Helden
Zaterdag 14 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vanochtend al om zeven uur opgehaald om naar het grote busstation te gaan. Om acht uur ging daar de bus vertrekken naar Luang Prabang. Volgens de mevrouw die de bus tickets verkocht een rit van acht á negen uur. Volgens ons zouden we dus om ongeveer vijf uur aan moeten komen.

Al voor de middag stopte onze bus er mee. De eerste twee keer kregen ze hem weer aan de praat, de derde keer was er te veel rookontwikkeling… ‘Even’ wachtten tot de volgende voorbij komt. Dus overstappen, en zowaar er was nog plek voor iedereen. De trip was inclusief water en lunch, maar voor de zekerheid had ik ook brood voor de jongens bij me. Pas tegen drie uur gingen we lunchen, de boys hadden hun buikjes toen al lang vol brood.

Om een lang verhaal kort te maken, het was mistig, druilerig weer dus we zagen weinig van de tocht en we zijn pas om kwart over negen ‘s avonds hier op het busstation aangekomen. Toen nog naar het guesthouse (dat Corné gelukkig al geregeld had), om tien uur waren we eindelijk geïnstalleerd. Diner (de beloofde frietjes) werd verruild voor Sultana en Kapitein Koek in de bus. En, echt waar, niet één mopper van de jongens! Helden, helden, helden, helden en nog eens helden!

We gaan ze morgen verwennen, geen programma, eventueel een veldje opzoeken om te voetballen, lekker eten etc. En als bonus een lichaamsmassage van een uur!

NB: in de Lonely Planet stond wel dat het een trip van 9-12 uur zou zijn. We hadden het dus kunnen weten. Nog even dit: we vinden het echt super leuk dat iedereen zo met ons meeleeft, we genieten van ieder berichtje op het weblog! Mijn vinger zit er nog aan, is minder blauw maar nog steeds pijnlijk. Komt allemaal wel weer goed.

Inzichten voor de poeppoli
Zondag 15 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vandaag lacht de wereld ons weer tegemoet. Het is strak blauw, het stadje is echt mega gezellig en het guesthouse is ook helemaal prima. We kunnen hier alleen slapen, voor het ontbijt moeten we een paar straatjes verder naar familie van de eigenaars. Daar krijgen we dan wel vers fruit, yoghurt, pannenkoeken, croissantjes en bruin brood! Prima te doen dus.

Vanochtend helemaal ‘niets’ gedaan op speciaal verzoek van Rens. Na wat spelletjes en computeren geluncht en daarna naar de rivier. Joep had vanochtend in de wandelwagen toen Corné wat boodschapjes met hem deed al geslapen, dus we konden er vanmiddag met z’n allen op uit.

De rivier Nam Khan komt hier uit in de Mekong rivier. De Nam Khan is een erg schone rivier waar ze als het laag water is een bamboe brug overheen bouwen, bij hoog water breken ze hem weer af. Aan de overkant van de rivier (dus over de brug, sommige van ons vinden dat vreselijk zo’n geweven brug van (ja natuurlijk) alleen bamboe) is een soort strandje waar het goed toeven was. De heren hebben heerlijk gezwommen in de rivier, het stroomt vrij hard dus de kleintjes moesten goed langs de kant blijven. Omdat het zondag is kwamen er ook veel kinderen uit het dorp spelen en zwemmen. Dat gaat in alle talen hetzelfde dus we hebben enorm genoten hoe de jongens allemaal samen voetbalden, zich mee lieten drijven met de stroom, aan de brug gingen hangen en vuurtje stookten met de kinderen hier.

De eigenaresse van het guesthouse waar we ontbijten was er ook met haar vier en een half jarige zoon, daar hebben Wout en Guus lekker mee gespeeld. Omdat ze goed Engels spreekt, hebben wij al weer aardig wat geleerd over de mensen en het leven hier (bijvoorbeeld dat ze op de leeftijd van anderhalf de luiers weg doen, de kinderen om de anderhalf tot drie uur op de wc zetten, ook ’s nachts, en ze dan allemaal ruim voor hun tweede verjaardag dag en nacht zindelijk zijn! Ik wist het wel, hebben ze hier geen dokters voor nodig! Maar ja, een natte broek maakt hier ook niet zoveel uit bij zo’n 30 graden. Ik ga er nog eens goed over nadenken en wellicht dit inzicht op mijn poeppoli gebruiken).

