Vliegeren op Bali
Zondag 10 augustus 2008. Bali, Sanur.

Ondertussen zijn we al weer vijf dagen op Bali. Heerlijk. Toen we aankwamen op het vliegveld (ik was even bang dat we in zee landen, maar gelukkig, het was toch de landingsbaan, die op een pier in zee ligt) was het koeler dan we de laatste tijd gewend waren. In de taxi op weg naar Sanur waren we zelfs even bang dat het een heel bewolkte dag zou worden, maar de taxichaffeur moest lachen. Tja, het was pas 10.00 uur in de ochtend. Het klopte. Later op de dag werd het stralend weer. Wel warm, maar gewoon lekker, niet dat geplak en gezweet. We hebben hier in Sanur weer een gezellig en mooi guesthouse gevonden met een zwembad. Het is hier op Bali toch wel weer anders. Veel guesthouses/hotels lijken er allemaal mooi uit te zien: binnenplaatsjes, zwembaden, mooie versiersels op deuren. We hebben hier ook weer meer contact met de andere mensen, doordat er een bar/restaurant aanwezig is naast het zwembad. Er is ook een gezin uit Duitsland met 2 kinderen (3 en 0). Ze hebben een half jaar rondgetrokken in Australie.

Hier in Bali zijn de tempels ook duidelijk anders. Ze zijn hier Hindoeistisch. De meeste mensen schijnen ook een tempel bij hun huis te hebben. Ook liggen overal op straat kleine mandjes of bananenbladeren met eten en bloemen als offer voor zowel de goden als de demonen. De Balinezen zijn erg gericht op het bewaren van evenwicht, harmonie. Tegenstellingen als god-demoon, goed-slecht, rein-onrein e.d. zijn beide belangrijk om tot dit evenwicht te komen.

Zaterdag hadden we wel weer zin om iets te doen. Volgens de eigenaar kunnen we het beste zelf een auto huren. Maar omdat het al rond elf, twaalf uur is, kan dat voor vandaag niet meer. Hij regelt wel een auto voor de volgende dag. Vandaag daarom toch maar op straat een driver genomen. Die kun je echt niet over het hoofd zien, want elke keer als we door de hoofdstraat lopen dan worden we van alle kanten benaderd of we misschien transport willen hebben. Vandaag dus ja. We zijn eerst naar een tempel geweest aan de kust. De tempel lag op een hoge klif. De tempel zelf viel ons tegen, maar om van de rotsen naar beneden te kijken was erg mooi. Er waren wederom veel apen. We moesten alles al wegstoppen en ik moest mijn oorbellen uitdoen en Floor haar haarelastiektjes. Ze schijnen echt op alles af te springen. Gelukkig hebben wij daarna geen last gehad van apen in onze nek. Bij de tempel zouden we ook een mooie zonsondergang kunnen zien, maar we waren nog te vroeg. De driver bedacht al mooie plannetjes om eerst nog ergens anders heen te gaan en dan weer terug te komen. Maar wij wilden graag naar Jimbaran beach waar de zonsondergang ook mooi zou zijn. Hij heeft ons eerst nog langs een surfstrand gereden en toen op naar Jimbaran. Daar wist hij natuurlijk een leuk restaurant, maar we wilden graag zelf over het strand lopen en iets uitzoeken om te eten. We hebben hem weten af te wimpelen, door te zeggen dat we over anderhalf uur terug zouden zijn. Het strand en de zonsondergang was erg mooi. Het hele strand stond vol tafels. Natuurlijk werden we door iedereen gelokt om te komen eten. Iedereen geeft ook korting. Uiteindelijk heerlijke vis en garnalen gegeten met 45% korting. Af en toe wel vermoeiend dat echt niets gewoon de prijs kan zijn. Terug bij de auto bleek de aardige chauffeur opeens heel chagrijnig te zijn, hij zei geen woord meer. Maar goed, hij bracht ons gelukkig wel weer terug. Toen we een fooi gaven was alles weer over en kon er weer een lachje af. Maar die nemen we niet nog een keer. Hij had al hele verhalen over dat hij ons wel een week mee kon nemen het hele eiland rond. Mooi niet, dat doen we zelf wel.

