Artikelindex

Batik batik
Woensdag 22 april 2009. Yogyakarta, Java, Indonesië

Als we vragen aan ons mannetje van het guesthouse hoe lang de rit naar Yogyakarta gaat duren zegt hij dat het zes uur, nou vooruit misschien zeven uur zal duren. Dat lijkt ons wel een beetje kort voor zo'n grote afstand maar misschien zijn de wegen wel veel beter en dus stappen we vol goede moed in onze minibus, samen met twee stellen uit Engeland. Zij hebben Solo als eindbestemming. Mika valt na anderhalf uur in slaap bij Natasja op schoot en blijft wel drie uur lang in dromenland. Dat is zeer ongebruikelijk maar wel erg prettig op dit moment. Zo hoeven we hem niet de hele tijd te entertainen. Nadat we de bergen van Cemoro Lawang achter ons hebben gelaten merken we ook dat we steeds meer in de bewoonde wereld komen. Na de late lunch vraagt de Engelse aan de chauffeur (die geen woord Engels spreekt) hoe lang we nog moeten tot Solo. Hij steekt drie vingers op. Zij interpreteert dat als nog één uur te gaan want we zijn al zo lang onderweg. Maar zelfs die drie vingers blijken te positief ingeschat. Want de uren verstrijken en het wordt langzaamaan donker buiten.

Eenmaal in Solo aangekomen, droppen we de Engelsen en rijden we door naar Yogyakarta. Althans, dat was het plan. De chauffeur kan met geen mogelijkheid het guesthouse vinden. We stoppen om de 25 meter om de weg te vragen en toch zien we elke keer dezelfde standbeelden. Het kan niet anders of we rijden rondjes in Solo. In het begin zien we er de humor nog wel van in maar na een uur hebben we er wel genoeg van. Uiteindelijk weet hij het guesthouse te vinden. En we waren er bij ieder rondje zo dichtbij! In het donker rijden we door naar Yogyakarta. En elf uur na ons vertrek uit Cemoro Lawang staan we doodmoe bij de balie van een hotel dat als ‘goed’ staat omschreven in de Lonely Planet. De grote kakkerlak die vanachter de receptie tevoorschijn schiet had een waarschuwing moeten zijn. Maar we zijn te moe om nog verder te zoeken en nemen een kamer voor deze nacht. Het is een smerige kamer maar we vallen als een blok in slaap. Wij op bed en Mika in zijn slaaptentje.

De volgende morgen gaan we na het ontbijt snel op zoek naar iets beters. We kunnen nadat we een paar guesthouses hebben bekeken, zeggen dat de meesten absoluut beter zijn. Onze keus valt op een leuk plekje met leuke bungalows en een heerlijk zwembad. Yogyakarta is duidelijk meer stad dan we hiervoor hebben gezien op Java. Ze hebben hier zelfs shopping malls. En we trakteren ons op een etentje bij de Pizzahut. Hmmmm, heerlijk. Het was dan ook weer lang geleden dat we westers hadden gegeten.

Ons huisje in de bergenUit vervlogen koloniale tijdenDruk en gezellig Yogyakarta

We maken een beetje kennis met Yogyakarta door een wandeling te maken. Eerst komen we langs een oneindige rij stalletjes die allemaal een vergelijkbaar assortiment hebben. T-shirts, Batik en de standaard souvenirs. We worden regelmatig aangesproken door mensen en ze vragen altijd waar we vandaan komen. Als we antwoorden met ‘Belanda’ (Nederland) krijgen we direct hun beste Nederlands te horen. Ze lijken allemaal wel familie in Nederland te hebben. En heel belangrijk voor ons om te weten; er is vandaag, en alleen vandaag, een speciale Batik Expositie. Die mogen we niet missen. Een vergelijkbaar verhaal horen we tien meter verderop nog een keer, en nog een keer en nog een keer. En dat elke dag opnieuw.

De wandeling is niet zo ontspannen als we verwacht hadden. Dit komt voornamelijk door de verzengende hitte. Het zweet stroomt al snel langs onze rug naar beneden. Tjonge, wat is het hier heet. We bezoeken het oude Nederlandse fort met de naam Vredeburg en lopen helemaal naar het Kraton. Daar bezoeken we het paleis van de Sultan. Ook Mika heeft last van de hitte en voor hem is de maat nu vol. Hij weigert nog een stap te zetten en wil alleen maar terug naar Apie. Dat herhaalt hij vele malen met toenemend volume. Bij ons is de maat dan ook al snel vol. We stoppen de rondleiding en pakken buiten het paleis de eerste de beste (airco) taxi die ons terugbrengt.