Op de terugweg hebben we een verse geperste fruitcocktail gekocht (drie Euro heeft het hele gezin zijn vocht en vitamientjes weer op pijl ha ha, en nog erg lekker ook!). We gaan zo frietjes eten en dan moeten we nog kijken of de heren nog gemasseerd kunnen worden. Eventueel kan dat ook nog later deze week. We vinden het hier echt heerlijk, dus we blijven voorlopig nog!

NB: domme actie van mij: ik had wel de fotocamera bij me (natuurlijk!) maar het kaartje zat nog in de pc. Nu heb ik de hele middag foto’s gemaakt op Corné’s mobiel. Hij gaat vanavond proberen die op de pc te zetten zodat ik ze op het weblog kan plaatsen.

Heimwee
Maandag 16 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vandaag een heerlijk rustig dagje, het lijkt hier wel vakantie ha ha. Gisteravond nog even lekker geskypt met opa en oma, alleen daarna hadden we nog een kleine afterparty. Omdat het al kwart voor negen was toen we ophingen en Guus al aardig moe was trok hij het even helemaal niet meer. Echt wel sneu, hij mist thuis (als enige) best regelmatig (als het even tegen zit, bijvoorbeeld als hij ‘weer’ rijst moet eten of een stukje moet lopen) vraagt hij wanneer we naar huis gaan. Nu hij Meike bij opa op schoot zag, was hij zo verdrietig dat hij dat ook wilde dat hij niet meer ophield met huilen en snikken. Hij wilde niet meer bij mij in bed (echt uiterst opmerkelijk want dat is altijd zijn hogere doel), snikkend vroeg hij Rens of hij bij hem in bed mocht (eenpersoonsbed). Natuurlijk mocht dat direct van Rens waarop Guus uiterst schattig zegt: dank je Rens. Ach gut, ik krijg nu nog een brok in mijn keel, maar ook apetrots. Dat zijn mijn mannen en ze zijn er voor elkaar!

Vanochtend is iedereen vrolijk wakker geworden (pas de tweede keer deze reis dat Guus niet uit zijn bed is gekropen en bij mij is komen liggen, dus ik heb ook heerlijk geslapen. Ieder nadeel heb z'n voordeel zei een wijs man!

Na het ontbijt een berg(je) hier in het dorp beklommen, naar natuurlijk: een Tempel. Was leuk, daarna lunchen en schoolwerk. Tjonge jonge, weer een hele toer om iedereen gemotiveerd aan het werk te houden. Teun had bijna de helft van de sommen fout en moest die van ons over doen, nou nou dat was niet helemaal zijn idee. Weer veel fouten. Toen heb ik nieuwe sommen gemaakt en hem beloofd dat ik voor iedere fout hem twee extra oefensommen zou geven omdat dat dan blijkbaar nodig was. Ondertussen tikte de klok door en Teun wilde nog gaan zwemmen. Je raad het vast: in no time had hij alle sommen zonder één fout klaar! Grr…

De jongens hebben de afgelopen week bijna iedere dag ook een klein verslagje geschreven van hun belevenissen van de dag. Die hebben we vandaag naar school gestuurd. De jongens kijken erg uit naar een reactie terug van de klas, we zullen zien of dat weer lukt.

's Middags weer zwemmen in de rivier. O ja dat is ook nog wel grappig: het lijkt wel of iedereen ons daar gisteren heeft zien zwemmen. Er zijn nu al vier mensen naar ons toegekomen die vroegen of wij dat gisteren waren bij de rivier. Eentje had er zelfs een foto van. Ik wist wel dat we opvielen, maar dit had ik niet verwacht (Corné en ik hadden ons ook pontificaal op het strandje in onze badkleding gehesen... Misschien toch maar niet meer zo doen ha ha).

Morgen gaan we een halve dag richting de olifanten, daar hebben we natuurlijk allemaal super veel zin in.