Zondag dus een auto ter beschikking. Het was een van, dus ruimte genoeg. Voor Merijn konden we van Peter en Katrine (de Duitse mensen) een autostoeltje lenen. Was Thailand en Maleisië al druk en chaotisch op de weg, hier is het echt compleet een geschifte toestand. Auto, brommers ze halen gewoon in, ook al komen er tegenliggers aan. Daarnaast slingeren ze over de weg en draaien vanuit een zijstraat of oprit rustig de weg op zonder te kijken. Ik vond het dit keer dan toch echt wat minder relaxed, maar Guido toont zich een goede chauffeur. We zijn via de zuidkust naar het oosten gereden. Eerste stop in Klungkung (de oude hoofdstad) daarna door naar Tirtagangha waar een oud waterpaleis zou zijn. Na wat zoeken gevonden. Gelukkig was het de moeite waard, want het was toch verder rijden dan we hadden gedacht. We werden benaderd door een doofstomme gids. De gok gewaagd en met hem in zee gegaan. Ik dacht nog wel: 'hoe kan hij ons nu van alles vertellen?', maar het was een heel vriendelijke man. Met gebaren kwam hij heel ver en hij had een boekje bij zich waarin wij konden lezen. Hij was ook vooral heel aardig voor Merijn. Er was ook een zwembad bij waarin we een duik hebben genomen, want we hadden geen tijd meer om een mooi stuk strand op te zoeken. De mensen en deze gids dus ook zijn allemaal bijzonder behulpvaardig. Toen ik de zwemspullen ging halen uit de auto liep hij mee en droeg vervolgens het meeste van de spullen mee terug. Pas toen we omgekleed waren nam hij afscheid van ons.

Op de terugweg naar Sanur nog bij een vleermuistempel gestopt. Een erg mooie tempel met achterin een grot, waarin echt de hele wand en plafond bezaaid was met vleermuizen (daar kon je niet in, want dat was heilig). Bij de ingang van tempels staan ook vaak vrouwen die je vooral sarongs willen verkopen, maar ook andere spullen. Ze zijn soms erg gehaaid en dat vind ik wel wat onbeleefd. Zo kwamen we hier aan en kreeg ik een ketting aangereikt. Ik weigerde want ik dacht dat daar natuurlijk ook voor betaald moest worden. Ze drong hem echter op en hing hem om mijn nek: 'Het is een welkomstgeschenk en voor geluk'. Daarop vroeg ze echter wel of ik kaarten wilden kopen. Ik ging daar niet op in waarop ze zei dat dat dan straks wel kon. En ja hoor, aan het eind natuurlijk weer aangeklampt. Ze wilden toen echt dat we iets kochten, want we hadden tenslotte de ketting. Nou dan kreeg ze toch die ketting mooi weer terug.

Vandaag is onze laatste dag in Sanur. Morgen gaan we naar Ubud. We hebben vliegers gekocht en zijn naar het strand gegaan. Helaas bleken de vliegers niet zo goed in de lucht te blijven, maar ze zijn erg mooi. Een stoffen vlinder voor Floor en een draak voor Merijn. Er wordt erg veel gevliegerd op het strand. De meeste staan heel mooi stabiel in de lucht en vaak zijn ze gewoon ergens aan vastgemaakt. Ook toen we in de auto rond reden zag je bijna overal vliegers in de lucht. 's Middags hebben Guido en ik elkaar afgelost en zijn we naar Cheeky Monkeys gegaan. Het is een soort kinderdagverblijf, waar je tegen betaling ook gewoon kan spelen. Ze hebben van alles binnen en buiten en Floor en Merijn vinden het daar helemaal geweldig (waren al een keer eerder geweest). Ondertussen is het nu bijna 10.00 uur 's avonds. Het is rustig bij de bar en Guido zit samen met iemand die hier werkt een Starwars film te kijken

Wat vinden Floor en Merijn er eigenlijk van?
Maandag 11 augustus 2008. Bali, Sanur.

Floor moest in het begin van de vakantie erg wennen en verlangde af en toe wel naar huis, vooral naar vriendinnetjes. Merijn dwarszitten was er ook een tijdje bij en Merijn hapt zo heerlijk dus dat was een goede voedingsbodem. Ze heeft echter ondertussen goed haar draai gevonden en we horen haar er eigenlijk niet meer over. Merijn daarentegen deed het meteen erg goed. Na twee weken wel even een dipje. Hij werd snel boos en was koppig, maar ook dat is weer verminderd. Hij heeft het natuurlijk nog wel, maar ja hij is tenslotte twee. Floor en Merijn zijn ook veel meer samen gaan spelen. In de auto of 's morgens vroeg als ze wakker worden of gewoon overdag kunnen ze soms heerlijke fantasieverhalen uitdenken. Je ziet dat Merijn daarin ook steeds meer mee kan doen. Het is erg leuk om te zien als ze zo samen bezig zijn.

