Artikelindex


Een lange reis
Woensdag 18 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

De afgelopen drie dagen hebben we gevlogen, gewacht, in hotels geslapen en weer gewacht en gevlogen….

Maandag worden we met de hotelshuttle op de luchthaven in Auckland afgezet. Met alle koffers is dit wel fijn! We vliegen  om 13.25 vanaf Auckland  met Singapore Airlines naar Singapore. Hier komen we om 18.50 uur plaatselijke tijd aan. Aan de ene kant is het qua tijd wel fijn. Je kunt dan bijna direct door naar bed. Aan de andere kant duurt de vlucht wel erg lang (je slaapt niet tijdens de vlucht).

Netjes op tijd landen we op Changi Airport in Singapore. Al snel zijn onze koffers er en gaan we op zoek naar een taxi die ons naar het hotel brengt. We willen eerst langs een ander hotel (vlakbij de luchthaven) dat we hebben gereserveerd voor aan het eind van onze reis. Hier kunnen we een koffer achterlaten, zodat we deze niet steeds mee hoeven te nemen. Daarna gaan we door naar ons hostel Sky Orchids. Het duurt even voor de taxi het gevonden heeft; er is alleen een deur met een bordje erboven “Sky Orchids” en dan gelijk een trap naar boven, maar goed, inchecken en redelijk snel onze bedden in.

Dinsdag na het ontbijt vertrekken we weer. Aangezien het hostel vlak naast het metrostation ligt tappen we in de metro naar de luchthaven. We moeten met de skytrain naar Terminal 1 waar  vandaan ons vliegtuig vertrekt. De skytrain is een onbestuurde trein die gratis van de ene naar de andere terminal in Singapore rijdt, een perfect systeem!

Bij terminal 1 aangekomen moeten we nog een kleine twee uur wachten voor we in kunnen checken. Hierna kopen we op Singapore Airport nog wat laatste cadeautjes voor onze Balinese vrienden en lopen we naar de gate. Het vliegtuig staat er nog niet en even later wordt er omgeroepen dat er vertraging is…. Gelukkig valt het mee, een klein uur. Dit is overigens pas de eerste vertraging die we hebben gehad!

Anderhalf uur later landen we op Soekarno Hatta Airport in Jakarta. Het komt ons weer erg bekend voor. Het lijkt alsof er niets is veranderd. Behalve dan dat ze een nieuwe terminal aan het bouwen zijn. Na de douane staat er een man met een bordje met onze naam erop die ons naar het hotelbrengt (luxe hoor zo’n hotelshuttle…). Het is hier weer erg warm, momenteel zo’n 34°C., en Yannick en Florian hebben dan ook al snel hun zwembroek aan om naar het zwembad c.q. fitnessruimte te gaan. Hier hebben ze heerlijk de tijd voor. ’s Avonds eten we in het hotel en de volgende morgen gaan we na het ontbijt weer met de hotelshuttle naar het vliegveld voor onze vlucht naar Yogyakarta. Om half twaalf komen we op de luchthaven aan en blijkt dat we pas rond één uur in kunnen checken. Dat is dus nog even wachten in een warme ruimte waar geen stoelen  Zijn. Hangen, hangen, hangen…

Daarna inchecken en naar de volgende ‘wachtruimte’. Op de luchthaven in Jakarta valt niets te beleven, dus moeten we weer wachten. Gelukkig zijn hier wel stoelen, echter geen airco, dus het is behoorlijk warm. Blij zijn we als we rond half drie het vliegtuig in kunnen. Na een voorspoedige vlucht van bijna anderhalf uur landen we op de luchthaven van Yogyakarta. Al snel hebben we onze bagage en zoeken een taxi die ons naar ons hotel brengt. Hier aangekomen gaan Yannick en Florian gelijk door naar het zwembad om af te koelen. ’s Avonds eten we lekker aan de overkant en gaan daarna vroeg naar bed.

 

De Borobudur
Donderdag 19 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

Vanmorgen willen we lekker uitslapen, maar om een uur of zes zijn we allemaal wakker. We kleden ons dus maar aan en gaan ontbijten. Na een zeer vroeg huiswerk gaat Florian zwemmen en gaat Henrike met Yannick in een kwartiertje met een becak (fietstaxi) naar het centrum van Yogyakarta. We willen gaan kijken voor een telefoonkaart, even naar het postkantoor en gewoon even rondkijken. De becak stopt overal waar je wilt en rijdt dan weer naar de volgende stopplaats. Het is ongelooflijk wat deze mensen trappen, zonder er (zichtbaar) moe van te worden. Als ze geen passagiers hebben gaan ze zelf in hun becak (opgevouwen) liggen. Je ziet nog ontzettend veel becaks in Yogyakarta, hoewel je ook nog steeds de paard en wagens ziet en veel brommers (tegenwoordig heeft wel iedereen een helm op). Het is druk op de weg, maar toch rijdt het goed door. Er zijn zelfs in de drukke straten speciale banen voor fietsers en becaks.