Olifanten
Dinsdag 17 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vandaag (weer) een dag om nooit meer te vergeten! Vanochtend bij het guesthouse opgehaald met een busje voor een halve dag ‘elefant ride’. Nou de jongens waren een potje druk en opgewonden…

Bij het olifantenkamp aangekomen waren ze gelukkig voldoende onder de indruk van de kolossale beesten dat ze snel een toontje lager zongen en op respectvolle afstand bleven. Onze gids vertelde over de oprichting van het kamp: win, win, win (win) situatie. 1) de olifanten die eerder zeer lange dagen in de bossen erg hard moesten werken (hout dragen en verslepen), dragen nu vijf uurtjes per dag toeristen rond, wat voor hun een peulenschilletje is. 2) zo’n olifant eet 250 kilo voer per dag (ze hebben er twaalf), in drie omringende dorpjes worden nu suikerriet, bananen- en ananasbomen geteeld. Dit genereert een vast inkomen voor de lokale bevolking. 3) omdat de olifanten niet volledig vrij rondlopen, richten ze minder schade aan de dorpen en de natuur aan. (en 4 wij toeristen financieren dit en genieten er volop van!).

Daarna mochten we op de olifant. Dat hadden we al eens in Bali gedaan, maar in hun natuurlijke leefomgeving vonden we het duidelijk nog veel leuker. Teun, Rens en Wout hebben zelfs ook een stukje voorop gezeten. Daarna mochten we de olifanten belonen met bananen, die pakken ze echt heel voorzichtig met hun slurf uit je hand.

Van al die indrukken krijg je natuurlijk honger en zo werd er een heerlijke (Laotiaanse dus rijst) lunch geserveerd. Toen met een bootje naar de watervallen van Tad Sae. Daar hebben de boys gezwommen, maar het mooiste: daar mocht je ook zwemmen met twee jonge olifanten.

Het was echt gaaf omdat de olifanten het duidelijk ook heerlijk vonden! Soms dook de olifant helemaal onder water en was het lastig om er op te blijven zitten. Teun deed het super goed en gemakkelijk. Rens en ik vonden het hier en daar wat spannend met name als de olifant onderdook. Wout deed het ook echt als een kanjer, maar toen hij met olifant en al kopje onder ging (want we hadden toch gezegd dat hij het touw vast moest houden…) schrok hij zich een hoedje en was er direct helemaal klaar mee. Jammer, maar ja het blijven beesten die soms lekker hun eigen gang gaan. (Corné en ik hadden allebei een déjà vu, in Bali werd Rens door een dolfijn gelanceerd en was er toen ook direct helemaal klaar mee). Teun twijfelde geen moment en mocht op de olifant van Wout nog een keertje, Rens kwam nog even gezellig bij mij voorop erbij zitten. Wat een ervaring!

We waren pas rond half drie terug bij het guesthouse. Joep in bed en schoolwerk voor de heren. Helaas waren ze zo moe en overvoerd met indrukken dat het (weer) geen succes werd. Na een uurtje van armoede maar gestopt. Dan nog eten, geen feestje hier. Om de dag niet als een nachtkaarsje uit te laten gaan hebben we besloten toch maar veel te dure friet met pizza te gaan eten. Heren blij, sfeer weer hersteld, prima dus.

Omdat de jongens ’s ochtends weer ‘gewoon’ net als thuis voor zevenen wakker zijn, hebben we besloten ze ook gewoon net als thuis op tijd in bed te gaan leggen. Wout en Guus om zeven uur, Rens rond half acht en Teun om acht uur. Ze hebben hun slaap hard nodig! Voordeel is dat we nu ook weer een stukje avond voor ons zelf hebben. Meestal slijt ik die achter de pc, of lezend in de Lonely Planet. Het is toch best nog een karwei om de hele trip te plannen en te organiseren: hoe lang is dat dan bussen? Waar slapen we dan? Wat is daar te zien? Maar ik geniet er ook enorm van. Plannen maken blijft heerlijk.

Ik had nog niet verteld hoe blij ik ben met de spullen die ik meegenomen heb (soms kan ik zo heerlijk tevreden zijn met mezelf ha ha!). Bijna alles wordt dagelijks gebruikt (dus niet te veel meegenomen), en eigenlijk hebben we ook nog op niets mis gepakt. Wel ben ik in mijn hoofd al een verlanglijstje voor papa en mama en eventueel Gerrie aan het maken voor kleine dingen die ze wellicht nog mee willen nemen (bijvoorbeeld boekje om voor te lezen van thuis waar Guus veel naar vraagt, Nintendo pennetje omdat ze daar één van hebben voor vier Nintendo’s etc).

