk) Rens uiteindelijk de stijve slippers aangehad en Wout die van Rens.
We hebben op Don Det een kort rondje gelopen en daarna hebben de kinderen daar nog een plons in het water genomen. Don Det heeft een leuk strandje. Verder is het inderdaad met name gericht op het uitgangsleven van jonge backpackers met veel harde muziek en drank. Goede keuze dat wij heerlijk op Don Khon zitten!
We hebben vandaag ook bustickets naar Ratanakiri geregeld, overmorgen gaan we naar Cambodja! Volgens de Lonely Planetlanet een tocht van zes uur, echter hier worden aankomsttijden van half drie tot half zes aangegeven. We gaan dus maar uit van einde van de middag, hopelijk gaat de friet wel lukken.
Rust
Maandag 6 februari 2012. Don Khon, Laos.
Vandaag alweer een heerlijke rustdag, zo druk met niets doen dat we niet eens aan schoolwerk zijn toegekomen…
vervolg reis in Cambodja
