Een lange reis
Woensdag 18 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

De afgelopen drie dagen hebben we gevlogen, gewacht, in hotels geslapen en weer gewacht en gevlogen….

Maandag worden we met de hotelshuttle op de luchthaven in Auckland afgezet. Met alle koffers is dit wel fijn! We vliegen  om 13.25 vanaf Auckland  met Singapore Airlines naar Singapore. Hier komen we om 18.50 uur plaatselijke tijd aan. Aan de ene kant is het qua tijd wel fijn. Je kunt dan bijna direct door naar bed. Aan de andere kant duurt de vlucht wel erg lang (je slaapt niet tijdens de vlucht).

Netjes op tijd landen we op Changi Airport in Singapore. Al snel zijn onze koffers er en gaan we op zoek naar een taxi die ons naar het hotel brengt. We willen eerst langs een ander hotel (vlakbij de luchthaven) dat we hebben gereserveerd voor aan het eind van onze reis. Hier kunnen we een koffer achterlaten, zodat we deze niet steeds mee hoeven te nemen. Daarna gaan we door naar ons hostel Sky Orchids. Het duurt even voor de taxi het gevonden heeft; er is alleen een deur met een bordje erboven “Sky Orchids” en dan gelijk een trap naar boven, maar goed, inchecken en redelijk snel onze bedden in.

Dinsdag na het ontbijt vertrekken we weer. Aangezien het hostel vlak naast het metrostation ligt tappen we in de metro naar de luchthaven. We moeten met de skytrain naar Terminal 1 waar  vandaan ons vliegtuig vertrekt. De skytrain is een onbestuurde trein die gratis van de ene naar de andere terminal in Singapore rijdt, een perfect systeem!

Bij terminal 1 aangekomen moeten we nog een kleine twee uur wachten voor we in kunnen checken. Hierna kopen we op Singapore Airport nog wat laatste cadeautjes voor onze Balinese vrienden en lopen we naar de gate. Het vliegtuig staat er nog niet en even later wordt er omgeroepen dat er vertraging is…. Gelukkig valt het mee, een klein uur. Dit is overigens pas de eerste vertraging die we hebben gehad!

Anderhalf uur later landen we op Soekarno Hatta Airport in Jakarta. Het komt ons weer erg bekend voor. Het lijkt alsof er niets is veranderd. Behalve dan dat ze een nieuwe terminal aan het bouwen zijn. Na de douane staat er een man met een bordje met onze naam erop die ons naar het hotelbrengt (luxe hoor zo’n hotelshuttle…). Het is hier weer erg warm, momenteel zo’n 34°C., en Yannick en Florian hebben dan ook al snel hun zwembroek aan om naar het zwembad c.q. fitnessruimte te gaan. Hier hebben ze heerlijk de tijd voor. ’s Avonds eten we in het hotel en de volgende morgen gaan we na het ontbijt weer met de hotelshuttle naar het vliegveld voor onze vlucht naar Yogyakarta. Om half twaalf komen we op de luchthaven aan en blijkt dat we pas rond één uur in kunnen checken. Dat is dus nog even wachten in een warme ruimte waar geen stoelen  Zijn. Hangen, hangen, hangen…

Daarna inchecken en naar de volgende ‘wachtruimte’. Op de luchthaven in Jakarta valt niets te beleven, dus moeten we weer wachten. Gelukkig zijn hier wel stoelen, echter geen airco, dus het is behoorlijk warm. Blij zijn we als we rond half drie het vliegtuig in kunnen. Na een voorspoedige vlucht van bijna anderhalf uur landen we op de luchthaven van Yogyakarta. Al snel hebben we onze bagage en zoeken een taxi die ons naar ons hotel brengt. Hier aangekomen gaan Yannick en Florian gelijk door naar het zwembad om af te koelen. ’s Avonds eten we lekker aan de overkant en gaan daarna vroeg naar bed.

De Borobudur
Donderdag 19 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

Vanmorgen willen we lekker uitslapen, maar om een uur of zes zijn we allemaal wakker. We kleden ons dus maar aan en gaan ontbijten. Na een zeer vroeg huiswerk gaat Florian zwemmen en gaat Henrike met Yannick in een kwartiertje met een becak (fietstaxi) naar het centrum van Yogyakarta. We willen gaan kijken voor een telefoonkaart, even naar het postkantoor en gewoon even rondkijken. De becak stopt overal waar je wilt en rijdt dan weer naar de volgende stopplaats. Het is ongelooflijk wat deze mensen trappen, zonder er (zichtbaar) moe van te worden. Als ze geen passagiers hebben gaan ze zelf in hun becak (opgevouwen) liggen. Je ziet nog ontzettend veel becaks in Yogyakarta, hoewel je ook nog steeds de paard en wagens ziet en veel brommers (tegenwoordig heeft wel iedereen een helm op). Het is druk op de weg, maar toch rijdt het goed door. Er zijn zelfs in de drukke straten speciale banen voor fietsers en becaks.

