Reiskriebels
woensdag 19 maart 2014. Nederland.

Nog maar drie weken, en dan gaan we: een maand naar Indonesië! Een voor ons nieuwe bestemming. En hoewel we de tickets al bijna een jaar geleden hebben aangeschaft, komt de voorbereiding bij ons uiteindelijk toch weer op de laatste weken neer. Maar nu slaan de reiskriebels dan ook wel echt toe. Dus wordt het internet de laatste avonden koortsachtig afgespeurd op zoek naar mooie tropische oorden, villa's aan het strand en hutjes in de jungle.

Het resultaat van dit speurwerk is dat het begin en het einde van de reis inmiddels (zo goed als) vastliggen. We starten onze reis op Bali om in Singapadu Kaler, vlakbij Ubud, bij te komen van de vliegreis en de binnenlanden van Bali te verkennen. Het plan is om Bali na een dag of vijf te verruilen voor een ander, nog nader te bepalen eiland. We richten onze pijlen daarvoor voorlopig op Sumatra. De Sumatraanse jungle staat heel hoog op ons verlanglijstje, maar we twijfelen toch een beetje: is dat met zulke kleine kinderen nu eigenlijk wel zo'n handige bestemming? Het zou dus heel goed kunnen dat het alsnog Java of Sulawesi wordt. Zeker is in elk geval dat we voor de laatste anderhalve week weer terugkeren naar Bali. We krijgen daar dan versterking van 'tante' Marloes, die deze laatste weken met ons in Noord-Bali doorbrengt.

De kinderen zijn er in elk geval klaar voor. Tijl heeft zich grondig op de reis voorbereid door na te gaan welk geluid de dolfijnen waarvan we hem hebben toegezegd dat we die in Noord Bali gaan zoeken eigenlijk maken en welke kleur ze hebben. Ook heeft hij zich ervan verzekerd dat de dolfijnen niet in ons zwembad zullen zwemmen, maar in de zee. Al sinds de herfst vertelt hij aan iedereen dat we 'als het lente is' 'met een blauw vliegtuig' naar 'Chinesië' gaan en dat we daar ook met de boot gaan. Dat zijn voor hem de absolute hoogtepunten om naartoe te leven. Dolfijnen, orang-oetans en sawa's: het zal allemaal wel. Vliegtuigen en boten: dat maakt Indonesië pas écht gaaf. Wel heel leuk om samen met hem naar de grote reis toe te leven. Over Jonas zijn we nog wat minder zeker. De vliegreis zal met hem in elk geval een uitdaging worden, want langer dan vijf minuten stilzitten is aan hem niet besteed, en hij is niet bepaald het type dat zicht inhoudt als iets hem niet zint. Daar denken we dus nog maar gewoon even niet over na. Bovendien hebben we met Tijl twee jaar geleden al eerder met dat bijltje gehakt. Het is vooral heel leuk om ook hem straks kennis te laten maken met een andere cultuur in een ver tropisch land.

Voor nu zetten we onze speurtocht op internet en in Lonely Planets nog even voort en dromen van tropische stranden en ondoordringbare jungle. Nog maar drie weken...!