Rond een uur of elf zijn we weer terug in ons guesthouse. Om twee uur worden we opgehaald voor een middagexcursie naar de Borobudur, het grootste Boeddhistische monument ter wereld. Onderweg is er weer veel te zien. De drukte valt hier gelijk op en volgens Yannick is het hier overal vies… Men laat inderdaad overal afval liggen en andere mensen zoeken hier weer tussen of er iets van hun gading bij zit. Even later zien we de Merapi (= berg van vuur) verschijnen. Dit is de gevaarlijkste vulkaan van Indonesieëdie 2911 meter hoog is en nog steeds actief. Het wordt afgeraden deze vulkaan te beklimmen vanwege het uitbarstingsgevaar. In 1994 zijn er bij een uitbarsting nog ongeveer 66 doden gevallen en in 1998 zijn er ook nog alarmsignalen geweest.

Even later rijden we de parkeerplaats van de Borobudur op. We kopen kaartjes en even later zien we de Borobudur verrijzen. Het blijft heel bijzonder om dit te zien. We lopen de trappen op naar boven en lopen rond langs de vele stoepa’s met erin een Boeddha. In totaal hebben hier 500 Boeddha’s gestaan, er zijn er nu nog slechts 300 over. De Borobudur is geen tempel of heiligdom, maar een Boeddhistisch bouwwerk wat veel weg heeft van een mandala waar je je kan bevrijden van persoonlijke hindernissen (spiritualisme) en als je bovenaan komt, je bewustzijn bereikt. Gesymboliseerd in de hoogste stoepa. Het is een imponerend bouwwerk met mooie uitzichten over de vele palmbomen en de vulkaan de Merapi. Helaas is het te bewolkt voor een goede zonsondergang.

BorobudurBorobudur

Hierna rijden we weer terug naar Yogyakarta. Jammer genoeg voor onze chauffeur willen we niet naar één van de vele zilverfabrieken om spullen te kopen. We rijden direct door naar ons guesthouse waar we lekker ergens in de straat gaan eten. Tijdens het eten is Florian zo moe dat Henrike alvast met hem naar bed gaat.

 

Op de fiets
Vrijdag 20 maart 2009. Yogjakarta, Java, Indonesië.

Vanmorgen zijn we weer bijtijds op en na het ontbijt gaan we naar het kantoor/restaurant van Viavia waar we onze fietsexcursie hebben geboekt. We fietsen vier uur van Yogyakarta naar de dorpjes. Het is een hele bijzondere ervaring. Allereerst worden de fietsen gepast en op maat gemaakt. Florian heeft geluk, hij heeft een echte crossfiets. Wij hebben opoe-fietsen. Yannick heeft een mandje voorop waar mooi alle flesjes met water in kunnen. Daarna kunnen we op weg. Eerst de drukke straten door, wat rustige steegjes en na zo’n kwartiertje fietsen komen we bij het eerste dorpje aan. We maken veel stops onderweg en onze gids vertelt veel over de bomen, vruchten, het leven in de dorpen, noem maar op.

Kroepoek ligt te drogenOnze eerste stop is bij een 'fabriekje' waar ze kroepoek maken. Een arbeidsintensief traject, waarbij het van groot belang is dat de zon schijnt, aangezien de kroepoek voor het bewerkt wordt eerst in de zon moet drogen. Daarna stoppen we in een dorpje op een plaats waar het vee staat. Men huurt hier een plek voor een stier of schapen en betaalt hiervoor aan het dorp Roepiah 125.000 (zo’n 9 Euro) per jaar. Er is aan het begin een hokje waar ’s nachts een bewaker slaapt. Als er een dief is, slaat hij op een soort hoorn en komen alle mannen uit het dorp aangesneld om hulp te bieden.

Even later laat onze gids ons een soort gouden kevers (coldbugs) zien. Deze zien er uit alsof ze echt van goud zijn. Daarna stoppen we bij een huis waar ze van sojabonen sempeh (soort tofu) maken. Ze halen de schilletjes van de sojabonen af (met hun voeten) en na de nodige schoonmaak- en droogprocessen worden de bonen in een bananenblad gepakt met een papiertje eromheen en moet dit zo’n drie weken blijven zitten voordat de sempeh klaar is.

De volgende stop is bij een schooltje waar we alleen de lokalen kunnen zien omdat de school op vrijdag al rond 10.00 uitgaat. We vervolgen onze weg naar de rijstvelden. Hier zien we hoe de babyrijst eruitziet, hoe de rijst geplant wordt. De rijst blijft een maand staan, daarna worden de rijstplantjes herplant op een groter stuk land en daar blijft het nog twee maanden staan voordat het geoogst kan worden. Hierna begint het proces opnieuw. Als er genoeg regen of irrigatiemogelijkheden zijn kan er wel vier keer per jaar geoogst worden. Als men afhankelijk is van de regen meestal maar twee keer per jaar. Even later zien we hoe de rijstkorrels uit de planten geslagen worden. Yannick en Florian mogen hier ook even meehelpen. Daarna maken we een stop bij een stenenmakerij. Hier kunnen we niet ‘helpen’ omdat het middagpauze (siësta) is. We zien hoe de pindaplanten uit de grond komen en mogen deze proeven.

OnderwegHelpen bij de rijstoogstWeer terug...

Hierna is het tijd om weer richting ons guesthouse te gaan. Moe en met rode gezichten komen we hier aan. Eerst gaan we nog iets drinken en eten in het restaurantje aan de overkant en daarna duiken Yannick en Florian het zwembad in. Net voordat ze er induiken maken we onze eerste tropische regenbui mee. Heel veel water ineens, erg harde regen en na zo’n tien minuten is het weer helemaal droog.