De eerst weken waren ze klokslag half zeven 's ochtends wakker. Gelukkig is dat nu verschoven naar ongeveer half acht, acht uur. Ze hebben er geen moeite mee als we naar een andere plek vertrekken. Ze vinden het ook wel weer spannend om te zien waar we dan komen. Ze hopen echter steeds op een zwembad. Als je ze vraagt wat tot nu toe het leukste is dan is dat de speeltuin, het zwembad en het waterparadijs in Singapore. Ja, daar ga je zo ver weg voor! Floor hoopt echter ook dat we toch nog even in Thailand (als we in Bangkok zijn om terug naar huis te vliegen) een mooie tempel kunnen zien, want hier in Maleisie en Bali zijn ze niet zo mooi als daar.

Merijn heeft vaak mooie uitspraken waarbij we vooral erg moeten lachen als hij iets echt graag wil. Hij zegt dan altijd: 'ik moet heel nodig... de jam hebben', of: 'ik moet heel nodig naar...'.

Merijn slaapt meestal heerlijk in zijn eigen kleine tentje. Soms heeft hij een eigen bed. We hebben voor hem ook de buggy meegenomen, maar goede stoepen kennen ze bijna nergens. Ze hebben hier enorme drempels of gaten in de stoep of geen stoep, of de stoep staat vol. Hij moet dan ook regelmatig wel even uitstappen.

Bij Floor zijn ondertussen haar mooie vlechtjes uit haar haar. Ze hebben er echter wel vier weken in gezeten! Maar hier op Bali kan het vast en zeker nog een keer. We zijn al meerdere keren daarop aangesproken. In Maleisié was het minder gewoon en ze werd vaak bewonderd om haar vlechten.

Met z'n allen op de fiets
Vrijdag 15 augustus 2008. Bali, Ubud.

Op dinsdag zijn we verder gegaan naar Ubud. Alles weer ingepakt, maar dat begint routine te worden en gaat steeds sneller. Na het ontbijt is Guido de straat op gegaan om iemand te zoeken die ons van Sanur naar Ubud kon brengen. De chauffeur wilde graag tussenstops maken, maar wij wilden graag rechtstreeks, om bijtijds aan te komen om rustig een overnachtingsplek te kunnen vinden. De hoofdstraat door Ubud blijkt weer ontzettend druk te zijn. Druk met winkeltjes, geparkeerde en rijdende auto's en brommertjes. We hebben ons laten afzetten bij een café. Guido een zoektocht gedaan naar een guesthouse. Iets moois gevonden waar we 300.000 rp voor moeten betalen (is ongeveer 20 euro). Prima dus! Wij met z'n allen erheen. Ja hoor, nu moeten we opeens 350.000 betalen. Als we al bijna weg willen lopen, mag het toch voor 300. We blijken in een gewild guesthouse terecht te zijn gekomen. Het ligt ook erg mooi. De bungalows liggen tegen een heuvel op. Het is dus wel veel trapjes klimmen, maar erg mooie uitzichten. 's Ochtends staat op het balkon een thermoskan met thee klaar. Floor en Merijn zijn weer blij met een zwembad.

