Vliegeren op Bali
Zondag 10 augustus 2008. Bali, Sanur.

Ondertussen zijn we al weer vijf dagen op Bali. Heerlijk. Toen we aankwamen op het vliegveld (ik was even bang dat we in zee landen, maar gelukkig, het was toch de landingsbaan, die op een pier in zee ligt) was het koeler dan we de laatste tijd gewend waren. In de taxi op weg naar Sanur waren we zelfs even bang dat het een heel bewolkte dag zou worden, maar de taxichaffeur moest lachen. Tja, het was pas 10.00 uur in de ochtend. Het klopte. Later op de dag werd het stralend weer. Wel warm, maar gewoon lekker, niet dat geplak en gezweet. We hebben hier in Sanur weer een gezellig en mooi guesthouse gevonden met een zwembad. Het is hier op Bali toch wel weer anders. Veel guesthouses/hotels lijken er allemaal mooi uit te zien: binnenplaatsjes, zwembaden, mooie versiersels op deuren. We hebben hier ook weer meer contact met de andere mensen, doordat er een bar/restaurant aanwezig is naast het zwembad. Er is ook een gezin uit Duitsland met 2 kinderen (3 en 0). Ze hebben een half jaar rondgetrokken in Australie.

Hier in Bali zijn de tempels ook duidelijk anders. Ze zijn hier Hindoeistisch. De meeste mensen schijnen ook een tempel bij hun huis te hebben. Ook liggen overal op straat kleine mandjes of bananenbladeren met eten en bloemen als offer voor zowel de goden als de demonen. De Balinezen zijn erg gericht op het bewaren van evenwicht, harmonie. Tegenstellingen als god-demoon, goed-slecht, rein-onrein e.d. zijn beide belangrijk om tot dit evenwicht te komen.

Zaterdag hadden we wel weer zin om iets te doen. Volgens de eigenaar kunnen we het beste zelf een auto huren. Maar omdat het al rond elf, twaalf uur is, kan dat voor vandaag niet meer. Hij regelt wel een auto voor de volgende dag. Vandaag daarom toch maar op straat een driver genomen. Die kun je echt niet over het hoofd zien, want elke keer als we door de hoofdstraat lopen dan worden we van alle kanten benaderd of we misschien transport willen hebben. Vandaag dus ja. We zijn eerst naar een tempel geweest aan de kust. De tempel lag op een hoge klif. De tempel zelf viel ons tegen, maar om van de rotsen naar beneden te kijken was erg mooi. Er waren wederom veel apen. We moesten alles al wegstoppen en ik moest mijn oorbellen uitdoen en Floor haar haarelastiektjes. Ze schijnen echt op alles af te springen. Gelukkig hebben wij daarna geen last gehad van apen in onze nek. Bij de tempel zouden we ook een mooie zonsondergang kunnen zien, maar we waren nog te vroeg. De driver bedacht al mooie plannetjes om eerst nog ergens anders heen te gaan en dan weer terug te komen. Maar wij wilden graag naar Jimbaran beach waar de zonsondergang ook mooi zou zijn. Hij heeft ons eerst nog langs een surfstrand gereden en toen op naar Jimbaran. Daar wist hij natuurlijk een leuk restaurant, maar we wilden graag zelf over het strand lopen en iets uitzoeken om te eten. We hebben hem weten af te wimpelen, door te zeggen dat we over anderhalf uur terug zouden zijn. Het strand en de zonsondergang was erg mooi. Het hele strand stond vol tafels. Natuurlijk werden we door iedereen gelokt om te komen eten. Iedereen geeft ook korting. Uiteindelijk heerlijke vis en garnalen gegeten met 45% korting. Af en toe wel vermoeiend dat echt niets gewoon de prijs kan zijn. Terug bij de auto bleek de aardige chauffeur opeens heel chagrijnig te zijn, hij zei geen woord meer. Maar goed, hij bracht ons gelukkig wel weer terug. Toen we een fooi gaven was alles weer over en kon er weer een lachje af. Maar die nemen we niet nog een keer. Hij had al hele verhalen over dat hij ons wel een week mee kon nemen het hele eiland rond. Mooi niet, dat doen we zelf wel.

Zondag dus een auto ter beschikking. Het was een van, dus ruimte genoeg. Voor Merijn konden we van Peter en Katrine (de Duitse mensen) een autostoeltje lenen. Was Thailand en Maleisië al druk en chaotisch op de weg, hier is het echt compleet een geschifte toestand. Auto, brommers ze halen gewoon in, ook al komen er tegenliggers aan. Daarnaast slingeren ze over de weg en draaien vanuit een zijstraat of oprit rustig de weg op zonder te kijken. Ik vond het dit keer dan toch echt wat minder relaxed, maar Guido toont zich een goede chauffeur. We zijn via de zuidkust naar het oosten gereden. Eerste stop in Klungkung (de oude hoofdstad) daarna door naar Tirtagangha waar een oud waterpaleis zou zijn. Na wat zoeken gevonden. Gelukkig was het de moeite waard, want het was toch verder rijden dan we hadden gedacht. We werden benaderd door een doofstomme gids. De gok gewaagd en met hem in zee gegaan. Ik dacht nog wel: 'hoe kan hij ons nu van alles vertellen?', maar het was een heel vriendelijke man. Met gebaren kwam hij heel ver en hij had een boekje bij zich waarin wij konden lezen. Hij was ook vooral heel aardig voor Merijn. Er was ook een zwembad bij waarin we een duik hebben genomen, want we hadden geen tijd meer om een mooi stuk strand op te zoeken. De mensen en deze gids dus ook zijn allemaal bijzonder behulpvaardig. Toen ik de zwemspullen ging halen uit de auto liep hij mee en droeg vervolgens het meeste van de spullen mee terug. Pas toen we omgekleed waren nam hij afscheid van ons.

