Nachtbus naar '4000 eilanden'
Maandag 30 januari 2012. Don Khong, Laos.

Gister was het rustdag. Met name Rens is daar heel duidelijk in: dat betekent dus niets. Ook niet naar de speeltuin, een stukje lopen of fietsen (grappig, dat had Rens in Bali ook al zo sterk, blijkbaar heeft hij de rust af en toe hard nodig!). Oké, dus we zijn de hele dag bij villa Sisavad gebleven, gezwommen, wat schoolwerk gedaan en geskypt.

’s Avonds opgehaald om naar de nachtbus te gaan. Dat is wel een bezienswaardigheid moet ik zeggen. Een bus van ruim vier meter hoog (zou in Nederland echt niet kunnen rijden zo hoog!), met twee verdiepingen. Aan beide kanten van het gangpad zijn tweepersoonsbedden. Corné deelde een bed met Guus, Wout en Rens, Joep, Teun en ik met Jaimy, een erg aardige backpacker. De meeste heren hebben prima geslapen (alleen Joep kon zijn rust niet pakken verdorie…) maar wel erg kort.

De bus vertrok om half negen en eer dat ze sliepen was het natuurlijk al later. Voor zes uur ’s ochtends was de bus (keurig volgens schema) in Pakse. Daar dachten wij te kunnen blijven zitten/liggen want we hadden direct kaartjes naar Si Phan Don, maar helaas. De bus reed niet verder en we moesten overstappen op een minibus.

Corné had er flink de pest over in, helemaal omdat we twee uur hebben gewacht, vijf minuten reden en toen allemaal er uit moesten om ons ticket om te zetten. Niemand begreep deze administratieve zet dus er werd door de meeste passagiers gemord, maar er was geen ontkomen aan. Onze gele kaartjes werden witte kaartjes, de chauffeur blij en daar gingen we dan toch op pad. De jongens zaten elkaar toch wel wat in de weg en dan denk je wel even ‘was dit nu zo’n slimme actie’, na de nachtbus nog weer verder. Maar al na twee uurtjes roept de chauffeur ineens of er ook mensen naar Don Khong willen: ja wij dus!

Si Phan Don kent drie wat grotere eilanden waar de toeristen komen. Don Khong: grootste en rustigste eiland, Don Det: backpackers drank en drugs en Don Khon: een mix van beide. Wij hebben voor de rustige variant gekozen, de andere twee gaan we denk ik ook nog wel bekijken.

Binnen vijf minuten staan we voor het bootje dat ons in tien minuten naar het eiland vaart. Rens heeft grote lol, want het is pas kwart over tien ’s ochtends dus we zijn vóór tijd! Ha ha, dat hadden we nog niet meegemaakt! En zo is alles snel weer goed.

In de Lonely Planet wordt Don Khong als een slaperig dorpje beschreven, en ik denk dat dat ook wel klopt. Heerlijk, wat een rust, nauwelijks verkeer, zeer vriendelijke mensen. Het guesthouse (Souksabay Guesthouse) dat we via de telefoon hadden gereserveerd, is weer wat pover maar minder oud en daardoor toch prima. We hebben drie kamers, dus iedereen heeft weer heerlijk de ruimte. Alleen jammer dat de ‘leafy garden’ (de reden dat we hier hebben geboekt), ondertussen een bouwput voor nieuwe kamers is geworden.

Het is hier prachtig, we zitten direct aan het water van de Mekong, de vissers uit het dorp drijven op hun bootjes langzaam voorbij terwijl wij het zonnetje zien zakken. De kinderen spelen op een hoop zand met de kindjes van hier en Joep loopt achter de kippen aan. Het is hier erg warm, overdag zo’n 35 graden, ’s avonds nog zeker boven de 25 graden. Corné heeft net ook bij de jongens airco geregeld (twee Euro per nacht extra betalen en iedereen is weer blij), met alleen de fan blijft het toch wel erg warm in de kamers!

Zojuist viel de stroom hier in het hele dorp even uit. Dan weet je pas wat pikdonker betekent, gaaf. Maar ik ga toch maar even op zoek naar de zaklampen voor als het weer gebeurt.

Volgepakte brommertjes
Dinsdag 31 januari 2012. Don Khong, Laos.

Vanochtend konden we voor ontbijt gewoon 'sec' brood bestellen. We hebben er een picknick van gemaakt en de jongens smulden van de met Nutella, appelstroop en smeerkaas (hier gescoorde La Vach Qui Rit) belegde net afgebakken stokbroodjes!

