Vijf weken backpacken in Indonesië: ons reisplan
Woensdag 5 juli 2017. Nederland.

Over een paar nachtjes vliegen we al via Taiwan (met één overnachting in Taipei) door naar Bali.
Na vier dagen onthaasten, nemen we een binnenlandse vlucht naar het eiland Flores, hier blijven we twaalf dagen. Om dan door te vliegen naar Lombok en via het water terug te komen op Bali.

Omdat er op Flores veel onderweg te zien is, en het openbaar vervoer er immens lang over kan doen door de slechte wegen en het vulkanisch gebergte, hebben we zowaar voor zeven dagen een eigen chauffeur. De accommodaties zijn daarentegen weer heel sober, zodat we wel binnen ons budget blijven.

Vrijheid voor maar vier euro
Vrijdag 28 juli 2017. Lubuan Bajo, Flores, Indonesië.

We boeken een toertje met de boot langs het eiland Rinca en nog twee snorkelplekken. Na twee uur varen komen we aan op het eiland Rinca, we lopen door naar het Rangerstation waar we een hele stapel kaartjes moeten kopen: voor het aanmeren van de boot, op het eiland mogen zijn, de gids en de wandeltour en dat maal vier.

We lopen met de gids de Mediumtour van een uur, bij het Rangerstation hangen de eerste varanen rond die de nasi ruiken. Na tien minuten zien we een grote varaan naast het pad, hij kruist het pad en loopt voor ons uit, we kunnen mooie foto's maken. Zelfs de Ranger maakt foto's het omdat ze zich niet snel zo goed in het wild laten zien.

Terug in de boot eten we onze lunch en varen naar een rif waar we vanuit de boot zo de zee inspringen en meteen mooi koraal en de mooiste gekleurde visjes zien!

Na een paar dagen boeken we nog een snorkeltourtje, en de laatste snorkelspot moest echt het mooiste zijn, een heel mooi wit commercieel strand, dat wel, maar weinig te snorkelen.

We verkassen naar een tweesterren Resort buiten het dorpje. Mooie locatie maar een beetje vergane glorie, en van de menukaart hebben ze niks op voorraad. Het ontbijt is daarentegen wel uitgebreid.

Als het 's morgens vloed wordt stroomt het strandje vol met plastic afval. Je denkt op de toerbootjes je afval netje in een prullenbak te doen, wordt deze waarschijnlijk als je weg bent zo overboord gegooid. Dan is er wel een vrijwilligersorganisatie die wekelijks de stranden opruimt maar dat is natuurlijk dweilen met de kraan open. Waterflesjes bijvullen zou een begin kunnen zijn ;).

We huren voor twee dagen brommertjes, vier euro per dag geeft wel lekker veel vrijheid. Bij bijna elk woonhuisje staat een rekje langs de weg met flessen benzine erin die je onderweg kan kopen. We gaan via de hoofdweg naar een waterval bij een Canyon, na anderhalf uur en hoog in de bergen slingerend komen we bij de afslag. Nog vier kilometer over een onverhard weggetje omlaag, waar we zelfs over een bamboe bruggetje moeten. De meiden zitten trouwens nu voor het eerst achterop in plaats van voorop, ze vinden het erg leuk.

Bij een bamboehutje zetten we de scooters neer en betalen entree en krijgen een gids mee. Na een klein uurtje lopen door de jungle komen we bij de canyon aan, hoge rotsen en een smal stukje diep en koud water dat tot de waterval gaat. De gids springt in z'n onderbroek voor ons uit en wij volgen. Brrr. Snel doorzwemmen! Aan het einde om de bocht schijnt de zon langs de waterval, wat mooi. De meiden springen nog een keer van een nog hogere rots af.

Het valt me op dat hoe kleiner de dorpjes zijn hoe meer mannen en jongens er roken. Terug in het dorpje kopen we een kokosnoot en eten noodles met ei. 's Avonds rijden we naar het dorpje om te eten en rijden in het donker terug. Een stuk van de geasfalteerde weg is onverhard dus goed opletten.

De tweede dag gaan we in de omgeving wat rondrijden langs de kust, maar de weg wordt zo zanderig en vol kuilen dat we alleen nog worden ingehaald door off-road motoren. We keren om.