 

Temple-mania
Zondag 26 april 2009. Yogyakarta, Java, Indonesië

PrambananYogyakarta en omgeving heeft een heleboel te bieden. Op een half uurtje rijden van het centrum liggen de Hindoe tempels van Prambanan. We wandelen langs tientallen stalletjes met souvenirs voor we een kaartje kunnen kopen. Nadat we het terrein op lopen zien we al snel de tempel liggen. Vooraf hadden we er een niet al te hoge verwachting van maar we vinden het een indrukwekkend complex. We lezen ook dat ze weer aan het restaureren zijn. Ditmaal door een aardbeving die plaats vond in mei 2006. Op een plekje waar Don een foto neemt staat een bordje dat je hier in de rij moet aansluiten. Het is vandaag eigenlijk verrassend rustig. Geen idee hoe druk het anders is maar op dit tijdstip zien we niet eens zo heel veel bezoekers. Als we de wat verder weg gelegen tempels bezoeken komen we praktisch niemand meer tegen. Door mooie schaduwrijke bomenlanen wandelen we van de ene tempel naar de andere. Soms niet meer dan een hoopje stenen, soms bijzonder fraai. Je zou verwachten dat dit niet de beste kinderbestemming is. Maar Mika stapt vol energie rond tussen de tempels. Hij heeft tijdens de reis een fascinatie voor kapotte huizen ontwikkeld. En daar staat hier ruim voldoende van. En ze moeten allemaal even van dichtbij bekeken worden. Behalve de beangstigende stenen wachters bij de laatste tempel. Daar durft hij niet goed langs.

Natuurlijk brengen we ook een bezoek aan de wereldberoemde Borobudur. Heeft altijd hoog bovenaan het lijstje van Don gestaan en nu is het dan zover. Deze spectaculaire tempel ligt op een uur rijden. We vertrekken (bewust) niet zoals alle toertjes hier doen al om vijf uur in de ochtend. In plaats daarvan hebben we een chauffeur geregeld die ons om half acht komt ophalen en ons er naartoe brengt. Dit blijkt een goede beslissing te zijn want als we aankomen (ook hier weer de tientallen stalletjes) is het ook hier bijzonder rustig. De hordes van de vroege ochtend zijn al weer weg en als we Borobudur verlaten, stromen de trappen vol met dagjesmensen. Borobudur is een imposant bouwwerk. Niet alleen door de omvang maar zeker door de prachtige reliëfwanden. Voor Mika is ook dit weer een feestje. De onthoofde Boeddhabeelden roepen vooral verontwaardiging bij hem op. ‘Dat moet die meneer maar gauw maken’, zegt hij dan. Enthousiast klimt hij helemaal naar boven de stenen trappen op. Eenmaal boven gaat hij op een muurtje zitten en zegt dat hij vindt dat hij wel een koekje heeft verdiend. En dat vinden wij ook. En ook hier bovenop dit wereldwonder zijn er weer mensen te vinden die een foto van Mika willen nemen. Natasja en Don zijn om beurten 'slachtoffers' van groepjes Indonesische studenten. Zij zijn hier gekomen om hun Engels te oefenen. En toeristen spreken nu eenmaal bijna allemaal Engels. Ze willen ook graag weten wat we van Indonesië vinden.

Klimgeitje op de BorobudurVersierde Becak in Yogya

We vinden Yogyakarta een prettige stad, en we komen hier bij van alle indrukken die we de afgelopen tijd hebben opgedaan. Ons plan was om via tussenstops van West Java naar Jakarta te reizen. Hier zien we vanaf. We hebben nog maar een paar dagen en het reizen is hier best zwaar door de lange ritten. Daarnaast merken we dat we tegen de stroom in reizen. Klinkt wat gek, maar de meeste mensen starten in Jakarta. En het eiland lijkt er helemaal op ingesteld om van west naar oost te reizen. Als we informeren naar de nachttrein van Yogyakarta naar Bandung lijkt die route erg lang te zijn en ontbreken er bedden (ongeacht welke klasse je reist). Misschien zijn we verwend geraakt met de nachttrein in Thailand. We besluiten daarom om onze laatste dagen op Java niet aan lastige en vermoeiende reizen te besteden. We blijven lekker een paar extra dagen in Yogyakarta en nemen vanuit hier een dagtrein naar Jakarta. Deze treinrit duurt ook altijd nog zeven uur (zeggen ze), maar we hebben er wel zin in. We reizen weer eksekutif.

Wat je al niet over moet hebben voor een lolly...Voor we Yogyakarta verlaten gaan Mika en Don nog even naar de kapper. Eigenlijk zou alleen Don gaan voor zijn nieuwe 1mm-look, maar van Mika's pluizenbosje kon ook wel wat af. Zelfs toen hij in de kappersstoel zat, bleven de andere klanten hem nog belagen met kusjes en knuffels. Hij had niet veel zin in de knipbeurt. En ook deze keer was het een lolly wat een wondermiddel blijkt, en bleef hij rustig zitten. Voor 2,50 euro (totaal!) kunnen de mannen weer over straat. 

Soms moet je ook niet alles willen zien en een reden hebben om ergens terug te komen. Want dat zijn we zeker van plan. Java heeft ons hart gestolen. De prachtige natuur, de lieve mensen, het heerlijke eten en omdat het nog niet zo op toerisme is ingesteld zoals bijvoorbeeld Bali. Er is hier nog zoveel te zien en te ontdekken.

Partners

Social Media

Houd jij van Verre reizen met kinderen? Volg, like en blijf op de hoogte!