Zonsopgang bij de Bromo vulkaan
Zondag 22 maart 2009. Ceromo Lawang, Java, Indonesië.

We hebben twee zeer vermoeiende, turbulente dagen achter de rug. Gisteren werden we ’s morgens om half negen opgehaald om naar Ceromo Lawang te gaan met de bus. We zouden hier elf uur over doen en dus rond half acht ’s avonds aankomen. Deze tijden klopten niet helemaal en we kwamen pas om tien uur aan. Normaal zou dit niet zo erg zijn, ware jet moet dat we om half vier ’s nachts alweer gewekt worden om met een jeep naar de Bromo vulkaan te rijden om de zonsopgang te zien.

ZonsopkomstDe Bromovulkaan

We stoppen bij het uitzichtpunt in Pananjakan en bewonderen hier de zonsopgang. Wel weer geweldig om te zien. Daarna stappen we in de jeep die ons naar de voet van de Bromo brengt. Hier moet je nog een kwartier lopen en daarna 350 treden omhoog om op de kraterrand te staan. Er zijn ook paardjes die je naar boven rijden. Dit willen Yannick en Florian wel erg graag en zij zijn dus met een paardje gegaan. Na het uitzicht en de krater bewonderd te hebben, lopen we weer naar beneden en gaan Yannick en Florian weer op hun paardjes. Hier staat de jeep klaar om ons terug naar het hotel te brengen waar we eerst ontbijten en ons zelf opfrissen.

De jongens te paardCowboysen met de jeep weer terug...

Hierna vertrekken we om half negen richting Probolingo en vandaar door naar Denpasar waar we rond acht uur aan zullen komen. Dit valt nogal tegen, uiteindelijk komen we na veel ‘gescheur’ en gevaarlijk rijgedrag en maar liefst één stop, rond middernacht in Denpasar aan waar we een taxi nemen naar ons hotel in Sanur. Nu eerst maar even een paar dagen bijkomen en uitrusten.


Weerzien met vrienden
Maandag 23 maart 2009. Sanur, Bali, Indonesië.

Na een nachtje in het Grand Bali Beach hotel in Sanur zijn we weer een beetje bijgekomen. Rond acht uur gaan we ontbijten. Hierna gaan Yannick en Florian lekker zwemmen en bellen we Gusman (onze Balinese vriend). Hij haalt ons rond twaalf uur op om naar Belayu te gaan. Precies op tijd komt hij voorrijden en een half uurtje later zijn we in Villa Taman. We worden welkom geheten met een bloemenslinger en een welkomstdrankje en kunnen daarna even rustig onze spullen uitpakken. Florian ligt alweer snel in het zwembad en Yannick kijkt of hij een fiets kan bemachtigen.

Eindelijk op BaliLotusbloemLekker in het zwembad

Even later komen ze er weer aanrennen om te zeggen dat de dochters van Gusman: Ivon en Omang, thuis zijn uit school en of we er snel naar toe kunnen gaan. Even later zien we ook Sulasih al en ze vraagt gelijk of we wat komen drinken. Griya, de vader van Gusman is er ook, dus dat is een leuk weerzien. Even later gaan wij terug naar onze bungalow en blijven Yannick en Florian nog spelen met Gusta en Yoga, de neefjes van Gusman. Als ze erachter komen dat ze een Playstation thuis hebben, zijn ze er helemaal niet meer weg te slaan.

Na het eten drinken we koffie bij Gusman thuis. Het is erg gezellig, Ivon, de oudste dochter van Gusman is inmiddels al zestien jaar en verstaat goed Engels. Omang, de jongste dochter is dertien jaar en begint het ook al aardig onder de knie te krijgen. De komende dagen zijn ze vrij, omdat het de 26e Nyepi (Balinees Nieuwjaar) is. De dagen hiervoor zijn er veel ceremonies. De 28e is het Kuningan en zijn er ook weer veel ceremonies. Dus drukke tijden voor de Balinezen.


Stil op straat
Donderdag 26 maart 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

We hebben lekker gerelaxed deze dagen. Een beetje zwemmen, lezen, huiswerk maken en uitrusten. Nyepi is de rustigste dag. Normaal gesproken is de avond voor Nyepi druk met veel lawaai en Ogho-ogho’s (grote poppen, tot wel een meter of zes-zeven) waarmee men door de straten loopt. Echter dit jaar is het verboden door de regering, omdat ze bang zijn voor politiek getinte Ogho-ogho’s en de daaruit voortvloeiende rellen/gevechten. Aangezien er 9 april verkiezingen zijn, gaat het feest dit jaar dus helaas niet door. Op Nyepi is het overal stil op Bali. Men mag niet de straat op en blijft binnen in de huizen, Officieel mag je niet eten en drinken (hier houdt niet iedereen zich aan). Op straat staat politie om te controleren dat er niemand de straat op gaat en zelfs de luchthaven is gesloten. Het verhaal hierachter is: de avond voor Nyepi veel lawaai maken om de boze geesten te laten verdwijnen en de dag erna is alles stil, zodat de boze geesten zullen denken dat iedereen is vertrokken en het dus voor hen geen zin heeft om op het eiland te blijven.