De omgeving is hier erg mooi. Donderdag hebben we een georganiseerde fietstocht gemaakt. Floor en Merijn weer achterop. We waren samen met een ander Nederlands gezin, met ook twee kinderen: Meike (5) en Luuk (7). We gingen eerst met een klein busje naar het Butarmeer, waarnaast de Butarvulkaan staat. De vulkaan is voor het laatst uitgebarsten ergens rond 1920. Het landschap er direct omheen is nog steeds zwart. Omdat het erg droog is, duurt het ongeveer 100 jaar voordat er weer wat gaat groeien. Na daar ontbeten te hebben, eerst nog langs een koffieplantage gereden. Floor en Merijn vroegen zich al af waar de fietsen toch bleven. Maar daarna kwamen ze hoor. Merijn vond dat hij toch wel echt zelf kon fietsen. Ha ha, met zijwieltjes naar beneden! Toen hij zag dat hij ook een mooie helm op mocht, was het goed en zat hij prinsheerlijk bij mij achterop. Floor zat in een mooi nieuw stoeltje dus die ook blij. Fietsen kon je het nauwelijks noemen, meer remmen, want alles ging naar beneden. Maar het was erg mooi om door het landschap te gaan. Veel rijstvelden en dorpjes. Veel mensen en vooral kinderen vinden het erg leuk als je langs komt fietsen en komen zwaaiend en roepend aanrennen. We hadden een leuke gids. We zijn een aantal keren gestopt waarbij hij ons veel informatie gaf over de tradities op Bali, vooral over het gezinsleven en het geloof. We zijn ook nog over rijstvelden gelopen. Merijn had een erg vrolijke dag. Hij was de hele tijd aan het lachen. Hij vond het naar beneden fietsen erg lekker, vooral als het even hard ging. Daarnaast maakte de gids constant grapjes met hem. Er was ook nog een andere jongen die steeds achteraan mee fietste. Niet echt de gids, maar wel van de organisatie. Hij had de kinderen een keer meegenomen naar dieren, toen wij van de gids informatie bij een erf kregen, waarop een hele familie woonde. Die jongen kon zelf heel goed een koe na doen. Dat vond Merijn ook helemaal geweldig en ging het zelf ook proberen. Na een goede lunch werd de tocht afgesloten met het apenbos. Wederom veel apen. Leuk dat het een mooi bos was en dat er veel echt hele jonge aapjes waren.

Gisteren hebben we een chauffeur genomen die ons naar de zogenaamde olifantentempel bracht en later naar 'oude koningsgraven' en een zeer heilige tempelplek. Het eerste vond ik niet zo bijzonder, maar de andere twee waren erg mooi. Jammer dat er erg veel toeristenwinkeltjes om heen zitten. Op het terrein zelf heb je er geen last van, maar er voor en erna word je besprongen door wapperende sarongs etc. die te koop zijn. In principe niets op tegen, maar de verkooptechnieken blijven ons wat tegenstaan. Maar toch een nieuwe sarong gekocht.

Floor vond het eerste maar niets dat we al weer weggingen. Ze wilden erg graag een dag niets doen, gewoon bij het hotel blijven. We hebben beloofd dat wanneer we weer naar het strand gaan, we dan ook dagen 'niets' zullen doen. 's middags hebben de kinderen nog geslapen en aan het eind van de dag hebben ze nog wel even kunnen zwemmen. Het was alleen een beetje winderig. Het weer is hier wat wisselvallig. Soms regen, en bewolking en zon wisselen elkaar af. Op de een of andere manier zijn we ook allemaal wat snotterig geworden hier. 's Avonds hebben we het hoogtepunt van de dag gehad. We zijn naar een uitvoering van Balinese dans en muziek geweest (Legong). Het was erg mooi. Vooral Floor zat volop te genieten van alle mooie danseressen (ze vroeg zich al af of dit prinsen waren van Bali). Merijn was er minder van gecharmeerd. Hij hield soms zelfs zijn oren dicht omdat hij de muziek te hard vond. Toen er nog een monster en een aap opkwamen, vond hij dat wel weer helemaal mooi. Aan het eind kwamen de dansers allemaal weer terug op het podium en mocht je erbij gaan staan om foto's te maken. Floor durfde eerst niet. Merijn (al was hij wel wat verlegen) wilde wel graag met de aap op de foto.

Taart met kaarsjes voor Merijn
Zaterdag 16 augustus 2008. Bali, Ubud.

Merijn is jarig. Floor vond het de dagen ervoor spannender dan Merijn zelf. Merijn was er niet zo mee bezig. Het belangrijkste vond hij dat er een taart zou komen. Floor betrokken we in het complot van stiekem kadootjes kopen. Dat vond ze natuurlijk maar wat mooi om te doen. Aan slingers of balonnen is hier niet te komen (tenminste niet gezien). Daarom een mooie vlag gekocht en die neergezet voor Merijn. In de ochtend vond Merijn het erg leuk dat hij weer in zijn tentje moest gaan zitten en dat we toen gingen zingen. Aan pakpapier konden we ook al niet komen, dus alles buiten onder een doek gelegd. Van Floor heeft hij vier houten aapjes gekregen die je aan elkaar kunt hangen (om de een of andere reden wilden Merijn een varken hebben. We zijn er niet achter of hij een echte bedoelde of een neppert. Maar varkens beeldjes/speelgoed was niet te vinden, vandaar maar aapjes). Verder heeft hij een mooi Bali t-shirt gekregen en een houten xylofoon.