In het dorpje zit een coffeeshop met een barista die heerlijke cappuccino’s maakt en warme chocomel met slagroom voor de meiden, binnen staat de airco aan.

Nu ik dit schrijf zitten we op het vliegveldje te wachten om via Bali naar Lombok te vliegen vandaag. Met zelfs een vluchtje van 20 minuten.

Strand, jungle en kinkhoest
Vrijdag 4 augustus 2017. Lombok, Indonesië.

Vanaf het vliegveld is het een kwartiertje rijden naar Kuta, een surfparadijs. Maar dan gelukkig nog wel minder toeristisch dan op Bali.

Als diner kiezen we vanavond voor Mexicaans tortilla's met voor mij een Bintangbier-cocktail erbij.

We huren vanuit ons Guesthouse Same Same (welkom thuis) voor twee dagen twee brommertjes om lekker rond te toeren en verschillende strandjes en afgelegen baaien op te zoeken. Voorzichtig rijden want er kan zo grind, zand of kuilen in de weg zitten.

Bij een populaire baai is het zand wit en de zee turkooisblauw en staan er grote houten schommels voor een idyllisch plaatje, maar helaas ook hier vol aangespoeld plastic. Vrouwen lopen rond met met stapels sarongs op hun hoofd, om te verkopen. Een ananas of kokosnoot is zo geregeld bij een van de kinderen voor 65 cent.

's Middags zoeken we weer een zwembad op bij een hotel verderop. En in dit food walhalla eten we vanavond echte houtoven pizza. De kinderen vermaken zich met het puppy Manja van de Belgische eigenaren, en hangen lekker in de hangmat.

De dag erna rijden we naar een iets te toeristische authentiek Sasa dorpje, we krijgen een rondleiding, veel Indonesische toeristen hier! Na een lokale lunch in een Warong, waar je de gerechtjes uit de vitrine kan kiezen, eten en drinken we voor nog geen zes euro met z'n vieren. Dan rijden we door naar een baai die echt afgelegen ligt en de zee loopt hier snel dieper dus we worden geregeld door een golf het strand opgegooid. Of net iets verder gaan waar we niet meer kunnen staan, voorbij de branding en lekker opgetild worden.

De meiden kiezen wederom voor pizza met een verse fruitshake, in een soort gezamenlijk bamboe hutje met kussens waar je al liggend/hangend eet.

We vervolgen onze weg richting de vulkaan Rinjani, om daar in een klein dorpje Tetebatu bij een Homestay te verblijven. De chauffeur remt en geeft zo schokkerig gas dat binnen een mum Imke weer moet spugen. Ze huilt dat ze naar huis wilt. We hoesten allemaal nog steeds en ik geloof dat er iets in ons systeem nog niet lekker gaat.

Helemaal achterin het dorpje/straatje vinden we langs onverharde weggetjes onze Homestay, een aardige familie verwelkomt ons. Neef Ron zal ons de komende dagen meenemen om de omgeving te verkennen. Hij spreekt goed Nederlands, geleerd van toeristen.

Het eten is simpel maar erg lekker, we hebben twee kleine slaapkamertjes met kitcherig opgemaakte bedjes. De douche is een horizontale bamboestok met een gat erin waar het water uitkomt.

We liggen vroeg in bed en luisteren naar de junglegeluiden. Om 8.00 uur 's morgens lopen we een tocht van drie uur door de rijstvelden, jungle en zien zwarte en bruine apen, tot slot naar een waterval. De meiden mogen in het veld nog even helpen met de jonge rijstplantjes eruit trekken, bundelen zodat ze later weer verplant kunnen worden.

's Middags gaan we met Ron naar dorpjes waar ze riet/bamboe vlechten, weven en pottenbakken. Nee liever geen airco-auto voor ons. We stappen achter in de pick-up. Locals reageren enthousiast en vragen of we naar de markt gaan. Zo gaan de vrouwen namelijk ook 's morgens naar de markt. Of met de Lombok Ferrari: paard en wagen.

Via de klasse-App van Imke horen we dat er meer kinderen zijn die nog erge hoestbuien hebben. Ik denk toch echt qua symptomen dat we kinkhoest hebben.