NyepiNyepi

Wij mogen wel naar buiten en er is een minimum aantal personeelsleden in het hotel om te zorgen voor wat te eten, de bedden op te maken etc. Wij mogen wel zwemmen, maar er wordt wel gevraagd om buiten geen licht te gebruiken en voor zes uur ’s avonds te eten, zodat in het restaurant geen licht aan hoeft. We liggen dus al vroeg op bed deze avond.

 

Balinese bruiloft
Vrijdag 27 maart 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

Balinese bruiloftVanmorgen zijn we vroeg opgestaan, omdat we ’s morgens naar Ubud willen gaan. Na het ontbijt is onze chauffeur er en zo’n veertig minuten later zijn we in het centrum van Ubud. Eerst gaan we even naar het toeristenbureautje om te kijken wat er allemaal georganiseerd  is en om een landkaart te kopen. Hierna lopen we eerst even over de markt. Er is weinig veranderd in al die jaren. De markt ziet er nog precies hetzelfde uit met veelal dezelfde koopwaar (vooral veel…). Hierna zoeken we een internetcafé op om de mail te lezen en de site te updaten. Dit kost hier erg veel tijd, omdat de verbindingen erg langzaam zijn.

Rond de middag is dit allemaal gebeurd en gaan we naar bungalowtjes kijken waar we later in april een paar dagen willen verblijven. Deze zien er mooi uit, dus dat is snel geregeld. Hierna gaan we weer terug naar Belayu om op tijd te zijn voor de bruiloft die vandaag in Villa Taman wordt gehouden. Het is een Nederlands stel uit Groningen die trouwt, niet op Balinese wijze, maar met een ‘eigen’ witte trouwjurk. De trouwplechtigheid komt ons weer bekend voor. Yannick en Florian zijn inmiddels al weer vertrokken naar Gustra en Yoga om te spelen. Rond de avond komen er ineens allemaal kinderen uit het dorp in sarong met een gamelanorkestje. Er wordt een stukje van een Barongdans opgevoerd voor het bruidspaar als deze terugkomt met de auto. Het is net donker, dus veel fakkels en kaarsjes. Kortom, geweldig om weer mee te maken.

 

Galungan & Kunigan
Zaterdag 28 maart 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

We zouden eigenlijk vandaag naar Flores vliegen, maar aangezien de vlucht gecancelled is, blijven we nog in Belayu. Achteraf goed, het ps namelijk Kuningan, een feestdag. ’s Morgens Zwemmen we lekker. ’s Middags worden we door Gusman uitgenodigd om mee te gaan naar de ceremonie in de tempels. Het feest heet Galungan & Kuningan. Op Galungan komen de voorouders terug naar de aarde in de familietempel. Zij blijven hier dan tien dagen. De tiende dag is Kuningan, dit is de dag dat de voorouders weer verdwijnen. In deze tien dagen wordt er heel veel geofferd en ceremonies gehouden. Wij mogen deelnemen aan de ceremonie op Kuningan.

Meedoen aan de ceremonieRond half vier komt Gusman ons ‘aankleden’. We krijgen allevier een sarong aan met een band eromheen. De jongens krijgen ook een band om het hoofd. En zo zijn we gereed om te verzamelen bij de familietempel bij het huis van de vader van Gusman. Er zijn al heel veel familieleden aanwezig die bijna allemaal offers meegenomen hebben. Nadat er geofferd was en iedereen gezegend, komt de Barong uit de tempel en lopen we in een grote optocht naar de volgende tempel in het dorp om ook hier te offeren. Hierna lopen we door naar de hoofdtempel. Hier wordt opnieuw geofferd, waarna we doorlopen door de rijstvelden. Na ook geofferd te hebben in de rijstvelden lopen we terug naar de hoofdtempel waar de Barongs voor een nacht blijven. Morgen is de laatste ceremonie en worden de Barongs weer opgehaald om naar de familietempel terug te gaan. Het is indrukwekkend om in deze ceremonie mee te lopen en dit alles mee te maken.


Geen echt vliegveld
Zongag 29 maart 2009. Labuanbajo, Flores, Indonesië.

Vandaag vliegen we dan naar Labuanbajo. Om tien uur zou ons vliegtuig vertrekken, echter we hadden enige vertraging, maar gelukkig vertrokken we rond half elf. Ons vliegtuig is een Fokker-50, een propellorvliegtuig. Anderhalf uur later landen we op de airport in Labuanbajo. Volgens Yannick is dit geen vliegveld, maar gewoon een huis. Het is inderdaad een grote open ruimte waar je kan wachten en waar even later je koffers binnengebracht worden. We hebben al een hotel gereserveerd en de taxi staat ons al op te wachten.

Rond de middag komen we in het hotel Golo Hilltop aan waar we eerst geluncht hebben en het programma voor de komende week besproken hebben. Ze regelen voor ons een auto met chauffeur en een programma en we kunnen zelf kijken in welke hotels we onderweg slapen, dus snel geregeld. Het is wel makkelijk dat de eigenaresse van het hotel Nederlands is, dit vereenvoudigt het één en ander.


Kloosterleven
Maandag 30 maart 2009. Ruteng, Flores, Indonesië

Vanmorgen gaat de wekker om 07.00 uur af en na het ontbijt staat onze chauffeur, Milky, voor vijf dagen al voor ons klaar. Vandaag rijden we van Labuanbajo naar Ruteng. Eerst rijden we door het plaatsje Labuanbajo dat nog vrij uitgestrekt is met veel duikscholen, aanlegsteigers voor de boten naar Sumba, Sumbawa, Komodo en Rinca. Aan het eind van het dorp is een lokale markt. We rijden via een prachtige route met veel haarspeldbochten naar Lembor. Hier zijn erg mooie rijstterrassen te zien. Dan rijden we door naar Cancar, hier zien we zogenaamde spiderweb ricefields. Dit zijn rijstvelden in de vorm van een spinnenweb. Erg bijzonder om te zien.