We zijn na het ontbijt wat gaan rond lopen door Ubud en daar bij een bakker lekkere taartpunten uitgezocht, die we daarna in een cafeetje hebben opgegeten. De kaarsjes ontbraken niet! Daarna terug naar het guesthouse om te gaan zwemmen want dat was wat Merijn graag wilden doen op zijn verjaardag. Het was echter net bewolkt en een beetje te fris. Toen onder luid protest moesten ze van ons een dutje doen, omdat het gisteren erg laat was geworden en vanmorgen waren ze al weer voor 7.00 uur wakker. Merijn viel snel in slaap, Floor niet, maar ze had heel rustig gelegen. Toen we allemaal (ja, wij konden ook wel even rust gebruiken en vooral Guido voelt zich vandaag niet helemaal top) weer wakker werden scheen de zon en konden we dus toch gaan zwemmen. De wens voor het eten was friet. Dus in een restaurantje in de buurt friet gegeten. Merijn zei uit zichzelf al dat het een leuke dag was geweest. Bij navraag wat dan het leukste was, bleek dat de taart te zijn!

Zwart zand en dolfijnen
Vrijdag 22 augustus 2008. Lovina, Bali.

Poeh, we worden een beetje lui met typen. Paar dagen geleden wel een poging gedaan, maar toen kon ik niet ingelogd komen.

De dag na de verjaardag van Merijn zijn we doorgegaan naar Lovina, in het noorden van Bali. Het was een tochtje met veel temperatuur schommelingen, omdat we door de bergen moesten. Bij het Bratanmeer zijn we nog gestopt om ook daar een tempel aan het water te bekijken. Brrr..., bibberen in onze zomerjurkjes. De driver vroeg ons ook nog of we wilden stoppen bij het Butanmeer, daar zaten allemaal apen langs de weg. 'Nee hoor, ondertussen apen genoeg gezien'. Aangekomen in Lovina was het ondertussen weer erg warm geworden. Lovina is niet veel meer dan één weg, met twee zijstraten en natuurlijk het strand! We wilden dit keer graag wat luxer zitten, het is tenslotte bijna het einde van de vakantie. De resorts zijn hier echter niet zo luxe als die we in Sanur hadden gezien. Aanvankelijk een hotel, wel aan zee, maar met een hoge muur zo bleek, zodat we de zee niet konden zien. De volgende dag zijn we verhuisd naar een resort met huisjes die wel uitkijken op zee. Hier hebben we fijn een paar dagen gezeten. een zwembad was ook aanwezig.

In Lovina is het veel rustiger dan in Sanur. We waren al wel gewaarschuwd dat er wel veel verkopers op het strand zijn en dat ze rustig naast je gaan zitten. Dat klopte, maar het uiteindelijk viel het toch wel mee, of je went er gewoon aan. Er lopen ook veel kinderen rond met armbanden en kettingen te koop. De laatste dag besloot ik van hen wat te kopen. Erg grappig, twee meisjes stonden met mij te onderhandelen. Ze waren vriendinnen vertelden ze, maar ze hadden ieder hun eigen handeltje. Ze waren wel eerlijk tegenover elkaar, want ik moest bij allebei maar wat kopen. Later deelden ze ook eerlijk het geld. Toen onze tijd er in Lovina op zat, besloten we dat we het erg relaxed hadden gevonden.

We hebben veel gezwommen, vooral in het zwembad, want Floor en Merijn vonden dat toch fijner dan in zee. Maar toch het strand niet overgeslagen. Het zand op het strand is zwart. De zee is heel rustig. De tweede dag is Guido gaan duiken. Merijn was erg ontdaan dat papa zomaar wegging zonder ons om te gaan 'duikelen'. Hij was het de avond ervoor al niet mee eens en toen het de volgende ochtend werkelijkheid werd, kwamen er dikke tranen. Maar gelukkig snel weer over toen wij met z'n drietjes emmertjes en schepjes zijn gaan kopen en zo ongeveer de hele dag gezwommen hadden. Floor vond het wel interessant en wilde graag weten of papa de bodem van de zee zou kunnen raken en wat hij dan allemaal zou zien (ziet hij ook dolfijnen?)