Onze Homestay zit aan het einde van de weg in, we voelen ons echt tussen de dorpsbewoners zitten, de mensen begroeten ons en zijn erg vriendelijk.

Ron heeft ook een klein restaurantje, en we mogen de volgende dag helpen in de keuken. Ik vind het altijd zo mooi hoe makkelijk ze hier in Azië op hun hurken blijven zitten, wij mogen een piepklein houten krukje gebruiken maar ik moet steeds gaan verzitten met mijn grote lijf.

Er wordt voor ons een taxi geregeld om ons in drie uurtjes naar de haven te brengen waar vandaan we bootje nemen naar Gili Air. We weten dat we de eerste travel-agents moeten overslaan en kopen op het haventerrein goedkope kaartjes voor de local public boot.

Homestay in Ubud
Dinsdag 8 augustus 2017. Ubud, Bali, Indonesië.

We hebben kaartjes voor de fastboat naar Bali van ongeveer 11.00 uur. We zijn op tijd en drinken nog wat. Het is druk, mensen lopen rond met stickers op hun shirt met welke fastboat ze mee moeten en waar ze er weer af gaan. Onze boot komt rond 11:45 aanvaren en de pier is vol, dus we moeten via het water de boot in. Het is een onstuimig tochtje en we doen er bijna twee keer zo lang over. Imke heeft alweer gespuugd en valt bij Steven op schoot snel in slaap, Merle ligt gelukkig ook snel tegen mij aan te slapen. Ik, die bij de eerste deining al zeeziek wordt heb er deze keer het minst last van. Van anderen horen we dat ze vlak voor de storm nog met een van de laatste boten waren gekomen en dat mensen zelfs huilden en baden omdat het zo'n afgrijselijke tocht was. In Padangbai komen we aan en gaan we eerst lunchen voordat we een taxi zoeken naar Ubud. In plaats van twee uur doen we er gelukkig maar 80 minuten over, en de rit gaat voorspoedig.

Ubud is zeer toeristisch en het centrum staat helemaal vast, dus het laatste stuk moeten we ‘even’ lopen. Iets langer dan de taxichauffeur ons verteld had. Achter de hectiek van de drukke straat komen we in een tuin met een tempeltje waar onze homestay is, een kamer met tweepersoonsbed en een twijfelaar voor de meiden, voor nog geen 25,- euro per nacht. En we komen erachter dat dit onze eerste warme douche is in Indonesië!

We zitten zo centraal dat we alles de volgende dag lopend kunnen ontdekken. Het regent zacht en we lopen richting Monkey Forest. Als de regen even later losbarst duiken we precies rond koffietijd een barretje in. Omdat alles vochtig en nat is hangt er een gave jungle-sfeer in Monkey Forest. De aapjes springen alleen op de mensen die wat te eten bij zich hebben, maar voor de meiden blijft het spannend om ze tegen te komen.

We struinen terug naar het centrum, het is hier een groot shopping walhalla voor souvenirs, maar ook sieraden en kleding.

Het is zondag en vandaag wordt er in een tempel een Kecak vuurdans uitgevoerd, een soort Romeo en Julia, we kopen kaartjes en zijn er op tijd voor een goeie plek, met een cola en chips als avondeten. We zien hoe er meer bezoekers dan stoelen komen en alle lege hoekjes zich vullen met mensen, ook zonder zitplaats.

De volgende dag huren we scooters en rijden richting twee tempels, die heilig water bevatten en waar mensen een ritueel bad nemen. Bij de minder toeristische tempel kopen we een zakje visvoer en gaan rustig langs de vijver zitten zodat de meiden de vissen kunnen voeren. Voor beide tempels moeten zowel de vrouwen als de mannen een sarong aan, ik heb er drie bij me, dus krijgt Steven een mooie met roze en paars in bruikleen bij de kassa.

Heen reden we (per ongeluk) rustig langs een weg vol met houtbewerkers en winkeltjes vol riet en bamboe spulletjes, helaas rijden we op advies van een local langs de bredere weg terug en het drukke vrachtwagenverkeer raast ons voorbij.

Ik had Merle beloofd lasagne te gaan eten hier, zoveel Italiaanse restaurantjes maar gelukkig eentje die lasagne heeft, ook de pizza's zijn erg lekker en we trakteren onszelf voor het eerst op een toetje.