Onderweg naar RutengRijstveld in de vorm van een spinnenweb

Dan rijden we door naar Ruteng om een verlate lunch te gebruiken en in te checken bij ons hotel. Het hotel is een soort klooster gerund door de nonnen. Achter het hotelgedeelte is een gedeelte waar meisjes wonen die non willen worden of studeren aan de universiteit van Ruteng. Als de jongens naar buiten komen zwermen ze uit alle kanten van het gebouw. Er zijn er een paar die wat Engels spreken en die willen weten hoe de jongens heten, waar ze vandaan komen etc. Je merkt dat hier wel meer dat mensen graag met je praten om hun Engels te oefenen. Aangezien er in het klooster geen restaurant is gaan we ’s avonds naar Ruteng om iets te eten.


Regen
Dinsdag 31 maart 2009. Bajawa, Flores, Indonesië.

Na het ontbijt nemen we afscheid van de nonnen en gaan naar de markt in Ruteng. Er is een grote overdekte markt met veel groente, fruit en vis. Ook zijn hier veel spullen te koop als tassen, doeken, schoenen etc. Wel echt gericht op de lokale bevolking.

De markt van RutengRijstterrassen

Nadat we de markt hebben bekeken stoppen we bij het Ranamese Lake. Een vissersmeer midden tussen de bergen wat een mooi uitzicht geeft. Hierna rijden we door naar Aimere, hier zien we hoe de arak (palmwijn) gemaakt wordt. Proeven is een beetje teveel van het goede op de vrijwel nuchtere maag…

Hierna rijden we via een aantal stops door naar Bajawa. We zoeken het hotel Bintang Wisata op wat ons is aangeraden en gaan wat eten. We proberen nog wat te internetten in een hotel. De verbinding is echter heel langzaam en we kunnen met moeite de mail uitlezen, laat staan de site bijwerken. Dit moet dus maar weer even wachten. Hierna begint het te regenen, dus een goede reden om maar aan het huiswerk te gaan.


Ngadhu en Bhaga
Woensdag 1 april 2009. Ende, Flores, Indonesië.

Vanmorgen vertrekken we na het ontbijt uit Bajawa. Het plan was eerst om er twee nachten te blijven, maar het hotel beviel ons niet erg en er was verder ook niet veel te doen, dus we besluiten om via een aantal traditionele dorpen door te rijden naar Ende.

Onze eerste stop is in het dorpje Bela. Een traditioneel dorpje gebouwd rondom een plein waar een soort ‘kleine huisjes’ staan, genoemd ngadhu (voor de mannelijke voorouders) en bhaga (voor de vrouwelijke voorouders). Men weeft hier veel traditionele ikats. Deze worden meestal in de vorm van een sjaal of sarong gemaakt met een zwarte onderkleur en gekleurde draden erdoorheen. De volgende stop is het dorpje Bena. Hier krijgen we een rondleiding van de Nederlands sprekende Yosef Rodja Gale. Hij geeft ons overal uitleg over. Ook in dit dorp zijn twee rijen met huizen en ertussen staan weer de ngadhu en de bhaga en de nodige graven. Vroeger werd men hier zittend begraven, op de hurken met de armen gekruisd over de borst. Er kwam dan een ronde steen op het graf. Tegenwoordig wordt men net als bij ons liggend begraven met een rechthoekige grafsteen. Op het hoogste punt van het dorp staat een tempel vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op de Inerie berg (2245 meter hoog). Na dit dorp staat er nog een traditioneel dorp op het programma, te weten Wogo, echter in dit dorp was bijna niemand aanwezig met uitzondering van een paar jongens die aan het voetballen waren.

BelaBenaBlue Stone Beach

Na deze dorpen rijden we door richting Ende. Voor Ende stoppen we bij de Blue Stone Beach. Hier liggen allemaal gladde lichtblauwe stenen die aangespoeld zijn uit de zee. Ze worden gesorteerd op grootte en onder andere gebruikt om de wegen te asfalteren. Dan rijden we door naar Ende waar we een hotel gaan zoeken. Na drie hotels vinden we het welletjes en besluiten daar te blijven. Het is niet geweldig, de airco maakt veel herrie, er is alleen een koude douche/mandibak en het ziet er niet echt schoon uit. We pakken dus onze lakenzakken maar weer eens uit de tas voordat we lekker gaan slapen.


Brood met hagelslag
Donderdag 2 april 2009. Moni, Flores, Indonesië.

