Makkelijke Balinezen
Zaterdag 19 juli 2008, Indonesië, Bali, Ubud

Ubud is inderdaad een makkelijke stad. Okay - elke vijf meter wordt gevraagd of je transport nodig hebt - maar de rest is easy. Lekker eten (weer wennen aan westers eten), tempeltjes in de buurt, shoppen(wel een lijstje maken anders komen we met heel veel leuke maar onnodige zaken thuis) en workshoppies en spa's.

Ikzelf heb gisteren houdsnijwerk workshop gedaan en daarin een masker gemaakt. Ben er best trots op van het werk in een paar uurtjes en het is leuk. Okay, de master zelf doet het al 40 jaar maar mijn handen zijn het houtbewerken uit mijn knutseltijd nog niet helemaal verleert.

Katja ligt nu ergens in Ubud te harsen, mani-pedicuren en god weet wat nog meer. Daar worden vrouwen altijd heel blij van en ik dus ook.

Vandaag in Monkey Forrest de voorbereidingen gezien van een massacrematie: 80 mensen worden daar tegelijk gecremeerd. De mensen zijn, zoals eerder al vermeld, begraven geweest en eens in de zoveel jaren zijn er dit soort festiviteiten. Helaas gaat het wel op Aziatische tijden dus het wachten duurt lang voordat een soort van processietocht met de overledenen voorbij komt. En dat is met twee kleine jongens net wat veel gevraagd. Maar het blijft bijzonder; de manier waarop op Bali met de doden wordt omgegaan. Het lijkt veel opener dan bij ons. Maar we hebben dan ook alleen de crematievoorbereidingen gezien waarvan de mensen al jaren geleden gestorven kunnen zijn. Best een raar idee om jaren na een begrafenis nog een crematie te doen. Religie blijft fascinerend.

Final thoughts vanuit Bali
Zondag 20 juli 2008, Indonesie, Bali, Ubud

De laatste dag voor vertrek is het tijd voor afscheid en de finale overdenkingen.

Drie maanden op stap is een hele tijd met veel, heel veel ervaringen en indrukken. Dat merken we aan ons allemaal: we zitten vol. Daarom is Bali (en laatste dagen Ubud) een fijne plek om af te sluiten. Lekker makkelijk en mooi.

We hebben zoveel gezien en gedaan. De kilometers hebben we niet geteld maar wel:
- 34 verschillende slaapplekken (of standplaatsen met de camper)
- 450 luiers die we er doorheen hebben gejast (en gesleept)
- 5 vluchten met een kale vluchtduur van 53 uur in de lucht
- de nodige vervoersmiddelen camper, taxiauto/bus, grote bus, fietstaxi, paardentaxi ferry, kano's, catamaran, moto en natuurlijk onze eigen benen

Aan flora en fauna zijn we ook weer rijker geworden buiten de dieren die we al kenden van eerdere reizen. Denk aan de kiwi vogel, dolfijnen, walvissen maar ook een schorpioen die uit de wasbak kruipt, nachtelijke ratbezoeken en slangen boven ons hoofd.

Aan mensen en cultuur zijn we vooral gecharmeerd van Indonesië. Niet specifiek een plek want we hebben zoveel mooie plekken gezien. De mensen zijn overal erg aardig, warm en uitnodigend. Het is goed om te zien dat althans op Bali het toerisme wat lijkt aan te trekken omdat er weer wordt gebouwd. Ik zie ook geen reden om hier weg te blijven; het is hier veiliger dan thuis!

De grootste winst ligt dichter bij onszelf. Drie maanden met elkaar optrekken zorgt voor heel veel afstemming en begrip. Dat gaat niet vanzelf maar ik zie een groot verschil tussen onze eerste reisweek en nu. De jongens zijn echt naar elkaar gegroeid. En elk van hen heeft weer eigen stappen gemaakt. Axel heeft veel beter leren zwemmen, speelt met lego van zes jarigen, praat beter Engels dan mijn moeder (sorry ma) en is veel zelfstandiger geworden. En heeft nog altijd veel vragen die ik graag met jullie deel: Wie heeft God gemaakt? Drinken vissen ook? Antwoorden graag per ommegaande. Silas heeft zijn motoriek kunnen oefenen op al die ongelijke stukken hier, zegt nu echt Axel, beantwoord de geijkte vraag 'what's your name' en hoera hoera, kan eindelijk (sinds drie dagen) met een rietje drinken. En dat is zo handig als je reist.

Bovenal hebben ze vooral leren wachten. Wachten op eten, de bus of taxi en ons. Wij hebben ook ons best gedaan om wat te leren. Vooral zien hoe we als gezin functioneren en wat we van elkaar nodig hebben. En dat is een cadeautje dat bovenop alle ervaringen van een mooie reis komt.

Het einde van een reis en daarmee het voorlopige einde van deze blog. Maar houd het in de gaten: het zou zomaar kunnen dat ie weer opent ....

Klik hier voor de engelstalige blog van Maurice over Backpacken met jonge kinderen.