's Nachts worden Steven en Imke tegelijk wakker en spugen alles eruit. Ik ben druk in de weer en we vallen allemaal weer in slaap, Imke naast mij nu. Met binnen handbereik een paar plastic tasjes. Je zou zeggen dat we nu toch wel wat weerstand hebben opgebouwd. We kunnen niet bedenken wat zij wel en Merle en ik niet gegeten hebben.

De volgende ochtend krijgen we schoon beddengoed en handdoeken, de rest van de dag maar even niks en blijven ze in de kamer met de airco aan en veel water drinken met ORS drinken.

De binnendoorweggetjes van Bali
Zondag 13 augustus 2017. Ubud, Bali, Indonesië.

Ik struin 's middags nog lekker in mijn eentje door de drukke straatjes van Ubud. Rond 16.00 uur als de toerbusjes terugkomen slipt het stadje dicht, overal staat het verkeer vast. Het is hier één grote souvenirwinkel met restaurantjes ertussen. Qua modewinkeltjes straalt het hier Ibiza-style uit.

De dag erna rommelt mijn buik, maar we gaan er toch op uit met gehuurde scooters, richting twee tempels. Waarvan er een heel toeristisch is en veel locals een bad nemen in het heilige water en we bij de uitgang op Ikea achtige wijze langs nog meer souvenirkraampjes worden geleid.

De andere tempel is klein en doet heel sereen aan. We gaan zitten bij een vismeertje en de meiden mogen een zakje visvoer kopen. Gulzig komen de grote vissen in het heldere water aan de oppervlakte om de korreltjes op te happen. Vanaf de drukke weggetjes is het moeilijk nog iets van het landschap te zien, wij willen binnendoor rijden maar worden steeds via de hoofdweg doorgestuurd. Waarom zou je er immers langer over willen doen dan nodig is?

Ik heb voor de laatste vier nachten een villa weten te boeken met zwembad aan de rand van het stadje, en dat voor slechts 30,- euro per nacht. Heerlijk zelf ontbijt maken, we zijn nu wel klaar met toast met gefrituurd ei of de bananen pannenkoek.

We bezoeken het Art museum en krijgen na afloop zelfs een drankje en een Balinees caketoetje erbij.

Na de lunch verkassen we naar de andere accommodatie, net te ver om te lopen maar de taxi is duur: 12 euro voor tien minuten, terwijl we voor 18 euro in 1,5 uur naar het vliegveld gebracht worden.

De meiden springen meteen het naastgelegen zwembad in, dat ook voor andere gasten is maar waar bijna niemand gebruik van maakt.

Als we 's avonds op de scooter een restaurantje zoeken staat ook hier het verkeer vast. Al snel doen we mee met de Balinezen en halen links, rechts en over de stoep in. Het zuiden van Ubud is druk en vol en weinig interessant qua omgeving, de chocoladefabriek is helaas gesloten voor rondleidingen. We hebben wel chocolade ingeslagen natuurlijk.

De volgende dag zouden we een kort rondje doen richting het noorden, maar na overleg met de meiden besluiten we dat we toch doorrijden naar de vulkaan en het kratermeer. Hoe hoger we komen hoe kouder, we slaan de sarongs om tegen de kou er rijden over een rustige weg verder. Onderweg moeten we entreekosten betalen omdat we dit gebied inrijden. Boven bij het uitzichtpunt is het een druk met toeristen die met busjes hierheen worden gebracht. Het kratermeer is zo groot dat er dorpjes langs liggen en er zelfs een bootje naar de overkant vaart.

Via een nog kleiner binnendoorweggetje, slingeren we naar beneden door de jungle en langs rijstvelden weer richting Ubud. Dit zijn de leuke weggetjes, ook al komen we op een gegeven moment bij een trappetje uit.

We eten nog één keer bij de Thai, die hier op loopafstand is. En we halen een ijsje bij de minimarkt hier op de hoek. Morgen om 11.00 uur komt de taxi en kunnen we onze reis naar huis gaan maken. De meiden verheugen zich erop om in hun eigen bedje te liggen met al hun knuffels.

Al met al was het een supergave reis, maar we zouden graag volgende keer iets minder ziek zijn!