Vanmorgen rijden we na het ontbijt verder richting Moni. Het ontbijt stelt op zich niet veel voor, een gebakken banaantje, maar voor de kinderen is er wit brood met… hagelslag! Hierna rijden we via de bank en het tankstation door naar het dorpje Wologai. Het dorp is een beetje hetzelfde als de vorige traditionele dorpjes die we gezien hebben. Daarna rijden we door naar Moni, het dorp dat vlakbij de Kelimutu ligt die we morgenvroeg gaan beklimmen. De rest van de dag hangen we een beetje rond, in het plaatselijke restaurantje gegeten, huiswerk gemaakt en gelezen. Op 9 april zijn er verkiezingen en overal langs de kant van de weg hangen vlaggen, stickers, affiches etc. Zelfs in de kleinste dorpjes en gehuchten. Vandaag kwam hier een verkiezingsauto langs met grote megafoons waar ze mensen vroegen vlaggen, posters, T-shirts op te hangen of te dragen. Voor elk stuk krijgt men geld. Dus daarom zie je hier zoveel promotiemateriaal van de verschillende partijen.

 

Adembenemend uitstapje
Vrijdag 3 april 2009. Moni, Flores, Indonesië.

Adembenemend...Vanmorgen loopt de wekker om half zes af. Om zes uur ontbijten en om half zeven in de auto om naar de Kelimutu te rijden. Na een klein uurtje komen we bij de parkeerplaats aan en moeten we nog circa vijftien minuten de trappen omhoog lopen om bij de uitzichtplaats voor de drie meren te komen. Na veel gehijg, gepuf en gesteun komen we uiteindelijk bij het eerste uitzichtpunt aan waar je uitzicht hebt over de eerste twee meren. De kleuren zijn nu turkoois en groen. Weer een aantal trappen verder hebben we een mooi uitzicht over alle drie de meren. De laatste is donkergroen. Van bovenaf hebben we een adembenemend uitzicht. Als je naar rechts kijkt zie je het donkergroene meer en naar links het turkooize en daarachter het groene meer. Het is gelukkig niet bewolkt en de zon schijnt op een gegeven moment mooi in de meren. De meren veranderen regelmatig van kleur door de mineralen die erin zitten. Dit proces kan versneld worden in de regentijd.

MaumereHierna gaan we naar Maumere. Onderweg maken we een stop aan het strand in Paga om te lunchen en Florian gaat nog even de zee in. Daarna rijden we door naar Maumere. Even langs het kantoor van Merpati om onze vlucht voor de volgende dag te checken, daarna een hotel zoeken. We hebben al een adresje gekregen van Theo en Florence die we in vorige hotels hebben ontmoet. We besluiten hier heen te gaan. Het zijn bungalowtjes aan het strand. Het doet ons een beetje denken aan het eilandje Koh Russei waar we zaten in Cambodja, hoewel het strand daar een stuk mooier en uitgestrekter was.

De rest van de middag relaxen we, Florian en Yannick zwemmen in en spelen op het strand. ’s Avonds lekker eten in het restaurant.


Terug op Bali
Zaterdag 4 april 2009. Sanur, Bali, Indonesië.

Onze oude ToyotaHet is vroeg deze ochtend. We worden om half zes naar de luchthaven gebracht, het ontbijt slaan we maar over. Samen met Theo en Florence vertrekken we in een wel hele oude Toyota Kijang naar de luchthaven van Maumere. Daar aangekomen kunnen we bijna gelijk inchecken, door de securitycheck en dan moeten we nog even wachten op het vliegtuig van Merpati. Gelukkig hebben ze dit keer geen vertraging en kunnen we op tijd vertrekken. We maken nog een tussenlanding op Labuanbajo, moeten allemaal weer het vliegtuig uit en een klein half uur later kunnen we weer instappen voor de vlucht naar Denpasar op Bali.

Tijdens de vlucht krijgen we een doosje met een beker water, een lumpur en nog één of ander zoet ding. Rond half tien komen we aan op de luchthaven. We nemen afscheid van Theo en Florence die naar hun huis in Jimbaran vertrekken en gaan op zoek naar een taxi die ons naar Sanur kan brengen.


Weerzien
Zondag 5 april 2009. Amed, Bali, Indonesië.

Ons bungalowtje in AmedDe taxi die we hebben geregeld staat netjes om tien uur bij ons hotel en een kwartiertje later vertrekken we naar Amed. Gisterenavond hebben we nog een bungalowtje gereserveerd via internet en daar was akkoord op gekomen. Rond Amplapura hebben we nogal wat vertraging omdat er een verkiezingscongres is van de Golkar partij. Heel veel brommers en auto’s met allerhande vlaggen en ander materiaal rijden die kant op. Na Amplapura wordt het weer rustiger op de weg en na zo’n halfuur komen we in Amed aan.

Na ingecheckt te hebben in hotel Hidden Paradise zijn we eerst gaan lunchen. De jongens gaan hierna zwemmen en dan is het tijd voor huiswerk. Aan het eind van de middag lopen we naar de accommodatie waar we de vorige keer in Amed verbleven (Bayu Cottages) om iets te drinken. We komen daar Gijs, Marije en de kinderen Jules en Bregje tegen die voor drie jaar in Singapore wonen. We blijven hier  hangen en eten samen met hen. De kinderen vinden elkaar al snel en het is af en toe een lawaai van jewelste aan de ‘kindertafel’.

 

De duikschool
Dinsdag 7 april 2009. Amed, Bali, Indonesië.