Op de terugweg naar Sanur nog bij een vleermuistempel gestopt. Een erg mooie tempel met achterin een grot, waarin echt de hele wand en plafond bezaaid was met vleermuizen (daar kon je niet in, want dat was heilig). Bij de ingang van tempels staan ook vaak vrouwen die je vooral sarongs willen verkopen, maar ook andere spullen. Ze zijn soms erg gehaaid en dat vind ik wel wat onbeleefd. Zo kwamen we hier aan en kreeg ik een ketting aangereikt. Ik weigerde want ik dacht dat daar natuurlijk ook voor betaald moest worden. Ze drong hem echter op en hing hem om mijn nek: 'Het is een welkomstgeschenk en voor geluk'. Daarop vroeg ze echter wel of ik kaarten wilden kopen. Ik ging daar niet op in waarop ze zei dat dat dan straks wel kon. En ja hoor, aan het eind natuurlijk weer aangeklampt. Ze wilden toen echt dat we iets kochten, want we hadden tenslotte de ketting. Nou dan kreeg ze toch die ketting mooi weer terug.

Vandaag is onze laatste dag in Sanur. Morgen gaan we naar Ubud. We hebben vliegers gekocht en zijn naar het strand gegaan. Helaas bleken de vliegers niet zo goed in de lucht te blijven, maar ze zijn erg mooi. Een stoffen vlinder voor Floor en een draak voor Merijn. Er wordt erg veel gevliegerd op het strand. De meeste staan heel mooi stabiel in de lucht en vaak zijn ze gewoon ergens aan vastgemaakt. Ook toen we in de auto rond reden zag je bijna overal vliegers in de lucht. 's Middags hebben Guido en ik elkaar afgelost en zijn we naar Cheeky Monkeys gegaan. Het is een soort kinderdagverblijf, waar je tegen betaling ook gewoon kan spelen. Ze hebben van alles binnen en buiten en Floor en Merijn vinden het daar helemaal geweldig (waren al een keer eerder geweest). Ondertussen is het nu bijna 10.00 uur 's avonds. Het is rustig bij de bar en Guido zit samen met iemand die hier werkt een Starwars film te kijken

Wat vinden Floor en Merijn er eigenlijk van?
Maandag 11 augustus 2008. Bali, Sanur.

Floor moest in het begin van de vakantie erg wennen en verlangde af en toe wel naar huis, vooral naar vriendinnetjes. Merijn dwarszitten was er ook een tijdje bij en Merijn hapt zo heerlijk dus dat was een goede voedingsbodem. Ze heeft echter ondertussen goed haar draai gevonden en we horen haar er eigenlijk niet meer over. Merijn daarentegen deed het meteen erg goed. Na twee weken wel even een dipje. Hij werd snel boos en was koppig, maar ook dat is weer verminderd. Hij heeft het natuurlijk nog wel, maar ja hij is tenslotte twee. Floor en Merijn zijn ook veel meer samen gaan spelen. In de auto of 's morgens vroeg als ze wakker worden of gewoon overdag kunnen ze soms heerlijke fantasieverhalen uitdenken. Je ziet dat Merijn daarin ook steeds meer mee kan doen. Het is erg leuk om te zien als ze zo samen bezig zijn.

De eerst weken waren ze klokslag half zeven 's ochtends wakker. Gelukkig is dat nu verschoven naar ongeveer half acht, acht uur. Ze hebben er geen moeite mee als we naar een andere plek vertrekken. Ze vinden het ook wel weer spannend om te zien waar we dan komen. Ze hopen echter steeds op een zwembad. Als je ze vraagt wat tot nu toe het leukste is dan is dat de speeltuin, het zwembad en het waterparadijs in Singapore. Ja, daar ga je zo ver weg voor! Floor hoopt echter ook dat we toch nog even in Thailand (als we in Bangkok zijn om terug naar huis te vliegen) een mooie tempel kunnen zien, want hier in Maleisie en Bali zijn ze niet zo mooi als daar.

Merijn heeft vaak mooie uitspraken waarbij we vooral erg moeten lachen als hij iets echt graag wil. Hij zegt dan altijd: 'ik moet heel nodig... de jam hebben', of: 'ik moet heel nodig naar...'.

Merijn slaapt meestal heerlijk in zijn eigen kleine tentje. Soms heeft hij een eigen bed. We hebben voor hem ook de buggy meegenomen, maar goede stoepen kennen ze bijna nergens. Ze hebben hier enorme drempels of gaten in de stoep of geen stoep, of de stoep staat vol. Hij moet dan ook regelmatig wel even uitstappen.

Bij Floor zijn ondertussen haar mooie vlechtjes uit haar haar. Ze hebben er echter wel vier weken in gezeten! Maar hier op Bali kan het vast en zeker nog een keer. We zijn al meerdere keren daarop aangesproken. In Maleisié was het minder gewoon en ze werd vaak bewonderd om haar vlechten.