Daarna hebben we scooters gehuurd. Echt heel gaaf. Kijk in heel Azië zie je brommertjes volgepakt met hele gezinnen, maar dat wij met z’n allen ook op twee brommers pasten wisten we nog niet. Het eiland is achttien bij acht kilometer groot, en aangezien het zo warm is had ik echt geen zin om te fietsen. Dus Corné en ik even oefenen, en voordat ik het eigenlijk door had, zat Guus bij mij voorop en Teun achterop met Joep nog tussen Teun en mij ingeklemd. Corné reed rond met Wout en Rens achter zich. En daar gingen we. De jongens (het blijven natuurlijk jongens) vonden het prachtig!

Er rijdt hier weinig verkeer, je moet alleen goed opletten voor de kuilen in de weg en overstekende kippen en eenden. Onderweg zijn we gestopt om een meloen te kopen en die hebben we toen aan een klein strandje waar de jongens ook even in het water konden duiken opgegeten. Later nog wat drinken in een zakje gescoord. Het Aziatische ritme zit er al helemaal in! Aan de andere kant van het eiland kijk je uit op Cambodja. Dat vinden de heren wel speciaal. Ze leven al maanden voor Cambodja want daar komen opa, oma en Gerrie naar toe! Dat komt zo wel snel dichterbij!

Later terug bij het guesthouse nog een ongeluk(je). Corné had al gehoord dat er aan het strandje hier veel glas in het water kon liggen, dus de jongens werden gewaarschuwd en moesten met sandalen zwemmen. Helaas kwam het toch tot een soort spel waarbij de heren met glas wat ze vonden gingen gooien… Hoe stom kun je zijn. En natuurlijk de grootste van het stel heeft nu zijn vingers flink gesneden. Vorige week had hij ook al glas in zijn voet nadat hij heel dom zo nodig door een vieze modderpoel heen wilde lopen (en wij er allemaal omheen). Maar dokter Corné heeft het weer mooi schoon gemaakt en verbonden terwijl mama Saskia de troostende taken op zich nam. O ja, en niet te vergeten: Rens de ramptoeristen op afstand hield door een filmpje op zetten: top kereltje!! (NB: zijn we weer goed weggekomen want het dichtstbijzijnde te vertrouwen ziekenhuis is in Bangkok, toch zo’n dag reizen hiervandaan…)

Scooterpech
Woensdag 1 januari 2012. Don Khong, Laos.

Omdat het scooter rijden gisteren zo’n succes was, hadden we ’s ochtends direct na het ontbijt weer scooters gehuurd om nu de noordkant van het eiland te verkennen. Het was echter al gauw duidelijk dat de scooter die Corné vandaag had, van erg veel mindere kwaliteit was dan die van gisteren. Maar toen na zo’n tien kilometer het rubber langs het wiel op straat viel en hij steeds slechtere geluiden ging maken, zijn we toch maar gestopt. Geen nood, er was wel iemand die hem kon maken. Al snel moesten er elders onderdelen gehaald worden, dus wij wachten. Er waren daar veel kindjes en wat speelgoed dus de jongens deden het eigenlijk best goed.

Na ruim een uur en 150.000 kip (zo’n 15 euro) was het gemaakt, echter na 200 meter weer nare geluiden, dus terug naar onze monteur. Hum, dat ging wel weer even duren. We besloten dat ik met Guus, Joep en Teun terug zou gaan. We zouden contact houden en ik zou hulp proberen te regelen. Terug bij het guesthouse was niemand onder de indruk en ze zouden over ’n uurtje wel gaan kijken. Wat?! Ondertussen Corné gebeld, die om de paar honderd meter de ketting er terug op moest leggen, dus dat ging hem ook niet worden. Uiteindelijk heeft Corné twee brommers als taxi geregeld (Wout en Rens waren natuurlijk ook nog bij hem) en heeft de kapotte brommer langs de kant van de weg laten staan. Een super aardige familie uit Quebec kreeg alles mee en zij hadden ook brommers gehuurd. Toen is die man (Francisco) richting Corné gereden om te helpen, maar gelukkig was dat al niet meer nodig. Wel erg jammer, zo’n anticlimax van het scooter rijden. ’s Middags was het tijd voor onderwijs, als vanouds weer drama met Teun. We krijgen met de dag meer respect voor zijn leerkrachten!

Corné heeft bij het zoontje van Francisco nog even wat hechtingen verwijderd, en toen zijn we met de twee families gaan eten. Was gezellig!