We rusten deze dagen lekker uit, een beetje zwemmen en snorkelen in zee en het zwembad bij ons hotel en bij Bayu Cottages. We gaan naar de duikschool om te kijken of Yannick, Florian en Henrike kunnen gaan duiken. Hans kan vanwege zijn oren niet duiken. Gelukkig mag Florian ook, alleen het kleinste pak is nog wel iets te groot, maar met een T-shirt eronder gaat het… Na de belangrijkste theorie doorgenomen te hebben, passen we de duikkleding, maskers en vinnen en gaan we naar het zwembad van Hotel Cral View. De duikpakken, flessen en het lood ligt daar inmiddels al klaar voor ons. We mogen gelijk het zwembad in en de spullen omdoen en daarna naar beneden in het zwembad met de flessen om alle theorie-oefeningen in praktijk te brengen. We oefenen hier een tijdje onder water en het gaat allemaal goed. Rond de middag gaan we eruit en kunnen even relaxen en warm worden in de zon. Hierna gaan we met alle spullen naar de zee. Onze instructeur vindt het veiliger om nog een instructeur mee te nemen en zo gaan we met z’n vijven de zee in. Al snel zien we veel mooi koraal en allerlei gekleurde vissen, schitterend om te zien.

DuikenDuiken in zee

Na een tijdje voelt Henrike zich erg misselijk worden, dit gaat niet over en ze gaat eruit. Het duurt wel even voor het gevoel weer weg is. Waarschijnlijk heeft het te maken met zeeziekte, er zijn nogal wat golven en als je dan naar de bodem kijkt, kun je hier last van krijgen. Yannick en Florian hebben gelukkig nergens last van en blijven onder water. Ze hebben er erg van genoten. ’s Avonds komen Gijs en Marije met de kinderen bij ons hotel eten en hebben we ons wederom vermaakt.

De volgende dag gaan we in zee zwemmen en snorkelen bij Bayu Cottages en vinden de kinderen elkaar al weer snel. We lunchen later bij Bayu Cottages en rond vier uur worden zij opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Na hun uitgezwaaid te hebben, maken Yannick en Florian eerst nog huiswerk. Florian heeft al zijn taalboeken uit!! ’s Avonds eten we bij WawaWewe waar een live-band speelt.


Villa Rasa Sayang
Woensdag 8 april 2009. Ubud, Bali, Indonesië.

Na het ontbijt hebben we nog tijd om onze koffers weer in te pakken en rond half elf staan we klaar en komt onze taxi voorrijden om ons naar Ubud te brengen. Het gaat vrij snel en rond half één zijn we al bij Villa Rasa Sayang waar we een bungalow gereserveerd hebben. We gaan eerst lunchen en daarna hangen we wat rond bij het zwembad.

 

Brutale apen
Vrijdag 10 april 2009. Ubud, Bali, Indonesië.

Ons zwembad in UbudWe doen deze dagen lekker rustig aan. Yannick heeft weer vreselijk last van oorontsteking, zodanig dat we naar de dokter gaan. De dokter spoelt beide oren flink uit, wat erg veel pijn doet. Daarna gaan we naar huis met twee soorten druppels en een antibioticakuuur. Het  duurt nog wel bijna twee dagen voordat de pijn minder wordt.

Florian en Henrike huren fietsen en maken een tochtje. Later fietsen Hans en Florian naar het Monkey Forrest. De apen hier zijn erg agressief en brutaal. Florian stopt een tros bananen onder zijn T-shirt en ze gaan allemaal aan hem trekken. Hij moet de bananen dan ook snel weggeven aan de apen. Hij vond het wel heel mooi om het weer gezien te hebben. Morgen, 11 april, vertrekken we naar NusaDua, een echt ‘strandparadijs’ om een aantal dagen van het strand te genieten.


Geen eieren zoeken
Dinsdag 14 april 2009. NusaDua, Bali, Indonesië.

De eerste twee dagen zitten we in The Grand Hotel. Hier is niet zoveel te doen. Wel hebben ze een mooi zwembad en kun je met de hotelshuttle naar het strand. Het is een groot breed zandstrand met een mooi uitzicht over de zee. We bedenken ons dat het Pasen is. Dit wordt hier niet gevierd, dus hebben we er weinig van gemerkt, geen eieren zoeken dus dit jaar…

De laatste twee dagen verblijven we in het Novotel in NusaDua. Hier is wel van alles te doen voor de jongens. Ze hebben hier een kidsclub die bij Yannick en Florian favoriet is vanwege de playstation die ze hebben. We hebben deze dagen lekker geluierd en toen we langs het strand liepen heeft Florian nog geparasaild.

Strandparadijs Nusa DuaFlorian is in de wolkenEen hoogvlieger


Rijstterrassen van Tegallalang
Zaterdag 18 april 2009. Sanur, Bali, Indonesië.

Woensdag vertrekken we van Nusa Dua naar Sanur en checken in bij Swastika Bungalows die we de vorige keer in Sanur al voor vier nachten.geboekt hebben. We hebben hier een mooie grote kamer. We hebben wat rondgelopen in Sanur, aan het strand gegeten, in het zwembad bij de bungalows gezwommen, dus eigenlijk niet veel.

Rijstterrassen van TegallalangZaterdag kunnen we dit niet langer volhouden en rijden we met een auto en chauffeur naar het gebied boven Ubud met als doel de rijstterrassen van Tegallalang. Deze zijn schitterend om te zien en hier groeit ook nog Balinese rijst, terwijl op de meeste andere rijstterrassen Thaise rijst groeit. Hierna stoppen we in Ubud voor de lunch en lopen nog even over de markt om nog wat laatste spulletjes te kopen. Morgen komt Gusman ons ophalen om naar Belayu te gaan waar Yannick zijn verjaardag gaat vieren.