Ja, in de zee van Lovina zijn dolfijnen! De volgende ochtend heel vroeg (6.00 uur) hadden we een boottochtje 'dolfijnen kijken' geboekt. Helaas werd die nacht Floor ziek (overgeven en diarree). Ik ben toen alleen met Merijn geweest. We zaten in een kleine vissersboot (die overal op het strand liggen). We waren zeker niet de enige op zee, maar ach. Het was geen garantie dat we dolfijnen zouden zien, maar gelukkig, we zagen ze! Het was wel wat ver weg en ze duiken maar even op uit het water en dan zijn ze weer weg. Heel grappig, wanneer ergens dolfijnen opduiken, gaat de boot snel die kant op, maar tegen de tijd dat je ter plaatste bent zijn ze weer weg. Eén keer was erg grappig, wel twintig bootjes die dezelfde kant uitsnelden. Merijn genoot ook wel van het tochtje. Hij was optogen als hij iets zag en lag aan het eind lekker lui op mijn schoot. De zon op zien komen op zee was ook erg mooi. Rond 08.30 uur weer terug en tijd voor ontbijt! Om 09.30 uur komen Guido en Floor ook eens te voorschijn. Met Floor gaat het weer iets beter, dat we toch besluiten om naar Signaratja (naburig stadje) te gaan om daar bij een tempel te gaan kijken. Het is vandaag 20 augustus en een 'holy day' op Bali. Dat betekent al allerlei ceremonies aan huis, maar ook in alle tempels worden offers gebracht. Ter plaatse klaagt Floor toch weer over buikpijn en wordt hangerig. We willen het er niet op wagen en gaan na even een korte blik in de tempel geworpen te hebben toch maar terug. De dag erna is Floor gelukkig wel weer de oude.

De laatste dag in Lovina afgesloten met een hele erg leuke en spectaculaire verrassing voor de kinderen (maar ook voor onszelf!). We zijn naar het Melka Excelsior Hotel gegaan, waar je met dolfijnen kunt zwemmen. We hebben een all in pakket gedaan, wat betekent dat we er ook een nacht geslapen hebben en ontbijt, luch en dinner was inbegrepen. Drie keer per dag werd er een dolfijnen show gegeven, maar het spannendste was natuurlijk dat we ook bij een dolfijn in het water zijn geweest. Je mag dan 20 minuten in het water met de dolfijn. Twee begeleiders gingen mee. Wij kregen allemaal een zwemvest aan. Toen Merijn in het water ging vond hij niet zozeer de dolfijn eng, als wel dat hij erg moest wennen aan het zwemmen met een zwemvest. Maar het wende en hij vond het reuze mooi, vooral toen de dolfijn hard rondjes om ons heen ging zwemmen en dan uit het water op sprong. Floor durfde de dolfijn ook te aaien. Toch wel heel bijzonder om met zo'n groot dier in het water te zijn.

Het bleek een heel bijzonder hotel te zijn. Naast dolfijnen hadden ze ook nog andere dieren: otters, krokodillen, bokjes, een aap, eigenlijk een beetje een allegaartje, maar wel leuk. Er waren ook twee gewone zwembaden, een speeltuin en een binnenspeelplek en nog een vlindertuin. We hebben ons die dag uitstekend vermaakt! De volgende ochtend de dolfijnen show net gemist (maar de dag ervoor al twee keer gezien dus niet zo erg), want de een zei dat het om 09.00 uur begon en de ander om 10.00 uur. Blijkbaar wisten ze het zelf ook niet meer zo goed. Maar nog wel een show van een kaketoe en twee otters gezien. Het stelde niet zoveel voor, maar Floor en Merijn vonden alles grappig

'n Feestelijke crematie
Maandag 25 augustus 2008. Sanur, Bali.