Wat met name enorm goed uitpakt is de bedtent van Joep. De eerste paar keren ben ik er nog bij gaan liggen omdat hij het spannend vond, nu duikt hij er al zelf in en nestelt zich heerlijk in zijn tent. Hij slaapt dus ook goed en dat is heerlijk! Daarnaast hebben we ook een Sack ’n Seat (stoffen kinderstoel) voor hem bij ons: briljant. De eerste week vergaten we die te gebruiken en solde hij door de restaurantjes heen. Nu zit hij gewoon vast aan tafel, en eet rijst als geen ander!

Het enige waar ik zelf niet zo goed aan kan wennen is het besparen van was. Ik vind het echt een enorm rotgevoel geven als de kinderen ’s ochtends vieze kleren aantrekken. Kijk dat ze aan het ontbijt al vol geknoeid worden is natuurlijk héél anders. In Vientiane had ik de was ‘ietswat’ te duur laten doen (25 USD). Hier in Luang Prabang kost een kilo was slechts één Euro, dus ik verzamel ’s avonds weer heerlijk alle was, en de lokale wasmevrouwtjes zien me graag komen ha ha!

Nachtmarkt
Woensdag 18 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vandaag rustdag. We wilden wat schoolwerk inhalen en dat is goed gelukt. ’s Ochtends anderhalf uur goed gewerkt (het laatste half uur was toch weer met hangen en wurgen), ’s middags hebben we handvaardigheid gedaan: plakken en knippen van alle trein, bus en entree kaartjes in het reisboek wat alle jongens hebben. Als we geen duidelijk kaartje hadden maakten we er een mooie tekening bij. De jongens vonden het leuk, de juf ook (want die is namelijk ook nog steeds de knutselkoningin), en Corné heeft zich heerlijk laten masseren in die tijd! Na schooltijd naar ons vaste stekkie aan de rivier en zwemmen maar.

’s Avonds hebben we het aangedurfd om even lekker over de nachtmarkt hier om de hoek te slenteren. De kinderen slapen zeer goed en mocht er onverhoopt toch eentje wakker worden zullen de meisjes van het guesthouse vast wel even op ze letten… Ik heb twee leuke heerlijk dunne broeken gekocht, dus ik ben nu helemaal Laotiaans hip!

Lopend buffet
Donderdag 19 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vanochtend na het ontbijt met een boot naar de grotten. Het begon al matig, we hadden tijdens het lopen naar ons ontbijt al geïnformeerd bij een kapitein. Niets concreet afgesproken, maar wel gezegd dat we nog terug zouden komen.

Na het ontbijt liepen we tegen een andere kapitein aan en die bood het bedrag wat wij wel zagen zitten (veertig Euro, zeven personen, twee uur varen heen, een uur terug met de stroom mee en daar nog een uur rondkijken). Dus met hem afgesproken over dertig minuten te vertrekken (nog even tas pakken, tandenpoetsen). Komen we kapitein één weer tegen en die is duidelijk niet blij. Hij had de indruk dat we al in onderhandeling waren. Ik vond dat erg vervelend, gedoe. Met wie moeten we nu mee? Ik voelde me lullig en schuldig. Uiteindelijk loste kapitein één het volgens mij prima op door voor te stellen dat we met een nieuwe kapitein (nummer drie) mee zouden gaan. Zo gezegd zo gedaan.

De tocht over de Mekong tussen het karstgebergte door was mooi, maar kon de heren toch echt onvoldoende boeien. De grot was niets aparts, en toen dus weer terug. De jongens waren moe omdat we gisterenavond tot veel te laat heerlijk met oma Dymph, oma Jeanne, Anna Sophie Ellen en Twan met Marina hebben geskypt. Al met al dus geen topdag, maar het kan ook niet iedere dag topfeest zijn! Door schade en schande al wijs geworden zijn we niet meer aan het schoolwerk begonnen.

Vanavond weer iets nieuws beleefd. Een eetstraat met lopende buffetjes. Eigenlijk is het meer een eetsteeg want het is echt smal. Je krijgt een bord en dat mag je voor tien duizend Kip (één Euro) helemaal volscheppen. Heerlijke gerechten met rijst, noodles, veel verse groenten en vlees of vis. Voor de laatste twee moest je apart afrekenen. Het was wel een hele organisatie voor alle heren aan de biertafels hun bordjes hadden. Joep kan dan niet vast dus die zat in zijn buggy maar dan past de kar met marktwaar er weer niet door. Dan nog het eeuwige gezeur over het eten… Maar goed, Corné, Teun en ik hebben lekker gegeten en we vonden het een sfeervol gebeuren (zolang je maar over de tafel met je eigen koters heen kijkt dan toch… Grr).