Tree Top Adventure
Maandag 20 april 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

We hebben afgesproken dat Gusman ons om elf uur komt ophalen. Hij is netjes op tijd en staat al op ons te wachten bij de receptie. Het is leuk om hem weer te zien. Zo’n klein uur later komen we in Villa Taman di Belayu aan en worden wederom hartelijk ontvangen met bloemenslingers en een welkomstcocktail. Daarna worden de spullen naar onze kamer gebracht. Even later ben ik naar Sulasih en Gusman gegaan om af te spreken voor de verjaardag van Yannick. In de loop van de middag ga ik met ze mee naar Kediri naar een grote Hardy’s supermarkt waar Gusman spullen moet kopen voor het hotel.

Vandaag hebben we een verrassing voor Yannick en Florian. We gaan naar Bedugul op zo’n drie kwartier rijden van Belayu. Hier rijden we naar de Botanic Gardens waar een Tree Top Adventure Park is in het bos waar ze kunnen klimmen en zippen in de bomen. Dit is van dezelfde organisatie als in Nieuw Zeeland. Het is wederom een succes. Yannick en Florian doen allereerst de gemiddelde route. Yannick heeft hierna erg honger en Gusman zorgt voor chips…. Florian gaat door en doet de moeilijke route (elf meter hoog) en zipt over een lengte van maar liefst 160 meter.

Door de bomen...Yiehaa

Hierna gaan we lunchen bij een Balinese 'Kentucky Fried Chicken', die ze 'King Fried Chicken' noemen. En daarna rijden we weer naar huis. ’s Avonds eten we wederom in Villa Taman.

 

Er is er één jarig
Dinsdag 21 april 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

GEFELICITEERD YANNICK!
Vandaag vieren we de twaalfde verjaardag van Yannick. ’s Morgens wordt hij allereerst in een bed met ballonnen toegezongen en pakt hij de cadeautjes uit  Voor het ontbijt hebben Hans en Florian ook al allemaal ballonnen opgehangen en zijn stoel versierd. ’s Morgens hebben we lekker gezwommen bij het zwembad en na de lunch gaan Yannick en Florian spelen bij Gustra en Yogga, de neefjes van Gusman die naast onze bungalows wonen. Rond half twee bellen oma en opa om Yannick te feliciteren. Dit had hij niet verwacht, en vindt hij erg leuk.

Rond vijf uur zijn we bij Gusman en Sulasih om Yannick’s verjaardagsfeest te vieren. De vader van Gusman is ook uitgenodigd en zijn neefje met familie ook. Sulasih heeft heerlijk gekookt en Gusman heeft voor een mooie taart gezorgd.

Yannick is 12 jaar!Happy BirthdayFeestmaal

Allereerst wordt Yannick wederom toegezongen, ditmaal in het Indonesisch en mag hij de kaarsjes op de taart uitblazen. Ze hebben alles mooi versierd met slingers, ballonnen en andere versierselen. Sulasih heeft speciaal Nasi Guning gemaakt. Dit is gele rijst die alleen bij speciale gebeurtenissen gemaakt wordt. Yannick mag de nasi ‘aansnijden’ en de borden uitdelen. We zitten gezellig met z’n allen op de grond te eten. Toch wel een rare gewaarwording, iedereen zit alles met z’n handen op te eten. Na het eten mag Yannick de taart aansnijden en weer aan iedereen uitdelen. Na het eten spelen de kinderen met de ballonnen (lees: stoeien) en is het een dolle boel. Van de broer van Gusman en zijn familie krijgt Yannick twee repen chocolade. Van Gusman, Sulasih, Ivon en Omang krijgen Yannick en Florian allebei een beeldje wat een Ganesha voorstelt. Dit is een figuur uit het Hindoeïsme. Rond een uur of negen zien we de ogen van ‘opa’ bijna dichtvallen en zijn we teruggegaan naar onze bungalow. Het is een leuke en bijzondere dag geweest voor Yannick.

 

Monkey Forest en Tanah Lot
Woensdag 22 april 2009. Belayu, Bali, Indonesië.

Vanmorgen liggen we lekker aan het zwembad. De jongens spelen bij Gustra en Yogga en vliegeren in het rijstveld. De planning is om rond 15.00 uur naar het Monkey Forest te gaan en naar Tanah Lot, echter even voor drie uur begint het te hozen, dit duurt maar een kwartiertje, dus vertrekken we iets later. Bij het apenbos kopen we pinda’s voor de apen. Deze zijn in een mum van tijd op, de apen zijn hier echt op getraind. We doorlopen het complex en aan het eind zien we nog vliegende honden. Er zitten er honderden hoog boven in de bomen.

AapjesDe zonsondergang bij Tanah LotAfscheidsmaaltje

Hierna rijden we door naar Tanah Lot om de zonsondergang te zien. Het is al behoorlijk druk als we hier aankomen. Tanah Lot is een tempel die in zee staat. Het blijft erg indrukwekkend om dit hier mee te maken. Rond half zeven zijn we weer terug en halen we Sulasih, Ivon en Omang op om naar het restaurant te gaan. We hebben hier lekker gegeten op onze laatste avond in Bali.

Vervolg reis in Maleisië (Singapore)

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!