Transferdag
Woensdag 20 juli 2016. Dusa Lembogan, Bali, Indonesië.

Transferdag vandaag want we verkassen van Ubud naar het eiland Lembogan. De rit duurde ongeveer een uur. Meer dan veertig à vijftig kilometer per uur kan je hier op die kleine wegen niet rijden. Heel veel scooters laveren er kriskras tussen de andere Toyota’s, Suzuki’s en Hyundai’s.

Op het strand was het nog even wachten op de fast-boat. Er lagen er genoeg, welke zou nu de onze zijn? In de verte zagen we de enorme branding waarop surfers aan het spelen waren. De speedboten zochten en vonden allen een gat om de oversteek naar Dusa Lembogan te maken. Met vijf keer 250 pk onder de kont sneden we als een mes door de hoge deining. Een halfuurtje later kwamen we al aan op het strand van het eiland. Net zoals het instappen, was ook het uitstappen gewoon via een opstapje naast de buitenboordmotoren, vrij uniek moet ik zeggen.

Hier logeren we voor de laatste vijf dagen in Bukit Taman Cottage. We hebben een mooi huisje met airco, frigo, fan en de openlucht badkamer zoals overal gebruikelijk hier. Het uitzicht over het stadje en de baai is fenomenaal. Bij helder weer kan je de overkant, Bali zien. Na de twee voorbije regenachtige dagen was het hier intussen weer redelijk warm geworden. We zijn het intussen al wat gewoon want het valt mij pas op als we onder de dertig graadjes duiken.

Voor morgen hebben we opnieuw scooters besteld en gaan we letterlijk het eiland afcrossen want de wegen zijn er dan ook naar. Op de kaart van de omgeving ziet het er allemaal weer schitterend uit. Snorkelen, duiken, cliffduiken en andere leuke dingen voor de mensen, het is er allemaal. We gaan ook nog een paar leuke warongs(restaurantjes) en 'bar’tjes' opzoeken, daarvoor zijn we immers ook op reis. Want als ik de twitterberichten van de laatste dagen bekijk, zou ik beter niet meer terugkeren naar Terreuropa.

Recco in Lembogan
Vrijdag 22 juli 2016. Dusa Lembogan, Bali, Indonesië.

Gisteren onze eerste dag met de scooters hier op het eiland. In twee uren heb je het helemaal rond gecrost. In het mangrove gedeelte deden we een halfuurtje met de boot, het is ook het Amazonewoud niet. Het stadje oogt piepklein en is ook hier volledig afhankelijk van het toerisme. Lembogan telt zo’n vijfduizend inwoners, een tweeduizend-tal toeristen waarvan de helft dagjestrippers zijn. Langs de kustlijn heb je hier en daar een paar stroken zandstrand maar ook gevaarlijke kliffen. Sowieso is het zwemmen hier geen sinecure vanwege de grote golven en de sterke stroming.

We hielden even halt bij Dream Beach, een feeërieke site waar je de mooiste plaatjes kan schieten. We reden ook nog over een hangbrug die het naburige eiland Ceningan met Lembogan verbindt. Het moet gezegd, niet makkelijk al wiebelend over houten plankjes rijden. Het best was om een constante snelheid aan te houden en niet naar beneden te kijken. Ook moesten we wat afstand tussen elkaar houden, waarschijnlijk voor het gewicht en het slingeren te beperken. Toch een leuke ervaring.
We gingen eten bij Warung Putu, de nummer één in de lokale horeca toplist maar een Michelinster zal hij nooit halen. Wat mij betreft maakt het allemaal niet veel uit waar je gaat tafelen. Na een paar dagen rondtoeren heb je de spijskaart wel gehad. Gelukkig heb je met dit warme weer niet al teveel honger en zijn de eerder kleine porties ruim voldoende.

Hier op onze heuveltop heerst de kalmte, geen geraas van claxonnerende scooters. De enige afwijking van de geluidsnorm door ons toegestaan is de dagelijkse viool oefenstond van Mathis. Straks nog wat dolce far niente om de dag door te komen alhoewel dit eigenlijk niet aan mij besteed is.