Dan nog even voor de vrmk.nl lezers: we verblijven in Rimwang Guesthouse. Het is er redelijk. Kamers zijn prima, echter de verzorging is zeer matig en dat hadden we voor het geld (vijftig USD voor twee kamers per nacht) toch graag echt beter gezien. De bedden worden lang niet iedere dag opgemaakt, de prullenbakken niet geledigd en handdoeken niet vervangen. We hebben laatst vriendelijk gevraagd of ons bed verschoond kon worden, en met veel zuchten is dat toen gebeurd (eigenlijk wilden ze het de dag erna pas doen maar daar ging Corné niet mee akkoord, die wilde schoon slapen!). We hebben nu een nieuwe tactiek: de prullenbak zetten we ’s ochtends op de gang, en ook de vieze handdoeken gooien we op de gang. De hint wordt wel begrepen, want ze staan even later schoon voor ons klaar. Ook jammer dat Corné vanmiddag al twee keer om nieuw toiletpapier had gevraagd, en ik uiteindelijk toch nog misvatte.

De dochter van onze eigenaar heeft het guesthouse Manichan, dat runt ze samen met Peter (haar man, oorspronkelijk Antwerpenaar) daar is het echt keurig. We gaan er iedere ochtend ontbijten en dat is echt super. De kinderen mogen met het speelgoed van hun kinderen spelen. Helaas voor ons zaten ze vol en konden we niet bij hun logeren.

We merken dat onze jongens echt behoefte hebben aan een bekende plek/eigen stek in al het onbekende om hen heen. Dat vinden ze hier zeker, Joep was na de dagtocht van vandaag echt weer blij om hier in het guesthouse rond te ‘otteren’, lekker veilig en bekend zo na een kleine week. We vinden het dus ook prima om in Rimwang te blijven, maar zouden het verder niet aanbevelen. Genoeg gemopperd (als je eenmaal begint…), morgen lekker naar de watervallen. Ik denk dat dat (wel) een leuke dagtrip is!

De watervallen van Kuang Si
Vrijdag 20 jan 2012.Luang Prabang, Laos.

Vandaag dus de watervallen van Kuang Si. Het is een uurtje rijden in de tuktuk, maar dat vinden de heren prima. Onderweg heeft Corné Engelse les gegeven aan Teun en Rens, en ook Wout en Guus oefenden mee, erg gezellig.

De watervallen zijn prachtig! Als je vanaf de parkeerplaats twee minuutjes loopt sta je al bij een van de laatste plateautjes, het water is echt zo bauw als van de bounty reclame! Een stukje verder hebben ze een touw aan een boom vastgemaakt en kun je als een echte Tarzan het water in zwieren. Teun en Rens gingen meerdere keren, en ook ik wilde natuurlijk wel even Jane zijn!

De waterval strekt zich uit over een lange afstand met vele plateautjes, overal even mooi. Joep en Corné vonden het water te koud, Guus en Wout hebben wel heerlijk gespetterd! Net voor de waterval is een berenopvangcentrum. De jongens vonden het zeer indrukwekkend dat dit allemaal mishandelde dansende beren zijn geweest die nu van de straat zijn gered en gelukkig hun verdere leven in hangmatten kunnen slingeren en stoeien met elkaar.

Terug bij ons guesthouse hebben we met Gerrie geskypt! Dat was fijn voor iedereen. Ik heb Joep nog een beetje geholpen met wakker worden van zijn dutje zodat hij ook nog even Gerrie kon zien. Hij straalde van oor tot oor en wilde wel in de computer kruipen! ’s Avonds zei ik ‘dat was leuk hè met Gerrie kletsen’, waarop Joep naar het tafeltje liep waar we toen de pc op hadden en beteuterd rondkeek waar ze nou gebleven was. Dat wordt een mega knuffel straks in Phnom Penh.