We besloten onze laatste dagen terug te gaan naar Sanur. Vanuit Lovina was het ook te ver om naar het vliegvled te reizen. Nu hebben we een luxe resort aan het strand met maar liefst drie zwembaden. We hebben een huisje met twee kamers, lekker veel ruimte. Dit alles kost nog steeds niet veel als je het vergelijkt met Nederlandse prijzen: 50 euro per nacht (wel geboekt dit keer via internet, want dat maakt bij dit soort resorts veel uit in kosten). Het was nu ook makkelijk om het hotel van te voren te boeken, omdat we al wisten hoe het ongeveer eruit zag en waar het lag, van de eerste dagen dat we in Sanur waren. Hier hebben we niet meer zoveel gedaan. We wilden vooral nog even rusten voordat we twee dagen terug moeten vliegen naar huis.

Toch hebben we op de valreep nog een crematieceremonie kunnen meemaken. Dat wilden we nog graag, maar het was er nog niet van gekomen. Erg mooi om van dichtbij te zien. We zijn door een gids naar huis van de overledene gebracht. Het bleek om een vrouw te gaan die maar liefst 100 jaar was geworden. Ze was al een jaar dood (een jaar begraven geweest). In de tussentijd heeft de familie geld kunnen sparen voor de crematie (vaak wordt er ook een massacrematie gehouden, om kosten te kunnen delen). In het huis waren familieleden aanwezig (wonen daar ook) en allemaal mensen uit het de buurt. We werden erg hartelijk ontvangen. Het leek meer op een groot feest (de gids vertelde dat het meestal ook geen droevige gebeurtenis is, omdat Hindoes geloven in reïncarnatie en dat de overledene dus wellicht een nog beter leven tegemoet gaat). We kregen nu ook een klein kijkje in de keuken hoe het eraan toe gaat op zo'n compound waar een hele familie woont. De jongste zoon is verantwoordelijk voor alle belangrijke gebeurtenissen. Dat was hier ook goed te zien. Hij ontving iedereen en maakte praatjes met de mensen. We kregen eten aangeboden. Daarna was het een hele optocht naar de plek van de crematie. De dode vrouw werd met haar kist op een grote draagbaar gedragen door ongeveer 20 mensen. Er werd muziek gemaakt. Op het eind wordt de kist op een bananenboomstammen gelegd en na zegeningen wordt dus letterlijk de gasbrander eronder gehouden en gaat het geheel in vlammen op. Allerlei gebruiken en offers vinden er omheen plaats.

Aan alles komt een eind
Woensdag 27 augustus 2008. Bangkok, Thailand.

Het is nu de laatste avond van onze vakantie. Inmiddels zit ik nu achter een computer in Bangkok. Vanmorgen weer op een onmenselijke tijd moeten opstaan. Ons vliegtuig zou eigenlijk om 7.50 uur vertrekken naar Kuala Lumpur, maar we hadden een sms-bericht gekregen dat de vlucht was vervroegd naar 6.00 uur. Niet echt fijn, want daardoor moesten we niet alleen vroeger op, maar ook nog eens langer wachten op het vliegveld in KL voor onze vlucht naar Bangkok. Maar alles verliep verder goed. Op Bali wel een beetje een zootje op het vliegveld (vooral overal wachten, ellelange rijen voor de douane), waardoor we uiteindelijk een uur te laat vertrokken. We hadden twee keer een vlucht van ongeveer twee uur. De laatste vlucht heeft Merijn ongeveer de hele tijd geslapen. Guido en ik hebben overigens ook een oogje dichtgedaan. Floor bleef stoer wakker.

Nu zitten we in een hotel redelijk dichtbij het vliegveld. In de taxi bleek de taxichauffeur het hotel niet te kennen en hij bleek ook nog eens geen engels te spreken. Even leek het erop dat hij ons midden in Bangkok ging afzetten, maar na een helder moment dat hij wel eens iemand kon bellen om na te vragen waar hij moest zijn, kwam het goed. Grappig, we zijn weer in Thailand en meteen krijgen Floor en Merijn weer alle aandacht. Ook in Maleisie en Bali waren ze erg vriendelijk tegen ze, maar hier worden ze meteen meegenomen aan de hand, krijgen knijpjes en kusjes. Zo, nu ga ik Guido maar weer eens even opzoeken op de hotelkamer, want morgen nog een vlucht tegemoet van twaalf uur. Puh, dat wordt een lange zit. De heenreis vlogen we 's nachts, nu is het overdag. Voor mijn gevoel gaat dat langer duren. We zullen zien...