Rond een uur of elf zijn we weer terug in ons guesthouse. Om twee uur worden we opgehaald voor een middagexcursie naar de Borobudur, het grootste Boeddhistische monument ter wereld. Onderweg is er weer veel te zien. De drukte valt hier gelijk op en volgens Yannick is het hier overal vies… Men laat inderdaad overal afval liggen en andere mensen zoeken hier weer tussen of er iets van hun gading bij zit. Even later zien we de Merapi (= berg van vuur) verschijnen. Dit is de gevaarlijkste vulkaan van Indonesieëdie 2911 meter hoog is en nog steeds actief. Het wordt afgeraden deze vulkaan te beklimmen vanwege het uitbarstingsgevaar. In 1994 zijn er bij een uitbarsting nog ongeveer 66 doden gevallen en in 1998 zijn er ook nog alarmsignalen geweest.

Even later rijden we de parkeerplaats van de Borobudur op. We kopen kaartjes en even later zien we de Borobudur verrijzen. Het blijft heel bijzonder om dit te zien. We lopen de trappen op naar boven en lopen rond langs de vele stoepa’s met erin een Boeddha. In totaal hebben hier 500 Boeddha’s gestaan, er zijn er nu nog slechts 300 over. De Borobudur is geen tempel of heiligdom, maar een Boeddhistisch bouwwerk wat veel weg heeft van een mandala waar je je kan bevrijden van persoonlijke hindernissen (spiritualisme) en als je bovenaan komt, je bewustzijn bereikt. Gesymboliseerd in de hoogste stoepa. Het is een imponerend bouwwerk met mooie uitzichten over de vele palmbomen en de vulkaan de Merapi. Helaas is het te bewolkt voor een goede zonsondergang.

Hierna rijden we weer terug naar Yogyakarta. Jammer genoeg voor onze chauffeur willen we niet naar één van de vele zilverfabrieken om spullen te kopen. We rijden direct door naar ons guesthouse waar we lekker ergens in de straat gaan eten. Tijdens het eten is Florian zo moe dat Henrike alvast met hem naar bed gaat.

Op de fiets
Vrijdag 20 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

Vanmorgen zijn we weer bijtijds op en na het ontbijt gaan we naar het kantoor/restaurant van Viavia waar we onze fietsexcursie hebben geboekt. We fietsen vier uur van Yogyakarta naar de dorpjes. Het is een hele bijzondere ervaring. Allereerst worden de fietsen gepast en op maat gemaakt. Florian heeft geluk, hij heeft een echte crossfiets. Wij hebben opoe-fietsen. Yannick heeft een mandje voorop waar mooi alle flesjes met water in kunnen. Daarna kunnen we op weg. Eerst de drukke straten door, wat rustige steegjes en na zo’n kwartiertje fietsen komen we bij het eerste dorpje aan. We maken veel stops onderweg en onze gids vertelt veel over de bomen, vruchten, het leven in de dorpen, noem maar op.

Onze eerste stop is bij een 'fabriekje' waar ze kroepoek maken. Een arbeidsintensief traject, waarbij het van groot belang is dat de zon schijnt, aangezien de kroepoek voor het bewerkt wordt eerst in de zon moet drogen. Daarna stoppen we in een dorpje op een plaats waar het vee staat. Men huurt hier een plek voor een stier of schapen en betaalt hiervoor aan het dorp Roepiah 125.000 (zo’n 9 Euro) per jaar. Er is aan het begin een hokje waar ’s nachts een bewaker slaapt. Als er een dief is, slaat hij op een soort hoorn en komen alle mannen uit het dorp aangesneld om hulp te bieden.

Even later laat onze gids ons een soort gouden kevers (coldbugs) zien. Deze zien er uit alsof ze echt van goud zijn. Daarna stoppen we bij een huis waar ze van sojabonen sempeh (soort tofu) maken. Ze halen de schilletjes van de sojabonen af (met hun voeten) en na de nodige schoonmaak- en droogprocessen worden de bonen in een bananenblad gepakt met een papiertje eromheen en moet dit zo’n drie weken blijven zitten voordat de sempeh klaar is.

De volgende stop is bij een schooltje waar we alleen de lokalen kunnen zien omdat de school op vrijdag al rond 10.00 uitgaat. We vervolgen onze weg naar de rijstvelden. Hier zien we hoe de babyrijst eruitziet, hoe de rijst geplant wordt. De rijst blijft een maand staan, daarna worden de rijstplantjes herplant op een groter stuk land en daar blijft het nog twee maanden staan voordat het geoogst kan worden. Hierna begint het proces opnieuw. Als er genoeg regen of irrigatiemogelijkheden zijn kan er wel vier keer per jaar geoogst worden. Als men afhankelijk is van de regen meestal maar twee keer per jaar. Even later zien we hoe de rijstkorrels uit de planten geslagen worden. Yannick en Florian mogen hier ook even meehelpen. Daarna maken we een stop bij een stenenmakerij. Hier kunnen we niet ‘helpen’ omdat het middagpauze (siësta) is. We zien hoe de pindaplanten uit de grond komen en mogen deze proeven.

Hierna is het tijd om weer richting ons guesthouse te gaan. Moe en met rode gezichten komen we hier aan. Eerst gaan we nog iets drinken en eten in het restaurantje aan de overkant en daarna duiken Yannick en Florian het zwembad in. Net voordat ze er induiken maken we onze eerste tropische regenbui mee. Heel veel water ineens, erg harde regen en na zo’n tien minuten is het weer helemaal droog.