Dan nog even wat me hier iedere dag zo opvalt: de rust van de mensen en met name van de kinderen. Natuurlijk bij de rivier hebben we ook jochies heerlijk lomp met elkaar in het water zien stoeien, maar de overige kinderen die we zien zitten rustig te zitten of met iets kleins te spelen. Hier om de hoek wordt zo rond half vijf ‘s middags de avondmarkt opgebouwd. In de kraampjes zitten moeders, vaak met één tot drie kinderen van alle leeftijden. Pas ’s avonds rond tien uur worden de kraampjes afgebroken en gaat het spul naar huis. En al die tijd rent er geen kind rond, je hoort ze niet mopperen, je hoort ze niet hun stem verheffen, ze eten wat en helpen hun moeder mee. Alleen de allerkleinste slapen dan in het kraampje.

Wanneer wij terug komen van het avondeten en nog een stukje over de markt lopen, hebben de jongens hun energieniveau weer even bijgetankt en hebben wij ‘wat moeite’ ze rustig te houden. Vooral Joep banjert vrolijk rond, liefst dwars door alle kraampjes. Ik heb er al meerdere dagen mijn hoofd over gebroken hoe dat verschil nu toch zó groot kan zijn. Natuurlijk ben ik eerst bij onze eigen opvoeding gekomen. Ik denk inderdaad dat wij onze kinderen veel ruimte geven zich te exploreren, en de wereld ontdekken doe je nu eenmaal niet op een kleedje in een kraampje. Daarnaast is het natuurlijk ook de cultuur hier. Alle kinderen worden zo groot gebracht dus goed voorbeeld doet goed volgen. Daarnaast denk ik dat het grotendeels genetisch is, de mensen hier zijn vriendelijk en bescheiden. Niet van die vrijgevochten drukke opgewonden varianten als wij zelf zijn. Ik kijk er naar met veel respect en enige jaloezie maar niet met de illusie dit thuis ook enigszins te kunnen introduceren… Wat me wel zorgen baart is of die kinderen wel naar school gaan, en als ze al gaan hoe kunnen ze dan fit genoeg zijn om op te letten als ze pas zo laat naar bed gaan?

Schoolwerkdag
Zaterdag 21 januari 2012. Luang Prabang, Laos.

Vandaag schoolwerkdag. Ik heb een dagprogramma voor de heren geschreven en dat werkte erg goed. Vooral Rens vindt het belangrijk overzicht te houden, en hij werkte dan ook echt geweldig goed! Voor de afwisseling en ontspanning geeft Corné de heren gym: voetballen. Het was vandaag een erg warme dag, dus tegen 13.00 uur kwamen de heren bezweet maar zeer enthousiast terug. Omdat het voetbalveld helemaal aan het einde van het dorp ligt waren ze er met de tuktuk naar toe gegaan, daar was ook nog een soort ballenbak/speeltoestel dus alles en iedereen blij. Ik had ondertussen Joep lekker in zijn bedje gelegd en broodjes gescoord.

’s Middags met z’n allen naar de rivier, lekker meedrijven met de echt wel redelijke stroming. Toen ik de jongens vanochtend les gaf, heeft Corné met de twee kleintjes op de fiets Luang Prabang nog verder ontdekt. Zo kwamen ze een superleuk restaurantje net over de bamboebrug tegen (dus aan de kant waar we altijd zwemmen), en daar hebben we erg gezellig Laotiaans gegeten. Ja, het kan! Mooie afsluiting van acht dagen Luang Prabang.

Wat we nog niet gedaan hebben en ik zeker wel van plan was: Tak Bat. De bedelronde van de monniken zo rond 6.00 uur ’s ochtends. Maar nu het er echt van moet komen omdat we morgen weg gaan, heb ik ineens toch niet meer zoveel ambitie om zo vroeg op te staan. We hadden gedacht daarna direct de bus van 7.00 uur te nemen, maar de bus gaat pas om 8.30. Te veel gedoe. Corné stond sowieso niet te springen bij het idee, dus ik hoop maar dat we er niet te veel aan missen door het over te slaan.

Ons volgende doel: Vang Vieng. Aanvankelijk alleen bedacht als tussenstop op de lange reis terug naar Vientiane, maar ondertussen hebben we toch de indruk dat we ons er best wat langer kunnen vermaken. We gaan het zien. We gaan met een minibus omdat die het snelst is (ook het minst comfortabel wordt gezegd, maar dat gaan we dan wel beleven). De trip zou zo’n vijf uur moeten gaan duren……